The beauty and complexity of finding common ground | Matt Trombley

Transcriber: Ivana Korom Reviewer: Krystian Aparta

Translator: Mona Jahanbakhshi Reviewer: Leila Ataei

So our story started several years ago,

داستان از چند سال پیش شروع شد،

when my wife and I got a complaint letter in the mail

زمانی که من و همسرم شکایت‌نامه‌ای دریافت کردیم

from an anonymous neighbor.

که از طرف یک همسایه ناشناس بود.

(Laughter)

(خنده حضار)

I'll never forget the way my wife transformed before my eyes

هیچوقت یادم نمی‌رود که چگونه همسرم جلوی چشم من

from this graceful, peaceful, sweet woman

از زنی مهربان و آرام و خوب

into just an angry mother grizzly bear whose cubs needed to be protected.

تبدیل شد به یک خرس گریزلی ماده که می‌خواهد از توله‌هایش مراقبت کند.

It was intense.

واکنش شدیدی بود.

So here's what happened.

الان می‌گویم قضیه از چه قرار بود.

This is our family.

این خانواده ماست.

This is my wife and I and our five awesome kids.

من و همسرم و پنج بچه فوق‌العاده.

We're pretty loud, we're pretty rambunctious,

خانواده نسبتاً شلوغ و غیرقابل کنترلی هستیم،

we're us.

ما خودمانیم.

You'll notice, though, that two of our children

هرچند می‌بینید که دو تا از بچه‌های ما

look a little different than Mary and I,

کمی با من و مری فرق دارند،

and that's because they came to us through adoption.

دلیلش هم این است که آنها فرزندخوانده‌های ما هستند.

Our neighbor, though, saw two different-looking children

اما وقتی همسایه‌مان دید دو تا بچه

playing outside of our house every day

با ظاهر متفاوت هر روز جلوی خانه ما بازی می‌کنند

and came to the conclusion

به این نتیجه رسید

that we must have been running an illegal day care out of our home.

که ما داریم بطورغیرقانونی کار مراقبت از کودک انجام می‌دهیم.

(Murmuring)

(غرولند زیرلب)

We were really angry to have our children stereotyped like that,

خیلی ناراحت شدیم که چنین چیزی به بچه‌های ما نسبت داده شد،

but I know that's a relatively minor example of racial profiling.

اما می‌دانستم که این فقط نمونه کوچکی از طبقه‌بندی نژادی است.

But isn't it sometimes what we all tend to do

اما آیا همه ما گاهی اوقات

with people who think differently,

با کسانی که طرز فکر متفاوتی دارند

or believe differently or maybe even vote differently?

یا اعتقادات متفاوتی دارند یا شاید حتی رأی متفاوتی دارند این کار را نمی‌کنیم؟

Instead of engaging as true neighbors,

به جای ارتباط برقرار کردن مثل همسایه‌های واقعی،

we keep our distance

از هم فاصله می‌گیریم

and our actions towards those

و رفتارمان در قبال آنها

are guided by who we think sees the world as we do

براساس این است که آیا مثل ما فکر می‌کنند،

or who we think doesn't.

یا اینکه طرز فکر متفاوتی دارند.

See, what my neighbor suffered from is a condition called agonism.

مثلاً همسایه ما مشکلی به اسم «آگونیسم» داشت.

And sometimes we all suffer from the same condition.

گاهی اوقات همه ما چنین مشکلی داریم،

It's not a medical condition, but it is contagious.

هرچند این یک وضعیت پزشکی نیست اما مسری‌ است.

So let's talk a little bit about what agonism is.

حالا بیایید کمی درباره آگونیسم صحبت کنیم.

My favorite definition of agonism

تعریف مورد علاقه من از آگونیسم این است:

is taking a warlike stance in contexts that are not literally war.

جبهه‌گیری جنگ طلبانه در شرایطی که غیرجنگی هستند.

Agonism comes from the same Greek root word "agon"

آگونیسم از کلمه یونانی «آگون» ریشه می‌گیرد

from which we get "agony."

که به معنی عذاب می‌باشد.

How very appropriate.

کاملاً بجا.

