Let's protect the oceans like national parks | David Lang

Translator: Bita Yekta Reviewer: Leila Ataei

So, of all my childhood memories,

در میان تمام خاطرات کودکی من

there is one that stands above the rest.

یکی از آنها از بقیه مهم‌تر است.

And that is the time that my brave parents

و آن زمانی است که پدر و مادر شجاع من

rented an RV, packed it with me and my brothers,

کاروانی اجاره کردند، من و برادرانم را سوارش کردند

and drove west from our house in Minneapolis,

و از خانه‌مان در مینیاپولیس به غرب،

out to Yellowstone National Park.

سمت پارک ملی یلوستون راندیم.

We saw all the sights, like the geysers, we stopped at the Badlands,

همه مناظر مانند چشمه های آبگرم را دیدیم در پارک ملی بدلندز توقف کردیم،

but more than any of the places, I remember this as an adventure.

که بیشتراز مکان‌هایی که رفتیم، من آن را بعنوان یک ماجراجویی به خاطر دارم.

This was my introduction to the Wild West.

این گونه بود که غرب وحشی به من معرفی شد.

But it wasn't until I got older

اما تا وقتی که بزرگ نشدم

and I learned more about the National Park System

و رباره سیستم پارک ملی بیشتر آموختم

that I realized just how lucky I was.

نمی‌دانستم که چقدر خوش شانس بودم.

One, to have that experience,

اولا برای داشتن این تجربه،

but also that, hundreds of years ago,

دوم اینکه صدها سال پیش،

people had the foresight to set aside the very best places,

مردم این دوراندیشی را داشتند که بهترین مکان‌ها، بهترین زیست بوم‌ها

the very best ecosystems in the country, for everyone.

درکشور، را برای همگان و برای نسل های آینده

And for future generations.

اختصاص دهند.

And to really appreciate just how prescient that idea was,

و برای پی بردن به آینده‌نگر بودن این ایده

you have to go back

لازم است به عقب برگردید

and you have to look at the history of the National Parks Service.

و تاریخ خدمات پارک‌های ملی را بررسی کنید.

So, a lot of people know, the first national park was Yellowstone, in 1872.

بنابراین، بسیاری از مردم می‌دانند، نخستین پارک ملی در ۱۸۷۲ یلوستون دایر شد.

A lot of people think of John Muir, the poet, naturalist,

بسیاری از مردم به جان مایر فکر می‌کنند، شاعر و طبیعت گرای

who was such a visionary

با داشتن نگاهی آینده‌گر

in getting people inspired by the idea of conservation --

در الهام گرفتن از مردم با ایده‌ی حفاظت از منابع طبیعی--

that we need to take the best places and protect them.

که ما به یافتن چنین مکانهایی و حفاظت از آنها نیاز داریم.

He had an audience in very high places --

او مخاطبین عالی مقامی داشت--

there's a great story of Teddy Roosevelt and John Muir

ماجرای جالبی هست درباره تدی روزولت و جان مایر

going hiking, in Yosemite, during his presidency,

این که در دوران ریاست جمهوری روزولت در یوسمیت

four days, completely off the grid, just the two of them.

چهار روز، فقط دو نفری مخفیانه به راهپیمایی می‌روند.

Can you imagine a president

می‌توانید یک رئیس جمهوررا تصور کنید

actually just going completely off the grid for four days?

در واقع برای چهار روز کاملا از دسترس خارج شود؟

(Laughter)

(صدای خنده)

No tweeting.

بدون توییت کردن.

(Laughter) (Applause)

(صدای خنده) (تشویق حضار)

Like that idea.

این ایده را دوست دارم.

(Applause)

(تشویق)

But he had a great impact on Theodore Roosevelt.

اما او تأثیر زیادی روی تئودور روزولت گذاشت.

And he created dozens of national parks,

و او ده‌ها پارک ملی،

hundreds of thousands of square acres of national wildlife refuges.

صدها هزارهکتار مربع از پناهگاه‌های حیات وحش ملی را ساخت.

It was an important administration, but it wasn't a done deal.

این یک برنامه عملی مهم بود اما کامل انجام نشد.

Even less than 10 years after he created all of those new places,

حتی کمتر از۱۰ سال پس از آنکه تمام آن مکان‌های جدید را ایجاد کرد،

the future of those places was very much in doubt.

