Why are drug prices so high? Investigating the outdated US patent system | Priti Krishtel

Translator: Zahra Aghapour Reviewer: Masoud Motamedifar

For my husband, it was love at first sight.

برای همسرم، این عشق در نگاه اول بود.

(Laughter)

(خنده حضار)

Here's what happened.

ماجرا از این قرار بود.

Years ago, Rudy,

سالها پیش، رودی،

who I had strictly put in the friend zone at the time,

که در آن زمان از دوستان صمیمی‌ام بود،

came over to my house and met my dad,

برای دیدن پدرم به منزل ما آمد،

a pharmaceutical scientist who had just retired

یک متخصص داروساز بازنشسته که اخیرا

after bringing a drug to market.

داروی ثبت شده‌اش به داروخانه‌ها آمده بود.

My dad said,

پدرم گفت،

"Ah, you probably wouldn't have heard of it.

«آه، تو احتمالا چیزی از آن دارو نشنیده‌ای.

It's for IPF,

این دارو برای آی پی اف هست،

idiopathic pulmonary fibrosis."

فیبروز ریوی ایدیوپاتیک.»

Rudy paused for a long time, and then he said,

رودی به مدت طولانی، سکوت کرد و گفت:

"That's the disease that took my father's life 15 years ago."

«این همان بیماری است که ۱۵ سال قبل باعث مرگ پدرم شد.»

Rudy says that this is the moment he fell in love.

رودی گفت همان لحظه بود که عاشق شد.

(Laughter)

(خنده حضار)

With my father.

یعنی عاشق پدرم.

(Laughter)

(خنده حضار)

Even though it was too late for my dad to save his,

اگرچه برای نجات پدرش خیلی دیر شده بود،

he felt that destiny had delivered us this full-circle moment.

او حس کرد که تقدیر ما را به اینجا آورده.

In my family, we have a special love for my father's inventions.

ما احترام خاصی به اختراعات پدرم قائلیم.

And in particular, we have a reverence for his patents.

و خصوصا، علاقه خاصی به اختراعات ثبت شده پدر.

We have framed patents on the wall in our house.

همه‌‌ ثبت‌های پدر را به دیوار زدیم.

And there's a recognition in our family that everything I've been able to do --

خانواده ما بر این باورند که توانایی‌های من--

college, law school, health justice work --

مثل دانشگاه، دانشکده حقوق و حمایت از عدالت بهداشتی--

all of it is because America enabled my father

بخاطر آمریکا هست که به پدرم توانایی داد

to fulfill his potential as an inventor.

تا بتواند استعدادش در اختراع را شکوفا کند.

(Applause)

(تشویق حضار)

Last year, I met the director of the US Patent Office

پارسال، به دیدن رئیس ثبت اختراع آمریکا رفتم

for the first time,

برای اولین بار،

and I sent my family a selfie from that office in Virginia.

برای خانواده از آن دفتر در ویرجینیا سلفی فرستادم.

(Laughter)

(خنده حضار)

I got so many emojis back,

ایموجی‌های زیادی دریافت کردم.

you would have thought I had met Beyoncé.

شما ممکن بود فکر کنید بیانسه را دیدم.

(Laughter)

(خنده حضار)

But truth be told,

ولی حقیقتا،

I was actually there to talk about a problem --

آنجا برای طرح مسئله‌ای رفتم--

how our outdated patent system is fueling the high cost of medicines

اینکه چطور سیستم ثبت منسوخ شده‌ی ما هزینه دارو را بالا

and costing lives.

و زندگی‌های ارزشمند را از بین می‌برد.

Today, over two billion people live without access to medicines.

امروزه بیش از ۲ میلیارد بیمار فاقد دسترسی به دارو هستند.

And against this global crisis,

و در مقابل این بحران جهانی،

drug prices are skyrocketing,

قیمت دارو سر به فلک کشیده،

including in wealthier countries.

که شامل کشورهای ثروتمند تر هم می‌شود.

Thirty-four million Americans have lost a family member or a friend

۳۴ میلیون آمریکایی عزیزانشان را از دست دادند.

in the last five years,

در ۵ سال اخیر،

not because the treatment didn't exist,

نه بخاطر اینکه درمانی وجود ندارد،

but because they couldn't afford it.

