The mysterious microbes living deep inside the earth -- and how they could help humanity | K. Lloyd

Translator: Hajar Almasi Reviewer: RAHAA IMANII

It may seem like we're all standing on solid earth right now,

به نظر می‌آید الان همه ما روی زمین سفت ایستاده‌ایم،

but we're not.

اما نه، نایستاده‌ایم.

The rocks and the dirt underneath us are crisscrossed by tiny little fractures

سنگ‌ها و خاک زیر پای ما، با شکستگی کوچک

and empty spaces.

و فضاهای خالی به هم بافته شده‌اند.

And these empty spaces are filled with astronomical quantities of microbes,

و این فضاهای خالی با مقادیر نجومی از میکروب‌ها،

such as these ones.

مانند اینها پر می‌شوند.

The deepest that we found microbes so far into the earth

تاکنون عمیق‌ترین جایی که میکروب‌ها را در زمین پیدا کرده‌ایم،

is five kilometers down.

در عمق ۵ کیلومتری بوده است.

So like, if you pointed yourself at the ground

اگر مثلا در نقطه‌ای از زمین قرار گرفته

and took off running into the ground,

و به سمت داخلِ عمق زمین بدوید،

you could run an entire 5K race and microbes would line your whole path.

می‌توانید یک دور تمام مسابقه دو ۵ کیلومتر را بدوید و میکروب‌ها کل مسیرتان قطار شوند

So you may not have ever thought about these microbes

پس شاید هرگز به این میکروب‌هایی

که در عمق پوسته زمین هستند فکر نکرده باشید،

that are deep inside earth's crust,

but you probably thought about the microbes living in our guts.

اما شاید درباره میکروب‌هایی که در دل و روده ما زندگی می‌کنند فکر کرده‌اید.

If you add up the gut microbiomes

اگر تمامی میکروبیوم‌های احشاءِ

of all the people and all the animals on the planet,

تمامی انسان‌ها و حیوانات سیاره زمین را جمع بزنیم،

collectively, this weighs about 100,000 tons.

مجموعا وزنی حدود ۱۰۰.۰۰۰ تُن می‌شود.

This is a huge biome that we carry in our bellies every single day.

این زیست‌بوم عظیمی است که ما هرروزه در شکم‌مان حمل می‌کنیم.

We should all be proud.

همه باید به خودمان ببالیم.

(Laughter)

(خنده حضار)

But it pales in comparison to the number of microbes

اما در مقایسه با تعداد میکروب‌هایی

that are covering the entire surface of the earth,

که سطح زمین را پوشش می‌دهند،

like in our soils, our rivers and our oceans.

مثلا روی خاک، رودخانه‌ها و اقیانوس‌های ما.

Collectively, these weigh about two billion tons.

در مجموع این وزن در حدودِ دو میلیارد تن است.

But it turns out that the majority of microbes on earth

اما مشخص شده که اکثر میکروب‌ها در زمین

aren't even in oceans or our guts or sewage treatment plants.

حتی در اقیانوس‌ها و یا احشاء ما یا کارخانه‌‌های تصفیه فاضلاب‌ها نیستند.

Most of them are actually inside the earth's crust.

اکثر آن‌ها در واقع درون پوسته زمین هستند.

So collectively, these weigh 40 billion tons.

اینها مجموعا ۴۰ میلیارد تن وزن دارند.

This is one of the biggest biomes on the planet,

این یکی از بزرگ‌ترین زیست‌بوم‌های روی کره زمین است،

and we didn't even know it existed until a few decades ago.

و ما حتی نمی‌دانستیم که تا چند دهه قبل وجود داشته‌اند.

So the possibilities for what life is like down there,

بنابراین احتمالات برای آنچه که زندگی در آنجا وجود دارد،

or what it might do for humans,

یا آنچه برای انسان ممکن است انجام دهد،

are limitless.

بی‌انتها و نامحدود است.

