A global food crisis may be less than a decade away | Sara Menker

Translator: Shahnaz Moussavian Reviewer: sadegh zabihi

Since 2009, the world has been stuck

جهان از سال ۲۰۰۹

on a single narrative around a coming global food crisis

حول یک روایت واحد درباره بحران غذایی پیش رو،

and what we need to do to avoid it.

و اینکه برای پیشگیری از آن چه باید بکنیم، در جا می‌زند.

How do we feed nine billion people by 2050?

چگونه نه میلیارد انسان را تا آمدن سال ۲۰۵۰ می‌توان غذا داد؟

Every conference, podcast and dialogue around global food security

هر کنفرانس، پادکست، و گفتگو ی مذاکره‌ای حول موضوع امنیت غذایی جهانی

starts with this question

با این پرسش آغاز می‌شود

and goes on to answer it

و در جهت این پاسخ ادامه می‌یابد

by saying we need to produce 70 percent more food.

که ما می‌بایست ۷۰ درصد بیشتر غذا تولید کنیم.

The 2050 narrative started to evolve

روایت سال ۲۰۵۰ از هنگامی آغاز به تکوین و رشد کرد

shortly after global food prices hit all-time highs in 2008.

که اندک زمانی از بالا رفتن بی‌سابقه قیمت غذا در سال ۲۰۰۸ گذشته بود.

People were suffering and struggling,

مردم در رنج و تلاش بسر می‌بردند،

governments and world leaders

دولت‌ها و رهبران جهان

needed to show us that they were paying attention

می‌خواستند نشان بدهند که دارند توجه صرف می‌کنند

and were working to solve it.

و در حل آن مشکل تلاش به خرج می‌دهند.

The thing is, 2050 is so far into the future

چیزی که هست، ۲۰۵۰ تا حدی دوردست است

that we can't even relate to it,

که ارتباط با آن را برایمان سخت می‌کند،

and more importantly,

و مهمتر آن که،

if we keep doing what we're doing,

اگر ما به این نحو ادامه دهیم،

it's going to hit us a lot sooner than that.

به مراتب زودتر از اینها بحران خواهد آمد.

I believe we need to ask a different question.

به عقیده من لازم است پرسش را جور دیگری طرح کنیم.

The answer to that question

پاسخ به چنین سوالی نیز

needs to be framed differently.

لازم است در قالب دیگری طرح شود.

If we can reframe the old narrative

اگر موفق شویم حکایت را از نو بنویسیم

and replace it with new numbers

و جای آن را به ارقام جدیدی بدهیم

that tell us a more complete pictures,

که تصویر کاملتری به دست بدهند،

numbers that everyone can understand

ارقامی که برای همه قابل فهم

and relate to,

و دسترسی باشد،

we can avoid the crisis altogether.

آن وقت خواهیم توانست خود را از چنین بحرانی به کلی برهانیم.

I was a commodities trader in my past life

من در زندگی گذشته یک معامله‌گر کالا بودم

and one of the things that I learned trading

و یک چیز که در این حرفه آموختم

is that every market has a tipping point,

آن است که هر بازاری یک نقطه اوج دارد،

the point at which change occurs so rapidly

نقطه ای که در آن تغییر جهت آنقدر سریع رخ می‌دهد

that it impacts the world

که در سطح جهانی تأثیر خواهد گذاشت

and things change forever.

و همه چیز را برای همیشه تغییر خواهد داد.

Think of the last financial crisis,

به آخرین بحران مالی که رخ داد فکر کنید،

or the dot-com crash.

یا سقوط دات کام.

So here's my concern.

پس نگرانی من اینجاست.

We could have a tipping point

ما ممکن است با یک نقطه اوج

in global food and agriculture

در زمینه غذا و کشاورزی جهانی روبرو باشیم

if surging demand

اگر چنانچه تقاضای روزافزون

surpasses the agricultural system's structural capacity to produce food.

