Let's turn the high seas into the world's largest nature reserve | Enric Sala

Translator: Mahsa Khadivi Reviewer: sadegh zabihi

If you were to jump into any random spot in the ocean,

اگر شما مجبور به پریدن به هر نقطه تصادفی در اقیانوس بودید،

you would probably see something like this.

احتمالا با چیزی شبیه به این مواجه می‌شدید.

Empty of large animals.

بی هیچ نشانه‌ای از حیوانات بزرگ.

Because we have taken them out of the water

چون ما آنها را از آب بیرون کشیده‌ایم

faster than they can reproduce.

سریع‌تر از آن که بتوانند تولیدمثل کنند.

Today I want to propose a strategy to save ocean life,

امروز قصد دارم راهکاری برای نجات زندگی در اقیانوس پیشنهاد کنم،

and the solution has a lot to do with economics.

و این راه حل بسیار جنبه اقتصادی دارد.

In 1999, a little place called Cabo Pulmo in Mexico

در سال ۱۹۹۹، منطقه کوچکی به نام کابو پولمو در مکزیک،

was an underwater desert.

یک بیابان زیردریایی بود،

The fishermen were so upset not having enough fish to catch

ماهیگیران که به دلیل کمبود ماهی کافی برای صید بسیار آشفته بودند

that they did something that no one expected.

کاری انجام دادند که هیچ کس انتظار آن را نداشت.

Instead of spending more time at sea, trying to catch the few fish left,

به جای تلف کردن زمان بیشتری در دریا و تلاش برای صید اندک ماهی باقی‌مانده،

they stopped fishing completely.

به طور کامل دست از ماهیگیری کشیدند.

They created a national park in the sea.

آنها یک پارک ملی در دریا ایجاد کردند.

A no-take marine reserve.

یک منطقه حفاظت شده دریایی.

When we returned, 10 years later, this is what we saw.

وقتی ده سال بعد به آنجا بازگشتیم، این آن چیزی بود که ما دیدیم.

What had been an underwater barren

چیزی که قبلا یک برهوت زیردریایی بود

was now a kaleidoscope of life and color.

حالا به شهرفرنگی از زندگی و رنگ بدل شده بود.

We saw it back to pristine in only 10 years.

دیدیم که تنها طی ده سال نشاط و سرزندگی به آن بازگشته است.

Including the return of the large predators,

جانوران شکارچی بزرگ نیز بازگشته بودند،

like the groupers, the sharks, the jacks.

از قبیل ماهی های گروپر، کوسه ماهی‌ها، ماهی‌های جک.

And those visionary fishermen

و آن ماهیگیران خیال‌اندیش

are making much more money now, from tourism.

هم اکنون از توریسم بسیار بیشتر از ماهیگیری کسب درآمد می‌کنند.

Now, when we can align economic needs with conservation,

هرگاه بتوانیم نیازهای اقتصادی را با حفظ منابع طبیعی در یک راستا قرار دهیم،

miracles can happen.

معجزه می‌تواند اتفاق بیفتد.

And we have seen similar recoveries all over the world.

و ما قبلا هم چنین احیاهایی را در سرتاسر دنیا دیده‌ایم.

I spent 20 years studying human impacts in the ocean.

من بیست سال را صرف مطالعه آسیب‌های انسانی به اقیانوس کرده‌ام.

But when I saw firsthand the regeneration of places like Cabo Pulmo,

اما وقتی از نزدیک و به طور مستقیم احیای مناطقی مانند کابو پولمو را دیدم،

that gave me hope.

این موضوع به من امید بخشید.

So I decided to quit my job as a university professor

بنابراین تصمیم گرفتم کارم را به عنوان استاد دانشگاه ترک کنم

to dedicate my life to save more ocean places like this.

تا زندگیم را وقف نجات مناطق بیشتری مانند این در اقیانوس کنم.

In the last 10 years, our team at National Geographic Pristine Seas

در ده سال گذشته، تیم ما در دریاهای بکر نشنال جئوگرافیک

has explored, surveyed and documented

کشف، بررسی و ثبت کرده‌اند

some of the wildest places left in the ocean

برخی از بکرترین جاهای باقی‌مانده در اقیانوس را

and worked with governments to protect them.

