7 principles for building better cities | Peter Calthorpe | TED

Reviewer: shirin etebar

اجازه دهید کمی به پیچیدگی موقعیتی

که در آن قرار داریم، اضافه کنم.

همزمان با اینکه مشکل تغییرات آب و هوایی را حل می‌کنیم،

So, let me add to the complexity

در حال ساختن شهرهایی برای سه میلیارد نفر هستیم.

of the situation we find ourselves in.

At the same time that we're solving for climate change,

این یعنی دو برابر شدن محیط زیست شهری.

we're going to be building cities for three billion people.

اگر این کار را درست انجام ندهیم،

مطمئن نیستم تمام راه‌حل‌های آب وهوایی در جهان هم بتواند بشر را نجات دهد،

That's a doubling of the urban environment.

چرا که بسیاری از چیزها به این که چطور شهرهایمان را شکل می‌دهیم وابسته است:

If we don't get that right,

I'm not sure all the climate solutions in the world will save mankind,

نه تنها تأثیرات زیست‌ محیطی،

بلکه سلامت اجتماعی ما،

because so much depends on how we shape our cities:

پویایی اقتصادی ما،

حس اجتماعی و ارتباطات ما.

not just environmental impacts,

اساساً، چگونگی شکل دادن به شهرها،

but our social well-being,

تجلیِ نوع بشری است که آن را به ارمغان می‌آوریم.

our economic vitality,

our sense of community and connectedness.

و اگر آن را درست دریابیم، فکر می‌کنم،

Fundamentally, the way we shape cities is a manifestation

مسئله‌ای رایج و مهم باشد.

و تا حدی، صحیح انجام دادن آن می‌تواند به حل مسائل تغییرات اقلیمی کمک کند،

of the kind of humanity we bring to bear.

And so getting it right is, I think,

چرا که در نهایت،

به نظر می‌رسد این رفتار ما است که مشکل را ایجاد کرده باشد.

the order of the day.

And to a certain degree, getting it right can help us solve climate change,

این مشکل مستقل از سایر موضوعات نیست.

مشکل فقط شرکت‌هایی مثل اِکسان‌موبیل و شرکت‌های نفتی نیستند.

because in the end,

it's our behavior that seems to be driving the problem.

مشکل ما هستیم؛ اینکه چطور زندگی می‌کنیم.

The problem isn't free-floating,

شیوه زندگی ما.

and it isn't just ExxonMobil and oil companies.

موجودی شرور در این داستان هست.

اسمش «گسترش بی‌رویه شهری» است و من در مورد آن صریح خواهم بود.

It's us; how we live.

اما نه آن نوع گسترش بی‌‌رویه شهری که شما و بسیاری از مردم فکر می‌کنید،

How we live.

There's a villain in this story.

به عنوان رشد بی‌رویه مناطق کم‌تراکم

It's called sprawl, and I'll be upfront about that.

درحاشیه کلان‌ شهرهای بزرگ.

But it's not just the kind of sprawl you think of, or many people think of,

در واقع، فکر می‌کنم این رشد بی‌رویه در هرجایی با هر تراکمی می‌تواند رخ دهد.

as low-density development

out at the periphery of the metropolitan area.

ویژگی اصلی آن این است که مردم را منزوی می‌کند.

Actually, I think sprawl can happen anywhere, at any density.

مردم را به مناطق محصور اقتصادی مختلف

و محصور به کاربری زمین، جدانشین می‌کند.

The key attribute is that it isolates people.

آن‌ها را از طبیعت دور می‌کند.

It segregates people into economic enclaves

امکان هم‌افزایی را از بین می‌برد،

امکان تعاملی

and land-use enclaves.

که شهرها را به مکان‌هایی فوق‌العاده‌ای تبدیل می‌کنند

It separates them from nature.

و موجب پیشرفت و رونق جوامع می‌شوند.

It doesn't allow the cross-fertilization,

پس راه مبارزه با گسترش بی‌رویه شهری، چیزی است که همه باید به آن فکر کنیم،

the interaction,

that make cities great places

به خصوص زمانی که درگیرِ چنین پروژه‌های ساخت‌وساز عظیمی هستیم.

and that make society thrive.

So the antidote to sprawl is really what we all need to be thinking about,

اجازه دهید با تمرینی شما را راهنمایی کنم.

especially when we're taking on this massive construction project.

