The great brain debate - Ted Altschuler

วิวาทะสำคัญว่าด้วยเรื่องสมอง - เท็ด อัลทชูเลอร์ (Ted Altschuler)

Translator: Pongsakorn Puavaranukroh Reviewer: Pakawat Wongwaiyut

In 1861, two scientists got into a very brainy argument.

ในปี ค.ศ. 1861 นักวิทยาศาสตร์ 2 คน ได้ถกเถียงกันในประเด็นที่ฉลาดล้ำ

Specifically, they had opposing ideas of how speech and memory

พูดให้เจาะจงก็คือ พวกเขามีไอเดียที่ต่างกัน ในเรื่องที่ว่าการพูดและความจำ

operated within the human brain.

มีการทำงานอย่างไรในสมองของเรา

Ernest Aubertin, with his localistic model,

เอิร์เนส อูเบอร์ตอง (Ernest Aubertin) มาพร้อมกับ แนวคิดเรื่องสมองทำงานเฉพาะส่วน

argued that a particular region or the brain

เสนอว่าสมองตำแหน่งหนึ่ง ๆ

was devoted to each separate process.

มีหน้าที่เฉพาะของมันแตกต่างกันไป

Pierre Gratiolet, on the other hand, argued for the distributed model,

ปิแอร์ กราทิโอเล (Pierre Gratiolet) โต้แย้ง โดยเสนอแนวคิดเรื่องสมองทำงานแบบเครือข่าย

where different regions work together

ที่ซึ่งแต่ละตำแหน่งทำงานร่วมกัน

to accomplish all of these various functions.

เพื่อบรรลุเป้าหมายที่แตกต่างกันไป

The debate they began reverberated throughout the rest of the century,

วิวาทะประเด็นดังกล่าวได้ดังกึกก้อง ไปจนตลอดศตวรรษนั้น

involving some of the greatest scientific minds of the time.

มียอดนักวิทยาศาตร์แห่งยุคหลายคน ได้เข้าร่วมวงถกเถียง

Aubertin and his localistic model had some big names on his side.

อูเบอร์ตอง กับแนวคิดเรื่องสมองทำงานเฉพาะส่วน ได้รับการสนับสนุนโดยนักวิทยาศาสตร์ชื่อดังบางคน

In the 17th century, René Descartes had assigned the quality

ในศตวรรษที่17 เรเน่ เดคาร์ด (René Descartes) ได้กำหนดให้

of free will and the human soul to the pineal gland.

จิตและเจตจำนงค์อิสระของมนุษย์นั้น อยู่ที่ต่อมไพเนียลในสมอง (pineal gland)

And in the late 18th century, a young student named Franz Joseph Gall

ในปลายศตวรรษที่ 18 นักศึกษาหนุ่ม ชื่อฟราน โจเซฟ กอล (Franz Joseph Gall)

had observed that the best memorizers in his class had the most prominent eyes

สังเกตเห็นว่าคนที่มีความจำดีสุดในชั้นเรียน มีดวงตาที่นูนเด่นมากกว่าคนอื่น ๆ

and decided that this was due to higher development

และคิดว่านั่นเป็นผลมาจาก การมีพัฒนาการที่ก้าวล้ำกว่า

in the adjacent part of the brain.

ในบริเวณสมองที่ใกล้ชิดกัน

As a physician, Gall went on to establish the study of phrenology,

ในฐานะแพทย์ กอล ได้ก่อตั้งวิชา การศึกษาสัณฐานของกะโหลกศีรษะ (phrenology)

which held that strong mental faculties corresponded to

ว่าด้วยศักยภาพความแข็งแกร่งของจิตใจ สอดคล้องกับ

highly developed brain regions, observable as bumps in the skull.

พัฒนาการของสมองเฉพาะแต่ละส่วน ซึ่งสังเกตได้จากลักษณะนูนของผิวกะโหลก

The widespread popularity of phrenology throughout the early 19th century

เป็นทฤษฎีที่ได้รับการยอมรับอย่างแพร่หลาย ตลอดช่วงต้นศตวรรษที่ 19

tipped the scales towards Aubertin's localism.

ซึ่งเพิ่มน้ำหนักให้กับแนวคิด เรื่องสมองทำงานเฉพาะส่วนของอูเบอร์ตอง

But the problem was that Gall had never bothered to scientifically test

แต่ปัญหาคือ กอล ไม่เคยแม้แต่จะพยายาม ทำการทดสอบตามหลักวิทยาศาสตร์

whether the individual brain maps he had constructed

ว่าแผนที่สมองที่เขาสร้างขึ้นมานั้น

applied to all people.

ใช้ได้กับคนทุกคน

And in the 1840's, Pierre Flourens challenged phrenology

ในทศวรรษที่ 1840 ปิแอร์ ฟลอเรนส์ (Pierre Flourens) ได้ทำการท้าทายทฤษฎีดังกล่าว

by selectively destroying parts of animal brains

ด้วยการทำความเสียหายแก่ สมองสัตว์ทดลองในบางตำแหน่ง

and observing which functions were lost.

