Jehane Noujaim: TEDPrize wish: Unite the world on Pangea Day

جهان نوجیم: روز جهانی فیلم

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

I can't help but this wish:

کمکی نمی‌توانم بکنم اما با این آرزو که تو فرض کنی وقتی بچه‌ای

to think about when you're a little kid, and all your friends ask you,

و دوستانت ازتو می‌پرسند که اگر یک غول به تو می‌گفت که

"If a genie could give you one wish in the world,

یک آرزو در این دنیا بکن تا برآورده کنم، چه آرزویی می‌کردی؟

what would it be?"

And I always answered,

من همیشه جواب می‌دادم،" خُب، آرزوی می کردم

"Well, I'd want the wish

to have the wisdom to know exactly what to wish for."

که خردی داشتم که دقیقا می دانستم چه آرزویی بکنم."

Well, then you'd be screwed,

خُب،بعدا ناراحت می‌شدید چونکه می‌دانستید که چه آرزویی کنید

because you'd know what to wish for, and you'd use up your wish,

و چگونه از آرزویتان استفاده کنید.

and now, since we only have one wish -- unlike last year they had three wishes --

و چونکه ما تنها یک آرزو میتوانیم بکنیم- برعکس سال گذشته که آنها سه آرزومی‌توانستند بکنند--

فصد داشتن چنین آرزوی را ندارم.

I'm not going to wish for that.

So let's get to what I would like, which is world peace.

خُب بگذارید برگردیم به اینکه من چه چیزی دوست دارم، چیزی که همان صلح جهانی‌ست.

And I know what you're thinking:

می‌دانم که چه فکری می‌کنید.

You're thinking, "The poor girl up there,

فکر می‌کنید دختر بیچاره اون بالاست --

she thinks she's at a beauty pageant.

فکر می‌کند که توی یک نمایش باشکوه هست.

She's not. She's at the TED Prize."

ولی اینطور نیست. او در سخنرانی جایزه تد است( خنده تماشاگران)

(Laughter)

اما من واقعا فکر می‌کنم که این منطقی و قابل فهم هست،

But I really do think it makes sense.

And I think that the first step to world peace

و فکر می‌کنم که اولین گام برای صلح جهانی برای مردم ملاقات یکدیگر هست.

is for people to meet each other.

I've met a lot of different people over the years,

من افراد زیادی را طی سالها دیده‌ام

and I've filmed some of them,

و از برخی از آنها فیلم گرفته‌ام--

from a dotcom executive in New York who wanted to take over the world,

از یک مدیر اجرایی داتکام در نیویورک که می‌خواست جهان را تسخیر کند

to a military press officer in Qatar,

تا یک دفتر مطبوعاتی ارتش در قطر

who would rather not take over the world.

که ترجیح می‌داد که جهان راتسخیر نکند.

If you've seen the film "Control Room" that was sent out,

اگر فیلم "اتاق کنترل" را دیده باشید که اکران شده،

you'd understand a little bit why.

کمی متوجه علت آن می‌شوید. متشکرم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)

Thank you.

جالبه! بعضی از شما آن را تماشا کرده اید.

Wow! Some of you watched it. That's great. That's great.

این عالی‌ست. این عالی‌ست.

So basically what I'd like to talk about today

خُب اساسا آنچه که امروز علاقمندم راجع به آن صحبت کنم

is a way for people to travel,

شیوه ای‌ست که افراد برای ملاقات

to meet people in a different way than --

افراد دیگری که در مسیر متفاوتی قرار دارند، سفر کنند--

because you can't travel all over the world at the same time.

زیرا همزمان نمیتوان به سراسر دنیا سفر کرد.

And a long time ago -- well, about 40 years ago --

مدتها پیش-- تقریبا ۴۰ سال پیش--

my mom had an exchange student.

مادرم یک دانشجو مهمان داشت.

And I'm going to show you slides of the exchange student.

و می‌خواهم چند تا عکس از او نشان‌تان دهم.

This is Donna.

این داناست.

This is Donna at the Statue of Liberty.

دانا در مقابل مجسمه آزادی.

This is my mother and aunt teaching Donna how to ride a bike.

اینها مادرم و خاله‌ام هستند که به دانا دوچرخه‌سواری یاد میدهند.

This is Donna eating ice cream.

دانا در حال خوردن بستنی.

And this is Donna teaching my aunt how to do a Filipino dance.

دانا به خاله ام یاد میدهم که چطور فلیپینی برقصد.

I really think as the world is getting smaller,

خُب من واقعا معتقدم که همانطور که دنیا در حال کوچکتر شدن است،

it becomes more and more important

اینکه ما حرکات رقص همدیگر را یاد بگیریم،

that we learn each other's dance moves,

that we meet each other, we get to know each other,

این که همدیگر را ببینیم، همدیگر را بشناسیم، مهمتر و مهمتر می‌شود،

زیرا ما قادر خواهیم شد که مرزها را بشکنیم،

we are able to figure out a way to cross borders,

to understand each other, to understand people's hopes and dreams,

همدیگر را درک کنیم، و امیدها و آرزوهای مردم را بفهمیم،

what makes them laugh and cry.

و اینکه چه چیز باعث گریه و خنده آنها می‌شود را بفهمیم.

And I know that we can't all do exchange programs,

می دانم که همه ما نمی‌توانیم دانشجوی مهمان داشته باشیم،

and I can't force everybody to travel;

و نمی‌توانیم مردم را به سفر کردن مجبور کنیم.

I've already talked about that to Chris and Amy,

من در این باره با کریس و اِمی صحبت کرده‌ام،

and they said that there's a problem with this:

و آنها گفتند که مشکلی در این خصوص هست.

You can't force people, free will.

شما نمیتوانید مردم را مجبور به سفر کنید، و من هم کاملا این را تائید می‌کنم.( خنده تماشاگران)

And I totally support that, so we're not forcing people to travel.

خُب ما مردم را به سفر کردن مجبور نمی‌کنیم.

But I'd like to talk about another way to travel

اما دوست دارم درباره روش دیگری از سفرکردن صحبت کنم

که نیازی به کشتی و هواپیما برای سفر کردن ندارد،

that doesn't require a ship or an airplane,

and just requires a movie camera, a projector and a screen.

و تنها به یک دوربین، یک پروژکتور و یک صحنه نیازدارد.

