"Good" and "bad" are incomplete stories we tell ourselves | Heather Lanier

Translator: Najmeh Mirian Reviewer: Masoud Motamedifar

There's an ancient parable about a farmer who lost his horse.

حکایت قدیمی هست در مورد کشاورزی که اسبش را گم کرد.

And neighbors came over to say, "Oh, that's too bad."

و همسایه ها که آمدند و گفتند «اوه، خیلی بد شد.»

And the farmer said, "Good or bad, hard to say."

و کشاورز گفت: «خوب یا بد، گفتنش سخت است.»

Days later, the horse returns and brings with it seven wild horses.

روز بعد، اسب برگشت و با خودش هفت اسب وحشی دیگر آورد،

And neighbors come over to say, "Oh, that's so good!"

و همسایه ها آمدند و گفتند: «اوه، خیلی خوب شد.»

And the farmer just shrugs and says, "Good or bad, hard to say."

و کشاورز شانه بالا انداخت و گفت: «خوب یا بد، گفتنش سخت است.»

The next day, the farmer's son rides one of the wild horses,

روز بعد پسر کشاورز سوار یکی از اسب‌های وحشی می‌شود

is thrown off and breaks his leg.

و می‌افتد و پایش می‌شکند.

And the neighbors say, "Oh, that's terrible luck."

و همسایه‌ها می‌گویند: « اوه ،این خیلی بد شانسی است .»

And the farmer says, "Good or bad, hard to say."

و کشاورز گفت: «خوب یا بد، گفتنش سخت است. »

Eventually, officers come knocking on people's doors,

بلافاصله، ماموران حکومتی آمدند و درب خانه ها را زدند،

looking for men to draft for an army,

برای اینکه افرادی را برای ارتش انتخاب کنند

and they see the farmer's son and his leg and they pass him by.

و بعد آنها کشاورز و پای شکسته پسرش را دیدند و بی خیال بردن او شدند

And neighbors say, "Ooh, that's great luck!"

و همسایه ها گفتند "اوه این شانس بزرگی است"

And the farmer says, "Good or bad, hard to say."

و کشاورز گفت "خوب یا بد، گفتنش سخت است"

I first heard this story 20 years ago,

من اولین باراین داستان را ۲۰ سال پیش شنیدم،

and I have since applied it 100 times.

و از آن زمان ۱۰۰ بار آن را به کار بستم.

Didn't get the job I wanted:

شغلی که می‌خواستم را نتوانستم بگیرم:

good or bad, hard to say.

خوب یا بد، گفتنش سخت است.

Got the job I wanted:

شغلی که می‌خواستم را گرفتم:

good or bad, hard to say.

خوب یا بد، گفتنش سخت است.

To me, the story is not about looking on the bright side

برای من، این داستان در مورد نگاه کردن به نیمه پر لیوان نیست

or waiting to see how things turn out.

یا اینکه صبر کنیم تا آخرهر اتفاق را ببینیم.

It's about how eager we can be to label a situation,

بلکه در مورد این است که چقدر می‌توانیم حریص باشیم برای برچسب زدن به یک اتفاق،

to put concrete around it by judging it.

تا با قضاوت کردن این اتفاق قطعیت بسازیم.

But reality is much more fluid,

اما واقعیت بیشتر از آنکه فکرکنید سیال هست،

and good and bad are often incomplete stories that we tell ourselves.

و خوب و بد معمولا داستان‌های ناقصی هستند که ما به خودمان می‌گوییم.

The parable has been my warning

این حکایت، هشداری بود برای من

that by gripping tightly to the story of good or bad,

که با گیرافتادن درتنگنای "خوب" یا "بد" بودن داستان،

I close down my ability to truly see a situation.

توانایی دیدن صادقانه یک وضعیت را از خودم می‌گیرم.

I learn more when I proceed and loosen my grip

من بیشتر یاد می‌گیرم وقتی این تنگنا را رها می‌کنم و به راهم ادامه می‌دهم.

and proceed openly with curiosity and wonder.

