Why we choke under pressure -- and how to avoid it | Sian Leah Beilock

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Maryam Manzoori

One of the most humiliating things

یکی از تحقیرآمیز‌ترین چیزها

that you can say about someone is "they choked."

که می توانید به کسی بگویید این است «آنها گند زدند.»

And boy, do I know that feeling.

و راستش، این برای من یک حس آشناست.

Growing up, I was an avid athlete.

زمانی که بچه بودم، یک ورزشکار باانگیزه بودم.

My main sport was soccer, and I was a goalkeeper,

ورزش اصلی من فوتبال بود، من دروازه‌بان بودم.

which is both the best and the worst position on the field.

دروازه‌بانی بهترین و بدترین پست بازی است.

You see, when you're a goalie, you get this special uniform,

وقتی شما دروازه‌بان هستند، لباس شما با همه متفاوت است

you get all the glory for a great shot saved,

زمانی که جلوی گل شدن یک توپ را می‌گیرید تمام افتخارش مختص خودتان است،

but you also get the grief when you land a shot in the goal.

در عین حال وقتی یک توپ وارد دروازه می‌شود تمام فریادها بر سر شما است.

When you're a goalie,

زمانی که دروازه‌بان هستید،

all eyes are on you,

تمام نگاه‌ها به شماست،

and with that comes the pressure.

و این نوعی فشار بر شما وارد می‌کند.

I distinctly remember one game in high school.

من به خوبی یکی از بازی‌های دوران دبیرستان را به خاطر دارم.

I was playing for the California state team

من برای تیم ایالتی کالیفرنیا بازی می‌کردم

which is part of the Olympic Development Program.

که قسمتی از برنامه توسعه المپیک است.

I was having a great game ...

یک بازی خیلی خوب داشتم…

until I realized that the national coach was standing right behind me.

تا زمانی که متوجه شدم مربی تیم ملی دقیقاً پشت سر من ایستاده است.

That's when everything changed.

در آن لحظه همه چیز عوض شد.

In a matter of seconds,

در کسری از ثانیه،

I went from playing at the top to the bottom of my ability.

از عرش توانمندی بازی خودم به فرش آمدم.

Just knowing that I was being evaluated changed my performance

فقط فهمیدن این‌که کسی در حال ارزیابی من است، عملکردم را تغییر داد

and forever how I thought about the mental aspect of how we perform.

و برای همیشه یاد من ماند که جنبه روانی، چگونه بر عملکرد ما تاثیر می‌گذارد.

All of a sudden the ball seemed to go in slow motion,

ناگهان، حرکت توپ به نظرم شبیه حرکت آهسته می‌آمد،

and I was fixated on my every move.

و من در تمام حرکاتم تعلل می‌کردم.

The next shot that came I bobbled,

شوت بعدی به سمتم آمد و اشتباه کردم،

but thankfully it didn't land in the goal.

اما خدا را شکر تبدیل به گل نشد.

The shot after that,

شوت بعدی،

I wasn't so lucky:

خیلی خوش شانس نبودم:

I tipped it right into the net.

توپ را نگرفتم و مستقیم رفت داخل دروازه.

My team lost;

تیم من باخت؛

the national coach walked away.

مربی تیم ملی رفت.

I choked under the pressure of those evaluative eyes on me.

و من زیر فشار چشم‌های ارزیابی کننده گند زدم.

Just about everyone does it from time to time --

این تقریبا برای همه، گاهی پیش می‌آید --

there are so many opportunities,

whether it's taking a test,

در فرصت‌های مختلف

giving a talk,

چه یک امتحان باشد،

pitching to a client

یا سخنرانی،

or that special form of torture I like to call the job interview.

یا جلب نظر یک مشتری

(Laughter)

یا آن نوع خاص شکنجه که اسمش را می‌گذارم مصاحبه شغلی.

(خنده)

But the question is why.

اما سوال اینجاست که چرا.

Why do we sometimes fail to perform up to our potential under pressure?