And that's what I'm going to talk to you about today.

و این چیزی‌ست که می‌خواهم درباره‌اش امروز صحبت کنم.

I was asked that I speak a little bit about where I personally come from,

از من خواسته شده که کمی

درباره اینکه من اصلا کجایی هستم صحبت کنم.

and Cameron, I don't know how you managed to get out of that one,

و کامرون، نمیدانم چطور میخواهی از این مخمصه در بروی،

but I think that building bridges is important to me

ولی معتقدم که این پل ارتباطی برای من بسیار مهم هست

because of where I come from.

به دلیل جایی که من از آمده‌ام.

I'm the daughter of an American mother

من دختر مادری آمریکایی

and an Egyptian-Lebanese-Syrian father.

و پدری مصری- لبنانی- سوریایی هستم.

So I'm the living product of two cultures coming together.

خُب من محصول در هم آمیختن دو فرهنگ هستم.

No pun intended.

(Laughter)

بدون جناس.

من را به عنوان

And I've also been called,

یک مصری- لبنانی- سوریایی آمریکایی با نامی فارسی

as an Egyptian-Lebanese-Syrian American with a Persian name,

the "Middle East Peace Crisis."

در "بحران صلح خاورمیانه" می‌شناسند.

So maybe me starting to take pictures was some kind of way

شاید شروع عکس گرفتن من راهی برای

to bring both sides of my family together --

نزدیک کردن هردو طرف خانواده به هم بود.

a way to take the worlds with me, a way to tell stories visually.

راهی برای اینکه جهان را با خودم داشته باشم، و یا راهی برای گفتن داستانها بصورت بصری بود.

It all kind of started that way,

همه اینها راهی برای شروع کردن بود،

but I think that I really realized the power of the image

اما فکر می‌کنم که من قدرت عکس و تصویر را زمانی تشخیص دادم

when I first went to the garbage-collecting village

که برای اولین بار به محل جمع‌اوری زباله در روستایی در مصر رفتم،

in Egypt, when I was about 16.

وقتی که حدود ۱۶ ساله بودم، مادرم مرا به آنجا برُد.

My mother took me there.

She's somebody who believes strongly in community service,

او کسی را بود که عمیقا به خدمت به جامعه اعتقاد داشت

and decided that this was something that I needed to do.

و تصمیم گرفت که این کاری‌ست که من باید آن را انجام دهم

بنابراین من به انجا رفتم و زنان بسیار شگفت‌انگیزی را ملاقات کردم.

And so I went there and I met some amazing women there.

There was a center there,

در آنجا مرکزی

where they were teaching people how to read and write,

برای آموزش افراد برای خواندن و نوشتن بود،

and get vaccinations against the many diseases

وهمچنین دریافت واکسیناسیون برای جلوگیری از بعضی از بیماریهایی

you can get from sorting through garbage.

که در میان این زباله ها می‌توان مبتلا به آنها شد.

And I began teaching there.

و شروع به آموزش آنها کردم.

I taught English, and I met some incredible women there.

من انگلیسی درس دادم، در آنجا زنان فوق‌العاده‌ای دیدم.

I met people that live seven people to a room,

من مردمی را دیدم که هفت نفره در یک اتاق زندگی می‌کردند،

barely can afford their evening meal,

که به سختی از عُهده تهیه شام شب‌شان بر‌می‌امدند،

yet lived with this strength of spirit and sense of humor

و در عین حال با قدرت روحی بالا و با حس شوخ طبعی

and just incredible qualities.

وبا کیفیت باور نکردنی زندگی می کردند.

I got drawn into this community and I began to take pictures there.

من وارد این اجتماع شدم و شروع به عکس گرفتن از انجا کردم.

I took pictures of weddings and older family members --

من از عروس‌ها و افراد پیر خانواده‌ها ،

things that they wanted memories of.

و چیزهایی که آنها برای یادگاری میخواستند داشته باشند، عکس می‌گرفتم.

About two years after I started taking these pictures,

حدود دو سال بعد از اینکه شروع به عکس گرفتن کردم،

the UN Conference on Population and Development

کنفرانس سازمان ملل برای جمعیت و توسعه

asked me to show them at the conference.

از من خواست تا این عکسها را در کنفرانس نشان دهم.

So I was 18; I was very excited.

خُب من ۱۸ ساله بودم، و بسیار هیجان داشتم.

It was my first exhibit of photographs and they were all put up there,

این اولین نمایشگاه عکاسی من بود و تمامی عکسهای من برای نمایش روی دیوار قرار گرفت،

and after about two days, they all came down except for three.

و پس از حدود دو روز، همه را از دیوار پائین آوردند به جزء سه تا از آنها.

People were very upset,

مردم خیلی ناراحت و عصبانی بودند

very angry that I was showing these dirty sides of Cairo,

که من وجه زشت و کثیف قاهره را نشان می‌دادم،

and why didn't I cut the dead donkey out of the frame?

و اینکه چرا من الاغ مُرده را از عکس خارج نکردم؟

And as I sat there, I got very depressed.

همانطور که آنجا نشسته بودم، خیلی افسرده شدم.

I looked at this big empty wall with three lonely photographs

من به دیواربزرگ خالی که

تنها سه تصویری که روی آن بود نگاه کردم،

that were, you know, very pretty photographs

عکس های بسیار زیبای بودند ولی من مثل آدمهای شکست خورده بودم.

and I was like, "I failed at this."

But I was looking at this intense emotion and intense feeling

اما من به هیجانات و احساس شدید

that had come out of people just seeing these photographs.

مردم که تنها با دیدن این عکس بوجود آمده بود نگاه می کردم.

Here I was, this 18-year-old pipsqueak that nobody listened to,

منظوراین است که، شرایط من این بود، یک بچه جغله که کسی به حرفش گوش نمی‌داد،

and all of a sudden, I put these photographs on the wall,

و ناگهان عکس‌هایی را به دیوار زده بود

and there were arguments, and they had to be taken down.

که بحث برانگیز شده بودند، و می‌بایستی پائین کشیده می‌شدند.

And I saw the power of the image, and it was incredible.

و تازه قدرت این تصاویر را فهمیدم.

باورکردنی نبود.