و ادامه می‌دهم با ذهن باز، به همراه کنجکاوی و دقت.

But seven years ago,

اما هفت سال پیش،

when I was pregnant with my first child,

وقتی من اولین فرزندم را حامله بودم،

I completely forgot this lesson.

کاملا این نکته را فراموش کردم.

I believed I knew wholeheartedly what was good.

معتقد بودم که از صمیم قلب می‌دانم که چه چیزی خوب است.

When it came to having kids,

وقتی خواستم که بچه دار بشوم،

I thought that good was some version of a superbaby,

فکر می‌کردم منظور از "خوب" یکجور بچه‌ استثنایی باشد،

some ultrahealthy human who possessed not a single flaw

یکجور انسان فوق‌العاده سلامت که هیچ نقصی ندارد

and would practically wear a cape flying into her superhero future.

و عملا در آینده‌ی ابرقهرمانانه‌اش شنل پرواز می‌پوشد.

I took DHA pills to ensure that my baby had a super-high-functioning,

قرصهای دکوزاهگزانوئیک اسید خوردم تا مطمئن باشم کودکم بالاترین سطح عملکرد با مغزی

supersmart brain,

فوق‌العاده باهوش داشته باشد،

and I ate mostly organic food,

و تقریبا غذا‌های ارگانیک مصرف می‌کردم

and I trained for a medication-free labor,

و برای زایمان بدون مصرف دارو آموزش دیدم

and I did many other things

و کارهای مختلف زیادی انجام دادم

because I thought these things would help me make not just a good baby,

چون فکر می‌کردم این کارها کمک می‌کند که نه فقط یک کودک خوب بلکه بهترین

but the best baby possible.

کودکی که امکان وجود دارد را بوجود بیاورم.

When my daughter Fiona was born, she weighed 4 pounds, 12 ounces,

وقتی دخترم فیونا به دنیا آمد، وزنش چهار پوند و دوازده اونس بود.

or 2.15 kilograms.

یا همان دو کیلو و صد و پنجاه گرم.

The pediatrician said there were only two possible explanations

متخصص اطفال گفت: فقط دو توضیح منطقی وجود دارد،

for her tiny size.

برای سایز خیلی کوچیکش.

"Either," he said, "it's bad seed,"

او گفت:« یا به خاطر بذر بد است ،» (اشاره به دریافت بیماری از پدر)

"or it's bad soil."

«یا خاک بد» (دریافت بیماری از مادر)

And I wasn't so tired from labor to lose the thread of his logic:

و من آنقدراز زایمان خسته نبودم که نفهمم منظور دکتر از این حرف چیست:

my newborn, according to the doctor,

نوزاد من، براساس حرف دکتر،

was a bad plant.

گیاه بد بود (اشاره به بیماری ژنتیکی)

Eventually, I learned that my daughter had an ultra-rare chromosomal condition

در نهایت، فهمیدم که دخترم یک مسئله و مشکل کروموزومی فوق العاده کمیاب دارد،

called Wolf-Hirschhorn syndrome.

به نام سندرم ولف‌هیرشورن .

She was missing a chunk of her fourth chromosome.

او یک قطعه از کروموزوم چهارم را کم داشت.

And although my daughter was good --

و با این وجود دختر من خوب بود..

she was alive,

او زنده بود،

and she had brand new baby skin

و نوع خاصی از پوست کودکان را داشت

and the most aware onyx eyes --

و کنجکاوترین و مشکی ترین چشمان را--

I also learned that people with her syndrome

همچنین با افراد دارای این سندروم آشنا شدم

have significant developmental delays and disabilities.

که تاخیرها و ناتوانی‌های قابل توجه و گسترش یافته‌ای داشتند.

Some never learn to walk or talk.

بعضی از آنها هرگز نمی‌توانند راه بروند یا حرف بزنند.