ما مدلی برای ایالت کالیفرنیا توسعه دادیم

تا بتوانند میزان انتشار کربن را کاهش دهند.

So let me take you through one exercise.

ما یک سری سناریو برای چگونگی رشد این ایالت تدوین کردیم،

We developed the model for the state of California

so they could get on with reducing carbon emissions.

و این فقط یک نمونه بسیار ساده شده است.

We did a whole series of scenarios for how the state could grow,

ما الگوهای گوناگون توسعه را ترکیب کردیم

و گفتیم این‌ها قرار است ما را به سال ۲۰۵۰ برسانند،

and this is just one overly simplified one.

۱۰ میلیون جمعیت جدید در ایالت کالیفرنیا.

We mixed different development prototypes

and said they're going to carry us through the year 2050,

و یکی از آن‌ها گسترش بی‌رویه شهری بود.

تعداد مکان‌های تکراری فراوان می‌شود: مراکز خرید، قطعه‌بندی اراضی،

10 million new crew in our state of California.

محدوده‌های اداری.

مشخصه اصلی سناریوی دیگر این بود که همه به شهرها نیایند،

And one was sprawl.

It's just more of the same: shopping malls, subdivisions,

بلکه فقط توسعه فشرده وجود داشته باشد،

چیزی که قبلاً به آن به عنوان حومه تراموا،

office parks.

The other one was dominated by, not everybody moving to the city,

محله‌های قابل پیاده‌روی،

کم‌ارتفاع، اما یکپارچه، محیط‌های با استفاده ترکیبی فکرمی‌کردیم.

but just compact development,

what we used to think of as streetcar suburbs,

و نتایج شگفت‌انگیز بودند.

walkable neighborhoods,

شگفت‌انگیز بودند نه تنها به جهت تغییراتی که

low-rise, but integrated, mixed-used environments.

در عادت شهرسازی ما ایجاد می‌کنند،

And the results are astounding.

بلکه به این دلیل که هریک نماینده یک گروه ذی‌نفع ویژه‌ای هستند،

They're astounding not just for the scale of the difference

of this one shift in our city-making habit

یک گروه ذی‌نفع خاص که قبلاً یکی‌یکی از نگرانی‌های خود

but also because each one represents a special interest group,

دفاع می‌کردند.

آن‌ها چیزی را که من «منافع مشترکِ» فرم شهری می‌نامم، نمی‌دیدند،

a special interest group that used to advocate for their concerns

چیزی که به آنها اجازه پیوستن به دیگران را دهد.

one at a time.

بنابراین، مصرف زمین:

They did not see the, what I call, "co-benefits" of urban form

متخصصان محیط زیست واقعا نگران این مساله هستند،

کشاورزان نیز چنین هستند.

that allows them to join with others.

طیف گسترده‌ای از مردم وجود دارند،

So, land consumption:

و البته گروه‌های همسایه‌ای که خواهان فضای باز درمجاورتشان هستند.

environmentalists are really concerned about this,

so are farmers;

نسخه پراکنده با ساخت‌وساز نامنظم کالیفرنیا

there's a whole range of people,

تقریباً ردپای فیزیک شهری را دو برابر می‌کند.

and, of course, neighborhood groups that want open space nearby.

گازهای گلخانه‌ای: صرفه‌جویی بسیار زیاد،

The sprawl version of California

به این دلیل که در کالیفرنیا، بیشترین میزان انتشار کربن

almost doubles the urban physical footprint.

از ماشین‌ها و شهرهایی است که به ماشین‌ها آنقدر وابسته نیستند

Greenhouse gas: tremendous savings,

because in California, our biggest carbon emission comes from cars,

که صرفه‌جویی کلانی به وجود آورند.

and cities that don't depend on cars as much

مسافت طی شده وسیله نقلیه: چیزی که من در موردش صحبت می‌کردم.

فقط با کاهش میانگین ۱۰,۰۰۰ مایل (۱۶,۰۹۳ کیلومتر) به ازای هر خانوار در سال،

obviously create huge savings.

Vehicle miles traveled: that's what I was just talking about.

از جایی در میانه ۲۶,۰۰۰ (۴۱,۸۴۲ کیلومتر) در هر خانوار،

Just reducing the average 10,000 miles per household per year,

نه تنها تأثیر زیادی بر کیفیت هوا و کربن

from somewhere in the mid-26,000 per household,

بلکه بر دفترچه حساب و خرجی خانوار نیز تاثیر دارد .

has a huge impact not just on air quality and carbon

رانندگی به این اندازه بسیار گران است،

و همانطور که دیدیم،

طبقه متوسط در تقلا برای زندگی است.

but also on the household pocketbook.