This is a map showing a red dot

این نقشه‌ای است که یک نقطه قرمز

for every place where we've gotten pretty good deep subsurface samples

برای هر جایی که در آن ما نمونه‌های زیرسطحی بسیار خوبی به دست آوردیم

with modern microbiological methods,

با روش‌های پیشرفته میکروبیولوژی را نشان می‌دهد.

and you may be impressed

و شاید تحت‌تاثیر قرار گرفته باشید

that we're getting a pretty good global coverage,

که پوشش خوب جهانی به دست آورده‌ایم،

ولی در واقع، اگر به یاد داشته باشید که اینها تنها مکان‌هایی هستند

but actually, if you remember that these are the only places

that we have samples from, it looks a little worse.

که نمونه‌هایی از آن‌ها داریم، کمی بدتر به نظر می‌رسد.

If we were all in an alien spaceship,

اگر همه در یک سفینه فضایی بیگانه بودیم،

trying to reconstruct a map of the globe from only these samples,

سعی در بازسازی نقشه کره زمین تنها از این نمونه‌ها داشتیم،

we'd never be able to do it.

هرگز قادر به انجام آن نبودیم.

So people sometimes say to me,

بنابراین مردم گاهی اوقات به من می‌گویند:

"Yeah, there's a lot of microbes in the subsurface, but ...

«بله، شمارفراوانی از میکروب‌ها در زیرسطح (زمین یا دریا) وجود دارند، اما …

aren't they just kind of dormant?"

آیا فقط به نوعی راکد نیستند؟»

This is a good point.

این نکته خوبی است.

Relative to a ficus plant or the measles or my kid's guinea pigs,

نسبت به یک گل فیکوس یا بیماری کهیر (دانه های‌سرخچه) و یا خوکچه هندی فرزندم،

these microbes probably aren't doing much of anything at all.

این میکروب‌ها تقریبا هیچ کاری نمی‌کنند.

We know that they have to be slow, because there's so many of them.

می دانیم که باید بسیار آهسته باشند چرا که شمار فراوانی از آنها وجود دارد.

If they all started dividing at the rate of E. coli,

اگر شروع به تقسیم اشریشیا کلای کنند (نوعی باسیل گرم منفی در روده جانوران خونگرم

then they would double the entire weight of the earth, rocks included,

سپس، تمام وزن کل زمین و صخره‌ها را

over a single night.

در عرض یک شب دو برابر می‌کنند.

In fact, many of them probably haven't even undergone a single cell division

در واقع، بسیاری از آن‌ها حتی تحت تقسیم سلولی

since the time of ancient Egypt.

از زمان مصر باستان قرار نگرفته‌اند.

Which is just crazy.

که شگفت انگیزاست!

Like, how do you wrap your head around things that are so long-lived?

مثل این‌که چطور است سرت را با چیزهایی که عمر طولانی می‌کنند ببندی؟

But I thought of an analogy that I really love,

اما من به قیاسی فکر کردم که واقعا دوستش دارم،

but it's weird and it's complicated.

اما خیلی عجیب و پیچیده است.

So I hope that you can all go there with me.

پس امیدوارم، همگی با من همراه شوید.

Alright, let's try it.

بسیار خوب، بیایید امتحانش کنیم.

It's like trying to figure out the life cycle of a tree ...

مثل این است که گویی در تلاش برای کشف چرخه زندگی یک درخت …

if you only lived for a day.

اگر فقط برای یک روز زندگی می‌کردی.

So like if human life span was only a day, and we lived in winter,

مثل این بود که اگر زندگی انسان‌ها فقط یک روز بود و ما در زمستان زندگی می‌کردیم،

تو تمام عمرت را بدون دیدن یک درخت روی آن زندگی می‌کردی.

then you would go your entire life

without ever seeing a tree with a leaf on it.

بدون اینکه هیچ‌وقت، درختی با یک برگ روی آن ببینی.

And there would be so many human generations

و چندین نسل بشر وجود خواهند داشت

that would pass by within a single winter

که در عرض یک زمستان از بین خواهند رفت

that you may not even have access to a history book

و حتی ممکن است به کتاب تاریخ دسترسی نداشته باشید

that says anything other than the fact that trees are always lifeless sticks

که بگوید که واقعیت غیر از این نیست که درختان همیشه تکه چوب‌هایی بی‌جان هستند

that don't do anything.

