Civilization on the Moon -- and what it means for life on Earth | Jessy Kate Schingler

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Behdad Khazaeli

Right now, there's a lot happening with the Moon.

همین حالا، اتفاقات زیادی برای ماه در حال رخ دادن است.

China has announced plans for an inhabited South Pole station

چین برنامه‌هایی برای یک ایستگاه مسکونی در قطب جنوبی

by the 2030s,

تا سال ۲۰۳۰ اعلام کرده است،

and the United States has an official road map

و ایالات متحده یک نقشه راه رسمی دارد

seeking an increasing number of people living and working in space.

برای افزایش تعداد افرادی که در فضا زندگی و کار می‌کنند.

This will start with NASA's Artemis program,

این طرح با طرح آرتمیس ناسا آغاز خواهد شد،

an international program to send the first woman and the next man

یک طرح بین‌المللی برای فرستادن اولین زن و مردی دیگر

to the Moon this decade.

به ماه در این دهه.

Billionaires and the private sector are getting involved

میلیاردرها و بخش خصوصی

in unprecedented ways.

بطور بی‌سابقه‌ای مشارکت دارند.

There are over a hundred launch companies around the world

بیشتر از صد شرکت پرتاب فضاپیما در سرتاسر دنیا وجود دارند

and roughly a dozen private lunar transportation companies

و تقریبا دوازده شرکت حمل و نقل خصوصی ماه

readying robotic missions to the lunar surface.

در حال ترتیب دادن ماموریت‌های روباتیک به سطح ماه هستند.

We have reusable rockets for the first time in human history.

ما دارای راکت‌های قابل استفاده مجدد برای اولین بار در تاریخ بشر هستیم.

This will enable the development of infrastructure

این موضوع موجب توسعه زیربنا

and utilization of resources.

و بهره‌برداری منابع خواهد شد.

While estimates vary, scientists think

علی رغم تفاوت برآوردها، دانشمندان حدس می‌زنند

there could be up to a billion metric tons of water ice on the Moon.

می‌تواند بالغ بر یک میلیارد تن از آب یخ‌زده روی ماه وجود داشته باشد.

That's greater than the size of Lake Erie,

این از اندازه دریاچه ایری هم بیشتر است،

and enough water to support perhaps hundreds of thousands of people

و این مقدار آب برای تامین احتمالاً صدها هزار نفر از انسان‌هایی

living and working on the Moon.

که روی ماه کار و زندگی می‌کنند، کافی است.

So although official plans are always evolving,

بنابراین اگرچه برنامه‌های رسمی در حال تکمیل شدن هستند،

there's real reason to think that we could see people

دلیل واقعی وجود دارد تا تصور کنیم مردم در دهه آینده

starting to live and work on the Moon

روی ماه زندگی و کار را

in the next decade.

آغاز خواهند کرد.

However, the Moon is roughly the size of the continent of Africa,

به هر حال، ماه تقریبا اندازه قاره افریقا است،

and we're starting to see that the key resources

و احتمالاً منابع کلیدی

may be concentrated in small areas

در مناطق کوچک در نزدیکی قطب‌ها

near the poles.

متمرکز هستند.

This raises important questions about coordinating access to scarce resources.

این موضوع سوالات مهمی درباره هماهنگ‌سازی دسترسی به منابع نادر را مطرح می‌کند.

And there are also legitimate questions about going to the Moon:

و همچنین سوالات صحیحی درباره رفتن به ماه وجود دارند:

colonialism, cultural heritage

استعمار، میراث فرهنگی

and reproducing the systemic inequalities of today's capitalism.

و بازتولید تبعیض سیستمی حاصل از نظام سرمایه‌داری امروز.

And more to the point:

و از همه مهمتر:

Don't we have enough big challenges here on Earth?

آیا ما به اندازه کافی اینجا روی زمین چالش‌های بزرگ نداریم؟

Internet governance, pandemics, terrorism and, perhaps most importantly,

حاکمیت اینترنتی، پاندمی‌ها، تروریسم و شاید از همه مهمتر،

climate crisis and biodiversity loss.

بحران آب و هوا و از دست رفتن تنوع زیستی.

In some senses,

به تعبیری،

the idea of the Moon as just a destination

ایده ماه فقط به عنوان یک مقصد

embodies these problematic qualities.

این ویژگی‌های مشکل‌ساز را مجسم می‌کند.

