How do we find dignity at work? | Roy Bahat and Bryn Freedman

Translator: Masoud Motamedifar Reviewer: sadegh zabihi

Bryn Freedman: You're a guy whose company funds these AI programs and invests.

برین فریدمن: شرکت شما در برنامه‌های هوش مصنوعی سرمایه‌گذاری می‌کند.

So why should we trust you to not have a bias

چرا ما باید به بی‌طرفی شما اعتماد کنیم

and tell us something really useful for the rest of us

و مطمئن باشیم که نکاتی مفید را درباره

about the future of work?

آینده کار در اختیارمان می‌گذارید؟

Roy Bahat: Yes, I am.

رُی باهات: بله، درسته.

And when you wake up in the morning and you read the newspaper

و زمانی که صبح بیدار شوید و روزنامه را بخوانید

and it says, "The robots are coming, they may take all our jobs,"

و بگوید، "ربات‌ها دارند می‌آیند، آنها ممکن تمام شغل‌های ما را بگیرند،"

as a start-up investor focused on the future of work,

به عنوان سرمایه‌گذار استارت‌آپ که روی آینده متمرکز است،

our fund was the first one to say

سرمایه ما اولین کسی بود که گفت

artificial intelligence should be a focus for us.

هوش مصنوعی باید یک نقطه تمرکز برای ما باشد.

So I woke up one morning and read that and said,

و من یک روز صبح بیدار شدم و آن را خواندم و گفتم،

"Oh, my gosh, they're talking about me. That's me who's doing that."

"اوه خدای من، آنها در مورد من می‌گویند. من دارم این کار را انجام می‌دهم."

And then I thought: wait a minute.

و بعد فکر کردم: یک دقیقه صبر کن.

If things continue,

اگر همینطور ادامه پیدا کند،

then maybe not only will the start-ups in which we invest struggle

شاید نه تنها استارت‌آپ‌هایی که ما در آنها سرمایه‌گذاری کردیم دچار مشکل شوند

because there won't be people to have jobs

چون مردمی که شغل داشته باشند وجود ندارند

to pay for the things that they make and buy them,

تا برای چیزهایی که آنها می‌سازند پول بدهند و آنها را بخرند،

but our economy and society might struggle, too.

بلکه اقتصاد و جامعه ما هم ممکن است دچار دردسر شود.

And look, I should be the guy who sits here and tells you,

و ببینید، من شخصی هستم که باید اینجا بنشیند و به شما بگوید،

"Everything is going to be fine. It's all going to work out great.

"همه چیز خوب پیش می‌رود. نتیجه تمام این‌ها عالی خواهد شد.

Hey, when they introduced the ATM machine,

زمانی دستگاه خودپرداز بانک معرفی شد،

years later, there's more tellers in banks."

سال‌ها بعد، کارمندهای بیشتری در بانک‌ها بود."

It's true.

حقیقت دارد.

And yet, when I looked at it, I thought, "This is going to accelerate.

و با این حال وقتی به آن نگاه کردم، فکر کردم "این روند سریع‌ترهم می‌شود

And if it does accelerate, there's a chance the center doesn't hold."

و اگر سریع‌تر شود، احتمال این وجود دارد که مرکز پابرجا نباشد."

But I figured somebody must know the answer to this;

اما من متوجه شدم کسی باید جواب این را بداند؛

there are so many ideas out there.

ایده‌های زیادی آن بیرون وجود دارد.

And I read all the books, and I went to the conferences,

و من تمام کتاب‌ها را خواندم، و به کنفرانس‌ها رفتم،

and at one point, we counted more than 100 efforts to study the future of work.

و در یک زمان، ما بیش از ۱۰۰ تلاش را برای مطالعه‌ی آینده کار شمردیم.