چرا ما گاهی اوقات نمی‌توانیم زیر استرس، آنچه را که در توانمان است، انجام دهیم؟

It's especially bewildering in the case of athletes

این در مورد ورزشکاران گیج کننده‌تر است

who spend so much time physically honing their craft.

که زمان زیادی را صرف ارئقاء مهارت‌شان می‌کنند.

But what about their minds?

اما در مورد ذهن‌هایشان چه؟

Not as much.

نه به آن اندازه.

This is true off the playing field as well.

این در مورد بیرون از زمین مسابقه هم صادق است.

Whether we're taking a test of giving a talk,

چه زمانی که امتحان می‌دهیم یا داریم سخنرانی می‌کنیم،

it's easy to feel like we're ready --

ساده است که احساس کنیم آماده‌ایم--

at the top of our game --

کاملا سوار موضوع هستیم --

and then perform at our worst when it matters most.

سپس دقیقاً در مهمترین زمان، بدترین عملکرد را نشان دهیم.

It turns out that rarely do we practice

معلوم شده که ما به ندرت تحت شرایطی تمرین می‌کنیم

under the types of conditions we're actually going to perform under,

که قرار است واقعا داشته باشیم.

and as a result,

و در نتیجه،

when all eyes are on us,

زمانی که همه نگاه‌ها به ماست،

we sometimes flub our performance.

گاهی اوقات عملکرد ما افتضاح است.

Of course, the question is, why is this the case?

قطعاً، سوال اینجا است که چرا اینگونه است؟

And my experience on the playing field --

و تجربه من در زمین بازی --

and in other important facets of my life --

و سایر موارد در زندگی‌ام --

really pushed me into the field of cognitive science.

در من ایجاد انگیزه کرد تا به رشته علوم شناختی ورود کنم.

I wanted to know how we could reach our limitless potential.

می‌خواستم بدانم چطور می‌توانیم به توان نامحدود بالقوه‌مان دست بابیم.

I wanted to understand how we could use our knowledge

می‌خواستم بفهمم چگونه می‌توانیم از دانش ذهنی و مغزی خود

of the mind and the brain

بهره ببریم تا به ابزار‌های روانشاناسانه

to come up with psychological tools that would help us perform at our best.

دست یابیم که به ما کمک کند بهترین عملکرد را داشته باشیم.

So why does it happen?

پس چرا این اتفاق می‌افتد؟

Why do we sometimes fail to perform up to what we're capable of

چرا گاهی اوقات ما نمی‌توانیم تمام آنچه در توانمان است را

when the pressure is on?

زیر فشار انجام دهیم؟

It may not be so surprising to hear that in stressful situations, we worry.

تعجبی ندارد که بشنویم ما در شرایط پراسترس، نگران می‌شویم.

We worry about the situation,

نگران شرایط،

the consequences,

عواقب،

what others will think of us.

اینکه دیگران در مورد ما چه فکری می‌کنند.

But what is surprising is that we often get in our own way

جالب اینجاست که ما اغلب اوقات در مسیرمان پیش می‌رویم

precisely because our worries prompt us to concentrate too much.

دقیقاً به این علت که نگرانی‌هایمان باعث تمرکز بیش از اندازه ما می‌شوند.

That's right --

درست است --

we pay too much attention to what we're doing.

ما بیش از حد روی کاری که انجام می‌دهیم تمرکز می‌کنیم.

When we're concerned about performing our best,

وقتی نگران نشان دادن بهترین عملکردمان هستیم،

we often try and control aspects of what we're doing

اغلب سعی می‌کنیم تا آن جنبه‌هایی را تحت کنترل درآوریم

that are best left on autopilot,

که بهتر است به حال خود رها شوند،

outside conscious awareness,

و خارج از ضمیر خودآگاه عمل کنند،

and as a result,

و در نتیجه،

we mess up.

خراب می‌کنیم.

Think about a situation where you're shuffling down the stairs.

به موقعیتی فکر کنید که دارید از پلکان می‌افتید.

What would happen if I asked you

اگر از شما بپرسم که

to think about what you're doing with your knee

حین افتادن فکر کنید با زانویتان چه می‌کنید

while you're doing that?

