Rhythm in a box: The story of the cajon drum - Paul Jennings

จังหวะจากในกล่อง : เรื่องราวของกลองคาฮอง - พอล เจนนิงส์ (Paul Jennings)

Translator: Pongsakorn Puavaranukroh Reviewer: Chatthip Chaichakan

Many modern musical instruments are cumbersome or have a lot of parts.

เครื่องดนตรีสมัยใหม่หลายชนิด มักยุ่งยากหรือเต็มไปด้วยชิ้นส่วนมากมาย

Some need a stand or a stool.

ไหนจะแท่นวาง ไหนจะเก้าอี้นั่ง

But the cajon is a drum, a stand and a seat all in one convenient box.

แต่คาฮอง (cajon) เป็นได้ทั้งกลอง แท่นวาง และที่นั่ง ในกล่องๆ เดียว

And this simplicity may be key to its journey across continents and cultures

ด้วยความเรียบง่ายนี้อาจเป็นสาเหตุหลักให้มัน ได้รับความนิยมไปทั่วโลก

to become one of the most popular percussion instruments in the world today.

จนเป็นหนึ่งในเครื่องตีประกอบจังหวะ ที่ได้รับความนิยมสูงสุดในปัจจุบัน

The cajon's story begins in West Africa,

เรื่องราวของคาฮอง เริ่มต้นขึ้นที่แอฟริกาตะวันตก

whose indigenousness people had rich musical traditions

ซึ่งชนพื้นเมืองแถบนั้นมีวัฒนธรรมทางดนตรี

centered on drumming and dancing.

ที่โดดเด่นในเรื่อง จังหวะกลองและการเต้นรำ

When many of them were captured and brought to the Americas as slaves,

เมื่อคนเหล่านั้นถูกจับมาเป็นทาส แล้วส่งไปยังทวีปอเมริกา

they brought this culture with them,

วัฒนธรรมดนตรีนี้ ก็ได้มาพร้อมกับพวกเขาด้วย

but without their native instruments, they had to improvise.

แต่เมื่อไม่มีเครื่องดนตรีจากบ้านเกิด พวกเขาจึงต้องสร้างสรรค์ขึ้นมาเอง

African slaves in coastal Peru didn't have the materials

ทาสชาวแอฟริกาที่แถบชายฝั่งเปรู ไม่มีทั้งวัสดุอุปกรณ์

or the opportunity to craft one of their traditional drums

หรือแม้แต่โอกาสในการจะสร้างกลองพื้นเมือง

such as a djembe or a djun djun.

เช่น กลองเจมเบ (djembe) หรือ กลองดันดัน (djun djun)

But what they did have were plenty of shipping crates.

แต่สิ่งที่เขามีคือ ลังไม้ใส่สินค้าจำนวนมหาศาล

Not only were these readily accessible,

ที่ไม่เพียงแค่อยู่ใกล้มือเท่านั้น

but their inconspicuous appearance

แต่ด้วยรูปลักษณ์ที่ไม่สะดุดตา

may have helped get around laws prohibiting slaves from playing music.

นั่นคงช่วยในการหลบเลี่ยงกฏ ที่ห้ามทาสไม่ให้เล่นดนตรีได้เป็นอย่างดี

Early Peruvian cajons consisted of a simple box

คาฮองเปรู (Peruvian cajons) รุ่นแรกๆ ทำจากกล่องไม้ 1 ใบ

with five thick wooden sides.

ที่ผนังกล่องทั้งห้าด้านทำจากไม้หนา

The sixth side, made of a thinner sheet of wood,

ผนังด้านสุดท้ายที่เหลือ ทำจากไม้แผ่นบางๆ

would be used as the striking surface,

เป็นด้านที่ใช้สำหรับเคาะจังหวะ

or more commonly known as the tapa.

หรือที่มีชื่อเรียกอีกชื่อว่า ทาปา (tapa)

A sound hole was also cut into the back to allow the sound to escape.

