Imaginative sculptures that explore how we perceive reality | Alicia Eggert

Translator: Leila Ataei

If you happened to be in the town of Lubec, Maine

اگر تاکنون در شهرلوبک ،ایالت مین بوده‌اید

in July of 2016,

در ژوئیه ۲۰۱۶،

you may have seen something a little curious on the horizon

شاید در افق چیزی دیده‌ باشید که کمی کنجکاوتان کرده‌ باشد

when you looked out across the bay.

وقتی به آن سوی خلیج نگاه کردید.

In the distance,

در فاصله‌ای دور،

on an otherwise uninhabited island,

در جزیره‌ای غیرمسکونی،

loomed large black letters that spelled the word "FOREVER."

حروف سیاه بزرگی کلمه «برای همیشه» را نشان می‌دهند.

The sign was 15 feet tall and 50 feet wide,

طول این علامت ۴.۶ متر و عرض آن ۱۵.۳ بود،

large enough so that on a clear day, you really could see "FOREVER,"

به قدر کافی بزرگ بود که دریک روز عادی بتوان کلمه «برای همیشه» را دید،

the word perfectly visible and legible in the distance.

کلمه از فاصله دور هم خوانا و قابل رویت بود.

But on some days,

اما در بعضی از روزها،

a thick white fog would roll in off the ocean,

مه غلیظ سفیدی بر روی اقیانوس پدیدار می‌شد،

erasing the word and the view altogether.

که منظره و کلمه را می‌پوشاند.

And sometimes, like in this video,

و بعضی اوقات مانند همین ویدیو،

you could barely see "FOREVER" peeking out of the shifting fog,

به سختی می‌شد «برای همیشه» را در مه درحال تغییر دید،

accompanied only by the rhythmic warning sounds of fog horns.

که با ریتم هشداردهنده آژیر مه همراه بود.

(Sound of fog horn)

(صدای آژیر مه)

(Sound of fog horn)

(صدای آژیر مه)

It started out as a fairly simple idea,

همه چیز از ایده‌ای نسبتا ساده شروع شد،

albeit a little strange,

و البته کمی عجیب،

که کلمه «برای همیشه» را در آن چشم انداز قراردهیم

to put the word "FOREVER" in the landscape

so it could appear and disappear in the fog.

تا بتواند در مه ظاهر و ناپدید شود.

But it took over a year to plan and execute,

اما اجرا و برنامه‌ریزی این طرح یک سال زمان برد،

and it required the help of so many people,

و به کمک افراد زیادی نیاز بود،

like the lobster boat captain,

مانند کاپیتان قایق خرچنگ،

who helped transport all of the materials to the island.

کسی که در انتقال تمام مواد به جزیره کمک کرد.

And the volunteers, who helped carry thousands of pounds of wood and steel

و داوطلبانی که در حمل هزاران کیلوگرم چوب و فولاد

to the top of the hill through waist-high shrubs.

به بالای تپه و داخل بوته‌های کمربالا کمک کردند.

And in the end,

و در پایان،

"FOREVER" only lasted for three weeks.

«برای همیشه» تنها سه هفته دوام آورد.

(Laughter)

(خنده)

So if you're wondering why I did it at all,

خب اگر می‌خواهید بدانید چرا اصلا این‌کار را کردم،

as I often did during that process,

همانطور که معمولا در طول پروژه انجام دادم،

it might help for you to know a little bit more about me

شاید کمکتان کند که کمی بهتر من را

and my upbringing.

وطوری که تربیت شده‌ام، بشناسید.

I grew up in an evangelical Christian family.

من در خانواده مسیحی انجیلی بزرگ شدم.

And although I'm an atheist today,

و اگرچه الان بی‌دین هستم،

I've realized that my religious upbringing

تشخیص دادم مذهبی که با آن رشد کردم

has played a really important role in shaping the person that I've become.

نقش واقعا مهمی در شکل دادن کسی که الان هستم داشت.

In 1986, when I was five years old,

در سال ۱۹۸۶ زمانی‌که پنج سالم بود،

my parents became missionaries to South Africa.

والدینم در آفریقای جنوبی مبلغ مذهبی بودند.

و این مربوط به چند سال آخر اختلاف بین سفید‌پوستان و سیاه‌پوستان بود،

And that was during the last few years of the apartheid,

so we lived in an all-white neighborhood,

و ما در محله سفید‌پوست ها زندگی می‌کردیم،

and I attended an all-white public school,

و من در مدرسه ی دولتی سفیدپوست‌ها ثبت نام شدم،

while my parents helped found a multiracial church

درحالیکه والدینم به دنبال یافتن کلیسای چندجانبه بودند

in downtown Cape Town.

