Mariana Mazzucato: Government -- investor, risk-taker, innovator

ماریا مازوکاتو: دولت ــ سرمایه گذار، مخاطره جو، نوآور

Translator: Marjan Faraji Reviewer: Shahram Eatezadi

Have you ever asked yourselves why it is that

تا به حآل شده از خود بپرسید چگونه است که

companies, the really cool companies,

شرکت ها ــ شرکت های اسم و رسم دار درست و حسابی ــ

the innovative ones, the creative,

آن ها که خلاق اند،

new economy-type companies --

شرکت های نوع اقتصاد نوین،

Apple, Google, Facebook --

مثل اپل، گوگل، فیس بوک،

are coming out of one particular country,

از یک کشور واحد خاص

the United States of America?

ــآن هم ایالات متحد امریکاــ سر بر می آورند؟

Usually when I say this, someone says, "Spotify!

معمولاً تا این را می گویم، یکی می گوید: سرویس موسیقی "اسپاتیفای" در اروپا ساخته شده.

That's Europe." But, yeah.

خب آره.

It has not had the impact that these other companies have had.

اما تاثیر این شرکت به اندازه شرکت‌های آمریکایی نیست.

Now what I do is I'm an economist,

من الآن کارم اینه که اقتصاددانم

and I actually study the relationship

و در واقع روابط

between innovation and economic growth

بین نوآوری و رشد اقتصادی را

at the level of the company, the industry and the nation,

در سطح شرکت، صنعت، و کشور مطالعه می کنم

and I work with policymakers worldwide,

و با سیاستگذاران سراسر دنیا

especially in the European Commission,

بخصوص کمیسیون اروپا،

but recently also in interesting places like China,

همینطور به تازگی در نقاط جالب توجهی مثل چین کار می کنم

and I can tell you that that question

و می توانم بگویم پرسشی که

is on the tip of all of their tongues:

نوک زبان همهٔ آن هاست اینه که

Where are the European Googles?

پس گوگل های اروپایی کجا هستند؟

What is the secret behind the Silicon Valley growth model,

آن راز پنهان در پس الگوی رشد سیلیکون ولی،

which they understand is different

که به زعم آن ها

from this old economy growth model?

از این الگوی رشد اقتصادی متفاوت است، چیست؟

And what is interesting is that often,

و جالب اینکه غالباً

even if we're in the 21st century,

حتی در همین قرن ۲۱،

we kind of come down in the end to these ideas

به نوعی، سرانجام به همین ایده های

of market versus state.

بازار در برابر دولت می رسیم.

It's talked about in these modern ways,

به همین شیوه های نوین درباره صحبت می شود،

but the idea is that somehow, behind places like Silicon Valley,

ولی نکته اینجاست که یک جورایی در پس جاهایی مثل سیلیکون ولی،

the secret have been different types of market-making mechanisms,

این راز به انواع مختلف سازوکارهای بازارسازی

the private initiative, whether this be about

شرکت های خصوصی مبتکر،

a dynamic venture capital sector

چه قضیهٔ بخش پویای سرمایه گذاری پرخطر باشد،

that's actually able to provide that high-risk finance

که عملاً قادرند بودجهٔ پر خطر را تامین کنند

to these innovative companies,

که عملاً قادرند بودجهٔ پر خطر را تامین کنند،

the gazelles as we often call them,

چیزی که غالباً آهوان رمنده اش می خوانیم،

which traditional banks are scared of,

که بانک های معمولی از آن واهمه دارند،

or different types of really successful

چه انواع سیاستهای تجاری سازی های به راستی موفق

commercialization policies which actually allow these companies

که عملاَ به این شرکت ها اجازه می دهند

to bring these great inventions, their products,

که این نوآ وری های چشمگیر ــ یعنی محصولات خودـــ را

to the market and actually get over this

به بازار بیاورند و عملاً

really scary Death Valley period

این دورهٔ ترسناک درهٔ مرگ را

in which many companies instead fail.

که بسیاری از شرکت ها در عوض در آن سقوط می کنند، پشت سر بگذرانند.

But what really interests me, especially nowadays

اما چیزی که به راستی برایم جالبه اینه که به خصوس این روزها

and because of what's happening politically around the world,

و به دلیل اتفاقاتی که به لحاظ سیاسی در اینجا و آنجای دنیا در جریان است،

is the language that's used, the narrative,

آن زبان، روایت،

the discourse, the images, the actual words.

