How to Build Democracy — in an Authoritarian Country | Tessza Udvarhelyi | TED

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Sadegh Vahdati Nia

What does living in an authoritarian country

چه چیزی بین زندگی در یک کشور استبدادی

and a frog have in common?

و یک قورباغه مشترک است؟

I'm sure you've heard about the metaphor of the boiling frog

مطمئنم ضرب‌المثل جوشاندن قورباغه را

that gets slowly cooked until it dies without even noticing.

شنیده‌اید که اگر کم‌کم زیرش گرم شود بدون اینکه متوجه شود پخته می‌شود.

Well, this is what Hungary has felt like for the past 13 years.

خوب، این چیزی است که مجارستان در ۱۳ سال گذشته به آن دچار شده است.

After 40 years of state socialism,

۴۰ سال پس از سوسیالیسم دولتی،

we started out with a lukewarm democracy in the 1990s.

در دهه ۱۹۹۰ وارد یک دموکراسی ملایم شدیم.

It was not a democratic paradise,

یک بهشت دموکراتیک نبود،

but it was a more or less functioning democracy.

اما کمابیش یک دموکراسی بود که کار می‌کرد.

In 2010, a right-wing government came to power,

در سال ۲۰۱۰، یک دولت دست راستی به قدرت رسید،

and they have been elected three more times since then.

و از آن پس سه بار دیگر هم در انتخابات پیروز شدند.

This government has taken the most dangerous aspects of our culture

این دولت خطرناک‌ترین جنبه‌های فرهنگ ما را برگرفت و از آن‌ها

and made them the main pillars of their politics:

به عنوان پایه‌های اصلی سیاست‌های خود بهره‌برداری کرد:

nationalism, racism, homophobia,

ملی‌گرایی، نژادپرستی، هم‌جنس‌گراهراسی،

a disdain for poor people

اهانتی به فقرا

and the general fear and suspicion of "others."

و ایجاد هراس و سوء ظن نسبت به «دیگران».

Today, Hungary is in the gray zone between a dictatorship and a democracy.

امروز مجارستان در ناحیه خاکستری بین دیکتاتوری و دموکراسی واقع شده است.

This did not happen overnight.

این اتفاق یک‌شبه رخ نداده است.

The heat was turned up under us slowly, but with a very firm hand.

حرارت زیرپای ما آرام‌آرام افزایش یافت اما با دستانی بسیار محکم.

I can't count how many times I have heard people say,

نمی‌توانم حساب کنم تا حالا چند بار شنیده‌ام که افراد گفته‌اند

"They will not go that far.

«زیاد پیش نخواهند رفت.

This will never happen."

هرگز چنین اتفاقی رخ نمی‌دهد.»

We said this before they made homelessness a crime in the Constitution.

ما این را گفتیم قبل از اینکه بی‌خانمانی را در قانون اساسی جرم ‌انگاری کنند.

We said this before they passed

ما این را گفتیم قبل از اینکه

one of the most anti-worker labor laws of Europe, nicknamed the "slave law,"

یکی از مهمترین قوانین ضد کارگری در اروپا را تصویب کنند. قانونی به نام

which allows an extreme exploitation of workers.

«قانون بردگی»، که حداکثر بهره‌کشی از کارگران را مجاز می‌شمارد.

We said this before they turned our LGBTQ friends and family into internal enemies,

این را گفتیم قبل از اینکه دوستان و اعضای خانواده دگرباش را دشمنان داخلی تلقی کنند،

reduced same-sex couples to second-class citizens,

زوج‌های هم‌جنس را به شهروند درجه دو تقلیل دهند،

and banned sexual education from schools

و آموزش جنسی را در مدارس ممنوع کنند

in the name of protecting children from pedophilia.

به بهانه دفاع کودکان در برابر پدوفیلی.

And we also said this before they fired,

ما همچنین این را گفتیم قبل از اینکه معلمان را

censored and intimidated teachers

اخراج، سانسور و تهدید کنند

for telling the truth about their wages and working conditions

به خاطر گفتن حقیقت در مورد حقوق و شرایط کار خود و حمله

and teargassed high-school students

با گاز اشک‌آور به دانش‌آموزان دبیرستانی

for protesting for quality education.

به خاطر اعتراض به کیفیت آموزش.

But in the end, all of these things and many more have all happened.

اما در پایان همه این چیزها و بسیاری چیزهای دیگر اتفاق افتاد.

Hungary is not the worst country in the world.

مجارستان بدترین کشور دنیا نیست.