مراقبت‌های بهداشتی: ما در مورد چگونگی اصلاح آن پس از خرابی صحبت می‌کردیم -

It's very expensive to drive that much,

and as we've seen,

هوا را تمیز کنید.

the middle class is struggling to hold on.

چرا آلودگی را متوقف نکنیم؟

چرا فقط از پاها و دوچرخه‌هایمان بیشتر استفاده نکنیم؟

Health care: we were talking about how do you fix it once we broke it --

و این عملکرد شهرهایی است که ما شکل می‌دهیم.

clean the air.

Why not just stop polluting?

هزینه‌های خانوار:

Why not just use our feet and bikes more?

سال ۲۰۰۸ نشانه‌ای در زمان بود،

And that's a function of the kinds of cities that we shape.

نه فقط صنعت مالی که کنترل نشده بود.

Household costs:

بلکه ما سعی می‌کردیم در آن سال تعداد زیادی از مسکن‌های نامناسب را بفروشیم:

2008 was a mark in time,

not of just the financial industry running amok.

خانه‌های بزرگ، خانواده مجرد، دوردست،

بسیار گران‌تر برای خانواده‌های طبقه متوسط

It was that we were trying to sell too many of the wrong kind of housing:

و رک و پوست‌کنده، خانه‌هایی که دیگر مناسب سبک زندگی‌شان نبود.

large lot, single family, distant,

اما برای تغییر فهرست ملک‌ها،

too expensive for the average middle-class family to afford

می‌توانید تامین مالی را کاهش داده و آن را به فروش برسانید.

and, quite frankly, not a good fit to their lifestyle anymore.

به نظرم اینطور اتفاقات خیلی رخ داده است

But in order to move inventory,

کاهش هزینه به میزان ۱۰,۰۰۰ دلار -

به یاد داشته باشید، در کالیفرنیا میانگین ۵۰,۰۰۰ است -

you can discount the financing and get it sold.

یک عامل بزرگ است.

I think that's a lot of what happened.

این فقط ماشین و هزینه‌های آب و برق است.

Reducing cost by 10,000 dollars --

بنابراین حامیان مسکن ارزان قیمت که اغلب در سیلوهای خود

remember, in California the median is 50,000 --

this is a big element.

جدا از طرفداران محیط زیست، جدا از سیاستمداران می‌نشینند،

That's just cars and utility costs.

So the affordable housing advocates, who often sit off in their silos

همه با یکدیگر می‌جنگند،

اکنون شروع به دیدن آرمان مشترک می‌کنند

separate from the environmentalists, separate from the politicians,

و من فکر می‌کنم علت مشترک چیزی است که واقعاً باعث تغییر می‌شود.

everybody fighting with everyone,

لس‌آنجلس، در نتیجه این تلاش‌ها،

now begin to see common cause,

اکنون تصمیم گرفته است

and I think the common cause is what really brings about the change.

خود را به یک محیط مبتنی بر حمل‌ونقل عمومی تبدیل کند.

Los Angeles, as a result of these efforts,

در واقع، از سال ۲۰۰۸،

has now decided to transform itself

آن‌ها به اختصاص ۴۰۰ میلیارد دلار اوراق قرضه برای حمل‌ونقل

into a more transit-oriented environment.

و اختصاص نیافتن هیچ پولی برای بزرگراه‌های جدید رأی داده‌اند.

As a matter of fact, since '08,

چه تحولی:

they've voted in 400 billion dollars of bonds for transit

لس‌آنجلس به شهر پیاده‌روها و ترانزیت‌ها تبدیل می‌شود،

نه شهر ماشین‌ها.

and zero dollars for new highways.

(تشویق)

چطور این اتفاق می‌افتد؟

What a transformation:

شما کمترین زمین مطلوب را می‌گیرید،

LA becomes a city of walkers and transit,

جایی که فضا هست، حمل‌ونقل را اضافه می‌کنید

و سپس توسعه با کاربری چندمنظوره را تکمیل می‌کنید،

not a city of cars.

(Applause)

How does it happen?

