What crows teach us about death | Kaeli Swift

Translator: shirin etebar Reviewer: Masoud Motamedifar

Whether we want to or not, humans spend a great deal of time

چه بخواهیم و چه نخواهیم، انسان‌ها زمان زیادی را

considering death.

صرف تفکر درباره‌ی مرگ می‌کنند.

And it's possible we've been doing so since shortly after homo sapiens

و این احتمال وجود دارد که ما از مدت کوتاهی پس از شروع پرسه زدن انسان‌های نخستین

first began roaming the landscape.

در چشم‌انداز زمین، این کار را انجام داده باشیم.

After all, the first intentional human burial

از این گذشته، تصور می‌شود اولین خاکسپاری عمدی انسان

is thought to have occurred around 100,000 years ago.

در حدود ۱۰۰,۰۰۰ سال پیش رخ داده باشد.

What might those early people have been thinking

افراد اولیه ممکن است به چه چیزی فکر کرده باشند

as they took the time to dig into the earth,

وقتی که زمان خود را برای کندن زمین،

deposit the body

خاک‌سپاری بدن

and carefully cover it up again?

و دوباره با دقت پوشاندن آن می‌گذراندند؟

Were they trying to protect it from scavengers

آیا آنها سعی در محافظت از آن در برابر لاشه‌خوارها

or stymie the spread of disease?

یا جلوگیری از شیوع بیماری داشتند؟

Were they trying to honor the deceased?

آیا آنها سعی در بزرگداشت مرده داشتند؟

Or did they just not want to have to look at a dead body?

یا اینکه فقط نمی‌خواستند به یک جسد مرده نگاه کنند؟

Without the advent of a time machine,

بدون ظهور ماشین زمان

we may never know for sure what those early people were thinking,

ممکن است هرگز اطلاعی به طور قطع از آنچه که افراد اولیه فکر می‌کردند پیدا نکنیم،

but one thing we do know is that humans are far from alone

اما چیزی که می‌دانیم این است که انسان‌ها در توجه نسبت به مردگان

in our attention towards the dead.

تنها نیستند.

Like people, some animals,

مانند افراد، بعضی از حیوانات،

including the corvids, the family of birds

از جمله قارچ‌ها، خانواده پرندگان

that houses the crows, ravens, magpies and jays,

که کلاغ‌ها، غراب‌ها، زاغی‌ها و جیجاق‌ها را در خود جای داده‌اند،

also seem to pay special attention to their dead.

به نظر می‌رسد توجه ویژه‌ای به مردگان خود دارند.

In fact, the rituals of corvids may have acted as the inspiration

در واقع، مراسم‌های قارچ‌ها ممکن است به عنوان الهام بخشِ خود ما

for our own.

عمل کرده باشد.

After all, it was the raven that God sent down

از این گذشته، کلاغ سیاه بود که خداوند فرستاد

to teach Cain how to bury his slain brother Abel.

تا به قابیل یاد دهد چگونه برادر مقتول خود هابیل را دفن کند.

But despite this clear recognition by early people that other animals

اما علی رغم این شناخت واضح توسط انسان‌های اولیه که سایر حیوانات

attend to their dead,

از مردگان خود مراقبت می‌کنند،

it's only fairly recently that science has really turned its attention

تازه اخیراً علم توجه خود را

towards this phenomenon.

به این پدیده معطوف کرده است.

In fact, a formal name for this field -- comparative thanatology --

در حقیقت، یک نام رسمی برای این رشته - مرگ‌شناسی مقایسه‌ای -

wasn't first introduced until 2016.

برای اولین بار تا سال ۲۰۱۶ معرفی نشد.

In this growing field, we are beginning to appreciate what a rich place

در این زمینه رو به رشد، ما درک می‌کنیم که جهان طبیعت

the natural world is with respect to how other animals interact with their dead,

با توجه به چگونگی تعامل سایر حیوانات با مردگان خود، چه مکان ثروتمندی است،

and it's in this growing body of knowledge

و در این دانش در حال رشد است که

that that time machine to our early ancestors might be possible.