که هیچ کاری انجام نمی‌دهند.

Of course, this is ridiculous.

البته که این مسخره است.

We know that trees are just waiting for summer

می‌دانیم که درختان در انتظار تابستان هستند

so they can reactivate.

تا بتوانند دوباره احیا شوند.

But if the human life span

اما اگر فاصله زمانیِ طول عمر انسان

were significantly shorter than that of trees,

به طور قابل‌توجهی کمتر از درختان می‌بود،

we might be completely oblivious to this totally mundane fact.

ممکن بود کاملا از این واقعیت کاملا پیش پا افتاده، غافل شویم.

So when we say that these deep subsurface microbes are just dormant,

پس وقتی می‌گوییم این میکروب‌هایِ زیر سطحی فقط خاموش و راکدند،

are we like people who die after a day, trying to figure out how trees work?

آیا مثل افرادی نشدیم که یک‌روزه می‌میرند اما در تلاشند تا نحوه کاردرختان را بفهمند؟

What if these deep subsurface organisms

چه می‌شد اگر این ارگانیسم‌های زیرسطحی در عمق زمین ،

are just waiting for their version of summer,

فقط در انتظار نسخه تابستانی‌شان می‌ماندند،

but our lives are too short for us to see it?

اما زندگی ما به قدری کوتاه است که بشود ببینیم‌شان؟

If you take E. coli and seal it up in a test tube,

اگر مثلا ای-کُلای را درنظرگرفته، و آن را در یک لوله آزمایشی،

with no food or nutrients,

بدون غذا یا مواد مغذی نگه‌دارید،

and leave it there for months to years,

و ماه‌ها تا سالها آن را آنجا رها کنید،

بیشتر سلول‌ها از بین می‌روند، البته چون آن‌ها دارند از گرسنگی می‌میرند.

most of the cells die off, of course, because they're starving.

But a few of the cells survive.

اما تعداد کمی از سلول‌ها زنده می‌مانند.

If you take these old surviving cells

اگر سلول‌های زنده مانده قدیمی را بردارید

and compete them, also under starvation conditions,

و آن‌ها رقابت دهید با، تحت شرایط گرسنگی،

against a new, fast-growing culture of E. coli,

یک کشت تازه و سریع رشد و رو به رشد ای-کُلای،

the grizzled old tough guys beat out the squeaky clean upstarts

سلول‌های پیر و خشن قدیمی بر تازه‌کاران موفق می‌شدند

every single time.

هر بار.

So this is evidence there's actually an evolutionary payoff

پس این مدرکی است و در حقیقت یک نتیجه تکاملی

to being extraordinarily slow.

برای بسیار کند بودن.

So it's possible

پس چنین امکانی وجود دارد

that maybe we should not equate being slow with being unimportant.

که شاید نباید آهسته و با تاخیر بودن را با بی‌اهمیت بودن یکی کنیم.

Maybe these out-of-sight, out-of-mind microbes

شاید این میکروب‌های پنهان و خارج از دید

could actually be helpful to humanity.

بتوانند در واقع برای بشریت مفید باشند.

OK, so as far as we know,

خب، تا آنجا که می‌دانیم،

there are two ways to do subsurface living.

دو راه برای زندگی زیرسطحی وجود دارد.

The first is to wait for food to trickle down from the surface world,

اولین آن‌ها منتظر ماندن برای غذا خوردن از دنیای سطحی هستند،

like trying to eat the leftovers of a picnic that happened 1,000 years ago.

مثل تلاش برای خوردن باقیمانده غذای پیک‌نیک که ۱,۰۰۰ سال پیش اتفاق افتاد.

Which is a crazy way to live,

که روش نامعقولی برای زندگی است،

but shockingly seems to work out for a lot of microbes in earth.

اما به نظر می‌رسد که برای بسیاری از میکروب‌ها در زمین جواب می‌دهد.

