How revenge porn turns lives upside down | Darieth Chisolm

Translator: Nastaran Hasanizadeh Reviewer: Leila Ataei

I had about five minutes before I was set to deliver a talk

حدودا پنج دقیقه وقت داشتم قبل از اینکه برای صحبت آماده بشم

to a bunch of business owners

برای یک گروه صاحبان تجارت

about visibility and being on camera.

دربارهٔ وضوح و جلوی دوربین بودن.

After all, I was the so-called expert there,

بالاخره، من آنجا بعنوام یک به اصطلاح حرفه‌ای بودم،

the former 20-year television news anchor and life and business coach.

گوینده سابق اخبار تلویزیون با ۲۰ سال سابقه و مربی زندگی و تجارت.

I happened to take a look down at my cell phone just to catch the time,

بطور اتفاقی نگاهی به گوشی موبایلم انداختم تا زمان دستم بیاید،

and I noticed that I had a missed call from my ex-husband.

و متوجه شدم که یک تماس ناموفق از همسر سابقم دارم.

I can still hear his voice.

هنوز صدایش توی گوشم هست.

"Darieth, what is going on?

«داریث، چه خبر شده؟

I just got a call from some strange man who told me to go to this website,

همین الان یک تماس از یک مرد ناشناس داشتم که بهم گفت به این وبسایت برو،

and now I'm looking at all of these photos of you naked.

و الان من دارم به عکس‌های لخت تو نگاه می‌کنم.

Your private parts are all over this website.

قسمت‌های خصوصی بدنت در تمام وبسایت هست.

Who's seen this?"

چه کسانی این را دیدن؟»

I couldn't think. I couldn't breathe.

نمی‌توانستم فکر کنم. نمی‌توانستم نفس بکشم.

I was so humiliated and so embarrassed and so ashamed.

بسیار تحقیر شده بودم و بسیار خجالت‌زده و بسیار شرمگین بودم.

I felt like my world was coming to an end.

احساس می‌کردم دنیای من به پایان رسیده.

And yet, this began for me months of pain and depression

و تازه، این آغاز ماه‌ها درد و افسردگی

and anger and confusion and silence.

و خشم و گیجی و سکوت من بود.

My manipulative, jealous, stalker ex-boyfriend

دوست پسر قبلی فریبکار، حسود و موذی من

did exactly what he said he would do:

دقیقاً کاری را انجام داد که گفته بود انجام می‌دهد:

he put up a website with my name on it,

او وبسایتی با نام من راه اندازی کرده بود،

and he posted this.

و این را پست کرده بود.

And this.

و این.

And several explicit photos

و تصاویر واضح گوناگون

that he had taken of me while I was asleep,

که او از من گرفته بود وقتی که خواب بودم،

living with him in Jamaica.

با او د ر جاماییکا زندگی می‌کردم.

For months prior to that, he had been sending me

ماه‌ها قبل از انجام این کار ، او برایم

threatening text messages like this.

پیامک‌های تهدیدآمیز این چنینی ارسال کرده بود.

He was trying to make me out to be some sleazy, low-life slut.

تلاش می‌کرد من را یک فاحشهٔ حقیر و سست عنصر معرفی کند.

He had even threatened to kill me.

حتی من را تهدید به کشتن کرده بود.

He told me that he would shoot me in my head and stab me in my heart,

او گفته بود که به سرم شلیک می‌کند و چاقو در قلبم فرو می‌کند.

simply because I wanted to end the controlling relationship.

فقط به خاطر اینکه من خواستم به یک رابطهٔ کنترل‌شونده پایان دهم.

I couldn't believe this was happening to me.

نمی‌توانستم باورکنم که این اتفاق برای من افتاده.

I didn't even know what to call it.

من حتی نمی‌دانستم این کار را چه بنامم.

You might know it as cyberharassment or cyberbullying.

ممکن است شما آن را بعنوان آزارسایبری یا قلدری سایبری بشناسید.

The media calls it "revenge porn."

رسانه آن را "انتقام پورنو" می‌نامد.

I now call it "digital domestic violence."

من الان آن را "خشونت خانگی دیجیتالی " می‌نامم.

It typically stems from a relationship gone bad,

معمولا از یک رابطهٔ بد ریشه می‌گیرد،

where a controlling, jilted ex-lover can't handle rejection,

جاییکه یک معشوقه سابق کنترل‌گر رها شده، نمی‌تواند از پس طرد شدن بر بیاید،

so when they can't physically put their hands on you,

پس وقتی آن‌ها نمی‌توانند تماس فیزیکی با شما داشته باشند،

they use different weapons: cell phones and laptops.

از اسلحه دیگری استفاده می‌کنند: موبایل و لپتاپ.

The ammunition?