از ظرفیت ساختاری سیستم کشاورزی برای تولید مواد غذایی فراتر برود.

This means at this point supply can no longer keep up with demand

این بدان معناست که عَرضه دراین نقطه علی رغم رشد انفجاری قیمت کالا،

despite exploding prices,

توانایی برابری با تقاضا را ندارد،

unless we can commit to some type of structural change.

مگر آنکه ما موفق شویم به یک تحول ساختاری دست بزنیم.

This time around,

این بار دیگر،

it won't be about stock markets and money.

این موضوعِ بازارهای سهام و پول نیست.

It's about people.

بلکه درباره ی آدم‌هاست

People could starve and governments may fall.

مردم ممکن است از گرسنگی تلف شوند و دولت ها سقوط می‌کنند

This question of at what point does supply struggle

این پرسش که در کدام مرحله عرضه تلاش می‌کند

to keep up with surging demand

خود را به تقاضای روزافزون برساند

is one that started off as an interest for me while I was trading

پرسشی بود که وقتی به معامله گری اشتغال داشتم نظرم را بخود جلب کرد.

and became an absolute obsession.

و به شکل یک دل مشغولی مطلق در آمد

It went from interest to obsession

ازعلاقه‌مندی گذشت و بدل به یک به وسواس فکری شد

when I realized through my research how broken the system was

هنگامی که به کمک تحقیقاتم متوجه شدم سیستم تا چه اندازه ازکار افتاده و ناتوانست

and how very little data was being used to make such critical decisions.

و تا چه حد در تصمیم گیری های اساسی از میزان بسیار ناچیزی از اطلاعات بهره می‌گیرد

That's the point I decided to walk away from a career on Wall Street

و اینجا بود که تصمیم گرفتم از دنبال کردن حرفه ام در وال استریت دوری کنم

and start an entrepreneurial journey

و در عوض یک سفر کارآفرینانه را آغاز کردم

to start Gro Intelligence.

و دست به ابداع Gro Intelligence زدم

At Gro, we focus on bringing this data

در Gro ما با تمرکز بر روی این داده ها

and doing the work to make it actionable,

کار لازم برای کارکردی شدن داده ها را انجام می دهیم

to empower decision-makers at every level.

تا تصمیم گیرندگان همه سطوح را توانمند سازی کنیم.

But doing this work,

اما ضمن انجام این کار،

we also realized that the world,

ما همچنین متوجه شدیم که جهان،

not just world leaders,

نه فقط رهبران جهان،

but businesses and citizens like every single person in this room,

بلکه هم صاحبان کار و کسب و هم شهروندان مثل هر نفری که در اینجا حاضر است،

lacked an actionable guide

فاقد یک راهنمای کارکردی عملی

on how we can avoid a coming global food security crisis.

در زمینه اینکه چطور جلوی وقوع یک بحران امنیت غذایی را می‌توان گرفت هستند.

And so we built a model,

به این ترتیب ما یک مدل ساختیم،

leveraging the petabytes of data we sit on,

با بهره جویی از داده‌هایی که در اختیار داشتیم،

and we solved for the tipping point.

و برای نقطه اوج راه حل ارائه دادیم.

Now, no one knows we've been working on this problem

حالا کسی نمی‌داند ما روی این مسئله کار کرده‌ایم

and this is the first time that I'm sharing what we discovered.

و این نخستین باری است که کشفی را که کرده ایم در میان می‌گذارم.

We discovered that the tipping point is actually a decade from now.

آنچه ما کشف کردیم این بود که در واقع به نقطه اوج فقط یک دهه مانده است.

We discovered that the world

ما دریافتیم که جهان

will be short 214 trillion calories

با کمبودی معادل ۲۱۴ تریلیون کالری

by 2027.

تا آمدن سال ۲۰۲۷ مواجه خواهد بود.

The world is not in a position to fill this gap.

دنیا در موقعیتی نیست که جوابگوی پر کردن این چاله باشد.

