Let's talk about sex - John Bohannon and Black Label Movement

พูดเรื่องเพศกัน - จอห์น โบแฮนนอน ( John Bohannon) และ แบลกค์ เลเบลล์ มูฟเมนท์ (Black Label Movement)

Transcriber: Andrea McDonough Reviewer: Bedirhan Cinar

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Kanawat Senanan

Let's talk about the facts of life.

มาพูดกันถึงข้อเท็จจริงของชีวิต

You remember that conversation you had when you were a kid

คุณจำได้ไหม บทสนทนาสมัยคุณยังเด็ก

about sex

เรื่องเพศ

or drugs

หรือยาเสพติด

with your parents or some trusted adult?

ที่คุณคุยกับพ่อแม่ หรือผู้ใหญ่ที่ไว้ใจ

Probably not

คงจำไม่ได้

because it's a myth.

เพราะมันเป็นนิทานหลอกลวง

You don't talk to kids about that stuff.

เราไม่พูดกับเด็กๆเรื่องนี้หรอก

It's just so embarrassing.

น่าอายจะตายไป

And, hey, maybe that's OK.

แต่ เอ๊ะ มันอาจจะโอเคนะ

We've been outsourcing the facts of life for decades.

เราก็เรียนรู้เรื่องชีวิตจากสื่อต่างๆ มาหลายสิบปี

We spend billions of dollars on it.

หมดเงินไปกับมันหลายสิบล้านเหรียญ

So, why talk to kids when you can just turn on the TV?

แล้วจะไปพูดกับเด็กทำไม แค่เปิดทีวีให้ดูก็ได้

I learned about drugs from an egg and a frying pan:

เรียนรู้เกี่ยวกับยาเสพติดจากไข่ไก่กับกระทะ

"This is drugs,

"นี่คือยา

and this is your brain on drugs.

และนี่คือสมองเมื่อเสพยา

Pssssssss.

ฉ่าาาาาา

Any questions?"

มีอะไรข้องใจไม๊?

Yeah, actually, I did.

เออ ใช่ ผมมี

But it's not about questions.

แต่ไม่ใช่คำถามนะ

It's about data.

แต่เป็นข้อมูล

In the 1980's when I was growing up,

ในช่วงยุค 1980 ตอนที่ผมกำลังโต

those data were terrifying parents:

ข้อมูลพวกนี้สร้างความหวาดกลัวให้พ่อแม่

1% of high school seniors had try heroin,

1% ของเด็กมัธยมปลายเคยเสพเฮโรอีน

12% hallucinogens,

ยากล่อมประสาท 12%

12% tranquilizers,

ยาระงับประสาท 12%

17% cocaine,

โคเคน 17%

26% stimulants,

สารกระตุ้นประสาท 26%

and over 50% of us had tried marijuana.

และกว่า 50% ของพวกเราเคยเสพกัญชา

It was an epidemic!

นี่มันระบาดไปทั่วเลย

At least, that's what they told us.

อย่างน้อย นั่นเป็นสิ่งที่พวกเขาบอกเรา

And marijuana was the gateway drug, leading to all the harder stuff.

และกัญชาก็เป็นหนทางไปสู่ยาเสพติด นำไปสู่สิ่งอื่นที่แย่กว่า

Of course, 92% of us were drinking alcohol,

แต่นอน 92% ของพวกเราดื่มแอลกอฮอล์

and that was killing more of us than all drugs combined.

และมันฆ่าเราไปมากกว่ายาเสพติดทั้งหมดรวมกัน

But, nevermind, it's legal.

แต่ ไม่ต้องห่วง มันถูกกฎหมาย

So we declared war on drugs!

ฉะนั้น เราจึงประกาศสงครามกับยาเสพติด

Nancy Reagan was our general.

แนนซี่ เรแกน คือแม่ทัพของเรา

All drugs will kill you, so just say, "No!"

ยาเสพติดจะฆ่าคุณ ฉะนั้น "ปฎิเสธ" เท่านั้น

Just say, "No!" to pot.

"ไม่เอา" กัญชา

Just say, "No!" to cocaine.

"ไม่เอา" โคเคน

Just say, "No!" to everything.

"ไม่เอา" อะไรทั้งนั้น

So simple!

ง่ายออก

If you want to save kids,

ถ้าคุณอยากปกป้องเด็กๆ

you have to scare the hell out of them!

หลอกพวกเขาให้กลัวหัวหดกันไปเลย

And we spent ridiculous amounts of money doing that.

และเราก็ใช้เงินมหาศาลไปกับมัน

Soon that war on drugs spread to become a war on sex.

ไม่นานสงครามต่อยาเสพติด ก็ลามมาเป็นสงครามต่อต้านเรื่องเพศ

We were pushing abstinence on kids to fight AIDS.

เรายัดเยียดให้เด็กงดเว้นเพศสัมพันธ์เพื่อจะสู้กับโรคเอดส์

And when all the data finally came home,

และเมื่อข้อมูลทั้งหมดรายงานกลับมา

guess what:

รู้อะไรไหม

completely ineffective.

มันไร้ประสิทธิผลโดยสิ้นเชิง

We love big solutions to big problems, don't we?

เราชอบใช้ทางออกใหญ่ๆ กับปัญหาใหญ่ๆ ใช่ไหม?

What if the facts of life don't work that way?

แล้วถ้าหากความจริงของชีวิตมันไม่ได้เป็นแบบนั้นหล่ะ?

What if the experience of having that conversation can't be mass-produced?

แล้วถ้ากลิ่นอายของการนั่งคุยกัน ไม่สามารถนำมาผลิตออกมาได้มากๆล่ะ?

What if it can't be scaled up?

