What we miss when we focus on the average | Am I Normal? with Mona Chalabi

Transcriber:

When we think about data, we usually think about averages.

Translator: Arman Karimi Reviewer: shirin etebar

وقتی به داده‌ها فکر می‌کنیم، میانگین آن‌ها به ذهن می‌رسد.

Average height, average salary,

قد متوسط، حقوق متوسط

average number of hours spent on video calls.

و متوسط ساعاتی که صرف تماس ویدیویی می‌شود.

It’s tempting to focus on these neat little summaries of our world.

توجه کردن به این خلاصه‌های کوچک و منظم دنیا، وسوسه‌انگیز است.

But the world is a lot messier than these averages can make it out to be.

اما جهان بسیار آشفته‌تر از آن است که میانگین‌ها قادر به توصیف آن باشند.

So instead, I look for the outliers.

درعوض من به دنبال دورافتاده‌ها می‌گردم.

They can offer a better reflection of this chaos we call life.

دورافتاده‌ها نظریه‌ی بهتری از آشفتگی‌ای که به آن «زندگی» می‌گوییم، می‌دهند.

And they can offer a different perspective

و می‌توانند دیدگاه متفاوتی از آنچه

on the things that we think we understand.

که گمان می‌کنیم می‌دانیم، ارائه دهند.

[Am I Normal? with Mona Chalabi]

[آیا من عادی هستم؟ با مونا چلبی]

Take, for instance, the stats around teens and cigarettes.

مثلا آمار مربوط به نوجوانان و سیگار کشیدن را در نظر بگیرید.

According to the CDC, between 1997 and 2019,

طبق گزارشات سی‌دی‌سی (CDC)، بین سال‌‌های ۱۹۹۷ تا ۲۰۱۹،

the percentage of American high school students who smoked plummeted

تعداد دانش‌آموزان دبیرستانی آمریکایی که سیگار می‌کشیدند

from 36 to just six percent.

از ۳۶ درصد به تنها شش درصد کاهش یافت.

That seems like a pretty big win,

ظاهرا دستاورد بزرگی است،

but when you break apart the data and look at the outliers,

اما وقتی که داده‌ها را تجزیه و دورافتاده‌ها را بررسی می‌کنید

it is a totally different picture.

تصویری کاملا متفاوت خواهد بود.

Among American Indian and native Alaskan students,

در میان دانشجویان سرخ پوست آمریکایی و بومی آلاسکا،

cigarette usage is much higher than that six percent average.

مصرف سیگار بسیار بیشتر از میانگین شش درصد است.

It comes in at a sizable 21 percent.

به میزان قابل توجه‌ی ۲۱ درصد می‌رسد.

All other racial and ethnic groups were in the single digits.

همه گروه‌های نژادی و قومی دیگر تک رقمی بودند.

So what first seemed like this great success story

بنابراین آنچه در ابتدا دستاوردی بزرگ به نظر می‌رسید

is actually an indicator of how much work we need to do

در واقع نشان می‌دهد که چقدر باید سعی کنیم

to reach some of the most marginalized communities.

تا به برخی از جوامع حاشیه‌ای دست پیدا کنیم.

In general, when we present data as a scatterplot,

در کل وقتی داده‌ها را به شکل نمودار پراکنده می‌کشیم،

the average would usually look like this.

میانگین معمولاً به این شکل در می‌آید.

And where there are outliers,

و طبق روال معمول،

the typical approach is to undervalue them,

در صورت وجود دورافتاده‌ها آن‌ها را ناچیز می‌بینیم.

to see them as a deviation from the average

دورافتاده‌ها را به عنوان انحرافی از میانگین

or from what society thinks is normal.

یا آنچه جامعه عادی می‌داند در نظر می‌گیریم.

But I like to call these outliers “lost birds.”

اما من دوست دارم این دورافتاده‌ها را «پرندگان گمشده» نامگذاری کنم.

It's a nickname I use for something or someone who has gone astray.

این لقبی است که من برای چیزی یا کسی که انحراف‌یافته استفاده می‌کنم.

If you look hard enough,

اگر بیشتر دقت کنید،

you'll find that these lost birds pop up everywhere.

