Why theater is essential to democracy | Oskar Eustis

Translator: hassan qodusi Reviewer: Maryam Manzoori

Theater matters because democracy matters.

تئاتر مهم است چون دموکراسی مهم است.

Theater is the essential art form of democracy,

تئاتر شکل مطلق هنر از دموکراسی است،

and we know this because they were born in the same city.

و این را می‌دانیم چون این دو در یک شهر پدید آمدند.

In the late 6th century BC,

اواخر قرن ششم قبل از میلاد،

the idea of Western democracy was born.

ایده‌ی دموکراسی غربی متولد شد.

It was, of course,

البته، این دموکراسی

a very partial and flawed democracy,

بسیار نسبی و پر ایراد بود،

but the idea that power should stem from the consent of the governed,

اما این ایده که قدرت باید از رضایت مردم شکل بگیرد،

that power should flow from below to above,

که قدرت باید از پایین به بالا جریان پیدا کند،

not the other way around,

نه برعکس،

was born in that decade.

در آن دهه مطرح شد.

And in that same decade, somebody -- legend has it, somebody named Thespis --

و در همان دهه، یک نفر -- در افسانه‌ها آمده، کسی به اسم تسپیس --

invented the idea of dialogue.

ایده‌ی دیالوگ را ابداع کرد.

What does that mean, to invent dialogue?

ابداع دیالوگ به چه معناست؟

Well, we know that the Festival of Dionysus gathered

خب، می‌دانیم که جشنواره‌ی دیونیسوس

the entire citizenry of Athens

کل شهروندان آتن را

on the side of the Acropolis,

در حاشیه آکروپلیس گرد هم می‌آورد،

and they would listen to music, they would watch dancing,

و آنجا به موسیقی گوش می‌دادند، به تماشای رقص می‌نشستند،

and they would have stories told as part of the Festival of Dionysus.

و در چارچوب جشنواره دیونیوس قصه‌هایی روایت می‌شد.

And storytelling is much like what's happening right now:

و داستان‌سرایی خیلی شبیه چیزیست که هم‌اکنون اتفاق می‌افتد:

I'm standing up here,

من ایستاده‌ام اینجا،

the unitary authority,

یگانه مرجع قدرت،

and I am talking to you.

و دارم با شما صحبت می‌کنم.

And you are sitting back, and you are receiving what I have to say.

و شما نشسته‌اید، و آنچه می‌گویم را دریافت می‌کنید.

And you may disagree with it, you may think I'm an insufferable fool,

و ممکن است با آن مخالف باشید، ممکن است فکر کنید من یک احمق غیرقابل‌تحملم،

you may be bored to death,

شاید جان به لب شده باشید،

but that dialogue is mostly taking place inside your own head.

اما این دیالوگ در ذهن شما روی می‌دهد.

But what happens if, instead of me talking to you --

اما چه می‌شود اگر، به جای اینکه من با شما صحبت کنم --

and Thespis thought of this --

و تسپیس به این فکر افتاد --

I just shift 90 degrees to the left,

۹۰ درجه به چپ بچرخم،

and I talk to another person onstage with me?

و روی صحنه با شخص دیگری در کنارم صحبت کنم؟

Everything changes,

همه چیز عوض می‌شود،

because at that moment, I'm not the possessor of truth;

چون در آن لحظه، من مالک حقیقت نیستم؛

I'm a guy with an opinion.

شخصی هستم که نظری دارد.

And I'm talking to somebody else.

و دارم با شخص دیگری حرف می‌زنم.

And you know what?

و می‌دانید چیست؟

That other person has an opinion too,

آن شخص دیگر هم نظری دارد،

and it's drama, remember, conflict -- they disagree with me.

و این تئاتر است، فراموش نکنید، برخورد -- آنها با من مخالفند.

There's a conflict between two points of view.

بین دو دیدگاه تضاد وجود دارد.

And the thesis of that is that the truth can only emerge

و فرضیه‌ی آن این است که حقیقت تنها هنگامی ظاهر می‌شود

in the conflict of different points of view.

که بین دو دیدگاه متفاوت تضاد باشد.

It's not the possession of any one person.

حقیقت در ماللکیت یک فرد نیست.

And if you believe in democracy, you have to believe that.

و اگر به دموکراسی معتقدید، باید به این هم باور داشته باشید.

If you don't believe that, you're an autocrat

و اگر باور نداشته باشید، یک خودکامه هستید

who is putting up with democracy.