And I think the most important reaction that I saw there was actually from people

فکر می‌کنم که با اهمیت ترین واکنشی که آنجا دیدم

از طرف افرادی بود که هرگز خودشان به محل جمع‌اوری زباله‌ها نرفته بودند،

that would never have gone to the garbage village themselves,

تا که ببینید که روح انسان می‌تواند در

that would never have seen that the human spirit could thrive

in such difficult circumstances.

چنین شرایط سختی موفق شده و پیشرفت کند.

And I think it was at that point

و فکر می‌کنم این نقطه عطفی بود که من تصمیم گرفتم که می‌خواهم

that I decided I wanted to use photography and film

از تصویربرداری و فیلم به شکلی به عنوان پُلی برای فاصله‌ها،

to somehow bridge gaps, to bridge cultures,

ارتباط بین فرهنگها، و آوردن مردم در کنارهمدیگر و شکستن مرزها استفاده کنم.

bring people together, cross borders.

خُب در واقع این شروع کار من بود.

And so that's what really kind of started me off.

Did a stint at MTV, made a film called "Startup.com,"

با کم بضاعتی فیلمی برای MTV به نام " شروع کن Startup.com" ساختم،

and I've done a couple of music films.

و چند فیلم موسیقی نیز ساختم--

But in 2003, when the war in Iraq was about to start,

اما در سال ۲۰۰۳، زمانی که جنگ عراق داشت شروع می‌شد،

احساس کاملا حقیقی در من ایجاد شده بود

it was a very surreal feeling for me,

because before the war started,

زیرا قبل از اینکه جنگ شروع شود، نوعی جنگ بین رسانها برای آنچه که می‌رفت که اتفاق بیقتد، بود.

there was kind of this media war that was going on.

And I was watching television in New York,

در نیویورک داشتم تلویزیون تماشا می‌کردم

and there seemed to be just one point of view that was coming across,

و به نظر می‌رسید که تنها یک دیدگاه و از یک زاویه پوشش خبری

که به سراسر جهان می‌آمد، و

and the coverage went from the US State Department

آن از وزارت کشور ایالات متحده برای نیروهای گماشته شده بود

to embedded troops.

و چیزی که در سراسر خبر بود

And what was coming across on the news

was that there was going to be this clean war and precision bombings,

این بود که این جنگی‌ست برای پاکسازی بمب‌های معین،

and the Iraqis would be greeting the Americans as liberators,

و مردم عراق به نیروهای آمریکایی برای آزادی خوش‌آمد ‌خواهند گفت

and throwing flowers at their feet in the streets of Baghdad.

و به پای آنها در بغداد گل خواهند ریخت.

And I knew that there was a completely other story

و من می‌دانستم که داستانی کاملا متفاوت

that was taking place in the Middle East, where my parents were.

که در خاورمیانه جایی که پدر و مادرم در آنجا بودند در حال وقوع است.

I knew that there was a completely other story being told,

می دانستم که داستانی کاملا متفاوت گفته خواهد شد،

and I was thinking, "How are people supposed to communicate with each other

و فکر کردم، مردم چگونه باید با هم ارتباط برقرار کنند

when they're getting completely different messages,

وفتی که آنها پیام‌هایی کاملا متفاوتی دریافت می‌کنند

و هیچ کس نمیداند دیگری چه گفت؟

and nobody knows what the other's being told?

How are people supposed to have any kind of common understanding

چگونه مردم می‌توانند فهم مشترکی ازهم داشته باشند

or know how to move together into the future?

و یا بدانند که چگونه در آینده به هم نزدیک شوند؟

So I knew that I had to go there.

می‌دانستم که باید به آنجا روم.

I just wanted to be in the center.

تنها می‌خواستم که در قلب اتفاقات باشم.

I had no plan. I had no funding.

نه برنامه‌ای داشتم و نه پول و بودجه‌ای برای رفتن.

I didn't even have a camera at the time -- I had somebody bring it there,

حتی درآن زمان یک دوربین هم نداشتم.

کسی را داشتم که مرا به آنجا ببرد

because I wanted to get access to Al Jazeera,

چونکه می‌خواستم با شبکه خبر الجزیره که کانال تلویزیونی

George Bush's favorite channel,

مورد علاقه جرج بوش بود، دسترسی داشته باشم،

and a place which I was very curious about because it's disliked

و محلی که خیلی در مورد آن کنجکاوبودم چونکه

خیلی از دولتمردان در سراسر جهان عرب آنجا را دوست نداشتند

by many governments across the Arab world,

and also called the mouthpiece of Osama Bin Laden

و همچنین از سوی برخی از دولتمردان ایالات متحده

by some people in the US government.

به عنوان محل سخنگوی ایلات متحده خوانده می‌شد.

So I was thinking, this station that's hated by so many people

پس فکر کردم که وضعیتی را که افرادی زیادی

has to be doing something right.

از آن متنفرند باید کار درستی انجام بدهد.

I've got to go see what this is all about.

و باید ببینم که این داستان کلاً چه هست.

And I also wanted to go see Central Command,

همچنین خواستم مرکز فرماندهی را ببینیم،

which was 10 minutes away.

که حدود ۱۰ دقیقه قاصله داشت، و بدین شیوه

And that way, I could get access to how this news was being created --

می‌توانستم به اینکه چگونه اخبار را

on the Arab side, reaching the Arab world,

از سمت عربی برای جهان اعراب می‌سازند،و از طرف ایالات متحده

and on the US and Western side, reaching the US.

و غرب برای رسیدن به ایالات متحده می‌سازند دسترسی داشته باشم.

And when I went there and sat there,

وقتی که به آنجا رفتم و نشستم،

and met these people that were in the center of it,

و افرادی که در مرکزیت آن بودند را ملاقات کردم

and sat with these characters,

و با این شخصیتها نشستم،

I met some surprising, very complex people.

افراد بسیار پیچیده و عجیبی را ملاقات کردم.

And I'd like to share with you a little bit of that experience

علاقمندم که کمی از تجربه اینکه وقتی با شخصی می‌نشیند،

of when you sit with somebody

و از او فیلم می‌گیرید، و به حرفهایش گوش میدهد را با شما به اشتراک بگذارم،

and you film them, and you listen to them,

and you allow them more than a five-second sound bite.

و وقتی به آنها بیش از پنج ثانیه اجازه گفتگو می‌دهید

The amazing complexity of people emerges.

پیچیدگی عجیبی در این افراد پدیدارمی‌شود.