It conjures a frontier attitude

یک نگرش فرامرزی

of conquest,

از فتح،

big rockets and expensive projects,

راکت‌های بزرگ و پروژه‌های گرانقیمت،

competition and winning.

رقابت و پیروزی را القا می‌کند.

But what's most interesting about the Moon

اما جالبترین نکته در مورد ماه

isn't the billionaires with their rockets

میلیاردرها با راکت‌هایشان

or the same old power struggle between states.

یا همان جنگ قدرت قدیمی بین دولت‌ها نیستند.

In fact, it's not the hardware at all.

در واقع، قضیه اصلا در مورد سخت‌افزار نیست.

It's the software.

بلکه در مورد نرم‌افزار است.

It's the norms, customs and laws.

درباره هنجارها، رسوم و قوانین است.

It's our social technologies.

این فن‌آوری اجتماعی ماست.

And it's the opportunity to update our democratic institutions

و فرصتی است تا نهادهای دموکراتیک‌مان

and the rule of law

و حکم قانون را به‌روز رسانی کنیم

to respond to a new era of planetary-scale challenges.

تا به دوره جدیدی از چالش‌های مقیاس سیاره‌ای پاسخ دهیم.

I'm going to tell you about how the Moon can be a canvas

قصد دارم به شما بگویم که ماه چطور می‌تواند زمینه‌ای باشد

for solving some of our biggest challenges here on Earth.

برای حل برخی از بزرگترین چالش‌هایمان بر روی زمین.

I've been kind of obsessed with this topic since I was a teenager.

این موضوع از زمان نوجوانی مرا آزار می‌داده است.

I've spent the last two decades working on international space policy,

من دو دهه گذشته را با کار کردن بر روی سیاست‌گذاری فضایی بین‌المللی گذرانده‌ام،

but also on small community projects with bottom-up governance design.

و همچنین بر روی پروژه‌های اجتماعی کوچک با طراحی مدیریتی از پایین به بالا.

When I was 17,

وقتی که ۱۷ ساله بودم،

I went to a UN conference on the peaceful uses of outer space

در یک کنفرانس سازمان ملل درباره کاربردهای صلح‌آمیز فضا

in Vienna.

در وین شرکت کردم.

Over two weeks, 160 young people from over 60 countries

بیش از دو هفته، ۱۶۰ فرد جوان از بیش از ۶۰ کشور

were crammed into a big hotel next to the UN building.

در یک هتل بزرگ جنب ساختمان سازمان ملل مستقر شده بودند.

We were invited to make recommendations

دعوت شده بودیم که پیشنهادهایی ارائه دهیم

to Member States

به کشورهای عضو

about the role of space in humanity's future.

درباره نقش فضا در آینده بشر.

After the conference,

بعد از کنفرانس،

some of us were so inspired

برخی از ما بسیار پرشور بودیم

that we actually decided to keep living together.

که در حقیقت تصمیم گرفتیم با هم زندگی کنیم.

Now, living with 20 people might sound kind of crazy,

حالا، زندگی با ۲۰ نفر ممکن است به نوعی دیوانگی به نظر برسد.

but over the years, it enabled us to create a high-trust group

اما بعد از سال‌ها، ما را قادر ساخت که یک گروه بسیار قابل اعتماد تشکیل دهیم

that allowed us to experiment with these social technologies.

و به ما اجازه داد این فن‌آوری‌های اجتماعی را تجربه کنیم.

We designed governance systems ranging from assigning a CEO

ما یک سیستم حاکمیتی طراحی کردیم از انتخاب یک مدیرعامل گرفته

to using a jury process.

تا استفاده از یک فرآیند هیئت منصفه.

And as we grew into our careers,

و همینطور که ما در مشاغل خود رشد کردیم،

and we moved from DC think tanks to working for NASA

و اتاق‌های فکر واشینگتن را برای همکاری با ناسا ترک کردیم

to starting our own companies,

تا شرکت‌های خودمان را تشکیل دهیم،

these experiments enabled us to see

این تجربیات ما را قادر ساخت تا ببینیم

how even small groups could be a petri dish

که چطور گروه‌های کوچک نیز می‌توانند یک ظرف کشت باکتری باشند

for important societal questions such as representation,

برای سوالات اجتماعی مهم مثل یک ارائه،

sustainability or opportunity.

پایداری یا فرصت.

People often talk about the Moon as a petri dish

مردم اغلب راجع به ماه به عنوان یک ظرف کشت باکتری صحبت می‌کنند

or even a blank slate.

