How Curiosity got us to Mars - Bobak Ferdowsi

ยานสำรวจ คิวริโอซิตี้ (Curiosity) พาเราไปยังดาวอังคารได้อย่างไร - โบบัค เฟอร์ดาวซี่ (Bobak Ferdowsi)

Transcriber: Andrea McDonough Reviewer: Bedirhan Cinar

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Unnawut Leepaisalsuwanna

About 100 days ago,

ประมาณ 100 วันก่อน

พวกเรานำ SUV น้ำหนักสองตัน

we landed a two-ton SUV on the surface of another planet,

ลงจอดที่พิ้นผิวของดาวเคราะห์อื่น

on the surface of Mars.

บนพื้นผิวดาวอังคาร

This is one of the first pictures we took there with our rover,

นี่คือหนึ่งในภาพแรก ๆ ที่เราถ่ายจากยานของเรา

looking out at Mount Sharp.

มันมองออกไปยังภูเขาชาร์ป (Mount Sharp)

I kind of cry a little bit,

สำหรับผมแล้ว ผมแบบว่าร้องไห้นิดหน่อย

choke up, when I see this picture.

หายใจขัด เมื่อผมได้เห็นภาพนี้

Why Mars and why do we look at these other planets?

ทำไมต้องเป็นดาวอังคาร และทำไม เราถึงต้องมองไปยังดาวเคราะห์เหล่านี้

Part of it is to understand our own planet --

และส่วนหนึ่งก็คือ เพื่อที่จะเข้าใจดาวเคราะห์ของเราเอง

มันจะให้อะไรกับเราได้

what's the context for us?

พวกเราอาศัยอยู่ในดาวเคราะห์ที่น่าทึ่ง

We live on this amazing planet, but Mars is a lot like Earth.

แต่ดาวอังคารนั้นเหมือนกับโลกมาก

มันมีขนาดใกล้เคียงกัน

It's similar in size.

During the daytime, it can get up to 70 degrees Fahrenheit.

ในช่วงตอนกลางวัน

อุณหภูมิสามารถขึ้นสูงได้ถึง 70 องศาฟาเรนไฮต์ (21 เซลเซียส)

So, it's so like Earth, but at the same time,

ดังนั้น มันคล้ายกับโลกมาก แต่ในขณะเดียวกัน

มันเป็นดินแดนที่แสนจะแห้งแล้ง

this is a barren landscape.

You don't see any trees, you don't see any cactuses growing,

คุณไม่เห็นต้นไม้เลย

คุณไม่เห็นต้นกระบองเพชรเติบโต

หรืออะไรแบบนั้น

anything like that.

ฉะนั้น วันนี้ผมกำลังจะบอกคุณ

Today I'm going to tell you about how we got from Earth to Mars

เกี่ยวกับวิธีที่เราเดินทางจากโลกไปดาวอังคาร

and why it's so cool.

และทำไมมันถึงเจ๋ง

So one of the things we start with is a blank sheet of paper.

หนึ่งในนั้น เราเริ่มต้นด้วยสิ่งนี้

กระดาษว่างๆแผ่นหนึ่ง

พวกเรารู้จากปฎิบัติการณ์ครั้งก่อนในปี ค.ศ. 2004

We knew from the previous missions in 2004, Spirit and Opportunity,

สปิริต (Spirit) และ ออพพอร์ทูนิตี (Opportunity)

ว่ามีน้ำอยู่บนดาวอังคารในอดีต

there was water on Mars in the past.

แต่ขั้นต่อไปเราจะทำอะไรล่ะ

But what's the next step?

We're looking for an even more fundamental level of,

เรากำลังมองหาสิ่งที่เป็นพื้นฐานมากขึ้นไปอีกขั้น

what does it take to have life survive?

ว่าอะไรที่จำเป็นสำหรับการดำรงอยู่ของชีวิต

และเพื่อให้ได้มา

And so, to have that kind of knowledge and understanding,

ซึ่งความรู้และความเข้าใจ

we have to carry a mass amount of instruments.

เราต้องแบกเครื่องมือไปเป็นจำนวนมาก

เราต้องขนห้องปฎิบัติการณ์ประเภทนี้

We have to carry the kind of labs

that people have whole rooms devoted to on Earth

ซึ่งบนโลกแล้ว เราสามารถวางได้เต็มห้อง

แต่นี่เราต้องขนไปในขนาดเท่ากับรถเล็ก ๆ

inside of, essentially, a small car.