و با دولت‌ها برای محافظت از آنها همکاری کرده اند.

These are all now protected, covering a total area half the size of Canada.

همه این مناطق حالا محافظت شده‌اند، و مساحتی برابر نصف کانادا را در بر می‌گیرند.

(Applause)

(تشویق)

These places are the Yellowstones and the Serengetis of the sea.

این مناطق مانند پارک‌های ملی یلوستون و سرنگتی دریا هستند.

These are places where you jump in the water

اینها مناطقی هستند که شما داخل آب می‌پرید

and are immediately surrounded by sharks.

و فورا با کوسه ماهی‌ها محاصره می‌شوید.

(Laughter)

(خنده)

And this is good,

و این خوب است،

because the sharks are a good indicator of the health of the ecosystem.

چون کوسه ماهی‌ها نشانگر خوب سلامت اکوسیستم هستند.

These places are time machines

این مناطق مانند ماشین زمان هستند

that take us to the ocean of 1,000 years ago.

که ما را به اقیانوس هزار سال پیش می‌برند.

But they also show us what the future ocean could be like.

اما آنها همچنین به ما نشان می‌دهند که اقیانوس آینده به چه شکل خواهد بود.

Because the ocean has extraordinary regenerative power,

از آنجایی که اقیانوس قدرت بازرویش فوق‌العاده ای دارد،

we have seen great recovery in just a few years.

ما شاهد احیاهای خارق العاده درعرض تنها چند سال بوده‌ایم.

We just need to protect many more places at risk

تنها لازم است که مناطق در خطر بسیار بیشتری را محافظت کنیم

so they can become wild and full of life again.

تا بتوانند دوباره سرزنده و سرشار از زندگی و حیات باشند.

But today, only two percent of the ocean

اما امروز، تنها دو درصد از اقیانوس

is fully protected from fishing and other activities.

به طور کامل در برابر ماهیگیری و فعالیتهای دیگر مورد حفاظت قرار گرفته است.

And that's not enough.

و این کافی نیست.

Studies suggest that we need at least 30 percent of the ocean under protection

مطالعات نشان می‌دهند که لازم است حداقل ۳۰ درصد از اقیانوس تحت حفاظت قرار گیرد

not just to save marine life, but to save us, too.

نه فقط برای نجات زندگی دریایی، بلکه برای نجات خود ما نیز.

Because the ocean gives us more than half of the oxygen we breathe, food,

زیرا اقیانوس بیش از نیمی از اکسیژنی که تنفس می‌کنیم و غذای ما را تامین می‌کند،

it absorbs much of the carbon pollution

مقدار زیادی از آلودگی کربنی را جذب می‌کند

that we throw in the atmosphere.

که ما در اتمسفر آزاد کرده‌ایم.

We need a healthy ocean to survive.

ما برای بقا نیازمند یک اقیانوس سالم هستیم.

Now, is there a way to accelerate ocean protection?

حالا, آیا راهی برای تسریع حفاظت از اقیانوس وجود دارد؟

I think so.

اینطور فکر می‌کنم.

And it involves us looking at the high seas.

و این موضوع ما را به سوی آب‌های آزاد سوق می‌دهد.

Now, what are the high seas?

حالا منظور از آبهای آزاد چیست؟

Now coastal countries have authority over 200 nautical miles from shore.

هم اکنون کشورهای ساحلی بر مسافتی بیش از ۲۰۰ مایل دریایی از ساحل سلطه دارند.

Everything beyond those areas are called the high seas.

هرجایی فراتر از آن نواحی آبهای آزاد (بین المللی) خوانده می‌شود.

In dark blue on this map.

رنگ آبی تیره در این نقشه.

No country owns the high seas,

هیچ کشوری مالک آب‌های آزاد نیست.

no country is responsible for them,

هیچ کشوری مسوولیت آنها را بر عهده ندارد،

but they all are, so it's a little like the Wild West.

اما همه آنها مسئولشان هستند، بنابراین تا حدی شبیه به غرب وحشی.

And there are two main types of fishing in the high seas.