It's a member of the European Union.

عضو اتحادیه اروپاست.

It's considered a high-income economy.

یک اقتصاد با درآمد بالا محسوب می‌شود.

It has regular elections,

انتخابات منظم دارد،

and it still has some independent media.

هنوز چند رسانه مستقل دارد.

But it's definitely authoritarian

اما قطعا استبدادی است

when it comes to how the government relates to the people

در مبحث نحوه ارتباط دولت با مردم

and how most people relate to the government.

و ارتباط اکثریت مردم با دولت.

A lot of people give up and leave our country

بسیاری رها کرده و از کشور رفته‌اند

not only for economic, but also for political reasons.

نه فقط به خاطر اقتصاد بلکه همچنین به خاطر دلایل سیاسی.

I also often get the question, "Why are you still here?"

اغلب با این سوال مواجه می‌شوم، «تو چرا هنوز اینجا مانده‌ای؟»

But my answer is very easy.

اما پاسخ من بسیار ساده است.

This is my home.

اینجا خانه من است.

This is where I belong.

جایی که به آن تعلق دارم.

This is where I was fighting for social justice and democracy

جایی است که برای عدالت اجتماعی و دموکراسی جنگیده‌ام

before this regime came to power,

قبل از اینکه این رژیم به قدرت برسد،

and this is where I will continue to work

و اینجا جایی است که به همین کارها ادامه

for the very same things after they are long gone.

خواهم داد حتی مدت‌ها پس از اینکه مستبدین بروند.

If you ask government propaganda about me,

اگر از رسانه‌های دولتی در مورد من بپرسید،

I'm a public enemy and the foreign agent who is trying to destroy Hungary.

من یک دشمن مردم و عامل خارجی هستم که برای تخریب مجارستان تلاش می‌کنم.

This is why they have been harassing,

به همین خاطر طی ده سال گذشته

smearing and targeting me over the past 10 years.

به آزار، برچسب زدن و تعقیب من پرداخته‌اند.

If you ask me about the government,

اگر از من در مورد دولت بپرسید،

they are a bump in the road.

می‌گویم یک سرعت‌گیر در جاده هستند،

A Himalaya-size bump,

مانعی به اندازه هیمالیا،

but one that we will definitely overcome.

اما مانعی که قطعا بر آن فائق خواهیم شد.

And I want to stop for a moment here.

می‌خواهم لحظه‌ای در این نقطه بایستم.

I'm not talking about my country to make you feel sorry for us.

برای جلب ترحم شما در مورد کشورم حرف نمی‌زنم.

Instead, I would like you to think about the place where you live.

در عوض می‌خواهم در مورد محل زندگی خودتان فکر کنید.

Do you have a say in how things are happening there?

آیا در مورد نحوه اتخاذ تصمیمات درآنجا حرفی برای گفتن دارید؟

Do you feel you have power?

آیا احساس قدرت می‌کنید؟

And I'm not asking you if you can vote or if you have a constitution,

نمی‌پرسم که آیا حق رأی دارید یا آیا قانون اساسی دارید،

because we have both and we still don't have democracy.

چون ما هر دو را داریم ولی همچنان دموکراسی نداریم.

What I'm asking you is whether it's ever possible

چیزی که می‌پرسم این است که آیا امکان اعمال تغییر

to achieve change from below.

از پایین وجود دارد.

Democracy is not a noun, but a verb.

دموکراسی یک اسم نیست بلکه یک فعل است.

It only exists if we do it.

فقط در مقام عمل وجود دارد.

This is the slogan of the School of Public Life,

این شعار «دانشکده زندگی عموم» است،

an activist school that I co-founded.

دانشکده فعال اجتماعی که من از موسسین هستم.

In this school, we believe that democracy is not about consent, but about dissent.

در این دانشکده، ما معتقدیم که دموکراسی در مورد رضایت نیست در مورد نارضایتی است.

It's not about being a big, happy family

در مورد وجود یک خانواده بزرگ خوشحال نیست

where everyone loves and agrees with each other.

جایی که همه یکدیگر را دوست دارند و با هم موافق هستند.

If there is conflict, struggle and change,

اگر نزاع، درگیری و تغییر وجود داشته باشد،

there is a space for democracy to exist.

مجالی برای وجود دموکراسی فراهم می‌شود.

It's always in the making, and we are the ones making it.

همیشه در حال ایجاد است و ما کسانی هستیم که آن را ایجاد می‌کنیم.