درمرکز شهر کیپ تاون.

Because I was so young,

چون من جوان بودم،

it was impossible for me to understand

غیرممکن بود که بفهمم

the magnitude of what was happening in South Africa at that time.

اهمیت اتفاقی را که در آن زمان در آفریقای جنوبی در حال رخ دادن بود.

I witnessed the racism and oppression of people of color I knew and loved

من شاهد نژادپرستی وظلم افراد رنگی که می‌شناختم و دوستشان داشتم بودم

on a daily basis,

بصورت روزانه،

but because of my own skin color,

اما بخاطر رنگ پوست خودم،

there was no way I could fully comprehend it.

راهی نبود تا بتوانم آن را کاملا درک کنم.

But I had the privilege to experience, firsthand,

اما دست کم، فرصت تجربه‌اش را داشتم،

one of the most influential social movements of the 20th century.

تجربه یکی از بزرگترین جنبش های اجتماعی تاثیرگذار قرن بیستم.

And the thing that left a long-lasting impression on me

اما چیزی که اثر آن در طولانی مدت روی من ماند

was how the people I met in South Africa

این بود که چطور مردمی که در آفریقای جنوبی دیدم

could envision a better future for themselves and their country.

می‌توانستند آینده ای بهتر برای خود و کشورشان تجسم کنند.

A future they really believed was possible.

آینده ای که واقعا به وقوع آن ایمان داشتند.

And then they worked together, relentlessly, for decades,

و آنها باهم سخت کوشانه ،برای دهه‌ها ،تلاش کردند،

until they achieved that extraordinary historic change.

برای دستیابی به آن تغییر تاریخی فوق العاده.

I was there to see Nelson Mandela released from prison,

من آنجا بودم وآزاد شدن نلسون ماندلا از زندادن را دیدم،

and I watched an entire country begin a major transformation.

دیدم تمام کشور یک تغییر اساسی را شروع کردند.

And that transformed me as a person.

و آن من را بعنوان یک انسان تغییر داد.

It instilled in me a sense of wonder and optimism

به من حس شگفتی و خوشبینی را القا کرد

and possibility that permeates everything I create.

و امکان نفوذ به هرآنچه که ساخته ام را داد.

من پیکره‌هایی ساختم مانند کلمه «برای همیشه»

I make sculptures like "FOREVER"

as a way of giving physical, tangible forms to language and time.

به عنوان راهی برای ارائه اشکال ملموس به زبان و زمان.

Those powerful but invisible forces

آن نیروهای قدرتمند اما نامرئی

that shape the way we perceive and experience our realities.

که به درک و تجربه ما از حقیقت شکل می‌دهند.

And in doing so, I try to give other people the opportunity

و در انجام این کار سعی کردم این فرصت را به مردم بدهم

to reflect on their own perception of reality

که به درک خودشان از واقعیت بپردازند

and inspire them to wonder and imagine

و الهام بخش آنها برای شگفتی و تصور

what else might be possible.

هرچیز دیگری که ممکن است باشد.

برای انجام این کار معمولا از علامات استفاده می‌کنم،

I often use signs to do this,

because of how simply and effectively they're able to grab our attention

چراکه به راحتی و به‌ صورت تاثیرگذار توجه مارا جلب می‌کنند

and communicate information.

و اطلاعات را منتقل می‌کنند.

They often point out things we would otherwise overlook,

اغلب به چیزهایی اشاره می‌کنند که شاید ما سرسری از آن ها می‌گذشتیم،

like this sign on the side of the highway in Texas.

مانند این علامت درکنار بزرگراه تگزاس.

[TEMPTATIONS]

[مسیر انحرافی]

They can often signify things that we can't see at all,

اغلب چیزهایی را نشان می‌دهند که ما نمی‌توانیم ببینیم،

like the distance to our destination.

مانند فاصله‌ای که تا مقصدمان داریم.

Signs often help to orient us in the world

علائم در جهت‌یابی به ما کمک می‌کنند

[You are on an island]

[شما در یک جزیره هستید]

by telling us where we are now

با گفتن اینکه الان کجا هستیم

and what's happening in the present moment,

و چه چیزی در حال حاضر اتفاق می‌افتد،

but they can also help us zoom out,

همچنین به ما در بزرگنمایی،

shift our perspective

و تغییر چشم اندازمان کمک می‌کنند

and get a glimpse of the bigger picture.