و دو نوع ماهیگیری در آبهای آزاد وجود دارد.

At the bottom and near the surface.

در عمق و نزدیک به سطح.

Bottom trawling is the most destructive practice in the world.

ماهیگیری در عمق ویرانگرترین کار در دنیاست.

Super trawlers, the largest fishing vessels in the ocean,

کشتی‌های ماهیگیری غول پیکر، بزرگترین کشتی‌های ماهیگیری در اقیانوس،

have nets so large that they can hold a dozen 747 jets.

تورهایی آنچنان بزرگ دارند که می‌توانند ۱۲ جت ۷۴۷ را در خود نگه دارند.

These huge nets destroy everything in their paths --

این تورهای عظیم هرچیزی را در سر راهشان نابود می‌کنند --

including deep corals that grow on sea mounds,

از قبیل مرجانهای آبهای عمیق که بر روی تپه ماهورهای دریایی رشد می‌کنند،

which can be thousands of years old.

که می‌توانند هزاران سال داشته باشند.

And fishing near the surface targets mostly species

و ماهیگیری نزدیک به سطح که عمدتا گونه‌هایی را هدف می‌گیرد

that migrate between the high seas and country's waters,

که بین آبهای آزاد و آبهای کشورها رفت و آمد می‌کنند،

like tuna and sharks.

مانند ماهی تن و کوسه ماهی‌ها.

And many of these species are threatened because of too much fishing

و بسیاری از این گونه‌ها به دلیل صید بی رویه در معرض تهدید هستند

and bad management.

و مدیریت بد.

Now, who fishes in the high seas?

حال چه کسی در آبهای آزاد صید می‌کند؟

Until now, it was difficult to know exactly,

تاکنون دانستن دقیق این موضوع دشوار بوده،

because countries have been very secretive

چراکه کشورها بسیار رازدار بوده‌اند

about the long-distance fishing.

در مورد ماهیگیری فواصل دور.

But now, satellite technology allows us to track individual boats.

اما هم اکنون، تکنولوژی ماهواره‌ای اجازه ردیابی تک تک کشتی‌ها را به ما می‌دهد.

This is a game-changer.

این بازی را عوض می‌کند.

And this is the first time

و این نخستین بار است که

we are presenting the data that you are going to see.

ما اطلاعاتی که خواهید دید را به شما ارائه می‌کنیم.

I'm going to show you the tracks of two boats

من مسیردو کشتی را به شما نشان خواهم داد

over the course of a year,

در طول یک سال،

using a satellite automated identification system.

با استفاده از سیستم شناسایی خودکار ماهواره‌ای.

This is a long-liner, fishing around the southern coast of Africa.

این یک کشتی دوربرد است که در اطراف ساحل آفریقا ماهیگیری می‌کند.

After a few months fishing there, the boat goes to Japan to resupply,

پس از چند ماه ماهیگیری، کشتی به ژاپن می‌رود تا مجددا مواد مورد نیاز را تامین کند،

and shortly after, here it is, fishing around Madagascar.

و کمی بعد، باز هم اینجاست و در اطراف ماداگاسکار به صید می‌پردازد.

This is a Russian trawler fishing, probably, for cod,

این یک کشتی ماهیگیری روس است، احتمالا، به دنبال ماهی کاد،

in Russian waters,

در آبهای روسیه،

and then across the high seas of the north Atlantic.

و سپس در آبهای آزاد اطلس شمالی.

Thanks to Global Fishing Watch,

به لطف سازمان دیده‌بان ماهیگیری جهانی،

we have been able to track over 3,600 boats

ما توانستیم بیش از ۳٫۶۰۰ قایق را ردیابی کنیم

from more than 20 countries, fishing in the high seas.

از بیش از ۲۰ کشور که در آبهای آزاد ماهیگیری می‌کنند.

They use satellite positioning and machine-learning technology

آنها از تکنولوژی موقعیت‌یابی ماهواره‌ای و یادگیری ماشین استفاده می‌کنند

to automatically identify if a boat is just sailing or fishing,

تا به طور خودکار مشخص کنند یک کشتی صرفا در حال حرکت است یا ماهیگیری می‌کند،

which are the white spots here.