You take the least desirable land, the strip,

نیازهای مسکن جدید را برآورده می‌کنید

you add where there's space, transit

و محله‌های موجود در اطراف آن را

and then you infill mixed-use development,

تکامل‌یافته‌تر،

جالب‌تر و مناسب پیاده‌روی می‌کنید.

you satisfy new housing demands

در اینجا نوعی دیگر از پراکندگی وجود دارد:

and you make the existing neighborhoods

چین، پراکندگی با چگالی بالا، چیزی که به‌عنوان یک «اکسیمورون» می‌شناسید،

all around it more complex,

more interesting, more walkable.

اما با همان مشکلات، همه چیز جدا شده در شهرک‌های خودکفا (سوپربلوک)

Here's another kind of sprawl:

و البته این مه‌دود شگفت‌انگیزی که همین الان صحبت شد.

China, high-density sprawl, what you think of as an oxymoron,

در حال حاضر ۱۲ درصد از تولید ناخالص داخلی در چین

but the same problems, everything isolated in superblocks,

صرف اثرات بهداشتی آن می‌شود.

and of course this amazing smog that was just spoken to.

البته تاریخ شهرهای چین قوی است.

Twelve percent of GDP in China now is spent

شبیه به مکان‌های دیگر است.

جامعه همواره در مورد فروشگاه‌های کوچک و محلی

on the health impacts of that.

و حمل‌ونقل درون شهری و پیاده‌روی، تعامل با همسایگان خود بود.

The history, of course, of Chinese cities is robust.

It's like any other place.

شاید آرمان‌شهر به نظر برسد، اما اینطور نیست.

Community was all about small, local shops

مردم واقعاً این را می‌خواهند.

and local services and walking, interacting with your neighbors.

شهرک‌های خودکفای جدید -

این بلوک‌هایی هستند که ۵,۰۰۰ واحد در خود جای دادند

It may sound utopian, but it's not.

و همچنین دارای دروازه و ومحصور هستند، چون هیچ‌کس دیگری را نمی‌شناسد.

It's actually what people really want.

The new superblocks --

و البته، حتی یک پیاده‌رو، هیچ مغازه‌ای در همکف ساختمان‌ها وجود ندارد -

these are blocks that would have 5,000 units in them,

یک محیط بسیار استریل.

and they're gated as well, because nobody knows anybody else.

من این مورد را اینجا در یکی از شهرک‌های خودکفا پیدا کردم

And of course, there isn't even a sidewalk, no ground floor shops --

که مردم به‌طور غیرقانونی در پارکینگ خود مغازه‌هایی راه انداخته بودند

a very sterile environment.

I found this one case here in one of the superblocks

تا بتوانند آن نوع اقتصاد خدمات محلی را داشته باشند.

میل مردم به درستی آن وجود دارد.

where people had illicitly set up shops in their garages

so that they could have that kind of local service economy.

ما فقط باید برنامه‌ریزان و سیاستمداران را وارد کار کنیم.

The desire of people to get it right is there.

خیلی خوب. چند برنامه‌ریزی فنی.

چونگ‌کینگ شهری با جمعیت ۳۰ میلیون نفر است.

We just have to get the planners on board and the politicians.

تقریباً به بزرگی کالیفرنیا است.

All right. Some technical planning stuff.

این یک منطقه با رشد کم است.

آن‌ها از ما می‌خواستند که جایگزین پراکندگی را

Chongqing is a city of 30 million people.

در چندین شهر در سراسر چین آزمایش کنیم.

It's almost as big as California.

This is a small growth area.

این طرح برای چهار و نیم میلیون نفر است.

They wanted us to test the alternative to sprawl

نکته مهم تصویر این است که

in several cities across China.

هر یک از آن دایره‌ها شعاع مسیر پیاده‌روی

This is for four-and-a-half million people.

در اطراف یک ایستگاه حمل‌ونقل است -

سرمایه‌گذاری هنگفت در مترو و بی‌آرتی

What the takeaway from this image is,

every one of those circles is a walking radius

و توزیعی که به همه اجازه می‌دهد

around a transit station --

تا در فاصله کمی از آن کار کنند.

massive investment in metro and BRT,

منطقه قرمز، یک انفجار جمعیت است.

به یکباره، اصول ما خواستار حفظ فضای سبز

and a distribution that allows everybody

و ویژگی‌های مهم زیست‌محیطی شد.

to work within walking distance of that.