Now, you'll notice

در اینجا متوجه خواهید شد

that the way I'm framing this is different from how I started,

آنطوری که اکنون این را مطرح می‌کنم با روشی که در آغاز بکار بردم فرق دارد،

and that's intentional, because until now

ومن دانسته این کار را می‌کنم چرا که تا بحال

this problem has been quantified using mass:

صورت مساله با کمیت جرم بررسی می‌شده است:

think kilograms, tons, hectograms,

فرض کنید کیلوگرم، تن، هکتوگرم،

whatever your unit of choice is in mass.

یا هر واحد جرم که بخواهید،

Why do we talk about food in terms of weight?

چرا ما برای غذا از واحد وزن گفتگو می‌کنیم؟

Because it's easy.

برای آنکه آسان است.

We can look at a photograph and determine tonnage on a ship

ما با نگاه کردن به یک تصویر می‌توانیم تُن‌های بار روی یک کشتی در تصویر را

by using a simple pocket calculator.

با یک ماشین حساب جیبی ساده تعیین بکنیم.

We can weigh trucks, airplanes and oxcarts.

کامیون‌ها هواپیماها و هلیکوپترها را می‌توانیم وزن کنیم.

But what we care about in food is nutritional value.

اما آنچه در مورد غذا برای ما مهم است ارزش غذایی آن است.

Not all foods are created equal,

ما غذاها را به طرز برابر تولید نمی‌کنیم،

even if they weigh the same.

حتی اگر از حیث وزن برابر باشند.

This I learned firsthand

این را من دست اول آموختم

when I moved from Ethiopia to the US for university.

هنگامی که برای تحصیل از اتیوپی به آمریکا مهاجرت کردم.

Upon my return back home,

در بازگشت به وطنم،

my father, who was so excited to see me,

پدرم که از دیدن من هیجان‌زده شده بود،

greeted me by asking why I was fat.

با این سؤال که چرا چاق شده‌ام به من خوش‌آمد گفت.

Now, turns out that eating

و معلوم شد

approximately the same amount of food as I did in Ethiopia, but in America,

که در آمریکا مصرف تقریباً همان مقدارغذا که در اتیوپی می‌خورده‌ام،

had actually lent a certain fullness to my figure.

راستش به چهره‌ام گردی خاصی بخشیده بود.

This is why we should care about calories,

برای همین است که باید به کالری اهمیت داد،

not about mass.

و نه جرم.

It is calories which sustain us.

این کالری است که ضامن بقای ماست.

So 214 trillion calories is a very large number,

خوب ۲۱۴ تریلیون کالری رقم بسیار بالایی است،

and not even the most dedicated of us

و حتی متعهدترین ما هم

think in the hundreds of trillions of calories.

درباره صدها تریلیون کالری فکر نمی‌کند.

So let me break this down differently.

پس اجازه دهید من این را به طرز دیگری تشریح کنم.

An alternative way to think about this

راه دیگر برای فکر کردن به این

is to think about it in Big Macs.

آن است که با ساندویچ بیگ مک حساب کنیم.

214 trillion calories.

دویست و چهارده تریلیون کالری.

A single Big Mac has 563 calories.

یک عدد بیگ مک حاوی ۵۶۳ کالری است.

That means the world will be short 379 billion Big Macs in 2027.

بنابراین دنیا در سال ۲۰۲۷ با کمبودی برابر ۳۷۹ میلیارد بیگ مک روبرو خواهد بود.

That is more Big Macs than McDonald's has ever produced.

بیشتر از آنچه مک دونالدز تا حالا تولید کرده است.

So how did we get to these numbers in the first place?

حالا ما چطوری از همان اول سر از چنین ارقامی درآوردیم؟

They're not made up.

این ارقام ساختگی نیستند.

This map shows you where the world was 40 years ago.

این نقشه نشان می‌دهد دنیا چهل سال پیش در کجا قرار داشته است.