We all tend to show symptoms of agonism

همه ما نشانه‌هایی از آگونیسم داریم

when we hold on to two deeply held beliefs,

تا وقتیکه به دوتا از باورهای عمیق خودمان پایبندیم،

first identified by author Rick Warren.

که برای اولین بار توسط نویسنده، ریک وارن شناسایی شدند.

The first one is that if love someone,

اولین مورد این که اگر کسی را دوست داریم،

we must agree with all they do or believe.

باید با همه عقاید و کارهایش موافق باشیم.

And the second is the inverse,

مورد دوم برعکس است،

that if we disagree with someone,

یعنی اگر با کسی مخالفیم،

it must mean that we fear or we hate them.

یا باید از او بترسیم یا متنفر باشیم.

Not sure we really recognize the agony this way of thinking brings to us,

ما نمی‌دانیم که این طرز فکر چه عذابی را برای ما به ارمغان می‌آورد،

when our relationships die

وقتی روابطمان نابود می‌شوند،

because we think we have to agree or disagree

فقط به این دلیل که فکر می‌کنیم یا باید موافق باشیم یا مخالف،

no matter what.

باقی‌اش مهم نیست.

Think about the conversations we've had around Brexit,

به گفتگوهای مربوط به برگزیت،

or Hong Kong,

یا هنگ‌کنگ،

maybe Israeli settlements or perhaps impeachment.

یا شهرک‌های اسرائیلی یا حتی احضاریه دادگاه فکر کنید

I bet we could all think of at least one personal relationship

شرط می‌بندم همه ما حداقل یک رابطه را به یاد می‌آوریم،

that's been strained or maybe even ended because of these topics,

که بخاطر چنین مسائلی متشنج شده یا اصلاً تمام شده‌اند،

or tragically,

یا متأسفانه،

over a topic much more trivial than those.

گاهی بخاطر مسائل خیلی کوچکتر چنین اتفاقاتی می‌افتد.

The cure for agonism is not out of reach.

مقابله با آگونیسم غیرممکن نیست.

The question is how.

موضوع این است که چگونه.

So might I suggest two strategies

بنابراین من دو استراتژی پیشنهاد می‌دهم

that my experience has taught me to start with.

که تجربه به من آموخته،

First, cultivate common ground,

اول از همه، کشت زمینه مشترک

which means focusing on what we share.

که یعنی تمرکز روی مسائل مشترک.

I want you to know I'm using my words very, very deliberately.

توجه داشته باشید که من عمداً از بعضی کلمات خاص استفاده می‌کنم.

By "cultivate," I mean we have to intentionally work

منظور من از «کشت کردن» این است که ما باید عمداً تلاش کنیم

to find common ground with someone.

تا یک زمینه مشترک بین خودمان و یک شخص پیدا کنیم.

Just like a farmer works to cultivate the soil.

درست مثل کشاورزی که خاک را زیر و رو می‌کند.

And common ground is a common term,

زمینه مشترک یک اصطلاح رایج است،

so let me at least explain what I don't mean,

بنابراین بگذارید بگویم منظور من چیست،

which is I don't mean by common ground that we were exact,

وقتی می‌گویم زمینه مشترک منظورم این نیست که ما مثل هم هستیم،

or that we totally agree and approve.

یا کاملاً با هم موافقیم ومورد تأیید هم هستیم.

All I mean is that we find one unifying thing

منظورم این است که یک مورد برای تفاهم پیدا کنیم،

that we can have in a relationship in common with another person.

که بتوانیم در روابطمان، روی آن یک مورد تفاهم داشته باشیم.

You know, sometimes that one thing is hard to find.

می‌دانید، گاهی پیدا کردن این یک مورد کار سختی‌ است.

So I'd like to share a personal story,

می‌خواهم یک داستان شخصی برایتان بگویم،

but before I do,

اما قبل از آن،

let me tell you a little bit more about myself.

بگذارید کمی از خودم برایتان بگویم.

I'm Caucasian,

من هندواروپایی،

cisgender male,

مذکر

middle class, evangelical Christian.

از طبقه متوسط، مسیحی و پروتستان هستم.

And I know, as soon as some of those words came out of my mouth,

و می‌دانم همین که این کلمات از دهانم بیرون آمدند،

some of you had some perceptions about me.

بعضی از شما تصوراتی درباره من پیدا کردید.