The red area, this is a blow-up.

و سپس آن خیابان‌های دیگر در آنجا خیابان‌های بدون خودرو هستند.

All of a sudden, our principles called for green space

preserving the important ecological features.

بنابراین به جای بولدوزر کردن، تسطیح محل

And then those other streets in there are auto-free streets.

و ساختن تا کنار رودخانه،

این مرز سبز چیزی بود که در چین واقعاً عادی نبود

So instead of bulldozing, leveling the site

تا زمانی که این مجموعه از شیوه‌ها

and building right up to the river,

در آنجا مورد آزمایش قرار گرفتند.

this green edge was something that really wasn't normative in China

بافت شهری، بلوک‌های کوچک،

شاید ۵۰۰ خانواده در هر بلوک

until these set of practices

began experimentation there.

که همدیگر را می‌شناسند.

اطراف خیابان دارای مغازه است،

The urban fabric, small blocks,

بنابراین مقاصد محلی وجود دارد.

maybe 500 families per block.

و خود خیابان‌ها کوچک‌تر می‌شوند،

They know each other.

چون تعداد آن‌ها بیشتر است.

The street perimeter has shops

بسیار ساده،

طراحی شهری بسیار سرراست.

so there's local destinations.

حالا، اینجا چیزی دارید که من خیلی دوستش دارم.

And the streets themselves become smaller,

because there are more of them.

منطقی فکر کنید.

Very simple,

اگر فقط یک‌سوم مردم ماشین دارند،

straightforward urban design.

چرا ۱۰۰ درصد خیابان‌هایمان را به ماشین اختصاص می‌دهیم؟

Now, here you have something I dearly love.

Think of the logic.

چه می‌شود اگر ۷۰ درصد خیابان‌ها را

If only a third of the people have cars,

در اختیار افراد بدون ماشین قرار دهیم

why do we give 100 percent of our streets to cars?

تا حمل‌ونقل برای آن‌ها کارآمد باشد،

What if we gave 70 percent of the streets

تا بتوانند راه بروند، دوچرخه‌سواری کنند؟

چرا نباید --

to car-free, to everybody else,

(تشویق)

برابری جغرافیایی را

so that the transit could move well for them,

در سیستم گردشی خود داشته باشیم؟

so that they could walk, so they could bike?

Why not have --

و کاملاً صادقانه بگویم، شهرها عملکرد بهتری خواهند داشت.

(Applause)

geographic equity

مهم نیست که آن‌ها چه کنند،

in our circulation system?

هر چقدر هم که در پکن جاده‌های کمربندی بسازند،

نمی‌توانند کاملا بر ترافیک غلبه کنند.

And quite frankly, cities would function better.

این مسیر پیاده‌گرد (بدون تردد ماشین) با استفاده چندمنظوره در امتداد ساحل است.

No matter what they do,

no matter how many ring roads they build in Beijing,

دارای حمل‌ونقل در وسط است.

they just can't overcome complete gridlock.

من خوشحالم که این وسایل نقلیه خودران را می‌سازم،

So this is an auto-free street, mixed use along the edge.

اما شاید فرصتی داشته باشم که بعداً در مورد آن صحبت کنم.

It has transit running down the middle.

بنابراین هفت اصل وجود دارد که اکنون توسط بالاترین سطوح

I'm happy to make that transit autonomous vehicles,

در دولت چین پذیرفته شده است

but maybe I'll have a chance to talk about that later.

و آن‌ها در حال تحقق اجرای اصول هستند.

So there are seven principles that have now been adopted

این اصول ساده و به نظرم جهانی هستند.

by the highest levels in the Chinese government,

یکی از آن‌ها حفظ محیط زیست طبیعی، تاریخ

and they're moving to implement them.

و کشاورزی اساسی است.

And they're simple,

and they are globally, I think, universal principles.

دوم چندمنظوره بودن است.

One is to preserve the natural environment, the history

چندمنظوره بودن رایج است اما وقتی می‌گویم چندمنظوره،

منظورم درآمدهای مختلط، گروه‌های سنی مختلط

and the critical agriculture.

و همچنین کاربری مختلط است.

Second is mix.

Mixed use is popular, but when I say mixed,

راه رفتن.

هیچ شهر بزرگی وجود ندارد که از قدم زدن در آن لذت نبرید.

I mean mixed incomes, mixed age groups

شما آنجا نمی‌روید.

as well as mixed-land use.

