The agony of opioid withdrawal — and what doctors should tell patients about it | Travis Rieder

Translator: Anahita Fathipour Reviewer: sadegh zabihi

"How much pain medication are you taking?"

«چقدر داروی مسکن مصرف می‌کنید؟»

That was the very routine question that changed my life.

این سوال بسیار معمولی بود که زندگی من را تغییر داد.

It was July 2015,

جولای ۲۰۱۵ بود،

about two months after I nearly lost my foot

حدود دو ماه بعد از اینکه من تقریبا پایم را از دست دادم

in a serious motorcycle accident.

در یک تصادف جدی موتورسیکلت.

So I was back in my orthopedic surgeon's office

من برگشته بودم به مطب جراح ارتوپتم

for yet another follow-up appointment.

برای یک ویزیت پیگیری دیگر.

I looked at my wife, Sadiye;

به همسرم صدیه نگاه کردم:

we did some calculating.

یک محاسبه‌ای با هم کردیم.

"About 115 milligrams oxycodone," I responded.

جواب دادم، «حدود ۱۱۵ میلی‌گرم اکسی‌کدن.»

"Maybe more."

«شاید بیشتر.»

I was nonchalant, having given this information to many doctors

من آرام بودم، چون این پاسخ را قبلا هم به بسیاری دکترها داده بودم.

many times before,

بارها،

but this time was different.

ولی اینبار متفاوت بود.

My doctor turned serious

دکترم جدی شد

and he looked at me and said,

و بمن نگاه کرد و گفت،

"Travis, that's a lot of opioids.

«ترویس، این مقدار بسیار زیادی مسکن است.

You need to think about getting off the meds now."

باید به فکر این باشی که داروهایت را کنار بگذاری.»

In two months of escalating prescriptions,

در دوماهی که میزان داروهای من بیشتر می‌شد،

this was the first time that anyone had expressed concern.

این اولین باری بود که کسی ابراز نگرانی کرده بود.

Indeed, this was the first real conversation I'd had

درواقع، این اولین مکالمه واقعی بود که من

about my opioid therapy, period.

در مورد دوره معالجه‌ام با مسکن داشتم.

I had been given no warnings,

به من هیچ اخطاری داده نشده بود،

no counseling,

هیچ مشاوره‌ای،

no plan ...

هیچ نقشه‌ای ...

just lots and lots of prescriptions.

فقط مقدار زیادی دارو.

What happened next really came to define my entire experience of medical trauma.

چیزی که بعد اتفاق افتاد، تجربه من از آسیب پزشکی را تعریف کرد.

I was given what I now know is a much too aggressive tapering regimen,

طوری که الان می‌دانم، به من یک رژیم سرسخت کاهش دهنده داده شده بود،

according to which I divided my medication into four doses,

که براساس آن من داروهایم را به چهار قسمت تقسیم کردم،

dropping one each week over the course of the month.

که هر هفته یکی از قسمتها را حذف می‌کردم.

The result is that I was launched into acute opioid withdrawal.

نتیجه اینکه من در یک برنامه سفت و سخت ترک مسکن بودم.

The result, put another way,

نتیجه به زبان دیگر،

was hell.

جهنم بود.

The early stages of withdrawal feel a lot like a bad case of the flu.

اولین مراحل ترک بسیار شبیه یک آنفولانزای بد است.

I became nauseated,

سرگیجه داشتم،

lost my appetite,

اشتهایم را از دست دادم،

I ached everywhere,

همه جایم درد می‌کرد،

had increased pain in my rather mangled foot;

درد بیشتر و بیشتری در پای آسیب دیده‌ام داشتم،

I developed trouble sleeping due to a general feeling of restlessness.

خوابیدن برایم سخت‌تر شد، بخاطر حس کلی خستگی.

At the time,

آن موقع،

I thought this was all pretty miserable.

فکر کردم این واقعا وحشتناک است.

That's because I didn't know what was coming.

چون نمی‌دانستم که چه چیزی در راه است.

At the beginning of week two,

در ابتدای هفته دوم،

my life got much worse.

زندگیم بسیار بدتر شد.

As the symptoms dialed up in intensity,

طوری که علائم بسیار شدیدتر شد،

my internal thermostat seemed to go haywire.

کنترل دمای درونیم، کاملا خارج از کنترل شد.