Samir Khader: Business as usual.

سمیر خادر( گزارشگر خبرگزاری الجزیره): کار به شکل معمول.

Iraq, and then Iraq, and then Iraq.

عراق، و عراق ، و باز هم عراق.

اما پیش خودمان باشد. اگر خبرگزاری فُاکس Fox به من شغلی پیشنهاد کند، من قبول می‌کنم.

But between us, if I'm offered a job with Fox, I'll take it.

To change the Arab nightmare into the American dream.

برای تغییر کابوس عرب بودن به رویای آمریکایی بودن.

من هنوز این رویا را دارم.

I still have that dream.

شاید هرگز قادر به انجام این کار نباشم.

Maybe I will never be able to do it,

but I have plans for my children.

اما برای بچه هایم این را در سر دارم.

When they finish high school,

هنگامی که دبیرستان‌شان را تمام کنند آنها را به آمریکا برای تحصیل به آمریکا میفرستم.

I will send them to America to study there.

I will pay for their study.

هزینه تحصیل‌شان را می‌پردازم.

And they will stay there.

آنها خواهند ماند.

Josh Rushing: The night they showed the POWs and the dead soldiers --

جاش راشینگ( گزارشگر خبری ارتش ایلات متحده): در شبی که آنها توان جنگی و سربازان کشته را نشان دادند--

Al Jazeera showed them --

تلویزیون الجزیره آنها را نشان داد--

it was powerful, because America doesn't show those kinds of images.

این بسیار اثر گذار بود چونکه آمریکا این تصاویر را نشان نمی‌دهد.

Most of the news in America won't show really gory images

بیشتر اخبار آمریکا تصاویر جنایات را نشان نمی‌دهند

و این تصاویر نشان میداد که سرباز آمریکایی با بونیفورم روی زمین پخش شده،

and this showed American soldiers in uniform, strewn about a floor,

a cold tile floor.

زمین سرد موزاییکی.

And it was revolting.

و شورش و آشوب در برداشت.

It was absolutely revolting.

این کاملا آشوب بود.

It made me sick at my stomach.

دلم به هم خورد.

And then what hit me was, the night before,

چیزی که پس از آن به من ضربه زد، شب قبل از آن،

there had been some kind of bombing in Basra,

بصره بمباران شده بود

وتلویزیون الجزیره تصاویر مردم را نشان می‌داد.

and Al Jazeera had shown images of the people.

And they were equally, if not more, horrifying -- the images were.

و تصاویر طوری بود که انگار آنها هیچ وحشتی ندارند.

And I remember having seen it in the Al Jazeera office,

به خاطر دارم که این را در دفتر الجزیره دیده بودم

and thought to myself, "Wow, that's gross.

و با خودم فکر کردم،" وای، این حال به هم زنه.

That's bad."

این خیلی بده."

And then going away, and probably eating dinner or something.

سپس بیرون رفتم و شاید هم شام خوردم و یا کار دیگری کردم.

And it didn't affect me as much.

So, the impact that had on me --

و این به همان اندازه بر روی من تاثیر نداشت.

me realizing that I just saw people on the other side,

خُب این روی من تائیر گذاشت، متوجه شدم که

من فقط مردم طرف مقابل را دیدم،

and those people in the Al Jazeera office

و این افراد در دفتر الجزیره

must have felt the way I was feeling that night,

باید احساسی شبیه احساس من در آن شب را داشته باشند.

and it upset me on a profound level

این عمیقا مرا به اندازه ‌ای که

that I wasn't as bothered as much the night before.

شب قبل ناراحت شده بودم ناراحت کرد.

It makes me hate war.

این باعث شد که از جنگ متنفر شوم.

But it doesn't make me believe that we're in a world

ولی این باور را در من ایجاد نکرد که در عین حال ما میتوانیم در جهانی بدون جنگ زندگی کنیم.

that can live without war yet.

Jehane Noujaim: I was overwhelmed by the response of the film.

جهان نوجیمن: مندر پاسخ‌های افراد در این فیلم عرق شده بودم،

We didn't know whether it would be able to get out there.

ما نمیدانستیم که آیا این فیلم نمایش داده می‌شود و یا نه.

We had no funding for it.

ما هیچ بودجه برای این نداشتیم.

We were incredibly lucky that it got picked up.

من بطور باورنکردنی خوش شانس بودیم که این انتخاب شد،

And when we showed the film

و هنگامی که ما این فیلم را در هر دو طرف ، یعنی آمریکا و جهان عرب نشان دادیم

in both the United States and the Arab world,

we had such incredible reactions.

ما چنین واکنش‌های باور نکردنی را داشتیم.

It was amazing to see how people were moved by this film.

و دیدن اقدامات مردم در مقابل این فیلم بسیار جالب بود.

In the Arab world --

در جهان عرب-- و اقعا، نه بوسیله این فیلم؛

and it's not really by the film, it's by the characters --

بلکه توسط شخصیتها.

I mean, Josh Rushing was this incredibly complex person

منظورم این است ، جاش راشینگ بطور باورنکردنی شخص پیچیده‌ای بود

who was thinking about things.

که در مورد این چیزها فکر می‌کرد.

And when I showed the film in the Middle East,

و هنگامی فیلم را در خاورمیانه نشان دادم،

people wanted to meet Josh.

مردم خواستند که جاش را ببیند.

He kind of redefined us as an American population.

او به نوعی از ما به عنوان مردم آمریکا دفاع می‌کند.

People started to ask me, "Where is this guy now?"

مردم شروع به سوال کردن از من کردند که این فرد کجاست؟

Al Jazeera offered him a job.

الجزیره به او یک شغل پیشنهاد کرد.

(Laughter)

And Samir, on the other hand,

از طرف دیگر، سمیر

was also quite an interesting character for the Arab world to see,

برای جهان عرب شخصیت نسبتا جالبی برای دیدن بود،

because it brought out the complexities of this love-hate relationship

زیرا او پیچیدگی از رابطه عشق و تنفر را

that the Arab world has with the West.

که جهان عرب با غرب دارد را از خفا بیرون کشید.

In the United States, I was blown away by the motivations,

در ایالت متحده، انگیزه‌های مردم مرا تکان داد،

the positive motivations of the American people

انگیزه‌های مثبت از طرف مردم آمریکا

when they'd see this film.