And it was a frustrating experience,

و این تجربه دلسرد کننده‌ای بود،

because I'd hear the same back-and-forth over and over again:

چون همان پیشرفت‌ها و پسرفت‌ها را دوباره و دوباره می‌شنوم:

"The robots are coming!"

"ربات‌ها دارند می‌آیند!"

And then somebody else would say,

و بعد شخص دیگری می‌گوید،

"Oh, don't worry about that, they've always said that and it turns out OK."

"اوه، نگرانش نباش، همیشه این حرفها را زده‌اند و در نهایت نتیجه خوب می‌شود."

Then somebody else would say,

سپس شخص دیگری می‌گوید،

"Well, it's really about the meaning of your job, anyway."

"خب بگذریم، این واقعا درباره معنای کار شماست."

And then everybody would shrug and go off and have a drink.

بعد همگی شانه‌ای بالا می‌اندازند و می‌روند نوشیدنی بخورند.

And it felt like there was this Kabuki theater of this discussion,

و به نظر می‌رسد تئاتر کابوکی(کلاسیک ژاپنی) در مورد این بحث بوده

where nobody was talking to each other.

که هیچکس با دیگری صحبت نمی‌کرده است.

And many of the people that I knew and worked with in the technology world

و بسیاری از مردمی که من در دنیای تکنولوژی می‌شناسم یا با آنها کار کرده‌ام

were not speaking to policy makers;

با سیاست‌گذاران صحبت نمی‌کردند؛

the policy makers were not speaking to them.

سیاست‌گذاران با آنها صحبت نمی‌کردند.

And so we partnered with a nonpartisan think tank NGO called New America

بنابراین ما با اتاق فکر یک نهاد غیردولتی و غیرحزبی به نام امریکای جدید همکاری کردیم

to study this issue.

تا این موضوع را مطالعه کنیم.

And we brought together a group of people,

و ما گروهی از مردم را گرد هم آوردیم،

including an AI czar at a technology company

شامل یکی از بزرگان در یک شرکت تکنولوژی

and a video game designer

و یک طراح بازی‌های ویدئویی

and a heartland conservative

و یک محافظه‌کار واقعی

and a Wall Street investor

یک سرمایه‌گذار وال استریت

and a socialist magazine editor --

و ویرایشگر یک مجله اجتماعی--

literally, all in the same room; it was occasionally awkward --

در واقع، همه آنها در یک اتاق بودند؛ معمولا عجیب است --

to try to figure out what is it that will happen here.

که سعی کنید بفهمید اینجا قرار است چه خبر باشد.

The question we asked was simple.

سوالی که ما پرسیدیم ساده بود.

It was: What is the effect of technology on work going to be?

تاثیر تکنولوژی بر کار چگونه خواهد بود؟

And we looked out 10 to 20 years,

ما ۱۰ تا ۲۰ سال را در نظر گرفتیم،

because we wanted to look out far enough that there could be real change,

چون می‌خواستیم اندازه کافی دورتر را ببینیم که تغییرات اتفاق افتاده باشد.

but soon enough that we weren't talking about teleportation or anything like that.

اما ما در مورد انتقال از راه دور یا چیزی شبیه به آن صحبت نمی‌کردیم.

And we recognized --

و ما تشخیص دادیم--

and I think every year we're reminded of this in the world --

و فکر می‌کنم هر سال در دنیا این موضوع به ما یادآوری می‌شود--

that predicting what's going to happen is hard.

که پیش‌بینی کردن آینده دشوار است.

So instead of predicting, there are other things you can do.

بنابراین به جای پیش‌بینی کارهای دیگری می‌توانید انجام دهید.

You can try to imagine alternate possible futures,

شما می‌توانید آینده احتمالی دیگری را پیش‌بینی کنید،

which is what we did.

کاری که ما انجام دادیم.

We did a scenario-planning exercise,

ما تمرین طراحی یک سناریو را کردیم،

and we imagined cases where no job is safe.

و مواردی را تصور کردیم که هیچ شغلی در آن امنیت ندارد.