When I go abroad and tell people that I'm from Hungary,

وقتی به خارج می‌روم و به افراد می‌گویم اهل مجارستان هستم،

I get some sad looks.

نگاه توأم با تأسف آن‌ها را حس می‌کنم.

And the question,

و سوال،

"Oh what's the name of your dictator again?"

«اوه این بار نام دیکتاتور شما چیست؟»

(Laughter)

(خنده)

And yes, our Prime Minister has become a symbol of anti-democratic leadership.

و بله، نخست وزیر ما به یک نماد رهبری ضد دموکراتیک تبدیل شده است.

But there is also another Hungary.

اما یک مجارستان دیگر هم وجود دارد.

This Hungary is hardly visible to the outside world.

این مجارستان به سختی از بیرون قابل دیدن است.

And you may never read about us in The New York Times,

و شما هرگز در مورد ما در نیویورک‌تایمز نمی‌خوانید،

but it's there

اما وجود دارد

and it's made up of many, many people and organizations

و شامل افراد و سازمان‌های بسیاری است

working for social justice, environmental justice,

که در میان بسیاری از کارها برای برابری اجتماعی،

workers' rights and quality public services,

عدالت زیست‌محیطی، حقوق کارگران و کیفیت خدمات عمومی

among many other things.

تلاش می‌کنند.

In fact, many Hungarians are not aware of this other side of Hungary.

در حقیقت، بسیاری از مجارستانی‌ها از این وجه مجارستان آگاه نیستند.

And this, I believe, is a real obstacle to change.

و معتقدم همین مانع واقعی برای تغییر است.

What you see around us as your reality determines what you believe is possible.

با نگاه کردن به اطرافیان ما، به این واقعیت باور می‌کنید که تغییر میسر است.

If you only see fear and passivity,

اگر فقط ترس و انفعال را ببینید،

you will not be able to imagine anything beyond that.

نخواهید توانست چیزی فراتر از آن را تصور کنید.

But if you experience alternatives to social and political oppression,

اما اگر جایگزین‌های سرکوب سیاسی و اجتماعی را تجربه کنید

you will be able to not only imagine,

نه تنها می‌توانید تصور کنید،

but create a different future for all of us.

بلکه می‌توانید آینده متفاوتی برای همه ما خلق کنید.

Let me give you an example of this other Hungary

بگذارید مثالی از این مجارستان دیگر عرض کنم

that's especially close to my heart.

که به طور ویژه از ته دل می‌گویم.

"The City Is for All" is a pioneer of the Hungarian housing movement,

«شهر مال همه است» یک پیش‌قراول در جنبش مسکن مجارستان است،

where homeless people and their housed allies

جایی که افراد بی‌خانمان و موافقین مسکن‌دار آن‌ها

work together for housing justice.

با هم برای عدالت مسکن تلاش می‌کنند.

What makes this group really special

چیزی که این گروه را خاص می‌کند

is that it takes the message

این پیام است

"don't talk about us, talk with us" extremely seriously.

«در مورد ما حرف نزنید، با ما حرف بزنید» بسیار جدی.

In this group, many homeless people gained back their self-confidence,

در این گروه، بسیاری از افراد بی‌خانمان دوباره عزت نفس خود را بازیافته‌اند،

sense of belonging and political identity,

همچنین احساس تعلق و هویت سیاسی،

all of which are essential for all of us to exercise our rights as citizens.

همه چیزهایی که برای همه ما ضروری است تا حقوق خود به عنوان شهروند را عملی کنیم.

In this group, people like my friends Gyula, Jutka,

در این گروه، افرادی مثل دوستانم گولا، یوتکا،

Jani and Erika have all become movement leaders,

یانی و اریکا همه به رهبران جنبش تبدیل شده‌اند،

even as they were living in self-made shacks, homeless shelters,

حتی با اینکه درکلبه‌های دست‌ساز، سرپناه‌های افراد بی‌خانمان

rented rooms or even on the street.

اتاق‌های اجاره‌ای یا حتی خیابان زندگی می‌کردند.

And most importantly to me,

و مهمترین نکته از نظر من،

this is also the community where my own political journey started.

این همچنین اولین اجتماعی بود که حرکت سیاسی من با آن آغاز شد.

In 2011, activists of The City Is for All occupied the mayor's office

در ۲۰۱۱، فعالان «شهر مال همه است» دفتر شهردار

of the 8th district of Budapest.

در منطقه هشتم بوداپست را اشغال کردند.