ممکن است ماشین زمان برای اجداد اولیه ما امکان پذیر باشد.

So what are we learning in this growing field?

بنابراین ما در این زمینه در حال رشد چه می‌آموزیم؟

Well, right now we can split our understanding into two main groups.

خوب، در حال حاضر می‌توانیم دانسته‌امان را به دو گروه اصلی تقسیم کنیم.

In the first, we have animals that display stereotyped, predictable behaviors

در آغاز، ما حیواناتی که رفتارهای کلیشه‌ای و قابل پیش‌بینی نسبت به مردگانشان

towards their dead,

and for whom much of what we understand about them

و بیشتر آنچه را که درباره آنها می‌فهمیم

comes from experimental studies.

ناشی از مطالعات تجربی است.

This group includes things like the social insects --

این گروه شامل مواردی مانند حشرات -

bees and ants and termites --

زنبورها و مورچه‌ها و موریانه‌هاست -

and for all of these animals, colony hygiene is of critical importance,

و برای همه این حیوانات، بهداشت کلنی از اهمیت حیاتی برخوردار است،

and so as a result these animals display rigorous undertaking behaviors

در نتیجه این حیوانات در پاسخ به اجساد

in response to corpses.

رفتارهای دقیق انجام می‌دهند.

For example, they may physically remove carcasses from the colony.

به عنوان مثال، آنها ممکن است لاشه را از کلنی خارج کنند.

They may consume them.

ممکن است آنها را بخورند.

They may even construct tombs.

حتی ممکن است مقبره‌هایی نیز بسازند.

We see similar hygiene-driven responses in some colony-living mammals.

ما در برخی از پستانداران موجود در کلنی شاهد واکنش‌های مشابه بهداشتی نیز هستیم.

Rats, for example, will reliably bury cage-mates

به عنوان مثال، موش صحرایی می‌تواند همسران داخل قفس خود را

that have been dead for 48 hours.

که به مدت ۴۸ ساعت مرده‌اند، دفن کند.

In our other group, we have animals that display more variable,

در گروه دیگر ما حیواناتی داریم که رفتارهای متغیرتر،

perhaps more charismatic behaviors,

شاید جذبه بیشتری از خود نشان می‌دهند

and for whom much of what we understand about them

و برای آنها بسیاری از آنچه در مورد آنها می‌فهمیم

comes from anecdotes

از حکایات دانشمندان

by scientists or other observers.

یا ناظران دیگر ناشی می‌شود.

This is the animals whose death behaviors

اینها حیواناتی هستند که فکر می‌کنم

I suspect might be more familiar to folks.

رفتارهای مرگ آنها بیشتر برای مردم آشنا باشد.

It includes organisms like elephants,

این ارگانیسم شامل جاندارانی مانند فیل است،

which are well-known for their attendance to their dead,

که حتی در فرهنگ عامیانه هم به دلیل حضور در کنار مردگانشان

even in popular culture.

معروف هستند.

In fact, they're even known to be attracted

در حقیقت، حتی شناخته شده است که آنها

to the bones of their deceased.

به استخوان‌های متوفی خود جذب می‌شوند.

It also includes animals like primates,

این همچنین شامل حیواناتی مانند پستانداران می‌شود،

which display a wide variety of behaviors around their dead,

که رفتارهای مختلفی را در اطراف مردگان خود نشان می‌دهند،

from grooming them

از نظافت آنها گرفته

to prolonged attention towards them,

تا توجه طولانی مدت نسبت به آنها،

guarding them,

محافظت از آنها،

even the transportation of dead infants.

حتی انتقال نوزادان مرده.

And that's actually a behavior we've seen in a number of animals,

و در واقع این رفتاری است که درتعدادی از حیوانات

like the dolphins for example.

مانند دلفین‌ها دیده‌ایم،

You may remember the story of Tahlequah,

شاید شما داستان تاهلکواه،

the orca in the resident J pod in the Puget Sound,

نهنگ قاتل ساکن در جی‌پاد، در پیوجت ساند را به یاد بیاورید،

who during the summer of 2018

که در طول تابستان ۲۰۱۸

carried her dead calf

بچه مرده خود را

for an unprecedented 17 days.