متوجه حضور ناگهانی این پرندگان گمشده در همه‌جا خواهید شد.

Like my mom, for example.

به طور مثال، مادرم.

She doesn't like being on camera, so this puppet will have to do.

او دوست ندارد جلوی دوربین بیاید، بنابراین این عروسک به جایش آمده.

She's a soft spoken, hijabi woman who isn't much bigger than this puppet.

او زنی آرام و باحجاب است که از این عروسک بزرگتر نیست.

Because of that, it's easy for some people to underestimate her.

به همین دلیل، برخی افراد به آسانی او را دست کم می‌گیرند.

But don't let those first impressions fool you.

اما نگذارید برداشت‌های اول شما را فریب دهند.

“In my generation,

«دوره‌ی ما،

we used to listen and accept what they tell us.

به چیزی که به ما می‌گفتند گوش می‌دادیم و قبول می‌کردیم.

'Do what you're told.'

می‌گفتند: «کاری که گفتیم رو بکن.»

But when I got older,

اما وقتی بزرگتر شدم تغییر کردم.

I just changed and I started to argue my point and get what I want."

برای نقطه نظرم دلیل می‌آوردم و به آنچه مد‌نظرم بود رسیدم.»

My mom's a retired doctor, an avid ugly-dress maker,

مادرم یک پزشک بازنشسته است. او با اشتیاق لباس‌های زشتی می‌دوزد.

a mother of two and a grandmother of none.

او مادر دو فرزند است، اما نوه‌ای ندارد.

Though she spends a fair amount of time trying to speak that into existence,

او هنوز مادربزرگ نشده، اما آنقدر می‌گوید تا نوه‌دار شود.

"I think for every mother, for her daughter, she wants a grandchild."

«فکر می‌کنم همه‌ی مادران از دخترهایشان نوه می‌خواهند.»

(Laughter)

(خنده)

"Sorry, Mona."

«ببخشید، مونا.»

Moving on.

بگذریم.

My mom is also a lost bird.

مامان من‌هم پرنده گمشده‌ای است.

"Me?"

«من؟»

She has, statistically speaking, gone astray.

او از نظر آماری منحرف شده است.

"Yeah, but it was a good deviation."

«بله، اما انحراف خوبی بود.»

Back in the late '70s,

در اواخر دهه ۷۰ میلادی،

my mom left Iraq and moved to the UK

مادرم عراق را ترک کرد

to further her medical training and practice.

و برای ادامه‌ی تحصیل در پزشکی به بریتانیا رفت.

She's among the four percent of people born in Iraq who now live abroad.

او جزو چهار درصدی است که در عراق متولد شده و خارج کشور زندگی می‌کنند.

By the early 2000s,

در اوایل دهه ۲۰۰۰ میلادی،

just three percent of UK doctors with her experience

تنها سه درصد از پزشکان بریتانیایی که تجربه او را داشتند

were non-white and practicing in her speciality.

سفید پوست نبودند و با او تخصص مشترک داشتند.

My mom is a lost bird because she is an outlier.

مادر من یک پرنده گمشده است زیرا او یک دورافتاده است.

She's one of the rare few to leave her home country

او یکی از معدود افرادی است که کشور خود را ترک کرده

and even rarer still among her medical peers.

و بین همتایان پزشکی‌اش، حتی نادرتر به حساب می‌آید.

We all think that the people that we love are special,

ما همه فکر می‌کنیم افرادی که دوستشان داریم، خاص هستند.

and there is some truth to that.

تا حدودی درست است.

But it’s worth considering the ways that we are all lost birds.

اما از جهاتی همه‌ی ما پرندگان گمشده‌ای هستیم.

Because when we focus on the average and we ignore the outliers,

اگر روی میانگین تمرکز ‌کنیم و دورافتاده‌ها را نادیده بگیریم،

we lose all of the richness and insights that those stories provide.

تمام غنا و بینش‌هایی که داستان‌های دیگران دارند را از دست می‌دهیم.

But when we dig into the deviations, we get to see the bigger picture.

اما اگر انحرافات را بررسی کنیم، دید وسیع‌تری خواهیم داشت.

One from a bird's-eye view.

مثل دید یک پرنده.