How kids can help design cities | Mara Mintzer

Translator: Leila Ataei Reviewer: Hajar Almasi

Our society routinely makes decisions

جامعه ما طبق عادت تصمیم‌هایی اتخاذ می‌کند

without consulting a quarter of the population.

که بدون مشورت با یک چهارم جمعیت آن است.

We're making choices about land use, energy production and natural resources

درباره استفاده از زمین، تولید انرژی و منابع طبیعی تصمیم‌هایی می‌گیریم

without the ideas and experiences of the full community.

که فاقد ایده‌ها و تجربه‌های تمام جامعه است.

The car, an inanimate object, has more say over public policy

اتومبیل، یک شی غیرزنده است که در قیاس با این گروه از شهروندان

than this group of citizens.

حرف بیشتری در سیاست عمومی دارد.

Can you guess which group I'm talking about?

می‌دانید از کدام گروه حرف می‌زنم؟

It's children.

کودکان.

I work in urban design, and not surprisingly,

در طراحی شهری مشغول به کار هستم و جای تعجب نیست

most cities are designed by adults.

اکثریت شهرها را بزرگسالان طراحی می‌کنند.

Urban planners, architects, developers, politicians,

طرح‌ریزان شهری، معماران، توسعه‌دهندگان، سیاستمداران،

and occasionally, a few loud citizens.

و گاهی تعداد معدودی شهروند پرسر وصدا.

Rarely do you consider the voices of a group of four-year-olds,

به ندرت صدای گروهی از چهار ساله‌ها را در نظر می‌گیرید

barely tall enough to reach the podium at city council chambers.

که به زور قدشان به تریبون شورای شهرها می‌رسد.

But today, I want to ask you this:

اما امروز، می‌خواهم این سوال را از شما بپرسم:

What would happen if we asked children to design our cities?

چه اتفاقی می‌افتاد اگر از کودکان می‌خواستیم شهرهای‌مان را طراحی کنند؟

(Laughter)

(خنده)

Back in 2009, I was introduced to a small group of people

در ۲۰۰۹، به گروه کوچکی دعوت شدم

who wanted to start a child-friendly city initiative in Boulder, Colorado.

که می‌خواستند آغازگر یک اقدام شهر دوستدار کودک در بولدر کلورادو باشند.

I come from a family of civil rights advocates,

من از خانواده‌ای با پیشنه حمایت از حقوق مدنی میایم،

and I had spent my career until that point

و تا آن روز مسیر حرفه‌ای‌ام را صرف کار

working with low-income children and families.

با خانواده‌ها و کودکان کم درآمد کرده بودم.

But I had never heard of a child-friendly city initiative before.

اما هرگز قبلا درباره اقدام نوآورانه شهر دوستدار کودک نشنیده بودم.

So I figured its purpose would be to address some of the frustrations

به این نتیجه رسیدم که هدف آن خطاب قرار دادن برخی استیصال‌هایی باشد

I had encountered as the parent of a young child.

که به عنوان مادر یک خردسال با آن مواجه شده بودم.

Perhaps we would advocate for more changing tables in restaurants.

شاید باید از تغییر بیشتر میزها در رستورانها حمایت کنیم.

Or create indoor play spaces for those cold and rainy days.

یا فضای بازی داخلی برای روزهای سرد و بارانی بسازیم.

In other words, make the city more hospitable to children and families.

به عبارت دیگر، شهر را برای خانواده‌ها و بیمارستا‌نها پذیراتر کنیم.

It wasn't until after I committed to this project

تا وقتی در این پروژه مشغول نشده بودم

that I realized I had it all wrong.

نمی‌دانستم که برداشتم تماما اشتباه است.

We wouldn't be designing better cities for children.

ما شهرهای بهتری برای کودکان طراحی نمی‌کردیم.

Children would be designing better cities for themselves,

کودکان برای خودشان شهرهای بهتری طراحی می‌کردند،

and for the rest of us, too.