ผนังด้านหลังจะถูกตัดออกเป็นโพรงเสียง (sound hole) เพื่อให้เสียงลอดออกมา

As an Afro-Peruvian culture developed,

การผสมผสานทางวัฒนธรรม ทั้งอัฟริกันและเปรูได้เกิดขึ้น

and new forms of music and dance, such as Zamacueca,

ในรูปของดนตรีและการเต้นรำแบบใหม่ เช่น ซามาคูเวก้า (Zamacueca)

Festejo and Landó were born,

เฟสเตโค (Festejo) และ แลนโด (Landó) ได้ถือกำเนิดขึ้น

the cajon became a dedicated musical instrument in its own right.

คาฮองจึงได้กลายเป็นเครื่องดนตรีเฉพาะเพื่อการนี้

Early modifications involved simply bending the planks of the box

การดัดแปลงในยุคแรกๆ ก็เพียงแค่การงอผนังกล่อง

to tweak the sound,

เพื่อให้เสียงแหลมขึ้น

and when abolition of slavery introduced the cajon to a broader population,

เมื่อได้มีการเลิกทาส คาฮองจึงได้แพร่หลายออกไป

more improvisation and experimentation soon followed.

การคิดค้นทดลองใหม่ๆ จึงเกิดตามมา

Perhaps the person most responsible for introducing the cajon

บางที คนที่มีส่วนสำคัญที่สุดในการนำคาฮอง ไปยังผู้ฟังชาวยุโรป

to European audiences was Spanish Flamenco guitarist Paco de Lucía.

ก็คือ นักกีตาร์ฟลาเมงโกชาวสเปน ปาโค เดอ ลูเซีย (Paco de Lucía)

When touring in Peru in 1977,

เมื่อครั้งที่เดินทางมาเปรู เมื่อปี ค.ศ. 1977

he and his percussionist Rubem Dantas

เขา และ มือกลองของเขา ชื่อ รูบีม ดันทัส (Rubem Dantas)

discovered the cajon and brought it back to Spain,

ได้พบกับคาฮอง และนำมันกลับไปยังสเปน

recognizing its potential for use in Flamenco music.

ค้นพบวิธีที่จะนำมันมาใช้กับดนตรีฟลาเมงโก

By stretching guitar strings along the inside of the tapa,

โดยการขึ้นสายกีตาร์ด้านในผนังด้านทาปา (tapa)

the flamenco musicians were able to create a buzz-like snare sound.

ทำให้สามารถสร้างเสียงคล้ายกับกลองแต๊ก (snare drum)

Combined with the regular base tone,

เมื่อรวมกับโทนเสียงเดิมของคาฮอง

this gave the cajon a sound close to a basic drum set.

ทำให้มันมีเสียงใกล้เคียงกับกลองชุด (drum set)

The cajon quickly caught on,

การที่คาฮองเป็นที่นิยมอย่างรวดเร็ว

not only becoming standard in Flamenco,

ไม่เพียงแต่กลายเป็นเครื่องดนตรี ประจำวงฟลาเมงโกเท่านั้น

but being used in genres like folk, jazz, blues and rock.

แต่ยังได้ถูกนำไปใช้ในดนตรีแนวอื่นๆ เช่น โฟล์ก แจ๊ส บลูส์ และ ร็อค

Today, many specialized cajons are manufactured,

ทุกวันนี้ มีคาฮองเฉพาะทาง มากมายได้ถูกผลิตขึ้น

some with adjustable strings,

บ้างก็มาพร้อมกับสายที่ปรับจูนได้

some with multiple playing surfaces,

บ้างก็สามารถเคาะตีได้หลายด้าน

and some with a snare mechansim.

บ้างก็สามารถทำเสียงแบบกลองแต๊ก

But the basic concept remains the same,

แต่แนวคิดพื้นฐานยังคงเดิม

and the story of the cajon shows

เรื่องราวของคาฮองแสดงให้เห็นว่า

that the simplest things can have the most amazing potential

แม้แต่สิ่งที่เรียบง่ายที่สุด ก็มีศักยภาพที่น่าทึ่ง

when you think outside and inside the box.

ถ้าคุณคิด ทั้งในและนอกกรอบ