گفتمان، تصاویر، وواژگانی که عملاً به کار می رود

So we often are presented

این است که غالباً

with the kind of words like that the private sector

این حرف هارا به خوردمان می دهند که بخش خصوصی

is also much more innovative because it's able to

نیز نوآوری بسیار بیشتری دارد چون قادر است

think out of the box.

در بیرون از چارچوب فکر کند.

They are more dynamic.

آن ها پویاترند.

Think of Steve Jobs' really inspirational speech

سخنرانی به راستی الهام بخش استیو جابز

to the 2005 graduating class at Stanford,

برای فارغ التحصیلان سال ۲۰۰۵ دانشگاه آکسفورد رادرنظر بگیرید،

where he said to be innovative,

آنجا که گفت برای اینکه نوآور باشید

you've got to stay hungry, stay foolish.

باید دست از حماقت کردن بر ندارید،

Right? So these guys are kind of the hungry

درست؟ این است که این افراد به نوعی تشنه

and foolish and colorful guys, right?

و حماقت پیشه و سرزنده اند، درست؟

And in places like Europe,

و در جاهایی مثل اروپا؛

it might be more equitable,

هرچند در مقایسه با امریکا ممکن است اختلافات طبقاتی بین مردم کمتر باشد،

we might even be a bit better dressed

مردم کمی شیک تر لباس بپوشند

and eat better than the U.S.,

و بهتر غذا بخورند،

but the problem is this damn public sector.

ولی اشکال کار همین بخش خصوصی لعنتی است،

It's a bit too big, and it hasn't actually allowed

ک کمی زیادی ولنگ و باز است و عملاً اجازه نداده است که موفق باشند.

these things like dynamic venture capital

چیزهایی مثل سرمایهٔ گذاری مخاطره آمیز

and commercialization to actually be able to really

و تجاری سازی پویا در عمل قادر باشند

be as fruitful as it could.

آنطور که بایدوشاید ثمربخش باشند.

And even really respectable newspapers,

و جالب اینکه حتی روزنامه های بسیار معتبر،

some that I'm actually subscribed to,

که خود من هم چند تا از آن ها را مشترک هستم،

the words they use are, you know,

می دانید که واژه هایی از قبیل

the state as this Leviathan. Right?

دولت، این قول عظیم، را به کار می برند. درست نمی گویم؟

This monster with big tentacles.

هیولایی با چنگال های بزرگ.

They're very explicit in these editorials.

خیلی هم در سرمقاله هایشان صراحت گفتار دارند

They say, "You know, the state, it's necessary

می گویند: "خب بر دولت واجب است

to fix these little market failures

که این ناکامیهای کوچولوی بازار را

when you have public goods

وقتی پای کالاهای عمومی

or different types of negative externalities like pollution,

یا انواع تاثیرات جنبی منفی مثل آلودگی در میان است، راست و ریست کند،

but you know what, what is the next big revolution

اما آن وقت انقلاب بزرگ بعدی

going to be after the Internet?

بعد از اینترنت قرار است چه باشد؟

We all hope it might be something green,

آرزوی همهٔ ما این است که چیزی دوستدار محیط زیست باشد

or all of this nanotech stuff, and in order for that stuff to happen," they say --

یا جریان نانوفناوری،

this was a special issue on the next industrial revolution --

این مسئلهٔ خاصی در انقلاب صنعتی بعدی بود

they say, "the state, just stick to the basics, right?

و برای وقوع چنین چیزی می گویند: " دولت؛ تو فقط به ضروریات اساسی بچسب. درست؟

Fund the infrastructure. Fund the schools.

بودجه را فقط صرف زیرساختار کن. صرف مدارس.

Even fund the basic research, because this is

حتی پژوهش های بنیادی، چرا که

popularly recognized, in fact, as a big public good

در واقع این یک کالای عمومی بزرگ است

which private companies don't want to invest in,

که شرکت های خصوصی علاقه ای به سرمایه گذاری در آن ندارند،

do that, but you know what?

این کار را بکن، ولی خب

Leave the rest to the revolutionaries."

بقیه را به انقلابی ها واگذار کن."

Those colorful, out-of-the-box kind of thinkers.