The other possibility is for a microbe to just say,

احتمال دیگر این است که یک میکروب فقط بگوید

"Nah, I don't need the surface world.

«نه، من به دنیای سطحی نیازی ندارم.

I'm good down here."

این پایین جایم خوب است.»

For microbes that go this route,

برای میکروب‌هایی که این راه را انتخاب می‌کنند،

they have to get everything that they need in order to survive

باید برای زنده ماندن هر چیزی که نیاز دارند را

from inside the earth.

از داخل زمین دریافت کنند.

Some things are actually easier for them to get.

برخی چیزها در واقع برای آن‌ها آسان‌تر است.

They're more abundant inside the earth,

آن‌ها در داخل زمین فراوان‌تر هستند،

like water or nutrients, like nitrogen and iron and phosphorus,

مانند آب و مواد غذایی، مانند نیتروژن و اهن و فسفر،

or places to live.

و یا جایی برای زندگی.

These are things that we literally kill each other to get ahold of

اینها چیزهایی هستند که ما اساسا یکدیگر را می‌کشیم

up at the surface world.

تا در جهان رویی به‌دست آوریم.

But in the subsurface, the problem is finding enough energy.

اما در سطوح زیرین، پیدا کردن انرژی کافی مشکل اصلی است.

Up at the surface,

بالای سطوح زیرین

plants can chemically knit together carbon dioxide molecules into yummy sugars

گیاهان می‌توانند به طور شیمیایی مولکول‌های کربن دی‌اکسید را به شکر خوشمزه

با همان سرعتی که فوتون به برگ‌های آن‌ها برخورد می‌کند، به هم پیوند دهند.

as fast as the sun's photons hit their leaves.

But in the subsurface, of course, there's no sunlight,

اما در زیرسطح، هیچ نور خورشیدی وجود ندارد،

so this ecosystem has to solve the problem

پس این زیست بوم باید مشکل را حل کند

of who is going to make the food for everybody else.

که چه کسی قرار است برای سایرین غذا بسازد.

The subsurface needs something that's like a plant

زیرسطح به چیزی مانند یک گیاه نیاز دارد

but it breathes rocks.

اما از سنگ‌ها تنفس کند.

Luckily, such a thing exists,

خوشبختانه چنین چیزی وجود دارد،

and it's called a chemolithoautotroph.

و «کیمولیتوآتوروف» نامیده می‌شود.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

Which is a microbe that uses chemicals -- "chemo,"

که میکروبی است که از واکنش‌های شیمیایی استفاده می‌کند -- «کیمو»

from rocks -- "litho,"

از سنگ‌ها -- «لیتو» (مرتبط با سنگ)

to make food -- "autotroph."

برای ساختن غذا -- «آوتوروف» (تغذیه خودبخود )

And they can do this with a ton of different elements.

و می‌توانند این کار را با یک تُن از عناصر مختلف انجام دهند.

They can do this with sulphur, iron, manganese, nitrogen, carbon,

آن‌ها می‌توانند این کار را با گوگرد، آهن، منگنز، نیتروژن و کربن انجام دهند

some of them can use pure electrons, straight up.

برخی از آن‌ها می‌توانند از الکترون‌های خالص استفاده کنند.

Like, if you cut the end off of an electrical cord,

مثلا اگر انتهای سیم برق را قطع کنید،

they could breathe it like a snorkel.

می‌توانند با آن مثل یک لوله تنفس کنند.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

These chemolithoautotrophs

این کیمولیتوآتوروف‌ها

take the energy that they get from these processes

انرژی را می‌گیرند که از این فرایندها می‌گیرند

and use it to make food, like plants do.

و از آن برای تولید غذا مانند گیاهان استفاده می‌کنند.

But we know that plants do more than just make food.

اما می‌دانیم که گیاهان کاری بیش از صرف غذا می‌کنند.

آنها همچنین محصول پسماند می‌سازند، اکسیژن.

They also make a waste product, oxygen,

which we are 100 percent dependent upon.

که ما ۱۰۰ درصد به آن وابسته هستیم.

