Racism has a cost for everyone | Heather C. McGhee

Translator: Mohammad Habibi Reviewer: Masoud Motamedifar

I am a public policy wonk.

مشغله‌ی همیشگی من سیاست‌گذاری عمومی است.

I investigate data that points to problems in the American economy --

کار من بررسی داده‌هایی است که مشکلات اقتصادی آمریکا را نشان می‌دهد.

problems like rising household debt,

مشکلاتی مثل افزایش بدهی خانوار،

declining wages and benefits,

کاهش دستمزد و مزایا،

shortfalls in public revenue.

اُفت درآمدهای دولت.

And I try to pinpoint solutions

سعی خودم را می‌کنم که راه‌حل‌های مشخصی پیدا کنم

to make our economy more prosperous for more people.

تا رونق بیشتری برای مردم بیشتری فراهم شود.

I geek out about tax policy

می‌توانم در مورد سیاست‌های مالیاتی و سرمایه‌گذاری‌های زیربنایی حرافی کنم،

and infrastructure investments,

و وقتی یک سازوکار زیرکانه را می‌بینم که با ظرافت طراحی شده

and I get really excited

by a gracefully designed regulatory regime.

سر از پا نمی‌شناسم.

(Laughter)

(خنده‌ی تماشاچیان)

These are the kinds of topics that I was talking about

آگوست سال ۲۰۱۶ در یک برنامه زنده تلوزیونی که ارتباط تلفنی مستقیم هم داشت

on a public television live call-in show in August of 2016.

داشتم راجع به همین مسائل صحبت می کردم.

تقریباً نیمی از زمان برنامه گذشته بود

I was about halfway through the program

که یک آقایی تلفن کرد.

when a man called in,

identified as Gary from North Carolina

اسمش گری بود از کارولینای شمالی.

and he said ...

گفت:

"I'm a white male, and I'm prejudiced."

«من یک مرد سفیدپوستم ... و متعصب»

و بعد شروع کرد به حرف زدن درباره‌ی ریزه‌کاری‌های تعصباتش؛

He then went on to detail his prejudice,

talking about black men and gangs

درباره مردان سیاه‌پوست و گروه‌های تبهکاری و مواد مخدر و کارهای خلاف.

and drugs and crime.

But then he said something that I'll never forget.

ولی بعدش چیزی گفت که تا عمر دارم فراموش نمی‌کنم.

He said, "But I want to change.

گفت: «ولی می‌خواهم خودم را عوض کنم.

And I want to know what I can do to become a better American."

«و دلم می‌خواهد بدانم باید چه کار بکنم تا آمریکایی بهتری بشوم».

Now remember, my career is about economic policy,

یادتان که هست! کار من مربوط به مسائل اقتصادی بود،

as translated into dollars and cents

یا به قول بعضی‌ها پول و اسکناس

not personal thoughts and feelings.

نه افکار و احساسات شخصی.

But when I opened my mouth to respond to this man on live television,

ولی همین که خواستم در جواب این مرد -آن هم موقع پخش زنده- چیزی بگویم،

the most surprising words came out.

عجیب‌ترین کلمات بر زبانم جاری شد.

I said ...

گفتم:

"Thank you."

«متشکرم».

I thanked him for admitting his prejudice,

از او تشکر کردم که تعصبش را می‌پذیرفت،

for wanting to change and for knowing, somehow,

و می‌خواهد تغییر کند،

و این که به نحوی فهمیده است که این تغییر او را به شخص بهتری بدل می‌کند.

that that would make him a better American.

The exchange between Gary and me went viral.

گفت‌وگوی من و گری حسابی پربیننده شد.

It's been viewed over eight million times

تا الان بیش از هشت میلیون بار بازدید شده

and inspired waves of social media commentary

و بحث‌های بسیاری در شبکه‌های اجتماعی و سایت‌های خبری به راه انداخته

and news coverage.

And I think people were surprised

به گمانم شگفتی مردم از این بود که یک زن سیاه پوست

that a black woman would show such compassion

با یک مرد سفید متعصب اینقدر همدل است،

for a prejudiced white man,

and they were surprised that a white man would admit his bias

و غافلگیر شدند از اینکه می‌دیدند یک مرد سفیدپوست موقع پخش زنده

on national television.

تعصبش را می‌پذیرد.

کمی بعد از این ماجراهای پربیننده

Not long after Gary and my viral moment,

we met in person.

من و گری حضوری همدیگر را دیدیم.