در تعطیلات به جاهایی می‌روید که قادر به راه رفتن باشید.

چرا همه جا را اینگونه نسازیم؟

Walk.

There's no great city that you don't enjoy walking in.

دوچرخه کارآمدترین وسیله حمل‌ونقلی است که می‌شناسیم.

You don't go there.

The places you go on vacation are places you can walk.

چین در حال حاضر سیاست‌هایی را اتخاذ کرده که شش متر مسیر دوچرخه‌سواری را

Why not make it everywhere?

در هر خیابان قرار دهد.

Bike is the most efficient means of transportation we know.

آن‌ها در مورد بازگشت به تاریخ دوچرخه‌سواری خود جدی هستند.

China has now adopted policies that put six meters of bike lane

(تشویق)

برنامه‌ریزی پیچیده در اینجاست:

on every street.

اتصال.

They're serious about getting back to their biking history.

این یک شبکه خیابانی است که به جای مسیرهای منفرد،

(Applause)

مسیرهای زیادی را امکان‌پذیر می‌کند

Complicated planner-ese here:

و به جای تنها یک خیابان، انواع مختلفی از خیابان‌ها را ارائه می‌دهد.

connect.

It's a street network that allows many routes

سواری.

باید در حمل‌ونقل بیشتر سرمایه‌گذاری کنیم.

instead of singular routes

and provides many kinds of streets instead of just one.

راه‌حل سریعی وجود ندارد.

خودروهای خودران این مشکل را برای ما حل نمی‌کنند.

Ride.

در واقعیت آن‌ها ترافیک بیشتر و مسافت طی شده بیشتری نسبت به راه جایگزین

We have to invest more in transit.

There's no silver bullet.

Autonomous vehicles are not going to solve this for us.

تولید خواهند کرد.

و تمرکز.

ما یک سلسله مراتب شهر را بر اساس حمل‌ونقل

As a matter of fact, they're going to generate more traffic, more VMT,

به جای آرماتوربندی قدیمی آزادراه‌ها داریم.

than the alternative.

And focus.

We have a hierarchy of the city based on transit

این یک تغییر الگوواره بزرگ است

اما این دو چیز باید به گونه‌ای دوباره به هم متصل شوند

rather than the old armature of freeways.

که واقعا ساختار شهر را شکل دهند.

It's a big paradigm shift,

پس من بسیار امیدوار هستم.

but those two things have to get reconnected

in ways that really shape the structure of the city.

در کالیفرنیا، ایالات متحده و چین -- این تغییرات به خوبی پذیرفته شده است.

من به دو دلیل امیدوار هستم.

So I'm very hopeful.

اول اینکه اکثر مردم آن را درک می‌کنند.

In California, the United States, China -- these changes are well accepted.

آن‌ها ذاتاً می‌فهمند

که یک شهر بزرگ می‌تواند و باید چطور باشد.

I'm hopeful for two reasons.

دومین مورد این است که نوع تحلیلی که اکنون می‌توانیم انجام دهیم

One is, most people get it.

They understand intrinsically

what a great city can and should be.

به مردم اجازه می‌دهد طرح کلی را بفهمند،

The second is that the kind of analysis we can bring to bear now

به مردم اجازه می‌دهد ائتلاف‌های سیاسی شکل دهند

که در گذشته وجود نداشتند.

allows people to connect the dots,

این عمل آن‌ها را قادر می‌سازد تا انواعِ جوامع موردنیاز ما را به وجود بیاورند.

allows people to shape political coalitions

متشکرم.

(تشویق)

that didn't exist in the past.

That allows them to bring into being the kinds of communities we all need.

Thank you.

(Applause)

کریس اندرسون: خوب، رانندگی خودکار، ماشین‌های خودران.

بسیاری از مردم حاضر در اینجا در مورد آن‌ها بسیار هیجان‌زده هستند.

نگرانی یا مسائل شما در مورد آن‌ها چیست؟

Chris Anderson: So, OK: autonomous driving, self-driving cars.

پیتر کلتورپ: خوب، فکر می‌کنم که جوسازی زیادی اتفاق افتاده است.

A lot of people here are very excited about them.

اول اینکه همه می‌گویند: ما از شر خیلی از ماشین‌ها خلاص می‌شویم.

What are your concerns or issues about them?

