John Doerr: Seeking salvation and profit in greentech

جان دوئر رستگاری و منفعت را در تکنولوژیِ حمايت‌گر از محيط زيست می‌داند.

Translator: Safoora Yousefi Reviewer: Maral Salehi

I'm really scared. I don't think we're going to make it.

من واقعا می‌ترسم. فکر نمی‌کنم موفق بشیم.

Probably by now most of you have seen Al Gore's amazing talk.

حتما همه‌مون تا به حال سخنرانیِ جالبِ ال گور رو دیده‌ایم.

Shortly after I saw that, we had some friends over for dinner

مدت کوتاهی بعد از دیدنِ اون، روزی که چند تا از دوستامون رو هم‌راهِ خانواده

with the family. The conversation turned to global warming,

برای شام دعوت کرده‌بودیم صحبتِ گرمایشِ جهانی شد.

and everybody agreed, there's a real problem.

و همه موافق بودند که این يه مشکل جدیه.

We've got a climate crisis.

ما به بحران اقليمي رسيده‌ايم.

So, we went around the table to talk about what we should do.

هر کس برای مبارزه با این مشکل راه حلی ارائه می‌داد.

The conversation came to my 15-year-old daughter, Mary.

وقتی نوبتِ دخترِ پانزده‌ساله‌ی من، مری، شد

She said, "I agree with everything that's been said.

گفت: با همه‌ی چیزهایی که گفتید موافقم،

I'm scared and I'm angry." And then she turned to me and said,

هم می‌ترسم و هم عصبانیم. بعد رو به من کرد و ادامه داد:

"Dad, your generation created this problem; you'd better fix it." Wow.

بابا، نسلِ تو این مشکل رو به وجود آورده، حالا هم به‌تره حلش کنی.

All the conversation stopped. All the eyes turned to me.

خدای من. همه ساکت شدند. همۀ نگاه‌ها به سمت بود.

(Laughter)

(خنده)

I didn't know what to say. Kleiner's second law is,

نمی‌دونستم چی بگم. قانون دوم کلاینر اینه که

"There is a time when panic is the appropriate response."

زمانی هست که عکس‌العملِ درست ترسیدنه.

(Laughter)

(خنده)

And we've reached that time. We cannot afford to underestimate

ما به اون زمان رسیدیم. دیگه نمی‌تونیم هزینه‌ی دستِ کم گرفتنِ

this problem. If we face irreversible and catastrophic consequences,

این مشکل رو بپردازیم. اگرواقعیتِ عواقبِ فاجعه‌بار و غیرقابل‌جبرانش رو بپذیریم

we must act, and we must act decisively.

باید وارد عمل بشیم. باید قاطعانه وارد عمل بشیم.

I've got to tell you, for me, everything changed that evening.

باید به‌تون بگم که، اون روز عصر همه چیز برای من عوض شد.

And so, my partners and I, we set off on this mission to learn more,

این طوری بود که من و همکارانَ‌م این مأموریت رو برای خودمون تعریف کردیم که

to try to do much more. So, we mobilized. We got on airplanes.

بیش‎تر اطلاعات کسب کنیم و کاری انجام بدیم. بنابراین بسیج شدیم. سوار هواپیما شدیم.

We went to Brazil. We went to China and to India,

به برزیل رفتیم. و به چین و هند،

to Bentonville, Arkansas, to Washington, D.C. and to Sacramento.

به بنتنویل، آرکانساس و واشینگتن دی.سی و ساکرامنتو.

And so, what I'd like to do now is to tell you

الان می‌خوام چیزهایی که

about what we've learned in those journeys.

در اون سفرها یاد گرفتیم رو به‌تون بگم.

Because the more we learned, the more concerned we grew.

چون هر چی بیش‌تر یاد گرفتیم بیش‌تر نگران شدیم.

You know, my partners at Kleiner and I were compulsive networkers,

من و همکارانم در کلاینر شبکه‌سازهای بحران بودیم،

and so when we see a big problem or an opportunity

به این معنی که وقتی متوجهِ مشکل یا فرصتی بزرگ می‌شیم

like avian flu or personalized medicine,

مثلن آنفلوآنزای مرغی یا خوددرمانی،

we just get together the smartest people we know.

خوش‌فکرترین افرادی که می‌شناسیم رو دورِ هم جمع می‌کنیم.

For this climate crisis, we assembled a network, really,

برای بحرانِ آب و هوا، ما شبکه‌ای از سوپراستارها -جدی می‌گم- دور هم جمع کردیم.

of superstars, from policy activists to scientists and entrepreneurs

از سیاست‌مدارها گرفته تا دانشمندان و کارآفرینان

and business leaders. Fifty or so of them.

