3 questions to ask yourself about US citizenship | Jose Antonio Vargas

Translator: Hossein Naghdi Reviewer: Masoud Motamedifar

Four years after arriving in the United States,

۴ سال پس از ورودم به ایالات‌ متحده،

مثل هر جوان ۱۶ساله‌ی دیگر،

like any typical 16-year-old,

I went to get my driver's permit.

برای گرفتن گواهینامه‌ی رانندگی اقدام کردم.

After I showed the clerk my immigration papers, my green card,

وقتی به منشی برگه‌های مهاجرت و کارت سبزم را نشان دادم،

she told me it was fake.

او به من گفت که مدارکم جعلیست.

"Don't come back here again," she said.

و گفت «دیگر به اینجا برنگرد».

That's how I found out I was in America illegally.

همانجا فهمیدم حضورم در آمریکا غیرقانونی بوده.

And I'm still here illegally.

و هنوزهم غیرقانونی اینجا هستم.

I'm a journalist and filmmaker.

من یک روزنامه‌نگار و فیلم‌ساز هستم.

I live in stories.

به قصه‌ها باور دارم.

And what I've learned

و چیزی که یاد گرفتم

that what most people don't understand about immigration

و اکثر مردم درباره مهاجرت نمی‌دانند

موضوعیست که آنها درمورد خودشان نمی‌دانند:

is what they don't understand about themselves:

their families' old migration stories and the processes they had to go through

داستان‌های قدیمی مهاجرت خانواده‌هایشان و فرآیندی که باید طی می‌کردند

before green cards and walls even existed,

قبل از اینکه کارت سبز و یا دیواری وجود داشته باشد،

or what shaped their understanding of citizenship itself.

و یا آنچه که ذهنیت آنها از شهروندی را می‌سازد.

I was born in the Philippines.

من در فیلیپین متولد شدم.

When I was 12, my mother sent me to live with her parents,

۱۲سالم که بود، مادرم مرا فرستاد تا با پدر و مادرش زندگی کنم،

my grandparents,

با پدربزرگ و مادربزرگم،

or, as we say in Tagalog, lolo and lola.

که، ما به زبان خودمان، میگوییم لولو و لولا.

Lolo's name was Teofilo.

لولو اسمش تیوفیلو بود.

وقتی او به صورت قانونی به آمریکا مهاجرت کرد و به عنوان شهروند پذیرفته شد،

When he legally emigrated to America and became a naturalized citizen,

he changed his name from Teofilo to Ted,

اسمش را از تیوفیلو به تد تغییر داد،

after Ted Danson from the TV show "Cheers."

مثل تد دنسون در برنامه‌ی تلویزیونی «بسلامتی»

Can't get any more American than that.

دیگر از این آمریکایی‌تر نمی‌شد.

Lolo's favorite song was Frank Sinatra's "My Way,"

آهنگ مورد علاقه‌ی لولو «راه من» از فرنک سیناترا بود،

and when it came to figuring out how to get his only grandson, me,

و وقتی به ذهنش رسید که چطور تنها نوه‌اش، یعنی مرا،

to America,

به آمریکا بیاورد،

he decided to do it his way.

تصمیم گرفت تا به روش خودش انجامش بدهد.

According to Lolo, there was no easy and simple way to get me here,

به اعتقاد لولو، هیچ راه ساده و آسانی برای آوردن من به اینجا وجود نداشت،

so Lolo saved up 4,500 dollars --

بنابراین ۴۵۰۰ دلار پس‌انداز کرد --

that's a lot of money for a security guard

پول زیادی برای یک محافظ امنیتی است

who made no more than eight dollars an hour --

که معمولا بیش از ساعتی ۸ دلار درنمی‌آرورد --

to pay for the fake green card

تا یک کارت‌سبز جعلی جور کند

and for a smuggler to bring me to the US.

و یک قاچاقچی که من را بیاورد به آمریکا.

و این‌طور بود که من رسیدم اینجا.

So that's how I got here.

I can't tell you how many times people tell me that their ancestors

نمی‌توانم بگویم چند بار مردم برایم از آمدن آباء و اجدادشان

came to America "the right way,"

از «طریق قانونی» به آمریکا گفتند

to which I remind them,

که به آنها یادآوری می‌کنم،

America's definition of "the right way"

تعریف آمریکا از «راه قانونی»

has been changing ever since the first ship of settlers dropped anchor.

از وقتی اولین کشتی مهاجرین لنگر انداخت تغییر کرده.

America as we know it is more than a piece of land,

آمریکا همانطور که می‌دانیم پهناورتر از اینهاست،

particularly because the land that now makes up the United States of America

مخصوصا چون زمین‌هایی که در حال حاضر ایالات‌متحده را تشکیل می‌دهند

used to belong to other people in other countries.