I did not have the equanimity of the farmer.

من بی تفاوتی آن کشاورز را نداشتم.

The situation looked unequivocally bad to me.

وضعیت برای من به وضوح بد به نظر می‌آمد

But here's where the parable is so useful,

اما همین جا بود که آن حکایت خیلی به کارم آمد،

because for weeks after her diagnosis, I felt gripped by despair,

چون تا هفته‌ها بعد از تشخیص بیماری او، من احساس می‌کردم که با ناامیدی محاصره شدم،

locked in the story that all of this was tragic.

فقل شده بوسیله این اتفاق و اینکه چقدرهمه اینها غم‌انگیز بود.

Reality, though -- thankfully -- is much more fluid,

واقعیت اگرچه -خدا را شکر- بیش از اینها سیال است،

and it has much more to teach.

و چیزهای بیشتری برای آموزش به ما دارد.

As I started to get to know this mysterious person who was my kid,

به محض اینکه من شروع به شناخت این انسان عجیب که بچه من بود کردم،

my fixed, tight story of tragedy loosened.

داستان غمناک و محدودی که خودم ساخته بودم از بین رفت.

It turned out my girl loved reggae,

معلوم شد که دخترم موسیقی رگی را دوست دارد.

and she would smirk when my husband would bounce her tiny body up and down

و وقتی همسرم بدن کوچکش رو بالا و پایین می اندازد او آرام لبخند میزند

to the rhythm.

به همراه ریتم.

Her onyx eyes eventually turned the most stunning Lake Tahoe blue,

چشمان فوق العاده مشکی‌اش ناگهان به زیباترین دریاچه آبی دنیا تبدیل شد،

and she loved using them to gaze intently into other people's eyes.

و او دوست داشت تا مشتاقانه در چشم‌های افراد دیگر زل بزند‌

At five months old, she could not hold her head up like other babies,

در پنج ماهگی او نمی‌توانست سرش را مانند کودکان دیگر بالا نگه دارد،

but she could hold this deep, intent eye contact.

اما می‌توانست با چشمان زیبایش ارتباط چشمی جذابی برقرار کند.

One friend said, "She's the most aware baby I've ever seen."

یکی از دوستانم می‌گفت: «او فهمیده‌ترین کودکی است که تا به حال دیده‌ام.»

But where I saw the gift of her calm, attentive presence,

اما جایی که من هدیه آرامش و توجه حضور او را دیدم وقتی بود که:

an occupational therapist who came over to our house to work with Fiona

کار درمانی که به خانه ما آمده بود تا با فیونا کار کند

saw a child who was neurologically dull.

کودکی را دید که از لحاظ عصب شناسی کند ذهن بود.

This therapist was especially disappointed

درمانگر خیلی ناامید بود

that Fiona wasn't rolling over yet,

بخاطر اینکه فیونا هنوز نمی‌توانست غلت بزند،

and so she told me we needed to wake her neurology up.

به همین دلیل او به من گفت که ما باید سیستم عصبی او را بیدار کنیم.

One day she leaned over my daughter's body,

یک روز او بدن دخترم را بلند کرد،

took her tiny shoulders,

شانه‌های کوچکش را گرفت،

jostled her and said, "Wake up! Wake up!"

او را تکان داد و گفت: «بلند شو! بلند شو!»

We had a few therapists visit our house that first year,

سال اول درمانگرهایی به خانه ما آمدند،

and they usually focused on what they thought was bad about my kid.

و روی آنچه که فکر می‌کردند در مورد کودک من بد است کار کردند.

I was really happy when Fiona started using her right hand

بسیار خوشحال بودم که فیونا آغاز کرد از دست راستش استفاده کند

to bully a dangling stuffed sheep,

و خرچنگ قورباغه چیزهایی می‌نوشت،

but the therapist was fixated on my child's left hand.

اما آن درمانگر بر نوشتن او با دست راست تمرکز کرده بود.

