What silence can teach you about sound | Dallas Taylor

Translator: Tara Hajbabaee Reviewer: Leila Ataei

For many of us right now, our lives are quieter than normal.

در حال حاضر زندگی بسیاری از ما ساکت‌تر از حد نرمال است.

And quiet can be unnerving.

و سکوت می‌تواند ترسناک باشد.

It can make you feel lonely,

باعث می‌شود احساس تنهایی کنید.

or just all too aware of the things you're missing out on.

و یا نسبت به چیزهایی که از دست داده‌اید بیش از حد آگاه بشوید.

I think about sound all the time.

من همیشه به صدا فکر می‌کنم.

I'm a sound designer,

من یک طراح صدا

and I host the podcast "Twenty Thousand Hertz."

و مجری پادکست «بیست هزار هرتز» هستم.

It's all about the world's most recognizable and interesting sounds.

که درباره ی مشخص‌ترین و جالب‌ترین صداهای دنیاست.

But I think this is the perfect time to talk about silence.

اما فکر می‌کنم اکنون زمان مناسبی است برای صحبت درباره‌ی «سکوت»

Because what I've come to understand

زیرا چیزی که متوجه شده‌ام

is that there is no such thing as silence.

این است که چیزی به نام «سکوت» وجود ندارد.

And the person who opened my mind to this idea

و کسی که من را متوجه این ایده کرد

is one of the most influential composers in history.

یکی از موثرترین آهنگسازان در تاریخ است.

(Piano music)

(صدای پیانو)

John Cage has made an impact on artists in many genres,

جان کیج روی هنرمندان در ژانر‌های مختلف تاثیر گذاشته است.

from avant-garde musicians, to modern dance, to pop music.

از موسیقی‌دانان آوانگارد گرفته تا رقص مدرن و موسیقی پاپ.

Right now, we're listening to his 1948 piece

هم اکنون در حال شنیدن قطعه ی ۱۹۴۸ او هستیم .

called "In a Landscape."

به نام « در سرزمین».

This version was recorded in 1994 by Stephen Drury.

این نسخه در سال ۱۹۹۴ توسط استفن دروری ضبط شده‌ است.

(Piano music)

(صدای پیانو)

This piece is actually not very typical of John Cage's writing.

این قطعه در واقع جزء نوشته‌های معمول جان کیج نیست.

He's more known for his innovations and avant-garde techniques.

او بیشتر برای نوآوری‌هایش و تکنیک‌های آوانگاردی شناخته می‌شود.

But despite his reputation,

اما علیرغم شهرتش

no one was prepared for what he did in 1952,

هیچ کس برای کاری که او در سال ۱۹۵۲ انجام داد، آماده نبود.

when he created the most daring piece of his career.

زمانی که او شجاعانه‌ترین قطعه‌ی حرفه‌ی خود را خلق کرد.

It was called "4'33'',"

به نام «۴ دقیقه و ۳۳ ثانیه»

and it was a piece that some critics even refused to call "music,"

و این قطعه‌ای بود که تعدادی از منتقدان حتی از «موسیقی» نامیدن آن امتناع کردند

because for the entire duration of the piece,

زیرا در کل مدت زمان پخش قطعه استراحت

the performer plays

نوازنده اصلا

nothing at all.

چیزی نمی‌نوازد.

Well, to be technical, the performer is actually playing rest.

خب، از نظر تکنیکی نوازنده در حال اجرای سکوت است.

But to the audience, it looks like nothing is happening.

اما از نظر شنوندگان به نظر می‌آید هیچ اتفاق خاصی نمی‌افتد.

John Cage's "4'33''" was performed for the first time

« ۴ دقیقه و ۳۳ ثانیه »ی جان کیج اولین بار در

in the summer of 1952,

تابستان ۱۹۵۲ توسط پیانیست معروف

by renowned pianist David Tudor.

دیوید تودور اجرا شد.

It was at the Maverick Concert hall in Woodstock, New York.

در کنسرت هال ماوریک در ووداستاک نیویورک.

This is a beautiful wooden building with huge openings to the outdoors.

ساختمان چوبی زیبا با در‌های بزرگی به سمت بیرون

So, David Tudor walked out on stage,

بنابراین دیوید تودور به روی صحنه می‌رود.

sat down at the piano,

پشت پیانو می‌نشیند

then closed the piano lid.

سپس در پیانو را می‌بندد.

He then sat in silence,

و بعد در سکوت می‌نشیند.

only moving to open and close the piano lid

فقط برای باز و بسته کردن در پیانو حرکت می‌کرد.

between each of the three movements.

بین هر سه حرکت

After the time was up,

وقتی زمان به پایان رسید

he got up

او برخاست

and walked off the stage.