همان مغز متفکرهای خارج از چارچوب،

They're often called garage tinkerers,

که غالباً به افراد گاراژ معروف اند،

because some of them actually did some things in garages,

چون برخی از آن ها عملاً توی گاراژ و صندوق خانه دست به کارهایی زدند،

even though that's partly a myth.

هر چند تا حدودی من در آوردی است و همه اش هم حقیقت ندارد.

And so what I want to do with you in, oh God,

و بنابر این، کاری که قصد دارم، وای خدا،

only 10 minutes,

در ده دقیقه

is to really think again this juxtaposition,

مطرح کنم نگاهی از نوعی دیگر به این قرینه سازی است.

because it actually has massive, massive implications

چون عملاً مفاهیم ضمنی بسیار گسترده تری

beyond innovation policy,

فراتر از سیاست نوآوری دارد،

which just happens to be the area

که اتفاقاً اقیقاً همان حوزه ای است

that I often talk with with policymakers.

که غالباً درباره اش با سیاستگزاران صحبت می کنم.

It has huge implications, even with this whole notion

حتی با این تصور کلی

that we have on where, when and why

که کجا، چه وقت، و چرا

we should actually be cutting back on public spending

عملاً باید هزینه های خدمات عمومی

and different types of public services which,

و انواع خدمات عمومی را که

of course, as we know, are increasingly being

همانطور که می دانیم، به طور فزاینده ای

outsourced because of this juxtaposition.

منابع شان به دلیل همین قرینه سازی از بیرون تامین می شود، تقلیل دهند

Right? I mean, the reason that we need to maybe have free schools or charter schools

. درست؟ منظورم این است که ما به همین دلیل احیاناً به وجود مدارس آزاد یا مدارس فنی احتیاج داریم

is in order to make them more innovative without being emburdened

تا مبتکرانه ترشان کنیم. بدون اینکه

by this heavy hand of the state curriculum, or something.

این برنامهٔ درسی سنگین دولتی را به آنها تحمیل کرده باشیم،

So these kind of words are constantly,

این است که مدام این جور واژه ها،

these juxtapositions come up everywhere,

این قرینه سازی ها،

not just with innovation policy.

نه فقط با سیاست نوآوری، بلکه درهمه جا سربرمی آورند.

And so to think again,

و برای انکه در افکارتان تجدید نظر کنید،

there's no reason that you should believe me,

که البته دلیلی هم نداردهر حرفی میزنم دربست قبول کنید،

so just think of some of the smartest

یکی از هوشمندانه ترین

revolutionary things that you have in your pockets

محصولات انقلابی را که در جیب تان دارید در نظر بگیرید:

and do not turn it on, but you might want to take it out, your iPhone.

[البته روششنش نکنید فقط اگر خواستید بیرونش بیاورید] آیفون تان را می گویم.

Ask who actually funded the really cool,

حدس بزانید آ ن مشخصه های حسابی معرکه

revolutionary thinking-out-of-the-box

و انقلابی خارج از چارچوب

things in the iPhone.

داخل این آیفون را

What actually makes your phone

که عملاً از تلفن شما،

a smartphone, basically, instead of a stupid phone?

به جای یک تلفن ساده، یک تلفن هوشمند ساخته کی کشف کرده؟

So the Internet, which you can surf the web

اینترنت که هر جای دنیا که باشید،

anywhere you are in the world;

می توانید به شبکه جهانی دسترسی داشته باشید،

GPS, where you can actually know where you are

جی.پی.اس.، که عملاً می توانید بدانید

anywhere in the world;

کجای دنیا هستید،

the touchscreen display, which makes it also

صفحه نمایش لمسی که

a really easy-to-use phone for anybody.

از آن تلفنی با کاربردی به واقع آسان می سازد.

These are the very smart, revolutionary bits about the iPhone,

این ها جزئیات بسیار هوشمند و انقلابی دربارهٔ آیفون هستند

and they're all government-funded.

که بودجهٔ همگی آن ها را دولت تامین کرده.

And the point is that the Internet

و نکته اینجاست که بودجهٔ اینترنت را

was funded by DARPA, U.S. Department of Defense.

وزارت دفاع امریکا تامین کرد.

GPS was funded by the military's Navstar program.

.بودجهٔ جی.پی.اس. را ناوستار تامین کرد.