به مدت ۱۷ روز بی‌سابقه حمل کرد.

Now, a story like that

اکنون، داستانی مانند آن

is both heartbreaking and fascinating,

هم دلخراش و هم جذاب است،

but it offers far more questions than it does answers.

اما سوالات بسیار بیشتری نسبت به پاسخ‌های آن ارائه می‌دهد.

For example, why did Tahlequah carry her calf

به عنوان مثال، چرا تاهلکواه بچه خود را

for such a long period of time?

برای مدت زمان طولانی حمل كرد؟

Was she just that stricken with grief?

آیا او فقط گرفتار غم و اندوه شده بود؟

Was she more confused by her unresponsive infant?

آیا او بیشتر تحت تأثیر فرزند بی‌پاسخ خود قرار گرفته بود؟

Or is this behavior just less rare in orcas

یا آیا این رفتار در نهنگ‌های قاتل کمتر از آنچه که

than we currently understand it to be?

در حال حاضر درک می‌کنیم وجود دارد؟

But for a variety of reasons,

اما به دلایل مختلفی،

it's difficult to do the kinds of experimental studies

انجام انواع مطالعات تجربی روی یک حیوان مانند نهنگ قاتل

in an animal like an orca, or many of these other large mammals,

یا بسیاری از پستانداران بزرگ دیگر دشوار است،

that might elucidate those kinds of questions.

زیرا ممکن است آن نوع از سوالات را روشن کند.

So instead, science is turning to an animal whose behaviors around death

پس درعوض، علم به حیوانی روی می‌آورد که از زمان قبل از میلاد مسیح درباره‌ی

we've been thinking about since BCE:

رفتارهایش پیرامون مرگ فکر کرده‌ایم:

the crows.

کلاغ‌ها.

Like insects and primates,

مانند حشرات و نخستی‌ها،

crows also seem to pay special attention to their dead.

کلاغ‌ها نیز توجه ویژه‌ای به مردگان خود دارند.

Typically, this manifests as the discovering bird alarm calling,

به طور معمول، این امر به عنوان زنگ هشدار پرنده ظاهر می‌شود،

like you can see in this photo,

همانطور که در این عکس می‌بینید،

followed by the recruitment of other birds to the area

به دنبال بازجذب پرندگان دیگر در منطقه برای تشکیل آنچه که

to form what we call a mob.

ما ازدحام جمعیت می‌نامیم.

But it can be a little different than that too.

اما این می‌تواند کمی متفاوت از آن باشد.

For example, I've had people share with me seeing prolonged silent vigils by crows

مثلا، مردم با من شب زنده داریِ بی‌صدا و طولانی مدت کلاغ‌ها را در مقابل

in response to deceased or dying crows.

کلاغ‌های مرده یا در حال مرگ به اشتراک گذاشته‌اند.

I've even had people tell me of witnessing crows place objects

حتی مردم به من درباره‌ی مشاهدات خود که كلاغ‌ها اجسامی

like sticks and candy wrappers on or near the bodies of dead crows.

مانند چوب و آب‌نبات را روی یا در نزدیكیِ بدن كلاغ‌های مرده قرار می‌دهند، گفته‌اند.

And this mix of observations puts these birds

و این ترکیب مشاهدات این پرندگان را

in a really important place in our scheme,

در مکانی واقعاً مهم در طرح ما قرار می‌دهد،

because it suggests on the one hand they might be like the insects,

زیرا نشان می‌دهد از یک طرف ممکن است مانند حشرات باشند،

displaying these very predictable behaviors,

این رفتارهای بسیار قابل پیش‌بینی را نشان می‌دهند،

but on the other hand we have this handful of observations

اما از طرف دیگر ما تعداد انگشت‌شماری از مشاهدات داریم

that are more difficult to explain and feel a bit more like what we see

که توضیح آنها کمی دشوارتر است و احساس آنها کمی بیشتر شبیه چیزی است که

in some of the mammals like primates and elephants.