It shows you net calorie gaps in every country in the world.

شکاف‌های کالری خالص در هر کشور دنیا را نشان می‌دهد.

Now, simply put,

ساده‌تر بگوییم،

this is just calories consumed in that country

این میزان کالری مصرفی در یک کشور است

minus calories produced in that same country.

منهای میزان کالری تولید شده در همان کشور.

This is not a statement on malnutrition or anything else.

این یک حاصل برآورد سوء تغذیه و این چیزها نیست.

It's simply saying how many calories are consumed in a single year

این به سادگی می‌گوید که چقدر کالری در ظرف یک سال مصرف می‌شود

minus how many are produced.

و از میزان کالری تولید شده کسر می‌شود.

Blue countries are net calorie exporters,

کشورهای برنگ آبی صادر کننده خالص کالری،

or self-sufficient.

یا کشورهای خودکفا هستند.

They have some in storage for a rainy day.

آنها برای هوای بارانی اندکی ذخیره دارند.

Red countries are net calorie importers.

کشورهای برنگ سرخ کالری وارد می‌کنند.

The deeper, the brighter the red,

هر چه عمیق‌تر، قرمز پررنگ‌تر،

the more you're importing.

میزان واردات بالاتر.

40 years ago, such few countries were net exporters of calories,

چهل سال پیش کشورهای کمتری صادر کننده کالری بودند،

I could count them with one hand.

آنها را می‌شد با انگشتان یک دست شمرد.

Most of the African continent,

بخش اعظم قاره آفریقا،

Europe, most of Asia,

اروپا و بیشتر آسیا،

South America excluding Argentina,

آمریکای جنوبی بجز آرژانتین،

were all net importers of calories.

همه واردکنندگان خالص کالری بودند.

And what's surprising is that China used to actually be food self-sufficient.

وتعجب آور آنکه چین در واقع صاحب خودکفایی غذایی بوده است.

India was a big net importer of calories.

هندوستان یک وارد کننده عظیم بوده است.

40 years later, this is today.

چهل سال بعد این امروز است.

You can see the drastic transformation that's occurred in the world.

تغییرات شدیدی که در دنیا روی داده است را می‌توان مشاهده کرد.

Brazil has emerged as an agricultural powerhouse.

برزیل به عنوان یک نیروگاه کشاورزی ظهور کرده است.

Europe is dominant in global agriculture.

اروپا بر کشاورزی جهانی چیره است.

India has actually flipped from red to blue.

هند از حیطه سرخ به آبی برگشته.

It's become food self-sufficient.

و به خودکفایی غذایی دست یافته.

And China went from that light blue

و چین هم از آبی روشن

to the brightest red that you see on this map.

به پررنگ ترین سرخی که روی این نقشه هست تغییر یافته.

How did we get here? What happened?

چگونه ما سر از اینجا درآوردیم؟ چه شد؟

So this chart shows you India and Africa.

این نمودار هند و آفریقا را نشان می‌دهد.

Blue line is India, red line is Africa.

خط آبی هند است، خط قرمز آفریقا است.

How is it that two regions that started off so similarly

چگونه است این دو منطقه که در شروع آن‌قدر یکسان بودند

in such similar trajectories

در عبور از گذرگاه بسیار مشابهی

take such different paths?

از چنین مسیرهای مختلفی سردرآورند؟

India had a green revolution.

هند شاهد یک انقلاب سبز بوده است.

Not a single African country had a green revolution.

در آفریقا حتی یک کشور هم انقلاب سبز نداشته است.

The net outcome?

نتیجه نهایی چه می‌شود؟

India is food self-sufficient

هند به خودکفایی غذایی می‌رسد

and in the past decade has actually been exporting calories.

و دردهه‌ی گذشته کالری صادر کرده است.

The African continent now imports over 300 trillion calories a year.

قاره آفریقا امروزه سالانه بالغ بر ۳۰۰ تریلیون کالری وارد می‌کند.