แล้วดูว่ามันสูญเสียความสามารถอะไรไปบ้าง

Flourens found that damaging the cortex

ฟลอเรนส์ พบว่าความเสียหาย ที่บริเวณคอร์เทกซ์ (cortex)

interfered with judgement or movement in general,

ความสามารถในการตัดสินใจ และการเคลื่อนไหวถูกรบกวน

but failed to identify any region associated with one specific function,

แต่ไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นส่วนใด ที่เกี่ยวกับการเสียความสามารถนั้น ๆ

concluding that the cortex carried out brain functions as an entire unit.

โดยสรุป คือคอร์เทกซ์ทำหน้าที่ เสมือนเป็นหน่วยเดียวกันทั้งหมด

Flourens had scored a victory for Gratiolet, but it was not to last.

การค้นพบของ ฟลอเรนส์ สนับสนุน กราทิโอเลย์ แต่ยังไม่หมดเพียงเท่านี้

Gall's former student, Jean-Baptiste Bouillaud,

ฌอง-แบฟทิส-บูลิโย (Jean-Baptiste Bouillaud) อดีตลูกศิษย์ของ กอล

challenged Flourens' conclusion,

ได้ท้าทายข้อสรุปของ ฟลอเรนส์

observing that patients with speech disorders

จากการสังเกตผู้ป่วย ที่มีความผิดปกติในการพูด

all had damage to the frontal lobe.

ซึ่งทุกคนได้รับความเสียหายใน ส่วนสมองกลีบหน้า (frontal lobe)

And after Paul Broca's 1861 autopsy of a patient who had lost the power

และในปี ค.ศ. 1861 พอล โบรก้า (Paul Broca) ได้ชันสูตรศพผู้ป่วยที่สูญเสีย

to produce speech, but not the power to understand it,

ความสามารถในการพูด แต่การเข้าใจภาษายังคงปกติ

revealed highly localized frontal lobe damage,

ได้เผยถึงสมองส่วนกลีบหน้า ที่ได้รับความเสียหาย

the distributed model seemed doomed.

ทฤษฎีสมองทำงานแบบเครือข่าย ดูเหมือนจะพบกับหายนะ

Localism took off.

ทฤษฎีสมองทำงานเฉพาะส่วนมีชัย

In the 1870's, Karl Wernicke associated part of the left temporal lobe

ในทศวรรษ 1870 ซึ่ง คาร์ล เวอร์นิเค (Karl Wernicke) ได้เชื่อมโยงส่วนสมองกลีบขมับซีกซ้าย

with speech comprehension.

เข้ากันความสามารถในการเข้าใจภาษา

Soon after, Eduard Hitzig and Gustav Fritsch

หลังจากนั้นไม่นาน Eduard Hitzig และ Gustav Fritsch

stimulated a dog's cortex and discovered a frontal lobe region

ได้กระตุ้นคอร์เทกซ์ของสุนัขและพบว่า ตำแหน่งหนึ่งในสมองกลีบหน้า

responsible for muscular movements.

ตอบสนองกับการเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อ

Building on their work, David Ferrier mapped each piece of cortex

จากการค้นพบของทั้งคู่ David Ferrier จึงวาดแผนที่ของคอร์เทกซ์แต่ละอัน

associated with moving a part of the body.

เข้ากับการเคลื่อนไหวของอวัยวะที่เกี่ยวข้อง

And in 1909, Korbinian Brodmann built his own cortex map with 52 separate areas.

และในปี 1909 Korbinian Brodmann ได้แบ่งแผนที่การทำงานคอร์เทกซ์เป็น 52 ตำแหน่ง

It appeared that the victory of Aubertin's localistic model was sealed.

เหมือนจะตอกย้ำชัยชนะทฤษฎี สมองทำงานเฉพาะส่วนของ Aubertin

But neurologist Karl Wernicke had come up with an interesting idea.

แต่นักประสาทวิทยาชื่อ Karl Wernicke ได้เสนอแนวคิดที่น่าสนใจขึ้นมา

He reasoned that since the regions for speech production and comprehension

โดยให้เหตุผลว่า เนื่องจากตำแหน่งของสมอง ส่วนที่ทำหน้าที่ในการพูดและการเข้าใจภาษานั้น

were not adjacent,

ไม่ได้อยู่ใกล้เคียงกันเลย

then injuring the area connecting them might result

ถ้ามีการบาดเจ็บขึ้นที่จุดเชื่อมต่อ ของสองตำแหน่งอาจทำให้เกิด

in a special type of language loss, now known as receptive aphasia.

ความพิการทางภาษาชนิดพิเศษ เรียกในชื่อ ภาวะบกพร่องทางการสื่อความ

Wernicke's connectionist model helped explain disorders

แนวคิดการเชื่อมต่อของเวอร์นิช (Wernicke) ช่วยอธิบายความผิดปกติ

that didn't result from the dysfunction of just one area.