تا فعالانِ اقتصاریِ برجسته. تقریبا پنجاه نفر.

And so, I want to tell you about what we've learned in doing that

و حالا می‌خوام به‌تون بگم که با این کار چی یاد گرفتیم

and four lessons I've learned in the last year.

و چهار درسی رو بگم که طی سالِ گذشته یاد گرفتم.

The first lesson is that companies are really powerful,

درس اول اینه که شرکت‌ها خیلی قدرتمند هستند

and that matters a lot. This is a story about

و این خیلی مهمه. می‌خوام داستانِ اهمیت دادن وال‌مارت به

how Wal-Mart went green, and what that means.

محیط زیست یا «سبز شدن» اون رو براتون بگم، و اینکه سبز شدن یعنی چی.

Two years ago, the CEO, Lee Scott, believed that green is

دو سال پیش، مدیرعامل شرکت به این باور رسید که سبز شدن

the next big thing, and so Wal-Mart made going green a top priority.

قدمِ بزرگیه که باید برداره. بنابرین وال‌مارت سبز شدن رو بین اولویت‌هاش قرار داد.

They committed that they're going to take their existing stores

اون‌ها متعهد شدند که تا هفت سال بعد، مصرفِ انرژیِ

and reduce their energy consumption by 20 percent,

فروشگاه‌های فعلی‌شون رو تا بیست درصد کاهش بدن،

and their new stores by 30 percent, and do all that in seven years.

و مصرفِ فروشگاه‌های جدید رو تا سی درصد.

The three biggest uses of energy in a store are heating

بیش‌ترین انرژی در فروشگاه‌ها صرفِ گرمایش،

and air conditioning, then lighting, and then refrigeration.

تهویه هوا، روشنایی و یخچال می‌شه.

So, look what they did.

ببینید اونا چی کار کردند.

They painted the roofs of all their stores white.

سقفِ فروشگاه‌ها رو سفید رنگ کردند.

They put smart skylights through their stores

فروشگاه‌ها رو به پنجره‌های سقفی مجهز کردند

so they could harvest the daylight and reduce the lighting demands.

تا بتونن از روشناییِ روز استفاده کنن و نیاز به نور مصنوعی رو کاهش بدن.

And, third, they put the refrigerated goods

سوم، اجناسِ یخچالی رو پشتِ درهای بسته

behind closed doors with LED lighting.

با روشنایی ال.ای.دی قرار دادند.

I mean, why would you try to refrigerate a whole store?

واقعن هم لازم نیست که کلِ فروشگاه رو یخچالی کنیم. درسته؟

These are really simple, smart solutions based on existing technology.

این راه حل‌ها بسیار ساده، هوشمندانه و بر اساسِ فناوریِ روز هستند.

Why does Wal-Mart matter? Well, it's massive.

چرا وال‌مارت مهمه؟ چون بزرگه.

They're the largest private employer in America.

بزرگ‌ترین کارفرمای خصوصی در آمریکاست.

They're the largest private user of electricity.

بزرگ‌ترین مصرف‌کننده‌ی خصوصیِ برقه.

They have the second-largest vehicle fleet on the road.

و ناوگانِ خودروش در جاده‌ها از نظر بزرگی در مرتبه‌ی دوم جهانه.

And they have one of the world's most amazing supply chains,

یکی از شگفت‌انگیزترین زنجیره‌های تأمین دنیا رو داره،

60,000 suppliers. If Wal-Mart were a country,

شصت هزار تأمین‌کننده. اگه وال‌مارت یک کشور بود،

it would be the sixth-largest trading partner with China.

از نظر بزرگی، ششمین طرفِ معامله‌ی چین بود.

And maybe most important, they have a big effect on other companies.

و شاید مهم‌تر از همه، تأثیر زیادیه که روی کشورهای دیگه داره.

When Wal-Mart declares it's going to go green and be profitable,

وقتی وال‌مارت اعلام می‌کنه که می‌خواد سبز بشه و سودمند بشه،

it has a powerful impact on other great institutions.

اثرِ قدرتمندی روی مؤسساتِ بزرگِ دیگه داره.

So, let me tell you this:

پس بذارید این رو به‌تون بگم:

when Wal-Mart achieves 20 percent energy reductions,

وقتی وال‌مارت موفق به بیست درصد کاهش مصرف انرژی می‌شه،

that's going to be a very big deal. But I'm afraid it's not enough.

خیلی کار بزرگی می‌کنه. ولی فکر می‌کنم این کافی نیست.

