"Chasms" | Asali DeVan Ecclesiastes

Translator: Sarah Saadatirad

There are some chasms so deep and so wide,

شکاف‌های بسیار عمیق‌ و‌عریضی وجود دارد،

we find it hard to imagine how we'll ever make it to the other side.

تصور اینکه چطور می‌توانیم به سمت دیگر برسیم هم برای ما دشوار است.

That space between who we are and who we want to be,

آن فاصله‌ی بین کسی که هستیم و کسی که می‌خواهیم باشیم،

the gaps between our high ideals

شکاف بین آرمان‌های بزرگ ما

and our base realities.

و واقعیت‌های اساسی‌مان.

The distance between what we say

فاصله بین چیزی که می‌گوییم

and what we really mean.

و چیزی که واقعاً منظورمان است.

The raging river that flows between what actually happened

رودخانه خروشانی که بین آنچه واقعاً اتفاق افتاده

and our convenient memories.

و خاطرات آرام ما، در جریان است.

The lies we tell ourselves are lakes,

دروغ‌هایی که به خودمان می‌گوییم دریاچه‌هایی هستند،

overflowing their banks,

که از مسیرشان طغیان کرده‌اند،

flooding our speech with waters, caustic and rank.

صحبت ما را سیلابی تند و ناخوشایند می‌کند.

The only bridge is the truth,

تنها پل حقیقت است،

passing through me and you, as we look one another eye to eye.

که همانطور که به هم نگاه می‌کنیم از درون من و شما می‌گذرد.

But so often, that look is filled with our hesitations,

اما اغلب آن نگاه با تردید‌های ما پر شده است،

and we can't help but glance to the side.

و کاری از ما جز نگاه کردن به گوشه‌ای ساخته نیست.

See, we've long ago let go of the language

می‌بینید ما خیلی وقت پیش زبانی را رها کردیم

with which we describe our softer parts.

که با آن بخش‌های لطیف‌ترمان را توصیف می‌کردیم.

We learn early that those with softer hearts suffer.

ما خیلی زود یاد می‌گیریم آن‌هایی که قلب لطیف‌تری دارند زجر می‌کشند.

So we allow lean emotion to reign,

بنابراین اجازه می‌دهیم کم‌احساسی حکمرانی کند،

never noticing that only strain has been the fruit of our restraints.

بدون توجه به اینکه تنها فشاری که هست محصول خود داری ما است.

We haven't escaped pain.

ما از درد فرار نکرده‌ایم.

And our battle scars are far from faint.

و زخم‌های نبردمان خیلی کمرنگ هستند.

Yet and still, despite our desire and willingness to heal,

با این حال و با وجود تمایل ما به بهبودی،

we often find ourselves fighting hard in the paint,

اغلب در نقاشی به سختی خودمان را در حال نبرد با سختی‌ها پیدا می‌کنیم،

holding onto false images of everything we ain't.

داشتن تصویری نادرست از آنچه که نیستیم.

So while our dream coincide, our fears collide.

بنابراین در حالیکه رویای ما درحال منطبق شدن است، ترس ما در حال تضاد با آن است.

And we want to know one another, but think we can't.

و خواستار شناخت یکدیگر هستیم اما فکر می‌کنیم نمی‌توانیم.

The gulf between empathy and equity

فاصله بین همدلی و عدالت

is as unfathomable as the fissures that line our collective integrity.

به عنوان شکاف‌های غیر قابل تشریح است که بر پایهٔ یکپارچگی جمعی ما است.

And we spend eternal eternities

و جاودانگی لایزال را می‌گذرانیم

trying to translate that into virtue.

تلاش برای ترجمه آن به فضیلت.

Perhaps you have met one or two of the virtuous on your path.

شاید شما یک یا دو نفربا فضیلت را در مسیر خود ملاقات کرده اید.

They are only very few,

آن‌ها بسیار معدود هستند،

and I know that I have, from time to time,

و من می‌دانم که آن را، گهگاهی داشتم،

mistaken pretenders for real,

تقلبی برای طرفداران واقعی،

yet still make room for the possibility that it's I who's been pretending.

هنوز هم امکان پذیر است که من آن را وانمود کرده‌ام.

Please, bear with me, I'm still mending,

لطفا با من بمانید، من هنوز شفا می‌دهم،

but I'm no longer bending to the will of my injuries,

اما دیگردر مقابل زخم‌ها تسلیم نمی‌شوم،

nor my injurers.

همینطور در مقابل آسیب رسان ها.

I much prefer to stretch my arms like Nüt until I become the sky.

من ترجیح می‌دهم بازوانم را دیوانه وار بکشم و تبدیل به آسمان شوم.

I'd rather stretch my tongue with truth,

من ترجیح می‌دهم زبانم را با حقیقت بسط دهم،

our bridge to cross when we look one another in the eye.

پلی برای عبور وقتی به چشمان یکدیگر نگاه می‌کنیم.

But the tongue, like the heart, gets tired.

اما زبان همچون قلب، خسته می‌شود.

The weak make it hard for the strong to stay inspired,

ضعف آن را سخت می‌کند برای نیرومندی که الهام بخش بماند.

like the lost prevent the found from escaping the mire,

به مانند جلوگیری از ازدست رفتن مکشوف درحال فرار از منجلاب.

and the degraded stop the enlightened from taking us higher.

و توقف تخریب روشنفکر برای بالا کشیدن ما.