Then we add China, the green line.

و سپس چین خط سبز.

Remember the switch from the blue to the bright red?

تغییر وضعیت از آبی به قرمز روشن را به یاد دارید؟

What happened and when did it happen?

چه اتفاقی افتاد و در چه زمانی؟

China seemed to be on a very similar path to India

چین به نظر می‌رسید در مسیری مشابه هند باشد

until the start of the 21st century,

تا آغاز سده ۲۱ام،

where it suddenly flipped.

و بعد ناگهان ورق برگشت.

A young and growing population

یک جمعیت جوان و رو به رشد

combined with significant economic growth

همراه با رشد اقتصادی قابل توجه

made its mark with a big bang

بطور انفجاری به ترقی شایانی دست یافت

and no one in the markets saw it coming.

و هیچ کس در بازارها آن را پیش‌بینی نکرد.

This flip was everything to global agricultural markets.

این جهش برای بازارهای جهانی کشاورزی همه چیز بود.

Luckily now, South America

خوشبختانه حالا آمریکای جنوبی

was starting to boom at the same time as China's rise,

هم‌زمان با برخاستن چین رونق خود را آغاز کرد.

and so therefore, supply and demand were still somewhat balanced.

و بنابراین، عرضه و تقاضا هنوز هم تا حدی متعادل بود.

So the question becomes,

بنابراین پرسش این خواهد بود،

where do we go from here?

از اینجا به چه سمتی می‌رویم؟

Oddly enough,

تعجب آور اینکه،

it's not a new story,

این یک داستان جدید نیست،

except this time it's not just a story of China.

با این تفاوت که این بار داستان فقط مربوط به چین نیست.

It's a continuation of China,

ادامه چین است،

an amplification of Africa

و تقویت آفریقا

and a paradigm shift in India.

و یک تغییرانگاره در هند.

By 2023,

تا رسیدن سال ۲۰۲۳،

Africa's population is forecasted to overtake that of India's and China's.

جمعیت آفریقا پیش بینی می‌شود از هند و چین پیشی خواهد گرفت.

By 2023, these three regions combined

تا سال ۲۰۲۳ این سه منطقه با هم

will make up over half the world's population.

بیشتر از نیمی از جمعیت جهان را تشکیل خواهند داد.

This crossover point starts to present really interesting challenges

این نقطه تقاطع چالش‌های واقعاً جالبی را در عرصه

for global food security.

امنیت غذایی جهان مطرح خواهد کرد.

And a few years later, we're hit hard with that reality.

و چند سال بعد ما با این واقعیت سخت مواجه خواهیم شد.

What does the world look like in 10 years?

در ده سال دیگر جهان چگونه است؟

So far, as I mentioned, India has been food self-sufficient.

تا کنون، همانطور که گفتم هند از خودکفایی غذایی برخوردار بوده است.

Most forecasters predict that this will continue.

اکثراً پیش‌بینی می‌کنند که هند به این روند ادامه خواهد داد.

We disagree.

ولی ما مخالف هستیم.

India will soon become a net importer of calories.

هند به زودی به یک وارد کننده خالص کالری تبدیل خواهد شد.

This will be driven both by the fact

عامل تعیین کننده آن هم

that demand is growing from a population growth standpoint

تقاضای در حال رشد است هم از نقطه نظر رشد جمعیت

plus economic growth.

و هم از نقطه نظر رشد اقتصادی.

It will be driven by both.

هر دو در افزایش تقاضا دخیل هستند.

And even if you have optimistic assumptions

و حتی اگر به فرضیه‌های خوش بینانه

around production growth,

در زمینه رشد تولید قائل باشیم،

it will make that slight flip.

این فقط آن تبدیل کوچک را سبب خواهد شد.

That slight flip can have huge implications.

آن تبدیل کوچک می‌تواند پیامدهای بزرگی داشته باشد.