We need Wal-Mart and every other company to do the same.

ما نیاز داریم که هم‌راه با وال‌مارت، همه‌ی شرکت‌های دیگه چنین کاری بکنند.

The second thing that we learned is that individuals matter,

دومین چیزی که یاد گرفتیم این بود که افراد به تنهایی مهم هستند،

and they matter enormously.

خیلی هم مهم هستند.

I've got another Wal-Mart story for you, OK?

یه داستانِ دیگه درباره‌ی وال‌مارت براتون تعریف می‌کنم، خوب؟

Wal-Mart has over 125 million U.S. customers.

وال‌مارت بیش از 125 میلیون مشتری در آمریکا داره.

That's a third of the U.S. population.

یعنی یک سومِ جمعیتِ آمریکا.

65 million compact fluorescent light bulbs were sold last year.

پارسال 65 میلیون لامپ فلوئورسنتِ فشرده به فروش رسید.

And Wal-Mart has committed they're going to sell

و وال‌مارت متعهد شده که در سال آینده

another 100 million light bulbs in the coming year. But it's not easy.

100 میلیون لامپ دیگه بفروشه. اما این کار آسون نیست.

Consumers don't really like these light bulbs.

مصرف‌کننده‌ها از این لامپ‌ها خوششون نمیاد.

The light's kind of funny, they won't dim,

چون نورشون کمی عجیبه، کم‌نور نمی‌شن،

takes a while for them to start up.

مدتی طول می‌کشه تا کامل روشن بشن.

But the pay-off is really enormous.

ولی خیلی به صرفه هستند.

100 million compact fluorescent light bulbs means

صد میلیون لامپ کم‌مصرف یعنی

that we'll save 600 million dollars in energy bills,

ششصد میلیون دلار صرفه جویی در هزینه‌ی انرژی،

and 20 million tons of CO2 every year, year in and year out.

و 20 میلیون تن کاهش در میزان کربن‌دی‌اکسید تولید شده در هر سال.

It does seem really hard to get consumers to do the right thing.

به نظر خیلی سخت نمیاد که مشتری‌ها رو به کارِ درست دعوت کنیم.

It is stupid that we use two tons of steel, glass and plastic

احمقانه‌ست که دو تن استیل، شیشه و پلاستیک استفاده کنیم

to haul our sorry selves to the shopping mall.

تا خودِ شرمنده‌مون رو به فروشگاه‌ برسونیم.

It's stupid that we put water in plastic bottles

احمقانه‌ست که آب رو در فیجی در بطری‌های پلاستیکی بریزیم

in Fiji and ship it here.

و با کشتی تا این جا بیاریم.

(Laughter)

(خنده)

It's hard to change consumer behavior

سخته که عادت‌های مصرف‌کننده‌هارو عوض کنیم،

because consumers don't know how much this stuff costs. Do you know?

چون مصرف‌کننده‌ها نمی‌دونن این چیزها چه قدر هزینه داره. شما می‌دونید؟

Do you know how much CO2 you generated to drive here or fly here?

می‌دونید برای اومدن به این جا از راه هوا یا زمین چه قدر سی.او.دو تولید کردید؟

I don't know, and I should.

من نمی‌دونم، ولی باید بدونم.

Those of us who care about all this would act better

مایی که به این مسائل اهمیت می‌دیم اگر می‌دونستیم هزینه‌های واقعی چی هستند

if we knew what the real costs were.

عمل‌کردِ به‌تری داشتیم.

But as long as we pretend that CO2 is free,

ولی تا وقتی وانمود کنیم که سی.او.دو مجانیه،

as long as these uses are nearly invisible, how can we expect change?

تا وقتی عواقبِ مصرف تقریبا نامرئی هستند، چه طور انتظار تغییر داشته‌باشیم؟

I'm really afraid, because I think the kinds of changes

من واقعن می‌ترسم، چون فکر می‌کنم نوع تغییری که

we can reasonably expect from individuals

به طور واقع‌بینانه می‌تونیم از افراد انتظار داشته‌باشیم

are going to be clearly not enough.

به وضوح کافی نیستند.

The third lesson we learned is that policy matters. It really matters.

درسِ سومی که گرفتیم این بود که سیاست مهمه. واقعن مهمه.

In fact, policy is paramount.

در واقع، سیاست بالای همه‌ی این‌ها قرار داره.

I've got a behind-the-scenes story for you

من یک داستان از پشتِ صحنه براتون دارم

about that green tech network I described.

درباره‌ی همون شبکه‌ی سبزی که براتون توضیح دادم.