در برخی از پستانداران مانند نخستی‌ها و فیل‌ها مشاهده می‌کنیم.

And like those animals, crows share an extremely large relative brain size

و مانند آن حیوانات، کلاغ‌ها دارای اندازه نسبتاً بزرگ مغزی

and the kinds of dynamic social lives that might invite more complexity

و انواع زندگی اجتماعی پویا هستند که ممکن است پیچیدگی بیشتری را

in how they respond to their dead.

در نحوه پاسخگویی به مردگانشان به وجود آورد.

So I wanted to try to understand what was going on

بنابراین من می‌خواستم سعی کنم بفهمم چه اتفاقی می‌افتد

when crows encounter a dead crow,

وقتی که کلاغ‌ها با کلاغ مرده‌ای روبرو می‌شوند،

and what this might teach us about the role of death in their world,

و این ممکن است چه چیزی را در مورد نقش مرگ در دنیای آنها،

and possibly the worlds of other animals as well,

و احتمالاً دنیای حیوانات دیگر،

even those early versions of ourselves.

حتی آن نسخه‌های اولیه خودمان، به ما بیاموزد.

There's a number of different ways that we could explain

چندین روش مختلف وجود دارد که ما می‌توانیم توضیح دهیم

why crows might be attracted to their dead.

چرا کلاغ‌ها ممکن است جذب مردگان خود شوند.

For example, maybe it's a social opportunity,

به عنوان مثال، شاید این یک فرصت اجتماعی باشد،

a way for them to explore why that individual died,

راهی برای آنها برای کشف اینکه چرا آن فرد مرده است،

who they were

چه کسی بوده

and what impact this is going to have on the neighborhood moving forward.

و این چه تاثیری در حرکت دسته به جلو دارد.

Maybe it's an expression of grief,

شاید این یک حالت بیان اندوه

like our own contemporary funerals.

مانند مراسم خاک‌سپاری معاصر ما باشد.

Or maybe it's a way that they learn about danger in their environment.

یا شاید این راهی است که آنها در مورد خطر در محیط اطراف خود بیاموزند.

While all of those explanations are worth pursuing,

اگر چه همه این توضیحات قابل پیگیری است،

and certainly not mutually exclusive,

و قطعاً از یکدیگر جدا نیستند،

they're not all testable scientific questions.

همه آنها سوالات علمی قابل آزمایش نیستند.

But that idea that dead crows might act as cues of danger, that is.

اما این ایده که کلاغ‌های مرده ممکن است به عنوان نشانه‌هایی از خطر عمل کنند،

So as a graduate student, I wanted to explore that question,

به عنوان یک دانشجوی تحصیلات تکمیلی، می‌خواستم با توجه مخصوص به دو ایده،

particularly with respect to two ideas.

این سوال را پیگیری کنم.

The first was whether they might be able to learn new predators,

اولین مورد این بود که آیا آنها ممکن است قادر به یادگیری شکارچیان جدید،

specifically people,

به ویژه مردم،

based on their association with dead crows.

بر اساس ارتباط آنها با کلاغ‌های مرده باشند؟

And the second was if they might learn places

و دوم این بود که آیا آنها ممکن است مکان‌هایی را

associated with where they find crow bodies.

که در آن اجسام کلاغ را پیدا می‌کنند بیاموزند؟

So to do this, I would go out into some unsuspecting Seattle neighborhood

برای انجام این کار، من به محله سیاتل با ساکنین بی‌خبر می‌رفتم

and I would start to feed a breeding pair of crows

و در طی سه روز شروع به تغذیه

over the course of three days,

یک جفت کلاغ پرورشی می‌کردم،

and this provided a baseline

و این یک معیار اساسی از اینکه

for how quickly the crows would come down to a food pile,

چقدر سریع کلاغ‌ها به یک توده غذا می‌رسند، فراهم کرد

which, as you'll see in a minute, was really important.

همانطور که تا یک دقیقه دیگر خواهید دید، واقعاً مهم بود.

Then, on the fourth day,

سپس، در روز چهارم،

we would have our funeral.