We imagined cases where every job is safe.

مواردی را تصور کردیم که هر شغلی در آن امنیت دارد.

And we imagined every distinct possibility we could.

و ما هر احتمال متفاوتی را که می‌توانستیم تصور کردیم.

And the result, which really surprised us,

و نتیجه، که ما را غافلگیر کرد،

was when you think through those futures and you think what should we do,

وقتی بود که شما به آینده فکر می‌کنید و فکر می‌کنید باید چه کار کنیم،

the answers about what we should do actually turn out to be the same,

جواب اینکه باید چه کار کنیم در واقع مثل هم از کار در آمد،

no matter what happens.

مهم نیست چه اتفاقی می‌افتد.

And the irony of looking out 10 to 20 years into the future is,

و نکته طنز اینکه وقتی به ۱۰ تا ۲۰ سال آینده نگاه می‌کنید این است که،

you realize that the things we want to act on

می‌فهمید چیزهایی که می‌خواهیم روی آنها کار کنیم

are actually already happening right now.

درواقع همین الان دارند اتفاق می‌افتند.

The automation is right now, the future is right now.

اتوماسیون همین الان است، آینده همین الان است.

BF: So what does that mean, and what does that tell us?

ب ف: خب معنای این چیست و چه چیزی به ما می‌گوید؟

If the future is now, what is it that we should be doing,

اگر آینده همین الان هست، ما باید چه کاری انجام دهیم،

and what should we be thinking about?

و در مورد چه چیزی فکر کنیم؟

RB: We have to understand the problem first.

ر ب: ما باید اول مشکل را بفهمیم.

And so the data are that as the economy becomes more productive

و بنابراین داده‌ها اینطور هستند که آنگونه که اقتصاد سازنده‌تر می‌شود

and individual workers become more productive,

و کارگران فردی موثرتر می‌شوند،

their wages haven't risen.

حقوقشان افزایش پیدا نکرده.

If you look at the proportion of prime working-age men,

اگر شما به نسبت مردان در سن اصلی کار نگاه کنید،

in the United States at least,

حداقل در امریکا،

who work now versus in 1960,

که اکنون کار می‌کنند در مقایسه با سال ۱۹۶۰،

we have three times as many men not working.

ما سه برابر مردانی داریم که کار نمی‌کنند.

And then you hear the stories.

بعد شما داستان‌هایی می‌شنوید.

I sat down with a group of Walmart workers and said,

من با گروهی از کارگران والمارت نشستم و گفتم،

"What do you think about this cashier, this futuristic self-checkout thing?"

"نظر شما در مورد این صندوقدار چیست، این خودپرداز خودکار مربوط به آینده؟"

They said, "That's nice, but have you heard about the cash recycler?

آنها گفتند، "خوبه، اما از دستگاه خود دریافت-خودپرداز چیزی شنیده‌ای؟

That's a machine that's being installed right now,

آن یک دستگاهی است که در حال نصب شدن هست،

and is eliminating two jobs at every Walmart right now."

و الان دو شغل را در فروشگاه‌های والمارت از بین می‌برد."

And so we just thought, "Geez. We don't understand the problem."

و خب ما فکر کردیم، "ما مشکل را درک نمی‌کنیم."

And so we looked at the voices that were the ones that were excluded,

و خب ما به صداهایی نگاه کردیم که حذف شده بودند،

which is all of the people affected by this change.

که تمام مردمی هستند که تحت تاثیر این تغییر قرار گرفتند.

And we decided to listen to them,

ما تصمیم گرفتیم به آنها گوش بدهیم

sort of "automation and its discontents."

به شکل "اتوماسیون و مخالفانش."

And I've spent the last couple of years doing that.

و من چندین سال گذشته را صرف آن کرده‌ام.