At the end of our first meeting, we got together to talk about

در پایانِ ملاقاتِ اولمون، دور هم جمع شدیم تا درباره‌ی

what the action items would be, how we'd follow up.

قدم‌هایی که باید برداریم و نحوه‌ی پی‌گیری صحبت کنیم.

And Bob Epstein raised a hand. He stood up.

باب اپستین دستِ‌شو بالا برد و بلند شد.

You know, Bob's that Berkeley techie type who started Sybase.

باب از اون بچه فنی‌های برکلیه که بنیان‌گذار سایبیسه.

Well, Bob said the most important thing we could do right now

باب گفت مهم‌ترین کاری که الان می‌تونیم بکنیم

is to make it clear in Sacramento, California

اینه که در سکرمنتوی کالیفرنیا اعلام کنیم که

that we need a market-based system of mandates

نیازمند قوانینی مبتنی بر بازار هستیم

that's going to cap and reduce greenhouse gases in California.

که تولید گازهای گل‌خانه‌ای در کالیفرنیا رو متوقف کنند یا کاهش بدن.

It's necessary and, just as important,

این کار خیلی لازم و مهمه.

it's good for the California economy.

برای اقتصاد کالیفرنیا خوبه.

So, eight of us went to Sacramento in August and we met

این طوری بود که هشت نفر از ما در آگوست به سکرمنتو رفتیم

with the seven undecided legislators and we lobbied for AB32.

وبا هفت نفر قانون‌گذارملاقات کردیم و پیش‌نهاد آ.ب.۳۲ رو دادیم.

You know what? Six of those seven voted yes in favor of the bill,

می‌دونید چی شد؟ شش نفر از اون هفت تا به نفع لایحه رای دادند،

so it passed, and it passed by a vote of 47 to 32.

پس لایحه با ۳۲ تا ۴۷ رای تصویب شد.

(Applause)

(تشویق)

Please. Thank you.

خواهش می‌کنم. ممنون.

I think it's the most important legislation of 2006. Why?

من فکر می‌کنم این مهم‌ترین قانون‌گزاری ۲۰۰۶ بود. چرا؟

Because California was the first state in this country

چون کالیفرنیا اولین ایالت این کشور بود که

to mandate 25 percent reduction of greenhouse gases by 2020.

حکم ۲۵ درصد کاهش تولید گازهای گل‌خانه‌ای تا سال ۲۰۱۰ رو صادر کرد.

And the result of that is, we're going to generate 83,000 new jobs,

و در نتیجه‌ی این، ما می‌تونیم ۸۳۰۰۰ شغل جدید ایجاد کنیم،

four billion dollars a year in annual income, and reduce the CO2 emissions

۴ بیلیون دلار به درآمد سالانه اضافه کنیم، و ورود CO2 به

by 174 million tons a year.

محیط رو ۱۴۷ میلیون تن در سال کاهش بدیم.

California emits only seven percent of U.S. CO2 emissions.

سهم کالیفرنیا در CO2ای که آمریکا منتشر می‌کنه تنها ۷درصده.

It's only a percent and a half of the country's CO2 emissions. It's a great start,

شروع خوبیه،

but I've got to tell you -- where I started -- I'm really afraid.

ولی باید بگم که همون‌طور که گفتم، من خیلی می‌ترسم.

In fact, I'm certain California's not enough.

در واقع مطمئنم که کالیفرنیا کافی نیست.

Here's a story about national policy that we could all learn from.

حالا داستانی درباره‌ی سیاست ملی تعریف می‌کنم که می‌تونه برای همه آموزنده باشه.

You know Tom Friedman says, "If you don't go, you don't know"?

شنیدید که تام فریدمن می‌گه «اگه نرید، هیچ وقت نمی‌فهمید»؟

Well, we went to Brazil to meet Dr. Jose Goldemberg.

خوب ما به برزیل رفتیم تا دکتر جوز گلدمبرگ رو ملاقات کنیم.

He's the father of the ethanol revolution.

او پدر انقلاب اتانوله.

He told us that Brazil's government mandated

او به ما گفت که دولت برزیل پمپ بنزین‌ها رو

that every gasoline station in the country would carry ethanol.

مجبور کرده که اتانول هم داشته‌باشند.

And they mandated that their new vehicles

و دستور داده که اتومبیل‌های جدید

would be flex-fuel compatible, right?

چندگانه‌سوز ساخته بشن.

They'd run ethanol or ordinary gasoline.

یعنی با اتانول یا گازوئیل معمولی کار کنند.

And so, here's what's happened in Brazil.