But no matter what you hear from the mouths of these liars,

اما اهمیتی ندارد که از دهان این دروغگویان چه می‌شنوی،

we are one people

ما یک وجود هستیم.

with one destiny and the common enemy,

با یک سرنوشت و دشمن مشترک.

that's why it really stresses me to see our hearts so tattered,

به همین دلیل است که تأکید من برای دیدن قلبهایمان خیلی نخ نما شده است،

our minds so scattered,

ذهن ما بسیارآشفته است.

our egos so easily flattered.

نفس ما به راحتی تملق میکند.

We're enslaved, yet think of our shackles as gifts.

ما بنده ای هستیم، اما به غل و زنجیرهایمان به عنوان هدیه فکر می‌کنیم.

Rather than resist our masters, we let them widen our rifts,

عوض مقاومت علیه اربابان‌، گذاشتیم که شکاف‌هایمان را عمیق‌تر کنند،

like mindless, material junkies,

مانند معتادان بی‌خرد،

we seek that which lowers, not lifts.

به دنبال آن که پایین می‌آید هستیم، نه آنکه بلند می‌شود.

But somewhere in our midst,

اما جایی در میان ما،

there's been a paradigm shift.

یک تغییر الگو وجود دارد.

Justice is getting restless in its chains.

عدالت در زنجیره‌های خود بی‌قرار است.

Our youth find it useless to separate their souls from their brains,

جوانان ما آن را بی‌فایده یافتند برای جدا کردن روح خود از مغزهایشان،

their truth is ingrained, their integrity insustained.

حقیقتشان را تقویت می‌کنند، سماجت برای یکپارچگی‌شان.

Let me call your attention to those who serve as examples.

به من اجازه دهید توجه شما را جلب کنم به کسانی که به عنوان مثال خدمت می‌کنند.

Those who daily give their all,

کسانی که روزانه تمامیتشان را می‌دهند،

but their reserves are still ample.

اما ذخایر آن‌ها هنوز هم زیاد است.

Those who battle friend and foe,

کسانی که با دوست و دشمن می‌جنگند،

yet their hope is never trampled,

با اینحال امیدشان هرگز نابود نمی‌شود،

they make music, never sample,

موسیقی می‌سازند، هرگز نمونه‌بردارى نمی‌کنند

and the world's ugly could never cancel

و زشتی دنیا هرگز نمی‌تواند از بین رود

the fullness and the sweetness of their composition.

ترکیب کامل و شیرین آن‌ها.

Nor the unadulterated truth of their mission.

نه حقیقت بی نظیر مأموریت آن‌ها.

It's time we shut our mouths and listen.

وقت آن است که دهانمان را ببندیم و گوش کنیم.

Close our eyes and pray

چشمانمان را ببندیم و دعا کنیم

for the humility and the guidance

برای فروتنی و هدایت

to follow them to the way.

برای دنبال کردن راه آن‌ها.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق و تمجید حضار)

(Cheers)

(تشویق حضار)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)

(Cheers)

(تحسین حضار)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)

Thank you all so much,

از همه شما خیلی متشکرم،

you have no idea how fulfilling and energizing that is.

شما نمی‌دانید عملی‌کردن و انرژی‌دادن چگونه است.

For the past three years,

برای سه سال گذشته،

I've had the privilege of codesigning with my neighbors

من امتیازهمکاری با همسایگانم را داشته‌ام

a space in New Orleans known as Under the Bridge.

فضایی در نیواورلئان شناخته شده به عنوان زیر پل.

In 1966, Interstate 10 landed on the Tremé neighborhood,

در سال ۱۹۶۶، ۱۰ بین‌ایالتی در همسایگی ترمه زمین دار شدند.

displacing 326 black-owned businesses,

جایگزینی ۳۲۶ کسب و کار متعلق به سیاه پوستان،

over 300 live oak trees,

بیش از ۳۰۰ درخت بلوط زنده،

effectively destroying the region's most successful black commercial district,

به طور موثر نابود کردن منطقه موفق تجاری سیاه پوستان،

disrupting intergenerational wealth

اختلال در ثروت بین نسلی

and truly unraveling the fabric

و براستی از بین بردن محصولی

of the nation's oldest African American neighborhood.

از قدیمی‌ترین محله آفریقایی-آمریکایی کشور.

Today, after 45 years of community advocacy,

امروزه، پس از ۴۵ سال حمایت جامعه،

after 500 hours of community engagement

پس از ۵۰۰ ساعت مشارکت در جامعه

and 80 hours of community design,

و ۸۰ ساعت طراحی جامعه

we are so excited that in 2018,

ما خیلی هیجان زده هستیم که در سال ۲۰۱۸،

after capturing the voices of thousands of residents

پس از یکی کردن صدای هزاران نفر از ساکنان

and the support of our local, federal and philanthropic partners,

و حمایت بشردوستانه ازفدرال وهمکاران محلی،

as the city celebrates 300 years of transforming the world,

به خاطر ۳۰۰ سالگی تبدیل شدن به جهان شهر،

we will get to transform 19 blocks under the Interstate into community space,

ما ۱۹ بلوک بین ایالتی تبدیل فضای جامعه خواهیم شد،

into black-owned businesses,

تبدیل به سیاه پوستان داری کسب و کار،

in the form of the Claiborne Corridor Cultural Innovation District.

در قالب کلید‌های ناحیه فرهنگی نوآوری حمل و نقل.

(Cheers)

(تحسین حضار)

(Applause)

(تشویق حضار)

We will be bridging time, we will bridge memory,

ما اتصال دهنده زمان خواهیم بود، ما اتصال خاطرات خواهیم بود،

we will bridge disparity and injustice,

ما اتصال اختلاف و بی عدالتی خواهیم بود،

and we can't wait to see you all on the other side.

و ما نمی‌توانیم صبر کنیم تا همه شما آن طرف دیگر ببینیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)