که نقاط سفید در این قسمت هستند.

So with an international group of colleagues,

بنابراین با گروهی از همکاران بین‌المللی،

we decided to investigate

تصمیم گرفتیم تحقیق کنیم در مورد این که

not only who fishes in the high seas, but who benefits from it.

نه تنها چه کسانی در آبهای آزاد ماهیگیری می‌کنند بلکه چه کسانی از آن سود می‌برند.

My colleague, Juan Mayorga,

همکار من، خوان مایورگا،

at the University of California, Santa Barbara,

در دانشگاه کالیفرنیا، سانتا باربارا،

has produced detailed maps of fishing effort,

نقشه‌های مشروحی از تلاش‌های ماهیگیری تهیه کرده،

which means how much time and fuel is spent fishing

که به معنای میزان زمان و سوختی است که برای ماهیگیری مصرف می‌شود

in every pixel in the ocean.

در هر پیکسل در اقیانوس.

We have a map for every country.

ما برای هر کشور یک نقشه داریم.

China, Taiwan, Japan, Korea and Spain alone

چین، تایوان، ژاپن، کره و اسپانیا به تنهایی

account for almost 80 percent of the fishing in the high seas.

حدود ۸۰ درصد از ماهیگیری در آبهای آزاد را به خود اختصاص می‌دهند.

When we put all of the countries together,

وقتی همه این کشورها را کنار هم می‌گذاریم،

this is what we get.

این چیزی‌ست که به دست می‌آوریم.

Because we know the identity of every boat in the database,

چون ما هویت هر کشتی در پایگاه داده‌ها را می‌شناسیم،

we know its size, its tonnage, the power of its engines,

اندازه آن، ظرفیت، قدرت موتورهایش،

how many crew are on board.

تعداد خدمه درعرشه کشتی را می‌دانیم.

With this information, we can calculate fuel costs, labor costs, etc.

با این اطلاعات می‌توانیم هزینه سوخت، هزینه نیروی کار و غیره را محاسبه کنیم.

So for the first time,

بنابراین برای اولین بار،

we have been able to map the costs of fishing in the high seas.

توانستیم هزینه‌های ماهیگیری در آبهای آزاد را بر روی نقشه مشخص کنیم.

The darker the red, the higher the costs.

هرچقدر رنگ قرمز تیره تر باشد، میزان هزینه‌ها بالاتر است.

Thanks to our colleagues at the University of British Columbia,

به لطف همکارانمان در دانشگاه بریتیش کلمبیا،

we know how much every country is actually fishing.

ما می‌دانیم که هر کشور در حقیقت چه میزان ماهیگیری می‌کند.

And we know the price of the fish as it comes off the vessel.

و قیمت هر ماهی را وقتی که از کشتی بیرون می‌آید می‌دانیم.

Combined with the data on effort,

همراه با اطلاعات درباره تلاش برای صید،

we have been able to map the revenue of fishing the high seas.

ما توانستیم درآمد ماهیگیری در دریاهای آزاد را بر روی نقشه بیاوریم.

The darker the blue, the higher the revenue.

هر چقدر رنگ آبی تیره‌تر باشد درآمد بالاتر است.

We have costs, and we have revenue.

ما هزینه‌ها و درآمدها را داریم.

So for the first time,

بنابراین، برای اولین بار،

we have been able to map the profitability of fishing in the high seas.

توانستیم سودآوری ماهیگیری در آبهای آزاد را بر روی نقشه مشخص کنیم.

Now I'm going to show you a map.

حالا نقشه‌ای نشان‌تان می‌دهم.

Red colors mean we are losing money by fishing in that part of the ocean.

رنگهای قرمز به معنای از دست دادن پول از طریق ماهیگیری در آن قسمت از اقیانوس هستند.

Blue colors mean it's profitable.

رنگهای آبی به معنای سودآور بودن است.

Here it is.

اینجاست.

It seems mostly profitable.

به نظر می‌رسد که بیشتر سودآور است.

But there are two more factors we have to take into account.

اما دو عامل دیگر هستند که باید در نظر بگیریم.