چه اتفاقی می‌افتد؟

There's a good chance you'd fall on your face.

احتمال بالایی وجود دارد که با صورت زمین بخورید.

We as humans only have the ability to pay attention to so much at once,

ما به عنوان انسان قادر هستیم در لحظه به چند کار توجه کنیم،

which is why, by the way,

در ضمن به همین دلیل است که،

it's not a good idea to drive and talk on the cell phone.

رانندگی و همزمان تلفنی حرف زند ایدهٔ خوبی نیست.

And under pressure,

و زیر فشار،

when we're concerned about performing at our best,

زمانی که نگران اجرا کردن بهترین عملکردمان هستیم،

we can try and control aspects of what we're doing

در واقع سعی می‌کنیم جنبه‌هایی از کار خود را کنترل کنیم

that should be left outside conscious control.

که باید به حال خودشان، خارج از ذهن خودآگاه رهایشان کنیم.

The end result is that we mess up.

و در نهایت گند می‌زنیم.

My research team and I have studied this phenomenon of overattention,

من و تیم تحقیقاتم این پدیدهٔ توجه بیش از حد را مورد بررسی قرار داده‌ایم

and we call it paralysis by analysis.

و آن را فلج شدن در اثر تحلیل نامیدیم.

In one study, we asked college soccer players to dribble a soccer ball

در یکی از تحقیقات، از فوتبالیست‌های دانشجو خواستیم حین انجام دریبل

and to pay attention to an aspect of their performance

به آن جنبه‌ای از اجرایشان دقت کنند

that they would not otherwise attend to.

که قبلاً توجهی به آن‌ نداشتند.

We asked them to pay attention

از آن‌ها خواستیم دقت کنند

to what side of the foot was contacting the ball.

We showed that performance was slower and more error-prone

ما نشان دادیم عملکرد آن‌ها کندتر و با تعداد خطای بیشتر می‌شود

when we drew their attention to the step-by-step details

زمانی که تمرکزشان را جلب کردیم

به جزییات ریز در مورد آنچه که انجام می‌دادند.

of what they were doing.

When the pressure is on,

تحت فشار،

we're often concerned with performing at our best,

ما اغلب نگران بهترین ارائه خود هستیم،

and as a result we try and control what we're doing

و در نتیجه سعی می‌کنیم کار‌هایمان را کنترل کنیم

to force the best performance.

تا بر بهترین عملکرد خود تمرکز کنیم.

The end result is that we actually screw up.

نتیجه نهایی این است که در واقع خراب می‌کنیم.

In basketball,

در بسکتبال،

the term "unconscious" is used to describe a shooter who can't miss.

کلمه «ناخودآگاه» در مورد کسی استفاده می‌شود که هیچ شوتی را از دست نمی‌دهد.

And San Antonio Spurs star Tim Duncan has said,

«تیم دانکن»، ستاره تیم سن آنتونیو اسپرس می‌گوید:

"When you have to stop and think, that's when you mess up."

زمانیکه صبر می‌کنید و فکر می‌کنید، دقیقاً همان زمانی است که خراب می‌کنید.

In dance, the great choreographer, George Balanchine,

جورج بلنچین، یکی از طراحان برجسته رقص،

used to urge his dancers,

به هنر آموزان خود می‌گفت،

"Don't think, just do."

«فکر نکن، فقط انجام بده.»

When the pressure's on,

زمانی که تحت فشاریم،

when we want to put our best foot forward,

وقتی می‌خواهیم بهترین عملکردمان را نشان دهیم،

somewhat ironically,

عجیب است که،

we often try and control what we're doing in a way that leads to worse performance.

اغلب کارمان را طوری تحت کنترل درمی‌آوریم که منجر به عملکرد بدتر می‌شود.

So what do we do?

پس باید چه بکنیم؟

Knowing that we have this overactive attention,

در حالی که می‌دانیم این توجه بیش از حد را داریم،

how do we ensure that we perform at our best?