I would sweat profusely almost constantly,

من یک لحظه شدیدا عرق می‌کردم،

and yet if I managed to get myself out into the hot August sun,

و اگر می‌توانستم خودم را در یک روز گرم مردادی بیرون بکشم،

I might look down and find myself covered in goosebumps.

ممکن بود نگاه کنم و ببینم که موی بدنم از سرما سیخ شده.

The restlessness that had made sleep difficult during that first week

بی‌تابی‌ای که باعث بی‌خوابی من در هفته اول شده بود

now turned into what I came to think of as the withdrawal feeling.

حالا تبدیل به چیزی شده بود که من آن را مثل حس ترک تجربه کردم.

It was a deep sense of jitters that would keep me twitching.

حالت عصبی بسیار عمیقی بود که باعث جمع شدن و گره خوردن من می‌شد.

It made sleep nearly impossible.

و خواب را تقریبا غیرممکن کرده بود.

But perhaps the most disturbing was the crying.

ولی شاید اذیت کننده‌ترین موضوع گریه بود.

I would find myself with tears coming on

من خودم را در حال گریه پیدا می‌کردم

for seemingly no reason

که ظاهرا بدون دلیل بود

and with no warning.

و بدون اخطار.

At the time they felt like a neural misfire,

در آن زمان بنظر یک مشکل عصبی می‌آمد،

similar to the goosebumps.

مثل سیخ شدن مو روی بدنم.

Sadiye became concerned, and she called the prescribing doctor

صدیه نگران شد، و به دکتری که نسخه داده بود زنگ زد

who very helpfully advised lots of fluids for the nausea.

که پیشنهاد مایعات زیاد برای سرگیجه‌ داد.

When she pushed him and said, "You know, he's really quite badly off,"

ولی وقتی به دکتر گفت که حالم واقعا بد است،

the doctor responded, "Well, if it's that bad,

دکتر گفت: «اگر آنقدر بد است،

he can just go back to his previous dose for a little while."

می‌تواند مدت کوتاهی روی نسخه قدیمی‌اش باشد.»

"And then what?" I wondered.

«و بعد چه؟» من فکر کردم.

"Try again later," he responded.

او گفت، «بعدا دوباره سعی کن.»

Now, there's no way that I was going to go back on my previous dose

حالا دیگر امکان نداشت که من نسخه قدیمی‌ام را تکرار کنم

unless I had a better plan for making it through the withdrawal next time.

مگر اینکه نقشه بهتری برای تحمل ترک بعدی داشتم.

And so we stuck to riding it out and dropped another dose.

پس ما به مسیر قبلی ادامه دادیم و قسمت دیگری از دارو را کم کردیم.

At the beginning of week three,

ابتدای هفته سوم،

my world got very dark.

دنیای من بسیار تاریک شد.

I basically stopped eating,

من دیگر غذا نمی‌خوردم،

and I barely slept at all

من تقریبا نمی‌خوابیدم

thanks to the jitters that would keep me writhing all night.

بخاطر فشارهای عصبی که مرا کل شب در تلاطم نگه می‌داشت.

But the worst --

ولی بدترین --

the worst was the depression.

بدترین چیز افسردگی بود.

The tears that had felt like a misfire before

اشکهایی که قبلا اشتباهی بنظر می‌رسید

now felt meaningful.

الان معنی داشت.

Several times a day I would get that welling in my chest

چندین بار در روز سینه‌ام باد می‌کرد

where you know the tears are coming,

جایی که می‌دانستی اشکها در راهند،

but I couldn't stop them

ولی نمی‌توانستم جلوی آنها را بگیرم

and with them came desperation and hopelessness.

و با آنها استیصال و ناامیدی آمد.

I began to believe that I would never recover

کم کم فکر کردم که من هیج وقت بهتر نمی‌شوم.

either from the accident or from the withdrawal.

نه از تصادف و نه از ترک.

Sadiye got back on the phone with the prescriber

صدیه دوباره به دکتر زنگ زد

and this time he recommended that we contact our pain management team

و اینبار او توصیه کرد که ما با تیم مدیریت درد تماس بگیریم

from the last hospitalization.

از دوره بستری قبلی.

That sounded like a great idea,

این بنظر ایده بسیار خوبی آمد،

so we did that immediately,

ما بلافاصله این کار را کردیم،

and we were shocked when nobody would speak with us.