هنگامی که فیلم را دیدند.

You know, we're criticized abroad

میدانید که مردم خارج از کشور به شدت از ما برای

for believing we're the saviors of the world in some way,

این باور که ما از این طریق ناجی جهان هستیم انتقاد می‌کنند،

but the flip side of it is that, actually,

اما در واقع طرف دیگر این که،

when people do see what is happening abroad

هنگامی که مردم می‌بیند که در خارج از کشور چه اتفاقی در حال وقوع است

and people's reactions to some of our policy abroad,

واکنش مردم به برخی از سیاستهای ما درخارج از کشور،

we feel this power, that we need to --

ما احساس میکنم که نیاز به چنین قدرتی داریم--

we feel like we have to get the power to change things.

ما احساس می‌کنیم که باید این قدرت را داشته باشیم تا که چیزهایی را تغییر دهیم.

And I saw this with audiences.

و من این را در تماشاگران دیدم.

This woman came up to me after the screening and said,

این زن پس از اینکه این فیلم به نمایش درآمد پیش من آمد و گفت،" میدانی،

"You know, I know this is crazy.

I saw the bombs being loaded on the planes,

میدانم که این دیوانگی‌ست. من دیدم که بمب در هواپیما قرار داده می‌شوند؛

I saw the military going out to war,

دیدم که ارتش عازم جنگ است.

but you don't understand people's anger towards us

اما خشم و عصبانیت مردم نسبت به ما را درک نمی‌کردم

until you see the people in the hospitals and the victims of the war,

تا اینکه تو این مردم که قربانیان این جنگ هستند را در بیمارستانها دیدی،

and how do we get out of this bubble?

ما چگونه از این جباب بیرون خواهیم آمد؟

How do we understand what the other person is thinking?"

چگونه ما درک خواهیم کرد که فرد دیگری چه فکر می‌کنند؟

Now, I don't know whether a film can change the world.

خُب، نمیدانم که آیا یک فیلم میتواند دنیا را عوض کند،

But I know the power of it,

ولی میدانم که این شروع آن است-- من قدرت این را میدانم--

I know that it starts people thinking about how to change the world.

میدانم که مردم شروع به فکر کرد به اینکه چگونه جهان را باید تغییر داد.

Now, I'm not a philosopher,

من فیلسوف نیستم.

so I feel like I shouldn't go into great depth on this,

بنابراین احساس می‌کنم که من نباید عمیقا درون آن وارد شوم اما

but let film speak for itself and take you to this other world.

اجازه دهید که فیلم خودش با شما صحبت کند و شما را به دنیای دیگری ببرد.

Because I believe that film has the ability to take you across borders,

زیرا معتقدم که فیلم این توانایی را دارد که از مرزها عبور کند.

I'd like you to just sit back and experience for a couple of minutes

می‌خواهم فقط تکیه بدهید، و برای چند دقیقه

being taken into another world.

در دنیایی دیگری بودن را تجربه کنید.

And these couple clips take you inside of two of the most difficult conflicts

این چند کلیپ شما را به درون دو تا از

بزرگترین مناقشاتی که امروز ما با آنها مواجه هستیم می‌برد.

that we're faced with today.

[The last 48 hours of two Palestinian suicide bombers.]

[Paradise Now]

[Man: As long as there is injustice, someone must make a sacrifice!]

۴۸ ساعت قبل از بمب گذاری انتحاری توسط دو نفر فلسطینی مرد: تا زمانی که ناعدالتی هست، یک نفر باید قربانی شود!

[Woman: That's no sacrifice, that's revenge!]

زن: این قربانی شدن نیست، این انتقام گرفتن است!

اگر تو هم بُکشی، هیچ تفاوتی بین قربانی و اشغالگر نیست.

[If you kill, there's no difference between victim and occupier.]

[Man: If we had airplanes, we wouldn't need martyrs, that's the difference.]

مرد: اگر ما هم هواپیما داشتیم، ما نیازی به شُهدا نداشتیم، تفاوت اینه.

[Woman: The difference is that the Israeli military is still stronger.]

زن: تفاوت اینه که ارتش اسرائیل هنوز هم قوی‌تر هست.

[Man: Then let us be equal in death.]

مرد: پس بگذار که ما با مرگ با آنها برابر بشویم.

[We still have Paradise.]

ما هنوز بهشت را داریم.

[Woman: There is no Paradise! It only exists in your head!]

زن: هیچ بهشتی وجود ندارد! این فقط توی کله تو وجود داره!

[Man: God forbid!]

مرد: خدا نکند!

[May God forgive you.]

خداا تو را ببخشه.

[If you were not Abu Azzam's daughter ...]

اگر تو دختر ابوعظیم نبودی...

[Anyway, I'd rather have Paradise in my head than live in this hell!]

به هر حال، من ترجیح میدهم که توی کله‌ام بهشت داشته باشم تا اینکه در این

[In this life, we're dead anyway.]

زندگی توی جهنم زندگی کنم، به هر صورت ما مُرده ایم.

[One only chooses bitterness when the alternative is even bitterer.]

کسی تلخی را انتخاب می‌کنهِ که جایگزینش آن تلخ تر باشه.

[Woman: And what about us? The ones who remain?]

زن: پس ما چی؟ کسانی که باقی می‌مانند؟

[Will we win that way?]

آیا ما با این شیوه برنده خواهیم شد؟

[Don't you see what you're doing is destroying us?]

آیا می‌دانی کاری که تو داری میکنی ما را از بین می‌برد؟

[And that you give Israel an alibi to carry on?]

و به دست اسرائیل بهانه ای می‌دهی که آن را با خودش بکشاند؟

[Man: So with no alibi, Israel will stop?]

مرد: آیا بدون بهانه، اسرائیل توقف می‌کنه؟

[Woman: Perhaps. We have to turn it into a moral war.]

زن: شاید. ما باید این را به جنگی اخلاقی تبدیل کنیم.

[Man: How, if Israel has no morals?]

مرد: چگونه، اگر اسرائیل اخلاقی داشته باشه؟

[Woman: Be careful!]

زن: مواظب باش!

[And the real people building peace through non-violence]

[Encounter Point]

Video: (Ambulance siren) [Tel Aviv, Israel 1996]

محل حادثه - تل‌آویو ۱۹۹۶ تزویکا: همسرم به من زنگ زد و گفت،

[Tzvika: My wife Ayelet called me and said, ]

["There was a suicide bombing in Tel Aviv."]