And it's OK,

هیچ ایرادی ندارد.

I know that not all those perceptions are positive.

می‌دانم که همه این تصورات مثبت نیستند.

But for those who share my faith,

اما به کسانی که با من هم دین هستند،

know that I'm about to cut across the grain.

باید بگویم که من می‌خواهم نظرم را تغییر دهم.

And you may tune me out as well.

و شما هم احتمالاً من را نادیده می‌گیرید.

So as we go,

به این ترتیب،

if you're having a hard time hearing me,

اگر شنیدن صحبت‌های من آزارتان می‌دهد،

I just gently ask that you reflect

از شما می‌خواهم که به من بگویید،

and see if you're buying into agonism.

تا متوجه شوم که شما آگونیست هستید یا خیر.

If you're rejecting me

اگر با من مخالف هستید،

simply because you think you see the world differently than I do,

فقط به این دلیل است که شما دنیا را طور دیگری می‌بینید،

because isn't that what we're here talking about?

موضوع بحث ما هم همین است، درست است؟

Alright, ready?

خیلی خب، آماده‌اید؟

So I've been thinking a lot about how to find common ground

من تابحال خیلی درباره پیدا کردن زمینه مشترک

in the area of gender fluidity,

در زمینه سیالیت جنسیتی فکر کرده‌ام،

as an evangelical Christian.

من، به عنوان یک مسیحی تبشیری.

For Christians like me,

مسیحی‌هایی مثل من،

we believe that God created us man and woman.

معتقدند که خدا ما را زن و مرد آفریده است.

So what do I do?

بنابراین تکلیف من چیست؟

Do I throw up my hands and say,

آیا دست روی دست بگذارم و بگویم،

"I can't have a relationship with anybody who is transgender

«من نمی‌توانم با افراد تراجنسیتی یا ال‌جی بی‌تی‌کیو‌آی‌ای

or LGBTQIA?"

ارتباط داشته باشم؟»

No.

نه.

That would be giving into agonism.

این کار باعث ایجاد آگونیسم می‌شود.

So I started looking at the foundational aspects of my faith,

بنابراین شروع کردم به بررسی ابعاد اساسی دین،

the first of which

که اولین مورد،

is that of the three billion genes that make us human --

این است که انسان از سه میلیارد ژن تشکیل شده--

and by the way, we share 99.9 percent of those genes --

و اینکه ۹۹/۹ درصد این ژن‌ها بین همه‌ انسان‌ها مشترک هستند--

that I believe those three billion genes are the result of an intelligent designer.

که من معتقدم این سه میلیارد ژن نتیجه کار یک طراح حکیم هستند.

And that immediately gives me common ground with anybody.

و این مسئله باعث می‌شود بلافاصله با همه مردم به یک زمینه مشترک برسم.

What it also gives me ...

دیگر چه....

is the belief that each and every one of us

دیگر اینکه به تک تک ما

have been given the right to life

حق زندگی داده شده

by that same intelligent designer.

بواسطه همان طراح حکیم.

I dug deeper though.

من فراتر از این‌ها رفتم.

I found that my faith didn't teach me

و متوجه شدم که دین به من نگفته

to start relationships by arguing with somebody

که روابطم را با جر و بحث شروع کنم

until they believed what I believed,

تا افراد را مجبور کنم به عقاید من ایمان بیاورند،

or I convinced them.

یا اینکه متقاعدشان کنم.

No, it taught me to start relationships

بلکه به من یاد داده که روابطم را

by loving them as a coequal member of the human race.

با عشق به انسان‌ها به عنوان عضوی برابر از نژاد بشر شروع کنم.

Honestly though,

هرچند راستش را بخواهید،

some who share my faith draw a line

بعضی از هم‌دین‌های من خط قرمزهایی تعیین می‌کنند

and refuse to address somebody by their preferred gender pronoun.

و از خطاب کردن اشخاص با ضمیر جنسیتی مورد نظر شخص خودداری می‌کنند.

But isn't that believing the lie that in order for me to honor you,

اما آیا این اعتقاد به دروغ نیست که من برای اینکه به شما احترام بگذارم،

I have to give up what I believe?