I've been to Flint, Michigan, and Youngstown, Ohio,

من به فلینت، میشیگان و یانگستون، اوهایو رفته‌ام،

talking about entrepreneurs, trying to make it work

در مورد کارآفرینان صحبت کردم سعی کردم آن را عملی کنم

in a very different environment from New York or San Francisco

در محیطی بسیار متفاوت از نیویورک یا سان فرانسیسکو

or London or Tokyo.

یا لندن یا توکیو.

I've been to prisons twice

من دو بار در زندان‌ها بوده‌ام

to talk to inmates about their jobs after they leave.

تا با زندانیان در مورد شغل‌هایشان بعد از آزادی صحبت کنم.

I've sat down with truck drivers to ask them about the self-driving truck,

من با راننده‌های کامیون نشسته‌ام تا درمورد کامیون‌های خودران صحبت کنم،

with people who, in addition to their full-time job,

با افرادی که علاوه بر شغل تمام وقتشان،

care for an aging relative.

مراقب یک خویشاوند پیر هستند.

And when you talk to people,

و زمانیکه با مردم صحبت می‌کنید،

there were two themes that came out loud and clear.

دو زمینه وجود داشت که واضح و بلند مشخص شد.

The first one was that people are less looking for more money

اول اینکه مردم کمتر به دنبال پول بیشتر هستند

or get out of the fear of the robot taking their job,

یا بیرون آمدن از ترس اینکه ربات شغل‌های آنها را بگیرد،

and they just want something stable.

و آنها فقط یک چیز ثابت می‌خواهند.

They want something predictable.

آنها چیز قابل پیش‌بینی می‌خواهند

So if you survey people and ask them what they want out of work,

بنابراین اگر از مردم بپرسید از کار چه می‌خواهند،

for everybody who makes less than 150,000 dollars a year,

از هر کسی که کمتر از ۱۵۰٫۰۰۰ دلار در سال درآمد دارد،

they'll take a more stable and secure income, on average,

بیشتر آنها می‌گویند درآمد ثابت و مطمئن‌تر،

over earning more money.

تا اینکه بگویند به دست آوردن پول بیشتر.

And if you think about the fact that

و اگر شما درمورد این واقعیت فکر کنید که

not only for all of the people across the earth who don't earn a living,

نه تنها در مورد تمام مردم روی زمین که مخارج زندگیشان را به دست نمی‌آورند

but for those who do,

حتی آنها که می‌آورند،

the vast majority earn a different amount from month to month

اکثریت هر ماه به ماه میزان متفاوتی دریافت می‌کنند

and have an instability,

و یک عدم ثبات دارند،

all of a sudden you realize,

ناگهان شما متوجه می‌شوید،

"Wait a minute. We have a real problem on our hands."

"صبر کن. ما یک مشکل جدی روی دستمان داریم."

And the second thing they say, which took us a longer time to understand,

و دومین چیزی که می‌گویند، که زمان بیشتری طول کشید تا آن را بفهمیم،

is they say they want dignity.

این است که می‌گویند کرامت می‌خواهند.

And that concept of self-worth through work

و آن مفهوم ارزش فردی از طریق کار

emerged again and again and again in our conversations.

بارها و بارها در صحبت‌های ما پدیدار شد.

BF: So, I certainly appreciate this answer.

ب ف: خب، من یقینا این پاسخ را ارج می‌نهم.

But you can't eat dignity,

اما کرامت خوردنی نیست،

you can't clothe your children with self-esteem.

شما نمی‌توانید فرزندانتان را با احترام فردی لباس بپوشانید.

So, what is that, how do you reconcile --

خب، آن چیست، شما چطور وفق پیدا می‌کنید--

what does dignity mean,

معنای کرامت چیست،

and what is the relationship between dignity and stability?

و رابطه بین کرامت و ثبات چیست؟

RB: You can't eat dignity. You need stability first.

ر ب:کرامت خوردنی نیست. اول نیاز به ثبات دارید.