He said that he had taken my advice.

به من گفت که نصیحتم را گوش کرده

He said that my words had been like someone wiped the dust from a window

و حرف‌های من انگار گردوغبار را از پنجره ذهنش زدوده

and let the light in.

و روشنایی را وارد آن کرده.

Over the years, Gary and I have become friends.

در این سال‌ها

من و گری رابطه‌ی دوستانه‌ای پیدا کردیم

گری به همه می‌گوید که چیزهای زیادی از من یاد گرفته،

And Gary would tell you that I've taught him a lot

about systemic racism in America and public policy.

درباره‌ی نژادپرستی ساخت‌یافته در آمریکا، سیاست‌گذاری عمومی،

But I've learned a lot from Gary, too.

ولی من هم چیزهای فراوانی از او یاد گرفته‌ام.

And the biggest lesson for me

و مهمترین درسی که آموختم

has been that Gary's prejudice has caused him to suffer.

این بود که گری

از تعصباتش

رنج می‌کشید؛

Fear, anxiety, isolation.

به خاطر ترس، اضطراب، انزوا.

And it's made me rethink

همین باعث شد که درباره‌ی بسیاری از مسائل اقتصادی‌

many of the economic problems I've been focusing on

که در تمام دوران کاری‌ام با آنها درگیر بوده‌ام

my entire career.

دوباره فکر کنم.

I wondered,

از خودم می‌پرسیدم

is it possible that our society's racism

آیا ممکن است نژادپرستی درون جامعه‌ی ما

has likewise been backfiring on the very same people

روی مردمانی از این دست که می‌خواهند از مزایایی بهره ببرند

set up to benefit from privilege?

اثر ویرانگر مشابهی گذاشته باشد؟

Driven by this question,

در جست‌وجوی پاسخ این سؤال

I've spent the past few years traveling the country,

چند سال گذشته را به کاوش در سراسر کشور پرداخته‌ام

researching and writing a book.

و کتابی هم تألیف کرده‌ام.

My conclusion?

چه نتیجه‌ای گرفتم؟

Racism leads to bad policymaking.

تبعیض نژادی به سیاست‌گذاری‌های ناگواری منجر می‌شود.

نژادپرستی دارد اوضاع اقتصادی ما را بدتر می‌کند.

It's making our economy worse.

And not just in ways that disadvantage people of color.

و اینطور نیست که فقط دامن رنگین‌پوستان را بگیرد،

It turns out it's not a zero sum.

معلوم شده که این قضیه برد-باخت نیست.

Racism is bad for white people, too.

تبعیض نژادی برای سفیدان هم گران تمام می‌شود.

Take, for example,

مثلاً هزینه‌کرد پایین آمریکا برای کالاهای عمومی را در نظر بگیرید.

America's underinvestment in our public goods,

the things that we all need, that we share in common --

اقلامی که همه‌ی ما بهشان نیازمندیم و همگانی است؛

our schools and roads and bridges.

مثل مدارس، جاده‌ها، پل‌ها.

Our infrastructure gets a D plus

انجمن مهندسان عمران آمریکا، به زیرساخت‌های ما

from the American Society of Civil Engineers,

نمره‌ی کمی بالاتر از ده می‌دهد.

و سرانه‌ی سرمایه‌گذاری ما از هر جامعه‌ی پیشرفته‌ی دیگری کمتر است.

and we invest less per capita than almost every other advanced nation.

But it wasn't always this way.

ولی اوضاع همیشه این طور نبوده.

سفری داشتم به مونت‌گومری ایالت آلاباما.

I traveled to Montgomery, Alabama,

and there, I saw how racism can destroy a public good

و به چشم دیدم که نژادپرستی چطور یک کالای عمومی را نابود می‌کند،

and the public will to support it.

و فرهنگ عامه هم از آن پشتیبانی می‌کند.

In the 1930s and '40s,

آمریکا در دهه‌های ۱۹۳۰ و ۴۰ -به پشتوانه‌ی درآمدهای مالیاتی-

the United States went on a nationwide building boom of public amenities

اقدام به ساخت‌وساز بی‌امان اماکن تفریحی و ورزشی

funded by tax dollars,

در سراسر کشور کرد،

which in Montgomery, Alabama, included the Oak Park pool,

که پارک آبی 'اوک' در مونت‌گومری آلاباما یکی از این اماکن بود.

which was the grandest one for miles.

سرتاسر آن منطقه نظیرش نبود.