یا حتی یک تخته سنگ خالی.

But because of the legal agreements that govern the Moon,

اما به دلیل توافقات قانونی حول حاکمیت ماه،

it actually has something very important in common

در واقع یک چیز بسیار مهم مشترک دارد

with our global challenges here on Earth.

با چالش‌های جهانی ما اینجا روی زمین.

They both involve issues that require us to think beyond territory and borders,

هر دوی این موارد ما را وا می‌دارند که فراتر از سرزمین و مرزها بیاندیشیم،

meaning the Moon is actually more of a template

که بدین معناست که ماه در واقع بیشتر یک الگو است

than a blank slate.

تا یک تخته سنگ خالی.

Signed in 1967, the Outer Space Treaty is the defining treaty

پیمان فضای برون‌جوی که در سال ۱۹۶۷ امضا شد، پیمانی است

governing activities in outer space,

که بر فعالیت‌های خارج جو حاکم است،

including the Moon.

از جمله ماه.

And it has two key ingredients

و دو جزء کلیدی دارد

that radically alter the basis on which laws can be constructed.

که اساساً زیربنایی که قوانین بر آن بنا شده را تغییر می‌دهد.

The first is a requirement for free access to all areas of a celestial body.

جزء اول نیاز به دسترسی آزاد به همه مناطق یک جرم آسمانی است.

And the second is that the Moon and other celestial bodies

و دومین جزء این است که ماه و باقی اجرام آسمانی

are not subject to national appropriation.

تحت مالکیت کشورهای خاصی نیستند.

Now, this is crazy,

مسخره است،

because the entire earthly international system --

زیرا تمام سیستم بین‌المللی زمین--

the United Nations,

سازمان ملل متحد،

the system of treaties and international agreements --

سیستم معاهدات و توافقات بین‌المللی--

is built on the idea of state sovereignty,

بر اساس ایده حاکمیت دولت بنا شده‌اند،

on the appropriation of land and resources within borders

بر اساس مالکیت زمین و منابع درون مرزها

and the autonomy to control free access within those borders.

و خودمختاری برای مدیریت و دسترسی آزاد درون آن مرزها.

By doing away with both of these,

با از بین بردن این دو،

we create the conditions for what are called the "commons."

ما شروطی را ایجاد کردیم برای آنچه که «مشترکات» نامیده می‌شوند.

Based on the work of Nobel Prize-winning economist Elinor Ostrom,

بر اساس کار برنده جایزه نوبل اقتصاد الینور آستروم،

global commons are those resources that we all share

مشترکات جهانی آن منابعی هستند که همه ما به اشتراک می‌گذاریم

that require us to work together to manage and protect

و نیاز داریم تا برای مدیریت و محافظت آنها با همکاری کنیم

important aspects of our survival and well-being,

مهمترین جنبه‌های بقا و سعادت ما،

like climate or the oceans.

مثل آب و هوا یا اقیانوس‌ها.

Commons-based approaches offer a greenfield for institution design

رویکردهای مشترک-محور یک زمین سبز را برای طراحی موسسه پیشنهاد می‌کنند

that's only beginning to be explored

این تازه ابتدای اکتشافات

at the global and interplanetary level.

در سطح جهانی و بین سیاره‌ای است.

What do property rights look like?

حقوق مالکیت چگونه است؟

And how do we manage resources

و ما چگونه منابع را مدیریت می‌کنیم

when the traditional tools of external authority and private property

هنگامی که ابزارهای سنتی اقتدار خارجی و مالکیت خصوصی

don't apply?

اعمال نمی‌شود؟

Though we don't have all the answers,

اگرچه ما همه جوابها را نداریم،

climate, internet governance, authoritarianism --

آب و هوا، حاکمیت اینترنت، استبداد --

these are all deeply existential threats

همه اینها تهدیدهای عمیق وجودی هستند

that we have failed to address with our current ways of thinking.

که ما در رفع آنها با طرز فکر فعلی‌مان ناموفق بوده‌ایم.

Successful paths forward will require us to develop new tools.

راه‌های موفقیت‌آمیز پیش‌ رو ما را ملزم به توسعه ابزارهای جدید خواهند کرد.

So how do we incorporate commons-based logic

خوب چگونه یک منطق مورد قبول عموم را

into our global and space institutions?

در موسسات فضایی و جهانی‌مان بنا کنیم؟

Well, here's one attempt that came from an unlikely source.

خوب، این یک تلاشی است از یک منبع غیرمحتمل.