زیرا توانایی مالی ندارند.

Rising drug costs are pushing families into homelessness,

افزایش قیمت دارو بی‌خانمانی مردم،

seniors into bankruptcy

ورشکسته شدن سرمایه دارها

and parents to crowdfunding treatment for their critically ill children.

و نیاز خانواده‌ها به وام خیریه برای درمان بچه‌های بیمارشان را در پی دارد.

There are many reasons for this crisis,

دلایل زیادی برای این بحران وجود دارد،

but one is the outdated patent system

و یکی از آنها سیستم حق امتیازدهی قدیمی است

that America tries to export to the rest of the world.

که آمریکا سعی دارد آن را جهانی کند.

The original intention behind the patent system

هدف اصلی این سیستم،

was to motivate people to invent

ایجاد انگیزه برای اکتشاف بود

by rewarding them with a time-limited monopoly.

از طریق دادن جایزه و یک حق انحصاری محدود.

But today, that intention has been distorted beyond recognition.

اما امروزه این هدف تحریف شده است.

Corporations have teams of lawyers and lobbyists

شرکت‌ها گروهی از وکلا و حامیان دارند

whose sole job is to extend patent protection as long as possible.

که تنها کارشان این است که تا حد ممکن ازحق اختراعات حمایت می‌کنند.

And they've kept the patent office busy.

و دفترثبت را همواره مشغول نگه می‌‌دارند.

It took 155 years for the US Patent Office

۱۵۵ سال طول کشید تا دفتر ثبت اختراع آمریکا

to issue its first five million patents.

۵ میلیون ثبت اختراع اول را صادر کند.

It took just 27 years for it to issue the next five million.

ثبت ۵ میلیون اختراع بعدی ۲۷ سال طول کشید.

We haven't gotten drastically more inventive.

ما خیلی هم خلاق نشده‌ایم.

Corporations have gotten drastically better at gaming the system.

شرکت‌ها در بازی با این سیستم بهتر شده‌اند.

Drug patents have exploded --

ثبت اختراعات داروها به سرعت رشد کردند--

between 2006 and 2016, they doubled.

و بین سال های ۲۰۰۶ و ۲۰۱۶ دو برابر شدند.

But consider this:

اما با در نظر گرفتن این:

The vast majority of medicines associated with new drug patents

اکثر داروهای جدیدی که انحصاری شده‌اند

are not new.

در واقع جدید نیستند.

Nearly eight out of 10 are for existing ones,

تقریبا ۸ تا از ۱۰ دارو نمونه‌های قدیمی‌اند،

like insulin or aspirin.

مثل انسولین و آسپیرین.

My organization, a team of lawyers and scientists,

سازمان من، با تیمی از وکلا و دانشمندان،

recently conducted an investigation into the 12 best-selling drugs in America.

درباره ۱۲ داروی پرفروش آمریکا تحقیق کردند.

We found that, on average,

ما فهمیدیم که بطور میانگین،

there are 125 patents filed on each medicine.

برای هر دارو ۱۲۵ حق ثبت اختراع وجود دارد.

Often for things we've known how to do for decades,

اغلب برای چیزهایی که ده‌ها سال است می‌دانیم،

like putting two pills into one.

مثل مخلوط کردن دو قرص با هم.

The higher a patent wall a company builds,

هر قدر دیوار حق اختراعی که یک شرکت می‌سازد بلندتر باشد،

the longer they hold on to their monopoly.

مدت بیشتری در انحصار آن شرکت باقی می‌ماند.

And with no one to compete with,

و بدون اینکه با کسی رقابت کند،

they can set prices at whim.

می‌تواند قیمت‌ها را به دلخواه تنظیم کند.

And because these are medicines

و چون این‌ها دارو هستند،

and not designer watches,

و ناظر ساخت ندارند،

we have no choice but to pay.

راهی بجز پرداخت پول نداریم.

The patent wall is a strategy to block competition.

این ترفندی برای جلوگیری از رقابت هست.

Not for the 14 years maximum

نه برای حداکثر ۱۴ سال

that America's founders originally envisioned,

که سرمایه گزاران آمریکا در ابتدا تصورمی‌کردند،

or the 20 years allowed by law today,

یا ۲۰ سال که طبق قانون امروز مجاز است،

but for 40 years or more.

