A Mysterious Design That Appears Across Millennia | Terry Moore | TED

Translator: Kimia Kiani Reviewer: shirin etebar

This is Roger Penrose.

این فرد، راجِر پِنروز است.

Certainly one of the great scientists of our time,

به طور قطع، یکی از بزرگ‌ترین دانشمندانِ دوران ما،

winner of the 2020 Nobel Prize in Physics

برنده‌ی نوبلِ فیزیک سال ۲۰۲۰

for his work reconciling black holes

برای کارش روی سیاه‌چاله‌ها

with Einstein's general theory of relativity.

و وفق دادنش با نظریه‌ی نسبیتِ عامِ انیشتین.

But back in the 1970s,

ولی در دهه‌ی ۷۰ میلادی

Roger Penrose made a contribution to the world of mathematics

راجر پنروز کمکی به دنیای ریاضیات کرد

and that part of mathematics known as tiling.

و آن بخش از ریاضیات کاشی‌کاری‌ست.

You know, tiling, the process of putting tiles together

می‌دانید، کاشی‌کاری، همان فرایند کنار هم گذاشتن کاشی‌ها

so that they form a particular pattern.

تا در نهایت الگوی خاصی را شکل دهند.

The thing that was remarkable

چیزی که در خصوص الگویی که راجر پنروز توسعه داد اهمیت دارد

about the pattern that Roger Penrose developed

is that by using only two shapes,

این است که تنها با استفاده از دو شکل،

he constructed a pattern that could be expanded infinitely in any direction

او الگویی را به وجود آورد که می‌توانست از هر طرف تا بی‌نهایت بزرگ شود

without ever repeating.

بدون این که تکراری باشد.

Much like the number pi has a decimal that isn’t random,

شبیه این که عدد پی اعشاری دارد که تصادفی نیست،

but it will go on forever without repeating.

ولی تا ابد بدون تکرار ادامه دارد.

In mathematics, this is a property known as aperiodicity

در ریاضیات، این خاصیت را نامتناوبی می‌گوییم

and the notion of an aperiodic tile set using only two tiles was such a sensation,

و ایده‌ی گروهِ کاشی‌های نامتناوب با استفاده از تنها دو کاشی چنان پر شور بود

it was given the name Penrose tiling.

که نامش را کاشی‌کاریِ پنروز گذاشتند.

Here's Roger Penrose,

این‌جا راجر پنروز،

now Sir Roger Penrose,

دیگر عالیجناب پنروز است،

standing on a field of Penrose tiles.

که روی کاشی‌کاریِ پنروز ایستاده.

Then in 2007, this man, Peter Lu,

سپس در سال ۲۰۰۷ میلادی، این مرد، پیتر لو،

who was then a graduate student in physics at Princeton,

که دانشجوی تحصیلات تکمیلیِ فیزیک در دانشگاه پرینستون بود،

while on vacation with his cousin in Uzbekistan,

وقتی که با پسرعمویش در ازبکستان در سفر بود

discovered this pattern on a 14th century madrassa.

این الگو را در یک مدرسه‌ی قرن ۱۴ میلادی یافت

And after some analysis,

بعد از کمی آنالیز،

concluded that this was, in fact, Penrose tiling

به این نتیجه رسید که این در حقیقت کاشی‌کاریِ پنروز

500 years before Penrose.

پانصد سال پیش از پنروز است.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

That information took the scientific world by storm

این اطلاعات در دنیای علم، طوفانی به پا کرد

and prompted headlines everywhere,

و باعث شد تیتر‌هایی این‌چنین همه‌جا را،

including “Discover” magazine,

مِن جمله مجله‌ی اکتشافات را در برگیرد،

which proclaimed this the 59th most important scientific discovery

که ادعا داشت این مهم‌ترین اکتشاف علمیِ سال ۲۰۰۷ است.

of the year 2007.

So now we've heard about this amazing pattern

خب، ما درباره‌ی این الگوی بی‌نظیر

from the point of view of mathematics

از دیدگاه ریاضیات، فیزیک و حالا هنر و باستان‌شناسی شنیدیم.

and from physics and now art and archeology.

So that leads us to the question

خب، ما به این سوال می‌رسیم که

what was there about this pattern

چه چیزی درباره‌ی این الگو هست

that this ancient culture found so important

که این فرهنگ کهن چنان مهم می‌دانسته

that they put it on their most important building?

که آن را بر روی مهم‌ترین ساختمانشان گذاشتند؟

So for that,

برای این

we look to the world of anthropology and ask the question,

ما به دنیای انسان‌شناسی نگاهی می‌اندازیم و این سوال را می‌پرسیم که

What was the worldview of the culture that made this?

دیدگاه جهانیِ فرهنگی که این را ساخته چه بوده؟

And this is what we learn.

و این چیزیست که یاد می‌گیریم.

This pattern is life.

این الگو زندگی است.

And as you can see, life's complicated.

همانطور که می‌بینید، زندگی پیچیده است.

It's complicated.

پیچیده است.

But not only is life complicated,

ولی نه تنها زندگی پیچیده است،

life is also aperiodic in the sense that every event, every happening,

بلکه زندگی نامتتاوب است، به طوری که هر رویدادی، هر چه اتفاق می‌افتد

every decision will make the future unfold differently,

هر تصمیمی، آینده‌ای متفاوت را برملا می‌کند

often in ways that are impossible to predict.

و خیلی اوقات به طوری که پیش‌بینی کردنش غیرممکن است.