Even Siri was actually funded by DARPA.

حتی بودجهٔ سیری ا زسوی وزارت دفاع امریکا تامین شد.

The touchscreen display was funded

صفحه نمایش لمسی

by two public grants by the CIA and the NSF

توسط دو کمک هزینهٔ دولتی اعطایی از سوی سازمان جاسوسی امریکا و بنیاد ملی علوم

to two public university researchers at the University of Delaware.

به پژوهشگران دو دانشگاه دولتی مستقر در دانشگاه دلاویر تامین شد.

Now, you might be thinking, "Well, she's just said

حالا ممکن است فکر کنید، " من از

the word 'defense' and 'military' an awful lot,"

دفاع و ارتش نام بردم که به اندازهٔ کافی وحشتناک اند"،

but what's really interesting is that this is actually true

اما چیزی که به راستی جالبه اینه که

in sector after sector and department after department.

این عملاً در هر بخش و هر وزارتخانه ای مصداق دارد.

So the pharmaceutical industry, which I am personally

این است که درصنعت داروسازی، که شخصاً

very interested in because I've actually had the fortune

به آن بسیار علاقه مندم، چون عملاً این سعادت نصیبم بود

to study it in quite some depth,

که عمیقاً آن را مطالعه کنم،

is wonderful to be asking this question

طرح این پرسش در مورد مشخصه های انقلابی

about the revolutionary versus non-revolutionary bits,

در برابر مشخصه های غیر انقلابی شگفت انگیز است،

because each and every medicine can actually be

چرا که هر دارویی را عملاً می توان براین اساس

divided up on whether it really is revolutionary or incremental.

که اصولاً انقلابی است یا افزایشی دسته بندی کرد.

So the new molecular entities with priority rating

بنابراین هویت های ملکولی جدید که اولویت بندی دارند،

are the revolutionary new drugs,

داروهای انقلابی جدید را تشکیل می دهند.

whereas the slight variations of existing drugs --

در حالی که نسخه های کمی متفاوتی از داروهای موجود

Viagra, different color, different dosage --

مثل ویاگرا -در رنگ ها وشکل های دارویی مختلف-،

are the less revolutionary ones.

انقلابی به شمار نمی آیند.

And it turns out that a full 75 percent

و از قرار معلوم بودجهٔ ۷۵ درصد از

of the new molecular entities with priority rating

هویت های ملکولی جدید اولویت دار

are actually funded in boring, Kafka-ian public sector labs.

درواقع از آزمایشگاه های کسل کنندهٔ بخش خصوصی کافکاین تامین می شود.

This doesn't mean that Big Pharma is not spending on innovation.

معنایش این نیست که بیگ فارما بودجه ای صرف نوآوری نمی کند.

They do. They spend on the marketing part.

آن ها این کار را می کنند. آن ها پول شان را صرف بازاریابی می کنند.

They spend on the D part of R&D.

آن ها در قسمت تحقیقات و توسعه هزینه می کنند.

They spend an awful lot on buying back their stock,

آن ها بودجهٔ عظیمی را صرف بازخرید خود می کنند،

which is quite problematic.

که حسابی مشکل آفرین است

In fact, companies like Pfizer and Amgen recently

در حقیقت، شرکت هایی مثل فیتسرو امگن به تازگی

have spent more money in buying back their shares

بیش از تحقیقات و فناوری، پول بیشتری را پای بازخرید سهم خود کرده اند

to boost their stock price than on R&D,

تا قیمت سهام خود را بالا ببرند،

but that's a whole different TED Talk which one day

اما این بحث دیگری را در TED اقتضا می کند،

I'd be fascinated to tell you about.

که خیلی مایلم روزی درباره اش برایتان صحبت کنم.

Now, what's interesting in all of this

اما چیزی که در همهٔ این ها، همهٔ این مثال ها که زدم جالبه،

is the state, in all these examples,

اینه که کاری که دولت می کرده،

was doing so much more than just fixing market failures.

خیلی فراتر از راستو ریست کردن ناکامی های بازاره.

It was actually shaping and creating markets.

دولت عملاً بازار ها را شکل می داده و خلق می کرده.

It was funding not only the basic research,

دولت نه فقط بودجهٔ تحقیقات پایه را،

which again is a typical public good,

که خودش یک کالای عمومی نوعی است ،

but even the applied research.