مهمات چیست؟

Photos, videos, explicit information, content -- all posted online,

عکس‌ها، فیلم‌ها، اطلاعات واضح، متن‌ها -- همه آنلاین پست می‌شوند،

without your consent.

بدون رضایت شما.

I mean, let's face it -- we all live our lives online.

منظور این که باید با آن روبرو شویم -- همه ما آنلاین زندگی می‌کنیم.

And the internet is a really small world.

و اینترنت دنیای واقعاً کوچکی است.

We show off our baby photos,

با عکس‌های کودک‌مان پز می‌دهیم،

we start and grow our businesses, we make new relationships,

شروع و رشد تجارت‌مان را داریم، رابطه‌های جدید می‌سازیم،

we let the world in, one Facebook like at a time.

به جهان اجازه ورود می‌دهیم، با یک بار لایک فیس بوک.

And you know what I found?

و می‌دانید چه چیزی فهمیدم؟

An even smaller world.

حتی یک دنیای خیلی کوچکتر.

One in 25 women say they have been impacted by revenge porn.

از هر ۲۵ زن یک نفر از انتقام پورنو ضربه خورده است.

For women under the age of 30, that number looks like one in 10.

برای زنان زیر ۳۰ سال، این عدد از هر ۱۰ نفر یکی به نظر می‌رسد.

And that leaves a few of you in this audience as potential victims.

و این تعدای از شما حضار را قربانی‌های بالقوه نشان می‌دهد.

You want to know what's even more alarming?

می‌خواهید بدانید چه چیز حتی هشدار‌دهنده‌تر است؟

Lack of legislation and laws to adequately protect victims

فقدان قانون‌گذاری و قانون‌های حمایت از بزه‌دیده‌ها به میزان کافی

and punish perpetrators.

وتعیین‌کنندگان مجازات.

There's only one federal bill pending;

فقط یک لایحه فدرالی در انتظار تصویب وجود دارد؛

it's called the ENOUGH Act, by Senator Kamala Harris.

که عمل کافی نامیده می‌شود، منصوب به سناتور کامالا هریس.

It would criminalize revenge porn.

که انتقام پورن را جرم‌شناسی می‌کند.

But that could take years to pass.

ولی آن هم سالها طول می‌کشد تا پذیرفته شود.

So what are we left with in the meantime?

پس در حال حاضر چه چیزی برای ما باقی می‌ماند؟

Flimsy civil misdemeanors.

تخلف‌های مدنی سست.

Currently, only 40 states and DC have some laws in place for revenge porn.

اخیرا، فقط ۴۰ ایالت و واشنگتن قانون‌های مناسب برای انتقام پورن دارند.

And those penalties vary -- we're talking $500 fines.

و آن مجازات‌ها فرق دارند -- از جریمه‌های ۵۰۰ دلاری حرف می‌زنیم.

Five hundred dollars?

پانصد دلار؟

Are you kidding me?

شوخی می‌کنید؟

Women are losing their jobs.

زنها شغل‌شان را از دست می‌دهند.

They're suffering from damaged relationships

آن‌ها از رابطه‌های مخرب و شهرت آسیب‌دیده

and damaged reputations.

عذاب می‌کشند.

They're falling into illness and depression.

مریض می‌شوند و افسردگی می‌گیرند.

And the suicide rates are climbing.

و آمار خودکشی در حال افزایش است.

You're looking at a woman who spent 11 months in court,

شما به زنی نگاه می‌کنید که ۱۱ ماه را در دادگاه گذرانده،

thirteen trips to the courthouse

سیزده بار به دادسرا رفته

and thousands of dollars in legal fees,

و هزاران دلار هزینه‌های قانونی داده،

just to get two things:

فقط برای به دست آوردن دو چیز:

a protection from cyberstalking and cyberabuse,

حمایت از تهدیدات سایبری و سواستفادهٔ سایبری،

otherwise known as a PFA,

که به عنوان PFA هم شناخته می‌شود،

and language from a judge

و حکم یک قاضی

that would force a third-party internet company

که شرکت اینترنتی شخص-ثالث را مجبور

to remove the content.

به پاک کردن متن‌ها کند.

It's expensive, complicated and confusing.

کاری هزینه‌بر، پیچیده وگیج‌کننده.

And worse, legal loopholes and jurisdictional issues drag this out

و از همه بدتر، خلا‌های قانونی و مسائل قضایی

for months,

که ماه‌ها طول بکشد،

while my private parts were on display for months.

در حالیکه قسمت‌های خصوصی‌ام ماه‌ها روی اینترنت بود.

How would you feel if your naked body was exposed for the world to see,

چه احساسی داشتید اگر بدن عریان شما در معرض دید جهان بود،

and you waited helplessly for the content to be removed?