بلکه برای ۴۰ سال یا بیشتر.

Meanwhile, prices on these drugs have continued to increase --

این درحالی است، که قیمت دارو همچنان،

68 percent since 2012.

از سال ۲۰۱۲، ۶۸ در صد بالا رفته است.

That's seven times the rate of inflation.

این دقیقا ۷ برابر نرخ تورم هست.

And people are struggling or even dying,

مردم در تکاپو و یا حتی در معرض مرگ هستند،

because they can't afford the meds.

چون نمی‌توانند از پس هزینه‌‌ی داروها بر بیایند.

Now I want to be really clear about something.

می‌خواهم درباره چیزی شما را آگاه کنم.

This isn't about making the pharmaceutical industry the bad guy.

قرار نیست صنعت داروسازی زیر سوال برود.

What I'm talking about today

چیزی که امروز مطرح می‌شود این است که

is whether the system we created to promote progress

آیا سیستمی که برای ارتقا پیشرفت ایجاد شد

is actually working as intended.

آنطور که انتظار می‌رفت، کار می‌کند.

Sure, the pharmaceutical companies are gaming the system,

قطعا، شرکت‌های دارویی سیستم را بازیچه قرارمی‌دهند،

but they're gaming it because they can.

این کار را می‌کنند، چرا که می‌توانند.

Because we have failed to adapt this system

زیرا ما نتوانستیم این سیستم را

to meet today's realities.

با توجه به واقعیت‌های امروز تطبیق دهیم.

The government is handing out

دولت با اعطا کردن،

one of the most prized rewards in business --

یکی از با ارزش ترین پاداش‌ها در تجارت یعنی--

the opportunity to create a product that is protected from competition --

ایجاد فرصت برای تولید محصولی بدون رقابت--

and asking for less and less in return on our behalf.

که از طرف ما نیز درخواست آن کمتر و کمتر می‌شود.

Imagine awarding 100 Pulitzer Prizes to one author for the same book.

مثل اعطای صد جایزه پولیتزر به یک نویسنده برای یک کتاب.

(Murmurs)

(زمزمه حضار)

It doesn't have to be this way.

نباید اینطور باشد.

We can create a modern patent system

می‌توانیم سیستم ثبت اختراع مدرنی ایجاد کنیم

to meet the needs of a 21st-century society.

تا نیاز جامعه قرن بیست و یکم را تامین کند.

And to do that,

و برای انجام آن،

we need to reimagine the patent system to serve the public,

ما باید آن سیستم را برای خدمت به مردم،

not just corporations.

و نه فقط برای شرکت‌ها، تصور کنیم.

So how do we do it?

چطور آنرا انجام دهیم؟

Five reforms.

در ۵ اصلاحات.

First, we need to stop handing out so many patents.

در ابتدا ثبت اختراع را محدودتر کنیم.

Back under the Kennedy administration,

در زمان دولت کندی،

in an effort to curb rising drug costs,

در تلاش برای جلوگیری از افزایش قیمت داروها،

a congressman from Tennessee proposed an idea.

یک نماینده کنگره اهل تنسی ایده‌ای مطرح کرد.

He said,

او گفت،

"If you want to tweak a drug,

«اگرقصد تغییر جزئی در دارو دارید،

and you want to get another patent on it,

و هدفتان دریافت ثبت اختراع دیگری است،

the modified version has to be significantly better, therapeutically,

نسخه اصلاح شده باید قطعا از نظر درمانی برای بیماران،

for patients."

بهتر باشد.»

Because of intense lobbying,

بخاطر این تحمیل گری شدید،

this idea never saw the light of day.

این ایده هیچوقت دیگر مطرح نشد.

But a reimagined patent system

اما یک سیستم حق امتیازی که تغییر یافته

would resurrect and evolve this simple, yet elegant proposition.

این پیشفرض ساده وهمچنان ظریف را زنده می‌کند.

That to get a patent,

برای گرفتن حق ثبت اختراع،

you have to invent something substantially better

شما باید نسخه‌ی بهتری نسبت به

than what's already out there.

نسخه‌های پیشین ارائه دهید.

This shouldn't be controversial.

این نباید بحث برانگیز باشد.

As a society,

به عنوان یک جامعه،

we reserve the big rewards for the big ideas.