But the waste product that these chemolithoautotrophs make

اما محصول پسماندی که کیمولیتوآتوروف‌ها می‌سازند

is often in the form of minerals,

اغلب به شکل مواد معدنی

like rust or pyrite, like fool's gold,

مانند زنگ آهن و یا پیریت(سولفید آهن)

or carminites, like limestone.

یا سنگ آهک مانند سنگ آهک است.

So what we have are microbes that are really, really slow, like rocks,

پس چیزی که ما داریم، میکروب‌هایی هستند که واقعا بسیار آهسته هستند، مثل سنگ‌ها،

that get their energy from rocks,

که انرژی خود را از سنگ‌ها بدست می‌آورند،

that make as their waste product other rocks.

که به عنوان محصول پسماندِ آن‌ها به دیگر سنگ‌ها تبدیل می‌شوند.

So am I talking about biology, or am I talking about geology?

خب آیا دارم در مورد بیولوژی صحبت می‌کنم، یا درباره زمین‌شناسی؟

This stuff really blurs the lines.

این مسايل واقعا مرزها را مبهم می‌کنند.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

So if I'm going to do this thing,

پس اگر قرار است این کار را انجام دهم،

and I'm going to be a biologist who studies microbes

و من یک زیست‌شناس هستم که میکروب‌هایی را

that kind of act like rocks,

که مثل سنگ‌ها عمل می‌کنند، مطالعه می‌کنم،

then I should probably start studying geology.

پس احتمالا باید شروع به مطالعه زمین‌شناسی کنم.

And what's the coolest part of geology?

و باحال‌ترین بخش زمین‌شناسی چیست؟

Volcanoes.

آتشفشان‌ها.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

This is looking inside the crater of Poás Volcano in Costa Rica.

این چشم‌اندازی به داخلِ دهانه آتشفشان پائوس در کاستاریکا می‌باشد.

Many volcanoes on earth arise because an oceanic tectonic plate

بسیاری از آتش‌فشانهای روی زمین به این دلیل به وجود می‌آیندکه صفحه تکتونیک اقیانوسی

crashes into a continental plate.

به یک پوسته قاره‌ای برخورد می‌کند.

As this oceanic plate subducts

همین که این صفحه اقیانوسی، در زیر این پوسته قاره‌ای

or gets moved underneath this continental plate,

things like water and carbon dioxide and other materials

چیزهایی مثل آب و دی‌اکسیدکربن و دیگر مواد

get squeezed out of it,

به صورت متراکم از آن بیرون می‌زنند،

like ringing a wet washcloth.

مثل اینکه یک لیفِ خیس را به صدا درآورد.

So in this way, subduction zones are like portals into the deep earth,

پس به این ترتیب، مناطق فرورانش مانند ورودی‌هایی به اعماق زمین هستند،

where materials are exchanged between the surface and the subsurface world.

که در آن مواد بین سطح و سنگ بستر پوسته زیرین رد و بدل می‌شوند.

So I was recently invited by some of my colleagues in Costa Rica

به تازگی ازطرف همکارانم در کاستاریکا

to come and work with them on some of the volcanoes.

دعوت شده بودم تا بیایم و روی برخی آتش‌فشان‌ها کار کنم.

And of course I said yes, because, I mean, Costa Rica is beautiful,

و البته من هم گفتم بله، چون، می‌دانم که کاستاریکا زیباست،

but also because it sits on top of one of these subduction zones.

اما خب به این دلیل که بالای یکی از همین مناطق فرورانش قرار گرفته است.

We wanted to ask the very specific question:

می‌خواستیم سوال بسیار مشخصی بپرسیم:

Why is it that the carbon dioxide

چرا دی‌اکسیدکربن

that comes out of this deeply buried oceanic tectonic plate

که از این صفحه عمیقا مدفونِ تکتونیک اقیانوسی خارج می‌شود

is only coming out of the volcanoes?

تنها از آتش فشان‌‌ها بیرون می‌زند؟

Why don't we see it distributed throughout the entire subduction zone?