و البته برای بقیه ما نیز.

Now, I bet you're skeptical about this idea.

حال، شرط می‌بندم که نسبت به این موضوع بدبین هستید.

And honestly, I was, too.

و راستش، من هم اینطور بودم.

I mean, there must be a reason the voting age is 18.

منظورم این است که حتما این که سن رای‌گیری ۱۸ سال است بی‌منطق نیست.

(Laughter)

(خنده)

How could children possibly understand complex ideas

کودکان چطور ممکن است قادر به فهم ایده‌های پیچیده باشند

such as the affordable housing crisis

چیزهایی مثل بحران مسکن‌سازی مقرون به صرفه ،

or how to develop a transportation master plan?

یا چطور یک طرح جامع حمل و نقل را تدوین کنند؟

And even if they had ideas, wouldn't they be childish?

و حتی اگر هم ایده ای داشته باشند، کودکانه نخواهد بود؟

Or unreasonable?

یا غیر منطقی؟

Do our cities really need a park made out of candy?

آیا واقعا شهرهای ما به پارکی از جنس آب نبات نیاز دارند؟

(Laughter)

(خنده)

Or a bridge with water cannons

یا یک پل با توپهای آبی

that fire water onto unsuspecting kayakers below?

که به سوی کایاک‌رانهای از همه جا بی خبر آب شلیک کند.

(Laughter)

(خنده)

While these concerns sound legitimate,

در حالیکه این دغدغه‌ها بنظر مشروع می‌رسند،

I realized that not including children in city planning

تشخیص دادم که شامل نکردن کودکان در برنامه ریزی شهرها

was a bigger design problem.

مشکلی طراحی بزرگتری است.

After all, shouldn't we include end users in the design process?

بهرحال، مگر نباید کاربران نهایی در روند طراحی شامل کنیم؟

If we're building a park to be largely used by kids,

اگر پارکی می‌سازیم که عمدتا ازسوی کودکان استفاده می‌شود،

then kids should have a say in the park's design.

پس بچه‌ها باید در طراحی پارک خود حرفی داشته باشند.

So with all of this in mind,

پس با احتساب همه این ها در خاطرمان،

we formed a program called "Growing Up Boulder,"

برنامه‌ای تشکیل دادیم به اسم، «بزرگ کردن بولدر»

and my job is to work with children ages zero through 18

و شغلم کار با کودکان بین سنین ۰ تا ۱۸ سال بود

to come up with innovative city-design solutions.

تا راه‌حلهای طراحی شهر نوآورانه بیاییم.

How do we do this, you might ask?

شاید بپرسید چطور این کار را می‌کنیم؟

Let me give you a real example.

بگذراید یک مثال واقعی بزنم.

In 2012, the city of Boulder decided to redesign a large downtown park,

در ۲۰۱۲، شهر بولدر تصمیم به بازطراحی پارک بزرگ مرکز شهر گرفت،

known as the Civic Area.

معروف به سیویک اریا.

This space is bounded by a farmers' market on one end,

این فضا از یک سر به بازار کشاورزان می‌رسد،

Boulder Public Library on the other end,

کتابخانه عمومی بولدر در یک سر دیگر آن قرار دارد،

and by Boulder Creek, which runs through the middle.

و جوی بولدر از میان آن عبور می‌کند.

The space needed a new design

فضا به طراحی جدید نیاز داشت

to better handle the creek's inevitable flash floods,

تا بهتر از پس سیل‌های ناگهانی اجتناب‌ناپذیر رودخانه بربیاید،

restore a sense of safety to the area

با احیای مفهوم تازه‌ای از ایمنی در آن محدوده

and support an expanded farmers' market.

و پشتیبانی از توسعه بازار کشاورزان.

So from 2012 through 2014,

بنابراین از ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۴،

we engaged more than 200 young people in the process,

بیش از ۲۰۰ کودک را در این فرایند مشارکت دادیم

ranging from preschool through high school students.