And we shrunk it all down

และสิ่งที่เราทำคือเราย่อมันให้เล็กลง

to something that weighs about as much as I do,

เป็นอะไรที่มีน้ำหนักพอ ๆ กับตัวผม

และจากนั้นนำมันใส่เข้าไปในยานนี้

and then put it inside of this rover that weighs as much as your car does.

ซึ่งมีน้ำหนักมากพอๆกับรถยนต์ของคุณ

และยานที่ว่านั้น ขณะนี้อยู่บนพื้นผิวดาวอังคาร

And that rover is now on the surface of Mars,

but it's so heavy,

แต่มันหนักมาก

and so it kind of takes a special challenge for us

และมันก็เป็นอะไรที่ให้ความท้าทายสุดพิเศษต่อเรา

to make it all work and come together.

ที่จะทำให้มันเกิดขึ้นได้

So we look at our tool of, what do we have to land stuff on Mars?

ฉะนั้นเรามองไปที่อุปกรณ์

ว่าเราต้องใช้อะไรเพื่อลงจอดบนดาวอังคาร

และหนึ่งในตัวเลือกก็คือถุงลม

And one of the options is airbags.

We've done it before.

เราทำมาก่อนหน้านี้แล้วครับ

Airbags are pretty cool, they bounce around a lot.

ถุงลมมันค่อนข้างเจ๋ง

พวกมันเด้งไปมาเยอะเลย

You could never put a human inside of an airbag,

คุณเอาคนใส่เข้าไปในถุงลมไม่ได้หรอกครับ

เพราะพวกเขาถูกอัดแน่

because they would get squashed.

But the problem with airbags is, the airbags you see here,

แต่ปัญหาของถุงลมก็คือ

ถุงลมที่คุณเห็นอยู่นี้

which landed the smaller rover -- it's like 400 pounds, the entire rover --

ที่ใช้ในการลงจอดของยานที่เล็กกว่า

ซึ้งทั้งยานหนักประมาณ 400 ปอนด์

were about the size of this room.

ถุงลมนั้นมีขนาดประมาณห้องนี้ทั้งห้อง

So you can imagine the size of airbags it would take

ดังนั้นคุณคงจินตนาการออกถึงขนาดของถุงลม

ถ้าจะใช้ในการลงจอดยานหนักสองตัน บนดาวอังคาร

to land a two-ton rover on Mars.

And they'd have to be made out of materials

และพวกเขาก็ต้องทำการผลิต

ด้วยวัตถุดิบที่ยังไม่มีอยู่ในปัจจุบัน

that don't even exist today,

มันจะเป็นวัตถุดิบที่แปลกใหม่

so it'd be some kind of exotic material that we'd have to develop

ซึ่งเราต้องทำการพัฒนา และมันอาจจะได้ผลหรือไม่ได้ผลก็ได้

and it may or may not work.

So, what about rockets?

แล้วจรวดล่ะ

You know, you see all the rocket ships landing in old movies,

และนี่ก็เป็นวิธีที่เราชอบ

ในการลงจอดของยานอวกาศทุกชนิด

ในภาพยนต์และทุกที่

all rockets on the bottom -- it's a cool idea.

ต่างใช้จรวดที่อยู่ที่ก้นยาน

มันเป็นความคิดที่เจ๋งครับ

It works when they're pretty light still,

มันได้ผลเมื่อยานพวกนั้นค่อนข้างเบา

แต่ปัญหามีอยู่ว่า

but the problem is, these rockets have to be pretty strong

จรวดพวกนี้ต้องค่อนข้างแข็งแรง

เพื่อจะนำยานลงจอดได้อย่างนุ่มนวล ลงบนพื้นผิวของดาวอังคาร

to actually softly land you on Mars.

และพวกมันก็ทรงพลังมาก

And so they would be so powerful they could dig holes into the ground

สามารถที่จะขุดหลุมลงไปในพื้นได้เลยทีเดียว

and then you would just end up inside of a hole

แล้วคุณก็จะลงไปอยู่ในหลุมนั้น

and not be able to drive out of it.

และไม่สามารถที่จะขับยานออกมาจากมันได้

So, not the best design.