You know, back then, people didn't have air conditioners,

خاطرتان هست، مردم آن وقت‌ها کولر گازی نداشتند

and so they spent their hot summer days

و برای سپری کردن تابستان‌های داغ

in a steady rotation of sunning and splashing

یک‌سره در حال آب‌تنی یا آفتاب‌گرفتن بودند،

and then cooling off under a ring of nearby trees.

یا به خنکای باغستان‌های اطراف پناه می‌بردند.

It was the meeting place for the town.

راستش محل گردهمایی مردم شده بود.

البته با این توضیح که پارک آبی اوک،

Except the Oak Park pool,

though it was funded by all of Montgomery citizens,

-هرچند با پول همه‌ی اهالی مونت‌گومری ساخته شده بود-

was for whites only.

فقط برای سفیدپوستان بود.

When a federal court finally deemed this unconstitutional,

وقتی که سرانجام یک دادگاه فدرال این کار را برخلاف قانون اساسی دانست،

the reaction of the town council was swift.

شواری شهر بی‌درنگ واکنش نشان داد.

Effective January 1, 1959,

یکم ژانویه‌ی ۱۹۵۹

they decided they would drain the public pool

رسماً تصویب کردند که این استخر عمومی را خشک کنند

rather than let black families swim, too.

که مبادا کسی از میان سیاه‌پوستان در آن شنا کند.

This destruction of public goods

چنین تخریب منابع عمومی‌ای نه فقط در جنوب،

was replicated across the country

بلکه در جای‌جای کشور تکرار شد.

in towns not just in the South.

Towns closed their public parks, pools and schools,

مسئولان شهری برای مخالفت با فرمان‌های ضد تفکیک نژادی

all in response to desegregation orders,

تفرجگاه‌های عمومی، استخرها و مدارس را تعطیل می‌کردند.

و سراسر دهه‌ی شصت این جریان ادامه داشت.

all throughout the 1960s.

In Montgomery, they shut down the entire Parks Department

در مونت‌گومری کل مجموعه‌ی مدیریت پارک‌ها

for a decade.

برای یک دهه تعطیل شد.

They closed the recreation centers,

مراکز تفریحی را هم تعطیل کردند،

they even sold off the animals in the zoo.

حتی حیوانات باغ‌وحش‌ها را فروختند.

Today, you can walk the grounds of Oak Park, as I did,

امروزه فقط می‌توانید در محوطه پارک قدم بزنید، همان کاری که من کردم،

but very few people do.

ولی تعداد انگشت‌شماری این کار را می‌کنند.

They never rebuilt the pool.

خودِ استخر را هیچ‌وقت بازسازی نکردند.

نژادپرستی خشک‌و‌تر را با هم می‌سوزاند.

Racism has a cost for everyone.

I remember having that same thought on September 15, 2008,

یادم هست پانزدهم سپتامبر ۲۰۰۸ بود و من با همین افکار سر می‌کردم

که در بخش خبر فوری شنیدم بانک «لیمن برادرز» دارد ورشکست می‌شود.

when I learned the breaking news that Lehman Brothers was collapsing.

Now Lehman was,

بانک لیمن

like the other financial firms that would go under in the coming days,

مثل بقیه‌ی بنگاه‌های تجاری که اندکی بعد از بین رفتند،

done in by overexposure to a toxic financial instrument

به دلیل عرضه‌ی بیش از اندازه‌ی ابزار مالی زهراگینی نابود شدند

based on something that used to be simple and safe --

که اصل آن، یک زمانی ساده و بی‌خطر بود؛

a 30-year fixed-rate home loan.

وام مسکن ۳۰ ساله با بهره‌ی ثابت.

But the mortgages at the center and the root of the financial crisis

ولی قرارداد این وام‌ها -که دلیل و ریشه‌ی بحرانی مالی بود-

had strange new terms.

بندهای تازه‌ی عجیبی داشت.

And they were developed and aggressively marketed for years

این وام‌ها سال‌به‌سال بیشتر و بیشتر به طبقه‌ی متوسط

in black and brown middle-class communities,

از جامعه‌ی سیاه‌پوستان و رنگین‌پوستان داده می‌شد.

like the one that I visited when I met a homeowner named Glenn.

مثل یکی از آنهایی که با من ملاقات کرد؛ مالکی به نام 'گلن'.