از دانش‌آموزان پیش دبستانی گرفته تا دبیرستان.

Now, how did we do this?

حالا، چطور این کار را کردیم؟

Let me explain.

اجازه دهید توضیح دهم.

First, we visited children in their classrooms

نخست، کودکان را در کلاسهای درسشان ملاقات کردیم

and presented the project:

و پروژه را ارائه کردیم:

what it was, why their ideas mattered

این که چیست، چرا ایده‌های آنها اهمیت دارد

and what would happen with their recommendations.

و با توصیه‌های آنها چه اتفاقی می‌افتاد .

Before we could influence them, we asked children to record their ideas,

پیش ازداشتن نفوذ روی آنها،‌ از آنها خواستیم ایده‌هایشان را ثبت کنند،

based on their own lived experiences.

بر مبنای تجربه‌های واقعی خود.

Then we asked children to go on a field trip with us,

بعد از کودکان خواستیم به سفر میدانی با ما بیایند،

to document what they liked and didn't like about the space,

تا نظران مثبت و منفی آنها درباره آن فضا را از طریق

using photography.

عکسبرداری مستند کنیم.

Through green picture frames,

از طریق فریم‌های تصویری سبز،

students highlighted what they liked about the space,

دانش‌آموزان آنچه درباره آن فضا را دوست داشتند برجسته کردند،

such as college students, tubing down the creek.

مثل دانش‌آموزان کالج تیوب سواری در رودخانه می‌کردند.

(Laughter)

(خنده)

Then they flipped those frames over and used the red side

بعد آن فریم ها را برگرداند از طرف قرمز استفاده کردند

to highlight things they didn't like, such as trash.

برای برجسته کردن چیزهایی که دوست نداشتند مثل آشغال.

Our sixth-grade students studied the Civic Area

دانش‌آموزان کلاس ششم سیویک اریا را مورد مطالعه قرار دادند

by researching sites with similar challenges

از طریق سایتهای تحقیقی با چالشهای مشابه

from around the world.

از سراسر دنیا.

Then, we invited the kids to combine their original ideas

بعد، از بچه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها خواستیم ایده‌های اصیل خود

with their new inspiration,

را با الهامات جدید ترکیب کنند،

to synthesize solutions to improve the space.

تا راه‌حلها برای بهبود فضا ادغام شوند.

Each class invited adult planners, city council and community members

هرکلاس از برنامه‌ریزان بزرگسال، شورای شهر و اعضای جامعه دعوت کرد

into the classroom, to share and discuss their recommendations.

سر کلاسشان آمده تا توصیه‌های‌شان را به اشتراک و بحث بگذارند.

Boulder's senior urban planners stepped over blocks and stuffed animals

برنامه‌ریزان ارشد شهری بولدر قدم بر حیوانات عروسکی و اسباب‌بازی می‌گذاشتند

to explore preschool students' full-size classroom recreation of the Civic Area.

جهت کنکاش بازآفرینی سیویک اریا در اندازه کلاس دانش‌اموزان پیش دبستانی.

Adult planners marveled at the students' ideas

برنامه‌ریزان بزرگسال شگفت‌زده شدند

as they shared a park constructed out of a jelly bracelet.

از این ایده دانش‌آموزان که پارک از دستنبند ژله‌ای ساخته شده بود.

It was supposed to be an ice-skating rink.

قرار بود محوطه اسکیت روی یخ باشد.

And then, public art constructed from animal-shaped plastic beads.

و بعد، هنر عمومی از دانه‌ای تسبیح پلاستیکی شبیه حیوان ساخته شده بود.

And while this may seem ridiculous,

و در حالیکه شاید مضحک به نظر برسد،

it isn't so different from the models that architects create.

تفاوت چندانی با مدلهای ساخت دست معماران نداشت.

Now, fast-forward four years, and I am pleased to report

حال، به چهار سال بعد می‌رویم و خوشحالم که گزارش دهم

that many of the children's ideas are being implemented in the Civic Area.