Yet, in spite of the complexity

باز، با وجود این پیچیدگی

and in spite of a future that's impossible to predict,

و در عین این که آینده غیرقابل پیش‌بینی‌ست،

there remains an underlying unity that holds everything together

اتحادی شکل گرفته که همه‌چیز را در کنار هم نگه می‌دارد

and gives rise to everything.

و همه‌چیز را بالا می‌برد.

Let's see how that works in a design

بیایید نگاه کنیم که در طراحی چطور کار می‌کند،

much like the one Peter Lu found in Uzbekistan.

بسیار شبیهِ همان طرحی که پیتر لو در ازبکستان پیدا کرد.

This is that design.

این همان طرح است.

Now, it turns out this is actually based on this set of Penrose tiles,

حال، به نظر می‌رسد که این در حقیقت برگرفته از همین مجموعه کاشی‌های پنروز است

which are reducible to these shapes.

که از این اشکال شکل گرفته است.

And in order to draw these shapes,

و برای رسمِ این اشکال،

the medieval craftsmen who did this

استادکارِ قرون وسطایی که این کار را انجام داده

would have done them by using these construction lines.

از این خطوط ساختاری استفاده کرده است.

And I add here

و این را اضافه کنم

that the construction lines don't appear in the final work.

که خطوط ساختاری در کار نهایی به چشم نمی‌آیند.

But if we add them back, we have this.

ولی اگر اضافه‌شان کنیم، این را خواهیم داشت.

And now if we weave them together, we will have this.

و اگر سرِ همشان کنیم، این را خواهیم داشت.

And now if we hide the tiles

و حال اگر کاشی‌ها را پنهان کنیم

and just look at the construction lines,

و تنها به خطوط ساختاری نگاه کنیم،

we see this.

این را می‌بینیم.

Clearly there's an underlying structure and unity

مشخصاً زیرساخت و انسجامِ پایه‌ای

to things that seem to be complex and aperiodic.

در چیزهایی که پیچیده و نامتناوبند وجود دارد.

This notion of a hidden underlying unity was common throughout the ancient world,

این ایده‌ی زیرساخت منسجمِ پنهان در دنیای کهن متداول بوده

and one sees it in Egypt,

و می‌توان آن را در مصر،

in Greece,

در یونان،

in Australia,

در استرالیا

in Mesoamerica,

در آمریکای میانه،

in North America,

در آمریکای شمالی،

in Europe

در اروپا

and in the Middle East.

و در خاورمیانه یافت.

Now in the modern West, we might call this underlying unity “God,”

حال در دنیای مدرن غربی، ما شاید این زیرساخت منسجم را خدا بنامیم،

but throughout the ages,

ولی در اعصار مختلف،

other terms have been used to describe the same thing.

از لغات دیگری برای توصیفِ همین استفاده شده است.

This is what Plato called “first cause.”

این همان چیزیست که ارسطو «محرک اول» می‌خوانده.

In the medieval period,

در قرون وسطی،

philosopher Spinoza called this the “singular substance.”

اسپینوزای فیلسوف به آن «جوهره‌ی یگانه» می‌گفته.

In the 20th century,

در قرن ۲۰ میلادی،

a number of terms were coined to describe this,

تعدادی کلمه برای تعریف این مبحث معرفی شدند،

one of my favorites being from philosopher Alfred North Whitehead,

یکی از آن‌ها که آلفرد نورث وایت‌هِدِ فیلسوف تعریف کرده

who called this the “undifferentiated aesthetic continuum.”

«پیوست تمایزنیافته زیبایی شناختی» است.

Doesn't that have a 20th century sound to it?

آیا این یک زنگ صدای قرن ۲۰‌ای ندارد؟

But for me, a lover of science that I am,

ولی من، که یک عاشق علمم،

I will take the term coined by the great 20th century physicist David Bohm,

کلمه‌ای را که فیزیکدان بزرگ قرن ۲۰ دیوید بوهم تعریف کرده

who called this the “implicate order.”

«دخالت بر نظم» را برمی‌گزینم.

So what's the takeaway here?

خب، جمع‌بندیِ ما در اینجا چیست؟

Very simply, this.

خیلی ساده، این است.

When we see these wonderful designs

وقتی که این طرح‌های بی‌نظیر را نگاه می‌کنیم

created by cultures that are separated from our own

که توسط فرهنگ‌هایی ساخته شده‌اند

by thousands of miles or thousands of years,

که هزاران مایل و هزاران قرن از ما فاصله دارند،

we can know these aren't decorations.

می‌دانیم که این‌ها دکور نیستند.

These are statements about the fundamental values that culture had,

این‌ها بیانیه‌هایی درباره‌ی ارزش‌های اساسیِ که فرهنگ داشته هستند،

what they found important, how they saw themselves,

این که چه چیز را مهم می‌انگاشته، خود را، جهان را، و خود را در جهان چگونه می‌دیدند.

the world and themselves in the world.

It has been said that architecture is a book written in stone.

می‌گویند که معماری کتابی‌ست که در سنگ نوشته شده است.

So when we see these amazing designs, we can know they're not decorations.

پس وقتی به این طر‌ح‌های بی‌نظیر نگاه می‌کنیم، می‌دانیم که دکور نیستند.

They're a statement.

آن‌ها بیانیه‌ هستند.

They're a message.

پیام هستند.

Look, listen.

ببین، بشنو.

You can hear their voices.

صدایشان را می‌توانی بشنوی.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)