Why gun violence can't be our new normal | Dan Gross

Translator: hassan qodusi Reviewer: soheila Jafari

OK, so, confession:

بذارید یک اعتراف بکنم

I've always been weirdly obsessed with advertising.

من همیشه به شکل عجیبی عاشق تبلیغات بوده‌ام.

I remember watching Saturday morning cartoons,

یادمه وقتی کارتون‌های شنبه صبح را نگاه می‌کردم

paying more attention to the commercials

بیشتر به آگهی ها توجه می‌کردم

than to the shows,

تا به خود کارتون

trying to figure out how they were trying to get inside my head.

و سعی می‌کردم بفهمم چطور آگهی‌ها سعی داشتن وارد ذهنم بشن.

Ultimately, that led me to my dream job.

و این آخرش باعثِ پیدا کردن شغل رویاهام شد.

I became a partner at a big New York ad agency.

به عضویت یک شرکت تبلیغاتیِ بزرگ در نیویورک درآمدم

But then, all of that suddenly changed on February 23, 1997,

ولی نهایتا در۲۳ فوریه ۱۹۹۷ همه چیز ناگهان تغییر کرد،

when my little brother Matt was shot in the head

وقتی که به سر برادر کوچکم "مت" در یک حادثه تیراندازی

in a shooting that happened on the observation deck

که در سکوی بازدید ساختمانِ امپایر استیت اتفاق افتاد

of the Empire State Building.

بهش شلیک شد.

Suddenly, my family was thrown into the middle of a nightmare,

ناگهان خانواده من در وسط یک کابوس قرار گرفت،

being told that my brother was going to die,

کابوس این که گفته شد برادرم به زودی میمیره،

actually being given the opportunity to say goodbye to him,

در واقع فرصت خداحافظی کردن با اون رو بهمون دادن،

then several emergency brain surgeries

بعدش چندین جراحی مغزِ فوری روی مغزش انجام شد

and now what's amounted, for Matt,

حالا حاصلش، برای مت،

to a lifetime spent courageously recovering from a traumatic brain injury.

یک عمر مبارزه برای خلاص شدن از یک آسیب مغزی شدید بود.

He is definitely my hero.

اون قطعا قهرمان من هست.

But as much as (Applause) -- yeah, deserves it --

ولی همینطورم (تشویق) -- آره. حقش هست --

(Applause)

( تشویق )

But as much as this tragedy was a nightmare for my family,

ولی به همان اندازه که این مصیبت برای خانواده ی من یک کابوس بود،

I often think about how much worse it could have been;

اغلب فکر می کنم که چقدر می تونست بدتر از این باشه،

in fact, how much worse it is for the 90 families every day

در واقع، چقدر بد باشه برای ۹۰ خانواده ای که هر روزه

who aren't as fortunate,

اینقدرها خوش شانس نیستند،

who lose loved ones -- brothers, sisters, sons, daughters, parents.

و عزیزانشان، برادران، خواهران، پسرها، دخترها و والدینشان رو از دست میدن.

They don't all make national headlines.

و همه اینها خبر مهم روزنامه‌ها نیستن.

In fact, most of them don't.

در حقیقت، بیشترشون اینطور نیستن.

They go largely unnoticed,

در کشوری که تقریبا یک بیماریِ

in a nation that's kind of come to accept a disgraceful national epidemic

ننگین فراگیر رو به عنوانِ هنجاری جدید پذیرفته،

as some kind of new normal.

به اینها خیلی بی توجهی میشه.

So I quit my job in advertising

بعدش از شغلم در زمینه ی تبلیغات اومدم بیرون

to try and do something about this disgraceful national epidemic,

تا سعی و کاری کنم که جلوی این همه گیری ننگین ملی رو بگیرم،

because I came to realize

چون به این موضوع پی بردم

that the challenges to preventing gun violence

که چالش های جلوگیری از خشونت مسلحانه

are actually the same ones that made me love advertising,

همون چالش هایی هست که من را عاشق کار تبلیغ کرده بود،

which is to try to figure out how to engage people.