Fiona had a tendency not to use this hand very often,

فوینا خیلی از این دست خود استفاده نمی‌کرد،

and she would cross the fingers on that hand.

و انگشتان این دست را بهم می تاباند.

So the therapist said we should devise a splint,

پس درمانگر گفت باید از آتل استفاده کند

which would rob my kid of the ability to actually use those fingers,

و هر چند فرزندم دیگر نمی‌توانست از انگشت‌های خود استفاده کند

but it would at least force them into some position that looked normal.

اما حداقل ظاهر طبیعی به آن می‌داد.

In that first year, I was starting to realize a few things.

در آن سال اول، من شروع به درک چند چیز کردم.

One: ancient parables aside, my kid had some bad therapists.

یک: ضرب المثل‌های باستانی به کنار، بچه من چند درمانگر بد داشت.

(Laughter)

(خنده)

Two: I had a choice.

دو: من یک انتخاب دارم.

Like a person offered to swallow a red pill or a blue pill,

مانند فردی که قرص قرمز یا قرص آبی برای بلعیدن پیشنهاد می دهد،

I could choose to see my daughter's differences as bad;

می‌توانم انتخاب کنم که تفاوت‌های بد دختر خودم را ببینم؛

I could strive toward the goal that her therapists called,

می‌توانم به سمت هدفی تلاش کنم که درمانگرانش می‌خواستند،

"You'd never know."

«شما هیچوقت نمی‌دانید.»

They loved to pat themselves on the back when they could say about a kid,

دوست داشتند خودشان را تحسین کنند وقتی می‌توانستند در مورد یک بچه بگویند،

"You'd never know he was 'delayed' or 'autistic' or 'different.'"

«شما هرگز نمی دانید او "کند" یا "اوتیسمی" یا "متفاوت" است.»

I could believe that the good path was the path that erased

می‌توانستم باور کنم که مسیر خوب مسیریست که پاک شده است

as many differences as possible.

مثل تفاوت‌های بسیاری که امکان دارد.

Of course, this would have been a disastrous pursuit,

البته این یک پیگیری مصیبت باری بود،

because at the cellular level, my daughter had rare blueprints.

چون در سطح سلولی، دخترم دارای طرح‌های نادر است.

She wasn't designed to be like other people.

او طراحی نشده بود که مثل دیگران باشد.

She would lead a rare life.

او زندگی نادری را رهبری می‌کند.

So, I had another choice: I could drop my story

بنابراین، من انتخاب دیگری داشتم: من می‌توانم داستانم را دور بنیدازم

that neurological differences and developmental delays and disabilities

تفاوت‌های عصبی و تاخیر رشد و معلولیت

were bad,

بد بود.

which means I could also drop my story that a more able-bodied life was better.

یعنی می‌توانم داستانم را نیز اینطور بگویم که زندگی با توانایی بالاتر بهتر باشد

I could release my cultural biases about what made a life good or bad

می‌توانستم تعصب فرهنگی خودم را در مورد زندگی خوب یا بد رها کنم

and simply watch my daughter's life as it unfolded

و به سادگی زندگی دخترم را تماشا کنم که

with openness and curiosity.

با پذیرش و کنجکاوی می‌شکفت.

One afternoon she was lying on her back,

در یک بعد از ظهر او به پشت دراز کشیده بود،

and she arched her back on the carpet

کمرش را از روی فرش بلند کرد

stuck her tongue out of the side of her mouth

زبانش را از گوشه‌ دهانش بیرون آورد

and managed to torque her body onto her belly.

و سعی کرد بدنش را به سمت داخل شکمش جمع کند.

Then she tipped over and rolled back onto her back,

سپس او واژگون شد، و چرخید بر روی پشتش،

and once there, she managed to do it all over again,

و هنگامی، برای انجام دوباره تلاش کرد،

rolling and wiggling her 12-pound self under a coffee table.