و این طوری بود که برزیل به این جا رسید:

They now have 29,000 ethanol pumps --

اون‌ها الان ۲۹۰۰۰ پمپ اتانول دارند--

this versus 700 in the U.S., and a paltry two in California --

در مقابل ۷۰۰ تا در ایالات متحده و ۲ تا پمپ آشغال در کالیفرنیا--

and in three years their new car fleet

و طی سه سال ناوگان اتومبیلشون

has gone from four percent to 85 percent flex-fuel.

از ۴درصد خودروی چندگانه‌سوز به ۸۵درصد رسیده.

Compare that to the U.S.: five percent are flex-fuel.

در مقایسه با آمریکا که فقط ۷درصد چندگانه‌سوز داره.

And you know what? Most consumers who have them don't even know it.

و می‌دونید چیه؟ بیش‌تر مشتری‌هاش خبر ندارن که خودروشون چندگانه‌سوزه.

So, what's happened in Brazil is, they've replaced

خوب، در برزیل ۴۰ درصد گازوئیل مصرفی ناوگان اتومبیل

40 percent of the gasoline consumed by their automotive fleet with ethanol.

رو با اتانول جایگزین کردند.

That's 59 billion dollars since 1975

از سال ۱۹۷۵ می‌شه ۵۹ میلیارد دلار

that they didn't ship to the Middle East.

که اون‌ها دیگه صادراتی به خاورمیانه نداشتند.

It's created a million jobs inside that country,

این کار میلیون‌ها شغل داخل کشور ایجاد کرده،

and it's saved 32 million tons of CO2. It's really substantial.

و ۳۲ میلیون تن در مصرف کربن‌دی‌اکسید صرفه‌جویی کرده. واقعن قابل‌توجهه.

That's 10 percent of the CO2 emissions across their entire country.

یعنی ۱۰درصد کل مصرف کربن‌دی‌اکسید کل کشورشون.

But Brazil's only 1.3 percent of the world's CO2 emission.

ولی فقط ۱.۳ درصد CO2 دنیا توسط برزیل تولید می‌شه.

So, Brazil's ethanol miracle, I'm really afraid, is not enough.

برای همین من واقعن نگرانم که معجزه‌ی اتانول برزیل کافی نباشه.

In fact, I'm afraid all of the best policies we have

نگرانی من اینه که همه‌ی بهترین سیاست‌هایی که ما داریم

are not going to be enough.

کافی نخواهند بود.

The fourth and final lesson we've learned

چهارمین و آخرین درسی که ما گرفتیم

is about the potential of radical innovation.

درباره‌ی پتانسیل نوآوری‌های انقلابیه.

So, I want to tell you about a tragic problem

می‌خوام درباره‌ی یک مشکل غم‌انگیز و

and a breakthrough technology.

راه حل آن صحبت کنم.

Every year a million and a half people die of

هر سال یک و نیم میلیون انسان از

a completely preventable disease. That's malaria. 6,000 people a day.

یک بیماری کاملن قابل پیش‌گیری می‌میرند. مالاریا. ۶۰۰۰ نفر در روز.

All for want of two dollars' worth of medications

همه در طلب داروهای دو دلاری

that we can buy at the corner drugstore.

که ما می‌تونیم از داروخانه‌ی سر خیابون بخریم.

Well, two dollars, two dollars is too much for Africa.

خوب، دو دلار، دو دلار برای آفریقا خیلی زیاده.

So, a team of Berkeley researchers with 15 million dollars

گروهی از محققین برکلی با ۱۵ میلیون دلار

from the Gates Foundation is engineering, designing a radical new way

از بنیاد گیتز، دارند یک روش تازه و انقلابی طراحی می‌کنند

to make the key ingredient, called artemisinin,

برای تهیه‌ی ماده‌ی اصلی که اسمش آرتمیسینینه.

and they're going to make that drug 10 times cheaper.

با این کار اون دارو ده برابر ارزون‌تر می‌شه.

And in doing so, they'll save a million lives --

و اون محققین با این کار جان یک میلیون نفر رو نجات می‌دن--

at least a million lives a year. A million lives.

حداقل یک میلیون نفر، در سال. یک میلیون نفر.

Their breakthrough technology is synthetic biology.

تکنولوژی جدید اونا زیست‌شناسی ترکیبیه.

This leverages millions of years of evolution

با دست‌کاری سوسک‌ها و تولید محصولات واقعن مفید از اون‌ها

by redesigning bugs to make really useful products.

یک انقلاب چندمیلیون‌ساله رو پایه‌گذاری کردند.

Now, what you do is, you get inside the microbe,

کاری که می‌کنند اینه: وارد میکروب می‌شن

you change its metabolic pathways, and you end up with a living chemical factory.