و در شوک بودیم وقتی هیچ کس حاضر به صحبت با ما نشد،

The receptionist who answered the phone advised us

منشی‌ای که تلفن را جواب داد توضیح داد

that the pain management team provides an inpatient service;

که تیم مدیریت درد، به بیماران بستری خدمات می‌دهند،

although they prescribe opioids to get pain under control,

بااینکه نسخه‌های مسکن‌ برای کنترل درد می‌نویسند،

they do not oversee tapering and withdrawal.

برای ترک و کم کردن دارو خدماتی ارائه نمی‌دهند.

Furious, we called the prescriber back and begged him for anything --

با عصبانیت به دکتر زنگ زدیم و از او خواستیم هر راه حل ممکن دیگری بدهد

anything that could help me --

هرچیزی که می‌توانست به من کمک کند

but instead he apologized,

ولی در مقابل، او عذرخواهی کرد،

saying that he was out of his depth.

و گفت که کاری از دستش بر نمی‌آید.

"Look," he told us,

او به ما گفت، «ببینید،»

"my initial advice to you is clearly bad,

«توصیه اول من به شما به وضوح بد است،

so my official recommendation is that Travis go back on the medication

پس من رسما به شما می‌گویم که ترویس برگردد روی نسخه قبلی

until he can find someone more competent to wean him off."

تا اینکه بتواند کسی را پیدا کند که روش بهتری برای ترک دادن داشته باشد.»

Of course I wanted to go back on the medication.

معلوم هست که من می‌خواستم برگردم به نسخه قبلی.

I was in agony.

من در عذاب بودم.

But I believed that if I saved myself from the withdrawal with the drugs

ولی باور داشتم که اگر خودم را با دارو از ترک داروها نجات دهم

that I would never be free of them,

هیچ موقع از آنها آزادی نخواهم داشت،

and so we buckled ourselves in,

پس کمربندها را بستیم

and I dropped the last dose.

و قسمت آخر را هم قطع کردم.

As my brain experienced life without prescription opioids

وقتی که مغز من زندگی بدون مسکن‌ها را تجربه کرد

for the first time in months,

برای اولین بار در طول ماهها،

I thought I would die.

فکر کردم می‌میرم.

I assumed I would die --

تصور کردم می‌میرم

(Crying)

(گریه می‌کند)

I'm sorry.

متاسفم.

(Crying)

(گریه می‌کند)

Because if the symptoms didn't kill me outright,

چون اگر علائم مرا نمی‌کشت،

I'd kill myself.

من خودم را می‌کشتم.

And I know that sounds dramatic,

می‌دانم که این بنظر نمایشی می‌آید،

because to me, standing up here years later,

چون حتی برای من بعد از سالها اینجا ایستادن،

whole and healthy --

تمام و کمال و سالم

to me, it sounds dramatic.

این نمایشی می‌آید.

But I believed it to my core

ولی من تا مغز استخوانم باورش کردم.

because I no longer had any hope

چون دیگر امیدی نداشتم

that I would be normal again.

که دوباره نرمال شوم.

The insomnia became unbearable

بی‌خوابی غیر قابل تحمل شد

and after two days with virtually no sleep,

و بعد از دو روز تقریبا بدون خواب،

I spent a whole night on the floor of our basement bathroom.

تمام شب را روی زمین دستشویی زیرزمین سر کردم.

I alternated between cooling my feverish head

یا تب سرم را با سردی

against the ceramic tiles

سرامیک‌ها خنک می‌کردم

and trying violently to throw up despite not having eaten anything in days.

و یا شدیدا سعی می‌کردم که استفراغ کنم باوجود اینکه روزها بود چیزی نخورده بودم.

When Sadiye found me at the end of the night

وقتی صدیه مرا انتهای شب پیدا کرد

she was horrified,

بسیار وحشت‌زده شد،

and we got back on the phone.

و دوباره زنگ زدیم.

We called everyone.

به همه زنگ زدیم.

We called surgeons and pain docs and general practitioners --

ما به جراحان زنگ زدیم، به پزشکان درد و پزشکان عمومی

anyone we could find on the internet,

هرکسی که می‌توانستیم روی اینترنت پیدا کنیم

and not a single one of them would help me.

و هیچکدام آنها کمکی نکردند.