چالش اینه که سعی کنی بفهمی چطور با مردم قاطی بشی.

Only instead of doing it to sell products,

تنها به جای اینکه برای فروشِ محصولات تبلیغات کنی

doing it to save lives.

اینجا برای نجات مردم تبلیغ می کنی.

And that comes down to finding common ground,

و این منجر شد به پیدا کردن زمینه ای مشترک، و اون اینکه

where what I want overlaps with what you want.

چیزی که من میخوام با چیزی که شما میخواین همپوشانی داره.

And you might be surprised to learn, when it comes to gun violence,

و شاید شگفت زده بشین که بدونید در مورد خشونت مسلحانه

just how much common ground there is.

چقدر زمینه های مشترک هست.

Let's look, for example, at people who love to hunt,

برای مثال نگاهی بیاندازیم به افرادی که به شکار علاقه دارند

a sport enjoyed by millions across the US.

ورزشی که سرتاسر ایالات متحده میلیون ها طرفدار دارد.

It's a proud tradition. Families.

یک سنت غرور آمیز خانوادگی هست.

In some places,

در بعضی جاها،

the first day of hunting season is actually a school holiday.

اولین روز از فصل شکار با تعطیلات مدارس هم زمان است.

What do hunters want?

شکارچی ها به دنبال چی هستند؟

Well, they want to hunt. They love their guns.

خب میخواهند شکار کنند عاشق اسلحه هایشان هستند.

They believe deeply

آنها کاملا به متمم

in the Second Amendment right to own those guns.

دوم قانون اساسی اعتقاد دارند که اسلحه حمل کنن.

But that doesn't mean there isn't common ground.

اما معنیش این نیست که زمینه مشترکی وجود نداره.

In fact, there's a lot of it,

در حقیقت زمینه مشترک بسیاره

starting with the basic idea of keeping guns out of dangerous hands.

با ایده ی اصلی دورنگه داشتن اسلحه از دست افراد خطرناک شروع می کنیم.

This isn't about taking certain guns away from all people.

معنیش این نیست که اسلحه های خاصی را از تمام مردم دور نگه داریم.

It's about keeping all guns away from certain people,

این یعنی تمام اسلحه ها را از افرادی خاص دور نگه داریم،

and it's the people that, it turns out, we all agree shouldn't have guns:

و این هم افرادی که همه ما موافقیم نباید اسلحه حمل کنند:

convicted violent criminals, domestic abusers,

تبه کاران، مجرمان محکوم به خشونت،

the dangerously mentally ill.

بیماران روانیِ خطرناک.

We can all appreciate

ما میدانیم که چقدر

how Brady background checks have been incredibly effective

«قانون بررسی سوء پیشینه بِرَدی» تاثیر زیادی در جلوگیری از

in keeping guns out of those dangerous hands.

افتادن اسلحه به دست این افراد خطرناک داشته.

In 20 years, Brady background checks at federally licensed firearm dealers

طی بیست سال، قانون بررسی سوء پیشینه درفروشگاه‌های فروش اسلحه فدرال، جلوی

have blocked 2.4 million gun sales

فروش ۲/۴ میلیون اسلحه رو به افرادی که

to those people that we all agree shouldn't have guns.

معتقدیم نباید اسلحه حمل کنند گرفته.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)

And whether you love guns or hate guns, you probably also appreciate

و چه اسلحه دوست داشته باشید چه نداشته باشید، احتمالا درک میکنید که

that there shouldn't be thousands of gun sales every day

نباید هزاران اسلحه در روز به صورت انلاین یا

at guns shows or online

در نمایشگاه ها، بدون قانون بررسی

without those Brady background checks,

سوء پیشینه بِردی به فروش برسه،

just like there shouldn't be two lines to get on an airplane --

درست مثل این هست که نباید دو صف برای سوار هواپیما باشد --

one with security and one with no security.

که یکی از آنها با نظارت امنیتی باشه و و صف دیگر بدون نظارت.