مسیرهای متابولیکش رو عوض می‌کنند، و به یک کارخانه‌ی شیمیاییِ زنده دست پیدا می‌کنند.

Now, you may ask,

حالا ممکنه بپرسید

John, what has this got to go with green and with climate crisis?

جان! این چه ربطی به سبز شدن و بحران آب و هوا داره؟

Well, I'll tell you -- a lot.

خوب، من خیلی حرف در این باره دارم.

We've now formed a company called Amyris, and this technology

ما یک شرکت تاسیس کردیم به نام امیریس. تکنولوژی‌ای که این شرکت

that they're using can be used to make better biofuels.

استفاده می‌کنه می‌تونه برای بهبود بخشیدن به سوخت‌های زیستی استفاده بشه.

Don't let me skip over that. Better biofuels are a really big deal.

مجبورم نکنید که از این موضوع بگذرم. سوخت‌های زیستی بهبودیافته خیلی مهم هستند.

That means we can precisely engineer the molecules in the fuel chain

یعنی می‌تونیم دقیقن ملکول‌های زنجیره‌ی سوخت رو مهندسی کنیم

and optimize them along the way.

و بهینه‌شون کنیم.

So, if all goes well, they're going to have designer bugs in warm vats

بنابراین اگه همه چیز خوب پیش بره، در خمره‌های گرم‌شون سوسک‌های طراح تولید می‌شن

that are eating and digesting sugars to excrete better biofuels.

که قندها رو می‌خورن و هضم می‌کنند و سوخت‌های زیستی بهبودیافته دفع می‌کنند

I guess that's better living through bugs.

به این می‌گن بهبود زند‌گی با استفاده از سوسک‌ها.

Alan Kay is famous for saying

این جمله‌ی الن کی معروفه که می‌گه:

the best way to predict the future is to invent it.

بهترین راه پیش‌بینی آینده، ساختنِ‌شه.

And, of course, at Kleiner we, kind of, apologize and say

و البته ما در کلینر، می‌گیم که خیلی ببخشید،

the second best way is to finance it.

راه بعدی‌ش هم سرمایه‌گزاری کردن برای آینده‌س.

And that's why we're investing 200 million dollars

به خاطر همین ما ۲۰۰ میلیون دلار در گستره‌ی وسیعی از

in a wide range of really disruptive new technologies

فناوری‌های ‌نو سرمایه‌گذاری کردیم

for innovation in green technologies.

تا به نوآوری‌های سبز برسیم.

And we're encouraging others to do it as well.

بقیه رو هم تشویق می‌کنیم که همین کار رو بکنند.

We're talking a lot about this.

خیلی در این باره سخن‌رانی می‌کنیم.

In 2005, there were 600 million dollars invested in new technologies

در سال ۲۰۰۵، ۶۰۰ میلیون دلار در فناوری‌های جدیدی که

of the sort you see here. It doubled in 2006 to 1.2 billion dollars.

شما این‌جا می‌بینید سرمایه‌گذاری شد. در ۲۰۰۶ این مقدار به ۱.۲ بیلیون دلار رسید.

But I'm really afraid we need much, much more.

ولی من واقعن فکر می‌کنم بیش‌تر از این‌ها لازمه. خیلی بیش‌تر.

For reference, fact one:

به عنوان مثال و برای مراجعه، واقعیت اول:

Exxon's revenues in 2005 were a billion dollars a day.

درآمد اکسان در سال ۲۰۰۵ به یک میلیارد دلار در روز می‌رسید.

Do you know, they only invested 0.2 percent of revenues in R&D?

می‌دونستید که اون‌ها فقط ۰.۲ درصد درآمدشون رو به تحقیق و توسعه اختصاص دادند؟

Second fact: the President's new budget for renewable energy

واقعیت دوم: بودجه‌ی جدید رئیس‌جمهور برای انرژی‌های تجدیدپذیر

is barely a billion dollars in total.

به سختی به یک میلیارد دلار می‌رسه.

Less than one day of Exxon's revenues.

کم‌تر از درآمد یک روزِ اکسان.

Third fact: I bet you didn't know that there's enough energy

واقعیت سوم: شرط می‌بندم نمی‌دونستید که در صخره‌های گرم زیر زمین

in hot rocks under the country to supply America's energy needs

انرژی کافی برای رفع نیاز انرژیِ هزار سال آینده‌ی آمریکا

for the next thousand years. And the federal budget

وجود داره. و بودجه‌ی دولتی

calls for a measly 20 million dollars of R&D in geothermal energy.