And the good news is,

و خبر خوب اینست که،

many of the conversations that are happening right now

بسیاری از مکالماتی که در حال حاضر اتفاق می‌افتند

are about how we solve that.

در مورد چگونه حل کردن آن است.

You know, I'm a proponent of studying guaranteed income,

شما می‌دانید من طرفدار مطالعه در خصوص درآمد تضمین‌شده هستم،

as one example,

به عنوان یک مثال،

conversations about how health care gets provided

صحبت از اینکه چطور مراقبت پزشکی فراهم می‌گردد

and other benefits.

و سایر مزایا.

Those conversations are happening,

آن مکالمات اتفاق می‌افتند.

and we're at a time where we must figure that out.

و ما در زمانی هستیم که باید آن را بفهمیم.

It is the crisis of our era.

این بحران عصر ماست.

And my point of view after talking to people

و دیدگاه من بعد از صحبت با مردم

is that we may do that,

این است که ما ممکن است آن را انجام دهیم،

and it still might not be enough.

و ممکن است همچنان کافی نباشد.

Because what we need to do from the beginning is understand

چون چیزی که ما از ابتدا نیاز داریم فهمیدن این است که

what is it about work that gives people dignity,

چه چیزی در مورد کار به مردم کرامت می‌دهد،

so they can live the lives that they want to live.

تا زندگی که دوست دارند را داشته باشند.

And so that concept of dignity is ...

و بنابراین مفهوم کرامت این است--

it's difficult to get your hands around,

سخت است که آن را دست به دست کنید،

because when many people hear it -- especially, to be honest, rich people --

چون زمانیکه بسیاری از مردم آن را می‌شنوند- به ویژه اگر صادق باشیم، ثروتمندان

they hear "meaning."

آنها "معنی" را می‌شنوند.

They hear "My work is important to me."

آنها می‌شنوند "کار من برایم مهم است."

And again, if you survey people and you ask them,

و دوباره اگر از مردم بپرسید،

"How important is it to you that your work be important to you?"

"چقدر برایتان مهم است که کارتان برایتان مهم باشد؟"

only people who make 150,000 dollars a year or more

فقط مردمی که ۱۵۰٫۰۰۰ دلار یا بیشتر به دست می‌آورند

say that it is important to them that their work be important.

می‌گویند مهم است که کارشان برایشان مهم باشد.

BF: Meaning, meaningful?

ب ف:معنی، پرمعنی‌؟

RB: Just defined as, "Is your work important to you?"

ر ب: فقط تعریف شده، "آیا کارتان برای شما مهم است؟"

Whatever somebody took that to mean.

هر منظوری که فرد از آن داشته باشند

And yet, of course dignity is essential.

و با این وجود کرامت ضروری است.

We talked to truck drivers who said,

با رانندگانی صحبت کردیم که می‌گفتند،

"I saw my cousin drive, and I got on the open road and it was amazing.

"من پسرعمویم را دیدم رانندگی می‌کند، و من به جاده باز رسیدم و فوق العاده بود.

And I started making more money than people who went to college."

من از کسانی که دانشگاه رفته‌اند شروع به بیشتر پول درآوردن کردم."

Then they'd get to the end of their thought and say something like,

سپس آنها به پایان افکارشان می‌رسند و چیزی مانند این را می‌گویند،

"People need their fruits and vegetables in the morning,

"مردم به میوه و سبزیجاتشان در صبح نیاز دارند،

and I'm the guy who gets it to them."

و من آنها را به دستشان می‌رسانم."

We talked to somebody who, in addition to his job, was caring for his aunt.

ما با کسی صحبت کردیم که علی‌رغم کارش، از خاله‌اش نگهداری می‌کرد.

He was making plenty of money.

او پول زیادی به دست می‌آورد.

At one point we just asked,

در یک مرحله ما فقط پرسیدیم،

"What is it about caring for your aunt? Can't you just pay somebody to do it?"