And --

و --

(Applause)

(تشویق تماشاگران)

And the numbers show the overwhelming agreement among the American public:

و آمار نشان می‌دهد توافق نظر قوی میان مردم آمریکاست:

90 percent of Americans support expanding Brady background checks

نود درصد آمریکایی ها موافق گسترش قانون بِریدی برای

to all gun sales -- including 90 percent of Republicans,

تمام خرید و فروش ها هستند ۹۰ درصد از جمهوری خواهان،

more than 80 percent of gun owners,

بیش از ۸۰ درصد از صاحبان اسلحه،

more than 70 percent of NRA members.

بیش از ۷۰ درصد از (اعضای انجمن ملی اسلحه).

This is not a controversial idea.

این ایده ای بحث برانگیز نیست.

In fact, only six percent of the American public disagrees.

تنها ۶ درصد مردم با آن مخالف اند.

That's about the percentage of the American public

که برابر هست با تعداد افرادی که معتقد هستند

that believes the moon landing was a fake.

فرود روی ماه، دروغی شبیه سازی بود.

(Laughter)

(خنده ی حضار)

And it's also about the percentage that believes the government

و همچنین مساوی است با افرادی که معتقدند دولت در حال

is putting mind-controlling technology in our TV broadcast signals.

استفاده از تکنولوژی کنترل ذهن در امواج تلویزیونی است.

That's the extent to which we agree about background checks.

این میزانی است که ما با بررسی سوء پیشینه موافق هستیم.

But what about the 300 million guns

ولی تکلیف ۳۰۰ میلیون اسلحه ای که

already out there in homes across America?

الان در خانه های سراسر آمریکاست چه می شود؟

Well first, it's important to realize

خوب، اول فهم این نکته مهمه که

that those guns are mostly in the hands and homes

بیشتر این اسلحه ها در دست و خانه افرادی

of decent, law-abiding people like you and me,

درستکار و قانون مدار مثل من و شماست،

who want what we all want -- including keeping our families safe.

که همون چیزی رو میخوان که ما میخوایم از جمله دفاع از امنیت خانواده مون.

In fact, that's why more and more people are choosing to own guns.

به همین دلیله که هرروز افراد بیشتری دست به خرید اسلحه می زنند.

Ten years ago, 42 percent of the American public

ده سال پیش، ۴۲ درصد از مردم آمریکا

believed -- incorrectly -- that a gun makes your home safer.

البته به اشتباه، فکر می‌کردند که داشتن اسلحه، برای خانه شما امنیت میاره.

Today, that number is 63 percent.

امروز تعدادشان به ۶۳ درصد میرسد.

Why?

چرا؟

I kind of hate to say it,

دوست ندارم این رو بگم،

because it gets to the dark underbelly of advertising,

چون به نقطه ی ضعف و روی بدِ تبلیغات وابسته هست،

which is if you tell a big enough lie enough times,

یعنی اگر یک دروغ بزرگ رو به اندازه کافی تکرار کنید،

eventually that lie becomes the truth.

در نهایت به حقیقت تبدیل می شود.

And that's exactly what's happened here.

و این دقیقا چیزیست که اینجا اتفاق افتاده.

The corporate gun lobby has spent billions of dollars

لابی شرکت‌های اسلحه سازی میلیون ها دلار صرف کرده

blocking the CDC from doing research into the public health epidemic

تا جلوی تحقیقات «مرکز پیشگیری» رو در راستای همه گیریِ بهداشت عمومی و

of gun violence;

خشونت مسلحانه بگیره،

blocking pediatricians from talking to parents

تا جلوی صحبت متخصصینِ اطفال روبا والدین درباره

about the dangers of guns in the home;

خطرات نگه داری اسلحه در خانه شون بگیره،

blocking smart-gun technology and other technology

تا جلوی فناوری اسلحه هوشمند و سایر فناوری هایی که

that would prevent kids from firing parents' guns

مانع استفاده کودکان از اسلحه والدینشان میشه رو بگیره

and would save lives.

فناوری که نجات بخش هست.

They're desperate to hide the truth,

اونها از پنهان کردن حقیقت ناامید شدن،

because they view the truth as a threat to their bottom line.

چون حقیقت رو تهدیدی برای کار خودشون می بینن.

