An illustrated kingdom of real, fantastical plants | Nirupa Rao

Translator: Mahshid Moballegh Nasery Reviewer: Masoud Motamedifar

I have a challenge for you.

من برای شما یک چالش دارم.

The next time you're stuck in traffic,

دفعه بعد که در ترافیک گیر کردید،

take a minute to take a look at the sea of cars around you.

یک دقیقه وقت بگذارید و به اتومبیل‌های اطرافتان نگاهی کنید.

How many car companies do you think you could recognize?

فکر می‌کنید چند شرکت اتومبیل‌سازی می‌توانید شناسایی کنید؟

I'm not even really into cars,

من واقعاً به اتومبیل‌ها علاقه‌مند نیستم،

but I think I'd do fairly well.

اما فکرمی‌کنم کار خیلی خوبی می‌کردم.

But then look beyond the cars

امابعد ورای ماشین‌ها نگاه کنید

to the trees that line the side of the road.

به درختانی که کنار جاده قرار گرفته‌اند.

How many of those could you identify?

چه تعداد از آنها را می‌توانید بشناسید؟

Probably not as many, right?

احتمالاً زیاد نیست، درست است؟

Year upon year,

سال به سال،

we grow further and further away from nature

ما بیشتر و بیشتر از طبیعت دور می‌شویم

to the point where we have to question:

تا جایی که باید سوال کنیم:

What experience of nature will the next generation have?

نسل بعدی چه تجربه‌ای از طبیعت خواهد داشت؟

And if that generation lacks a sort of emotional connection

و اگر آن نسل فاقد نوعی ارتباط عاطفی

with their surroundings,

با اطرافش باشد،

then will they bother to fight and save it

به زحمت می‌جنگد و آن را نجات می‌دهد

when we need it most?

چه وقت بیشتر به آن نیازداریم؟

My name is Nirupa Rao, and I'm a botanical artist.

نام من نیروپا رائو است و من یک هنرمند گیاه شناس هستم.

In short, that means I paint plants,

به طور خلاصه، این یعنی من گیاهان را نقاشی می‌کنم،

usually with watercolor,

معمولا با آبرنگ،

in a way that aims to be not only aesthetically appealing

به روشی که هدف آن نه تنها از نظر زیبایی شناسی جذاب

but also scientifically accurate.

بلکه از نظر علمی هم دقیق باشد.

And I'm well aware that this is quite an odd profession

و من به خوبی می‌دانم که این یک شغل کاملا عجیب است

for a 21st-century urban Indian --

برای یک هندی شهری قرن بیست و یکم -

some might say outdated in the age of the camera --

برخی ممکن است بگویند در عصر دوربین منسوخ شده است -

but here's how my journey began.

اما اینکه شروع سفر من چطور بود اینجاست.

A few years ago,

چند سال پیش،

I met two naturalists who work with the Nature Conservation Foundation:

من با دو طبیعت شناس آشنا شدم که با بنیاد حفاظت از طبیعت کار می‌کنند:

Divya Mudappa and T.R. Shankar Raman.

دیویا موداپا و تی.آر. شانکار رامان

And now interestingly,

و حالا جالب است،

they actually began their careers working with animals,

که آنها در واقع کار خود را با حیوانات شروع کردند،

but they soon came to realize

اما خیلی زود متوجه شدند

that if they were to protect those animals,

اگر آنها بخواهند از آن حیوانات محافظت کنند،

they'd also have to protect their habitats --

باید از زیستگاه‌هایشان هم محافظت کنند -

that is, the trees they live off.

یعنی درختانی که آنها زندگی می‌کنند.

And so they started a rainforest restoration program

و بنابراین آنها برنامه احیای جنگل‌های بارانی را شروع کردند

aimed at growing local trees that local birds and animals rely on.

با هدف پرورش درختان محلی که پرندگان و حیوانات محلی به آنها وابسته‌اند.

And they were looking to visually document them in some way,

و دنبال این بودند که به عینه آنها را به نوعی مستند کنند،

but the photographers they approached came up empty-handed.

اما عکاسانی که آمده بودند دست خالی آمدند.

These trees were up to 140 feet tall.

این درختان تا ۴۲ متر قد داشتند.

That's 26 times my height.

این ۲۶ برابر قد من است.

Try capturing giants like that in a single camera frame.

سعی کنید غول‌هایی از این دست را در یک قاب دوربین ضبط کنید.

Besides, the surrounding greenery was just too dense

علاوه بر این، فضای سبز اطراف بسیار متراکم بود

to clearly isolate a single tree.

تا به وضوح درخت را احاطه کند.

And so together, we decided to give good old painting a shot.

و بنابراین با هم، تصمیم گرفتیم با یک نقاشی قدیمی خوب قابش کنیم.