ฉะนั้น มันไม่ใช่การออกแบบที่ดีเลย

But what if I could take the rockets and move them up?

แต่จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าผมสามารถเลื่อนจรวดขึ้นไป

และนั่นเป็นพื้นฐานของสิ่งที่เราคิดขึ้นมา

And that's what we came up with.

It's a rocket-powered jet pack; we call it the Sky Crane.

จริงๆแล้วมันคือ ชุดขับเคลื่อนพลังจรวด

พวกเราเรีกกมันว่า สกาย เครน (Sky Crane)

Basically, this big rocket sits on top of our rover

และโดยพื้นฐานแล้ว สิ่งที่มันทำก็คือ

จรวดอันใหญ่นี้ติดอยู่บนยานโรเวอร์ของเรา

and when we're ready to land, the rocket hovers in place

และเมื่อพวกเราพร้อมที่จะลงจอด

จรวดก็จะบินร่อนอยู่ตรงนั้น

และพวกเราก็ค่อยๆหย่อนยานโรเวอร์ลงบนพื้น

and we slowly lower the rover to the ground.

And then we touch down, we're actually on the wheels,

และเมื่อพวกเราแตะพื้น

พวกเราก็จะยืนอยู่บนล้อ

พร้อมที่จะขับมันออกไปเลยในวันแรก

we're ready to drive, day one.

But in addition to that, the scientists were like,

แต่นอกเหนือจากนั้น

นักวิทยาศาสตร์คิดว่า

"We actually want to go somewhere interesting."

พวกเราต้องการไปที่ไหนสักแห่งที่น่าสนใจ

The last two missions were cool,

ในสองปฎิบัติการล่าสุด พวกมันเจ๋งมากๆเลยครับ

แต่โดยหลัก ๆ แล้วพวกมันลงจอด

but they basically landed in what was like landing in the plains or desert.

ลงบนพื้นที่ ที่ออกจะเป็นที่ราบ หรือทะเลทราย

Not very exciting.

ไม่น่าตื่นเต้นเท่าไหร่เลย

We all know from the exciting places on Earth like the Grand Canyon,

พวกเรารู้ดี จากที่ที่น่าตื่นเต้นบนโลก

สถานที่เช่น แกรนด์แคนย่อน หรืออะไรแนวนั้น

และที่เหล่านั้น สำหรับนักวิทยาศาสตร์แล้ว มันน่าสนใจที่สุด

those are, for the scientists, the most interesting,

เพราะว่าคุณได้เห็นชั้นหินทั้งหมด

because you see that whole layer,

คุณได้เห็นถึงประวัติศาสตร์ปีแล้วปีเล่า ในสถานที่เดียว

you see years and years of history all in one place.

The same thing is true for where we landed.

สิ่งนี้เป็นจริงเช่นเดียวกันกับที่ที่เราลงจอด

We wanted to land somewhere that was unique,

พวกเราต้องการที่จะลงจอดบนสถานที่ที่โดดเด่น

that had this crater wall where things had been dug up for us,

ซึ่งมันมีขอบแอ่ง

เป็นที่ที่สิ่งต่างๆถูกขุดขึ้นมาเพื่อเรา

ที่ที่ภูเขาดันสิ่งต่างๆขึ้นมา

where mountains were pushing things up.

แต่ว่า ปัญหาก็คือ ถ้าเราลงจอดด้วยระบบเก่า

But the problem is, if you landed with the older systems,

you could've landed on the side of that mountain and just tumbled off,

คุณอาจจะลงจอด

ที่ด้านข้างภูเขา และก็คงล้มตึงแน่ ๆ

หรืออาจไปอยู่ตรงข้างหน้าผา

could've been the side of a cliff, the crater wall or a large boulder.

หรืออาจไปอยู่บนขอบแอ่ง

หรือก้อนหินขนาดใหญ่

So we needed a kind of technology

ฉะนั้น เราต้องการเทคโนโลยีเช่นนี้

เพื่อที่จะช่วยเราในการลงจอดในบริเวณที่เล็กมาก

to help us land in a very small area,

and that was this little guided entry from Apollo.

และนั่นก็เป็นการนำทางเล็ก ๆ ที่เรายืมมาจากโครงการอะพอลโล่ (Apollo)

We took it from the 1960s.