آینده‌ی آن مکان‌ها بسیار مبهم بود.

And it wasn't until this guy, Stephen Mather,

و بعد از مردنش بود که استفان ماتر،

a businessman from Chicago,

تاجری از شیکاگو

wrote an angry letter to the Department of the Interior, saying,

نامه‌ای تند به وزارت کشور نوشت و گفت،

"You guys aren't doing a good enough job protecting and preserving these places."

«شما به‌ خوبی از این مکان‌ها محافظت و نگهداری نمی‌کنید.»

Then, something was done about it.

آن وقت بود که ترتیبی صورت گرفت.

The Department of the Interior wrote him back.

وزارت کشور پاسخ نامه‌ی او را داد.

"Mr. Mather, if you care so much about this,

«آقای مَاتر، اگر شما در این‌باره نگران هستید،

why don't you come to Washington and do it yourself?"

چرا به واشنگتن نمی‌آیید و خودتان این کار را انجام نمی‌دهید؟»

(Laughter)

(صدای خنده)

And he did.

و او همان کار را کرد.

He took a job at the Department of the Interior,

در وزارت کشور مشغول به‌ کار شد،

but more importantly, he started a campaign.

اما از آن مهم‌تر، کمپینی راه انداخت.

He actually had a meeting two blocks from here, in 1914,

در واقع سال ۱۹۱۴، او یک جلسه دو ساختمان آن‌طرف‌تر داشت،

in California Hall,

در تالار کالیفرنیا،

and he brought together the park superintendents and a few other people

و او سرپرست پارک و چند تن دیگر گرد‌هم آورد

who cared about this idea of conservation.

کسانی که دغدغه حفاظت از پارک را داشتند.

And they put together a plan, they hatched a campaign

و آنها برنامه‌ای را تدوین کردند و کمپینی راه انداختند.

that eventually led to the National Park Service in 1916.

که سرانجام در سال ۱۹۱۶ به خدمات پارک ملی منجر شد.

And that's really important.

و آن بسیار مهم بود.

Because it went from an idea that we should protect these places

چون از این ایده که ما بایستی از این مکان‌ها محافظت کنیم

to an actual plan,

به‌ برنامه‌‌ اجرایی تبدیل شد،

a way for people to enlist and carry that idea forward

راهی برای جلب مردم و پیشبرد آن طرح به جلو

for future generations,

برای نسل‌های آینده،

so little kids like me can go and have these amazing experiences.

بنابراین بچه‌هایی مثل من می‌توانند این تجربه‌های شگفت انگیز را داشته باشند.

That is the history of the National Parks on land.

این تاریخِ پارک‌های ملی در این سرزمین است.

The ocean, what I want to talk to you about today,

اقیانوس، چیزی که امروز می‌خواهم در موردش صحبت کنم.

is a completely different story.

داستان کاملا متفاوتی است.

And we are almost precisely 100 years behind.

و ما دقیقا ۱۰۰ سال عقب هستیم.

So, the first marine sanctuary was in 1972,

اولین پناهگاه دریایی در سال ۱۹۷۲بود.

after the oil spill in Santa Barbara,

بعد از نشت نفت در سانتا باربارا،

people got interested in taking that concept

مردم علاقه‌مند به درک این مفهوم شدند

and applying it to underwater environments.

وآن را برای محیط زیرآب استفاده کردند.

We've had our own John Muir, who's Dr. Sylvia Earle,

ما جان مایر خودمان را داشتیم که دکتر سیلویا ارل است،

who's been a tireless advocate

که حامی خستگی‌ناپذیری برای ساخت

for creating these marine protected areas around the world.

منطقه‌های حافظت شده دریایی در سراسر جهان بوده است.

So, I know there's a lot of bad news about the ocean,

بنابراین می‌دانم خبرهای بدی درباره اقیانوس‌ها زیاد است،

there's plastic pollution, coral bleaching, over-fishing --

آلودگی با پلاستیک، سفید شدن مرجان‌ها، ماهیگیری بیش از حد--

it's hard to take it all in sometimes.

بعضی وقت‌ها سخت است که همه آن‌ها را باهم در نظر بگیریم.

But this idea of setting aside places for nature is working.