و شما نوامیدانه منتظر حذف محتوی بودید؟

Eventually, I stumbled upon a private company

سرانجام، اتفاقی به یک شرکت خصوصی برخوردم

to issue a DMCA notice to shut the website down.

تا هشدار DMCA برای از کار انداختن وبسایت صادر کند.

DMCA -- Digital Millennium Copyright Act.

DMCA -- قانون کپی رایت عصر دیجیتالی.

It's a law that regulates digital material and content.

این قانونی است که متن‌ها و محتوای دیجیتالی را قاعده‌مند می‌کند.

Broadly, the aim of the DMCA is to protect both copyright owners and consumers.

بطور گسترده، هدف DMCA حمایت از هم‌زمان ازصاحبان کپی رایت و مشتری‌ها است.

So get this:

خب توجه کنید:

people who take and share nude photos own the rights to those selfies,

افرادی که عکس‌های عریان می‌گیرند و پخش می‌کنند صاحبان حقوق آن سلفی‌ها هستند،

so they should be able to issue a DMCA to have the content removed.

بنابراین آن‌ها باید بتوانند از یک DMCA بخواهند که محتوای آن‌ها را از بین ببرد.

But not so fast --

ولی نه به سرعت --

because the other fight we're dealing with

چون مبارزه دیگری که ما با آن روبرو هستیم

is noncompliant and nonresponsive third-party internet companies.

عدم سازگاری و غیر مسئول بودن شرکت‌های اینترنتی شخص- ثالث است.

And oh -- by the way,

و آه -- به هر حال،

even in consenting relationships,

حتی درروابط رضایت‌بخش،

just because you get a nude photo or a naked pic,

فقط بخاطر اینکه شما یک عکس عریان یا تصویر لخت گرفتید،

does not give you the right to share it,

به شما این حق را نمی‌دهد که آن را پخش کنید،

even [without] the intent to do harm.

حتی [بدون] قصد آسیب رساندن.

Back to my case,

به مورد من برگردیم،

which happens to be further complicated

چه اتفاقی می‌تواند پیچیده‌تر از این باشد

because he was stalking and harassing me from another country,

زیرا او درحال کمین کردن و آزار رساندن به من از کشور دیگری بود،

making it nearly impossible to get help here.

دریافت کمک در اینجا را تقریباً غیرممکن می‌کرد.

But wait a minute -- isn't the internet international?

ولی یک لحظه صبر کنید-- آیا اینترنت بین‌المللی نیست؟

Shouldn't we have some sort of policy in place

نباید نوعی سیاست مکانی داشته باشیم

that broadly protects us, regardless to borders or restrictions?

که بطور گسترده از ما حمایت کند، بدون توجه به مرزها یا محدودیت‌ها؟

I just couldn’t give up; I had to keep fighting.

فقط نمی‌توانستم تسلیم شوم؛ باید به مبارزه ادامه می‌دادم.

So I willingly, on three occasions,

بنابراین عمدا ، سه بار

allowed for the invasion of both my cell phone and my laptop

اجازه برای تهاجم به تلفن همراه و لپتاپم

by the Department of Homeland Security and the Jamaican Embassy

به وسیلهٔ سازمان امنیت ملی و سفارت جاماییکا

for thorough forensic investigation,

را برای تکمیل تحقیقات قانونی دادم،

because I had maintained all of the evidence.

چون تمامی شواهد را حفظ کرده بودم.

I painstakingly shared my private parts with the all-male investigative team.

من به سختی قسمت‌های خصوصی ‌ام را با تمام مرد‌های تیم جستجو در میان گذاشنم

And it was an embarrassing, humiliating additional hoop to jump through.

که محیطی کلافه کننده و تحقیرآمیز برای پرتاب شدن در آن است.

But then something happened.

ولی بعد اتفاقی افتاد.

Jamaican authorities actually arrested him.

حکومت جاماییکا درواقع او را دستگیر کرد.

He's now facing charges under their malicious communications act,

او الان با اتهامات اقدامات ارتباطی مخرب آن‌ها روبرو است،

and if found guilty, could face thousands of dollars in fines

واگر گناهکار شناخته شود، جریمه‌های هزاران دلاری در انتظار اوست

and up to 10 years in prison.

و همنطور تا ۱۰ سال حبس در زندان.

And I've also learned that my case is making history --

و من همچنین آموختم که پرونده من تاریخ‌ساز می‌شود --

it is the first international case under this new crime.

این اولین پروندهٔ بین المللی برای این جرم جدید است.

Wow, finally some justice.

عجبا، بالاخره کمی عدالت.

But this got me to thinking.

ولی این من را وادار به تفکرکرد.

Nobody deserves this.

هیچ کس سزاوارش نیست.

Nobody deserves this level of humiliation

هیچ کس سزاوار این درجه از تحقیر

and having to jump through all of these hoops.