With this city,

با این تحصن،

we tried to stop the violent criminalization of homelessness

ما تلاش کردیم جرم‌انگاری خشن علیه بی‌خانمانی را متوقف کنیم

by the chief anti-homeless strategist of the government,

قانونی توسط استراتژیست و سرکرده ضد بی‌خانمان‌ها در دولت

who also happened to be the mayor of the district at the time.

کسی که از قضا شهردار این منطقه در آن زمان بود.

I was one of the organizers of this protest, and in the end,

من یکی از سازمان‌دهندگان این تظاهرات بودم و در پایان،

we were all dragged out of the building by the police.

همه ما توسط پلیس از ساختمان بیرون رانده شدیم.

With a very unexpected turn of events,

با یک سری اتفاقات بسیارغیرمنتظره،

today, I work in the very same building

امروز من در همان ساختمان مشغول به کارم

that we had occupied more than ten years ago.

که ما بیش از ده سال قبل اشغال کردیم.

I walk the same corridors,

از همان راهروها عبور می‌کنم،

and I have meetings in the mayor's office.

و جلساتی در دفتر شهردار دارم.

But how is this possible, how did this happen?

اما چطور چنین چیزی ممکن است، چطور اتفاق افتاد؟

In 2019, a progressive candidate

در ۲۰۱۹، یک کاندیدای پیشرو

from a local grassroots organization challenged the anti-poor mayor

از یک سازمان بومی محلی، شهردار ضد فقرا را

in the local elections.

در انتخابات محلی به چالش کشید.

And to everybody's biggest surprise, including our own,

و در کمال تعجب همگان من جمله خودم،

he won.

او پیروز شد.

I was on the mayor's team,

من در تیم شهردار بودم،

and today I work with him as the head of the Office of Community Participation.

و امروز من با او همکاری می‌کنم به عنوان رئیس «اداره مشارکت اجتماعی».

(Applause)

(تشویق)

The mission of this office is to create a new relationship

مأموریت این اداره ایجاد رابطه جدیدی

between the municipality and local residents.

بین شهرداری و ساکنان محلی است.

A relationship based on mutual trust,

رابطه‌ای بر اساس اعتماد طرفین،

power sharing and respect.

اشتراک مساعی و احترام.

This is the complete opposite of what the central government is doing.

این در تضاد کامل با کاری است که دولت مرکزی انجام می‌دهد.

Let me give you an example of this new relationship.

بگذارید مثالی از این رابطه جدید عرض کنم.

In our district, there is a small community garden.

در منطقه ما، یک باغچه محلی کوچک وجود دارد.

A year ago, it was surrounded by a fence

یک سال قبل، با فنس حصارکشی شده بود

and there were plans to build a luxury condo there.

و قرار بود در آنجا یک مجتمع مسکونی لوکس بنا شود.

Everybody thought that it was private property

بخاطر فنس‌کشی همه فکر می‌کردند

because of the fence.

یک ملک خصوصی است.

But then came a group of active citizens

اما سپس گروهی از شهروندان فعال

who discovered that the fence had been built illegally.

که متوجه شده بودند فنس‌کشی غیرقانونی بوده است وارد عرصه شدند.

They started to lobby the municipality to pull the fence down

شروع کردند به مذاکره با شهرداری تا فنس‌ها را جمع کند

and give the land back to the public.

و زمین را به عموم برگرداند.

They were adamant and, from a bureaucratic point of view,

آنها مصر بودند و از نگاه بوروکراتیک

really annoying.

واقعاً آزاردهنده.

But in the end, they reached their goal.

اما در پایان به هدف خودشان رسیدند.

The fence was pulled down,

فنس‌ها جمع‌آوری شد،

they created a garden

یک باغچه ایجاد کردند

which is now sustained by local neighborhood residents.

که هم‌اکنون توسط ساکنان محلی نگهداری می‌شود.

This is a very small everyday example, and this is exactly my point.

این یک نمونه کوچک هرروزه است و نکته من دقیقاً همین است.

Democracy emerges out of the everyday struggle that we call politics.

دموکراسی از مبارزه هرروزه سر بر می‌آورد که ما آن را سیاست می‌نامیم.

It's created both from above and from below.

هم از بالا و هم از پایین ایجاد می‌شود.

Those in power have to be open, responsive and responsible.

کسانی که در بالا هستند باید پذیرا، پاسخگو و مسئولیت‌پذیر باشند.

People, on the other hand, have to be smart, organized

مردم در طرف دیگر باید هوشمند، سازمان‌یافته

and focused on getting what they need.