و کمک می‌کند نگاهی اجمالی بر تصویری بزرگتر بیاندازیم.

Imagine, for example,

تصورکنید برای مثال،

you're walking down the street in Philadelphia.

به سمت پایین خیابانی در فلادلفیا قدم می‌زنید.

A city in the US that contains so much history,

شهری درایالت متحده که حاوی تاریخی سرشار است،

the birthplace of our constitution.

زادگاه قانون اساسی ما.

But imagine you're walking down the street

اما تصورکنید به سمت پایین خیابان در حرکت هستید

in an area that's undergoing a huge transformation

در منطقه ای که دستخوش تغییر عظیمی شده است

due to gentrification.

بخاطر اعیان نشین شدن.

و همانطور که درحال قدم زدن به سمت پایین خیابان هستید،

And as you walk down that street,

you notice something flashing up above you.

متوجه می‌شوید چیزی بالای سرتان چشمک می‌زند.

So you look up and you see this.

پس به بالا نگاه می‌کنید و این را می‌بینید.

A flashing neon sign that says

یک چراغ نئونی چشمک زن که می‌گوید

"All the light you see is from the past,"

«تمام روشنایی که می‌بینید از گذشته است،»

and then "All you see is past,"

و سپس «هرچه می‌بینید از گذشته است،»

before turning off completely for a brief moment.

قبل از اینکه برای استراحتی چند لحظه ای کاملا خاموش شود.

It asks you to stop and notice

ازشما می‌خواهد که صبرکرده و توجه کنید

the history embedded in everything that you see.

به اینکه هرچه می‌بینید گذشته را در خود دارد.

And it reminds you

و به شما یادآوری می‌کند

that because light takes time to travel across space,

همانطور که نور برای رفتن به فضا به زمان نیاز دارد،

even from just across the street or across the room,

حتی برای رفتن به آنطرف خیابان یا برای رفتن به اتاق،

everything you're seeing in the present moment

هرچیزی که در حال حاضر مشاهده می‌کنید

is technically an image of the past.

از نظر فنی تصویری از گذشته است.

Signs influence the way we all navigate the world,

علامت‌ها بر روی حرکتمان در جهان تاثیر می‌گذارند،

which means they have the ability to create

که یعنی توانایی ساختن را دارند

a collective experience or understanding.

ساختن یک تجربه و ادراک جمعی.

My time in South Africa taught me

زمانی که آفریقای جنوبی بودم آموختم

that when people are able to find common ground

که وقتی مردم توانایی یافتن زمینه‌های مشترک را دارند

and work together towards a mutual goal,

و برای رسیدن به اهداف متقابل با هم تلاش می‌کنند،

powerful things can happen and so much more becomes possible.

اتفاقات قدرتمندی می‌تواند رخ دهد و بیشتر از قبل ممکن شود.

And I want to create more opportunities

و من می‎خواهم فرصت‌های بیشتری خلق کنم

for people to find that kind of common ground.

برای مردم تا آن زمینه مشترک را بیابند.

I want people to feel the power of collaboration,

می‌خواهم گاهی اوقات مردم قدرت همکاری را احساس کنند،

sometimes quite literally.

به معنای واقعی کلمه.

A few years ago,

چند سال قبل،

a friend of mine showed me

دوستی نشانم داد

how our bodies can safely conduct small amounts of electricity.

که چگونه بدن ما می‌تواند به راحتی کمی الکتریسیته را از خود عبور دهد.

And if you hold hands with another person,

و اگر دست شخص دیگری را بگیرید،

a small electrical current can pass through your held hands

جریان الکتریکی کوچکی می‌تواند از دستهایتان عبور کند

and become like a switch that can trigger something else to happen.

و به کلیدی تبدیل شود که می‌تواند باعث رخ دادن اتفاق دیگری شود.

So last year, I used that form of human connection

پارسال از این نوع ارتباط انسانی استفاده کردم

to activate an inflatable sculpture.

تا یک سازه بادی را فعال کنم.

I put two sensors on a platform far enough apart

دو سنسور را به اندازه کافی دور از هم روی سکو قرار دادم

so that one person can't make it work on their own.

بنابراین یک نفر به تنهایی نمی‌توانست سازه را فعال کند.