که خیلی از ایده‌های کودکان در منطقه سیویک اجرا می‌شوند.

For example,

برای مثال،

there will be improved access to Boulder Creek,

دستیابی به رودخانه بولدر اصلاح خواهد شد

so kids can play safely in the water.

تا کودکان با ایمنی بیشتر در کنار آب بازی کنند.

Lighting in previously dark underpasses,

در زیرگذرهای تاریک قبلی الان چراغ‌کشی کرده‌اند

so high school students can walk home safely after school at night.

تا دانش آموزان دبیرستانی بتوانند شبها بعد از مدرسه در امنیت به خانه برگردند.

And separated biking and walking paths,

و با تفکیک مسیرهای دوچرخه و پیاده‌روی،

so speeding bikers won't hit young people as they stroll by the creek.

دوچرخه‌ران‌های تندرو با کوچکترهایی که در کنار رودخانه می‌خرامند برخورد نمی‌کنند.

My daughter and I even skated on a new, child-requested ice-skating rink,

دخترم و من در یک پیست اسکیت روی یخ جدید که درخواست کودکان بود زمستان قبل

last winter.

اسکیت سواری کردیم.

So, were all of the kids' ideas implemented at the Civic Area?

خب، ایا همه ایده‌های کودکان در منطقه سیویک اجرا شدند؟

Of course not.

البته که خیر.

Democracy is a messy process.

مردم‌سالاری روندی افتضاح است.

But just as a reasonable and well-informed adult

اما صرفا بعنوان یک بزرگسال منطقی و مطلع

does not expect all of her ideas to be utilized,

که انتظار ندارد همه ایده‌هایش بکار برده شوند،

neither does a nine-year-old.

کودک نه ساله هم مثل من است.

We've now been using this process for eight years,

اینک هشت سال است که از این روند استفاه می‌کنیم

and along the way, we've found some incredible benefits

و در این مسیر به مزایای باورنکردنی بواسطه طراحی شهرها به کمک

to designing cities with children.

کودکان دست یافتیم.

First of all, kids think differently from adults.

اول از همه، کودکان متفاوت از بزرگسالان فکر می‌کنند.

And that's a good thing.

و که چیز خوبی است.

Adults think about constraints,

بزرگسالان درباره محدودیت‌ها فکر می‌کنند،

how much time will a project take,

این که یک پروژ چقدر زمان خواهد ‌برد،

how much money will it cost and how dangerous will it be.

چقدر هزینه بر می‌دارد و چقدر‌خطر دارد.

In other words, "Are we going to get sued?"

بعبارتی، «احتمال دارد از ما شکایت شود؟»

(Laughter)

(خنده)

It's not that these constraints aren't real,

نه این که محدودیت ها واقعی نباشند،

but if we kill off ideas from the beginning,

اما اگر ایده ها در نطفه خفه کنیم،

it limits our creativity and dampens the design process.

خلاقیت‌مان محدود می‌شود و از روند طراحی کاسته می شود.

Kids, on the other hand, think about possibilities.

بچه‌ها، از سو.ی دیگر، درباره ممکن‌ها فکر می‌کنند.

For kids, the sky is the limit.

برای بچه‌ها آسمان محدودیت است.

Literally.

به معنای واقعی کلمه.

When we worked with middle-school students to design teen-friendly parks,

وقتی با دانش‌اموزان دوره راهنمایی برای طراحی پارکی نوجوان‌‌پسند کار می‌کردیم،

they drew pictures of skydiving, hang gliding,

تصویرهایی از چتربازی، گلایدر دستی کشیدند،

(Laughter)

(خنده)

and jumping from trampolines into giant foam pits.

و پرش از ترمپولین به داخل چاله‌های عظیم پر از کف‌.

(Laughter)

(خنده)

Some of this sounds far-fetched,

بعضی از آنها دور از دسترس به نظر می‌رسند

but the commonalities among the activities revealed an important story.