بلکه حتی بودجهٔ تحقیقات کاربردی را هم تامین می کرده.

It was even, God forbid, being a venture capitalist.

حتی، زبانم لال. یک سرمایه گذار مخاطره جو بوده.

So these SBIR and SDTR programs,

بنابر این، این برنامه های تحقیقات نوآوری کسب و کار های کوچک و بررسی فنی تولیدات نرم افزاری ،

which give small companies early-stage finance

که بودجهٔ مرحلهٔ اولیه را برای شرکت های کوچک فراهم می کند،

have not only been extremely important

نه فقط در مقایسه با سرمایهٔ مخاطره آمیز خصوصی

compared to private venture capital,

فوق العاده اهمیت دارد،

but also have become increasingly important.

بلکه اهمیت فزاینده ای پیدا کرده.

Why? Because, as many of us know,

چرا؟ چون همانطور که خیلی از ما می دانیم،

V.C. is actually quite short-term.

سرمایهٔ مخاطره آمیزدر واقع بسیار کوتاه مدت است.

They want their returns in three to five years.

باید در عرض سه تا پنج سال از سرمایه گذاری خود نتیجه بگیرند

Innovation takes a much longer time than that,

نوآوری خیلی بیشتر از این ها،

15 to 20 years.

چه بسا ۱۵ تا ۲۰ سال وقت می برد.

And so this whole notion -- I mean, this is the point, right?

وهمینطور کل این قضیه، منظورم نکته هم همین جاست، درست؟

Who's actually funding the hard stuff?

و آن کسی که بودجهُ این چیزهای کمرشکن را تامین می کنه، کیه؟

Of course, it's not just the state.

البته فقط دولت هم نیست.

The private sector does a lot.

بخش خصوصی خیلی کارها می کنه.

But the narrative that we've always been told

اما این حرف و حدیث که همیشه در گوشمان خوانده اند،

is the state is important for the basics,

اینه که دولت فقط برای ضروریات پایه اهمیت دارد.

but not really providing that sort of high-risk,

اما این طور نیست که به راستی آن نوع تفکر

revolutionary thinking out of the box.

پرخطر انقلابی خارج ازچارچوب را فراهم کند.

In all these sectors, from funding the Internet

در کلیهُ این بخش ها، نه فقط ازتامین بودجهُ اینترنت

to doing the spending, but also the envisioning,

تا هزینهُ آن ، بلکه پیش بینی،

the strategic vision, for these investments,

دورنما ی راهبردی برای این سرمایه گذاری

it was actually coming within the state.

عملاً از دل دولت بیرون می آید.

The nanotechnology sector is actually fascinating

بخش نانوفناوری برای مطالعهُ این موضوع جذابیت دارد،

to study this, because the word itself, nanotechnology,

چون خوداین واژهُ نانو فناوری

came from within government.

ازدل خود دولت بیرون آمده.

And so there's huge implications of this.

بنابراین، مفاهیم ضمنی زیادی موجود است.

First of all, of course I'm not someone,

اولاً، خود من از آن امل ها نیستم

this old-fashioned person, market versus state.

که از بازار در برابر دولت دم بزنم،

What we all know in dynamic capitalism

چیزهایی که همهُ ما دربارهُ سرمایه گذاری پویا می دانیم،

is that what we actually need are public-private partnerships.

اینه که عملاً چیزی که به آن احتیاج داریم، مشارکت های بخش های دولتی و خصوصی است..

But the point is, by constantly depicting

اما نکته اینجاست که اگر قرار باشد مدام چهرهُ دولت را

the state part as necessary

به عنوان بخش ضروری

but actually -- pffff -- a bit boring

و در عین حال ــ پوف ف ف ــ غولی کمی کسالت بار

and often a bit dangerous kind of Leviathan,

و غالباً کمی خطرناک ترسیم کنیم،

I think we've actually really stunted the possibility

فکر می کنم، در واقع عملاًامکان

to build these public-private partnerships

یجاد این مشارکت های بخش های دولتی و خصوصی را

in a really dynamic way.

به شیوه ای به راستی پویا گرفته ایم.

Even the words that we often use to justify the "P" part,

حتی واژه هایی که غالباً

the public part -- well, they're both P's --

برای توجیه بخش دولتی

with public-private partnerships

مشارکت های دولتی و خصوصی به کار می بریم،

is in terms of de-risking.