به مردم و کشورهای دیگری تعلق داشتند.

America as we know it is also more than a nation of immigrants.

و همانطور که می‌دانیم آمریکا فراتر از یک کشور مهاجرین است.

There are two groups of Americans who are not immigrants:

دو گروه آمریکایی وجود دارند که مهاجر نیستند:

Native Americans, who were indigenous to this land

بومیان آمریکایی، که از ابتدا در این سرزمین حضور داشتند

and who were killed in acts of genocide;

و در قتل‌عامها و نسل‌کشی‌ها کشته شدند؛

and African Americans, who were kidnapped, shipped and enslaved

و آفریقایی آمریکایی‌ها، که ربوده، آورده و به بردگی گرفته شدند

to build this country.

تا این کشور را بسازند.

America is, above all, an idea,

آمریکا، بیش از هرچیزی، یک ایده است،

however unrealized and imperfect,

اگرچه ناقص و تحقق‌نیافته است،

اما تنها نمونه ایست که وجود دارد چون اولین مهاجران آزادانه به اینجا آمدند

one that only exists because the first settlers came here freely

به دور از هیچ نگرانی در مورد تابعیت.

without worry of citizenship.

So, where did you come from?

خب، شما از کجا آمدید؟

How did you get here?

چطور به اینجا آمدید؟

Who paid?

چه کسی هزینه‌هایتان را پرداخت؟

All across America, in front of diverse audiences --

هرجای آمریکا، و در مقابل افراد مختلف --

conservatives and progressives,

افراد محافظه‌کار و افراد برتری‌طلب،

high school students and senior citizens --

دانش‌آموزان دبیرستان و شهروندان سالمند --

I've asked those questions.

همیشه این سوالها ازمن پرسیده می‌شد.

As a person of color, I always get asked where I'm from,

همیشه به عنوان رنگین‌پوست، از من پرسیده شده اهل کجا هستم،

as in, "Where are you from from?"

وقتی از من می‌پرسند، «اهل کجایی؟»

So I've asked white people where they're from from, too.

به همین خاطر من هم، از سفیدپوستها سوال می‌کردم که اهل کجایید؟

After asking a student at the University of Georgia

یکبار وقتی از یک دانشجو در دانشگاه جورجیا پرسیدم

where he was from,

که اهل کجاست،

گفت، «من آمریکایی‌ام».

he said, "I'm American."

"I know," I said, "but where are you from?"

گفتم «می‌دانم»، «منظورم این است کجایی هستی؟»

جواب داد «سفید پوستم».

"I'm white," he replied.

"But white is not a country," I said.

به او گفتم «اما سفید رنگ است، کشور محسوب نمی‌شود».

"Where are your ancestors from?"

«اجدادت اهل کجا هستند؟»

When he replied with a shrug,

وقتی در جواب شانه‌هایش را بالا انداخت و سکوت کرد،

I said,

گفتم،

"Well, where did you come from?

«خب، اهل کجایی؟

How did you get here? Who paid?"

چطور به اینجا آمددی؟ چه کسی هزینه‌هایت را داد؟»

و او نتوانست جواب بدهد.

He couldn't answer.

من فکر نمی‌کنم بتوانی درمورد آمریکا

I don't think you can talk about America as America

without answering those three core questions.

بدون اینکه آن سه سوال را جواب بدهی صحبت کنی.

Immigration is America's lifeline,

مهاجرت شاهراه آمریکاست،

how this country has replenished itself for centuries,

راهی که این کشور توسط آن قرنها خودش را تجدید کرده،

from the settlers and the revolutionaries who populated the original 13 colonies

از مهاجران و انقلابیونی که در ۱۳ مستعمره‌ی اصلی سکونت داشتند

to the millions of immigrants, predominantly from Europe,

تا میلیون‌ها مهاجر، که عمدتا از اروپا بودند،

who relentlessly colonized this land.

که بیرحمانه این سرزمین را تحت استعمار خودشان قرار دادند.

Even though Native Americans were already here

اگرچه بومیان آمریکایی قبلا اینجا بودند

and had their own tribal identities and ideas about citizenship,

و هویت‌های قبیله‌ای خاص خودشان و قواعد و اصول شهروندی خودشان را داشتند،

they were not considered US citizens until the 1924 Indian Citizenship Act.

اما تا قانون شهروندی ۱۹۲۴هند آنها شهروند آمریکایی محسوب نمی‌شدند.