First, recent investigations reveal

ابتدا، تحقیقات اخیر نشان می‌دهند که

the use of forced labor, or slave labor,

استفاده از نیروی کار اجباری یا نیروی کار برده را،

in high seas fishing.

در ماهیگیری آبهای آزاد.

Companies use it to cut costs, to generate profits.

شرکتها از آن استفاده می‌کنند تا هزینه‌ها را کاهش دهند، و سود به دست آورند.

And second, every year, governments subsidize high seas fishing

و دوم، هر سال، دولتها به ماهیگیری در آبهای آزاد یارانه تخصیص می‌دهند

with more than four billion dollars.

بیش از چهار میلیارد دلار.

Let's go back to the map of profits.

اجازه بدهید به نقشه سودها برگردیم.

If we assume fair wages,

اگر دستمزدهای منصفانه را در نظر بگیریم،

which means not slave labor,

که به معنای نیروی کار برده نیست،

and we remove the subsidies from our calculation,

و یارانه‌ها را از برآورد خود حذف کنیم،

the map turns into this.

نقشه به این شکل در می‌آید.

Fishing is truly profitable in only half of the high seas fishing grounds.

ماهیگیری حقیقتا تنها در نیمی از زمینه های ماهیگیری آبهای آزاد سودآوراست.

In fact, on aggregate,

در حقیقت، مجموعا،

subsidies are four times larger than the profits.

یارانه‌ها چهار برابر منافع هستند.

So we have five countries doing most of the fishing in the high seas

بنابراین پنج کشور داریم که بیشترین صید را در آبهای آزاد انجام می‌دهند

and the economics are dependent on huge government subsidies,

و جنبه‌های اقصادی صید به یارانه‌های هنگفت دولتها وابسته هستند،

and for some countries, on human rights violations.

و برای برخی کشورها به نقض حقوق بشر.

What this economic analysis reveals,

آن چه که این تحلیل اقتصادی مشخص می‌کند،

is that practically the entire high seas fishing proposition is misguided.

این است که کل قضیه صید در دریاهای آزاد اشتباه است.

What sane government would subsidize an industry

کدام دولت خردورزی به صنعتی یارانه می‌دهد

anchored in exploitation and fundamentally destructive?

که بر مبنای استثمار استوار است و به طور بنیادین ویرانگر است؟

And not so profitable, anyway.

و در هرحال، چندان هم سودآور نیست.

So, why don't we close all of the high seas to fishing?

بنابراین، چرا همه آب‌های آزاد را به روی ماهیگیری نمی‌بندیم؟

Let's create a giant high seas reserve, two-thirds of the ocean.

بیایید یک منطقه حفاظت شده آب‌های آزاد بسیار وسیع ایجاد کنیم، دوسوم اقیانوس.

A modeling study from --

یک مطالعه مدل سازی از --

(Applause)

(تشویق)

A modeling study from colleagues at UC Santa Barbara,

یک مطالعه مدل سازی از همکاران در دانشگاه سانتا باربارا،

suggests that such reserve would help migratory species like tuna

پیشنهاد می‌کند چنین منطقه حفاظت شده‌ای به گونه‌های مهاجر مثل ماهی تن کمک می‌کند

recover in the high seas.

در آبهای آزاد بازیابی شوند.

And part of that increased abundance would spill over into the countries' waters,

و بخشی از آن وفور افزایش یافته به آبهای کشورها خواهند ریخت،

helping to replenish them.

و کمک می‌کند ذخیره آنها دوباره پر شود.

That would also increase the catch in these waters,

این امر همچنین صید در این آبها را افزایش خواهد داد،

and so would the profits,

و نیز سودآوری را،

because the cost of fishing would be lowered.

چراکه هزینه ماهیگیری پایین خواهد آمد.

And the ecological benefits would be huge,

و منافع اکولوژیک بسیار عظیم خواهد بود،

because these species of large predators, like tuna and sharks,

چون گونه‌های جانوران شکارچی بزرگ مانند ماهی تن و کوسه ماهی‌ها،

are key to the health of the entire ecosystem.

برای سلامت کل اکوسیستم اهمیت کلیدی دارند.

Therefore, protecting the high seas

بنابراین، حفاظت از آبهای آزاد

would have ecological, economic and social benefits.