که دموکراسی را تحمل می‌کنید.

But that's the basic thesis of democracy,

اما این فرضیه‌ی پایه دموکراسی است،

that the conflict of different points of views leads to the truth.

که می‌گوید تضاد آرا منتهی به حقیقت می‌شود.

What's the other thing that's happening?

چه اتفاق دیگری در حال رخ دادن است؟

I'm not asking you to sit back and listen to me.

از شما نمی‌خواهم بنشینید و به حرفهای من گوش کنید.

I'm asking you to lean forward

می‌خواهم جلو بیایید

and imagine my point of view --

و نظرات من را تصور کنید --

what this looks like and feels like to me as a character.

اینها برای من بعنوان یک کاراکتر چه احساسی دارد و چه شکلی است.

And then I'm asking you to switch your mind

و بعد می‌خواهم تا ذهنیتتان را عوض کنید

and imagine what it feels like to the other person talking.

و تصور کنید شخص دیگر چه احساسی دارد.

I'm asking you to exercise empathy.

از شما می‌خواهم تمرین همدلی کنید.

And the idea that truth comes from the collision of different ideas

و این ایده که حقیقت از برخورد نظرات متفاوت حاصل می‌شود

and the emotional muscle of empathy

و موتور محرک همدلی

are the necessary tools for democratic citizenship.

ابزار لازم برای دمکراتیک بودن است.

What else happens?

دیگر چه اتقافی می‌افتد؟

The third thing really is you,

سومین مورد خود شمایید،

is the community itself, is the audience.

خود جامعه است، مخاطب است.

And you know from personal experience that when you go to the movies,

به تجربه‌ می‌دانید که وقتی به سینما می‌روید،

you walk into a movie theater, and if it's empty, you're delighted,

پا به سالن سینما می‌گذارید، و اگر خالی باشد، خوشحال می‌شوید،

because nothing's going to be between you and the movie.

چون هیچ مزاحمتی بین شما و فیلم نخواهد بود.

You can spread out, put your legs over the top of the stadium seats,

می‌توانید لم بدهید، پاهایتان را بگذارید روی صندلی‌های جلویی،

eat your popcorn and just enjoy it.

ذرت بوداده بخورید و لذتش را ببرید.

But if you walk into a live theater

اما اگر به یک تئاتر زنده بروید

and you see that the theater is half full,

و ببینید سالن نیمه پر است،

your heart sinks.

قلبتان می‌گیرد.

You're disappointed immediately,

فوراً ناامید می‌شوید،

because whether you knew it or not,

چون چه بدانید و چه ندانید،

you were coming to that theater

به آن تئاتر آمده‌اید

to be part of an audience.

تا بخشی از مخاطب باشید.

You were coming to have the collective experience

آمده‌اید تا تجربه‌ای جمعی داشته باشید

of laughing together, crying together, holding your breath together

از با هم خندیدن، با هم اشک ریختن، و با هم نفس را حبس کردن،

to see what's going to happen next.

تا ببینید بعد چه اتفاقی می‌افتد.

You may have walked into that theater as an individual consumer,

شاید بعنوان یک مصرف‌کننده انفرادی وارد تئاتر شده باشید،

but if the theater does its job,

اما اگر تئاتر کارش را درست انجام دهد،

you've walked out with a sense of yourself as part of a whole,

وقتی پا بیرون می‌گذارید احساس می‌کنید جزیی از کل هستید،

as part of a community.

جزئی از جمع.

That's built into the DNA of my art form.

این در دی‌ان‌آی فرم هنری من قرار دارد.

Twenty-five hundred years later, Joe Papp decided

دو هزار و پانصد سال بعد، جو پپ (کارگردان تئاتر) گفت که

that the culture should belong to everybody in the United States of America,

فرهنگ باید به همه‌ مردم ایالات متحده تعلق داشته باشد،

and that it was his job to try to deliver on that promise.

و در تلاش برای انجام این رسالت احساس وظیفه کرد.

He created Free Shakespeare in the Park.

او «شکسپیر مجانی در پارک» را راه انداخت.