چرا آن را در تمام ِ منطقه فرورانش توزیع نکرده ایم؟

Do the microbes have something to do with that?

آیا میکروب ها کاری با آن دارند؟

So this is a picture of me inside Poás Volcano,

خُب این هم عکسی از من است در داخل آتش‌فشان پائوس،

along with my colleague Donato Giovannelli.

همراه با همکارم دوناتی جیووَنِلی.

That lake that we're standing next to is made of pure battery acid.

آن دریاچه‌ای که در کنار آن ایستاده‌ایم از باتری اسیدی خالص ساخته شده‌است.

I know this because we were measuring the pH when this picture was taken.

به این خاطر می‌دانم چون وقتی این عکس گرفته شد،داشتیم PH را اندازه‌گیری می‌کردیم

And at some point while we were working inside the crater,

و هنگامی که در داخل حفره کار می‌کردیم،

I turned to my Costa Rican colleague Carlos Ramírez and I said,

رو کردم همکار کاستاریکایی‌ام کارلوس رامیرز و گفتم،

"Alright, if this thing starts erupting right now,

«بسیار خُب، اگر این چیز شروع کند فوران کردن،

what's our exit strategy?"

استراتژی خروج ما چیست؟»

And he said, "Oh, yeah, great question, it's totally easy.

و او گفت: «اوه، بله، سوال خوبی است، کلا بسیار ساده است.

Just turn around and enjoy the view."

فقط برگرد و از منظره لذت ببر.»

(Laughter)

(خنده حاضرین)

"Because it will be your last."

«چون آخرین بارَت خواهد بود.»

(Laughter)

(خنده حاضرین)

And it may sound like he was being overly dramatic,

و شاید به نظر برسد که او بیش از حد هیجان‌زده بوده،

but 54 days after I was standing next to that lake,

اما ۵۴ روز پس از این‌که من کنار آن دریاچه ایستاده بودم،

this happened.

این اتفاق افتاد.

Audience: Oh!

حضار: اوه!

Freaking terrifying, right?

بسیار وحشتناک است، مگر نه؟

(Laughs)

(خنده حاضرین)

This was the biggest eruption this volcano had had in 60-some-odd years,

این بزرگ‌ترین فوران آتشفشانی بود که این آتشفشان به مدت ۶۰ سال داشت،

and not long after this video ends,

و مدتی بعد از پایان این ویدیو،

the camera that was taking the video is obliterated

دوربینی که این ویدئو را گرفته بود از بین رفت

and the entire lake that we had been sampling

و کل دریاچه‌ای که ما

vaporizes completely.

بطور کامل نمونه‌برداری کردیم.

But I also want to be clear

اما همچنین می‌خواهم روشن باشم

that we were pretty sure this was not going to happen

که مطمئن بودیم این اتفاق در روزی

on the day that we were actually in the volcano,

که در واقع ما در آتشفشان بودیم،رخ نمی‌داد،

because Costa Rica monitors its volcanoes very carefully

چون کاستاریکا به دقت آتشفشان‌ها را

از طریق موسسه OVSICORI نظارت می‌کند،

through the OVSICORI Institute,

and we had scientists from that institute with us on that day.

و ما در آن روز دانشمندان آن موسسه را با همراه‌مان داشتیم.

But the fact that it erupted illustrates perfectly

اما واقعیتی که فوران کرد، کاملا نشان می دهد

that if you want to look for where carbon dioxide gas

که اگر بخواهید به جایی که گاز دی‌اکسید کربن

is coming out of this oceanic plate,

از این صفحه اقیانوسی خارج می‌شود، نگاه کنید،

then you should look no further than the volcanoes themselves.

آن وقت نباید بیشتر از خودِ آتش فشان‌ها به آن نگاه کنید.

But if you go to Costa Rica,

اما اگر به کاستاریکا بروید،

you may notice that in addition to these volcanoes

ممکن است علاوه بر آتش‌فشان‌ها

there are tons of cozy little hot springs all over the place.

متوجه چندین تُن از چشمه‌های آب‌گرم دنجی شوید که همه جای آن قرار دارد.