دارای منافع اکولوژیک، اقتصادی و اجتماعی خواهد بود.

But the truth is that most fishing companies

اما حقیقت آن است که بیشتر شرکتهای ماهیگیری

don't care about the environment.

توجهی به محیط زیست ندارند.

But they would make more money by not fishing in the high seas.

هرچند که با صید نکردن در آبهای آزاد پول بیشتری به دست می‌آورند.

And this would not affect our ability to feed our growing population,

و این بر توانایی ما برای تغذیه جمعیت رو به رشدمان تاثیر نمی‌گذارد،

because the high seas provide only five percent of the global marine catch,

چراکه دریاهای آزاد تنها پنج درصد از صید دریایی جهانی را تامین می‌کند،

because the high seas are not as productive as near-shore waters.

چون آبهای آزاد به اندازه آبهای نزدیک به ساحل مولد و پرمحصول نیستند.

And most of the catch of the high seas is sold as upscale food items,

و بیشتر صید آبهای آزاد به عنوان اقلام غذایی گران‌قیمت به فروش می‌رسند،

like tuna sashimi or shark fin soup.

مانند ساشی‌می ماهی تن یا سوپ باله کوسه.

The high seas catch does not contribute to global food security.

صید آبهای آزاد کمکی به امنیت غذایی جهانی نمی‌کند.

So how are we going to do it?

پس چگونه انجامش می‌دهیم؟

How are we going to protect the high seas?

چگونه می‌خواهیم از آب‌های آزاد حفاظت کنیم؟

As we speak, negotiators at the United Nations

در حالی که ما صحبت می‌کنیم، مذاکره کنندگان در سازمان ملل

are beginning discussions on a new agreement to do just that.

در حال آغاز بحث‌هایی در مورد توافقات جدید برای انجام آن هستند.

But this cannot happen behind closed doors.

اما این امر نمی‌تواند در پشت درهای بسته انجام شود.

This is our greatest opportunity.

این بزرگترین فرصت ماست.

And we all should ensure

و ما همگی باید تضمین کنیم که

that our countries will support the protection of the high seas

کشورهایمان از طرح حفاظت از آبهای آزاد حمایت کنند

and get rid of subsidies to industrial fishing.

و از شر یارانه دادن به ماهیگیری صنعتی خلاص شویم.

In 2016, 24 countries and the European Union

در سال ۲۰۱۶، ۲۴ کشور و اتحادیه اروپا

agreed to protect the Ross Sea,

برای حفاظت از دریای راس به توافق رسیدند،

the wildest places in Antarctica,

بکرترین مناطق در قطب جنوب،

full of wildlife like killer whales, leopard seals, penguins.

سرشار از جانوران وحشی از قبیل نهنگ‌های قاتل، فک پلنگی، پنگوئن‌ها.

And this included fishing nations, like China, Japan, Spain, Russia.

و این موضوع شامل کشورهای صیادی همچون چین، ژاپن، اسپانیا، روسیه نیز می‌شد.

But they decided that protecting such a unique environment

اما آنها به این نتیجه رسیدند که حفاظت از چنین زیستگاه بی‌نظیری

would be worth more than exploiting it for relatively little benefit.

بسیار ارزشمندتر از بهره برداری از آن برای سودی نسبتا اندک است.

And this is exactly the type of cooperation

و این دقیقا آن نوع همکاری

and willingness to set aside differences

و تمایل برای کنار گذاشتن اختلافات است

that we are going to need.

که ما نیاز خواهیم داشت.

We can do it again.

ما می‌‍توانیم این را باز تکرار کنیم.

If 20 years from now,

اگر بیست سال بعد،

our children were to jump into any random spot in the ocean,

فرزندان ما بخواهند در هر نقطه تصادفی داخل اقیانوس بپرند،

what would they see?

با چه چیز روبرو خواهند شد؟

A barren landscape, like much of our seas today,

یک منظره برهوت مانند بیشتر دریاهای کنونی ما،

or an abundance of life, our legacy to the future?

یا وفور زندگی، میراث ما برای آینده خواهد بود؟

Thank you very much.

بسیار ممنون از شما.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)