Glenn had owned a home

گلن بیشتر از ده سال بود

on a leafy street in the Mount Pleasant neighborhood of Cleveland

که در خیابانی سرسبز در مونت‌پلیزنت، و در مجاورت کلیولند،

for over a decade.

برای خودش خانه‌ای داشت.

But when I met him, he was near foreclosure.

ولی وقتی من با او ملاقات کردم، چیزی نمانده بود که خانه‌اش را مصادره کنند.

Like nearly all of his neighbors,

تقریباً مثل همه‌ی همسایه‌هایش

he'd received a knock on the door

دلالی در‌ِ خانه‌شان مراجعه کرده بود

from a broker promising to refinance his mortgage.

و به او وعده داده بود که قرارداد وام خانه‌اش را از نو بنویسند.

But what the broker didn't tell him was that this was a new kind of mortgage.

ولی چیزی که دلال به آنها نمی‌گفت این بود که این قرارداد با قبلی فرق دارد.

A mortgage with an inflated interest rate,

قرارداد رهنی با نرخ بهره‌ی تصاعدی

and a balloon payment

و بازپرداخت چندبرابر

and a prepayment penalty if he tried to get out of it.

و یک جریمه‌ی پیش‌پرداخت، مبادا بخواهد آن را فسخ کند.

Now, the common misperception,

در این میان،

تفسیر نادرستی که هم آن موقع رواج داشت و هم امروز دارد،

then and still today,

is that people like Glenn were buying properties they couldn't afford.

این است که کسانی مثل گلن

استطاعت مالی ملکی را که می‌خواسنتد بخرند نداشتند،

That they themselves were risky borrowers.

این که آنها خودشان وام‌گیرندگان خطرپذیری بودند.

I saw how this stereotype made it harder for policymakers

به چشم دیدم که این تصویر کلیشه‌ای چطور کار را سخت‌تر کرد

to see the crisis for what it was

و نگذاشت سیاست‌گذاران ریشه‌ی بحران را به درستی ببینند

تا پیش از آنکه دیر بشود جلوی آن را بگیرند.

back when we still had time to stop it.

But that's all it was.

ولی همه‌ی دریافتشان همان بود.

A stereotype.

یک تصور کلیشه‌ای.

The majority of subprime mortgages went to people who had good credit,

عمده‌ی رهن‌های درجه‌ی دو

به کسانی تعلق می‌گرفت که اعتبار خوبی داشتند؛ مثل گلن.

like Glenn.

And African Americans and Latinos were three times as likely --

و به آفریقایی‌تبارها و لاتین‌تبارها -در شرایط برابر-

even if they had good credit --

سه برابر بیشتر از سفیدپوستان از این وام‌های زهرآگین داده بودند.

than white people, to get sold these toxic loans.

The problem wasn't the borrower --

مشکل وام‌گیرندگان نبودند،

the problem was the loan.

مشکل از خود وام بود.

After the crash,

با سقوط بازار،

most of the nation's big lenders, from Wells Fargo to Countrywide,

بیشتر مؤسسات اعتباری بزرگ در کشور، از «ولزفارگو» گرفته تا «کانتری‌واید»،

would go on to be fined for racial discrimination.

بهای تبعیض نژادی خودشان را دادند.

But that realization came too late.

ولی وقتی فهمیدند که کار از کار گذشته بود.

These loans, superprofitable for the lenders

خسارات این وام‌ها، که برای وام‌دهندگان بیش از اندازه سودآور بود،

but designed to fail for the borrowers,

ولی طوری طراحی شده بود که وام‌گیرنده از پس آن برنمی‌آمد،

spread out past the confines

ازدایره‌ رنگین‌پوستانی مثل گلن فراتر رفت

of black and brown neighborhoods like Glenn's

and into the wider, whiter mortgage market.

و خودش را به بازار بزرگتر و سفیدتر وام‌دهندگان رساند.

All of the nation's big Wall Street firms bet on these loans.

همه‌ی بنگاه‌های بزرگ وال‌استریت روی این وام‌ها قمار کرده بودند.

At its peak,

در اوج رکود

one out of every five mortgages in the country was in this mold,

از هر پنج وام رهنی در کشور یکی از این دست بود.

and the crisis,

و این بحران،

the crisis that my colleagues and I saw coming ...

بحرانی که من و همکارانم آمدنش را می‌دیدم،

دامنگیر همه‌ی ما شد.

would go on to cost us all.

نوزده هزار میلیارد سرمایه از بین رفت.

Nineteen trillion in lost wealth.