و از صحنه پایین آمد.

(Piano music)

(صدای پیانو)

The audience had no idea what to think.

شنوندگان نمی‌دانستند باید به چی فکر کنند.

It made people wonder if Cage is even taking his career seriously.

باعث شد مردم فکر کنند که کیج حتی شغلش را جدی نگرفته‌ است.

A close friend even wrote to him,

حتی یکی از دوستان نزدیک برایش نوشت

begging that he not turn his career into a joke.

و از او خواهش کرد که شغلش را به شوخی نگیرد.

John Cage had, well, if you could call it,

جان کیج ،گر بتوان اسمش را یک

composed a piece of music

قطعه‌ی موسیقی گذاشت، ساخت

that really challenged some very established ideas

که بسیاری از ایده های موجود درباره

about music composition.

ساخت موسیقی را به چالش می‌کشید.

It's something that musicians still debate today.

قطعه موسیقی که موزیسین‌ها هنوز راجع به آن بحث می‌کنند.

To understand just what John Cage was thinking,

تا فقط بفهمند جان کیج به چه فکر می کرده.

let's back up to the 1940s.

برگردیم به دهه ۱۹۴۰ .

Back then,

در آن زمان

John Cage was making a name for himself composing for the prepared piano.

جان کیج مشغول کسب شهرت برای تصنیف پیانوی آماده بود.

(Piano music)

(صدای پیانو)

To make music like this,

برای ساخت موسیقی مثل این،

John Cage would put objects inside the piano,

جان کیج اشیایی داخل پیانو

between the strings.

بین رشته‌ها قرار می‌داد.

Things you just find lying around,

اشیایی که در دور و اطراف پیدا می‌کنید.

like screws, tape and rubber erasers.

مثل پیچ، نوار، پاک کن

So now, you've transformed the piano

بنابراین، حال شما پیانو را از یک ساز تنال با

from a tonal instrument with high and low pitches

گام های بلند و کوتاه به مجموعه‌ای از

into a collection of unique sounds.

صداهای خاص تبدیل کرده‌اید.

The music you're hearing is Cage's "Sonata V,"

موسیقی‌ که می‌شنوید قطعه‌ی سونات ۵ او از

from "Sonatas and Interludes for Prepared Piano."

« سوناتها و پیش‌درآمدها برای پیانوی آماده»

Probably his most famous work outside of "4'33''."

احتمالا از مشهورترین کار‌های او به غیر از قطعه‌ ۴:۳۳ است.

This version was performed by Boris Berman.

این نسخه توسط بوریس برمان اجرا شده‌است.

John Cage wrote incredibly detailed instructions

دستورالعمل‌هایی با جزئیات

about where to place each object in the piano.

شگفت‌آور درباره‌ی مکان قرارگیری هر شی در پیانو نوشت.

But it's impossible for every performer to get the exact same objects,

اما برای هر نوازنده‌ای دستیابی به دقیقا همان اشیا غیرممکن است.

so the sound you get is always different.

در نتیجه صداهایی که بدست می‌آورید همیشه متفاوت است.

Basically, it comes down to random chance.

اساسا، شانسی و تصادفی است.

This was pretty bananas and pretty alien

این روش در مقابل روشی که بیشتر موزیسین‌ها و

to the way most composers and musicians are taught to do things.

آهنگسازان برای انجام دادن کارها یاد گرفته‌بودند بسیار بیگانه و ناآشنا بود.

John Cage was becoming increasingly interested

جان کیج داشت به طور فزاینده‌ای به

in chance and randomness

شانس و تصادف علاقه‌مند می‌شد.

and letting the universe provide the answer to the question

و به جهان اجازه می‌داد پاسخ این سوال را بدهم که :

"What note should I play next?"

«دفعه‌ی بعد چه نتی را باید اجرا کنم؟»

But to hear the answer to the question,

اما برای پاسخ به سوال

first, you have to listen.

ابتدا باید گوش کنید.

And in the 1940s,

و در سال ۱۹۴۰

listening to the universe was getting harder to do.

گوش دادن به جهان سخت‌تر می‌شد.

(Elevator music)

(آهنگ آسانسور)

The Muzak company was founded in the '30s.

شرکت موزاک در دهه‌ی ۳۰ پایه گذاری شد.

It really took off,

خیلی مشهور شد،

and soon, there was constant background music nearly everywhere.

و خیلی زود موسیقی پس زمینه تقریبا هرجایی وجود داشت.

It was almost impossible to escape.

تقریبا فرار از آن غیرممکن بود.

John Cage realized that people were losing the option

جان موزاک متوجه شد که مردم قدرت خاموش کردن

to shut out the background music of the world.