Some of the water in these hot springs is actually bubbling up

در واقع بعضا آبهای داخلِ این چشمه‌های آب‌گرم

از این صفحه اقیانوسیِ عمیقا مدفون در حال جوش است.

from this deeply buried oceanic plate.

And our hypothesis was that there should be carbon dioxide

و فرضیه ما این بود که باید دی‌اکسید کربن آنجا باشد

bubbling up with it,

که دارد با آن می‌جوشد،

but something deep underground was filtering it out.

اما چیزی در اعماق زمین داشت آن را تصفیه می‌کرد.

So we spent two weeks driving all around Costa Rica,

پس ما دو هفته صرف رانندگی در سرتاسر کاستاریکا کردیم،

sampling every hot spring we could find --

برای نمونه برداری از هر چشمه داغی که در

it was awful, let me tell you.

افتضاح بود، بگذارید به شما بگویم.

And then we spent the next two years measuring and analyzing data.

و بعد ما دو سال بعدی را صرف سنجش و تحلیل داده‌ها کردیم.

And if you're not a scientist, I'll just let you know that the big discoveries

و اگر دانشمند نباشید، می‌خواهم فقط بدانید که این اکتشافات بزرگ

don't really happen when you're at a beautiful hot spring

واقعا با بودن در یک چشمه آب‌گرم

یا روی یک صحنه عمومی بودن، اتفاق نمی‌افتد؛

or on a public stage;

they happen when you're hunched over a messy computer

این اتفاق زمانی می‌افتد که روی یک کامپیوتر نامرتب خم شده‌اید

or you're troubleshooting a difficult instrument,

و یا در حال عیب‌یابی وسیله‌ای هستید،

or you're Skyping your colleagues

یا دارید به همکاران خود اسکایپ می‌زنید

because you are completely confused about your data.

چون در مورد داده‌های‌تان کاملا گیج شده‌اید

Scientific discoveries, kind of like deep subsurface microbes,

اکتشافات علمی هم مثل نوعی از میکروب‌های عمیق زیر سطحی،

can be very, very slow.

می‌توانند بسیار آهسته باشند.

But in our case, this really paid off this one time.

اما در مورد ما، این بار واقعا این بار موجب کامیابی شد.

We discovered that literally tons of carbon dioxide

کشف کردیم که به معنای واقعی کلمه چندین تُن دی‌اکسیدکربن

were coming out of this deeply buried oceanic plate.

از این صفحه اقیانوسی عمیقا مدفون، خارج می‌شود.

And the thing that was keeping them underground

و چیزی که آنا را زیرزمینی نگه می‌داشت

and keeping it from being released out into the atmosphere

و آن را از رها شدن در جو حفظ می‌کرد،

was that deep underground,

آن در عمق زیرِ زمین بود که

underneath all the adorable sloths and toucans of Costa Rica,

زیرِ تمام آن تنبل‌ها (جانور) و توکان‌های کاستاریکایی،

were chemolithoautotrophs.

«کیمولیتوآتوروف» ها بودند.

These microbes and the chemical processes that were happening around them

این میکروب‌ها و فرآیندهای شیمیایی که در اطراف آن‌ها اتفاق می‌افتد،

were converting this carbon dioxide into carbonate mineral

این کربن دی‌اکسید را به مواد معدنی کربنات تبدیل کرده

and locking it up underground.

و آن را زیر زمین حبس می‌کند.

Which makes you wonder:

که باعث می‌شود به این فکر کنید که:

If these subsurface processes are so good at sucking up

اگر این فرایندهای زیر سطحی برای جذبِ

all the carbon dioxide coming from below them,

تمام کربن دی‌اکسید موجود در زیر آن‌ها خوب هستند،

could they also help us with a little carbon problem

آیا می‌توانند به ما کمک کنند تا با کمی مشکل کربن

we've got going on up at the surface?

که در سطح داریم به ما کمک کنند؟

Humans are releasing enough carbon dioxide into our atmosphere

بشر به اندازه کافی دی‌اکسید کربن را در اتمسفر ما آزاد می‌کند

that we are decreasing the ability of our planet

که قادر به کاهش توانایی این سیاره

to support life as we know it.