قانون تحول‌برانگیز حقوق مدنی ۱۹۶۴ که سیاه‌پوستان آمریکایی برایش جنگیدند

The landmark 1964 Civil Rights Act that Black Americans fought for

inspired the 1965 Immigration and Nationality Act,

که سرآغازی بود برای قانون ۱۹۶۵ مهاجرت و تابعیت،

which ended America's race-based exclusionary system

که به سیستم ممنوعیت مبتنی بر نژاد آمریکا

that had lasted for 40 years.

که ۴۰ سال پابرجا بود پایان داد.

I could go on and on here,

می‌توانم همینطور برایتان ادامه بدهم،

but my point, my larger point, is this:

اما هدف من، هدف اصلی من، این است که بگویم:

How much do any of us,

چه تعداد از ما،

whether immigrants of the past or the present,

چه از مهاجران قدیمی و چه جدید،

know of these crucial parts of American history?

در مورد این مسائل تاریخی آمریکا مطلعیم؟

چقدر این داستانها در تعیین آزمون شهروندی آمریکا موثرند؟

How much of this history makes up the actual US citizenship test?

Have you ever seen it?

تابحال آزمونش را دیده‌اید؟

It's a mostly oral test,

یک آزمون عمدتا شفاهی است،

and government officers ask applicants up to 10 of the 100 questions.

که افسران دولتی از متقاضیان بین ۱۰ تا ۱۰۰ سوال می‌کنند.

To pass, applicants must get at least six answers right.

که برای قبول شدن، متقاضی‌ها باید حداقل به ۶۰ درصد سوالات جواب درست بدهند.

I looked at the test recently,

اخیرا یک نگاهی به آزمون انداختم،

and I was aghast at the questions posed

و از سوالاتی که مطرح شده بود مات و مبهوت مانده بودم

and what constitutes acceptable answers to the glaring omissions.

و همینطور مواردی که که جواب‌های درست را از غلط تعیین می‌کرد.

There's a question about the Statue of Liberty and where it is.

درمورد مجسمه‌ی آزادی سوال شده بود اینکه کجا قرار دارد.

There's no question about Ellis Island,

اما هیچ سوالی درمورد جزیره‌ی الیس وجود ندارد،

about the United States as an immigrant nation

در مورد ایالات‌متحده به عنوان کشور مهاجرین

and the countless anti-immigrant laws that were passed.

و یا در مورد قوانین بیشماری که علیه مهاجرین تصویب شده.

There's nothing about Native American history.

هیچ حرفی از تاریخ بومیان آمریکایی نیست.

یک سوالی بود که در مورد این بود که مارتین لوتر کینگ، چکار کرد،

There's a question about what Martin Luther King, Jr. did,

but largely, there's inadequate and irresponsible contexts

اما عمدتا، ناقص و حاوی محتوای نامعتبر

about African Americans.

در مورد آفریقایی آمریکایی‌ها بود.

Here's an example.

به عنوان مثال.

Question number 74 under the American history section

سوال شماره ۷۴ در بخش تاریخ آمریکا

asks applicants to "name one problem that led to the Civil War."

از متقاضی می‌پرسد «یکی از مشکلاتی که منجر به جنگ داخلی شد را نام ببرید.»

سه جواب قابل قبول وجود دارد:

There are three acceptable answers:

slavery,

برده داری،

states' rights,

مسائل حقوقی ایالت‌ها،

economic reasons.

دلایل اقتصادی.

Did my Lola and Lolo get that question?

آیا از لولا و لولو هم این سوال پرسیده شد؟

If they did get the question,

اگر پرسیده شد،

do they even understand the history behind it?

آیا آنها از اصل ماجرا خبر داشتند؟

عموها و عمه‌هایم وفرزندانشان چطور

How about my uncles and aunties and cousins

and millions of other immigrants who had to take that test

و همینطور میلیونها مهاجر که مجبورند این آزمون را بدهند

to become Americans?

تا بتوانند آمریکایی بشوند؟

What do immigrants know about America before we get here?

مهاجرین قبل از اینکه بیایند آمریکا از آن چه می‌دانند؟

What kind of citizenship are we applying for?

ما برای چه نوع شهروندی‌ داریم اقدام می‌کنیم؟

و آیا این همان شهروندی و نحوه‌ی دریافتش است که مدنظر ماست؟

And is that the same kind of citizenship we actually want to be a part of?

Come to think of it -- I've been thinking a lot about this --

بیایید درموردش فکر کنیم -- من خیلی به آن فکر کردم --

شهروندی محترمانه و باعزت چگونه است؟

what does dignified citizenship look like?