And to tell you the truth,

و حقیقت را به شما بگویم،

even when I was standing there right in front of them,

حتی وقتی که من آنجا، درست در مقابل آنها، ایستاده بودم،

it was difficult to see the entire tree.

دیدن کل درخت دشوار بود.

So instead I'd study the buttress up close

بنابراین من می‌خواهم حصار پشت سر را مطالعه کنم

and then climb up the hill to see its crown rising above the canopy.

وسپس به بالای تپه برم تا ساقه‌ها را از بالای تاج‌ها ببینم

And then with Divya, and she there as aide,

و سپس با دیویا، و به عنوان دستیار،

we could piece these pieces of the puzzle together

ما می‌توانستیم این قطعات پازل را با هم تکه کنیم

into the final painting.

تا رسیدن به نقاشی نهایی.

For a lot of people who don't know the jungles

برای بسیاری از مردم که جنگل‌ها را نمی‌شناسند

as well as these naturalists,

و همچنین این طبیعت گراها،

these paintings are the only way that they'll get to see these trees

این نقاشی‌ها تنها راهی است که آنها می‌توانند این درختان را

in their entirety.

به طور کامل ببینند.

We were able to document 30 of the region's most iconic species

ما توانستیم ۳۰ مورد از شاخص‌ترین گونه‌های منطقه را

along with their fruit, flowers, seeds and leaves.

همراه با میوه، گل، دانه و برگ آنها ثبت کنیم.

(Applause)

(تشویق حضار)

Through this process,

از طریق این فرایند،

the jungles really came alive to me.

جنگل‌ها واقعاً برای من زنده شدند.

They morphed from this undifferentiated sea of green

آنها از این دریای سبز تمایز نیافته

into individual species with individual characters.

به گونه‌های جداگانه با شخصیت‌های جداگانه تبدیل شکل گرفتند.

And I think a lot of people just tend to see plants as background scenery,

و من فکر می‌کنم بسیاری از مردم گیاهان را فقط به عنوان مناظر پس زمینه می‌بینند،

assuming that their immobility makes them uninteresting.

با این تصور که بی‌حرکتی‌شان باعث غیر جذاب بودنشان شود.

But I began to see that it is that very rootedness that makes them fascinating,

اما من شروع به دیدن این کردم که همین ریشه است که جذابشان می‌کند،

the ingenious ways in which they adapt and respond

روش‌های مبتکرانه‌ای که در آن آنها سازگار می‌شوند و به تهدیدها

to threats and opportunities

و فرصت‌ها پاسخ می‌دهند

on timescales that make our heads hurt to imagine.

در مقاطع زمانی که تصور کردن باعث سرگیجه‌مان می‌شود.

And I couldn't help but wonder:

و کاری جز شگفتی از من ساخته نبود:

What if I could tell their stories,

چه می‌شد بتوانم داستانشان را تعریف ‌کنم

showcase their complexity?

پیچیدگی‌هایشان را نشان دهم؟

Perhaps we'd all start to think of plants a little differently.

شاید همه ما شروع به کمی متفاوت به گیاهان فکر کردن کنیم.

And in fact, in my family, plants have always been a source of fascination.

و در واقع، در خانواده من، گیاهان همیشه منبع جذابیت بوده‌اند.

My grand-uncle, Father Cecil Saldanha,

عموی بزرگ من، پدر سیسیل سالدانا،

was the first to document the flora of our home state of Karnataka

اولین کسی بود که گیاهان ایالت اصلی ما در کارناتاکا را ثبت کرد

back in the '60s.

برمی‌گردد به دهه ۶۰.

And my mother has all of these memories

و مادرم همه این خاطرات را

of being a little girl watching this entire enterprise unfold.

از زمانیکه یک دختر کوچک در حال تماشای کل این کار مهم بود، دارد.

And consequently,

و در نتیجه،

I've come to associate plants with adventure and discovery

من آمده‌ام تا گیاهان را با ماجراجویی و کشف

and excitement.

و هیجان تداعی کنم.

And so I knew I didn't just want to paint roses and sunflowers.

و بنابراین می‌دانستم که فقط نمی‌خواهم گل رز و آفتابگردان را نقاشی کنم.

I wanted to paint the kinds of plants that botanists like my uncle work with.

می‌خواستم انواع گیاهانی را که گیاه‌شناسان مانندعمویم با آنها کار می‌کنند، نقاشی کنم.

And so I set out to create a book,

و بنابراین تصمیم به خلق یک کتاب گرفتم،

supported by the National Geographic Society,

تحت حمایت انجمن نشنال جغرافی،

on the weirdest, wackiest plants we could find

در عجیب‌ترین و گیج کننده‌ترین گیاهانی که می‌توانیم

in one of the most biodiverse regions in the world:

در یکی از مناطق زیستگاهی در جهان پیدا کنیم:

India's very own Western Ghats.