باید ایده‌های بهتر جوایز بهتری نیز دریافت کنند.

We don't give Michelin stars to chefs who just tweak a recipe --

ما به تغییرات جزئی سرآشپزها در غذا ستاره میشلین نمی‌دهیم--

we give them to chefs who change how we think about food.

به آنهایی می‌دهیم که نظر ما را در مورد غذا تغییر می‌دهند.

And yet, we hand out patents worth billions of dollars

وهمچنان، حق ثبت به ارزش میلیاردها دلار را

for minor changes.

برای تغییرات جزئی در اختراع می‌دهیم.

It's time to raise the bar.

باید ارزش استاندارد‌ها را بالا برد.

Second,

ثانیا،

we need to change the financial incentives of the Patent Office.

باید انگیزه مالی شرکت‌های ثبت را تغییر داد.

Right now, the revenue of the Patent Office

در حال حاضر، درآمد اداره ثبت اختراع

is directly linked to the number of patents that it grants.

مستقیما به تعداد اختراعات ثبت شده بستگی دارد.

That's like private prisons getting paid more to hold more people --

مثل زندانی خصوصی که به ازای نگه داشتن زندانی بیشتر پول بیشتری می‌گیرد-

it naturally leads to more incarceration,

این طبیعتا زندانی را بیشتر می‌کند،

not less.

نه کمتر.

The same is true for patents.

در مورد حق ثبت هم همین موضوع صادق است.

Third, we need more public participation.

سوما، ما نیاز به مشارکت عمومی داریم.

Right now, the patent system is like a black box.

اکنون، سیستم ثبت اختراع ما مثل جعبه سیاه است.

It's a two-way conversation between the patent office and industry.

یک مکالمه دوجانبه بین اداره ثبت و صنعت است.

You and I aren't invited to that party.

من و شما به آن مهمانی دعوت نشده‌ایم.

But imagine if instead,

اما تصور کنید اگر بجای آن،

the Patent Office became a dynamic center for citizen learning and ingenuity,

شرکت ثبت تبدیل می‌شد به مرکزی برای یاگیری و نبوغ شهروندان،

staffed not just by technical experts and bureaucrats,

نه مرکزی برای متخصصان فنی و مقامات اداری،

but also by great public-health storytellers

آن را دراختیارقصه‌گویان بزرگ بهداشت عمومی

with a passion for science.

که مشتاق علم هستند قرار می‌دادند.

Regular citizens could get accessible information

شهروندان معمولی می‌توانستند دارای اطلاعاتی

about complex technologies

درباره‌ی تکنولوژی پیچیده

like artificial intelligence or gene editing,

مانند هوش مصنوعی یا ویرایش ژنی باشند،

enabling us to participate in the policy conversations

ما را قادربه شرکت در گفت وگوهای سیاست‌گذاری کند

that directly impact our health and lives.

که مستقیما درسلامت زندگی ما تاثیردارد.

Fourth,

چهارم اینکه،

we need to get the right to go to court.

ما باید حق را به محضر دادگاه برسانیم.

Right now in America, after a patent is granted,

اکنون در آمریکا، پس از اعطای حق اختراع،

the public has no legal standing.

مردم هیچ موضع قانونی ندارند.

Only those with a commercial interest, usually other drug companies,

فقط علاقه‌مندان به تجارت، و یا معمولا شرکت‌های دارویی،

have that right.

حق حضور دارند.

But I've witnessed firsthand how lives can be saved

من شاهد نجات یافتن زندگی بسیاری بودم

when everyday citizens have the right to go to court.

وقتی شهروندان حق حضور در دادگاه را داشتند

Back in 2006 in India,

در سال ۲۰۰۶ در هند،

my organization worked with patient advocates

سازمان من طی یک همکاری با مدافعان بیمار

to challenge, legally, unjust HIV drug patents,

قانونا حق ثبت ناعادلانه‌ی داروی HIV را به چالش کشیدند،

at a time when so many people were dying,

در زمانی که اکثر مردم در حال مرگ بودند،

because medicines were priced out of reach.

زیرا قیمت‌ بالا داروها را خارج از دسترس کرده بود.

We were able to bring down the prices of medicines

ما توانستیم قیمت دارو را

by up to 87 percent.

تا ۸۷ درصد پایین بیاوریم.