The few that we could speak with on the phone

کسانی که توانستیم با آنها صحبت کنیم

advised us to go back on the medication.

توصیه کردند که نسخه قبلی را تکرار کنیم.

An independent pain management clinic said that they prescribe opioids

یک کلینیک درد توضیح داد که آنها مسکن‌ها را تجویز می‌کنند

but they don't oversee tapering or withdrawal.

ولی برای ترک و کم کردن آن خدماتی ندارند.

When my desperation was clearly coming through my voice,

وقتی استیصال من از صدایم مشخص بود

much as it is now,

همانطوری که الان مشخص است،

the receptionist took a deep breath and said,

منشی نفس عمیقی کشید و گفت:

"Mr. Rieder, it sounds like perhaps what you need is a rehab facility

«آقای ریدر، بنظر می‌آید که شما شاید نیاز به موسسه توانبخشی دارید

or a methadone clinic."

و یا یک کلینیک متادون.»

I didn't know any better at the time, so I took her advice.

کار دیگری بنظرم نمی‌رسید، و به توصیه او عمل کردیم.

I hung up and I started calling those places,

قطع کردم و شروع کردم به زنگ زدن به آن جاها

but it took me virtually no time at all

ولی تقریبا بسرعت

to discover that many of these facilities

متوجه شدم که بیشتر این موسسات

are geared towards those battling long-term substance use disorder.

برای کسانی هستند که اعتیاد طولانی‌مدت داشته‌‌اند.

In the case of opioids,

در مورد مسکن‌ها،

this often involves precisely not weaning the patient off the medication,

این معمولا به این معنی‌ست که بیمار را ترک نمی‌دهند،

but transitioning them onto the safer, longer-acting opioids:

بلکه او را به مسکن کم‌ضررتری که مدت زمان عمل طولانی‌تری دارد سوق می‌دهند:

methadone or buprenorphine for maintenance treatment.

متادون یا ابوپروفین. برای نگهداری و گذران.

In addition, everywhere I called had an extensive waiting list.

علاوه بر آن هرجایی که من زنگ زدم یک لیست انتظار طولانی داشت.

I was simply not the kind of patient they were designed to see.

من مدل بیماری نبودم که این موسسات برای آن طراحی شده باشند.

After being turned away from a rehab facility,

بعد از اینکه یک موسسه توانبخشی عذر مرا خواست

I finally admitted defeat.

من در نهایت قبول کردم که شکست خوردم.

I was broken and beaten,

من شکسته و خسته بودم،

and I couldn't do it anymore.

و نمی‌توانستم ادامه دهم.

So I told Sadiye that I was going back on the medication.

پس به صدیه گفتم که می‌خواهم نسخه‌ام را تکرار کنم.

I would start with the lowest dose possible,

با کمترین مقدار شروع می‌کنم،

and I would take only as much as I absolutely needed

و فقط مقداری را می‌خورم که واقعا لازم دارم

to escape the most crippling effects of the withdrawal.

برای فرار از عواقب فلج‌ کننده ترک.

So that night she helped me up the stairs

آن شب، او کمکم کرد که از پله‌ها بالا بروم

and for the first time in weeks I actually went to bed.

و برای اولین بار بعد از شبهای زیاد من به تختم رفتم.

I took the little orange prescription bottle,

ظرف کوچک نارنجی داروها را برداشتم

I set it on my nightstand ...

روی پاتختی‌ام گذاشتم ...

and then I didn't touch it.

ولی به آن دست نزدم.

I fell asleep,

به خواب رفتم،

I slept through the night

تمام شب را خوابیدم

and when I woke up,

وقتی بیدار شدم،

the most severe symptoms had abated dramatically.

علائم شدید، بطور قابل توجهی کاهش یافته بودند.

I'd made it out.

من از این مسیر گذشتم.

(Applause)

(تشویق)

Thanks for that, that was my response, too.

ممنونم، من هم همین کار را کردم.

(Laughter)

(خنده)

So --

پس

I'm sorry, I have to gather myself just a little bit.

ببخشید باید یکم خودم را جمع کنم.

I think this story is important.

فکر می‌کنم این داستان مهم است.

It's not because I think I'm special.

نه بخاطر اینکه فکر می‌کنم من خاص هستم.