باید از اعتقاد خودم دست بکشم؟

Come back in time with me --

به زمانی که می‌گویم برگردید-

let's say it's 20 years ago,

فکرکنید۲۰ سال به عقب رفتید،

and Muhammad Ali comes to your doorstep.

و محمدعلی پشت در خانه شماست.

And you open the door.

و شما در را باز می‌کنید.

Would you address him as Muhammad Ali

آیا شما او را محمدعلی صدا می‌زنید

or his former name of Cassius Clay?

یا با اسم قبلیش یعنی کاسیوس کلی صدایش می‌کنید؟

I'm guessing that most of you would say Muhammad Ali.

احتمالاً بیشتر شما می‌گویید محمدعلی.

And I'm also guessing that most of you

و همچنین حدس می‌زنم که بیشتر شما

wouldn't think we'd have to immediately convert to Islam,

فکر نمی‌کنید که ما باید بلافاصله مسلمان شویم،

just by using his name.

فقط چونکه اسم او را صدا زدیم

To honor him would cost me, would cost any of us

احترام به او، نه برای من و نه برای هیچیک از شما

absolutely nothing,

مطمئناً ضرری ندارد،

and it would give us the common ground to have a relationship.

و این باعث ایجاد یک زمینه مشترک برای برقراری ارتباط بین ما می‌شود.

And it's the relationship that cures agonism,

و این رابطه باعث درمان آگونیسم می‌شود،

not giving up what we believe.

نه اینکه باعث شود از اعتقادات خود دست بکشیم.

So for me to honor my faith,

بنابراین، از نظر من احترام به دینم،

it means rejecting these rigid symptoms of agonism.

یعنی نپذیرفتن این تأثیرات سفت و سخت آگونیسم.

Meaning, I can and I will love you.

یعنی من می‌توانم شما را دوست داشته باشم، پس دارم،

I can and I will accept you,

من می‌توانم شما را بپذیرم، پس می‌پذیرم

and I don't have to buy into the lie

و من نباید این دروغ را بپذیرم

that if I do these things, I have to give up what I believe

که برای انجام این کارها باید از عقاید خودم دست بکشم

or chose to fear and hate you.

یا اینکه باید از شما بترسم یا متنفر باشم.

Because I'm focusing on what we have in common.

چون من دارم روی مشترکاتمان تمرکز می‌کنم.

When you can find even the smallest bit of common ground with somebody,

وقتی که بتوانید حتی کوچکترین زمینه مشترکی بین خودتان و شخصی دیگر پیدا کنید

it allows you to understand just the beautiful wonder

این باعث می‌شود که شما به شگفتی باشکوه

and complexity

و پیچیدگی

and majesty of the other person.

و عظمت شخص مقابل پی ببرید.

Our second strategy

استراتژی دوم ما،

gives us room to (Inhales)

به ما اجازه می‌دهد که(استنشاق کنیم)

breathe.

نفس بکشیم.

To pause.

مکث کنیم.

To calm down.

و آرام باشیم.

To have the kind of relationships that cure agonism.

تا روابطی داشته باشیم که آگونیسم را درمان می‌کنند.

And how to keep those relationships alive.

و باعث می‌شود که این روابط را حفظ کنیم.

Our second strategy is to exchange extravagant grace.

استراتژی دوم ما رد و بدل کردن افراطی بخشش است.

(Laughs)

(خنده حضار)

Once again, I'm not mincing words --

قصد ندارم دوباره غیر مستقیم حرف بزنم

by grace, I don't mean we should all go sign up for ballet,

منظورم این نیست که همگی برویم کلاس باله ثبت‌نام کنیم،

that would be weird.

چون کار عجیبی‌ است.

(Laughter)

(خنده حضار)

What I mean is not canceling everything over one mistake.

منظورم این است که بخاطر یک اشتباه همه چیز را تمام نکنید.

Even if that mistake personally offended you.

حتی اگر با این اشتباه به شما توهین شد،

Maybe even deeply.

حتی یک توهین خیلی شدید.

Perhaps Holocaust survivor Corrie ten Boom put it best

شاید هم بازمانده هولوکاست، کوری تن بوم، به بهترین شکل این مسئله را بیان می‌کند،

when she said,

وقتی که می‌گوید،

"To forgive is to set a prisoner free,

« بخشش مثل آزاد کردن یک زندانی‌ست

only to realize that prisoner was me."