เรานำมันมาจากยุค 1960

We flew over like the manned vehicle, because they have to pick up men,

เราขับยานไปเหมือนกับยานที่ใช้คนขับ

เพราะพวกเขาเอาไว้ใช้รับคนขึ้นมา

ไม่ใช่ว่าคุณอยากจะลงจอดตรงไหนก็ได้

you can't just land all over the place.

และเมื่อเราลงจอด เราจอดได้แม่นยำมาก

And then we landed, like, spot-on in the middle.

And in fact, it was so spot-on that when we did it,

และในความจริงแล้ว มันตรงเป้าจริง ๆ

ซึ่งเมื่อเราลงจอดนั้น

it was basically like a quarterback launching towards Mars --

เราเป็นเหมือนผู้เล่นอเมริกันฟุตบอลกองหลัง

การส่งยานสู่ดาวอังคาร

เปรียบเทียบได้เหมือน

like a quarterback, though, that was in Seattle,

ผู้เล่นกองหลังอยู่ที่ซีแอตเติล (Seattle)

throwing at a receiver that was moving here in Giants Stadium.

ที่ปาลูกไปยังผู้รับ

ที่เคลื่อนที่ไปมาอยู่ ณ ที่นี่ ในสนามกีฬาทีมไจแอนท์ (Giants Stadium)

That's how accurate we were. Kind of awesome.

นั่นเป็นความแม่นยำที่พวกเราทำได้

มันค่อนข้างที่จะเจ๋ง

แต่ว่า คุณมีโอกาสครั้งเดียวเท่านั้น

But you only get one shot,

และเราจึงต้องทำการออกแบบระบบ

and so we actually have to design a system

that we can build and test and operate,

ที่เราสามารถสร้าง

และทดสอบ

และดำเนินการได้

and so it's not just about can we get it to Mars,

และนั่นมันก็ไม่ใช่แค่ว่าเราไปถึงดาวอังคาร

but, if it's only one chance,

แต่ว่า ถ้ามันเป็นเพียงโอกาสเดียว

how do you make sure that one chance goes well?

คุณจะมั่นใจได้อย่างไรว่า โอกาสเดียวนั้นจะเป็นไปได้ด้วยดี

So there's all these processes to make sure things are built properly.

และนั่นก็เป็นกระบวนการทั้งหมดที่เรามี

ที่จะสร้างความมั่นใจว่า สิ่งต่างๆถูกสร้างอย่างเหมาะสม

Then we go out to the desert and drive around and test it.

และจากนั้นเราก็ออกไปที่ทะเลทราย

และขับไปรอบ ๆ และพวกเราก็ทดสอบมัน

We fly things in F-18s to make sure the radar systems work in high speeds.

เรานำอุปกรณ์ต่าง ๆ ขึ้นไปบนเครื่องบิน เอฟ สิบแปด

เพื่อที่จะมั่นใจได้ว่า ระบบเรดาร์ทำงานได้ในภาวะความเร็วสูง

และแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุด คือเราได้ทดสอบผู้ปฎิบัติภารกิจ

Then, most importantly, we test the team to make sure they know how to operate it.

เพื่อที่จะมั่นใจว่าพวกเขารู้ว่า ต้องดำเนินการอย่างไร

เราไม่อยากจะพลาดมันไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ

We don't want to miss it because we sent the wrong command

เพียงเพราะว่าเราส่งคำสั่งไปผิด

and now it's going to be rebooting forever.

แล้วทำให้มันรีบูทตัวเองตลอดเวลา

So, that guy Fred there, he did a lot of that.

เฟรด หนุ่มคนนั้น มีส่วนร่วมในเรื่องนี้เป็นอย่างมาก

And then we launched it on this rocket to Mars.

และเมื่อเราส่งยานไปบนดาวอังคาร

พร้อมกับสิ่งของทั้งหมด

We landed 2,000 pounds on Mars,

พวกเรานำของหนัก 2,000 ปอนด์ ไปลงบนดาวอังคาร

but the entire thing was about 10,000 pounds

จริงๆแล้ว เมื่อเราทะยานออกจากโลก

when we lifted off from Earth,

ของทั้งหมดนั้น หนักราวๆ 10,000 ปอนด์

ทั้งน้ำมันและแผงรับแสงอาทิตย์

all the fuel and the solar arrays and everything else that we needed.