برای حمایت از زندگی همانطور که می‌دانیم هستیم.

And scientists and engineers and entrepreneurs

و دانشمندان و مهندسین و کارآفرینان

are working on methods to pull carbon dioxide

در حال کار بر روی روش‌هایِ جذب دی‌اکسید کربن

out of these point sources,

از این منابع نقطه‌ای هستند،

so that they're not released into the atmosphere.

به طوری که در جو آزاد نشوند.

And they need to put it somewhere.

و باید آن را در جایی به کار ببرند.

So for this reason,

بنابراین به همین دلیل،

we need to keep studying places where this carbon might be stored,

باید به مطالعه جاهایی که در آن ممکن است این کربن ذخیره شود ادامه دهیم،

possibly in the subsurface,

شاید در لایه‌های زیر سطحی،

to know what's going to happen to it when it goes there.

تا بدانیم وقتی به آنجا می‌رود چه اتفاقی برایش می‌افتد .

Will these deep subsurface microbes be a problem because they're too slow

آیا این میکروب‌های زیرسطحی ممکن است یک مشکل باشند

چرا که در واقع خیلی کند هستند که بتوانند چیزی را در آنجا نگه دارند؟

to actually keep anything down there?

Or will they be helpful

یا اینکه سودمند خواهند بود،

because they'll help convert this stuff to solid carbonate minerals?

زیرا به تبدیل این چیزها به مواد معدنی کربنات جامد کمک خواهند کرد؟

If we can make such a big breakthrough

اگر ما بتوانیم این پیشرفت بزرگ را

just from one study that we did in Costa Rica,

فقط از مطالعه‌ای که در کاستاریکا کردیم، انجام دهیم،

then imagine what else is waiting to be discovered down there.

سپس تصور کنید چه چیز دیگری آن پایین در انتظار کشف است.

This new field of geo-bio-chemistry, or deep subsurface biology,

این زمینه جدید مربوط به زمین شناسی- زیست - شیمیایی،یا زیست‌شناسی عمیق،

or whatever you want to call it,

یا هر چیزی که می‌خواهید آن را بنامید،

is going to have huge implications,

این امر تاثیرهای عظیمی خواهد داشت بر

not just for mitigating climate change,

نه تنها برای کاهش تغییرات آب و هوایی،

but possibly for understanding how life and earth have coevolved,

بلکه برای درک این‌که چگونه زندگی و زمین به صورت تلفیقی با هم تکامل یافته‌اند،

or finding new products that are useful for industrial or medical applications.

و یا یافتن محصولات جدیدی که برای کاربردهایِ صنعتی یا پزشکی مفید هستند.

Maybe even predicting earthquakes

شاید حتی پیش‌بینی زمین‌لرزه‌ها

or finding life outside our planet.

یا پیدا کردن زندگی بیرون از سیاره ما.

It could even help us understand the origin of life itself.

حتی می‌تواند به ما کمک کند تا منشاء زندگی را درک کنیم.

Fortunately, I don't have to do this by myself.

خوشبختانه،مجبور نیستم این کار را به تنهایی انجام دهم.

I have amazing colleagues all over the world

در سراسر جهان همکاران فوق‌العاده‌ای دارم

who are cracking into the mysteries of this deep subsurface world.

که به اسرار این دنیای زیرسطحی فرورفته اند.

And it may seem like life buried deep within the earth's crust

و شاید به نظر برسد که زندگی در اعماق پوسته زمین

is so far away from our daily experiences that it's kind of irrelevant.

تا حد زیادی از تجربیات روزمره ما دور است که البته به نوعی بی‌ربط است.

But the truth is that this weird, slow life

اما حقیقت این است که این زندگی عجیب و آهسته

may actually have the answers to some of the greatest mysteries

ممکن است پاسخ برخی از بزرگ‌ترین اسرار زندگیِ

of life on earth.

روی زمین را داشته باشد.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)