غات‌های غربی بسیار اختصاصی هند.

(Applause)

(تشویق حضار)

Take a look at these fantastic jewel-like sundews.

نگاهی به این ساندیوهای خارق‌العاده جواهر مانند بیندازید.

They grow in regions where nutrient content in the soil is poor,

آنها در مناطقی رشد می‌کنند که محتوای مواد مغذی در خاک ضعیف است،

and so they have a little way of supplementing their diets.

و بنابراین آنها راه کمی برای تکمیل رژیم‌های غذایی‌شان دارند.

They lure, trap and ingest insects using mucilaginous glands on their leaves.

بااستفاده ازغدد موسیلاژی برگشان حشرات را گول می‌زنند، به دام می‌اندازند و می‌بلعند.

The little insects are attracted to the sweet secretions,

حشرات کوچک جذب ترشحات شیرین می‌شوند،

but once they come in contact,

اما یکبار وقتی تماس برقرار کنند،

they are ensnared and the game is up.

به دام می‌افتند و بازی به پایان می‌رسد.

And you might notice

و ممکن است متوجه شوید

that the sundews very cleverly hold their flowers on tall, thin stems

که ساندیوها بسیار هوشمندانه گل‎هایشان را روی ساقه‌های بلند و نازک

high above their murderous leaves

بالاتر از برگ‌های قاتلشان نگه می‌دارند

to avoid trapping potential pollinators.

تااز دردام افتادن گرده‌افشان‌های احتمالی جلوگیری شود.

Further inside the jungle,

به علاوه در جنگل،

you might meet the strangler fig.

ممکن است انجیر خفه کننده را ببینید.

It grows in areas where sunlight is scant

در مناطقی رشد می‌کند که نور خورشید کم

and competition is intense.

و رقابت شدید است.

And so it has a strategy to sort of cut in line and get ahead.

و بنابراین از یک استراتژی برای در صف زدن و جلو افتادن برخوردار است.

You see, its seeds are dispersed by birds

می‌بینید که دانه‌هایش توسط پرندگان پخش می‌شود

that drop them atop the branches of existing trees.

که آنها را بالای شاخه‌های درختان موجود رها می‌کنند.

And that little seed will start to germinate from there,

و آن دانه کوچک از آنجا جوانه خواهد زد،

sending its shoots upward to the sky

شاخه‌های خود را به بالا سمت آسمان می‌فرستد

and its roots all the way down to the ground,

و ریشه‌های آن تا پایین به زمین،

all the while strangling the host tree, often to death.

در حالیکه درخت میزبان را اغلب تا حد مرگ خفه می‌کند.

And even if that host tree dies and rots away,

و حتی اگر آن درخت میزبان بمیرد و پوسیده شود،

the strangler will persist

خفه کننده

as a hollowed-out column of roots and branches.

به عنوان ستونی از ریشه و شاخه‌های توخالی باقی می‌ماند.

And if that didn't impress you,

و اگراین تحت تأثیرتان قرار نداد،

let me show you one of my personal favorites:

بگذارید یکی از موارد علاقه شخصی‌ام را نشانتان دهم:

the Neelakurinji.

نیلاکو رونجی.

When it blossoms,

وقتی شکوفه می‌دهد،

it does so in unison,

این کار را یک پارچه،

covering entire hillsides in carpets of blue.

با پوشش كل تپه‌ها چون فرش‌های آبی انجام می‌دهد.

This is its pollination strategy known as "gregarious flowering,"

این استراتژی گرده افشانی‌اش به عنوان «گل گروه دوست» است.

in which it invests all of its resources into a single, spectacular event

که در آن تمام منابع خود را در یک رویداد تماشایی واحد سرمایه گذاری می‌کند

aimed at attracting pollinators to the feast --

با هدف جذب گرده افشان‌ها به جشن -

which is easily done,

که به راحتی انجام می‌شود،

considering the Neelakurinji is all that can be seen for miles around.

باتوجه به اینکه نیلاکورونجی تنها چیزی است که می‌توان کیلومترها در اطراف دید.

But here's the catch:

اما این چشمگیر است که:

it happens only once every 12 years.

فقط ۱۲ سال یکبار اتفاق می‌افتد.

(Applause)

(تشویق حضار)

And soon after seeding,

و بلافاصله پس از بذرافشانی،

these flowers will die,

این گل‌ها می‌میرند،

not to be seen again for the next 12 years.

تا ۱۲ سال آینده دیگر دیده نمی‌شوند.