و بر نیازهای‌شان مصر باشند.

This is exactly what the story of the garden is all about.

این دقیقاً چیزی است که داستان آن باغچه را شرح می‌دهد.

Let me give you another example.

بگذارید مثال دیگری بزنم.

In Hungary, the central government

در مجارستان، دولت مرکزی

is all about concentrating power and resources for its own interests.

کلاً در صدد تجمیع قدرت و منابع در جهت منافع خود است.

People have absolutely no say in how they spend public money.

مردم در قبال نحوه صرف پول عمومی مطلقاً حرفی برای گفتن ندارند.

But things are radically different in both Budapest

اما مسائل اساساً هم در بوداپست

and our own small 8th district,

و هم در منطقه کوچک هشتم ما متفاوت است،

which are both led by the Democratic opposition.

چون هر دو توسط اپوزسیون دموکراتیک اداره می‌شوند.

A few years ago, participatory budgeting was introduced

چند سال قبل، بودجه‌ریزی مشارکتی هم در شهر

in both the city and the district.

و هم در منطقه هشتم معرفی شد.

Participatory budgeting means

بودجه‌ریزی مشارکتی یعنی

that local residents get to directly decide

ساکنان محلی مستقیماً تصمیم می‌گیرند

how to spend a certain amount of the municipal budget.

که میزان مشخصی از پول بودجه شهرداری را چگونه خرج کنند.

In reality, this means that politicians give up some of their power

در واقع، این یعنی سیاسیون از بخشی از قدرت خود دست کشیده‌اند

because they believe that local residents know best

چون معتقد هستند ساکنان محلی بهتر می‌دانند

what they need.

به چه نیاز دارند.

And they really do.

و واقعاً چنین است.

Local people often vote on things

مردم محلی اغلب به چیزهایی رأی می‌دهند

that elected representatives are otherwise reluctant to do.

که نمایندگان منتخب در غیر این صورت تمایلی به انجام آن‌ها ندارند.

People in Budapest have used this power to build new bus stops, crosswalks,

مردم در بوداپست از این قدرت بهره برده‌اند و چیزهایی از قبیل پیاده‌رو، ایستگاه جدید

public toilets and even launch new social and cultural programs.

اتوبوس و توالت عمومی ساخته و حتی طرح‌های اجتماعی و فرهنگی جدیدی را آغاز کرده‌اند.

I know, you may be thinking now.

می‌دانم ممکن است الآن فکر کنید:

"I have never had the say in how my city spends my tax money.

«من هم هیچ وقت در مورد نحوه صرف مالیات شهر چیزی نگفته‌ام.

So why are you complaining about Hungary?"

چرا در مورد مجارستان شکایت دارید؟»

But remember, I'm showing you a small island of freedom

اما به یاد داشته باشید که من جزیره کوچک آزادی را به شما نشان می‌دهم

in the middle of a country with less and less political oxygen to breathe.

که در وسط کشوری با تنفس سیاسی کمتر ایجاد شده است.

By opening up the municipal budget in Budapest,

با باز کردن بودجه شهرداری در بوداپست،

we are modeling, learning and teaching a new kind of politics

ما داریم نوع جدیدی از سیاست را مدلسازی کرده و یاد می‌گیریم و آموزش می‌دهیم

that builds an alternative to authoritarianism.

که جایگزینی برای استبداد ایجاد می‌کند.

Let me go back to the boiling frog.

بگذارید به قورباغه در آب جوش برگردم.

Have you ever felt like this frog?

آیا هیچ وقت حس این قورباغه را داشته‌اید؟

And why is the frog not doing anything?

و چرا این قورباغه هیچ کاری نمی‌کند؟

And where are the other frogs, and why are they not doing anything?

و قورباغه‌های دیگر کجا هستند و آن‌ها چرا هیچ کاری نمی‌کنند؟

(Laughter)

(خنده)

You can't just be sitting around

شما نمی‌توانید فقط یک گوشه بنشینید

and wait for democracy to work miraculously on its own.

و منتظر باشید دموکراسی برای شما معجزه کند.

It will not.

این کار را نمی‌کند.

And you can never wait for somebody else to make democracy work for you.

و هرگز نمی‌توانید منتظر کسی بمانید تا کاری کند دموکراسی برای شما عمل کند.

They will not.

این کار را نمی‌کنند.

Only you can make democracy work

فقط شما می‌توانید دموکراسی را به کار اندازید

by standing up,

با قیام کردن،

organizing and pushing the boundaries of what's possible politically.