But when two or more people work together

اما وقتی دو نفر یا بیشتر باهم تلاش می‌کردند

to complete that electrical circuit,

تا آن جریان الکتریکی را راه بیاندازند،

the inflatable comes to life.

سازه بادی نیز کار می‌افتاد.

And it begins to fill with air,

و شروع می‌کرد به پر شدن از هوا،

and the longer people hold hands, the larger it becomes,

و هرچه نفرات بیشتری دست یکدیگر را می‌گرفتند، سازه بزرگتر می‌شد،

expanding into the words "You are magic."

و جمله «شما جادو هستید» را نشان می‌داد.

(Music, birds chirping)

(موسیقی،غوغای پرندگان)

I always love to see

همیشه دوست داشتم ببینم

how each group of people finds a different way

که چطور هر گروه از مردم راه های مختلفی را امتحان می‌کردند

to bridge that physical and metaphorical divide.

برای عبور از آن قسمت فیزیکی و استعاری.

But as soon as they release their hands and break that connection,

اما به محض اینکه دستانشان را جدا می‌کنند و آن ارتباط را قطع می‌کنند،

the words immediately begin to slouch and fall over

سازه به سرعت خم میشود و سقوط می‌کند

and eventually return to a lifeless pile of fabric on the ground.

و سرانجام به توده ای پارچه ای که بی جان روی زمین افتاده تبدیل می‌شود.

(Applause)

(تشویق)

At this moment in time, I think we could all agree

در این لحظه، فکر می‌کنم هم نظر باشیم

that the future feels pretty bleak and uncertain.

که آینده تاریک و نامشخص است.

But maybe the hope

اما شاید امید

for a brighter, more sustainable, more equitable future

برای آینده ای روشن‌تر، پایدارتر و عادلانه تر

depends first on our ability to imagine it.

به توانایی شما در تصور کردن آن بستگی دارد.

But after we imagine it,

اما بعد ازاین که تصورش کردیم،

we actually have to believe it's possible.

باید واقعا باور داشته‌ باشیم که ممکن است.

And then we have to find common ground

و سپس باید زمینه‌های مشترک بین خود را پیدا کنیم

with people we would maybe otherwise disagree with

با کسانی که ممکن است با آنها مخالف باشیم

and work together towards that mutual goal.

و باهم برای رسیدن به هدف متقابل تلاش کنیم.

And if we do that, I believe we have the capacity for magic.

و اگر این‌ کار را انجام دهیم، باور دارم که ظرفیت جادو را هم داریم.

So if you can humor me for one more minute,

اگر بخواهید می‌توانید مسخره‌ام کنید اما برای یک دقیقه،

I'm going to ask everyone in this theater to hold hands.

از تمام کسانی که در سالن هستند می‌خواهم دست های یکدیگر را بگیرند.

When was the last time you held hands with a stranger?

آخرین باری که دست یک غریبه را گرفتید کی بود؟

(Laughter)

(خنده)

And if you feel comfortable,

و اگر احساس راحتی کردید،

go ahead and make that metaphorical gesture

این حالت استعاری را

of reaching across the aisle.

تا رسیدن به راهرو ادامه دهید.

And after you've held hands with people on either side of you,

و بعد از اینکه دست شخص کناریتان را گرفتید،

if you feel comfortable, please close your eyes.

اگر احساس راحتی کردید، لطفا چشمتان را ببندید.

Now take a minute to imagine what you want,

حالا یک دقیقه آنچه می‌خواهید را تصور کنید،

what you want the future to look like.

اینکه دوست دارید آینده چه شکلی باشد.

And give yourself permission to be at least a little bit idealistic.

و به خودتان اجازه دهید تا حداقل کمی آرمانگرا باشید.

What do you want to see change or happen in your own life as an individual?

می‌خواهید در زندگی فردی‌تان چه اتفاقی بیفتدیا چه چیزی تغییر کند؟

What do you want to see change or happen for everyone, for the planet?

می‌خواهید برای همه و کره زمین چه اتفاقی بیفتد یا چه چیزی تغییر کند؟

Can you picture it?

می‌توانید آن را به تصویر بکشید؟

And can you start to see how, if we all worked together,

و می‌توانید ببینید چطور، اگر همه با هم تلاش کنیم،

it might actually be possible?

این آینده ممکن خواهد شد؟

Now open your eyes,

حالا چشمهایتان را باز کنید،

and let's make it real.

بیایید این تصور را به واقعیت تبدیل کنیم.

Thank you.

ممنون.

(Applause)

(تشویق)