ولی این ایده که قسمت‌هایی را برای طبیعت کنار بگذاریم کارآمد است.

Science tells us that if you set these places aside,

علم به ما می‌گوید اگر با این مکان‌ها کاری نداشته باشیم،

nature will come back and we can keep the oceans healthy.

طبیعت به آن بازمی‌گردد و می‌توانیم اقیانوس‌ها را سالم نگه داریم.

So we know this idea works.

پس ما می‎دانیم این ایده کارآمد است.

And Dr. Sylvia Earl has been influential, like John Muir,

و دکتر سیلویا ارل مثل جان مایر تاثیرگذاراست،

with administrations --

با مدیریت درست--

George W. Bush and Obama were both fantastic ocean presidents,

جرج بوش و اوباما هردو رئیس جمهورها‌‌‌‌ی خیلی خوبی بودند در حمایت از اقیانوس‌ها،

creating marine protected areas all around the country.

مناطق حافظت شده دریایی بسیاری در سراسر کشورایجاد کردند.

This is not a conservative idea or a liberal idea,

این یک ایده محافظه کارانه یا آزادی خواهانه نیست،

it's not even an American idea,

این حتی یک ایده امریکایی نیست،

it's just a good idea.

این فقط یک ایده خوب است.

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

(تشویق)

But --

ولی--

(Applause)

(تشویق)

Here we are, a few years later.

این ما هستیم، چند سال آینده.

And now the administration is proposing to roll back a lot of the progress

و حالا دولت پیشنهاد می‌کند که برای عقب‌گرد بیشتر پیشرفت‌ها

we've made in the past 20 years.

و کارهایی که بیست سال پیش کره‌ایم.

So, so, don't mourn -- organize.

خب،خب افسوس نخورید....برنامه ریزی کنید.

We need to do what Stephen Mather did 100 years ago.

باید کاری که استفن ماتر در ۱۰۰ سال گذشته انجام داد را انجام دهیم.

We need to start a campaign to get people engaged with this idea.

باید کمپینی را شروع کنیم تا مردم دراین ایده مشارکت کند.

And I think we need a league of citizen scientists for the ocean.

و فکر می‌کنم به یک گروه برجسته از شهروند دانشمندان برای اقیانوسها نیاز داریم.

And I've seen glimpses of this future, and I know that it's possible.

من چشم اندازی ازاین آینده را دیده‌ام و می‌دانم که امکان پذیر است.

My friend Erik and I started building underwater robots,

من و دوستم اریک شروع به ساخت رباتهای زیرآبی کردیم،

these little swimming cameras with lights that you can see underwater.

دوربین‌های کوچک مخصوص شنا با لامپ‌هایی که می‌توانید زیر آب را ببینید.

We started building these in his garage five years ago,

ما پنج سال پیش شروع به‌ ساخت این‌ها در گاراژ او کردیم.

and we've watched that grow

و شاهد پیشرفت آن بودیم،

into this community of thousands of people around the world,

درجامعه‌ای متشکل از هزاران نفر از مردم سراسر دنیا،

who believe that everybody should have access to these places.

آن‌ها باورداشتند همه باید به این مکان‌ها دسترسی داشته باشند.

We all deserve the tools to go and explore.

ما سزاواریم که ابزارهایی برای اکتشاف داشته باشیم.

There's stories like Laura James,

داستان‌هایی مثل داستان لورا جیمز،

who used her robot to find out that sea stars in her area were dying.

او با استفاده از رباتش فهمید که ستاره‌های دریایی اطرافش درحال مرگ هستند.

And she started this whole citizen science campaign,

و او کمپین علمی شهروندان را ایجاد کرد،

collected data and drove awareness for sea-star wasting syndrome,

اطلاعات را جمع کرد و توجه را به سوی سندرم مرگ ستارگان دریایی برد

to try and figure out what was happening there.

و سعی کرد بفهمد چه اتفاقی در حال رخ دادن است.

There are stories of fishermen in Mexico,

داستان‌هایی درباره ماهیگیران مکزیکی است،

who used the robot to create marine protected areas

که از ربات برای ایجاد مناطق حفاظت شده دریایی استفاده کردند

where Nassau grouper were spawning, to protect the future of this species.