Next, Africa will continue to be a net importer of calories,

بعد، آفریقا ادامه خواهد داد بعنوان یک وارد کننده خالص کالای کالری،

again driven by population growth and economic growth.

که باز توسط رشد جمعیت و رشد اقتصادی هدایت می‌شود.

This is again assuming optimistic production growth assumptions.

و این بار بر نظریه‌های خوش بینانه توسعه فرآوری استوار است.

Then China,

سپس چین،

where population is flattening out,

که رشد جمعیت آن به کندی می‌گراید،

calorie consumption will explode

مصرف کالری انفجاری خواهد داشت

because the types of calories consumed

زیرا نوع کالای کالری که بمصرف می‌رسد

are also starting to be higher-calorie-content foods.

نیز به غذاهای حاوی کالری بالا تغییر می‌یابد.

And so therefore,

پس بنابراین،

these three regions combined

این سه منطقه مجموعاً

start to present a really interesting challenge for the world.

چالش به واقع جالبی را پیش روی دنیا قرارخواهند داد.

Until now, countries with calorie deficits

تا به امروز کشورهای مواجه با کمبود کالای کالری

have been able to meet these deficits

می‌توانسته‌اند این کاستی را

by importing from surplus regions.

با وارد کردن کالا از مناطق دارای مازاد جبران کنند.

By surplus regions, I'm talking about

منظورم از مناطق دارای مازاد کالا

North America, South America and Europe.

آمریکای شمالی، آمریکای جنوبی و قاره اروپا است.

This line chart over here shows you

این نمودار خطی در اینجا نمایان‌گر

the growth and the projected growth over the next decade of production

رشد، همچنین رشد پیش‌بینی شده تولید درطول دهه آینده

from North America, South America and Europe.

از آمریکای شمالی و جنوبی و از اروپا است.

What it doesn't show you

آنچه که این نمودار نشان نمی‌دهد

is that most of this growth is actually going to come from South America.

این است که بیشتر این رشد در واقع از جانب آمریكای جنوبی تأمین خواهد شد.

And most of this growth

و اینکه بیشتر این توسعه

is going to come at the huge cost of deforestation.

با هزینه‌ی از بین بردن جنگل‌های طبیعی تأمین خواهد شد.

And so when you look at the combined demand increase

پس وقتی به این افزایش تقاضای مرکب از

coming from India, China and the African continent,

کشورهای قاره آفریقا، هند و چین نگاه می‌کنیم،

and look at it versus the combined increase in production

و آن را با رشد مرکب تولید

coming from India, China, the African continent,

حاصل از چین و آفریقا و هند مقایسه می‌کنیم،

North America, South America and Europe,

می‌بینیم که شما، آمریکای شمالی و آمریکای جنوبی و اروپا

you are left with a 214-trillion-calorie deficit,

با یک کمبود کالای کالری ۲۱۴ تریلیونی روبرو خواهید بود،

one we can't produce.

و آن را نمی‌توان تولید کرد.

And this, by the way, is actually assuming we take all the extra calories

واین ضمناً مبتنی بر این فرض است که تمام کالری مازاد

produced in North America, South America and Europe

تولید شده در آمریکای شمالی و جنوبی و اروپا را

and export them solely to India, China and Africa.

فقط به هند و چین و آفریقا صادر کنیم.

What I just presented to you is a vision of an impossible world.

آنچه من هم اکنون به نمایش گذاشتم دورنمای یک جهان غیر ممکن است.

We can do something to change that.

ما می‌توانیم برای حل آن دست به کاری بزنیم.

We can change consumption patterns,

می‌توانیم الگوهای مصرف را تغییر دهیم،

we can reduce food waste,

می‌توانیم ضایعات غذایی را کاهش دهیم،

or we can make a bold commitment

یا آنکه تعهد جسورانه‌ای

to increasing yields exponentially.

در بالا بردن تصاعدی بازده از خود نشان دهیم.