چطور می‌توانیم اطمینان پیدا کنیم که بهترین عملکردمان را خواهیم داشت؟

A lot of it comes down to the prefrontal cortex,

بیشتر این موارد به کورتکش پیشانى مربوط است،

that front part of our brain that sits over our eyes

بخش جلویی مغز که بالای چشم‌هاست

and usually helps us focus in positive ways.

و معمولاً کمک می‌کند تا به شکل مثبت تمرکز کنیم.

It often gets hooked on the wrong things.

اما اغلب درگیر چیز‌های اشتباه می‌شود.

So how do we unhook it?

چگونه از درگیری رهایش کنیم؟

Something as simple as singing a song,

چیزی ساده مثل آواز خواندن،

or paying attention to one's pinky toe,

یا توجه کردن به انگشت کوچک پا،

as pro golfer Jack Nicklaus was rumored to do,

کاری که شایعه شده بود بازیکن حرفه‌ای گلف جک نیکلاس انجام می‌دهد،

can help us take our mind off those pesky details.

می‌تواند کمک کند که ذهنمان را از این جزئیات مزاحم خلاص کنیم.

It's also true that practicing under conditions

این هم درست است که تمرین کردن تحت شرایطی

that we're going to perform under --

که قرار است در واقعیت رخ دهد --

closing the gap between training and competition

به تعبیری از بین بردن فاصله بین تمرین و مسابقه واقعی

can help us get used to that feeling of all eyes on us.

می‌تواند به ما کمک کند تا به شرایطی که همه چشم‌ها روی ماست عادت کنیم.

This is true off the playing field as well.

این در خارج از زمین بازی هم صدق می‌کند.

Whether it's getting ready for an exam

چه آماده شدن برای امتحان باشد

or preparing for a big talk --

یا آماده شدن برای یک سخنرانی مهم --

one that might have a little pressure associated with it --

سخنرانی‌ای که ممکن است با خودش کمی استرس بیاورد --

(Laughter)

(خنده)

getting used to the types of situations you're going to perform under

عادت کردن به وضعیتی که قرار است در آن عمل کنید،

really matters.

واقعاً مهم است.

When you're taking a test, close the book,

هنگامی که دارید برای امتحان تمرین می‌کنید کتاب را ببندید،

practice retrieving the answer from memory under timed situations,

سعی کنید جواب‌ را از حافظه خودتان و در محدودیت زمانی بنویسید،

and when you're giving a talk,

و وقتی قرار است سخنرانی کنید،

practice in front of others.

در جلوی دیگران تمرین کنید.

And if you can't find anyone who will listen,

و اگر کسی را برای گوش دادن پیدا نمی‌کنید،

practice in front of a video camera or even a mirror.

جلوی دوربین فیلمبرداری یا حتی آینه تمرین کنید.

The ability to get used to what it will feel like can make the difference

توانایی در عادت کردن به آنچه که قرار است باشد می‌تواند تعیین کند

in whether we choke or thrive.

که گند بزنیم یا به اوج برسیم.

We've also figured out some ways to get rid of those pesky worries

ما برای ر‌هایی از نگرانی‌های مزاحم و شک داشتن به خود

and self-doubts that tend to creep up in the stressful situations.

که موجب خراب کردن در موقعیت‌های پراسترس می‌شود، روش‌هایی پیدا کردیم.

Researchers have shown that simply jotting down your thoughts and worries

محققان نشان داده‌اند که نوشتن تفکرات و نگرانی‌ها

before a stressful event

قبل از واقعه استرس‌زا

can help to download them from mind --

می‌تواند به پیاده کردن آن‌ها از ذهن کمک کند --

make them less likely to pop up in the moment.

و احتمال ظهور آن‌ها در لحظه را کاهش دهد.

It's kind of like when you wake up in the middle of the night

مثلاً هنگامی که نیمه‌شب از خواب می‌پرید

and you're really worried about what you have to do the next day,

و به شدت نگران کاری هستید که قرار است فردا انجامش دهید،

you're trying to think about everything you have to accomplish,

سعی می‌کنید به همه چیزهایی که باید انجام شود فکر کنید،

and you write it down and then you can go back to sleep.

و آن‌ها را می‌نویسید و سپس می‌توانید به رختخواب برگردید.