جایی که ماهی نانسوبرای محافظت از این گونه در آینده تخم ریزی می کرد

It's really amazing stuff.

این واقعا موضوع جالبی است.

We found that if you give people the tools,

ما دریافتیم اگر به مردم ابزار داده شود،

they'll do the right thing.

آنها کارهای درست را انجام می‌دهند.

But we need to take it a step further.

اما ما باید یک پله دیگر جلو برویم.

And, actually, I think we can dust off Stephen Mather's playbook.

واقعا، فکر می‌کنم می‌توانیم از کتاب استفان ماتر غبارروبی کنیم.

So what did he do?

او چه کرد؟

So, the first thing that he did was he focused on infrastructure.

اولین چیزی که او انجام داد به زیرساخت‌ها توجه داشت.

So 1914 wasn't just a time for the parks,

۱۹۱۴ فقط عصر پارک‌ها نبود،

it was also a time for the automobile,

همچنین عصر اتومبیل‌ها بود،

the Model T was rolling off the line,

مدل تی در حال تولید بود،

and Stephen Mather understood

و استفان ماتر فهمید

that this was going to be an important part of American culture.

این مساله می‌رود تا به بخش مهمی از فرهنگ امریکایی تبدیل شود.

And so he partnered with highway associations around the country

بنابراین او با اتحادیه بزرگراه‌ها در سراسر کشور همکاری کرد

to build big, beautiful highways out to these parks.

که بزرگراه‌های بزرگ و زیبا را خارج از این پارک‌ها بسازند.

And it worked, he's basically invented car camping.

و این انجام شد، در واقع او اردوی ماشین‌ها را اختراع کرد.

And he knew that if people didn't go to these places,

و او می‌دانست که اگر مردم به این مکان‌ها نروند،

that they wouldn’t fall in love with them and they wouldn't care.

به این مکان‌ها علاقه مند نمی‌شوند و به آن توجه نمی‌کنند.

So that was a really insightful idea that he had.

بنابراین، او نظر خیلی خوبی داشت.

The second thing they did,

دومین کاری که کردند

was they focused on visionary philanthropy.

این بود که بر نگرش خیرخواهانه تمرکز داشتند.

So, Stephen Mather was a successful businessman from Chicago,

استفن ماتر یک تاجر موفق از شیکاگو بود،

and anytime there was a parks association that needed funding,

هر زمانی که هر اتحادیه‌ای برای ساختن پارک احتیاج به کمک داشت،

anytime there was a highway association that needed funding,

هر زمانی که یک اتحادیه بزرگراه احتیاج به کمک مالی داشت،

they'd step in, write the checks, make it happen.

مشارکت می‌کرد، چکی می‌داد و آن را ممکن می‌کرد.

There's a great story of his friend William Kent,

یک داستان خوب درباره‌ی دوستش ویلیام کنت هست،

who recognized there was a small patch of redwoods left on the base of Mount Tam,

یک نفر متوجه شد یک تکه کوچک از درخت ماموت روی کوه تام جا مانده است،

and so he quickly bought the land

او به‌ سرعت زمین راخرید

and donated it to this National Parks effort.

و آن را برای ساخت پارک ملی اهدا کرد.

That's Muir Woods today --

آن جنگل موراست--

it's one of the most popular national parks in the whole country.

یکی از مشهورترین پارک‌های ملی در کل کشور.

My parents are visiting here from Minnesota,

والدین من وقتی از مینوسوتا برای ملاقات می‌آیند،

and they don't really even care about this talk,

واقعا به این حرف‌ها اهمیتی نمی‌دهند،

all they're talking about is going to Muir Woods.

تنها چیز مهم برای آن‌ها رفتن به جنگل موراست.

(Laughter)

(خندیدن حضار)

But the last thing is critical --

اما آخرین مساله ای که بحرانی است--

Stephen Mather focused on engagement.

استفان ماتر روی مشارکت تمرکز داشت.

In one of the first meetings that they had around this new system, he said,

او در یکی از اولین جلسه‌ها در مورد سیستم جدید گفت،

"If you're a writer, I want you to write about this.

«اگر شما نویسنده هستند، دراین‌باره بنویسید.

If you're a business owner, I want you to tell your clubs and your organizations.