And Free Shakespeare in the Park is based on a very simple idea,

و «شکسپیر مجانی در پارک» بر اساس یک ایده‌ی بسیار ساده است،

the idea that the best theater, the best art that we can produce,

این ایده که بهترین تئاتر، بهترین هنری که می‌توانیم تولید کنیم،

should go to everybody and belong to everybody,

باید به سمع و نظر همه برسد و متعلق به همه باشد،

and to this day,

و تا همین امروز،

every summer night in Central Park,

تک‌تک شبهای تابستان در سنترال پارک،

2,000 people are lining up

۲٫۰۰۰ نفر صف می‌کشند

to see the best theater we can provide for free.

تا بهترین تئاتری را که می‌توانیم ارائه کنیم، رایگان ببینند.

It's not a commercial transaction.

این یک معامله تجاری نیست.

In 1967, 13 years after he figured that out,

در سال ۱۹۶۷، ۱۳ سال بعد از اینکه متوجه این نکته شد،

he figured out something else,

متوجه چیز دیگری نیز شد،

which is that the democratic circle was not complete

که می‌گفت چرخه‌ی دموکراتیک

by just giving the people the classics.

صرفاً با ارائه آثار کلاسیک به مردم کامل نبود.

We had to actually let the people create their own classics

باید در واقع اجازه دهیم مردم کلاسیک‌های خودشان را بسازند

and take the stage.

و روی صحنه بروند.

And so in 1967,

بنابراین در سال ۱۹۶۷،

جو «تئاتر پابلیک» را در خیابان«استور پلیس» در مرکز شهر افتتاح کرد،

Joe opened the Public Theater downtown on Astor Place,

and the first show he ever produced was the world premiere of "Hair."

و اولین نمایشی که به تهیه کرد نخستین اجرا از «مو» بود.

That's the first thing he ever did that wasn't Shakespeare.

این اولین کارش بود که شکسپیر نبود.

Clive Barnes in The Times said that it was as if Mr. Papp took a broom

«کلایو بارنز» در نشریه تایمز نوشت انگار آقای پَپ جارو دستش گرفته

and swept up all the refuse from the East Village streets

و همه‌ی مخالفت‌ها را از خیابان‌های «ایست ویلج» جمع کرده

onto the stage at the Public.

و به روی صحنه «پابلیک» برده.

(Laughter)

(خنده)

He didn't mean it complimentarily,

قصد تعریف نداشت.

but Joe put it up in the lobby, he was so proud of it.

اما جو این جمله را در لابی نصب کرد، خیلی بهش افتخار می‌کرد.

(Laughter) (Applause)

(خنده و تشویق حضار)

And what the Public Theater did over the next years with amazing shows like

و تئاتر پابلیک طی سالهای آتی چه کرد با نمایش‌های فوق‌العاده‌ای مثل

"For Colored Girls Who Have Considered Suicide / When the Rainbow Is Enuf,"

«برای دختران رنگین پوستی که به خودکشی فکر کردند، وقتی که رنگین‌کمان کافی است،»

"A Chorus Line,"

«گروه رقص»،

and -- here's the most extraordinary example I can think of:

و بهترین مثالی که به ذهنم میاید:‌

Larry Kramer's savage cry of rage about the AIDS crisis,

نعره‌ی خشمگین «لری کرامر» درباره بحران ایدز،

"The Normal Heart."

«قلب معمولی».

Because when Joe produced that play in 1985,

چون وقتی جو در سال ۱۹۸۵ آن را اجرا کرد،

there was more information about AIDS

اطلاعات منتشره راجع به ایدز

in Frank Rich's review in the New York Times

در مطلب فرانک ریچ برای نیویورک تایمز

than the New York Times had published in the previous four years.

بیشتر از همه آنچه بود که نیویورک‌تایمز در چهار سال گذشته منتشر کرده بود.

Larry was actually changing the dialogue about AIDS

لری عملاً داشت گفتگو در مورد ایدز را

بوسیله‌ی نوشتن این نمایش عوض می‌کرد.

through writing this play,

and Joe was by producing it.

و جو با تولید کردنش.

I was blessed to commission and work on Tony Kushner's "Angels in America,"

افتخار گرفتن سفارش و کار روی «فرشته‌ها در آمریکا»ی تونی کوشنر نصیب من شد

and when doing that play and along with "Normal Heart,"

و هنگام اجرای آن در کنار «قلب معمولی»

we could see that the culture was actually shifting,

می‌توانستیم ببینیم که فرهنگ عملاً داشت تغییر می‌کرد،

and it wasn't caused by the theater,

و این کار توسط تئاتر انجام نمی‌شد،

but the theater was doing its part

اما تئاتر سهم خودش را ایفا می‌کرد

to change what it meant to be gay in the United States.