As a young activist in World War II,

به عنوان یک فعال جوان در جنگ جهانی دوم،

Arvid Pardo was arrested for anti-fascist organizing

آروید پاردو برای سازماندهی ضد فاشیستی بازداشت شد

and held under death sentence by the Gestapo.

و توسط سازمان پلیس مخفی آلمان نازی به مرگ محکوم شد.

After the war,

بعد از جنگ،

he worked his way into the diplomatic corps,

او راهش را در قالب یک سفیر کهنه‌کار ادامه داد،

eventually becoming the first permanent representative of Malta

سرانجام به نخستین نماینده دائمی جزیره مالت

to the United Nations.

در سازمان ملل تبدیل شد.

Pardo saw that international law did not have the tools

پاردو دید که قانون بین‌المللی ابزارهای لازم را

to address management of shared global resources,

برای مدیریت منابع جهانی مشترک دارا نیست،

such as the high seas.

مثل دریاهای آزاد.

He also saw an opportunity to advocate for equitable sharing between nations.

او همچنین یک فرصت حمایت از اشتراک عادلانه بین ملت‌ها می‌دید.

In 1967, Pardo gave a famous speech to the United Nations,

در ۱۹۶۷، پاردو یک سخنرانی مشهور در سازمان ملل ارائه داد،

introducing the idea

در معرفی طرحی

that the oceans and their resources were the "common heritage of mankind."

مبنی بر اینکه اقیانوس‌ها و منابع‌شان «میراث مشترک بشریت»است.

The phrase was eventually adopted as part of the Law of the Sea Treaty,

این عبارت سرانجام به عنوان بخشی از پیمان قانون دریا پذیرفته شد.

probably the most sophisticated commons-management regime

قانونی که امروزه احتمالاً یچیده‌ترین رژیم مدیریت مشترکات

on the planet today.

بر روی زمین است.

It was seen as a watershed moment,

به عنوان یک نقطه عطف

a constitution for the seas.

برای یک قانون اساسی برای دریاها تلقی شد.

But the language proved so controversial

اما موضوع زبان کار را سخت کرد

that it took over 12 years to gain enough signatures

و بیشتر از ۱۲ سال طول کشید تا امضاهای کافی را

for the treaty to enter into force,

برای اجرایی شدن پیمان بدست آورد،

and some states still refuse to sign it.

و برخی دولت‌ها هنوز از امضای آن سر باز می‌زنند.

The objection was not so much about sharing per se,

اعتراض بر سر خود به اشتراک گذاری نبود،

but the obligation to share.

بلکه بر سر تعهد به اشتراک گذاری بود.

States felt that the principle of equality undermined their autonomy

دولت‌ها احساس می‌کردند که اصل تساوی، استقلال و حاکمیت آنها را

and state sovereignty,

تضعیف می‌کند،

the same autonomy and state sovereignty that underpins international law.

همان استقلال و حاکمیت دولتی که از قانون بین‌المللی پشتیبانی می‌کند.

So in many ways,

پس از جهات بسیاری،

the story of the common heritage principle

این داستان اصل میراث مشترک

is a tragedy.

یک تراژدی است.

But it's powerful because it makes plain

اما قدرتمند است زیرا راه‌هایی

the ways in which the current world order will put up antibodies and defenses

که از طریق آن نظم جهانی فعلی پادتن‌ها و دفاع‌ها را به کار می‌گیرد را هموار می‌کند

and resist attempts at structural reform.

و در برابر تلاش‌ها برای تغییر ساختار مقاومت می‌کند.

But here's the thing:

اما موضوعی وجود دارد:

the Outer Space Treaty has already made these structural reforms.

پیمان فضای خارجی پیشاپیش این تغییرات ساختاری را انجام داده است.

At the height of the Cold War,

در اوج جنگ سرد،

terrified that each would get to the Moon first,

وحشت‌زده از اینکه اول چه کسی به ماه می‌رسد،

the United States and the USSR

ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی

made the Westphalian equivalent of a deal with the devil.

اصل عدم مداخله در امور داخلی کشور دیگر را معادل معامله با شیطان می‌دانستند.

By requiring free access and preventing territorial appropriation,

با الزام دسترسی آزاد و جلوگیری از تصرف زمین،

we are required to redesign our most basic institutions,

ما نیاز داشتیم تا اساسی‌ترین موسسات‌مان را دوباره طراحی کنیم،

and perhaps in doing so,

و شاید در جریان این کار،

learn something new we can apply here on Earth.