Pensions, home equity, savings.

مستمری‌ها، دارایی‌ها، پس‌اندازها.

Eight million jobs vanished.

هشت میلیون شغل نابود شد.

A home-ownership rate that has never recovered.

و افت میزان مالکیت منزل، که هیچ‌وقت جبران نشد.

سال‌ها وکالت بی‌حاصل من برای مالکانی مانند گلن

My years of advocating in vain for homeowners like Glenn

left me convinced:

به من باوراند،

we would not have had a financial crisis if it weren't for racism.

که اگر نژادپرستانه عمل نمی‌کردیم بحران مالی هیچ‌وقت اتفاق نمی‌افتاد.

In 2017, I traveled to Mississippi,

سال ۲۰۱۷ به می‌سی‌سی‌پی رفتم.

where a group of auto-factory workers was trying to organize into a union.

در آنجا گروهی از کارگران کارخانه‌های اتومبیل‌سازی

می‌خواستند اتحادیه‌ای تأسیس کنند.

Now the benefits they were fighting for --

تمام مزایایی که برایش می‌جنگیدند

higher pay, better health care coverage,

دستمزد بیشتر و پوشش بیمه درمانی و مستمری کافی بود.

a real pension --

they would have helped everybody at the plant.

اگر تأسیس می‌شد، به نفع همه‌شان بود.

But in person after person that I talked to --

اما با هرکدامشان که صحبت می‌کردم،

white, black, for the union, against the union --

سیاه و سفید، طرفدار اتحادیه، مخالف اتحادیه

گرایش‌های نژادی بیشتر و بیشتر دیده می‌شد.

race kept coming up.

A white man named Joey put it this way.

سفیدپوستی به اسم 'جویی' نظری داشت.

He said,

می‌گفت:

"White workers think I ain't voting yes if the blacks are voting yes.

«کارگرای سفیدپوست می‌گن اگر سیاها بگن آره ما می‌گیم نه.

If the blacks are for it, I'm against it."

«می‌گن هرچی سیاها بگن، ما خلافشون می‌گیم».

A white man named Chip told me,

سفیدپوستی به اسم 'چیپ' به من گفت:

"The idea is that if you uplift black people,

«مسئله این است که اگر شما سیاه‌پوست‌ها رو تحویل بگیرید،

you're downing white people."

سفیدپوست‌ها رو خوار کردید».

It's like the world's got this crab-in-a-barrel mentality.

انگار نوعی افکار خودویرانگر همه جا را فرا گرفته است.

Now, the union vote failed.

دست آخر، رأی‌گیری برای اتحادیه شکست خورد و دستمزدها در این واحد صنعتی

Wages at the plant are still lower than their unionized peers',

همچنان کمتر از دیگر مشاغل هم‌رده‌ای است که اتحادیه دارند،

and people there still worry about their health care.

و کارگران آنجا همچنان نگران هزینه‌های درمانی خود هستند.

You know, it's tempting, perhaps,

البته شاید کمی وسوسه کننده باشد

to focus on the prejudiced attitudes

که باز هم از رفتارهای متعصبانه‌ی کارگران و اهالی می‌سی‌سی‌پی صحبت کنم،

of the men and the workers that I heard in Mississippi.

But I'm more interested in holding accountable

ولی من ترجیح می‌دهم روی مسئولیت کسانی تأکید کنم

the people who are selling racist ideas for their profit

که برای سود شخصی‌شان افکار نژادپرستانه را قالب می‌کنند،

than those who are desperate enough to buy it.

نه روی بیچارگانی که این افکار را دریافت می‌کنند.

My travels also took me to places

و باز در میان سفرهایم

where I saw, however, that it doesn't have to be this way.

به جایی رفتم که دیدم دلیلی ندارد اوضاع به این شکل باشد.

I went to Maine, the whitest state in the nation,

به 'مِین' رفته بودم، به سفیدترین و پیرترین ایالت کشور،

the oldest,

where there are more deaths every year than births,

جایی که میزان مرگ‌ومیر سالانه از موالید پیشی گرفته،

and I went to this dying mill town called Lewiston

و من به شهر رو به زوالی رفتم به نام لوییستن،

that is being revitalized by new people --

که طیف جدیدی از مردم جان تازه‌ای به آن داده‌‌اند.

mostly African, mostly Muslim,

بیشترشان هم آفریقایی و مسلمانند؛

immigrants and refugees.

مهاجر یا پناهنده.