تا معنای همجنس‌گرا بودن در ایالات متحده عوض شود.

And I'm incredibly proud of that.

و من از این بابت خیلی مفتخرم.

(Applause)

(تشویق)

When I took over Joe's old job at the Public in 2005,

وقتی در سال ۲۰۰۵ کار سابق جو را در پابلیک به دست گرفتم،

I realized one of the problems we had was a victim of our own success,

فهمیدم یکی از مشکلاتمان این بود که قربانی موفقیت خود بودیم،

which is: Shakespeare in the Park had been founded as a program for access,

به این معنی که شکسپیر در پارک بعنوان برنامه‌ای برای دسترسی راحت ایجاد شد

and it was now the hardest ticket to get in New York City.

اما حالا بلیتش یکی از نایاب ترین‌ها در نیویورک سیتی بود.

People slept out for two nights to get those tickets.

مردم دو شب زودتر در خیابان می‌خوابیدند تا بلیت تهیه کنند.

What was that doing?

مشکل آن کجا بود؟

That was eliminating 98 percent of the population

این کار ۹۸ درصد جمعیت را

from even considering going to it.

حتی از فکر آمدن منصرف می‌کرد.

So we refounded the mobile unit

پس بخش سیار را بازتعریف کردیم

and took Shakespeare to prisons, to homeless shelters,

و شکسپیر را به زندان‌ها، و گرمخانه‌ها بردیم،

to community centers in all five boroughs

به مراکز اجتماعی در تمام پنج منطقه‌ نیویورک

and even in New Jersey and Westchester County.

و حتی به نیوجرسی و وستچستر کانتی.

And that program proved something to us that we knew intuitively:

و این برنامه چیزی رو که قبلاً شهودی فهمیده بودیم به ما اثبات کرد:

people's need for theater is as powerful as their desire for food

نیاز مردم به تئاتر به بزرگی میلشان به غذا است

or for drink.

یا به نوشیدنی.

It's been an extraordinary success, and we've continued it.

این موفقیتی فوق‌العاده بود، و ما آن را ادامه دادیم.

And then there was yet another barrier that we realized we weren't crossing,

اما باز هم مانعی وجود داشت که فهمیدیم هنوز جلوی راهمان است.

which is a barrier of participation.

و آن مشکل مشارکت بود.

And the idea, we said, is:

و ایده‌ای که داشتیم این بود:

How can we turn theater from being a commodity, an object,

چطور می‌توانیم تئاتر را از یک کالای مصرفی، یک شئ،

back into what it really is --

به آنچه در اصل بوده برگردانیم؟ --

a set of relationships among people?

مجموعه‌ای از روابط بین آدمها

And under the guidance of the amazing Lear deBessonet,

و تحت هدایت «لیر دبسنه» بی‌نظیر،

we started the Public Works program,

برنامه‌ی پابلیک ورکس را شروع کردیم،

which now every summer produces

که امروزه هر تابستان

these immense Shakespearean musical pageants,

نمایش‌های عظیم موزیکال شکسپیری را تولید می‌کند،

where Tony Award-winning actors and musicians

که در آن بازیگران و موسیقی‌دانهای برنده‌ جایزه تونی

are side by side with nannies and domestic workers

پهلو به پهلوی پرستاران و کارگران خانگی

and military veterans and recently incarcerated prisoners,

و کهنه سربازان ارتش و اخیراً هم زندانی‌های دربند

amateurs and professionals,

تازه وارد و حرفه‌ای،

performing together on the same stage.

با هم روی یک صحنه اجرا می‌کنند.

And it's not just a great social program,

و این تنها یک برنامه‌ی اجتماعی بزرگ نیست،

it's the best art that we do.

این بهترین کار هنری است که انجام میدهیم.

And the thesis of it is that artistry is not something

و فرضیه‌ی آن این است که هنرمندی چیزی نیست

that is the possession of a few.

که متعلق به یک عده‌ی معدود باشد.

Artistry is inherent in being a human being.

هنرمندی در انسان بودن نهادینه شده است.

Some of us just get to spend a lot more of our lives practicing it.

بعضی از ما وقت یشتری از عمرمان را صرف آن می‌کنیم.