Now, I'm not going to go into discussing

حالا، من نمی خواهم به بحث بپردازم

changing consumption patterns or reducing food waste,

که الگوهای مصرف را چگونه تغییر دهیم یا زباله های غذایی را کاهش دهیم،

because those conversations have been going on for some time now.

این گفتگوها چندی است در حال انجام شدن بوده است.

Nothing has happened.

ولی چیزی عوض نشده است.

Nothing has happened because those arguments

کاری صورت نگرفته است زیرا در این گفتگوها انتظار می‌رود

ask the surplus regions to change their behavior

که کشورهای تولید مازاد در رویه خود تغییری

on behalf of deficit regions.

به سود مناطق مواجه با کمبود، بوجود آورند.

Waiting for others to change their behavior

اینکه منتظر شویم تا دیگران در رفتارشان

on your behalf, for your survival,

به سود ما و برای ادامه حیات ما تغییری بدهند

is a terrible idea.

ایده‌ی بسیار بدی است.

It's unproductive.

بی حاصل است.

So I'd like to suggest an alternative that comes from the red regions.

می‌خواهم جایگزینی را پیشنهاد کنم که برگرفته از مناطق سرخ رنگ است.

China, India, Africa.

چین، هند و آفریقا.

China is constrained in terms of how much more land it actually has

چین تحت فشار است از این حیث که تا چه میزان زمین دراختیار دارد

available for agriculture,

که برای کشاورزی در دسترس باشد،

and it has massive water resource availability issues.

همچنین در زمینه منابع آبرسانی با دشواری بی مرز روبروست.

So the answer really lies in India and in Africa.

بنابراین راه حل در دست کشورهای آفریقا و هند است.

India has some upside in terms of potential yield increases.

هند تا کنون پیشرفت‌هایی داشته است در خصوص توسعه بالقوه محصولات.

Now this is the gap between its current yield

این فاصله‌ای است بین بازدهی کنونی هند

and the theoretical maximum yield it can achieve.

با حداکثر بازدهی فرضی که می‌تواند بدست آورد.

It has some unfarmed arable land remaining, but not much,

زمین‌های قابل کشت بهره‌برداری نشده هنوز هم دارد، ولی نه چندان زیاد،

India is quite land-constrained.

هند از حیث زمین نسبتاً در فشار است.

Now, the African continent, on the other hand,

قاره آفریقا از سوی دیگر،

has vast amounts of arable land remaining

هنوز زمین زراعی بسیار زیاد

and significant upside potential in yields.

و امکان توسعه بازدهی قابل توجهی دارد.

Somewhat simplified picture here,

تصویر ساده‌تر این خواهد بود اینجا،

but if you look at sub-Saharan African yields in corn today,

اما با نگاهی به جنوب صحرای آفریقا و محصول کنونی ذرت آن،

they are where North American yields were in 1940.

می‌بینیم در وضیعتی است که آمریکای شمالی در ۱۹۴۰ قرار داشت.

We don't have 70-plus years to figure this out,

ما هفتاد و چند سال دیگر برای فهمیدن این مطلب در اختیار نداریم،

so it means we need to try something new

برای همین به راهکار جدید نیاز داریم

and we need to try something different.

و به راهکار متفاوت نیاز داریم.

The solution starts with reforms.

راه‌حل با اصلاحات بهسازی آغاز می‌شود.

We need to reform and commercialize

می‌بایست به بهسازی و تجاری سازی

the agricultural industries in Africa

صنایع کشاورزی در آفریقا

and in India.

و در هند دست زد.

Now, by commercialization --

منظور از تجاری سازی

commercialization is not about commercial farming alone.

فقط کشاورزی تجاری نیست.

Commercialization is about leveraging data

تجاری سازی درباره بهره جویی از داده‌ها است

to craft better policies,

تا ترفندهای کاری بهتری بوجود آوریم،

to improve infrastructure,

تا زیرساخت‌ها را بهبود ببخشسیم،

to lower the transportation costs

تا هزینه‌های جابجایی را کاهش بدهیم،

and to completely reform banking and insurance industries.