تنها ۲۰ میلیون دلار به بخش تحقیق و توسعه‌ی انرژی زمین‌گرمایی اختصاص می‌ده.

It is almost criminal that we are not investing more

تقریبن جرمه که بیش‌تر از این در تحقیقات انرژی کشور

in energy research in this country.

سرمایه‌گذاری نمی‌کنیم.

And I am really afraid that it's absolutely not enough.

و من واقعن نگرانم که این مقدار اصلن کافی نیست.

So, in a year's worth of learning we found a bunch of surprises.

در آموزه‌های این یک ساله، چند نکته‌ی شگفت‌آور پیدا کردیم.

Who would have thought that a mass retailer

کی فکرشو می‌کرد که یک تولید‌کننده‌ی پوشاک

could make money by going green? Who would have thought that

بتونه از سبز شدن پول دربیاره؟ کی فکرشو می‌کرد که

a database entrepreneur could transform California with legislation?

یک کارآفرین پایگاه داده بتونه کالیفرنیا رو از راه قانونی متحول کنه؟

Who would have thought that the ethanol biofuel miracle

و کی فکرشو می‌کرد که معجزه‌ی زیست‌سوخت‌های اتانول

would come from a developing country in South America?

از یک کشور درحال توسعه در جنوب آمریکا شروع بشه؟

And who would have thought that scientists

کی فکرشو می‌کرد که دانشمندانی که دنبال درمان مالاریا بودند

trying to cure malaria could come up with breakthroughs in biofuels?

به پیش‌رفت‌هایی در سوخت‌های زیستی دست بزنند؟

And who would have thought that all that is not enough?

و کی فکرشو می‌کرد که این همه، کافی نباشه؟

Not enough to stabilize the climate.

این‌ها برای ثبات بخشیدن به اقلیم کافی نیست.

Not enough to keep the ice in Greenland from crashing into the ocean.

برای حفظ یخ‌های گرینلند از شکستن و فرو رفتن در اقیانوس کافی نیست.

The scientists tell us -- and they're only guessing --

دانشمندان حدس می‌زنند

that we've got to reduce greenhouse gas emissions by one half,

که ما باید تولید گاز‌های گل‌خانه‌ای رو به نصف برسونیم،

and do it as fast as possible.

و این کار رو با سرعت هر چه تمام‌تر انجام بدیم.

Now, we may have the political will to do this in the U.S.,

حالا درسته که ما اراده‌ی سیاسی برای این کار رو در آمریکا داریم،

but I've got to tell you, we've got only one atmosphere,

اما حواستون باشه که فقط یک اتمسفر داریم،

and so somehow we're going to have to find the political will

و باید این اراده‌ی سیاسی رو در تمام

to do this all around the world. The wild card in this deck is China.

کشورهای دنیا پیدا کنیم. مهم‌ترین کشور هم چینه.

To size the problem, China's CO2 emissions today are 3.3 gigatons;

برای این که دیدی از مساله به‌تون بدم، چین ۳.۳ گیگاتن کربن‌دی‌‌اکسید وارد محیط می‌کنه،

the U.S. is 5.8. Business as usual means

این عدد برای آمریکا ۵.۸

we'll have 23 gigatons from China by 2050.

تا سال ۲۰۵۰ این عدد برای چین به ۲۳ گیگاتن می‌رسه.

That's about as much CO2 as there is in the whole world.

به اندازه‌ی کربن‌دی‌اکسید تمام دنیا.

And if it's business as usual, we're going out of business.

و اگه ذات بیزنس اینه، ما باید از بیزنس بریم بیرون.

When I was in Davos, China's Mayor of Dalian was pressed

وقتی در دیوس بودم، فرماندار دالیان چین به خاطر

about their CO2 strategy, and he said the following,

استراتژی‌های کربنی‌ش استیضاح شد. او گفت:

"You know, Americans use seven times the CO2 per capita as Chinese."

می‌دونید که سرانه‌ی کربن آمریکا سه برابر چینه.

Then he asked, "Why should China sacrifice our growth

بعد پرسید: چرا چین باید فداکارانه از رشد ما صرف نظر کنه

so that the West can continue to be profligate and stupid?"

تا غرب بتونه به ول‌خرجی و حماقت ادامه بده؟

Does anybody here have an answer for him? I don't.

آیا کسی جوابی براش داره؟ من که ندارم.

We've got to make this economic so that all people and all nations

ما باید صرفه‌جویی کنیم، تا همه‌ی مردم و ملت‌ها

make the right outcome, the profitable outcome,

درآمد درست و

and therefore the likely outcome.

سودآوری داشته‌باشند.