چیزی که نمی‌گویند این است که شما مسافت بیشتری با ماشین طی خواهید کرد.

Peter Calthorpe: Well, I think there's almost too much hype here.

قرار است ماشین‌های خیلی بیشتری در خیابان‌ها حرکت کنند.

First is, everybody says we're going to get rid of a lot of cars.

ازدحام بیشتر خواهد شد.

ک.ا: چون آن‌ها بسیار جذاب هستند --

What they don't say is you're going to get a lot more vehicle miles.

می‌توانید هنگام مطالعه یا خواب رانندگی کنید.

You're going to get a lot more cars moving on streets.

پ.ک: خوب، به چند دلیل.

There will be more congestion.

اول اینکه اگر مالک شخصی خودرو باشند، مردم مسافت‌های بیشتری را طی خواهند کرد.

CA: Because they're so appealing --

ایجاد فرصتی جدیدی در زندگی برای پراکندگی.

you can drive while reading or sleeping.

اگر می‌توانید در مسیر کار خود کار کنید،

PC: Well, a couple of reasons.

One is, if they're privately owned, people will travel greater distances.

می‌توانید در مکان‌های دورتر زندگی کنید.

این پراکندگی را

It'll be a new lease on life to sprawl.

به گونه‌ای احیا می‌کند که من عمیقاً می‌ترسم.

If you can work on your way to work,

تاکسی‌ها:

you can live in more remote locations.

حدود نیمی از نظرسنجی‌ها می‌گویند که مردم آن‌ها را به اشتراک نمی‌گذارند.

It'll revitalize sprawl

in a way that I'm deeply frightened.

اگر از دربست استفاده کنند،

می‌توانید با افزایش ۹۰ درصدی مسافت طی شده توسط وسیله‌نقلیه مواجه شوید.

Taxis:

about 50 percent of the surveys say that people won't share them.

اگر با بقیه سوار شوید،

If they don't share them,

هنوز در حدود ۳۰ درصد افزایش این مسافت طی شده را دارید.

you can end up with a 90 percent increase in vehicle miles traveled.

ک.ا: اشتراک‌گذاری آن‌ها، یعنی رانندگی چند نفر به طور هم‌زمان

If you share them,

در نوعی اشتراک‌گذاری هوشمندسواری؟

you're still at around a 30 percent increase in VMT.

پ.ک: بله، اشتراک اوبر بدون فرمان.

واقعیت این است که کارایی وسایل نقلیه - می‌توانید با فرمان

CA: Sharing them, meaning having multiple people riding at once

in some sort of intelligent ride-sharing?

با بدون فرمان این کار را انجام دهید - مهم نیست.

PC: Yeah, so the Uber share without a steering wheel.

آن‌ها ادعا می‌کنند که تنها کسانی هستند که بازده خوب برقی خواهند داشت،

The reality is, the efficiency of vehicles -- you can do it

اما این درست نیست.

اما نتیجه اصلی این است که پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری و حمل‌ونقل

with or without a steering wheel, it doesn't matter.

They claim they're the only ones that are going to be efficient electric,

راهی برای پیشرفت شهرها و جوامع هستند.

but that's not true.

و قرار دادن افراد در حباب خصوصی خود،

But the real bottom line is that walking, biking and transit

چه فرمان داشته باشند و چه نداشته باشند،

are the way cities and communities thrive.

مسیر اشتباهی است.

و کاملاً صادقانه بگویم،

And putting people in their private bubbles,

تصویر یک خودروی خودران در راه به سمت مک‌دونالد برای گرفتن سفارش

whether they have a steering wheel or not,

is the wrong direction.

بدون صاحبش،

And quite frankly,

صرفاً برای این نوع مأموریت‌های اتفاقی فرستاده شدن،

the image of an AV on its way to McDonald's to pick up a pack

برای من واقعاً ترسناک است.

ک.ا: خوب، به خاطر آن ممنون، باید بگویم، تصاویری که

without its owner,

just being sent off on these kind of random errands

از خیابان‌های چندمنظوره نشان دادید، واقعا الهام‌بخش بود، واقعا زیبا.

is really frightening to me.

پ.ک: ممنون. ک ا: از خدمات شما متشکرم.

CA: Well, thank you for that, and I have to say, the images you showed

(تشویق)

of those mixed-use streets were really inspiring, really beautiful.

PC: Thank you. CA: Thank you for your work.

(Applause)