روزنگاری یا نوشتن تفکرات روی کاغذ،

Journaling, or getting those thoughts down on paper,

makes it less likely they'll pop up and distract you in the moment.

احتمال اینکه این افکار در لحظه ظاهر شده حواستان را پرت کنند کاهش می‌دهد.

The end result is that you can perform your best when it matters most.

نتیجه نهایی این که شما در مهمترین شرایط بهترین اجرا را خواهید داشت.

So up until now,

خب تا کنون،

I've talked about what happens when we put limits on ourselves

در مورد این حرف زدم که وقتی خودمان را محدود می‌کنیم چه می‌شود

and some tips we can use to help perform up to our potential.

و برخی توصیه‌ها برای کمک به اجرا با حداکثر ظرفیت.

But it's important to remember

اما مهم است که یادمان نرود

that it's not just our own individual being

که فقط هستی شخصی ما نیست که

that can put limits and that can perform poorly;

که محدود می‌شود و ضعیف عمل می‌کند،

our environment has an effect on whether we choke or thrive.

محیط هم روی اینکه قوی یا ضعیف اجرا کنیم موثر است.

Our parents, our teachers, our coaches, our bosses all influence

والدین، معلمان، مربیان، رئیسان همه

whether or not we can put our best foot forward when it matters most.

بر اینکه بهترین اجرا را در شرایط مهم داشته باشیم موثرند.

Take math as an example.

ریاضی را بعنوان مثال در نظر بگیرید.

That's right, I said it:

بله درست است:

math.

گفتم ریاضی.

Lots of people profess to choke or are anxious about doing math,

خیلی از افراد اذعان می‌کنند که هنگام محاسبه گند می‌زنند یا مضطرب هستند،

whether it's taking a test or even calculating the tip on a dinner bill

چه در برگه امتحانی باشد و چه حساب و کتاب صورتحساب شام

as our smart friends look on.

در جلوی چشم دوستان زرنگ.

And it's quite socially acceptable

به لحاظ اجتماعی کاملاً پذیرفته شده

to talk about choking or performing poorly in math.

که در مورد ضعف در محاسبات ریاضی صحبت کنیم.

You don't hear highly educated people walking around talking about the fact

نمی‌شنوید که افراد با تحصیلات عالی از این واقعیت سخن بگویند

or bragging about the fact that they're not good readers,

که خوانندگان خوبی نیستند،

but you hear people all the time bragging about how they're not math people.

اما زیاد می‌شنوید که افراد با افتخار می‌گویند که در ریاضی افتضاح هستند.

And unfortunately,

و متأسفانه،

in the US, this tends to be more so among girls and women

در آمریکا این موضوع بیشتر بین زنان و دختران شایع است

than boys and men.

نا مردان و پسران.

My research team and I have tried to understand

من و تیم تحقیقاتم تلاش کرده‌ایم که بفهمیم

where this fear of math comes from,

این ترس از ریاضی از کجا می‌آید،

and we've actually peered inside the brains

و درون مغز را

using functional magnetic resonance imaging,

با تصویربرداری رزونانس مغناطیسی عملکردی کنکاش کردیم،

of people who are worried about math.

مغز افرادی که از ریاضی می‌ترسند را بررسی کردیم.

We've shown that math phobia correlates with a concrete visceral sensation

نشان داده‌ایم که ریاضی-هراسی با حس قوی احشایی رابطه دارد

such as pain,

مثل درد،

of which we have every right to feel anxious.

همان چیزی که به ما اضطراب می‌دهد.

In fact, when people who are worried about math

در واقع هنگامی که افرادی که نگران ریاضی هستند

are just getting ready to take a math test --

برای امتحان ریاضی آماده می‌شوند --

they're not even taking it, they're just getting ready --

امتحان نمی‌دهند و فقط دارند برای امتحان آماده می‌شوند --

areas of the brain known the be involved in our neural pain response are active.

مناطقی از مغز که به عصب‌های درد مربوط هستند فعال می‌شوند.

When we say math is painful,

وقتی می‌گوییم ریاضی دردناک است،

there's some truth to it for some people.