مراسم خاک‌سپاری خواهیم داشت.

This is Linda.

این لیندا است.

Linda is one of seven masks whose job was to stand there for 30 minutes

لیندا یکی از هفت ماسکی است که وظیفه او ۳۰ دقیقه ایستادن در آنجا

with her little hors d'oeuvre plate of dead crow

با بشقاب کوچک پیش‌غذا کلاغ مرده بود

while I documented what happened.

در حالی که من اتفاقات را مستند کردم.

Most importantly, though,

از همه مهم‌تر،

her job was to come back after a week,

شغل او این بود که پس از یک هفته برگردد،

now without the dead crow,

اکنون بدون کلاغ مرده،

so that we could see if the birds would treat her just like any old pedestrian,

پس ما می‌توانیم ببینیم که آیا پرندگان با او مانند هر عابر پیاده‌ی پیر رفتار می‌کنند

or if, instead, they would exhibit behaviors like alarm calling

یا در عوض اگر آنها رفتارهایی مانند زنگ خطر

or dive bombing

یا شیرجه زدن نشان ‌می‌دهند

that would indicate that they perceived her as a predator.

که نشان دهد آنها او را به عنوان یک شکارچی می‌بینند.

Now, given that we already knew crows were capable of learning

اکنون، با توجه به اینکه ما قبلاً می‌دانستیم کلاغ‌ها قادر به یادگیری

and recognizing human faces,

و شناخت چهره انسان هستند،

it may come as no surprise that the majority of crows in our study

تعجب‌آور نخواهد بود که اکثر کلاغ‌های مطالعه ما

did treat the masks that they saw handling dead crows as threats

در طی شش هفته آینده ماسک‌هایی را که هنگام رسیدگی

when they saw them over the course of the next six weeks.

به کلاغ‌های مرده مشاهده می‌کردند، به عنوان تهدید تلقی می‌کردند.

Now, if you're sitting there thinking,

حالا، اگر در حال فکر کردن آنجا نشسته‌اید،

alright, give me a break,

خوب، کمی به من استراحت دهید،

look at that face, it is terrifying,

به آن صورت نگاه کنید، وحشتناک است،

anyone would treat that as a threat

اگر هر کسی آن را در حال قدم زدن در خیابان ببیند،

if they saw it walking down the street,

با آن مانند یک تهدید رفتار می‌کند،

know that you are not alone.

بدانید که شما تنها نیستید.

As it turns out, a lot of the folks

همانطور که معلوم شد، بسیاری از مردمی

whose houses we did these experiments in front of

که در خانه‌هایشان این آزمایشات را انجام داده‌ایم،

felt the same way,

همین احساس را دارند،

but we'll save that for another time.

اما ما این را برای زمان دیگری نگه خواهیم داشت.

So you may be comforted to know that we did control tests

پس ممکن است خیالتان راحت باشد از اینکه بدانید

to make sure that crows don't share our preconceived bias against masks

آزمایشات کنترلی انجام دادیم تا مطمئن شویم کلاغ‌ها مانند ما تعصب قبلی علیه ماسک‌هایی

that look a bit like the female version of Hannibal Lecter.

که کمی شبیه نسخه زنانه هانیبال لکتر است، ندارند.(اشاره به شخصیت داستانی)

Now, in addition to finding that crows were able to make associations with people

اکنون، علاوه بر اینکه متوجه شدیم کلاغ‌ها بر اساس رسیدگی به کلاغ‌های مرده

based on their handling of dead crows,

قادر به معاشرت با مردم هستند،

we also found that in the days following these funeral events,

ما همچنین دریافتیم که در روزهای پس از این مراسمات تشییع جنازه،

as we continued to feed them,

همچنان که به آنها غذا می‌دادیم،

that their willingness to come down to the food pile significantly diminished,

تمایل آنها به فرود آمدن برای تغذیه از توده غذا به طور قابل توجهی کاهش یافته است،

and we didn't see that same kind of decline in our control groups.

و ما شاهد همان نوع کاهش در گروه‌های کنترل خود نبودیم.