(Applause)

(تشویق حضار)

On just three drugs,

تنها روی سه دارو،

we were able to save health systems half a billion dollars.

توانستیم نیم میلیارد دلار در سیستم سلامت ذخیره کنیم.

Now, cases like these can save millions of lives

حال، اینچنین مواردی می‌تواند جان میلیون‌ها نفر را نجات دهد

and billions of dollars.

و میلیون‌ها دلار ذخیره کرد.

Imagine if Americans had the right to go to court, too.

تصور کنید اگر آمریکایی‌ها نیز، حق رفتن به دادگاه را داشتند.

And lastly, we need stronger oversight.

و درنتیجه، به نظارت قوی تری نیاز داشتیم.

We need an independent unit that can serve as a public advocate,

ما به واحد مستقل که بتواند به عنوان مدافع عمومی خدمت کند نیاز داریم،

regularly monitoring the activities of the Patent Office

تا بطور منظم فعالیت‌های دفتر ثبت را رصد کند

and reporting to Congress.

و به کنگره گزارش بدهد.

If a unit like this had existed,

اگر چنین واحدی وجود داشت،

it would have caught, for example, the Silicon Valley company Theranos

مثلا، جلوی شرکت ترانوس را می‌گرفت

before it got so many patents for blood testing

قبل از آنکه حق ثبت‌های بسیاری برای آزمایش خون بگیرد

and landed an evaluation of nine billion dollars,

و تقریبا ۹ میلیارد دلاری کسب کند،

when in reality,

درحالیکه در حقیقت،

there was no invention there at all.

هیچ اختراعی در آنجا ثبت نشده بود.

This kind of accountability is going to become increasingly urgent.

اینگونه مسئولیت‌پذیری حتما ضروری است.

In the age of 23andMe,

د ر سن ۲۳ سالگیم،

important questions are being asked

سوالات مهمی از من پرسیده شد

about whether companies can patent and sell

درباره اینکه آیا شرکت‌ها قادر به ثبت اختراع

our genetic information and our patient data.

و فروش اطلاعات ژنتیکی ما و اطلاعات بیماران ما هستند؟

We need to be part of those conversations

ما باید درآن بحث وارد می‌شدیم

before it's too late.

قبل از اینکه خیلی دیر شود.

Our information is being used to create the new therapies.

اطلاعات ما برای یافتن روش‌های درمانی جدید استفاده می‌شود.

And when that moment of diagnosis comes for me and my family,

و زمانی که بیماری من و خانواده‌ام،

or for you and yours,

یا شما و خانواده‌تان تشخیص داده می‌شود،

are we going to have to crowdfund to save the lives of those we love?

آیا برای نجات عزیزانمان باید به دنبال جمع کردن پول باشیم؟

That's not the world I want to live in.

این دنیایی نیست که بخواهم در آن زندگی کنم.

It's not the world I want for my two-year-old son.

دنیایی نیست که برای پسر دوساله‌ام بخواهم.

My dad is growing older now,

پدرم در حال پیر شدن است،

and he is still as quietly brilliant and morally directed as ever.

و او مثل همیشه عالی و با اخلاق است.

Sometimes people ask us whether things get heated between us:

گاهی مردم می‌پرسند آیا بحثی بین ما اتفاق می‌افتد:

the patent-holding scientist

یعنی بین دانشمند دارای اختراع

and his patent-reforming lawyer daughter.

و دختر او که وکیل اصلاح اختراعات است.

It's such a profound misunderstanding of what's at stake,

چه درک غلطی درباره این موضوع حساس داریم،

because this is not about scientists versus activists,

زیرا این بحث بین یک دانشمند و یک فعال،

or invention versus protection.

یا اختراع در برابر حفاظت نیست.

This is about people,

این درباره‌ی مردم است،

our quest to invent and our right to live.

تلاش ما برای اختراع و حق ما برای زندگی است.

My dad and I understand that our ingenuity and our dignity

من و پدرم می‌فهمیم که نبوغ و کرامت ما

go hand in hand.

به همدیگر وابسته هستند.

We are on the same side.

ما هر دو یک طرف هستیم.

It is time to reimagine a patent system

زمان این است که سیستمی را تصور کنیم

that reflects that knowing.

که منعکس کننده این دانش است.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)