And then occasionally --

و بعد گاهی--

(Applause)

(تشویق)

you get a miracle like "Hamilton,"

به معجزه‌ای مثل «همیلتون» برمی‌خورید،

Lin-Manuel's extraordinary retelling of the foundational story of this country

بازروایت فوق‌العاده‌ی لین‌‌مانوئل از بنیان‌های این کشور

through the eyes of the only Founding Father who was a bastard immigrant orphan

از دید تنها بنیان‌گذاری که مهاجری یتیم و حرامزاده

from the West Indies.

از جزایر هند غربی بود.

And what Lin was doing

و کاری که لین انجام می‌داد

is exactly what Shakespeare was doing.

دقیقاً همانی است که شکسپیر انجام داد.

He was taking the voice of the people, the language of the people,

او صدای مردم و زبان مردم را می‌گرفت

elevating it into verse,

به یک مصرع ارتقا می‌داد،

and by doing so,

و با این کار،

ennobling the language

به آن زبان

and ennobling the people who spoke the language.

و به مردمی که آن را تکلم می‌کردند ارج و ارتقاء می‌بخشید.

And by casting that show entirely with a cast of black and brown people,

و با انتخاب بازیگرانی تماماً سیاهپوست و سرخپوست،

what Lin was saying to us,

لین داشت به ما می‌گفت،

he was reviving in us

به ما یادآوری می‌کرد

our greatest aspirations for the United States,

بزرگترین آرمانهایمان را برای آمریکا،

our better angels of America,

این که فرشته‌های بهتری برای آمریکا باشیم،

our sense of what this country could be,

دریافتمان از این که این کشور چه می‌تواند باشد،

the inclusion that was at the heart of the American Dream.

همگرایی را که در دل رویای آمریکایی بود.

And it unleashed a wave of patriotism in me

و موجی از میهن‌پرستی را در من بیدار کرد

and in our audience,

و در مخاطبان ما،

the appetite for which is proving to be insatiable.

اشتها برای آنچه که سیری‌ناپذیر است.

But there was another side to that, and it's where I want to end,

اما سکه یک روی دیگر هم داشت، و اینجا می‌خواهم تمام کنم،

and it's the last story I want to talk about.

و این آخرین قصه‌ای است که درباره‌اش حرف می‌زنم.

Some of you may have heard that Vice President-elect Pence

بعضی از شما احتمالاً شنیده‌اید که پنس معاون رئیس‌جموری

came to see "Hamilton" in New York.

به تماشای «همیلتون» در نیویورک آمد.

And when he came in, some of my fellow New Yorkers booed him.

به محض ورودش، بعضی از همشهریان نیویورکی‌ام او را هو کردند.

And beautifully, he said,

و او خیلی زیبا جواب داد،

"That's what freedom sounds like."

«آزادی همین شکلی است».

And at the end of the show,

و در پایان نمایش،

we read what I feel was a very respectful statement from the stage,

متنی را روی صحنه خواندیم که به نظر من بیانیه‌ای محترمانه بود،

and Vice President-elect Pence listened to it,

و پنس معاون رییس‌جمهوری به آن گوش داد،

but it sparked a certain amount of outrage, a tweetstorm,

اما آن متن خشم زیاد و طوفان توییتری را برانگیخت،

and also an internet boycott of "Hamilton"

و تحریم اینترنتی «همیلتون»

from outraged people who had felt we had treated him with disrespect.

از سوی افراد عصبانی را به دنبال داشت که احساس می‌کردند به او بی‌احترامی کرده‌ایم.

I looked at that boycott and I said, we're getting something wrong here.

به آن بایکوت نگاه کردم و گفتم، یک جای کار می‌لنگد.

All of these people who have signed this boycott petition,

همه‌ی امضاکنندگان طومار تحریم،

they were never going to see "Hamilton" anyway.

درهرصورت به تماشای همیلتون نمی‌رفتند.

It was never going to come to a city near them.

همیلتون هرگز قرار نبود به شهری نزدیکی آنها برود.

If it could come, they couldn't afford a ticket,

اگر می‌رفت، بضاعت خرید بلیت را نداشتند،

and if they could afford a ticket, they didn't have the connections

و اگر بضاعتش را داشتند، ارتباط‌ های لازم

to get that ticket.

برای خرید بلیت را نداشتند.

They weren't boycotting us;

آنها ما را بایکوت نمی‌کرند؛

we had boycotted them.

ما آنها را بایکوت کرده بودیم.