And every day,

و هر روز،

people are dying as a result.

در نتیجه این امر مردم کشته میشن.

And a lot of those people are children.

و خیلی از اون مردم کودکان هستن.

Every day in the US,

هر روز در ایالات متحده،

nine kids are just shot unintentionally.

۹ کودک، سهوا گلوله میخورند.

900 children and teens take their own lives every year.

۹۰۰ کودک و نوجوان، در هر سال جانشان را از دست می‌دهند.

And here's the thing: they're almost all with a parent's gun.

و موضوع اینجاست: والدین تقریبا همه اونها اسلحه دارند.

Even two-thirds of school shootings happen with a gun taken from the home,

حتی دو سوم از تیراندازی در مدارس با اسلحه‌هایی که از خانه برداشتن، انجام میشه،

including the terrible tragedy

از جمله فاجعه وحشتناکی که

at Sandy Hook.

در سدنی هوک (در سال ۲۰۱۲) رخ داد.

I meet so many of these parents;

من با خیلی از این والدین ملاقات کردم،

it's the most heartbreaking part of my job.

این ناراحت کننده ترین قسمت کار منه.

These are not bad people.

اینها آدمهای بدی نیستن.

They're just living with the unimaginable consequences of a very bad decision,

فقط دارن عواقب باورنکردنیِ تصمیم بسیار بدشون رو می چشن،

made based on very bad information

که بر اساس اطلاعاتی خیلی بد اتخاذ کردن

that was put into their minds by very bad people,

اطلاعاتی که آدمهایی خیلی بد در ذهن اینها فرو کردن،

who know good and well the misery that they're causing,

کسانی که خیلی هم خوب متوجه هستن چه اتفاق ناگواری رو باعث میشن

but just don't care.

ولی اصلا اهمیت نمیدن.

And the result is a nightmare --

و نتیجه اش یک کابوس هست --

not only for families like mine,

نه تنها برای خانواده هایی مثل مال من،

but for, really, at the end of the day, all of us.

بلکه، در واقع و در نهایت برای همه ما.

But I'm not here to talk about the nightmare of gun violence.

اما من نیومدم اینجا که درباره کابوس خشونت مسلحانه حرف بزنم.

I'm here to talk about our dream, and it's a dream we all share,

من اینجام تا در مورد رویامون حرف بزنم، و این رویای همه ماست،

which is the dream of a better, safer, future.

رویای آینده ای بهتر و با امنیت بیشتر.

For my organization, for the Brady Campaign,

برای سازمان من، برای کمپین بِریدی،

that dream is reflected in the bold goal

این رویا در هدفی بزرگ منعکس شده

to cut the number of gun deaths in the US in half by 2025.

هدفی که شماره مرگهای با گلوله در ایالات متحده تا سال ۲۰۲۵ نصف بشه.

And I hope to leave all of you here tonight

و من امیدوارم که همه شما امشب اینجا رو با احساسی قوی

with a strong sense of exactly why that dream is so absolutely within reach.

و دقیق از اینکه چرا این رویا اینقدر غنی و باارزش هست ترک کنید

Because folks,

چون ای ملت،

for every great movement around the world,

برای هر حرکت بزرگی در اطراف جهان،

there's a moment where you can look back and say,

لحظه ای هست که میتونید به عقب نگاه کنین و بگین،

"That's when things really started to change."

"اینجا بود که همه چیز واقعا شروع به تغییر کرد."

And I'm here to say

و من اینجام که بگم

that for the movement to end gun violence in America,

برای حرکتی خاتمه بخش به خشونت مسلحانه در آمریکا،

that moment is here.

اون لحظه همین جاست.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)

We are so clearly at a tipping point,

ما به روشنی در نقطه ای حساس هستیم،

because the American public has come together by the millions

چونکه مردم آمریکا به صورت میلیونی جمع شده اند

like never before, based on that common ground,

که سابقه نداره، و بر پایه همان زمینه مشترک،

to say, "Enough."

میخوان بگن، "کافیه."