در چارچوب خطرزدایی است.

What the public sector did in all these examples

کاری که بخش دولتی در همهُ مثال هایی

I just gave you, and there's many more,

که برایتان زدم انجام داده، و خیلی چیزهای دیگر هم هست

which myself and other colleagues have been looking at,

که خود من و سایر همکارانم آن ها را زیر نظر داشته ایم،

is doing much more than de-risking.

چیزی بسیار فراتر از خطر زدایی است.

It's kind of been taking on that risk. Bring it on.

چیزی درحداستقبال از خطر. پروبال دادن به آن.

It's actually been the one thinking out of the box.

در عمل، دولت همان کسی بوده که خارج از چارچوب فکر می کرده.

But also, I'm sure you all have had experience

و همینطور حتم دارم همگی شما

with local, regional, national governments,

با دولت های محلی، منطقه ای، و ملی سروکار داشته اید ،

and you're kind of like, "You know what, that Kafka-ian bureaucrat, I've met him."

ذهنیت شما این است :وآن کافکیان بوروکرات را باهاش سروکار داشتم

That whole juxtaposition thing, it's kind of there.

کل داستان قرینه سازی یک جورایی آ نجا حضور دارد.

Well, there's a self-fulfilling prophecy.

خب، پیش بینی معطوف به مقصود

By talking about the state as kind of irrelevant,

. با بی ربط وکسالت بار خواندن دولت.

boring, it's sometimes

گاه

that we actually create those organizations in that way.

عملاً به این شیوه آن سازمان ها را خلق می کنیم.

So what we have to actually do is build

بنابر این، کاری که عملاً باید انجام دهیم، ایجاد

these entrepreneurial state organizations.

این سازمان های کارفرین دولتی است.

DARPA, that funded the Internet and Siri,

وزارت دفاع امریکا که بودجهٔ اینترنت و سیری را فراهم کرد،

actually thought really hard about this,

عملاً حسابی درباره ا ش فکر کردند ،

how to welcome failure, because you will fail.

که چگونه به استقبال ناکامی بروند: شکست رو شاخ تان است.

You will fail when you innovative.

وقتی دست به نوآوری می زنید، زمین می خورید.

One out of 10 experiments has any success.

از هر ده تا آزمایش یکی به زور موفق از کار در می آید.

And the V.C. guys know this,

و دست اندر کاران سرمایه مخاطره آمیز این را می دانند،

and they're able to actually fund the other losses

و عملاً قادرند از دل همان موفقیت

from that one success.

بودجهٔ سایر شکست ها را تامین کنند،

And this brings me, actually, probably,

و این عملاً یعنی احیا ناً، مرا

to the biggest implication,

به بزرگ ترین مفهوم ضمنی می رساند.

and this has huge implications beyond innovation.

و این مفاهیم ضمنی عظیمی بسیار فراتر از نوآوری دارد.

If the state is more than just a market fixer,

اگر دولت چیزی فراتر از کارچاق کن بازار باشد،

if it actually is a market shaper,

اگر عملاً شکل دهندهً بازار باشد،

and in doing that has had to take on this massive risk,

ودر انجام این کار مجبور بوده که این خطر عظیم را به جان بخرد،

what happened to the reward?

پس پاداش او چه شد؟

We all know, if you've ever taken a finance course,

همهُ کسانی که واحد مالی گذرانده اند می دانند،

the first thing you're taught is sort of the risk-reward relationship,

نخستین چیزی که به شما یاد می دهند رابطهٔ خطر کردن و پاداش است.

and so some people are foolish enough

و بنابراین، عده ای چنانچه مهلت صبر کردن داشته باشند،

or probably smart enough if they have time to wait,

به اندازهُ کافی کله خر یا احیاناً باهوش هستند

to actually invest in stocks, because they're higher risk

که عملاً در سهام سرمایه گذاری کنند، چون خطرش بیشتر است،

which over time will make a greater reward than bonds,

چرا که اصولاً قضیهٔ خطرـ پاداش

that whole risk-reward thing.

به مرور پاداش آ ن از اوراق قرضه هم بیشتر است.

Well, where's the reward for the state

پس پاداش دولتی که

of having taken on these massive risks

به استقبال این همه خطرات عظیم رفت

and actually been foolish enough to have done the Internet?