And if you look at the red and blue electoral map of the United States,

و اگر به رنگ قرمز و آبی در نقشه‌ی انتخاباتی ایالات متحده نگاه کنید

and if I were to tell you,

و اگر به شما بگویم

"Oh, the blue is what designates

«آبی‌ (رنگ حزب دمکرات) تعیین‌کننده همه‌

all of the major nonprofit cultural institutions,"

موسسات فرهنگی غیرانتفاعی عمده است»،

I'd be telling you the truth.

به شما راستش را گفته‌ام.

You'd believe me.

حرفم را باور می‌کنید.

We in the culture have done exactly what the economy,

ما در عرصه فرهنگ دقیقاً کاری را انجام داده‌ایم که اقتصاد

what the educational system, what technology has done,

نظام آموزشی، و فناوری کرده‌اند،

which is turn our back on a large part of the country.

که عبارت است از پشت کردن به بخش عمده‌ای از کشور.

So this idea of inclusion, it has to keep going.

پس ایده‌ی شمول و همگرایی باید ادامه یابد.

Next fall, we are sending out on tour

پاییز پیش رو، تور اجرایی از

a production of Lynn Nottage's brilliant, Pulitzer Prize-winning play "Sweat."

نمایشنامه فوق‌العاده و برنده جایزه پولتزر «عرق»، نوشته لین ناتج را آغاز می‌کنیم.

Years of research in Redding, Pennsylvania led her to write this play

سالها پژوهش در شهر ردینگ پنسیلوانیا اوا را به نوشتن این نمایشنامه رهنمون شد

about the deindustrialization of Pennsylvania:

در مورد صنعت‌زدایی از پنسیلوانیا:

what happened when steel left,

وقتی فولاد از آنجا رفت چه اتفاقی افتاد

the rage that was unleashed,

خشمی که عنان گسیخت،

the tensions that were unleashed,

تنش‌هایی که برآمد،

the racism that was unleashed

نژادپرستی‌هایی که به دلیل

by the loss of jobs.

از دست رفتن مشاغل عنان گسیخت.

We're taking that play and we're touring it

این تئاتر را به تور می‌بریم

to rural counties in Pennsylvania,

به شهرستان‌های دورافتاده پنسیلوانیا،

Ohio, Michigan,

اوهایو، میشیگان،

مینه‌سوتا، و ویسکانسین.

Minnesota and Wisconsin.

We're partnering with community organizations there to try and make sure

با سازمان‌های اجتماعی این مناطق کار می‌کنیم تا اطمینان یابیم

not only that we reach the people that we're trying to reach,

نه تنها به افرادی که سعی داریم به آنها برسیم، دست یافته‌ایم

but that we find ways to listen to them back

بلکه راههایی پیدا می‌کنیم تا بازخوردشان را بشنویم

and say, "The culture is here for you, too."

و بگوییم «کار فرهنگی برای شما نیز هست».

Because --

چون --

(Applause)

(تشویق)

we in the culture industry,

ما در صنعت فرهنگ

we in the theater,

ما در تئاتر،

have no right to say that we don't know what our job is.

حق نداریم بگوییم نمی‌دانیم کارمان چیست.

It's in the DNA of our art form.

این در دی‌ان‌آی هنر ما است.

Our job "... is to hold up, as 'twere, a mirror to nature;

وظیفه‌ی ما «... این است که آینه‌ای در برابر طبیعت بگذاریم،

to show scorn her image,

تا تصویر رذالت را به خودش نشان دهیم،

to show virtue her appearance,

و تصویر فضیلت را به خودش نشان دهیم،

and the very age its form and pressure."

و رسم زمانه را به خودش نشان دهیم.» (هملت)

Our job is to try to hold up a vision to America

کار ما این است که سعی کنیم آینده‌ای را برای آمریکا متصور شویم

that shows not only who all of us are individually,

که نه تنها به همه‌ی ما نشان می‌دهد تک به تک چه کسی هستیم

but that welds us back into the commonality that we need to be,

بلکه ما را به جامعه‌ای که نیاز داریم باشیم دوباره پیوند می‌دهد

the sense of unity,

احساس وحدت،

the sense of whole,

احساس کلیت،

the sense of who we are as a country.

این احساس که ما بعنوان یک کشور کی هستیم.

That's what the theater is supposed to do,

این کاری است که تئاتر قرار است انجام دهد،

and that's what we need to try to do as well as we can.

و این کاری است که باید تا جایی که می‌شود برایش تلاش کنیم

Thank you very much.

خیلی ممنونم.

(Applause)

(تشویق)