Enough of the mass shootings in malls and movie theaters

دیگه کافیه هرچی تیراندازی شد در فروشگاه ها و سینما ها

and churches and schools.

و کلیساها و مدارس.

Enough of the daily terror of gun violence in homes and streets

کافیه کشتار هر روزی خشونت های مسلحانه در خانه ها و خیابانها

that's claimed the lives of women and young black men

خشونتهایی که جان زنان و مردان سیاه پوست جوان رو با این

in staggering proportions.

نرخ عجیبش نابود کرده.

Enough of easy access to guns

دسترسی آزاد به سلاح گرم برای افرادی

by the people that we all agree shouldn't have them.

که همه موافق هستیم نباید بهش دسترسی داشته باشن کافیه.

And enough of a small group of craven politicians

و کافیه هرچی گروه کوچکی از سیاستمداران بزدل در جهتِ

putting the interests of the corporate gun lobby

منافع لابی شرکت های اسلحه سازی کار کردند

ahead of the people they have been elected to represent.

تا مقابل مردمی قرار بگیرن که برای نماینده شدن شون رای دادن.

Enough.

تمومش کنین.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)

And the really exciting thing is, it's not just the usual suspects like me

و موضوع واقعا هیجان انگیز اینکه فقط آدمهای مشکوکی عادی مثل من نیستن

that are saying it anymore.

که این حرف رو میزنن.

It's so much bigger than that.

جمعیت شون خیلی بیش از اینهاست.

And if you want proof,

و اگر میخواین اثبات کنم،

let's start where most conversations in the US seem to start --

بذارین از جایی شروع کنم که بیشترِ مکالمات در ایالات متحده شروع میشه --

with Kim Kardashian.

با کیم کارداشیان.

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

And here's the thing: it's not really a joke.

و موضوع اینه: این واقعا جوک نیست.

I mean, think about when issues change.

یعنی، به عوض شدن مسائل روز فکرکنین.

It's when they go from being political and advocacy issues

مسائل وقتی عوض میشن که از بحث و جدل های سیاسی

to being part of pop culture,

میرسن به فرهنگ عمومی،

voices coming from everywhere, celebrities using their platforms,

از همه جا صداها بلند میشه، مشاهیر از موقعیت خودشون استفاده میکنن،

musicians, athletes.

موسیقی دان ها، ورزشکارها

The NBA has come forward.

«ان.بی.اِی» هم همینطور.

Conservative pundits that you never would have imagined

محافظه کار ترین متخصصین که تصورش رو نمی کردید هم

have come forward.

وارد میدان میشن.

There's real cultural change --

این تغییر واقعی فرهنگی هست --

I even hear there's a TED Talk about it this year.

حتی یه «سخنرانی تد» هم امسال درموردش شنیدم.

That's the extent to which this cultural change is happening.

وسعت میدان این تغییراتِ فرهنگی به این اندازه هست.

And yes, Kim Kardashian has made an unsolicited passionate appeal

و آره. کیم کارداشیان یک اشتیاق و درخواست ناباورانه ای رو در 35 میلیون

to her 35 million Twitter followers

دنبال کننده های توئیترش به وجود آورده که

for expanded background checks.

بررسی سوء پیشینه قوی تر انجام بشه.

Let's look at the political elections that are heating up.

بذارین نگاهی کنیم به انتخاباتِ سیاسی که این روزها رونق گرفته.

This used to be the classic third-rail issue for Democrats.

این سابقا مسئله درجه سومِ جمهوری خواهان بود که

Couldn't run from it fast enough.

نمی تونستن زود اجراش کنن.

Now candidates are running on it.

حال نامزدهای انتخابات روش مانور میدن

Some are being forced to reverse very bad positions

بعضی ها مجبور شدن از مواضع بدشون عقب نشینی کنن

they defended very comfortably, until very recently.

مواضعی که تا همین اواخر، سرسختانه ازش دفاع میکردن.

For somebody like me,

برای یه نفر مثل من،

watching people wave around their negative NRA ratings --

که مردم رو میبینم به این امتیازاتِ سازمان دفاع از حقوق شهروندی نه میگن

it's almost surreal to watch.