This story is important precisely because I'm not special;

این داستان مهم است دقیقا بخاطر اینکه من خاص نیستم.

because nothing that happened to me was all that unique.

چون چیزی که برای من اتفاق افتاد منحصر بفرد نبود.

My dependence on opioids was entirely predictable

وابستگی من به مسکن کاملا قابل پیش‌بینی بود

given the amount that I was prescribed

باتوجه به مقداری که برایم تجویز شده بود

and the duration for which I was prescribed it.

و برای مدت زمانی که برایم تجویز شده بود.

Dependence is simply the brain's natural response to an opioid-rich environment

وابستگی عکس‌العمل طبیعی مغز به محیط پر از مسکن است

and so there was every reason to think that from the beginning,

پس از همان ابتدا مشخص بود که من

I would need a supervised, well-formed tapering plan,

نیاز به یک دوره طراحی شده ترک با نظارت متخصص خواهم داشت،

but our health care system seemingly hasn't decided

ولی سیستم درمانی ما بنظر هنوز تصمیم نگرفته که

who's responsible for patients like me.

چه کسی مسوول بیمارانی مثل من است.

The prescribers saw me as a complex patient

پزشکان مرا بعنوان یک بیمار پیجیده می‌دیدند

needing specialized care,

که نیاز به معالجه تخصصی داشت،

probably from pain medicine.

احتمالا درمان درد.

The pain docs saw their job as getting pain under control

پزشکان درد وظیفه‌شان را در تحت کنترل قرار دادن درد می‌دیدند

and when I couldn't get off the medication,

و وقتی من نمی‌توانستم از داروها رها شوم،

they saw me as the purview of addiction medicine.

من را در حوزه درمانی اعتیاد می‌دیدند.

But addiction medicine is overstressed

ولی داروهای اعتیاد زیادی جدی گرفته شده‌اند،

and focused on those suffering from long-term substance use disorder.

و بیشتر برای کسانی هستند که برای مدت طولانی اعتیاد داشته‌اند.

In short, I was prescribed a drug that needed long-term management

خلاصه، دارویی برای من تجویز شده ‌بود که مدیریت طولانی مدت نیاز داشت

and then I wasn't given that management,

و آن مدیریت و مراقبت به من داده نشده بود،

and it wasn't even clear whose job such management was.

و حتی مشخص نبود که این وظیفه چه کسی‌ست.

This is a recipe for disaster

این یک فاجعه است

and any such disaster would be interesting and worth talking about --

و چنین فاجعه‌ای شایان توجه است و ارزش صحبت کردن دارد --

probably worth a TED Talk --

شاید ارزش یک سخنرانی TED دارد --

but the failure of opioid tapering is a particular concern

ولی شکست مدیریت کاهش مسکن، خصوصا

at this moment in America

در حال حاضر در آمریکا، مشکل قابل توجهی‌ست

because we are in the midst of an epidemic

چون ما الان وسط یک بیماری همه‌گیر هستیم

in which 33,000 people died from overdose in 2015.

که توسط آن ۳۳٫۰۰۰ نفر در سال ۲۰۱۵ از استفاده زیاد فوت شدند.

Nearly half of those deaths involved prescription opioids.

تقریبا نصف این مرگ‌‌ها بر اثر مسکن‌های تجویزی بودند.

The medical community has in fact started to react to this crisis,

جامعه پزشکی شروع به ترتیب اثر دادن به این بحران کرده،

but much of their response has involved trying to prescribe fewer pills --

ولی بیشتر این واکنش این بوده که مسکن‌های کمتری تجویز شود

and absolutely, that's going to be important.

و حتما این مهم خواهد بود.

So for instance, we're now gaining evidence

برای مثال ما الان شواهدی داریم

that American physicians often prescribe medication

که پزشکان آمریکایی معمولا دارو تجویز می‌کنند

even when it's not necessary

حتی وقتی نیاز نیست

in the case of opioids.

در مورد مسکن‌ها.

And even when opioids are called for,

و حتی وقتی مسکن‌ها مورد نیاز هستند،

they often prescribe much more than is needed.

معمولا بسیار بیشتر از آنچه که مورد نیاز است تجویز می‌کنند.

These sorts of considerations help to explain why America,

این شواهد توضیح می‌دهد که چرا آمریکا،

despite accounting for only five percent of the global population,

با وجود اینکه فقط ۵٪ از جمعیت دنیا را دارد

consumes nearly 70 percent of the total global opioid supply.