اگر صاحب تجارت هستید، در کلوپ‌ها و سازمانهای خود در این‌باره بگویید.

If you work for the government, I want you to pass regulation."

اگر برای دولت کار می‌کنید، قانون تصویب کنید.»

Everybody had a job.

هر کسی وظیفه‌ای دارد.

"Each of you, all of you, have a role to play

«هریک از شما نقشی دارد

in protecting these places for future generations."

در حفاظت از این مکان‌ها برای نسل‌های آینده.»

Each of you, all of you.

هر یک از شما، همه شما.

I love that.

من این را دوست دارم.

That's the plan -- simple, three-point plan.

این برنامه است--ساده و سه مرحله‌ای.

I think we can do the same.

می‌توانیم مانند این کار را انجام دهیم.

So, this was the headline when Obama created

وقتی اوباما بنای یادبود ملی

the Papahanaumokuakea National Monument:

پاهاندوما کوکیا را ساخت، تیترش این بود که

"Lots to see, but good luck trying to get there."

«خیلی دیدنی است، باید خوش شانس باشی که به آنجا برسی.»

But like Mather, we should focus on the technology of our time,

اما مثل ماتر، باید تلاش‌مان را روی تکنولوژی زمان خود متمرکز کنیم،

all of this new, amazing, digital infrastructure

همه این زیرساخت‌های جالب، جدید و دیجیتالی

can be built to engage people with the oceans.

می‌توانند مردم را با اقیانوس‌ها بیشتر آشنا کنند.

So, the National Marine Sanctuary

پناهگاه دریایی ملی

has created all these wonderful VR 360 videos,

فیلم باکیفیت۳۶۰ درجه فوق العاده‌ای تولید کرده است،

where you can actually go and see what these places look like.

واقعا می‌توان با دیدن آنها دریافت که این مکان‌ها چه شکلی هستند.

Our team is continuing to build new tools,

تیم ما به ساخت ابزارهای جدید ادامه می‌دهد،

this is our latest, this is the trident underwater drone,

این جدیدترین کار ما است، بهپاد سه شاخه زیر آب

it's a diving submarine, it's sleek, you can fit it in a backpack,

می‌تواند زیرآب برود، صیقلی است و در کوله پشتی شما جا می‌شود،

it can go down to 100 meters, deeper than most divers can go.

تا صد متر پایین می‌رود، عمیق‌تر از آنچه غواص‌ها می‌توانند بروند.

It can see these environments that most people have never had access to.

محیط‌هایی را می‌توانند ببینند که بیشتر مردم هرگز ندیده‌اند.

New tools are coming and we need even better tools.

ابزار‌های جدید می‌آیند و ما ابزارهای بهتری نیاز داریم.

We can also use more visionary philanthropists.

همچنین می‌توانیم از بینش انسان‌دوستانه استفاده کنیم.

So, when Erik and I started this, we didn't have any money,

وقتی من و اریک این کار را شروع کردیم هیچ پولی نداشتیم.

we were building this in his garage.

ما این را در گاراژ او ساختیم.

But we went to Kickstarter.

ما به مکان نوآوران رفتیم.

And we found over 1,800 people,

بیش از ۱,۸۰۰ نفر آنجا بودند،

almost a million dollars we've raised on Kickstarter,

تقریبا ما میلیون‌ها دلار در آنجا جمع کردیم.

finding other people who think,

افرادی یافتیم که فکر می‌کردند،

"Yeah, that's a good idea.

« بله، نظر خوبی است.

I want to be a part of that."

می‌خواهم بخشی از آن باشم.»

We need more ways for people to get engaged

به راه‌های بیشتری برای مشارکت مردم نیازمندیم

and become visionary philanthropists themselves.

که آن‌ها خودشان بینش خیرخواهانه داشته باشند.

We've also had traditional philanthropists,

ما یک شیوه سنتی خیرخواهانه داریم،

who've stepped up to fund us

کسی که سرمایه گذاری کرده است

in the SEE initiative -- the Science Education and Exploration,

در برنامه SEE-- آموزش علوم و اکتشاف،

who are going to help us get donated units out to people on the frontlines,

به مردمی که خط مقدم هستند کمک می‌کنند.

people who are doing the science, people who are telling the stories,

کسانی که به کارهای علمی مشغولند، مردمی که داستان می‌گویند،

inspiring communities.