دیدنش فوق العاده است.

We're still outfunded, yes, by the corporate gun lobby,

ما هنوز پولی از لابی شرکت هایِ اسلحه سازی دریافت نمیکنیم، آره،

and ultimately that needs to change.

و سرانجام این هم باید تغییر کنه.

But you know what?

اما می دونید چیه؟

We're smarter and we're scrappier, and we have the truth on our side.

ما باهوش تر و سرسخت تر هستیم، و حق هم به جانب ماست.

And we're on offense.

و به ما هجوم میارن.

You know, they say that the Internet democratizes information.

میدونید، اونا میگن اینترنت اطلاعات رو دموکراتیزه کرده.

Social media and some of the organizing tools that plug into it

رسانه های اجتماعی و بعضی از ابزارهای سازماندهی که بهش متصل شده

have democratized activism.

فعالیت اجتماعی رو دموکراتیزه کرده.

It's allowed us to show what 90 percent support really looks like.

به ما این امکان رو داده که ببینیم حمایت ۹۰ درصد واقعی مردم از چیه.

Sometimes I think of it --

گاهی وقت‌ها فکر می‌کنم که --

you know, we're converging and attacking instantly by the millions,

می‌دونید، ما جمع میشیم و شبیه سلولهای سفید خون،

kind of like white blood cells.

میلیونی دائما حمله می‌کنیم.

It's enabled us to start to really close -- and this is the bottom line --

و این به ما توانایی رو میده که شروع کنیم واقعا از بین ببریم -- و این کار اصلیه --

close that disgraceful disconnect

این بی ارتباطی شرم آور بین چیزی که

between what the American public wants

مردم آمریکا میخوان و چیزی که رهبرانِ

and what our elected leaders are doing about it.

منتخب مان در جهتش میرن رو از بین ببریم.

Until recently,

تا اینکه اخیرا،

the narrative in Congress was that calls from the other side,

حرف هایی در مجلس نمایندگان گفته شد که از سمت دیگرِ قضیه میگفت،

from that six percent,

از اون شش درصد،

outnumbered calls from our side 10 to one.

که اختلاف آرامون با اونها ۱۰ به یک هست.

We're flipping that narrative on its head.

ما داریم این قصه گوها رو چپ و راست میکنیم.

After that recent terrible tragedy in San Bernardino,

بعد از اون تراژدی اخیر در «سن برناردیو»،

we jammed Congressional switchboards.

ما مرکز تلفن کنگره رو داغون کردیم.

We put 15,000 calls into Congress in 24 hours.

ما با کنگره ۱۵٫۰۰۰بار در یک روز تماس گرفتیم.

And you know what?

و می دونید چیه؟

We got a vote on a bill

ما به لایحه ای رای دادیم

that nobody thought was going to see the light of day anytime soon.

که کسی فکرش رو نمیکرد به این زودی ها روشنی روز رو ببینیم.

We're seeing real movement to repeal some of the most evil,

ما شاهد حرکتی واقعی هستیم که بیشتر شرارت ها رو از بین ببریم،

ugly gun lobby legislation passed over the last dark decade.

قانون زشت لابی اسلحه سازی در ده سال اخیر تصویب شده بود.

The stranglehold of the gun lobby is clearly being broken.

حالا لابی اسلحه به وضوح شکست خورده.

We've seen President Obama's historic executive actions.

ما شاهد اقدامات اجرایی تاریخی از سوی رئیس جمهور اوباما بودیم.

They don't go all the way,

اون اقدامات همیشگی نیستن،

but they are going to save lives,

ولی جان مردم رو نجات خواهند داد،

because they expand Brady background checks

چونکه قانون بررسی بریدی رو قوی تر میکنن

to thousands of gun sales that didn't have them previously.

تا در هزاران معامله اسلحه که قبلا اجرا نمی شد اجرا بشه.

And we're marching across the country -- we're not just waiting

و ما در طول کشور حرکت میکنیم -- نمی نشینیم صبر کنیم

for Congress to act; that would almost be the definition of insanity.