There, I met a woman named Cecile,

در آنجا زنی را دیدم به نام 'سیسیل'.

whose parents had been part of the last wave of new people

والدینش بخشی از آخرین موج از این طیف جدید بودند

to come to Lewiston.

که به لویستن آمده بودند.

These are French-Canadian millworkers at the turn of the century.

فرانسوی‌کانادایی‌های بودند که اواخر قرن گذشته شغلشان نجاری بود.

Cecile is retired, but she had found a new purpose in life,

سسیل بازنشسته شده بود ولی هدف تازه‌ای برای زندگی پیدا کرده بود.

by organizing Congolese refugees

پناهندگان کنگویی را سروسامان می‌داد

to join with the white retirees at the Franco Heritage Center.

و آنها را با بازنشسته‌های سفید‌پوست در مرکز 'میراث فرانکو' پیوند می‌داد.

(Laughter)

(خنده تماشاچیان)

These men and women from the Congo

مردان و زنانی از کنگو

داشتند به این بازنشسته‌ها کمک می‌کردند تا زبان فرانسه‌ای را به یاد بیاورند

were helping these retirees remember the French

that they hadn't spoken since their childhoods.

که از کودکی دیگر صحبت نکرده بودند.

And together, these two communities helped each other feel at home.

و اینچنین این دو طیف به هم کمک می‌کردند تا دیگری احساس راحتی کند.

استحضار دارید که به خاطر تمام حرف‌های سیاسی

You know, for all the political talk

about the newcomers being a drain on the town,

درباره‌ی آسیب‌های پذیرش مهاجران

a bipartisan think tank found that the local refugee community there

اتاق فکری متشکل از هر دو جناح پی برد که فقط از جامعه‌ی پناهندگان آنجا

created 40 million dollars in tax revenue,

چهل میلیون دلار درآمد مالیاتی

and 130 million in income.

و صدوسی میلیون عایدی به دست آمده است.

من با مدیران شهری آنجا صحبت کردم و آنها متکبرانه

And I talked to the town administrator,

who was boasting about the fact that Lewiston was building a new school,

داشتند در این باره حرف می‌زندند که لویستن می‌خواهد مدرسه‌ی نوی بسازد

when all the rest of towns like theirs in Maine

آن هم در شرایطی که بیشتر شهرهای دیگر مین

was closing them.

داشتند مدارس را تخته می‌کردند.

You know, it costs us so much to remain divided.

ببینید، چنددستگی برای همه‌ی ما بسیار گران تمام می‌شود.

This zero-sum thinking,

این افکار برد-باخت

که خیال کنید چیزی که برای یکی سود دارد قطعاً برای دیگری گران تمام می‌شود

that's what's good for one group has to come at the expense of another,

it's what's gotten us into this mess.

همان چیزی است که ما را به این وضع آشفته دچار کرده.

I believe it's time to reject that old paradigm

باور دارم زمان آن فرا رسیده که بر این افکار قدیمی خط بطلان بکشیم

and realize that our fates are linked.

و بفهمیم که سرنوشت همه‌ی ما به هم گره خورده است.

An injury to one is an injury to all.

با لطمه زدن به یکی، همه لطمه می‌خورند. (شعار معروف کارگری)

You know, we have a choice.

زمان انتخاب ما فرا رسیده است.

Our nation was founded on a belief in a hierarchy of human value.

پایه‌های مملکت ما روی باورهایی گذاشته شده که انسان‌ها را رتبه‌بندی می‌کرد

But we are about to be a country with no racial majority.

ولی ما داریم به کشوری بدل می‌شویم که هیچ نژادی اکثریت نیست

So we can keep pretending like we're not all on the same team.

پس یک راه این است که همچنان تظاهر کنیم که همه‌ی ما سوار یک کشتی نیستیم،

و در مسیر کامیابی خودمان کارشکنی کنیم،

We can keep sabotaging our success

and hamstringing our own players.

و زیرپای همسفر خود را سوراخ کنیم،

Or we can let the proximity of so much difference

یا به جایش بگذاریم، سرشت مشترک انسانی‌مان،

reveal our common humanity.

در میان این همه تفاوت، شکوفا شود.

And we can finally invest in our greatest asset.

و سرانجام روی بزرگترین دارایی‌مان سرمایه‌گذاری کنیم؛

Our people.

مردمانمان؛

All of our people.

همه‌ی مردمان.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(دست زدن تماشاچیان)