This is our way of telling a story of the Western Ghats:

این روش ما برای روایت داستانی از غات‌های غربی است:

through plants and through their ecosystems

از طریق گیاهان و از طریق اکوسیستمشان

and the various ways in which they interact

و شیوه‌های مختلف که با آن در تعامل

with players in their habitats.

با بازیکنان زیستگاهشان هستند.

It's glorious, isn't it?

باشکوه است، نه؟

But the way things are going,

اما راهی که اوضاع پیش می‌رود،

we can't be sure that the Neelakurinji will come out to play again

نمی‌توانیم مطمئن باشیم که نیلاکو رونجی دوباره برای بازی

in the next 12 years.

در ۱۲ سال آینده بیرون بیاید.

The further and further we grow from nature,

هرچه بیشتر و بیشتر از طبیعت رشد کنیم،

the more we are almost literally blind to it

تقریباً به معنای واقعی کلمه بیشتر نسبت به آن

and the effects that our activities have on it.

و تأثیراتی که فعالیت‌های ما روی آن دارد، نابینا هستیم.

And that's what it's called -- "plant blindness":

و این همان چیزی است که -- «کوری گیاهی» نامیده می‌شود:

the increasing inability to really register the plants around us

افزایش ناتوانی در ثبت واقعی گیاهان اطرافمان

as living beings.

به عنوان موجودات زنده.

The two scientists that coined this term,

دو دانشمندی که این اصطلاح را ابداع کردند،

Elisabeth Schussler and James Wandersee,

الیزابت شوسلر و جیمز واندرسی،

contend that plants lack certain visual cues.

ادعا می‌کنند که گیاهان فاقد نشانه‌های بصری معین هستند.

They don't have faces,

آنها چهره ندارند،

they don't move,

حرکت نمی‌کنند،

and we don't perceive them as threats.

و آنها را به عنوان تهدید حس نمی‌کنیم.

And so with the increasing onslaught of information that our eyes receive,

و بنابراین با هجوم فزاینده اطلاعاتی که چشم ما دریافت می‌کند،

we just deprioritize registering plants,

ما فقط انطباق گیاهان را تحریم می‌کنیم،

simply filtering out information that we view as extraneous.

به سادگی فیلتر کردن اطلاعاتی که به نظر ما فرعی است.

But stop to think about that.

اما دیگر درباره‌اش فکر نکنید.

Are plants really extra?

آیا گیاهان واقعاً اضافی هستند؟

Are they just nature's backdrop?

آیا آنها فقط پس زمینه طبیعت هستند؟

Or are they the fundamental building blocks

یا آنها عناصر اصلی سازنده هستند

upon which all life is based,

که تمام زندگی بر اساس آن است،

the starting points of our ecosystems

نقاط آغازین اکوسیستم‌های مان

and the reason why earth is sustainable for life to this day?

و دلیل اینکه چرا زمین تا امروز برای زندگی پایدار است؟

I leave you with these images from a program called "Wild Shaale,"

شما را با این تصاویراز برنامه‌ای به نام «وایل شالی» تنها می‌گذارم،

which in Kannada means "wild school."

که در زبان کنادا به معنای «مدرسه وحشی» است.

It's run by a conservationist, Krithi Karanth.

توسط یک متخصص محافظ محیط زیست، کریتی کارانت اداره می‌شود.

And her team turned some of my illustrations

و تیم او برخی از تصورات من را تغییر داد

into games that village children could play with and learn from.

به بازی‌هایی که کودکان ده می‌توانند بازی کنند و ازآنها بیاموزند.

And I can tell you they were so excited to see plants that they recognized --

و می‌توانم به شما بگویم که از دیدن گیاهان چنان هیجان زده شدند که تشخیص دادند-

the trees that the monkeys play on,

درختانی راکه میمون‌ها رویشان بازی می‌کنند،

the flowers they use at their harvest festival,

گل‌هایی که در جشنواره برداشتشان استفاده می‌کنند،

the fruit they use to wash their hair.

میوه‌ای که برای شستن موهایشان استفاده می‌کنند.

And it's that sort of familiarity which, when celebrated,

و این نوعی از آشنایی است که وقتی جشن گرفته می‌شود،

turns to love,

به عشق تبدیل می‌شود،

which then turns into an urge to protect.

که سپس به تمایل به محافظت تبدیل می‌شود.

It's really time we open our eyes to the world around us,

واقعاً وقت آن است که چشمهایمان را به دنیای اطرافمان باز کنیم،

to this entire kingdom that's hidden in plain sight.

به کل این پادشاهی که در چشم‌انداز دشت پنهان شده است.

And so the next time you're stuck in traffic,

و همینطور دفعه بعدی که شما در ترافیک گیر کرده‌اید،

you know what to do.

می‌دانید چه باید بکنید.

(Applause)

(تشویق حضار)