اما اشتراک بین فعالیتها بر داستانی مهم دلالت می‌کند.

Our adolescents wanted thrill-seeking opportunities.

نوجوان‌ها ما در پی فرصتهای هیجان‌انگیز هستند.

Which makes perfect sense, given their developmental stage in life.

که با توجه که در مرحله گذر و تحول زندگی خود هستند کاملا بجا بنظر می رسد.

So our task, as connectors between inspiration and reality,

بنابراین وظیفه ما بعنوان وصل کنند‌های الهام و واقعیت،

was to point them towards activities and equipment

سوق دادن آنها به سمت فعالیتها و و تجهیزاتی بود که در واقع

that actually could be installed in a park.

امکان نصب آنها در پارک وجود داشت.

This is exactly what parks in Australia have done,

این کاری است که دقیقا پارکی در استرالیا انجام داده است،

with their extensive zip lines and their 30-foot-tall climbing towers.

با زیپ‌لاین‌های پهناور و قلعه‌های با ارتفاع ۹ متر.

When kids dream up a space,

وقتی بچه های درباره فضایی رویاپردازی می‌کنند

they almost always include fun, play and movement in their designs.

تقریبا همیشه شامل تفریح، بازی و حرکت در طرح‌های آنها می‌شود

Now, this is not what adults prioritize.

حال، اینها الویت‌های بزرگسالان قلمداد نمی‌شوند.

But research shows that fun, play and movement

اما پژوهش‌ها نشان می‌دهد تفریح، بازی و حرکت

are exactly what adults need to stay healthy, too.

دقیقا چیزهایی است که بزرگسالان برای سالم ماندن نیاز دارند.

(Laughter)

(خنده)

Who wouldn't enjoy a tree house containing a little lending library

چه کسی از خانه درختی که حاوی یک کتابخانه کوچک هست و مبلهای شنی

and comfortable beanbag chairs for reading?

راحتی از مبلهای شنی راحت برای مطالعه دارد لذت نمی‌برد؟

Or what about a public art display

یا نمایشی از از هنر همگانی

that sprays paint onto a canvas each time you walk up the steps?

که هر بار که روی پله‌ای قدم می‌گذارید رنگ روی بوم بپاشد؟

In addition to fun and play, children value beauty in their designs.

علاوه بر تفریح و بازی، کودکان برای زیبایی در طراحی‌ها خود ارزش قائل هستند.

When tasked with designing dense affordable housing,

وقتی قرار شد طراحی خانه‌های ارزان‌ قیمت کوچک را انجام دهند،

kids rejected the blocks of identical, beige condominiums

از کشیدن بلوکهای ساختمانی بژ یک شکل خودداری کردند،

so many developers favor,

که محبوب ساختمان‌سازها است

and instead, put bright colors on everything,

و در عوض برای همه چیز رنگ روشن بکار بردند،

from housing to play equipment.

از خانه‌ها گرفته تا وسایل زمین بازی.

They placed flowers between biking and walking paths,

بین مسیرهای دوچرخه‌رانی و پیاده‌روی گل گذاشتند،

and placed benches along the creek,

و در امداد رودخانه نیمکت گذاشتند،

so kids could hang out with their friends

تا بچه‌ها بتوانند با دوستان خود وقت بگذارنند

and enjoy the tranquility of the water.

و از آرامش آب لذت ببرند.

Which leads me to nature.

که من را به طبیعت می‌رساند.

Children have a biological need to connect with nature,

کودکان نیاز مادرزادی برای وصل شدن به طبیعت دارند،

and this shows up in their designs.

و این در طراحی‌های آنها مشهود است.

They want nature right in their backyards,

آنها طبیعت را دم دست‌شان می‌خواهند،

not four blocks away.

نه چهار بلوک آنورتر.