"در تل‌ آویو یک بمب گذار انتحاری بود."

[Ayelet: What do you know about the casualties?]

تزویکا: در مورد تلفات چی میدونی؟

[Tzvika off-screen: We're looking for three girls.]

ما به دنبال سه تا دختر هستیم.

[We have no information.]

تزویکا. من هیچ اطلاعاتی نداریم.

[Ayelet: One is wounded here, but we haven't heard from the other three.]

آیلت: یکی اینجا مجروح شده، اما در مورد سه نفر دیگه خبری نشنیدیم.

[Tzvika: I said, "OK, that's Bat-Chen, that's my daughter.]

تزویکا: گفتم،" بسیار خوب بَت- چن، این دختر من هست.

[Are you sure she is dead?"]

آیا مطمئنی که او مرده است؟

[They said yes.]

آنها گفتند بله.

Video: (Police siren and shouting over megaphone)

[Bethlehem, Occupied Palestinian Territories, 2003]

[George: On that day, at around 6:30]

(بیت‌لحم که توسظ تروریستهای فلسطینی در ۲۰۰۳ اشغال شد )جرج: در آن روز، حدود ساعت شش و نیم

[I was driving with my wife and daughters to the supermarket.]

من به همراه همسرم رانندگی میکردم که به سوپرمارکت بروم.

[When we got to here ...]

وقتی آنجا رسیدیم،

ما سه جیپ ارتش اسرائیل را در سمت دیگر جاده دیدیم .

[we saw three Israeli military jeeps parked on the side of the road.]

هنگامی که ما اولین جیپ را رد کردیم،

[When we passed by the first jeep ...]

[they opened fire on us.]

آنها بر روی ما آتش گشودند.

[And my 12-year-old daughter Christine]

و دختر ۱۲ ساله من کریستین

[was killed in the shooting.]

در اثر تیراندازی مُرد.

[Bereaved Families Forum, Jerusalem]

[Tzvika: I'm the headmaster for all parts.]

(یک سال پس از این حادثه جرج و همدیگر را در یک بار ملاقات کردند) من مدیر همه بخش‌های مدرسه هستم.

[George: But there is a teacher that is in charge?]

جرج: اما معلمی هست که او نیز مسئول هست؟

[Tzvika: Yes, I have assistants.]

تزیویکا، بله، من یک معاون دارم.

[I deal with children all the time.]

من تمام مدت با بچه‌ها سر و کله می‌زنم.

[One year after their daughters' deaths both Tzvika and George join the forum]

[George: At first, I thought it was a strange idea.]

جرج: اول از همه، فکر کردم که این ایده عجیب و غریبی هست.

اما پس از اینکه منطقی در مورد آن فکر کردم،

[But after thinking logically about it, ]

[I didn't find any reason why not to meet them]

هیچ دلیلی پیدا نکردم که چرا آنها را نبینیم

[and let them know of our suffering.]

بگذار آنها در مورد درد ما هم بدانند.

[Tzvika: There were many things that touched me.]

جرج: چیزهای دیگری هست که احساس می‌کنم.

[We see that there are Palestinians who suffered a lot, who lost children,]

ما فلسطینی‌ها را می‌بینیم که رنج زیادی می‌برند، کسانی که فرزندانشان را از دست داده اند،

[and still believe in the peace process and in reconciliation.]

و هنوز به روند صلح وآشتی امید دارند.

[If we who lost what is most precious can talk to each other,]

اگر کسی از ما که گرانبها ترین چیزش را از دست داده بتوانیم با یکدیگر صحبت کنیم،

[and look forward to a better future,]

و به دنبال فردایی بهتر باشیم،

[then everyone else must do so, too.]

آنوقت بقیه هم باید همین کار را بکنند.

[From South Africa: A Revolution Through Music]

[Amandla]

(Music)

(Video) Man: Song is something that we communicated with people

آفریقای جنوبی: انقلاب از طریق موسیقی مرد: ترانه چیزی‌ست که توسط آن ما با مردم گفتگو می‌کنیم

who otherwise would not have understood where we're coming from.

در غیر اینصورت آنها درک نخواهند کرد که ما از کجا آمدیم.

You could give them a long political speech,

تو باید سخنرانی طولانی سیاسی بکنی

they would still not understand.

و با این حال شاید آنها باز هم درک کنند.

But I tell you, when you finish that song,

اما بهت می‌گویم، هنگامی که تو ترانه ات را تمام کردی،

people will be like, "Damn, I know where you niggas are coming from.

مرم آن را دوست خواهند داشت،" لعنتی، می‌دانم که تو سیاه، اهل کجایی.

I know where you guys are coming from.

می‌دونم که شما مردم کجایی هستید.

Death unto apartheid!"

مرگ بر آپارتاید!"

Narrator: It's about the liberation struggle.

گوینده: این درباره مبارزات برای آزادی ست.

It's about those children who took to the streets --

این درباره کودکانیست که به خیابانها نگاه می‌کنند،

fighting, screaming, "Free Nelson Mandela!"

می جنگند، فریاد میزنند،" نلسون ماندلا را آزاد کنید! "

It's about those unions who put down their tools

این درباره اتحادی‌ست که اسلحه‌ها‌یشان را به زمین گذاشتند

and demanded freedom.

و خواستار آزادی هستند.

Yes. Yes!

بله، بله!

(Music and singing)

(Singing) Freedom!

آزادی!

(Applause)

Jehane Noujaim: I think everybody's had that feeling of sitting in a theater,

جهان نوجیمن: فکر می‌کنم که همه این احساس را داشتند که در سالن تائتر نشستن،

در اتاقی تاریک، در کنار غربیه‌ها، و در حال تماشای یک فیلم پرمحتوا هستند،

in a dark room, with other strangers, watching a very powerful film,

and they felt that feeling of transformation.

و حسی از تغییر و دگرگونی را احساس کردند.

And what I'd like to talk about is

و چیزی را می‌خواهم دربارش صحبت کنم

این است که چگونه میتوانیم این احساس را

how can we use that feeling

to actually create a movement through film?