و به صورت اجباری پرتاب شدن به تمام این محیط‌ها.

Our cyber civil rights are at stake.

حقوق مدنی سایبری ما در خطر است.

Here in the United States, we need to have clear, tough enforcement;

اینجا در ایالات متحده، احتیاج به اجرای قانون شفاف و جدی داریم.

we need to demand the accountability and responsiveness from online companies;

باید خواستار پاسخگویی باشیم و پاسخگویی را از شرکت‌های آنلاین بخواهیم؛

we need to promote social responsibilities for posting, sharing and texting;

باید مسولیت اجتماعی را برای فرستادن، اشتراک گذاری و متن‌ها ترویج دهیم؛

and we need to restore dignity to victims.

و باید کرامت را به بزه‌دیدگان بازگردانیم.

And what about victims

و قربانی‌ها که نه وقت، نه پول

who neither have the time, money or resources to wage war,

و نه پول یا منابع لازم برای به مصاف رفتن با آن را دارند.

who are left disempowered, mislabeled and broken?

آن‌هایی که بدون قدرت، بدون شخصیت و ورشکسته باقی می‌مانند؟

Two things:

دو چیز:

release the shame and end the silence.

شرم را رها کن و سکوت را بشکن.

Shame is at the core of all of this.

شرم هستهٔ مرکزی تمام این‌هاست.

And for every silent prisoner of shame,

و برای هر زندانی سکوت از روی شرم،

it's the fear of judgment that's holding you hostage.

ترس از قضاوت است که شما را گروگان گرفته است.

And the price to pay is the stripping away of your self-worth.

و بهای پرداختی سلب کردن خود-ارزشی است.

The day I ended my silence, I freed myself from shame.

روزی که من سکوتم را پایان دادم، خودم را از شرم رها کردم.

And I freed myself from the fear of judgment

و خودم را رها کردم از ترس قضاوت

from the one person who I thought would judge me the most --

شخصی که فکر می‌کردم بیشتر از همه من را قضاوت کند --

my son,

پسرم،

who actually told me,

که در واقع به من گفت،

"Mom, you are the strongest person that I know.

«مامان، تو قوی ترین شخصی هستی که من می‌شناسم.

You can get through this.

تو می‌توانی از پسش بر بیایی.

And besides, mom -- he chose the wrong woman to mess with."

وعلاوه بر این،مامان --او زن اشتباهی را برای سر به سر گذاشتن انتخاب کرده.»

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

It was on that day that I decided to use my platform

این همان روزی بود که تصمیم گرفتم از برنامه‌ام

and my story and my voice.

و از داستانم و از صدایم استفاده کنم.

And to get started, I asked myself this one simple question:

و برای شروع، این سوال ساده را از خودم پرسیدم:

Who do I need to become now?

می‌خواهم اکنون چه کسی باشم؟

That question, in the face of everything that I was challenged with,

آن سوال، در رویارویی با هر چه که با آن چالش داشتم،

transformed my life and had me thinking about all kinds of possibilities.

زندگی مرا تغییر داد و مرا وادار به تفکر در مورد تمام توانمندی‌هایم کرد.

I now own my story, I speak my truth,

من الان صاحب داستانم هستم، دربارهٔ حقیقتم صحبت کردم،

and I'm narrating a new chapter in my life.

و فصل جدیدی از زندگی‌ام را روایت کردم.

It's called "50 Shades of Silence."

که آن"۵۰ سایه از سکوت" نامیده می‌شود.

It's a global social justice project,

یک پروژهٔ عدالت اجتماعی جهان،

and we're working to film an upcoming documentary

ومشغول ضبط مستندی هستیم

to give voice and dignity to victims.

تا به قربانیان صدا و کرامت بدهیم.

If you are a victim or you know someone who is, know this:

اگر شما قربانی هستید یا کسی را می‌شناسید که هست، این‌ را بدانید:

in order to be empowered, you have to take care of yourself,

برای دوباره قدرتمند شدن، باید از خودتان مراقبت کنید،

and you have to love yourself.

و باید خودتان را دوست بدارید.

You have to turn your anger into action,

باید خشمتان را به عمل تبدیل کنید،

your pain into power

دردتان را به قدرت

and your setback into a setup for what's next for your life.

و شکست‌تان را به آغاز چیز‌هایی تبدیل کنید که در آینده به زندگیتان خواهد آمد.

This is a process, and it's a journey of self-discovery

و این یک روند است، و یک سفر خود- اکتشافی است

that might include forgiveness.

که باید شامل بخشش هم باشد.

But it definitely requires bravery, confidence and conviction.

ولی این قطعا شجاعت، اعتماد و عقیده نیاز دارد.

I call it:

من به آن می‌گویم:

finding your everyday courage.

یافتن جسارت روزانه.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)