So they design communities that incorporate water,

پس جوامعی را طراحی می‌کنند که آب ، درخت میوه، گل و حیوان

fruit trees, flowers and animals into their common spaces on site.

در فضاهای اشتراکی محل‌شان دارد.

For better or worse, this is logical,

خوب یا بد، منطقی بنظر می‌رسد،

because five-year-olds today are rarely allowed to walk four blocks

زیرا پنج ساله‌های امروز، بندرت اجازه رفتن تا چهار ساختمان دورتر را دارند

to access a park by themselves.

که به تنهایی به پارک بروند.

And nature in one's immediate environment benefits everyone,

و در دسترس بودن طبیعت در محیط زندگی برای همه سودبخش است،

since it has been shown to have restorative effects for all ages.

چون نشان داده که برای همه سن‌ها تاثیرات سازنده دارد.

It may come as a surprise,

شاید تعجب‌‌اور باشد

but we even take into consideration the desires or our littlest citizens,

اما حتی خواسته‌های کوچولوترین شهروندان‌خود را لحاظ می‌کنیم،

babies and toddlers.

نوزادان و نوپاها.

From toddlers, we learned that the joy of walking

از نوپایان، لذت قدم زدن را آموختیم

comes from what you discover along the way.

که ناشی از کشف‌هایی است که در مسیرشان می‌کنند.

When they evaluated the walkability of Boulder's 19th Street corridor,

زمان ارزیابی خیایان قرن ۱۹‌امی بولدر با قابلیت پیاده‌روی

toddlers spent long stretches exploring leaves in a ditch

معلوم شد نوپایان وقتی بیشتری را صرف یافتن برگها در یک گودال

and sparkles in the sidewalk.

و تلالوها در پیاده‌رو می‌کنند.

They reminded us to slow down

به ما یادآوری کردند که آرامتر پیش برویم

and design a path where the journey is as important as the destination.

و مسیری را طراحی کنیم که سفر به اندازه مقصد مهم است.

In addition to trees and plants,

علاوه بر درختان و گیاهان،

kids almost always include animals in their designs.

بچه‌ها اغلب همیشه حیوانات را در طراحی های خود میاورند.

Insects, birds and small mammals

حشرات، پرندگان و پستانداران کوچک

figure prominently into children's pictures.

در نقاشی‌های کودکانه برجسته‌اند.

Whether it's because they're closer to the ground

خواه بخاطر این باشد که آنها به زمین نزدیک‌تر هستند

and can see the grasshoppers better than we can,

و ملخ‌ها را بهتر از ما می‌توانند ببینند،

or simply because they have a greater sense of empathy for other beings,

یا صرفا حس بیشتری از همدلی با موجودات دیگر را دارند،

children almost always include non-human species in their ideal worlds.

کودکان اکثرا همیشه گونه‌های غیربشری را در جهان ایده‌آل خود دارند.

Across the board, children are inclusive in their city planning.

در مجموع کودکان در طراحی شهر همه را در نظر می‌گیرند.

They design for everyone, from their grandmother in a wheelchair

آنها برای همه طراحی می‌کنند، از مادربزرگ نشسته بر صندلی‌چرخدار گرفته

to the homeless woman they see sleeping in the park.

تا زن بی‌خانمانی که دیده‌اند در پارک می‌خوابد.

Children design for living creatures,

کودکان برا موجودات زنده طراحی می‌کنند

not for cars, egos or corporations.

نه برای خودرو‌ها، شرکت‌ها یا خودپرستها.

The last and perhaps most compelling discovery we made

آخرین و شاید قانع‌کننده‌ترین کشفی که کردیم

is that a city friendly to children is a city friendly to all.

این است که یک شهر دوستدار کودکان، مورد پسند همگان است.

Bogota, Colombia mayor Enrique Peñalosa

شهردار بوگوتا، کلمبیا، ‌انریکه پنالوسا

observed that children are a kind of indicator species.