"درمورد مراقبت از خاله‌تان چطور؟ نمی‌توانید به کسی پول بدهید انجامش دهد؟"

He said, "My aunt doesn't want somebody we pay for.

او گفت "خاله‌ام نمی‌خواهد ما به کسی پول بدهیم.

My aunt wants me."

خاله‌ام مرا می‌خواهد."

So there was this concept there of being needed.

بنابراین درواقع این مفهوم مورد نیاز بودن وجود داشت.

If you study the word "dignity," it's fascinating.

اگر شما لغت "کرامت" را مطالعه کنید، شگفت‌انگیز است.

It's one of the oldest words in the English language, from antiquity.

این یکی از قدیمی‌ترین لغات است، از دوران باستان.

And it has two meanings:

و دو معنی دارد:

one is self-worth,

یکی ارزش به خود است،

and the other is that something is suitable, it's fitting,

و دیگری این است که چیزی مناسب باشد، اندازه باشد،

meaning that you're part of something greater than yourself,

یعنی شما بخشی از چیزی بزرگتر از خودتان باشید،

and it connects to some broader whole.

و این به یک کلِ گسترده‌تر متصل می‌شود.

In other words, that you're needed.

که شما درآن مورد نیازهستید.

BF: So how do you answer this question,

ب ف: این سوال را چطور پاسخ می‌دهی،

this concept that we don't pay teachers,

این مفهوم که ما به معلم‌ها پول نمی‌دهیم،

and we don't pay eldercare workers,

و به پرستاران سالمندان پول نمی‌دهیم،

and we don't pay people who really care for people

و به افرادی که واقعا به مردم توجه می‌کنند پول نمی‌دهیم

and are needed, enough?

و مورد نیازند، کافی نیست؟

RB: Well, the good news is, people are finally asking the question.

ر ب: خبر خوب اینجاست، مردم بلاخره دارند سوال را می‌پرسند.

So as AI investors, we often get phone calls

به عنوان سرمایه‌گذارهوش مصنوعی معمولا تماس‌هایی

from foundations or CEOs and boardrooms saying,

از بنیادها یا مدیرعاملان و هیات مدیره‌ها داریم که می‌گویند

"What do we do about this?"

"در این مورد چکار می‌کنیم؟"

And they used to be asking,

و آنها عادت داشتند بپرسند،

"What do we do about introducing automation?"

"ما برای معرفی اتوماسیون چه کار کنیم؟"

And now they're asking, "What do we do about self-worth?"

اکنون می‌پرسند "در مورد ارزش فردی چه‌ کار کنیم؟"

And they know that the employees who work for them

و آنها می‌دانند کارکنانی که برای آنها کار می‌کنند

who have a spouse who cares for somebody,

که همسری دارند که شغلش مراقبت از کسی است،

that dignity is essential to their ability to just do their job.

آن کرامت برای توانایی انجام دادن کارشان ضروری است.

I think there's two kinds of answers:

فکر می‌کنم دو نوع جواب وجود دارد:

there's the money side of just making your life work.

یک طرف بحث پول است که زندگی را بگذرانید.

That's stability. You need to eat.

این ثبات است. شما نیاز دارید غذا بخورید.

And then you think about our culture more broadly,

و سپس شما در مورد فرهنگمان گسترده‌تر فکرمی‌کنید،

and you ask: Who do we make into heroes?

و می‌پرسید: ما چه کسانی را قهرمان می‌دانیم؟

And, you know, what I want is to see the magazine cover

و چیزی که من می‌خواهم این است که ببینم روی جلد مجله

that is the person who is the heroic caregiver.

کسی است که قهرمان مراقبت کردن است.

Or the Netflix series that dramatizes the person

یا سریال‌های نتفلیکس که آن شخص را به نمایش در می‌آورد

who makes all of our other lives work so we can do the things we do.