So that suggests that, yes, crows can make associations

پس این نشان می‌دهد که بله، کلاغ‌ها می‌توانند با مکان‌های خاصی

with particular places where they've seen dead crows.

که کلاغ‌های مرده را دیده‌اند ارتباط برقرار کنند.

So together, what that tells us is that

روی هم، آنچه به ما می‌گوید این است که

while we certainly shouldn't discount those other explanations,

اگرچه مطمئناً نباید توضیحات دیگر را نادیده بگیریم،

we can feel pretty confident in saying

می‌توانیم احساس اعتماد به نفس کنیم

that for crows, attention to their dead

در گفتن اینکه برای کلاغ‌ها، توجه به مردگانشان

might be a really important way

ممکن است راهی واقعاً مهم

that these animals learn about danger.

برای یادگیری این جانوران در مورد خطر باشد.

And that's a nice, tidy little narrative

و این یک روایت کوچک و منظم است

on which to hang our hats.

که می‌توانیم باور کنیم.

But in life and death,

اما در زندگی و مرگ،

things are rarely so neat,

همه چیز به ندرت بسیار منظم است،

and I really came face to face with that in a follow-up experiment,

و من واقعاً در آزمایش بعدی با آن روبرو شدم،

where we were looking at how crows respond to dead crows

جایی که ما در حال بررسی چگونگیِ پاسخ کلاغ‌ها به کلاغ‌های مرده

in the absence of any kind of predator.

در غیاب هر نوع شکارچی بودیم.

And suffice it to say, we found that in these cases,

و همین کافی است که بگویم، ما در این موارد دریافتیم که

the wakes can get a little more weird.

احیا ممکن است کمی عجیب‌تر شود.

So this is what that experimental setup looks like.

بنابراین این تنظیمات آزمایشی به نظر می‌رسد.

You can see our stuffed dead crow alone on the sidewalk,

می‌توانید کلاغ سیر شده مرده‌‌‌ ما را تنهایی در پیاده‌رو

and it's been placed on the territory of a pair.

و در قلمرو یک جفت قرار گرفته، مشاهده کنید.

(Squawk)

(صدای غارغار)

That is the alarm call by one of those territorial birds,

این زنگ هشدار یکی از آن پرندگان محلی است،

and it's coming into frame.

که وارد تصویر می‌شود.

Pretty soon, its mate is going to join it.

خیلی زود، همسر او قصد دارد به آن بپیوندد.

And so far, this is all very usual.

و تا کنون، همه اینها بسیار معمول است.

This is what crows do.

کاری که کلاغ‌ها انجام می‌دهند.

OK, right now it's getting a little less usual.

خوب، در حال حاضر کمی کمتر معمول است.

Not everyone here might be familiar with what bird sex looks like,

شاید همه در اینجا با جفت‌گیری پرندگان آشنا نباشند،

so if you are not, this is what it looks like.

بنابراین اگر آشنا نیستید، به این شکل است.

You're basically seeing a confluence of three behaviors:

شما در واقع تلاقی سه رفتار را مشاهده می‌کنید:

alarm, as indicated by the alarm calling;

هشدار، همانطور که با زنگ هشدار نشان داده می‌شود؛

aggression, as indicated by the very forceful pecking

پرخاشگری، همانطور که توسط نوک زدن بسیار قوی

by both one of the copulatory birds and one of the excited bystanders;

توسط هر دو پرندگان همبسته و یکی از تماشاگران هیجان‌زده نشان داده می‌شود؛

and sexual arousal.

و تحریک جنسی.

Clearly, this is startling,

واضح است که این مسئله

and interesting to think about and talk about.

بسیار حیرت انگیز و جالب است که می‌توان درباره آن گفت‌وگو کرد.

But if our goal is to understand

اما اگر هدف ما درک تصویر کلی

the big picture of how animals interact with their dead,

از نحوه تعامل حیوانات با مردگان است،

then the most important question we should ask is, is this representative?

مهمترین سوالی که باید بپرسیم این است که آیا این نمایانگر است؟

Is this something that's happening consistently?