و عملاً به قدر کافی کله اش باد داشت کله دست به کار اینترنت شود، کو؟

The Internet was crazy.

اینترنت دیوانگی محض بود. به راستی چنین بود.

It really was. I mean, the probability of failure was massive.

منظورم اینه که احتمال شکست آن فوق العاده زیاد بود

You had to be completely nuts to do it,

باید پاک عقلتان را از دست داده باشید

and luckily, they were.

که دست به چنین کاری بزنید و خوشبختانه همینطور هم بود.

Now, we don't even get to this question about rewards

حالا دیگر مسئلهٔ پاداش حتی به ذهنمان هم خطور نمی کند،

unless you actually depict the state as this risk-taker.

مگر آنکه چهره دولت را به عنوان پذیرندهٔ این خطر ترسیم کرده باشیم.

And the problem is that economists often think,

و اشکال کار این است که اقتصاددانان غالباً اینطور می اندیشند

well, there is a reward back to the state. It's tax.

که پاداشی وجود دارد که به جیب دولت می رود و آن مالیات است,

You know, the companies will pay tax,

همانطور که می دانید، شرکت ها مالیات پرداخت خواهند کرد،

the jobs they create will create growth

و مشاغلی که ایجاد می کنند باعث رشد خواهند شد

so people who get those jobs and their incomes rise

و افرادی که دست به کار این مشاغل می شوند و در آمدشان افزایش پیدا می کند،

will come back to the state through the tax mechanism.

از طریق سازوکار مالیات با دولت سروکار خواهند داشت.

Well, unfortunately, that's not true.

اما خب، متاسفانه، این موضوع حقیقت ندارد.

Okay, it's not true because many of the jobs that are created go abroad.

بگذارید اینطوری بگویم، حقیقت چون بسیاری از مشاغلی که ایجاد می شوند، از خارج سر در می اورند.

Globalization, and that's fine. We shouldn't be nationalistic.

جهانی سازی. و اشکالی هم ندارد. ما نباید ملی گرا باشیم.

Let the jobs go where they have to go, perhaps.

بگذارید مشاغل هرجا قرار است بروند، بروند.

I mean, one can take a position on that.

تا نظرتان چه باشد. منظورم هر کسی می تواند در این باره موضعی اتخاذ کند.

But also these companies

بلکه شرکت هایی که

that have actually had this massive benefit from the state --

این مزیت کلان از طریق دولت نصیب شان بودــ

Apple's a great example.

ـ اپل نمونه ای عالی است ــ هم همینطور.

They even got the first -- well, not the first,

حتی نخستین ــ راستش نخستین که نه،

but 500,000 dollars actually went to Apple, the company,

ولی عملاً ۵۰۰٫۰۰۰ دلار از طریق همین برنامهُ شرکت سرمایه گذاری کسب و کار کوچک

through this SBIC program,

که سابقهٔ آن به قبل از برنامهٔ ابتکار عمل تحقیقات کسب و کار کوچک باز می گردد

which predated the SBIR program,

که هیچ، همانطور که قبلاً اشاره کردم،

as well as, as I said before, all the technologies behind the iPhone.

کلیهٔ فناوری های پشت آیفون هم به شرکت اپل سرازیر شد.

And yet we know they legally,

و با این وجود میدانیم که آن ها به شکل قانونی،

as many other companies, pay very little tax back.

درست مثل بسیاری از شرکت های دیگر، در عوض مالیات ناچیزی پرداخت می کنند.

So what we really need to actually rethink

بنابر این چیزی که عملاً باید مورد تجدید نظر قرار دهیم،

is should there perhaps be a return-generating mechanism

این است ک احیاناً باید سازوکار سودآورتری بسیار مستقیم تر از مالیات

that's much more direct than tax. Why not?

در اختیار داشته باشیم. چرا که نه؟

It could happen perhaps through equity.

چه بسا از طریق عدالت و انصاف امکان آن فراهم گردد.

This, by the way, in the countries

این راستش در کشور هایی که

that are actually thinking about this strategically,

عملاً به شکل راهبردی به این قضیه نگاه می کنند،

countries like Finland in Scandinavia,

کشور هایی مثل فنلاند در اسکاندیناوی،

but also in China and Brazil,

همینطور چین و برزیل دارند

they're retaining equity in these investments.