موسیقی‌های پس زمینه را از دست داده بودند.

He worried that Muzak would prevent people from hearing silence altogether.

او نگران بود که موزاک مانع مردم برای شنیدن سکوت شود.

In 1948,

در ۱۹۸۴، ۴ سال قبل از

four years before he wrote "4'33'',"

اینکه او قطعه‌ «۴ دقیقه و ۳۳ ثانیه» را بنویسد.

John Cage mentioned that he wanted to write

جان کیج عنوان کرد که می‌خواهد

a four-and-a-half-minute-long piece of silence

یک قطعه‌ی ۴ و نیم دقیقه‌ای از سکوت بنویسد

and sell it to the Muzak company.

و به شرکت موزاک بفروشد.

It started as something of a political statement

این کار به عنوان بیانیه‌ای سیاسی

or an offhand comment,

یا اظهار نظری غیر مترقبه آغاز شد.

but this idea struck a nerve and quickly evolved.

اما این ایده به سرعت تکامل یافت.

John Cage was starting to think deeply about silence.

جان کیج شروع کرد به تفکر درباره‌ی سکوت.

And when he visited a truly quiet place,

و زمانی که او به یک مکان کاملا ساکت سر زد.

he made a startling discovery.

به یک دستاورد حیرت آور رسید.

John Cage visited an anechoic chamber at Harvard University.

جان کیج از یک محفظه عایق صدا در دانشگاه هاروارد دیدن کرد.

Anechoic chambers are rooms that are acoustically treated

محفظه‌های عایق صدا اتاق‌هایی هستند که از نظر صوتی

to minimize sound to almost zero.

طوری هستند که صدا را تقریبا به صفر کاهش می‌دهند.

There are no sounds in these rooms,

هیچ صدایی در این اتاق‌ها نیست.

so John Cage didn't expect to hear anything at all.

بنا جان کیج انتظار نداشت چیزی بشنود.

But he actually heard his own blood circulating.

اما در واقع او صدای گردش خون خود را شنید.

(Pulse)

(ضربان)

I've personally experienced an anechoic chamber,

من شخصا محفظه‌ی عایق صدا را تجربه کرده‌ام.

and it's a really wild experience

و واقعا تجربه‌ی قویی است.

that can completely change your perceptions

به گونه‌ای که می‌تواند ادراک شما را در رابطه

about sound and silence.

با صدا و سکوت به کلی تغییر دهد.

It really felt like my brain just turning up an amplifier,

حس می‌کردم مغزم تبدیل به یک آمپلیفایر شده است.

grasping for anything to hear.

و به دنبال هرچیزی برای شنیدن است.

Just like John Cage,

درجان کیج.

I could very clearly hear my blood pushing through my body.

من به وضوح می‌توانستم صدای خون جاری در رگ‌هایم را بشنوم.

John Cage realized, in that moment,

جان کیج در آن لحظه متوجه شد

that no matter where we are, even our bodies are making sound.

که اهمیتی ندارد ما کجا هستیم، حتی بدنمان نیز صدا تولید می‌کند.

There's basically no such thing as true silence.

اساسا چیزی به نام سکوت مطلق وجود ندارد.

As long as you are in your body,

تا زمانی که شما در جسمتان قرار دارید،

you're always hearing something.

همیشه در حال شنیدن چیزی هستید.

This is where John Cage's interest in chance and randomness

اینجاست که علاقه‌ی جان کیج از شانس و تصادف

met his interest in silence.

به سکوت تغییر می‌یابد.

He realized that creating an environment with no distractions

او دریافت که پدید آوردن یک محیط بدون هرگونه حواس پرتی و آشفتگی

wasn't about creating silence.

به خاطر خلق سکوت نیست.

It wasn't even about controlling noise.

حتی به خاطر کنترل کردن سر و صدا هم نیست.

It was about the sounds that were already there,

بلکه به خاطر صداهایی است که از قبل در آنجا وجود داشته‌اند،

but you suddenly hear for the first time

اما شما آن‌ها را زمانی که واقعا آماده‌ی شنیدن هستید،

when you're really ready to listen.

به طور ناگهانی و برای اولین بار می‌شنوید.

That's what's so often misunderstood about "4'33''."

این چیزی است که اغلب درباره قطعه‌ «۴ دقیقه و ۳۳ ثانیه» تعبیر غلط می‌شود.

People assume it's a joke,

مردم تصور می‌کنند این یک شوخی است

but that couldn't be further from the truth.

در حالیکه نمی‌تواند دور از واقعیت باشد

It sounds different everywhere you play it.