ที่ไม่ได้เป็นผลมาจากการเกิดความเสียหาย เพียงตำแหน่งเดียว

Modern neuroscience tools reveal a brain more complex than

เครื่องมือทางประสาทวิทยาสมัยใหม่ ได้เผยว่าสมองนั้นซับซ้อนมากกว่าที่

Gratiolet, Aubertin, or even Wernicke imagined.

กราทิโอเล์, อูเบอร์ตอง หรือแม้แต่ เวอร์นิช จะนึกได้

Today, the hippocampus is associated with two distinct brain functions:

ทุกวันนี้ ฮิปโปแคมปัส (hippocampus) เชื่อมโยงสมองสองส่วนที่ต่างกัน

creating memories and processing location in space.

สร้างความทรงจำ และ ประมวลผลตำแหน่งทิศทาง

We also now measure two kinds of connectivity:

เรายังพบว่าสมอง มีการเชื่อมโยงกันในสองลักษณะ

anatomical connectivity between two adjoining

เชื่อมโยงโครงสร้างของ สมองสองส่วนที่อยู่ติดกัน

regions of cortex working together,

ในส่วนของคอร์เทกซ์ให้ทำงานร่วมกัน

และการเชื่อมโยงการทำงาน ระหว่างสมองส่วนที่อยู่ห่างกัน

and functional connectivity between separated regions

working together to accomplish one process.

ให้ทำงานร่วมกันเพื่อบรรลุสิ่งใดสิ่งหนึ่ง

A seemingly basic function like vision

ลองดูหน้าที่ง่าย ๆ อย่างการมองเห็น

is actually composed of many smaller functions,

ซึ่งจริงๆแล้วประกอบไปด้วย หน้าที่ย่อยหลายอย่าง

with different parts of the cortex representing

พร้อมกับส่วนต่าง ๆ ของคอร์เทกซ์ที่ตอบสนองต่อ

shape, color and location in space.

รูปร่าง สี และตำแหน่งทิศทาง

When certain areas stop functioning, we may recognize an object,

ถ้าส่วนใดส่วนหนึ่งหยุดการทำงานไป เราก็อาจจะรับรู้ถึงวัตถุ

but not see it, or vice versa.

แต่มองไม่เห็นมัน หรือในทางตรงกันข้าม

There are even different kinds of memory for facts and for routines.

มันมีความแตกต่างระหว่างความทรงจำ ในรูปแบบของความจริง และความเคยชิน

And remembering something like your first bicycle

และการจดจำบางสิ่ง เช่นจักรยานคันแรกของคุณ

involves a network of different regions each representing the concept

เกี่ยวข้องกับเครือข่ายสมองส่วนต่าง ๆ ที่ตอบสนองต่อความคิด

of vehicles, the bicycle's shape, the sound of the bell,

เกี่ยวกับยานพาหนะ รูปร่างของจักรยาน เสียงของกระดิ่งจักรยาน

and the emotions associated with that memory.

และอารมณ์ความรู้สึก ที่เกี่ยวกับความทรงจำนั้น

In the end, both Gratiolet and Aubertin turned out to be right.

ท้ายที่สุด ดูเหมือนว่า กราทิโอเลย์ และ อูเบอร์ตอง ต่างถูกทั้งคู่

And we still use both of their models to understand how cognition happens.

และเรายังคงใช้แนวคิดของพวกเขาทั้งสองคน เพื่อทำความเข้าใจว่าการรับรู้เกิดขึ้นได้อย่างไร

For example, we can now measure brain activity on such a fine time scale

เช่น ตอนนี้เราสามารถตรวจวัด การทำงานของสมองได้แบบนาทีต่อนาที

that we can see the individual localized processes that comprise

ซึ่งทำให้เราได้เห็นการทำงาน แบบเฉพาะส่วนของสมองซึ่งทำงาน

a single act of remembering.

ในกระบวนการสร้างความจำขึ้นหนึ่งครั้ง

But it is the integration of these different processes and regions

แต่เมื่อรวมกระบวนการ ที่แตกต่างกันจากสมองหลายส่วนและตำแหน่ง

that creates the coherent memory we experience.

ทำให้เกิดการปะติดปะต่อของความทรงจำ ที่เราได้มีประสบการณ์

The supposedly competing theories prove to be two aspects

สองทฤษฎีที่ขับเคี่ยวกันมา ได้พิสูจน์ให้เห็นว่าเป็นเพียงสองแง่มุม

of a more comprehensive model,

ของแนวคิดใหญ่ที่คลอบคลุมกว่า

which will in turn be revised and refined

ที่จะถูกทบทวน และแก้ไข

as our scientific techologies and methods for understanding the brain improve.

ในยามที่มีเทคโนโลยีและวิทยาการก้าวหน้าพอ เพื่อทำเข้าใจสมองได้มากขึ้น