และสิ่งอื่น ๆ ทั้งหมดที่เราต้องใช้

เราแม่นมากจริง ๆ

And, again, we were so accurate

that we landed in this, like, little pin-point on Mars.

ที่พวกเราจอดในสิ่งนี้บนดาวอังคาร ราวกับลงจอดบนจุดเล็กเท่ารูเข็ม

In the meantime, though, we had to design a landing system that worked.

ระหว่างนั้น เราต้องทำการออกแบบ

ระบบการลงจอดที่ทำงานได้จริง

And I told you about the actual physics of it, but here's the catch:

และผมได้บอกคุณ เกี่ยวกับคุณสมบัติทางฟิสิกส์ของมัน

แต่นี่ต่างหากที่เป็นจุดเด่น

Mars is about 14 minutes away from Earth in light speed,

ดาวอังคารไกลออกไปจากโลกประมาณ สิบสี่นาที ความเร็วแสง

which means if I try to control it with a joystick,

ซึ่งหมายความว่า ถ้าผมพยายามที่จะบังคับมัน ด้วยแท่งบังคับ

I would be always controlling to 14 minutes in advance,

ผมจะต้องบังคับมัน

ล่วงหน้าไปสิบสี่นาที ซึ่งคงเป็นไปไม่ได้

so it wouldn't work.

ดังนั้น เราจึงต้องให้ความชาญฉลาด

So we had to give it all the smarts and knowledge it needed to make it happen.

และความรู้ทั้งหมดที่มันต้องการ

เพื่อให้มันสัมฤทธิ์ผล

และแล้ว สิ่งที่เราทำก็คือ

So we built in all these smarts and algorithms

เราสร้างอัลกอริธึมและทุก ๆ อย่างที่เฉลียวฉลาด

and told it here's what you're going to have to do,

และพวกเราบอกมันว่า มันต้องทำอะไรบ้าง

and it goes from basically five times the speed of a speeding bullet

และหลักๆแล้ว มันต้องเคลื่อนตัว เริ่มจากความเร็ว

ที่มากกว่าความเร็วลูกปืนห้าเท่า

to about a baby's crawl,

จนเหลือแค่ความเร็วประมาณเด็กคลาน

all within about seven minutes,

ทั้งหมดนี้ภายในเจ็ดนาที

which are called the seven minutes of terror,

ซึ่งมันถูกเรียกว่า เจ็ดนาทีแห่งความน่าสะพรึงกลัว

เพราะว่าผมกำลังจะอาเจียน

because I was about to throw up.

(Laughter)

But today we're on the surface of Mars, and this was one of the panoramas we took

แต่ทุกวันนี้ พวกเราอยู่บนพื้นผิวดาวอังคาร

และนี่คือภาพมุมกว้างภาพหนึ่งที่เราถ่ายมาได้

สองสามวันหลังจากเราลงจอด

a couple days after we landed,

and it's amazing to me, because you look at this,

และผมคิดว่ามันน่าอัศจรรย์สำหรับผม

เพราะว่ามองไปที่มัน และคุณสามารถเห็นแกรนด์แคนยอน

and can see the Grand Canyon,

you can see your own planet, you can imagine walking on the surface.

คุณสามารถเห็นดาวเคราะห์ของเรา

คุณสามารถจินตนาการว่ากำลังเดินไปบนพื้นผิว

And so what we're going to do and continue to do

และแล้ว สิ่งที่เรากำลังจะทำ

และสิ่งที่เรากำลังจะสานต่อ

ก็คือการทำความเข้าใจว่าทำไม อะไรที่ทำให้ดาวอังคารช่างพิเศษ

is to understand what makes Mars so special

and what makes Earth even more special

และอะไรที่ทำให้โลกยิ่งพิเศษเสียยิ่งกว่า

that we're all here together today.

ที่ทำให้เราทั้งหมดได้มาอยู่ด้วยกันในวันนี้

So we'll see where Curiosity takes us --

พวกเราจะได้รู้ว่า คิวริโอซิตี้ (Curiosity) จะพาเราไปพบสิ่งใด

ไม่ใช่แค่ยานอวกาศของเรา

not just our rover,

but our sense of exploration.

แต่รวมถึง จิตวิญญาณในการสำรวจของมนุษย์เราด้วย

ขอบคุณครับ

Thank you.

(Applause)