چیز جدیدی می‌آموختیم که می‌توانست اینجا روی زمین بکار رود.

So although the Moon might seem a little far away sometimes,

خوب اگرچه ماه ممکن است گاهی اوقات دور به نظر برسد،

how we answer basic questions now

نحوه پاسخ دادن ما به سوالات اساسی،

will set precedent for who has a seat at the table

برای کسی که جایگاه و مقامی دارد اولویت‌ها

and what consent looks like.

و رضایتمندی‌ها را تعیین می‌کند.

And these are questions of social technology,

و اینها سوالاتی از جنس فن‌آوری اجتماعی هستند

not rockets and hardware.

نه راکت‌ و سخت‌افزار.

In fact, these conversations are starting to happen right now.

در واقع، این گفتگوها همین حالا آغاز شده‌اند.

The space community is discussing basic shared agreements,

جامعه فضایی روی توافق‌نامه‌های اساسی مشترک در حال بحث است،

such as how do we designate lunar areas as heritage sites,

مثل اینکه چگونه مناطق ماه را به عنوان سایت‌های میراث فرهنگی تعیین کنیم،

and how do we get permission for where to land

و چگونه اجازه فرود بگیریم

when traditional external authority

هنگامی گه حکومت‌های خارجی سنتی

doesn't apply?

دیگر کاربردی ندارد؟

How do we enforce requirements for coordination

چطور الزامات هماهنگی را اعمال کنیم

when it's against the rules to tell people where to go?

وقتی که بر خلاف قوانین است که به مردم بگوییم به کجا بروند؟

And how do we manage access to scarce resources

و چگونه دسترسی به منابع نادر را مدیریت کنیم

such as water, minerals

مثل آب، مواد معدنی

or even the peaks of eternal light --

یا حتی قله‌های با نور ابدی--

craters that sit at just the right latitude

دهانه‌هایی که درست در عرض جغرافیایی مناسب قرار دارند

to receive near-constant exposure to sunlight --

تا تقریبا در معرض تابش همیشگی نور خورشید قرار بگیرد--

and therefore, power?

و بنابراین، قدرت؟

Now, some people think that the lack of rules on the Moon

حالا، برخی مردم فکر می‌کنند که فقدان قوانین روی ماه

is terrifying.

وحشتناک است.

And there are legitimately some terrifying elements of it.

و به لحاظ قانونی برخی بندهای وحشتناک وجود دارد.

If there are no rules on the Moon,

اگر قوانینی روی ماه وجود نداشته باشد،

then won't we end up in a first-come, first-served situation?

بنابراین آیا ما منجر به این نخواهد شد که هر که زودتر آمد اختیار با اوست؟

And we might,

و این امکان وجود دارد،

if we dismiss this moment.

اگر ما این وضعیت را در نظر نگیریم.

But not if we're willing to be bold and to engage the challenge.

اما اگر بخواهیم جسور باشیم و خود را به این چالش بکشیم اینگونه نمی‌شود.

As we learned in our communities of self-governance,

همانگونه که در اجتماعات‌مان در مورد خودگردانی آموخته‌ایم،

it's easier to create something new than trying to dismantle the old.

اینکه چیز جدیدی را خلق کنیم آسانتر است از تلاش برای از بین بردن چیزهای قدیمی.

And where else but the Moon

و در کجا به جز ماه

can we prototype new institutions at global scale

می‌توانیم نمونه اولیه نهادهای جدید در مقیاس جهانی ایجاد کنیم

in a self-contained environment with the exact design constraints needed

در یک محیط جامع با طراحی دقیق محدودیت‌های مورد نیاز

for our biggest challenges here on Earth?

برای بزرگترین چالش‌های ما اینجا روی زمین؟

Back in 1999,

در سال ۱۹۹۹،

the United Nations taught a group of young space geeks

سازمان ملل به یک گروه از جوانان علاقمند به فضا آموزش داد

that we could think bigger,

که ما می‌توانیم بزرگتر فکر کنیم،

that we could impact nations if we chose to.

که ما می‌توانیم ملت‌ها را تحت تاثیر قرار دهیم اگر بخواهیم.

Today, the stage is set for the next step:

امروز، صحنه برای گام بعدی آماده است:

to envision what comes after territory and borders.

برای تصور آنچه در آنسوی قلمرو و مرزهاست.

Thank you.

سپاسگزارم.