Energy's a six-trillion-dollar business worldwide.

انرژی در سراسر دنیا یک بیزنس ۶ تریلیون دلاریه.

It is the mother of all markets. You remember that Internet?

مادر همه‌ی بازارهاست. اینترنت رو یادتون میاد؟

Well, I'll tell you what. Green technologies -- going green --

بذارید به‌تون بگم. تکنولوژی‌های سبز-- در حال سبز شدن--

is bigger than the Internet.

از اینترنت بزرگ‌تر هستند.

It could be the biggest economic opportunity of the 21st century.

می‌تونه بزرگ‌ترین فرصت اقتصادی قرن بیست و یکم باشه.

Moreover, if we succeed, it's going to be

و اگر ما موفق بشیم، بزرگ‌ترین تحول در

the most important transformation for life on the planet since,

حیات روی سیاره بعد از -- اونطور که بیل می‌گه--

as Bill Joy says, we went from methane to oxygen in the atmosphere.

جای‌گزینی متان با اکسیژن در اتمسفر، اتفاق خواهد افتاد.

Now, here's the hard question, if the trajectory of all the world's

حالا سوال سخت اینه که، اگر تلاش همه‌ی شرکت‌ها،

companies and individuals and policies and innovation

افراد و همه‌ی سیاست‌ها و نوآوری‌های دنیا

is not going to be enough, what are we going to do? I don't know.

کافی نخواهد بود، پس چی کار کنیم؟ من نمی‌دونم.

Everyone here cares about changing the world

همه‌ی افراد این جا به تغییر دادن دنیا اهمیت می‌دن

and has made a difference in that one way or another.

و هر کدوم از راهی تغییری ایجاد کرده‌ان.

So, our call to action -- my call to you --

پس فراخوان ما برای اقدام- فراخوان من برای اقدام-

is for you to make going green your next big thing, your gig.

برای اینه که سبز شدن برنامه‌ی بعدی‌تون باشه برای ایجاد یک تغییر بزرگ.

What can you do? You can personally get carbon neutral.

چه کار می‌تونید بکنید؟ می‌تونید شخصا بی‌کربن بشید.

Go to ClimateCrisis.org or CarbonCalculator.com

به ClimateCrisis.org یا CarbonCalculator.com سری بزنید

and buy carbon credits. You could join other leaders in mandating,

و حساب‌های کربن بخرید. می‌تونید به رهبران جنبش

lobbying for mandated cap and trade in U.S. greenhouse gas reductions.

تصویب قوانین کاهش گازهای گل‌خانه‌ای آمریکا بپیوندید.

There's six bills right now in Congress. Let's get one of them passed.

الان چهار لایحه در کنگره مطرحه. بیاید یکی از اون‌ها رو تصویب کنیم.

And the most important thing you can do, I think,

و مهم‌ترین کاری که شما می‌تونید انجام بدید اینه که

is to use your personal power and your Rolodex

از قدرت شخصی‌تون و از آشناهاتون استفاده کنید

to lead your business, your institution, in going green.

تا کسب‌وکار خودتون رو به سمت سبز شدن ببرید.

Do it like Wal-Mart, get it to go green

مثل وال‌مارت سبز بشید.

for its customers and its suppliers and for itself.

به خاطر مشتری‌هاتون، تامین‌کننده‌هاتون و به خاطر خودتون.

Really think outside the box.

مرزهارو بشکونید.

Can you imagine what it would be like if Amazon or eBay or Google

می‌تونید تصور کنید اگه آمازون، ای بی یا گوگل

or Microsoft or Apple really went green and you caused that to happen?

یا مایکروسافت یا اپل واقعن سبز می‌شدن و شما باعث این اتفاق بودید؟

It could be bigger than Wal-Mart.

می‌تونیم از وال‌مارت هم فراتر بریم.

I can't wait to see what we TEDsters do about this crisis.

مشتاقانه منتظرم ببینم ما تدی‌ها درباره‌ی این بحران چی کار می‌کنیم.

And I really, really hope that we multiply all of our energy,

و من واقعن، واقعن امیدوارم که همه‌مون انرژی‌مون رو

all of our talent and all of our influence to solve this problem.

استعدادمون رو و همه‌ی نفوذمون رو ضرب در هم کنیم تا این مشکل رو حل کنیم.

Because if we do, I can look forward

چون اگر این کار رو بکنیم، می‌تونم برای مکالمه‌ای که بیست سال بعد

to the conversation I'm going to have with my daughter in 20 years.

با دخترم خواهم داشت ثانیه‌شماری کنم.

(Applause)

(تشویق حضار)