ساماندهی و مرزها را فراتر بردن تا جایی که به لحاظ سیاسی میسر است.

Just like we Hungarians have to fight for our own freedom

دقیقاً همان گونه که ما مجارستانی‌ها باید برای آزادی خودمان مبارزه کنیم

and rebuild our own democracy,

و دموکراسی خودمان را دوباره بسازیم،

you all have to do the same,

همه شما باید همین کار را بکنید،

no matter where in the world you are sitting,

فارغ از اینکه در کجای دنیا ساکن هستید،

in lukewarm or even boiling water.

چه در آب ولرم چه حتی در آب جوش.

Enjoy your democracy when you have it,

زمانی از دموکراسی لذت ببرید که از آن بهرمند هستید،

but don't ever get too comfortable with it.

اما هرگز با آن زیاد راحت نباشید.

Remember the frog

قورباغه را به یاد آورید

and never take the temperature of the water for granted.

و هرگز این دمای آب را بدیهی فرض نکنید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Chloe Shasha Brooks: Tessza,

کول شاشا بروکس: تسزا،

thank you for that beautiful, powerful talk.

متشکرم از این سخنان زیبا و قدرتمند.

I have one follow-up question for you.

در پی آن یک سوال از شما دارم.

There is a sentiment in your talk that I really love

احساسی در سخنان شماست که من واقعاً عاشقش هستم

that's shared by others here today.

که اینجا با بقیه به اشتراک گذاشتید.

This idea, actually, I'll quote you.

این ایده به نقل قول از شما.

You said, "If you asked me about the government,

شما گفتید: «اگر از من در مورد دولت بپرسید،

they are a bump in the road, a Himalaya-size bump,

آن‌ها سرعت‌گیری در جاده هستند، مانعی به اندازه هیمالیا،

but one we will definitely overcome."

اما قطعاً از پس آن بر می‌آییم.»

I'm wondering how you keep that sentiment alive and how that affects your activism.

متعجبم چطور این احساس را زنده نگه می‌دارید که بر فعالیت شما اثر می‌گذارد.

TU: So I think one of the most dangerous forms of oppression

تی‌یو: خوب فکر می‌کنم یکی از خطرناک‌ترین اشکال سرکوب

is when they oppress your imagination,

زمانی است که با تخیلتان شما را سرکوب می‌کنند،

when you are not able to imagine anything beyond what's actually happening to you.

زمانی که قادر نیستید هیچ چیزی فراتر از چیزی که الآن بر سر شما می‌آید تصور کنید.

And one of my missions, I think, in life, is

و یکی از مأموریت‌های من در زندگی فکر می‌کنم

well, I have a really strong personal and political imagination.

خوب، من تصور شخصی و سیاسی واقعاً قدرتمندی دارم.

So one of the missions in my life is to try to teach other people

خوب یکی از مأموریت‌های من در زندگی این است که تلاش کنم به دیگران بیاموزم

to acquire this ability to imagine,

تا این قدرت تصور را به دست آورند،

to imagine that things can be different.

تا تصور کنند که اوضاع می‌تواند متفاوت باشد.

And for example, we do this by trying to show Hungarians

و برای مثال، ما این کار را با نشان دادن به مجارستانی‌ها

that they have a really rich history of social movements.

که از تاریخی غنی از جنبش‌های اجتماعی برخوردار هستند، انجام می‌دهیم.

That change was actually brought about in Hungary through social movements.

این تغییرات در واقع از طریق جنبش‌های اجتماعی در مجارستان محقق شد.

And we are also helping people through our political work and education work.

و ما همچنین به افراد از طریق کار سیاسی و کار آموزشی کمک می‌کنیم.

We are trying to show them a different version of what's possible,

سعی می‌کنیم به آن‌ها نوع جدیدی از چیزی که ممکن است را نشان دهیم،

and helping them to inhabit the space that exists between what is now

و به آن‌ها کمک می‌کنیم تا در فضایی بین چیزی که هست

and what could be,

و چیزی که می‌تواند باشد زیست کنند،

and trying to teach them the way to get there.

و سعی می‌کنیم به آن‌ها نحوه رسیدن به این نقطه را بیاموزیم.

CSB: That's really amazing, thank you so much for your talk.

سی‌اس‌بی: شگفت‌انگیز است، بابت این سخنرانی بسیار متشکرم.

TU: Thank you.

تی‌یو: متشکرم.

(Applause)

(تشویق)