برای برخی افراد گوشه‌ای از واقعیت است.

But where does this math anxiety come from?

اما این اضطراب ریاضی از کجا می‌آید؟

It turns out that math anxiety is contagious.

مشخص شد که اضطراب ریاضی مسری است.

When adults are worried about math,

وقتی افراد بالغ از ریاضی نگران می‌شوند،

the children around them start worrying, too.

کودکان اطرافشان هم نگران می‌شوند.

As young as first grade,

حتی کودکان کلاس اولی،

when kids are in classrooms

وقتی بچه‌ها در کلاس

with teachers who are anxious about their own math ability,

با معلمانی هستند که خودشان در توان حساب مضطرب هستند،

these kids learn less across the school year.

در مدت سال تحصیلی کمتر یاد می‌گیرند.

And it turns out that this is more prevalent in girls than boys.

و معلوم شده که این موضوع بین دختران شایعتر از پسران است.

At this young age,

در این سنین کم،

kids tend to mimic same-sex adults,

بچه‌ها بیشتر از بزرگسالان همجنس تقلید می‌کنند،

and at least in the US,

و حداقل در آمریکا،

over 90 percent of our elementary school teachers are women.

بیش از ۹۰ درصد معلمان دبستان، زن هستند.

Of course, it's not just what happens in the classroom.

البته این موضوع در کلاس درس خلاصه نمی‌شود.

Social media plays a big role here, too.

شبکه‌های اجتماعی هم نقش مهمی در این موضوع ایفا می‌کنند.

It wasn't so long ago

همین چند وقت پیش

that you could purchase a Teen Talk Barbie

یک عروسک باربی سخنگوی نوجوان در بازار بود

that when the cord was pulled,

که وقتی که فنر کشیده می‌شد،

it would say things like,

چیز‌هایی می‌گفت مانند،

"Will we ever have enough clothes?"

«بالاخره لباس کافی خواهیم داشت؟»

and "Math class is tough."

و «کلاس ریاضی سخت است.»

And just a few years ago,

و فقط چند سال پیش،

major retailers were marketing T-shirts at our young girls

خرده‌فروشان عمده تیشرت‌هایی را برای دختران جوان درست می‌کردند

that read things like, "I'm too pretty to do math,"

که رویش نوشته بود، «من خوشگلتر از آنم که برم سراغ ریاضی،»

یا، «من خوشگلتر از این هستم که تکالیفم را بنویسم و برادرم مشقم را می‌نویسد.»

or, "I'm too pretty to do my homework so my brother does it for me."

And let's not forget about the parents.

و والدین را فراموش نکنیم.

Oh, the parents.

امان از پدر و مادرها.

It turns out that when parents are worried about their own math ability

معلوم شده هنگامی که والدین از توان ریاضی‌شان هراس دارند

and they help their kids a lot with math homework,

و به فرزندانشان در تکالیف ریاضی زیاد کمک می‌کنند،

their kids learn less math across the school year.

بچه‌هایشان در سال تحصیلی کمتر ریاضی یاد می‌گیرند.

As one parent put it,

یکی از والدین گفته،

"I judge my first grader's math homework

«تکلیف ریاضی بچه کلاس اولیم را بر این اساس که

by whether it's a one-glass assignment or a three-glass night."

سرش یک لیوان الکل نوشیدم یا سه لیوان، قضاوت می‌کنم.»

(Laughter)

(خنده)

When adults are anxious about their own math ability,

وقتی بزرگسالان در مورد توان ریاضی خود اضطراب دارند،

it rubs off on their kids

روی فرزندانشان هم اثر می‌گذارد

and it affects whether they choke or thrive.

و بر موفقیت یا شکستشان اثر می‌گذارد.

But just as we can put limits on others,

اما همانگونه که می‌توانیم دیگران را محدود سازیم،

we can take them off.

می‌توانیم محدودیت‌ها را برداریم.