و آن زندانی خود من هستم.»

My faith teaches me that we humans will never be perfect,

دین به من یاد داده که ما انسان‌ها کامل نیستیم،

myself very much included.

خود من که به هیچ وجه کامل نیستم.

So we need the grace of a savior,

پس ما به بخشش یک منجی نیاز داریم،

who for me is Jesus.

که این منجی برای من عیسی مسیح می‌باشد،

And while I define grace in the context of my faith,

و وقتی من از وجود بخشش در بطن دین صحبت می‌کنم،

I know there's a lot of other people who have defined it differently

میدانم که دیگران برای این مسئله تعابیر متفاوت

and in different ways.

و راه‌های مختلفی دارند.

One of my favorites is radio broadcaster Oswald Hoffmann, who said,

یکی از تعابیر مورد علاقه مرا گوینده رادیو، اسوالد هافمن می‌گوید،

"Grace is the love that loves the unlovely

«بخشش، عشقی‌ است که چیزهای ناخوشایند

and the unlovable."

و غیرقابل دوست داشتن را دوست می‌دارد.»

And I just love that picture of grace.

و من این جنبه از بخشش را دوست دارم،

Because I know I am,

چون می‌دانم که من،

and maybe a lot of you can think of a time

یا بیشتر شما، بتوانیم به مواقعی فکر کنیم،

when we're just pretty dadgum unlovable.

که ما به شدت غیرقابل دوست داشتن هستیم.

So it would be the height of hypocrisy,

این نهایت ریاکاری‌ست،

dare I say repulsive to my faith,

به جرأت می‌گویم که ایمان من نفرت‌انگیز است

for me to accept

اینکه بپذیرم،

the unconditional, unqualified grace and love from God

که خدا بخشش و عشق بی قیدوشرط به من بدهد،

and then turn around

و بعد در مقابل،

and put one precondition on the love I give you.

من برای عشق ورزیدن به دیگران شرط تعیین کنم.

What in the world would I be thinking?

پیش خودم چه فکری می‌کنم؟

And by extravagant, I mean over the top,

منظور من از کلمه افراطی، چیزی فراتر از انتظار است

not just checking a box.

نه اینکه بخواهیم فقط رفع تکلیف کنیم.

We can all remember when we were kids

همه ما یادمان می‌آید وقتی بچه بودیم

and our parents forced us to apologize to somebody

و وادارمان می‌کردند از کسی عذرخواهی کنیم،

and we walked up to them and said, (Angrily) "I'm sorry."

ما به سمت آنها می‌رفتیم و (با عصبانیت)می‌گفتیم: «متاسفم».

We just got it over with, right?

به زور این کار را می‌کردیم، نه؟

That's not what we're talking about.

موضوع بحث ما این نیست.

What we're talking about is not having to give someone grace

موضوع این است که ما مجبور نیستیم کسی را ببخشیم

but choosing to and wanting to.

اما انتخب می‌کنیم و می‌خواهیم این کار را بکنیم.

That's how we exchange extravagant grace.

اینگونه ما بخشش افراطی را مبادله می‌کنیم.

Listen, I know this can sound really, really theoretical.

ببینید، میدانم که این مسئله احتمالاً خیلی تئوری به نظر می‌رسد.

So I'd like to tell you about a hero of mine.

بنابراین می‌خواهم درباره یک قهرمان ذهنی برایتان بگویم.

A hero of grace.

یک قهرمان بخشندگی.

It's 2014.

در سال ۲۰۱۴ .

In Iran.

در کشور ایران.

And the mother of a murdered son is in a public square.

مادر یک مقتول در میدان عمومی حضور دارد.

The man who murdered her son is also in that square,

کسی که پسرش را به قتل رسانده هم در همان میدان حضور دارد،

by a gallows,

پای چوبه دار،

on a chair of some kind,

روی یک چهارپایه،

a noose around his neck

طناب دار دور گردنش،

and a blindfold over his eyes.

و با یک چشم‌بند روی چشم‌هایش.

Samereh Alinejad

سامره علی‌نژاد

had been given the sole right under the laws of her country

طبق قوانین کشورش این حق را داشت

to either pardon this man

که یا این مرد را ببخشد

or initiate his execution.