از طریق فیلم برای ایجاد یک جنبش بکار گیرم؟

I've been listening to the talks in the conference,

به سخنرانی در

بعضی از کنفرانسها گوش داده‌ام، و رابرت رایت دیروز گفت

and Robert Wright said yesterday

that if we have an appreciation for another person's humanity,

که اگر ما از انسانیت اشخاص دیگر قدردانی کنیم،

then they will have an appreciation for ours.

آنوقت آنها هم از ما قدردانی می‌کنند.

And that's what this is about.

و این هم در این باره هست.

It's about connecting people through film,

این در مورد ایجاد ارتباط از طریق فیلم هست،

getting these independent voices out there.

و شنیدن صدایی مستقلی خارج از اینجاست،

Now, Josh Rushing actually ended up leaving the military

در واقع جاش راشینگ در نهایت ارتش را ترک کرد

and taking a job with Al Jazeera.

و شغلی در خبرگزاری الجزیره گرفت،

(Laughter)

خُب احساس او این است که او در الجزیره بین الملل کار می‌کند زیرا

So his feeling is that he's at Al Jazeera International

because he feels like he can actually use media

او احساسش این است که او می‌تواند از رسانه‌ها به عنوان

to bridge the gap between East and West.

پل ارتباطی برای پر کردن شکاف بین غرب و شرق استفاده کند.

And that's an amazing thing.

این بسیارجالب و شگفت‌انگیز است.

But I've been trying to think about ways

اما من تلاش کرده‌ام به شیوه‌هایی فکر کنم که

to give power to these independent voices,

که به این صداهای مستقل قدرت میدهد،

to give power to the filmmakers,

قدرت دادن به فیلم‌سازان،

to give power to people who are trying to use film for change.

قدرت دادن به مردمی که با استفاده از فیلم تلاش میکنند که تغییر ایجاد کنند.

And there are incredible organizations

سازمانهای باورنکردی وجود دارند

that are out there doing this already.

که خارج از اینجا این کار را انجام میدهند.

There's Witness, that you heard from earlier.

سازمانی به نام شاهدان-Witness.org ، که در ابتد درباره آنها شنیدید وجود دارد.

There's Just Vision, that are working with Palestinians and Israelis

سازمان دیگری به نام تنها بصیرت " Just Vision.org "، که با فلسطینی‌ها و اسرائيلی‌ها

who are working together for peace, and documenting that process

که با یکدیگر برای صلح و ثبت روند صلح کار میکنند همکاری می‌کند

and getting interviews out there and using this film

و با آنها مصاحبه کرده و برای تهیه فیلم استفاده کرده

to take to Congress to show that it's a powerful tool,

و به کنگره برده و آنها را نشان می‌دهند که ابزاری بسیار قدرتمندی هستند

to show that this is a woman who's had her daughter killed in an attack,

برای نشان دادن اینکه این زنی‌ست که دخترش را در یک حمله از دست داده ،

and she believes that there are peaceful ways to solve this.

و او معتقد است که راههای صلح آمیزی برای حل این مشکل وجود دارد.

There's Working Films and there's Current TV,

اینها تشکیلات "working films.org" و " Current TV.com" هستند،

which is an incredible platform for people around the world

ایستگاهی برای مردم سراسر دنیا تا

to be able to put their --

فیلم‌هایشان را در آنجا بگذارند-- بله، این فوق‌العاده است.

(Applause)

Yeah, it's amazing.

I've watched it and I'm blown away by it

من این را نگاه کردم و من -- تکان دهنده بودند

and its potential to bring voices from around the world --

توانایهای بالقوه ای برای آوردن این صدا ها از سراسر جهان وجود دارد،

independent voices from around the world --

صداهای مستقلی از سراسر جهان،

and create a truly democratic, global television.

و ایجاد یک تلویزیون کاملا دموکراتیک جهانی.

So what can we do to create a platform for these organizations,

خُب، برای ایجاد ایستگاهی برای این تشکیلات،

to create some momentum,

و تحرک بخشیدن به این جنبش بکنیم ما چه می‌توانیم بکنیم،

to get everybody in the world involved in this movement?

تا همه افراد جهان را درگیر این آن کنیم؟

I'd like for us to imagine for a second.

میخواهم همه ما لحظه‌ای تصور کنیم -- روزی را تصور کنیم

Imagine a day when you have everyone coming together from around the world.

که همه مردم از سراسر جهان در کنار هم جمع شوند.

You have towns and villages and theaters --

شما شهرها و روستاها و تئاترهایی از سراسر جهان دارید

all from around the world,

getting together, and sitting in the dark,

که در کنار هم جمع شده‌اند، و در تاریکی نشسته‌اند،

and sharing a communal experience of watching a film,

و تجربیات جمعی‌شان را از دیدن یک فیلم با هم به اشتراک می‌گذارند،

or a couple of films, together.

و یا چند فیلم را با هم تماشا می کنند.

Watching a film which maybe highlights a character that is fighting to live,

تماشای یک فیلمی که شاید

فردی را که برای زنده مانده مبارزه میکند را پر رنگ کند، و یا

or just a character that defies stereotypes,

فردی که با کلیشه‌های از پیش تعریف شده مخالفت می‌کند،

makes a joke, sings a song.

یک لطیفه می‌سازد، یک ترانه می‌خواند.

Comedies, documentaries, shorts.

و یا کمدی، مستندی و یا داستان کوتاهی خلق می‌کند.

This amazing power can be used to change people

این قدرت شگفت‌آورمی‌تواند برای تغییر مردم،

and to bond people together; to cross borders,

برای اتصال مردم، و برای عبور از مرزها بکار گرفته شود

and have people feel like they're having a communal experience.

و مردمی داشته باشیم که احساس کنند مثل اینکه آنها یک تجربه جمعی با هم دارند.

So if you imagine this day when all around the world,

خُب اگر شما این روز را که تصور کنید که در سراسر جهان

you have theaters and places where we project films.

شما سالنهای سینمایی و محل‌هایی داشته باشید که ما بتوانیم این فیلم‌ها را نمایش دهیم.

If you imagine projecting from Times Square

اگر تصور کنید که از --

میدان تایمز (نیویورک) تا میدان تهاری در قاهره،

to Tahrir Square in Cairo,

the same film in Ramallah, the same film in Jerusalem.

در رام الله، و در اورشلیم فیلم یکسانی را به نمایش بگذاریم.