My research team and I have shown

من و تیم تحقیقاتم نشان داده‌ایم

that when we help parents do fun math activities with their kids --

که وقتی به والدین کمک می‌کنیم با فرزندانشان بازی‌های ریاضی بکنند--

rather than, say, just doing bedtime stories or bedtime reading,

به جای این که مثلا فقط موقع خواب برایشان کتاب بخوانند،

they do bedtime math,

حساب قبل از خواب داشته باشند،

which are fun story problems to do with your kids at night,

که شامل مسئله‌های سرگرم‌کننده ریاضی است که شب‌ها با بچه‌ها حل می‌کنید،

not only do children's attitudes about math improve,

نه تنها رویکرد بچه‌ها نسبت به ریاضی بهبود می‌یابد،

but their math performance across the school year improves as well.

بلکه عملکرد ریاضی آن‌ها در سال تحصیلی هم بهتر می‌شود.

Our environment matters.

محیط اطراف مهم است.

From the classroom to parents to media,

از کلاس، والدین تا رسانه،

and it can really make a difference in terms of whether we choke or thrive.

و واقعاً در شکوفایی یا پسرفت می‌تواند نقش ایفا کند.

Fast-forward from my high school soccer game

روی دور تند، از تیم فوتبالم در دبیرستان

to my freshman year in college.

برویم به سال اول دانشگاه.

I was in the chemistry sequence for science majors,

اول در رشته علوم در زیرشاخه شیمی بودم،

and boy did I not belong.

جایی که ابداً به آن احساس تعلق نداشتم.

Even though I studied for my first midterm exam --

اگر چه برای اولین امتحان میان‌ترم مطالعه کردم --

I thought I was ready to go --

و فکر می‌کردم برای امتحان آماده‌ام --

I bombed it.

افتضاح به بار آوردم.

I literally got the worst grade in a class of 400 students.

من کمترین نمره را در یک کلاس ۴۰۰ نفری کسب کردم.

I was convinced I wasn't going to be a science major,

قانع شدم که رشته علوم کار من نیست

that maybe I was dropping out of college altogether.

و ممکن بود به طور کامل دانشگاه را کنار بگذارم.

But then I changed how I studied.

اما در نهایت شیوه مطالعه‌ام را عوض کردم.

Instead of studying alone,

به جای تنهایی خواندن،

I started studying with a group of friends

شروع کردم به مطالعه با گروهی از دوستان

who at the end of the study session would close their book

که در پایان مطالعه، کتاب‌ها را می‌بستند

and compete for the right answer.

و برای جواب درست رقابت می‌کردند.

We learned to practice under stress.

ما یاد گرفتیم که تحت استرس تمرین کنیم.

If you could've looked inside my brain during that first midterm exam,

اگر هنگام اولین امتحان میان‌ترم می‌توانستید داخل ذهن من را ببینید،

you likely would've seen a neural pain response

به احتمال زیاد می‌توانستید یک واکنش درد عصبی را ببینید

a lot like the math-anxious individuals I study.

بسیار شبیه افراد مضطرب از ریاضیات که رویشان تحقیق می‌کنم.

It was probably there during the stressful study situation as well.

به احتمال قوی این درد عصبی موقع درس خواندن‌های پراسترس نیز وجود داشت.

But when I walked into the final,

ولی هنگام امتحان پایان ترم،

my mind was quiet,

ذهن من آرام بود،

and I actually got one of the highest grades in the entire class.

و در واقع یکی از بهترین نمره‌های کلاس را کسب کردم.

It wasn't just about learning the material;

بحث فقط یادگیری مواد درسی نیست؛

it was about learning how to overcome my limits when it mattered most.

بحث بر سر این است که در مهمترین مواقع، یادبگیریم چطور بر محدودیت‌ها غلبه کنیم.

What happens in our heads really matters,

چیزی که در ذهن شما می‌گذرد واقعاً مهم است،

and knowing this,

و با دانستن این،

we can learn how to prepare ourselves and others for success,

می‌توانیم یاد بگیریم که چگونه خود و دیگران را برای موفقیت آماده کنیم،

not just on the playing field but in the boardroom

نه فقط در زمین بازی بلکه همچنین در اتاق جلسات

and in the classroom as well.

و همچنین در کلاس درس.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)