یا اینکه اعدامش را رقم بزند.

Put another way, she could pardon him

به عبارت دیگر، او می‌توانست قاتل را ببخشد،

or literally push that chair out from underneath his feet.

یا به معنای واقعی کلمه چهارپایه را از زیر پای قاتل بکشد.

(Exhales)

(نفس عمیق)

I just ...

من فقط....

I can't picture the agony going through both Samereh and this man

من نمی‌توانم عذاب روانی‌ای که سامره و قاتل تحمل می‌کردند

at the time.

در آن لحظه تصور کنم.

Samereh with her choice to make,

سامره بخاطر تصمیمی که باید بگیرد،

and this man, in the account that I read, was just weeping,

و قاتل، طبق چیزی که من خواندم، فقط گریه می‌کرد

just begging for forgiveness.

و برای بخشش التماس می‌کرد.

And Samereh had a choice.

و سامره یک انتخاب داشت.

And she chose in that moment to walk up to this man

و در آن لحظه انتخاب کرد که به سمت قاتل برود

and to slap him right across the face.

و یک سیلی به صورت او بزند.

And that signaled her pardon.

و این نشانه بخشش او بود.

It gets better.

بهتر از این هم می‌شود.

Right afterwards, somebody asked her,

بلافاصله، یک نفر از او سؤال کرد،

they interviewed her, and she was quoted as saying,

یعنی با او مصاحبه کردند، و او گفت،

"I felt as if rage vanished from within my heart

« احساس کردم خشم از وجودم پاک شده

and the blood in my veins began to flow again."

و دوباره خون در رگ‌هایم به جریان افتاده.»

Isn't that incredible?

فوق‌العاده نیست؟

I mean, what a picture of grace, what a hero of grace.

چه تصویری از بخشش و چه قهرمان بخششی.

And there's a lesson in there for all of us.

همه ما از این ماجرا یک درس گرفتیم.

That as theologian John Piper said,

متخصص الهیات جان پایپر می‌گوید

"Grace is power, not just pardon."

«بخشش نه تنها به معنی بخشش، بلکه یک قدرت است.»

And if you think about it,

و اگر راجع به آن فکر کنید،

grace is the gift we give someone else in a relationship

بخشش هدیه‌ای است که ما به دیگران هدیه می‌دهیم،

that says our relationship is way more important

که نشان می‌دهد رابطه ما خیلی مهمتر است

than the things that separate us.

از مسائلی که ما را از هم دور می‌کنند.

And if you really think about it some more,

و اگر کمی بیشتر راجع به آن فکر کنید،

we all have the power to execute in our relationships,

همه ما این توانایی را داریم که در روابطمان اعدام کنیم،

or to pardon.

یا اینکه ببخشیم.

We never did find out the identity of our anonymous neighbor.

ما هرگز آن همسایه ناشناس را پیدا نکردیم.

(Laughter)

(خنده حضار)

But if we did, I'd hope we'd simply say,

اما اگر هم او را پیدا کردیم، امیدوارم فقط به او بگوییم،

"Can we have coffee?"

« موافقید یک قهوه بخوریم؟»

And maybe there's somebody you need to have coffee with

شاید هم یک نفر باشد که شما بخواهید با او قهوه بخورید

and find your common ground with them.

و زمینه مشترک بین خودتان را پیدا کنید.

Or maybe there's somebody you're in a relationship with

یا شاید هم با کسی در یک رابطه باشید

and you need to exchange extravagant grace.

و لازم باشد به طور افراطی، بخشش رد و بدل کنید.

Maybe go first.

شاید هم شما شروع کنید.

These two strategies have taught me

این دو استراتژی به من یاد دادند

how to exchange extravagant grace in my relationships

که چطور در روابط خود بطور افراطی بخشش رد و بدل کنم

and to enjoy the beautiful design of my neighbors.

و از طراحی زیبای همسایه‌هایم لذت ببرم.

I want to continue to choose relationships over agonism.

می‌خواهم به همین منوال روابطم را به آگونیسم ترجیح بدهم.

Will you choose to join me?

شما هم به من ملحق می‌شوید؟

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)