تا کنگره اقدام کنه، این کار دقیقا بی عقلی محض هست.

We're marching across the country,

ما به سراسر کشور می‌رویم،

state by state, marriage-equality style.

ایالت به ایالت، به شکل برابری ازدواج.

And you know what? We're winning.

و میدونید چیه؟ داریم برنده میشیم.

Congress is almost always the last to wake up and realize

کنگره تقریبا همیشه اخرین کسی هست که بیدار میشه و می فهمه که

that it's on the wrong side of history.

در سمت اشتباهِ تاریخ قرار داره.

And when they do, it's always because the American public shakes them.

و وقتی که بفهمه، همیشه دلیلش مردم آمریکا هستن که اونها رو تکون میده،

And that's exactly what we're doing right now,

و این دقیقا کاری هست که ما داریم انجام میدیم،

as we're in this tipping point.

چون در این نقطه حساس هستیم.

You know, recently I was flying cross-country to give a speech

می دونید، اخیرا من به این طرف و اون طرف کشور برای سخنرانی پرواز کردم

to a large group like this, although far less intimidating,

سخنرانی برای گروههای بزرگی مثل این، گرچه ترس و رعب کمتری داشت،

and the woman sitting next to me happened to be binge-watching

و خانمی که کنار من نشسته بود اتفاقی در حال تماشای یکی از

one of my all-time favorite TV shows, "Mad Men,"

مورد علاقه ترین برنامه هایِ تلویزیونی من، «آدمهای دیوانه» بودش،

a period TV show about advertising

یک نمایش تلویزیونی طولانی در مورد تبلیغات

in the 1960s.

در سالهای ۱۹۶۰.

And as I was trying to think about how to end my remarks,

و درحالی که سعی داشتم در مورد چطور تمام کردن حرف هام فکر کنم،

I'd glance up at her screen every now and then,

هر از گاهی هم چشمم می افتاد به صفحه نمایشگر،

and it seemed that every time I did,

و انگار هر باری که نگاه میکردم،

I'd see somebody smoking in an office or around children

یک نفر رو می دیدم که در یک دفتر یا اطراف کودکان سیگار میکشه

or while pregnant or drinking and driving

یا در حالیکه باردار هست مست کنه یا اینکه رانندگی کنه

or driving without seat belts or sexually harassing a coworker.

یا بدون بستن کمربند رانندگی بکنه یا تمایل به آزار جنسی به همکارش داشته باشه .

And ultimately it dawned on me:

و آخرش تازه فهمیدم که:

what tremendous inspiration

چه الهام بخشی شگفتی هست

to those of us who have this dream to end gun violence.

برای افرادی بین ما که این رویا رو دارند که خشونت مسلحانه تمام بشه.

I mean, think about how much the world has changed

یعنی، فکر کنین به اینکه در دوره زمانی نسبتا کوتاهی

in a relatively short period of time,

چقدر زیاد دنیا تغییر کرده،

how all those behaviors that were once considered commonplace or normal --

چطور اون رفتارهایی که یک زمان عادی یا نرمان در نظر گرفته میشدن --

some even glamorous or sexy --

بعضا حتی فریبنده یا سکسی هم بودن --

have become stigmatized in just a generation or two,

در تنها یک یا دو نسل بعد زمانیکه اونها موضوع گفتگویِ

once they became conversations about our common ground.

راجع به زمینه های مشترک ما شدند. تبدیل به رفتارهایی زشت و شرم آور شدند،

That is the magnitude of the change we have the potential to create

ما پتانسیل ایجاد این درجه از تغییرات رو

around gun violence.

برای خشونت های مسلحانه داریم.

And that's my dream,

و این رویای من هست،

that maybe someday,

که شاید یک روزی،

some period TV show will depict the terrible nightmare of gun violence,

یک برنامه تلویزیونی طولانی، کابوس وحشتناکِ خشونت های مسلحانه رو نشون بده،

and a future generation of children might only be able to imagine

و نسلی آینده از کودکان ما شاید قادر باشند تصور کنند که

how terrible it must have been.

چقدر وحشتناک می باید بوده باشه.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)