آیا این اتفاقی است که به طور مداوم اتفاق می‌افتد؟

And that's why being able to do systematic studies with crows

و به همین دلیل است که توانایی انجام مطالعات منظم با کلاغ‌ها

is so valuable,

بسیار ارزشمند است،

because after conducting hundreds of these trials,

زیرا پس از انجام صدها مورد از این آزمایشات،

where I was placing these dead crows out on the sidewalks

جایی که من این کلاغ‌های مرده را در پیاده‌روهای

on the territories of hundreds of different pairs,

قلمروهای صدها جفت مختلف قرار می‌دادم،

what we found was that, no, it's not.

آنچه ما دریافتیم این بود که نه، اینطور نیست.

Contact of any kind,

هر نوع تماس،

whether it was sexual, aggressive

اعم از جنسی، پرخاشگرانه

or even just exploratory,

یا حتی فقط اکتشافی،

only occurred 30 percent of the time.

فقط در ۳۰ درصد از مواقع اتفاق می‌افتد.

So given that this wasn't representative,

بنابراین با توجه به اینکه این نمایانگر موضوع نبود،

this was the minority,

این نشانگر بخش کمتری بود،

we may be tempted to just dismiss it

ممکن است وسوسه شویم که فقط آن را به عنوان

as irrelevant, odd, creepy, weird crow behavior.

یک رفتار غیر مرتبط، عجیب و عجیب کلاغ رد کنیم.

But what may surprise you is that behaviors like aggression

اما آنچه ممکن است شما را متعجب کند این است که رفتارهایی مانند پرخاشگری

or even sexual arousal

یا حتی تحریک جنسی

aren't all that rare,

خیلی نادر نیستند،

and certainly aren't constrained to just crows.

و مطمئناً فقط محدود به کلاغ نیستند.

Because while the popular narrative when it comes to animal death behaviors

از آنجا که روایت مشهور در مورد رفتارهای مرگ حیوانات

tends to focus on affiliative behaviors

بر رفتارهای وابسته مانند

like grooming or guarding,

نظافت یا محافظت تمرکز دارد،

that is far from the complete list of what even our closest relatives do

اما از لیست کاملی که حتی نزدیکان ما در مورد مردگان خود انجام می‌دهند

around their dead.

بسیار دور است.

In fact, we've documented behaviors like biting, beating and even sex itself

در حقیقت، ما رفتارهایی مانند گاز گرفتن، ضرب و شتم و حتی جفت‌گیری را

in a wide variety of animals,

در طیف وسیعی از حیوانات،

including many primates and dolphins.

از جمله بسیاری از نخستی‌ها و دلفین‌ها، ثبت کرده‌ایم.

So where does this leave us in our understanding of animals

بنابراین این ما را در کجا در درک حیوانات

and their death rituals?

و مراسم مرگ آنها ترک می‌کند؟

Well, for crows, it suggests that,

خوب، برای کلاغ‌ها، این نشان می‌دهد که

like insects, they may have a strong adaptive driver

آنها مانند حشرات، ممکن است یک محرک سازگار قوی

in their interest in their dead.

در علاقه به مرده خود داشته باشند.

In this case, it might be danger learning,

در این مورد، ممکن است این یادگیری خطر باشد،

and that might have acted as the inspiration

و همچنین ممکن است به عنوان الهام بخشِ

for our own rituals as well.

مراسم‌های خود ما عمل کند.

But when we look more closely,

اما وقتی با دقت بیشتری نگاه می‌کنیم،

we see that there's no one simple narrative

می‌بینیم که هیچ روایت ساده‌ای وجود ندارد

that can explain the vast array of behaviors

که بتواند مجموعه گسترده‌ای از رفتارهایی را که در کلاغ‌ها

we see in crows and many other animals.

و بسیاری از حیوانات دیگر مشاهده می‌کنیم، توضیح دهد.

And that suggests that we are still far from completing that time machine.

و این نشان می‌دهد که ما هنوز از تکمیل آن ماشین زمان فاصله داریم.

But it's going to be a really fascinating ride.

اما این یک سواری واقعاً جذاب خواهد بود.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)