برای غلتیدن و تکان دادن بدن ۵ کیلو و ۴۰۰ گرمی خود در زیر میز قهوه.

At first, I thought she'd gotten stuck there,

در ابتدا فکر کردم او آنجا گیر کرده بود،

but then I saw her reaching for something that her eye had been on all along:

اما بعد دیدم او به چیزی رسید که چشمانش تمام مدت به آن بود:

a black electric cord.

یک سیم برق سیاه.

She was a year old.

او یک ساله بود.

Other babies her age were for sure pulling up to stand and toddling around,

دیگر نوزادان سن او مطمئنا قادر ایستادن یا راه رفتن بودند بودند،

some of them.

برخی از آنها.

To some, my kid's situation looked bad:

برای بعضی‌ها، وضعیت بچه من بد بود:

a one-year-old who could only roll.

یک ساله‌ای که فقط می‌تواند غلت بزند.

But screw that.

اما اهمیتی ندارد.

My kid was enjoying the new, limber freedom of mobility.

بچه‌ام از چیزهای نو لذت می برد، از آزادی محدود حرکتی لذت می‌برد.

I rejoiced.

خوشحال شدم.

Then again, what I watched that afternoon was a baby yanking on an electric cord,

بعد دوباره، آنچه آن بعد از ظهر تماشا کردم یک نوزاد بود که یک سیم برق را تکان می‌داد،

so you know,

خوب، شما می‌دانید،

good or bad, hard to say.

خوب یا بد گفتنش سخت است.

(Laughter)

(خنده)

I started seeing that when I released my grip

شروع کردم ببینم که وقتی خودم را رها کردم

about what made a life good or bad,

از آنچه که ار زندگی خوب یا بد را می‌سازد،

I could watch my daughter's life unfold and see what it was.

می‌توانم شکوفایی زندگی دخترم را تماشا کنم و ببینم چه چیز بود.

It was beautiful,

زیبا بود،

it was complicated,

پیچیده بود،

joyful, hard --

خوشحال، سخت --

in other words: just another expression of the human experience.

به عبارت دیگر: تنها یک تعریفی متفاوت از تجربه انسانی

Eventually, my family and I moved to a new state in America,

در نهایت، خانواده‌ام و من به یک ایالت جدید در آمریکا نقل مکان کردیم

and we got lucky with a brand-new batch of therapists.

و ما این شانس را داشتیم که با گروه جدیدی از درمانگران باشیم.

They didn't focus on all that was wrong with my kid.

آنها روی نکات منفی فرزندم تمرکز نکردند.

They didn't see her differences as problems to fix.

آنها تفاوتهای او را مشکلات نمی‌دیدند که بخواهند رفعش کنند.

They acknowledged her limitations,

آنها به محدودیت‌های او اذعان کردند،

but they also saw her strengths,

اما آنها همچنین نقاط قوت او را دیدند،

and they celebrated her for who she was.

و آنها برای آنچه او بود، ارج گذاشتند.

Their goal wasn't to make Fiona as normal as possible;

هدف آنها این نبود که فیونا را تا جای ممکن نرمال کنند؛

their goal was simply to help her be as independent as possible

هدف آنها به سادگی این بود که به او کمک کنند تا جای ممکن مستقل باشد

so that she could fulfill her potential, however that looked for her.

به طوری که بتواند پتانسل خود را هر جوری می‌تواند تکمیل کند

But the culture at large does not take this open attitude about disabilities.

اما فرهنگ جایی برای این نگرش صریح نسبت به ناتوانی‌ها باز نمی‌کند .

We call congenital differences "birth defects,"

ما تمایزات مادرزادی را « نقص‌های تولد» می خوانیم.

as though human beings were objects on a factory line.

گویا مثل اینکه گونه‌های انسان اشیائی در یک خط تولید هستند.

We might offer pitying expressions

ما ممکن است با جملات ترحم‌آمیز و دلسوزانه

when we learn that a colleague had a baby with Down syndrome.