You know, we've been talking to a friend of mine

می‌دانید، با یکی از دوستانم صحبت می کردم

about using the side of the Great Pyramid

درباره اینکه از یک ضلع هرم بزرگ در مصر

and the Great Wall of China.

و یک طرف دیوار چین استفاده کنیم.

چیزهایی که می‌توانید تصور کنید پایان ناپذیرند،

It's endless what you can imagine,

in terms of where you can project films

از لحاط اینکه جایی که می‌توانید فیلم ها را نمایش دهید

and where you can have this communal experience.

و جاهایی که می‌توانید این تجربیات جمعی را بوجود آورید.

And I believe that this one day, if we can create it,

و من به این روز باور دارم، اگر ما آن را ایجاد کنیم،

this one day can create momentum for all of these independent voices.

روزی که تحرکی برای تمامی این صداهای مستقل ایجاد شود.

There isn't an organization which is connecting the independent voices

هیچ

سازمانی که با صداهای مستقل جهان مرتبط شود

تا صدای آنها به دیگران برساند وجود ندارد،

of the world to get out there,

and yet I'm hearing throughout this conference

و هنوز من از تمامی این کنفراسها می‌شنوم

that the biggest challenge in our future

که بزرگترین خطر برای آینده ما [عدم] درک یکدیگر،

is understanding the other,

and having mutual respect for the other and crossing borders.

و عدم احترام متقابل به یکدیگر و عبور از مرزهاست.

And if film can do that,

و اگر فیلم بتواند این کار را بکند،

and if we can get all of these different locations in the world

و اگر ما بتوانیم تمامی این محل های مختلف در جهان را

to watch these films together --

برای تماشای این فیلمها با هم پوشش دهیم، این روز باورنکردنی خواهد بود.

this could be an incredible day.

So we've already made a partnership,

پس ما از طریق فردی در TED،

set up through somebody from the TED community,

سازمانی ایجاد کرده‌ایم،

John Camen, who introduced me to Steven Apkon,

جان کامن ، مرا به

استیو آپکن از مرکز فیلم جاکوب برنز- Jacob Burns Film Center معرفی کرد.

from the Jacob Burns Film Center.

And we started calling up everybody.

ما شروع به فراخوانی همه کردیم.

And in the last week,

و در آخرین هفته، افراد زیادی به نزدیکی پالا آلتو( شهری در نزدیکی سانفراسیسکو)

there have been so many people that have responded to us,

from as close as Palo Alto, to Mongolia and to India.

تا مغولستان و هند به ما پاسخ دادند.

There are people that want to be a part of this global day of film;

افرادی هستند که می‌خواهند بخشی از روز جهانی فیلم باشند،

to be able to provide a platform for independent voices

برای اینکه بتوانند ایستگاهی را برای رسیدن صداهای مستقل

and independent films to get out there.

و فیلم‌های مستقل به دیگران را فراهم کنند.

Now, we've thought about a name for this day,

ما درباره نامی برای این روز فکر کردیم

and I'd like to share this with you.

که دوست دارم با شما آن را در میان بگذارم.

Now, the most amazing part of this whole process

و جالب‌ترین بخش همه این فرآیند

has been sharing ideas and wishes,

به اشتراک گزاردن ایده‌ها و آرزوها بوده است،

and so I invite you to give brainstorms onto

خُب، از شما دعوت می‌کنم که در مورد اینکه

how does this day echo into the future?

چگونه این روز منعکس کنند آینده می‌شود فکر کنید؟

How do we use technology to make this day echo into the future,

چگونه ما از تکنولوژی برای ایجاد انعکاسی از این روز به سوی آینده استفاده کنیم،

so that we can build community

که بتوانیم جوامعی را ایجاد کنیم

and have these communities working together, through the Internet?

و این جوامع با همدیگراز طریق اینترنت کار کنند؟

There was a time, many, many years ago,

سالها سال پیش، زمانی بود

when all of the continents were stuck together.

که همه قاره‌ها به هم چسبیده بودند.

And we call that landmass Pangea.

و ما این سرزمین عظیم را پانجا می‌نامیدیم.

So what we'd like to call this day of film is Pangea Cinema Day.

خُب آنچه که ما دوست داریم که این روز را بنامیم " زور فیلم پانجا -Pangea Cinema Day" است.

And if you just imagine

اگر شما فقط تصور کنید

that all of these people in these towns would be watching,

که همه این مردم در این شهرها قادرباشند که فیلمی را با هم ببیننند،

then I think that we can actually really make a movement

آنوقت فکر میکنم که ما می‌توانیم واقعا حرکتی

towards people understanding each other better.

به سوی درک بهتر مردم از همدیگر ایجاد کنیم.

I know that it's very intangible, touching people's hearts and souls,

می‌دانم که این بسیار ناملموس است، حس کردن قلب و روح مردم

but the only way that I know how to do it,

اما این تنها راهی‌ست که من برای انجام این‌کار می‌دانم،

the only way that I know how to reach out to somebody's heart and soul

تنها راهی که من می‌دانم که به

قلب و روح افراد در سراسر جهان برسیم، نشان داد یک فیلم به آنها است.

all across the world, is by showing them a film.

And I know that there are independent filmmakers and films out there

و می‌دانم که فیلم سازان و اکران کنندگان مستقل این فیلم ها

that can really make this happen.

واقعا می‌توانند باعث شوند که این اتفاق بیفتد.

و این آرزوی من است.

And that's my wish.

خُب گمان می‌کنم که آرزویم را طی یک جمله به شما بگویم،

I guess I'm supposed to give you my one-sentence wish,

but we're way out of time.

ولی ما دیگر وقت نداریم.

Chris Anderson: That is an incredible wish.

کریس اندرسون: این آرزوی فوق‌العاده‌ایست.

Pangea Cinema: The day the world comes together.

سینمای پانجا -- روزی که جهان به هم می‌پیوندد.

JN: It's more tangible than world peace, and it's certainly more immediate.

جهان نوجمین: این از صلح جهانی ملموس‌تر است و قطعا زودتر اتفاق خواهد افتاد.

But it would be the day that the world comes together through film,

اما این روزی خواهد بود که دنیا از طریق فیلم به هم می‌پیوندد،

the power of film.

و این قدرت فیلم است.

CA: Ladies and gentlemen, Jehane Noujaim.

کریس اندرسون: خانمها و آقایان، جهان نوجمیم.