الهام بخش جوامع هستند.

You can go on to OpenExplorer.com and see what people are doing,

شما به این سایتOpenExplorer.com بروید و ببینید مردم چه می‌کنند،

it's hugely inspirational.

خیلی الهام بخش است.

And it will also, hopefully, spur you to get involved.

همچنین به شما انگیزه می‌دهد که مشارکت کنید.

Because there is plenty of room to get involved.

برای همکاری خیلی فضا هست.

We want to hear what ideas you have for telling these stories.

ما می‌خواهیم بدانیم نظر شما در مورد این داستان‌ها چیست.

Because that's just it -- this is all about engagement.

برای اینکه این فقط-- همه اش در مورد مشارکت است.

There's all sorts of interesting, new ways for people to participate

همه این راه‌های جالب و جدید برای مشارکت مردم است

in the protection of these places.

برای محافظت از این مکان‌ها.

And the understanding.

و فهم آن.

Like, Reef Check -- scuba divers are going down and swimming transects

مثل بررسی صخره، غواصان شیرجه می‌روند، پایین می‌روند و شنا می کنند

and counting fish and biodiversity data.

ماهی‌ها را می‌شمارند و اطلاعات تنوع زیستی را بررسی می‌کنند.

They're getting the information we need to protect these places.

اطلاعاتی که ما برای حفاظت از این مکان‌ها احتیاج داریم به‌دست می‌آورند.

If you're going down to the beach, participate in MPA Watch.

شما اگر به ساحل می‌روید در برنامه MPA مشارکت کنید.

Document what activities you see going on in these different areas.

هر فعالیتی که می‌توانید دراین مناطق انجام دهید را بنویسید.

There is room for everybody to participate here.

فضا برای مشارکت همه هست.

And that's just it, that's what we need.

و این همان چیزی است که لازم داریم.

We need to build a future for our grandkids' grandkids.

ما باید آینده نوادگان نوداگان خود را بسازیم.

Last month, I went out sailing,

ماه گذشته، قایق سواری رفتم،

and we got out to the Farallon Islands, 25 miles off the Gate.

به جزایر فارلون، در ۴۰ کیلومتری دروازه رفتیم.

And most people think of this as kind of a bird sanctuary,

مردم فکر می‌کنند که این‌جا به‌نوعی پناهنگاه پرندگان است.

but we took our robot, and we sent it in.

ما ربات‌مان را بردیم و فرستادیم (زیرآب).

And the people on the boat were astonished at the life beneath the surface.

افرادی که در قایق بودند از زندگی زیر آب متحیر شدند.

I mean, these are really, really important ecosystems.

منظورم این است، این‌ها واقعا زیست بوم‌های مهمی هستند.

Really, and this is a whole wild world we haven't yet explored.

واقعا، این همان حیات وحشی است که تاکنون کشف نکرده ایم.

And we have an opportunity right now,

و ما اینک این فرصت را داریم،

just as they did 100 years ago,

مثل همان کاری که صد سال پیش شد،

to protect these places, to put in a plan, to keep people engaged.

برای محافظت از این مکان‌ها، باید مردم مشارکت کنند.

So last year, when the executive order came out,

سال گذشته، وقتی دستور اجرایی صادر شد،

putting all of the progress we've made,

همه پیشرفت‌هایی که به‌ دست آوردیم

all of these new marine protected areas, under review,

همه این منطقه‌های حافظت شده دریایی جدید را تحت بررسی قرار دادیم.

there were over 100,000 people who commented online.

بیش از ۱۰۰,۰۰۰ نفر از مردم آنلاین اظهار نظر کردند.

Almost all of these letters were saying,

تقریبا همه این کامنت‌ها می‌گفتند،

"Don't do it; protecting these places is the right thing to do."

«نکنید؛ کار درست محافظت از این مکان‌هاست.»

My message to those 100,000 people, those 100,000 letters is:

پیام من به ۱۰۰,۰۰۰ نفر از مردم، آن ۱۰۰,۰۰۰کامنت این است:

don't wait for Washington.

منتظر واشنگتن نباشید.

We can do this ourselves.

خودمان می‌توانیم آن را انجام دهیم.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حضار)