که زندگی افراد دیگر را ممکن می‌سازد تا بتوانیم کارمان را انجام دهیم.

Let's make heroes out of those people.

بیایید قهرما‌ن‌ها را بیرون بیاوریم.

That's the Netflix show that I would binge.

آن نمایش نتفلیکس است که من خوشگذرانی می‌کنم

And we've had chroniclers of this before --

و ما قبلا تاریخ نویسانی در این زمینه داشتیم--

Studs Terkel,

استادز ترکل،

the oral history of the working experience in the United States.

تاریخ شفاهیِ تجربه کار در ایالات متحده.

And what we need is the experience of needing one another

و چیزی که ما نیاز داریم تجربه‌‌ نیاز به یکدیگر

and being connected to each other.

و متصل بودن به یکدیگر است.

Maybe that's the answer for how we all fit as a society.

شاید این پاسخی بر آن باشد که ما چطور در یک جامعه قرار می‌گیریم.

And the thought exercise, to me, is:

و تمرین فکری برای من این است:

if you were to go back 100 years and have people --

اگر قرار بود ۱۰۰ سال عقب برگردید و مردمی داشته باشید --

my grandparents, great-grandparents, a tailor, worked in a mine --

پدربزرگ و مادربزرگم، اجدادم، خیاطی که در معدن کار می‌کرد --

they look at what all of us do for a living and say, "That's not work."

آنها به کاری که همه ما انجام می‌دهیم می‌کنند و می‌گویند، "این کار نیست."

We sit there and type and talk, and there's no danger of getting hurt.

ما می‌نشینیم و تایپ می‌کنیم و حرف می‌زنیم و هیچ خطر آسیب دیدگی نداریم.

And my guess is that if you were to imagine 100 years from now,

و حدس من این است که اگر قرار باشد صد سال دیگر را تصور کنید،

we'll still be doing things for each other.

همچنان کارهایی برای یکدیگر انجام می‌دهیم.

We'll still need one another.

همچنان به یکدیگر نیاز داریم.

And we just will think of it as work.

و به آن به عنوان کار فکر خواهیم کرد.

The entire thing I'm trying to say

تمام چیزی که من سعی دارم بگویم

is that dignity should not just be about having a job.

این است که کرامت نباید تنها درباره داشتن یک شغل باشد.

Because if you say you need a job to have dignity,

چون اگر شما برای داشتن کرامت به کار نیاز داشته باشید،

which many people say,

که خیلی از مردم می‌گویند،

the second you say that, you say to all the parents

ثانیه‌ای که آن را می‌گویید، آن را به تمام والدین

and all the teachers and all the caregivers

و تمام معلمان و تمام مراقبان می‌گویید

that all of a sudden,

و ناگهان،

because they're not being paid for what they're doing,

چون آنها برای کاری که می‌کنند پولی نمی‌گیرند،

it somehow lacks this essential human quality.

به نحوی این ویژگی ضروری انسانی را ندارند.

To me, that's the great puzzle of our time:

از نظر من، این بزرگترین معمای زمان ماست:

Can we figure out how to provide that stability throughout life,

می‌توانیم بفهمیم چگونه از طریق زندگی ثبات فراهم کنیم،

and then can we figure out how to create an inclusive,

و سپس می‌توانیم بفهمیم چگونه یک چیز جامع،

not just racially, gender, but multigenerationally inclusive --

نه تنها نژادی، جنسی، بلکه شامل چندین نسل -

I mean, every different human experience included --

منظورم این است که شامل هر تجربه متفاوت انسانی بشود --

in this way of understanding how we can be needed by one another.

در این شکل از فهم باشد که چگونه می‌توانیم به همدیگر نیاز پیدا کنیم.

BF: Thank you. RB: Thank you.

ب ف: متشکرم. ر ب: متشکرم.

BF: Thank you very much for your participation.

ب ف: از مشارکتتان بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)