با همکاری که بچه‌اش سندروم دان دارد، حرف بزنیم.

We hail a blockbuster film about a suicidal wheelchair user,

ما فیلم پرفروش خودکشی کاربر ویلچر را عالی می‌پنداریم،

despite the fact that actual wheelchair users tell us

علی‌رغم حقیقتی که کاربران واقعی صندلی چرخ‌دار به ما می گویند:

that stereotype is unfair and damaging.

کلیشه‌سازی، ناعادلانه و آسیب‌زا است .

And sometimes our medical institutions decide what lives are not worth living.

و گهگاه موسسات پزشکی ما تصمیم می‌گیرند که زندگی چه افرادی ارزش زیستن ندارد.

Such is the case with Amelia Rivera,

شبیه مورد آملیا ریور،

a girl with my daughter's same syndrome.

دختری که همانند دخترم سندروم دارد.

In 2012, a famous American children's hospital

در سال ۲۰۱۲، بیمارستان معروف کودکان آمریکا

initially denied Amelia the right to a lifesaving kidney transplant

در ابتدا حق پیوند کلیه را ازآمیلیا سلب کرد

because, according to their form,

زیرا براساس فرم آنها،

as it said, she was "mentally retarded."

گفته می‌شد او "عقب مانده ذهنی" است.

This is the way that the story of disabilities as bad manifests

داستان ناتوانی‌های جسمی این طور

in a culture.

در فرهنگ بد نشان داده می‌شود.

But there's a surprisingly insidious counterstory --

اما داستان ضد و نقیض شگفت‌آوری وجود دارد--

the story, especially, that people with intellectual disabilities are good

داستانی که انسانهای دارای معلولیت فکری افراد خوبی هستند،

because they are here to teach us something magical,

چون آنها اینجا هستند تا موارد شگفت آوری را به ما آموزش دهند،

or they are inherently angelic and always sweet.

یا اینکه آنها ذاتا فرشته‌اند و همیشه شیرین هستند.

You have heard this ableist trope before:

شما این استعاره را قبلا شنیده‌اید:

the boy with Down syndrome who's one of God's special children,

پسری دارای سندرم داون و یکی از فرزندان خاص خداوند است،

or the girl with the walker and the communication device

یا دختری با واکر و دستگاه ارتباطی

who is a precious little angel.

یک فرشته کوچک گرانبها است.

This story rears its head in my daughter's life

این داستان در زندگی دخترم

around Christmastime,

حوالی کریسمس بارز می‌شود،

when certain people get positively giddy

هنگامی که افراد خاصی از دیدن او

at the thought of seeing her in angel's wings and a halo

مانند فرشته‌ای با بال وهاله‌ی نور

at the pageant.

روی صحنه گیج می‌شوند.

The insinuation is that these people don't experience the sticky complexities

این اشاره‌ای است که این افراد پیچیدگی‌های دشوار

of being human.

انسان بودن را تجربه نمی‌کنند.

And although at times, especially as a baby,

اگرچه در زمان‌هایی به خصوص به عنوان یک کودک

my daughter has, in fact, looked angelic,

دختر من، در واقع، شبیه به فرشته‌ای می ماند

she has grown into the type of kid

که به شکل یک کودک رشد کرده است،

who does the rascally things that any other kid does,

کسی که شیطنت‌هایی انجام می‌دهد که هر بچه دیگری انجام می‌دهد

such as when she, at age four, shoved her two-year-old sister.

مانند زمانی که او، در سن چهار سالگی، خواهر دو ساله اش را هل داد.

My girl deserves the right to annoy the hell out of you,

دختر من سزاوار این حق هست که با شیطنت شما را اذیت کند،

like any other kid.

مثل هر بچه دیگری.