مشاهده کرد که کودکان از قسم گونه‌های نشانگر هستند،

If we can build a successful city for children,

پس اگر بتوانیم شهری موفق برای کودکان بسازیم،

we will have a successful city for all people.

شهری موفق برای همه آدمها خواهیم داشت.

Think about it.

به آن فکر کنید.

Kids can't just hop in a car and drive to the store.

برای بچه‌ها اینطور نیست که توی ماشین بپرند و نا فروشگاه رانندگی کنند.

And most kids can't afford an expensive lunch at the nearby cafe.

و اکثر بچه‌ها پول خوردن ناهار گرانقیمت در کافه مجاور را ندارند.

So if we build cities that take into the consideration

بنابراین اگر شهرهایی بسازیم که نیازهای آنها برای انواع جایگزین

their needs for alternative forms of transportation

حمل و نقل و جاهایی برای غذای ارزان‌تر

and for cheaper food venues,

را در نظر بگیرد،

we meet the needs of many other populations, too.

نیازهای شماری از اقشار دیگر جامعه را هم فراهم می‌کنیم.

The more frequent and more affordable bus service,

سرویس اتوبوس با قیمت کمتر و تردد بیشتر،

so desired by our youth,

که مطلوب جوانهای ما است،

also supports the elderly who wish to live independently,

همچنین از سالخوردگانی حمایت می‌کند که می‌خواهند مستقل زندگی کنند،

after they can no longer drive cars.

وقتی دیگر قادر به رانندگی نیستند.

Teens' recommendations for smooth, protected walking and skateboarding paths

توصیه‌های نوجوانان برای مسیرهای اسکیت‌بورد و پیاده‌روی صاف و محافظت شده

also support the person in a wheelchair who wishes to go smoothly down the path,

همچنین حمایت از فرد ویلچرنشینی می‌کند که آرزویش حرکت در مسیری صاف است

or the parent pushing a new stroller.

یا والدینی که کالسکه کودک را هل می‌دهند.

So to me, all of this has revealed something important.

بنابراین برای شخص من، همه اینها پرده از نکته مهمی برمی‌دارند.

An important blind spot.

یک نقطه کور مهم.

If we aren't including children in our planning,

اگر کودکان را در طرحهای خود نظر نمی‌گیریم،

who else aren't we including?

چه افراد دیگری را نیز لحاظ نمی‌کنیم؟

Are we listening to people of color, immigrants,

آیا به رنگین پوستها، مهاجران، افراد سالخورده،

the elderly and people with disabilities, or with reduced incomes?

افراد کم توان یا با درآمد کاهش یافته گوش می‌کنیم؟

What innovative design solutions are we overlooking,

چه راه‌حلهای نوآورانه‌ای را اغماض می‌کنیم.

because we aren't hearing the voices of the full community?

زیرا به صداهای کل جامعه گوش نمی‌کنیم؟

We can't possibly know the needs and wants of other people

احتمالا بدون پرسیدن از نیازها و خواسته‌های مردم دیگر

without asking.

نمی‌توانیم آگاه شویم.

That goes for kids and for everyone else.

شامل حال بچه‌ها و دیگران هم می‌شود.

So, adults, let's stop thinking of our children as future citizens

بنابراین بزرگسالان، بیاید دست از این تفکر که کودکان شهروندان آینده هستند برداریم

and instead, start valuing them for the citizens they are today.

و در عوض، آنها را به شهروندان امروزی آن ارج بنهیم.

Because our children

زیرا کودکان ما

are designing the cities that will make us happier and healthier.

شهرهایی را طراحی می‌کنند که ما را سالم‌تر و شادتر خواهد ساخت.

Cities filled with nature, play, movement, social connection and beauty.

شهرهایی سرشار از طبیعت، بازی، حرکت و ارتباطات اجتماعی و زیبایی.

Children are designing the cities we all want to live in.

کودکان شهرهایی را که می‌خواهیم در آن زندگی کنیم را طراحی می‌کنند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)