و در نظام بانکداری و بیمه اصلاحات ریشه ای ایجاد کنیم.

Commercialization is about taking agriculture

تجاری کردن آن است که کشاورزی را

from too risky an endeavor to one where fortunes can be made.

از یک مسئولیت پرخطر به یک مجاهدت پرثمر بدل سازیم.

Commercialization is not about just farmers.

تجاری سازی تنها شامل کشاورزان نمی‌شود.

Commercialization is about the entire agricultural system.

تجاری سازی همه نظام کشاورزی را در برمی‌گیرد.

But commercialization also means confronting the fact

تجاری سازی همچنین به مفهوم روبرو شدن با این واقعیت است

that we can no longer place the burden of growth

که دیگر نمی‌توان بار توسعه را

on small-scale farmers alone,

تنها بر دوش کشاورز مقیاس خرد نهاد،

and accepting that commercial farms and the introduction of commercial farms

و اینکه قبول کنیم که مزارع تجاری و رایج سازی آنها

could provide certain economies of scale

می‌تواند منجر به فراهم آمدن اقتصاد قابل ملاحظه‌ای بشود

that even small-scale farmers can leverage.

که کشاورزی خُرد هم از آن بهره‌مند شود.

It is not about small-scale farming or commercial agriculture,

موضوع زراعت مقیاس خرد یا کشاورزی تجاری،

or big agriculture.

یا کشاورزی کلان نیست.

We can create the first successful models of the coexistence and success

ما می‌توانیم نخستین مدل های موفق همزیستی و رستگاری را بیافرینیم.

of small-scale farming alongside commercial agriculture.

با داشتن کشاورزی خرد و کشاورزی تجاری به موازات یکدیگر.

This is because, for the first time ever,

این به این دلیل است که برای نخستین بار،

the most critical tool for success in the industry --

مهمترین ابزار موفقیت در صنعت --

data and knowledge --

داده‌ها و دانش --

is becoming cheaper by the day.

روز به روز ارزان‌تر می‌شود.

And very soon, it won't matter how much money you have

و خیلی زود مهم نیست چقدر پول داری

or how big you are

یا چقدر بزرگ هستی

to make optimal decisions and maximize probability of success

تا بتوانی در رسیدن به مقاصد مورد نظر خود و به حداکثر رساندن احتمال موفقیت

in reaching your intended goal.

تصمیمات مطلوب بگیری.

Companies like Gro are working really hard to make this a reality.

شرکت هایی مثل Gro واقعاً سرسختانه می‌کوشند تا این را به یک واقعیت بدل کنند.

So if we can commit to this new, bold initiative,

پس اگر بتوانیم به این ابتکار جدید و جسورانه

to this new, bold change,

که برای یک تغییر جدید و جسورانه است دست بزنیم،

not only can we solve the 214-trillion gap that I talked about,

نه تنها می توانیم شکاف ۲۱۴ تریلیونی که از آن صحبت کردم را برطرف سازیم،

but we can actually set the world on a whole new path.

بلکه واقعاً می‌توانیم جهان را در یک مسیر کاملاً جدید قرار دهیم.

India can remain food self-sufficient

هند می‌تواند خود کفایی غذایی خود را حفظ کند

and Africa can emerge as the world's next dark blue region.

و آفریقا می‌تواند به عنوان منطقه آبی رنگ بعدی جهان ظهور کند.

The new question is,

پرسش تازه این است،

how do we produce 214 trillion calories

چگونه ۲۱۴ تریلیون کالری تولید کنیم

to feed 8.3 billion people by 2027?

تا ۸/۳ میلیارد نفر را تا سال ۲۰۲۷غذا بدهیم؟

We have the solution.

راه حل را داریم.

We just need to act on it.

فقط باید طبق آن عمل کنیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)