When we label a person tragic or angelic,

وقتي روی يه نفر اسم محزون و يا فرشته می‌گذاريم،

bad or good,

بد يا خوب،

we rob them of their humanity,

انسانیت آنها را از آنها دزدیده‌ایم.

along with not only the messiness and complexity that that title brings,

چنين عناوينی نه تنها مشكلات و بيجيدگی‌هايی را مي‌آوردند،

but the rights and dignities as well.

بلكه همینطور حق و احترامشان زير پا گذاشته می‌شود.

My girl does not exist to teach me things

وجود دخترم برای این نیست كه بخواهدبه من یا هر کدام ما

or any of us things,

چيزی آموزش بدهد،

but she has indeed taught me:

اما او در حقیقت به من یاد داده:

number one, how many mozzarella cheese sticks

اول اينكه، آدم ۱۰ کیلویی چند تا

a 22-pound human being can consume in one day --

پنير موزارلا را می‌تواند در یک روز بخورد-

which is five, for the record;

که پنج تا است، اگر راستش را بخواهید؛

and two, the gift of questioning my culture's beliefs

و دومين چيز هديه‌ی زیر سوال بردن باورهای فرهنگی من بود

about what makes a life good

درباره‌ی اینکه چه چيزی زندگی را خوب می‌کند

and what makes life bad.

و چه چيزی بد می‌كند.

If you had told me six years ago

اگر شش سال پیش به من گفته بودید

that my daughter would sometimes use and iPad app to communicate,

که دخترم بعضی وقت‌ها از اپلیکیشنی در آیپد برای ارتباط استفاده می‌کند،

I might have thought that was sad.

احتمالا ناراحت می‌شدم.

But now I recall the first day I handed Fiona her iPad,

اما اکنون نخستین روزی را به یاد می‌آورم که به فیونا آیپدش را،

loaded with a thousand words,

با هزاران واژه دادم.

each represented by a tiny little icon or little square on her iPad app.

که هر یک توسط یک آیکون یا مربع کوچک در اپلیکیشن نشان داده شده بودند.

And I recall how bold and hopeful it felt,

و به یاد می‌آورم که چقدر جسور و امیدوارانه آن را احساس کردم.

even as some of her therapists said that my expectations were way too high,

حتی وقتی بعضی از پزشکان او گفتند که انتظارات من خیلی بالاست،

that she would never be able to hit those tiny targets.

و اوهرگز نمی‌تواند به اهداف کوچک دست یابد.

And I recall watching in awe as she gradually learned

ومن به یاد می‌آورم که با ترس تماشایش می‌کرم درحالیکه او به تدریج می آموخت

to flex her little thumb

که با انگشت کوچکش دکمه‌ها را فشار داده

and hit the buttons to say words she loved,

تا کلماتی راکه دوست دارد را بگوید.

like "reggae" and "cheese"

مانند "رگی" و "پنیر"

and a hundred other words she loved that her mouth couldn't yet say.

و صدها کلمه دیگر که دوست داشت که دهانش هنوز نمی‌توانست بگوید.

And then we had to teach her less-fun words, prepositions --

بنابراین مجبور شدیم حروف اضافه که جذابیت کمتری داشتند

words like "of" and "on" and "in."

مانند "از" و "در" و غیره را به او تدریس کنیم.

And we worked on this for a few weeks.

ما به مدت چند هفته روی این کار کردیم.

And then I recall sitting at a dining room table

من به یاد می‌آورم که در اتاق غذاخوری

with many relatives,

با جمعی از بستگان نشسته بودیم،

and, apropos of absolutely nothing,

بدون اینکه هیچ مقدمه‌ای

Fiona used her iPad app to say,

فیونا از برنامه آیپد خود استفاده کرد که بگوید

"poop in toilet."

"پی پی در توالت" است.

(Laughter)

(خنده)

Good or bad, hard to say.

خوب یا بد، گفتنش سخت است.

(Laughter)

(خنده)

My kid is human, that's all.

بچه من انسان است همین.

And that is a lot.

و این خیلی زیاد است.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)