ارزش سهام شرکت [ایکوییتی] رآ دراین سرمایه گذاری ها اعمال می کنند.

Sitra funded Nokia, kept equity, made a lot of money,

. نوکیایی که سرمایه اش را سیترا تامین کرد، ارزش سهام شرکت [ایکوییتی] را برای خودش نگه داشت و یک عالمه پول پارو کرد.

it's a public funding agency in Finland,

یک نمایندگی تامین بودجه در فنلاند هست

which then funded the next round of Nokias.

که بعد ها بودجهٔ سری بعدی نوکیا را تامین کرد.

The Brazilian Development Bank,

بانک توسعهٔ برزیل

which is providing huge amounts of funds today

که در حال حاضر بودجهٔ فناوری سبز را تامین می کند،

to clean technology, they just announced

که همین تازگی یک برنامهُ ۵۶ میلیارد دلاری

a $56 billion program for the future on this,

در همین زمینه برای آینده اعلام کرده،

is retaining equity in these investments.

ارزش سهام شرکت [ایکوییتی] را در این سرمایه گذاری ها می کنند.

So to put it provocatively,

بنابر این، اگر بخواهیم به شکل تحریک آمیزی بیان کنیم

had the U.S. government thought about this,

، باید بگویم که اگر دولت ایالات متحد امریکا در این باره فکر کرده بود،

and maybe just brought back

و احیاناً چیزی به اسم

just something called an innovation fund,

بودجهٔ سرمایه گذاری را برگردانده بود،

you can bet that, you know, if even just .05 percent

می توانستید مطمئن باشید که حتی اگر،پنج صدم درصد

of the profits from what the Internet produced

از سود هایی را که از اینترنت تولید کرده بود

had come back to that innovation fund,

به صندوق نوآوری بازمی گرداند،

there would be so much more money

امروز پول بسیار بیشتری را می شد

to spend today on green technology.

صرف فناوری کرد.

Instead, many of the state budgets

در عوض ، بسیاری از این بودجه های دولتی

which in theory are trying to do that

که به لحاظ نظری سعی دارند این کار را انجام بدهند،

are being constrained.

کم می آیند.

But perhaps even more important,

اما احیاناُ حتی مهم تر از آن ،

we heard before about the one percent,

قبلاً دربارهُ یک در صد

the 99 percent.

و نود و نه در صد شنیده ایم،

If the state is thought about in this more strategic way,

ای کاش دولت را به این شیوهٔ راهبردی تر نگاه می کردند،

as one of the lead players in the value creation mechanism,

به عنوان یکی از بازیگران پیشگام در ساز و کار ارزش آ فرینی،

because that's what we're talking about, right?

چون اصل مطلب هم همین است، اینطور نیست؟

Who are the different players in creating value

بازیگران مختلف ارزش آ فرینی در اقتصاد چه کسانی هستند؟

in the economy, and is the state's role,

و آیا نقش دولت به عنوان بازیگر ردیف اخر

has it been sort of dismissed as being a backseat player?

نادیده گرفته شده است؟ا

If we can actually have a broader theory

ای کاش عملاً بتوانیم ارزش آفرینی مبسوطی داشته باشیم،

of value creation and allow us to actually admit

که به ما اجازه دهد عملاً کاری را که دولت انجام می داده قبول کنیم،

what the state has been doing and reap something back,

و حاصل کارمان را درو کنیم،

it might just be that in the next round,

چه بسا در دور بعدی،

and I hope that we all hope that the next big revolution

و امیدوارم، و همگی امیدواریم ، که انقلاب بزرگ بعدی

will in fact be green,

در حقیقت انقلابی سبز باشد.،

that that period of growth

که آ ن دوره از رشد

will not only be smart, innovation-led,

نه فقط هوشمندانه، حاصل نوآوری،

not only green, but also more inclusive,

نه فقط سبز، که جامع تر و دربر گیرنده تر باشد

so that the public schools in places like Silicon Valley

تا مدارس دولتی در نقاطی مثل سیلیکسون ولی

can actually also benefit from that growth,

بتوانند عملاً از آن رشد فایده ببرند،

because they have not.

چرا که تا کنون بی نصیب مانده اند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

( تشویق تماشاچیان)