۷۰٪ مسکن تولیدی در دنیا را مصرف می‌کند.

But focusing only on the rate of prescribing

ولی اگر تنها روی تجویز کردن تمرکز کنیم

risks overlooking two crucially important points.

ریسک این را داریم که دو نکته بسیار مهم را نادیده بگیریم.

The first is that opioids just are

اول این است که مسکن‌ها فقط

and will continue to be important pain therapies.

برای مدیریت درد هستند و در آینده هم همین خواهند بود.

As somebody who has had severe, real, long-lasting pain,

بعنوان کسی که درد شدید، واقعی و طولانی مدت داشته

I can assure you these medications can make life worth living.

می‌توانم اطمینان دهم که این داروها کمک می‌کنند که بیمار زندگی کند.

And second:

و دوم اینکه:

we can still fight the epidemic while judiciously prescribing opioids

ما می‌توانیم با این همه‌گیری مقابله کنیم با تجویز مسکن در جاهایی که واقعا لازم است

to people who really need them

و برای کسانیکه واقعا به آن نیاز دارند

by requiring that doctors properly manage the pills that they do prescribe.

و پزشکان را موظف کنیم که مدیریت داروهای تجویزیشان را بعهده بگیرند.

So for instance,

برای مثال،

go back to the tapering regimen that I was given.

اگر به برنامه کاهشی که به من داده شده بود نگاه کنیم

Is it reasonable to expect

آیا این منطقی‌ست که انتظار داشته باشیم

that any physician who prescribes opioids knows that that is too aggressive?

هر پزشکی که مسکن تجویز می‌کند می‌داند که این بسیار قوی است؟

Well, after I initially published my story in an academic journal,

بعد از اینکه من برای اولین بار داستانم را در یک مجله دانشگاهی منتشر کردم،

someone from the CDC sent me their pocket guide for tapering opioids.

یک نفر از CDC برایم یک دفترچه جیبی برای کاهش مسکن فرستاد.

This is a four-page document,

یک نوشته چهار صفحه‌ای.

and most of it's pictures.

و بیشتر آن عکس است.

In it, they teach physicians how to taper opioids in the easier cases,

در آن، به پزشکان یاد می‌دهند که چگونه مسکن‌ها را در موارد آسان‌ کاهش دهند،

and one of the their recommendations

و یکی از پیشنهادهایشان این است که

is that you never start at more than a 10 percent dose reduction per week.

هیچوقت با بیش از ۱۰٪ در هفته کاهش را شروع نکنند

If my physician had given me that plan,

اگر پزشک من به من آن برنامه را داده بود،

my taper would have taken several months instead of a few weeks.

برنامه ترک من چندین ماه طول می‌کشید بجای چند هفته.

I'm sure it wouldn't have been easy.

مطمئنم آسان نمی‌بود.

It probably would have been pretty uncomfortable,

شاید بسیار ناراحت می‌بود،

but maybe it wouldn't have been hell.

ولی احتمالا جهنم نمی‌بود.

And that seems like the kind of information

و آن بنظر از نوع اطلاعاتی می‌آید که

that someone who prescribes this medication ought to have.

کسی که این دارو را تجویز می‌کند باید داشته باشد.

In closing,

در خاتمه،

I need to say that properly managing prescribed opioids

باید این را بگویم که مدیریت مناسب مسکن‌های تجویزی

will not by itself solve the crisis.

بتنهایی بحران را حل نمی‌کند.

America's epidemic is far bigger than that,

همه‌گیری فعلی در آمریکا بسیار بزرگتر از این است،

but when a medication is responsible for tens of thousands of deaths a year,

ولی وقتی یک دارو مسوول ده‌‌ها هزار مرگ در سال است،

reckless management of that medication is indefensible.

مدیریت نامناسب آن دارو غیر قابل قبول است.

Helping opioid therapy patients to get off the medication

کمک به بیمارانی که تراپی مسکن می‌گیرند برای قطع دارویی که

that they were prescribed

برای آنها تجویز شده

may not be a complete solution to our epidemic,

شاید راه حل نهایی برای همه‌گیری فعلی نباشد،

but it would clearly constitute progress.

ولی حتما در برگیرنده پیشرفتی خواهد بود.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)