هرکجا که آن را اجرا می‌کنید به نظر متفاوت می‌آید.

And that's the point.

و نکته همینجاست.

What John Cage really wanted us to hear

چیزی که جان کیج واقعا از ما می‌خواست که بشنویم،

is the beauty of the sonic world around us.

زیبایی جهان صوتی پیرامون ما است.

(Birds chirping)

(صدای پرندگان)

(Overlapping voices)

(تداخل صداها)

(Church bell ringing)

(صدای زنگ کلیسا)

(Crickets chirping and owl hooting)

(صدای جیرک‌ها و صدای جغد)

"4'33''" should be a mindful experience

قطعه‌ی «۴ دقیقه و ۳۳ ثانیه» یک تجربه ذهنی است.

that helps you focus on accepting things just the way they are.

که به شما کمک می‌کند روی پذیرش چیزها همان طور که هستند، تمرکز کنید.

It's not something that anyone else can tell you how you're supposed to feel.

این چیزی نیست که فرد دیگری بتواند طریقه حس کردنش را به شما بگوید.

It's deeply personal.

چیزی عمیقا شخصی است.

It also brings up some pretty big questions

همچنین یک سری سوالات بزرگ و اساسی درباره

about our sonic world.

جهان صوتی ما به وجود می‌آورد.

Is "4'33''" music, is it sound,

آیا قطعه‌ی «۴ دقیقه و ۳۳ ثانیه» موسیقی است؟ آیا صداست؟

is sound music?

آیا صدا نوعی موسیقی است؟

Is there even a difference?

آیا اصلا تفاوتی وجود دارد؟

John Cage reminds us

جان کیج به ما یادآوری می‌کند.

that music isn't the only kind of sound worth listening to.

که موسیقی تنها صدایی که ارزش شنیده شدن دارد، نیست.

All sounds are worth thinking about.

تمام صداها ارزش مورد تفکر واقع شدن را دارند.

We have a once-in-a-lifetime opportunity

ما در زندگی تنها یک بار شانس این را داریم

to reset our ears.

که گوشهایمان را مجددا تنظیم کنیم.

And if we become more conscious of what we hear,

و اگر ما نسبت به چیزی که می‌شنویم آگاه تر شویم

we'll inherently make our world sound better.

به طور ذاتی قادر خواهیم بود دنیایمان را بهتر کنیم.

Quietness is not when we turn off our minds to sound,

سکوت، زمانی که ما ذهن‌هایمان را به روی صدا می‌بندیم، به وجود نمی‌آید

but when we can really start to listen

بلکه زمانی به وجود می‌آید که ما واقعا شروع

and hear the world in all of its sonic beauty.

به گوش دادن کنیم و جهان را با همه‌ی زیبایی‌های صوتی‌اش بشنویم.

So in this spirit,

پس،

let's perform "4'33''" together,

بیایید قطعه‌ی « ۴ دقیقه و ۳۳ ثانیه» را با هم اجرا کنیم.

wherever you are.

هرجا که هستید.

It's three movements,

سه حرکت وجود دارد

and I'll let you know when they start.

و من به شما خواهم گفت کی شروع می‌شوند.

Listen to the texture and rhythm of the sounds around you right now.

به بافت و ریتم صداهایی که در حال حاضر اطراف شما وجود دارد گوش کنید.

Listen for the loud and soft,

به صداهای بلند و ملایم گوش کنید

the harmonic, the dissonant,

صداهای موزون و ناموزون

and all the small details that make every sound unique.

و همه جزئیات کوچکی که هر صدایی را منحصر به فرد می کند.

Spend this time as mindful and focused in this real-life sonic moment.

این زمان را به عنوان یک لحظه‌ی ذهنی و متمرکز در این دنیای صوتی سپری کنید.

Enjoy the magnificence of hearing and listening.

از عظمت شنیدن و گوش دادن لذت ببرید.

So here comes the first movement.

پس اولین حرکت

Starting ...

شروع می‌شود.

now.

الان

[I. Tacet]

[۱. سکوت]

(No audio)

(بدون صدا)

And here's movement two.

و حرکت دوم

It will be two minutes and 23 seconds.

۲ دقیقه و ۲۳ ثانیه خواهد‌ بود.

[II. Tacet]

[۲. سکوت]

(No audio)

(بدون صدا)

And here is the final movement.

و حرکت سوم

It will be one minute and 40 seconds.

که یک دقیقه و ۴۰ ثانیه خواهد بود.

[III. Tacet]

[۳. سکوت]

(No audio)

(بدون صدا)

And that's it.

و تمام شد.

We did it.

ما انجامش دادیم.

Thanks for listening.

ممنون از توجه‌تان.