How can I ask for it when I just arrived here 26 years ago,

چطور می‌توانم برایش اقدام کنم در حالی که ۲۶ سال پیش آمدم اینجا،

when Black and Native people

وقتی که سیاه‌پوستان و مردم بومی

who have been here in America for hundreds of years

که از صدها سال قبل اینجا حضور داشتند

are still waiting for theirs?

هنوز منتظرش هستند؟

One of my favorite writers is Toni Morrison.

یکی از نویسندگان موردعلاقه‌ی من تونی موریسون است.

In 1996, a year before I found out I was in the country illegally,

در سال ۱۹۹۶، یکسال قبل از اینکه بفهمم حضورم در اینجا غیرقانونی است،

my eighth-grade class was assigned to read "The Bluest Eye,"

کلاس هشتم من مشخص شد و اختصاص داده شد به خواندن «آبی ترین چشم،»

Morrison's first book.

اولین کتاب موریسون.

Instantly, the book challenged me to ask hard questions.

آن کتاب من را سریعا به چالش کشید تا سوالهای سختی بپرسم.

Why does Pecola Breedlove,

چرا پیکولا بریدلاو،

this young Black girl at the center of the book,

این دختر جوان سیاه‌پوست قصه‌ی ما،

why did she want blue eyes?

چرا چشمهای آبی می‌خواست؟

چه‌ کسی به‌ او گفته بود که چنین چیزی بخواهد؟

Who told her to want it?

Why did she believe them?

چرا آنها را باور کرد؟

موریسون می‌گوید که این داستان را نوشته تا نشان بدهد

Morrison said she wrote the book to illustrate what happens

چه‌ می‌شود وقتی یک نفر تسلیم می‌شود در برابر«روایت استاد»

when a person surrenders to what she called "the master narrative."

"Definitions," Morrison said, "belong to the definers, not the defined."

«تعاریف» به گفته موریسون، «متعلق به تعریف کننده‌هاست، نه تعیین شده‌ها».

وقتی متوجه شدم غیرقانونی اینجا هستم،

Once I realized that I was here illegally,

I convinced myself that if I was not a legal citizen by birth or by law,

خودم را متقاعد کردم که اگر شهروند قانونی به وسیله‌ی تولد یا قانون نیستم،

another kind of citizenship was possible.

در عوض راههای دیگری وجود دارد.

تابعیت مشارکت:

Citizenship as participation:

I engage.

همکاری می‌کنم.

I engage with all kinds of Americans, even Americans who don't want me here.

با همه‌ی آمریکایی‌ها، حتی آنهایی که نمی‌خواهند من اینجا باشم.

Citizenship as contribution:

تابعیت برای نقش‌پذیری:

از هر طریقی که بتوانم به جامعه‌ی خودم برمی‌گردم.

I give back to my community in whatever ways I can.

As an undocumented entrepreneur -- and yes, there is such a thing --

به عنوان یک کارآفرین بدون ویزا -- و بله چنین چیزی وجود دارد --

I've employed many US citizens.

من بسیاری از شهروندان آمریکایی را استخدام کردم.

تابعیت تحصیلی:

Citizenship as education:

We can't wait for others to educate us about the past

نمی‌توانیم منتظر بقیه بایستیم تا درمورد گذشته به ما آموزش دهند

and how we got to this present.

و اینکه چطور به اینجا رسیدیم.

We have to educate ourselves and our circles.

باید خومان و اطرافیانمان را آموزش بدهیم.

Citizenship as something greater than myself:

تابعیت به عنوان فردی بزرگتر از خودم:

من فکر می‌کنم، ما، به تنهایی و یا جمعی،

We are, I think, individually and collectively,

rewriting the master narrative of America.

می‌توانیم روایت استاد آمریکا را بازنویسی کنیم.

The people who were once defined are now doing the defining.

افرادی که زمانی تعریف شده بودند حالا در حال انجام تعریف هستند.

They're asking the questions that need to be asked.

آنها سوالهایی را می‌پرسند که لازم است پرسیده شوند.

A core part of that redefinition

بخش اساسی این بازتعریف

is how we define not only who is an American

این نیست که ما چطور آمریکایی بودن را تعریف کنیم

but what constitutes citizenship.

بلکه این است که چه چیزهایی تابعیت را تشکیل می‌دهند.

Which, to me, is our responsibility to each other.

که، بنظرم، مسئولیت ما در برابر همدیگر است.

So consider your own personal narrative

پس روایت‌های شخصی خودتان را درنظر بگیرید

and ask yourself:

و از خودتان بپرسید:

Where did you come from?

از کجا می‌آیی؟

How did you get here?

چطور به اینجا آمدی؟

Who paid?

و چه کسی هزینه‌ات را پرداخت؟