แล้วถ้าหากมันขยายส่วนไม่ได้หล่ะ

Well, that would be very frustrating for everyone in this industry, wouldn't it?

อืม ถ้าอย่างนั้นมันก็คงน่าหงุดหงิดมาก สำหรับคนในอุตสาหกรรมนี้ ใช่ไหม?

And, many of them are really trying to help.

และ พวกเขาหลายๆ คนก็พยายามที่จะช่วยเหลือจริงๆ

Who, then?

ทีนี้ ต้องเป็นใครหล่ะ

Us.

พวกเรานั่นไง

We have to talk to kids.

พวกเราต้องพูดกับเด็กๆ

Openly and honestly.

อย่างเปิดเผยและสัตย์ซื่อ

But are we ready to be honest?

แต่เราพร้อมแล้วเหรอที่จะซื่อสัตย์

I don't think so.

ผมว่าไม่

We mythologize childhood.

เราทำให้วัยเยาว์เป็นเหมือนนิทาน

Mine was in Stone Mountain, Georgia,

เรื่องของผมเกิดขึ้นที่ สโตน เมาน์เทน รัฐจอร์เจีย

a completely typical 1980's American suburb.

เป็นอย่างย่านชานเมืองสไตล์อเมริกันยุค 1980 ทุกประการ

For the parents, a wholesome paradise of bridge parties and tennis games.

สำหรับพวกพ่อแม่ มันคือสวงสวรรค์ แห่งการเล่นไพ่บริจและตีเทนนิส

For us kids, we were all working on a secret research project,

แต่สำหรับเด็กๆ อย่างเรา พวกเราล้วนวางแผนวิจัยโครงการลับ

and our laboratory was in the woods after school,

และห้องทดลองของเราก็อยู่ในป่าหลังโรงเรียน

under the covers during sleep-overs,

โดยมีปฎิบัติการในช่วงไปค้างบ้านเพื่อน

really, any opportunity we could take

จริงๆ แล้วก็ทุกครั้งที่พวกเรามีโอกาส

to peel off our clothes and investigate.

ที่จะปลดเปลื้องเสื้อผ้า เพื่อจะสำรวจ

What were these things,

นี่มันอะไรกันนะ

bodies?

ร่างกาย

What do they do?

พวกมันมีไว้ทำไม

We had to figure them out

พวกเราต้องการที่จะเข้าใจ

and that's childhood.

และนั่นเป็นชีวิตเยาว์วัย

It's not just fun and games,

มันไม่ใช่มีแค่มีแค่เกมส์กับการเล่นสนุก

it's actually a Manhattan project of nakedness.

จริงๆ แล้วมันเป็นโปรเจคแมนฮัตตันแห่งเรื่องโป๊เปลือย

And then you walk into your first class in middle school,

และเมื่อคุณเดินเข้าไปในคาบแรกของโรงเรียนมัธยม

and the bomb goes off.

แล้วระเบิดมันก็ทำงาน

You are not just a body any more.

คุณไม่ใช่แค่ร่างกายอีกแล้ว

Oh no, now you are grotesque.

โอ้ ไม่นะ ตอนนี้คุณกลายเป็นตัวประหลาด

That's when the suffering really starts.

และนั่นก็แหละที่ความทุกข์เริ่มต้นจริงๆ

So, yeah, talk to kids.

ฉะนั้น คุยกับเด็กๆ

But if you are not honest about your own experiences first,

แต่ถ้าคุณไม่ซื่อสัตย์ต่อประสบการณ์ของคุณเองเสียก่อนแล้ว

everything you say smells like bullshit.

ทุกอย่างที่คุณพูดก็คือคำปลิ้นปล้อน

Don't worry, you can practice

ไม่ต้องห่วง คุณฝึกฝนได้

and you should start by talking to the one kid you definitely know:

และคุณก็ควรที่จะพูดกับเด็กคนที่คุณรู้จักจริงๆ

you.

ตัวคุณเอง

What kind of kid were you?

คุณเคยเป็นเด็กแบบไหน

What troubled you?

อะไรที่ทำคุณลำบากใจ

For me, it was age 13.

สำหรับผม ตอนที่อายุ 13

That was the worst year.

เป็นปีที่แย่ที่สุด

I was obsessively curious about sex

ผมหมกมุ่นใคร่รู้เกี่ยวกับเรื่องเพศ

and also deeply ashamed by it.

และก็รู้สึกอับอายอยู่ลึกๆ เพราะเรื่องนี้

It wasn't my only problem, of course, not by a long shot,

มันไม่ใช่แค่ปัญหาเดียวของผม แน่หล่ะ ผมมีปัญหาอีกมากมาย

but it was the beginning of a downward spiral.

แต่มันเป็นจุดเริ่มต้นของวังวนสู่เบื้องล่าง

And my bad luck was to hit bottom

และเป็นโชคร้ายของที่ผมรู้สึกตกต่ำที่สุด

while watching "The Wall" by Pink Floyd,

ขณะดู "The Wall" โดย พิงค์ ฟลอยด์

which is a bad idea for a miserable 13-year old high on weed.

ซึ่งมันเป็นความคิดที่แย่สำหรับเด็กอายุ 13 ปี ที่กำลังห่อเหึ่ยวและเมากัญชา

So, that night, for whatever reason,

และคืนนั้น ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม

it seemed like good idea to shave off my eyebrows,

มันราวกับว่าเป็นความคิดที่ดีที่จะโกนคิ้วออก

and then try to kill myself by swallowing all the pills in the bathroom,

และจากนั้นพยายามที่จะฆ่าตัวตายโดยกลืนยาจำนวนมาก ในห้องน้ำ

which was not at all fatal,

ซึ่งมันก็ไม่ได้ถึงตายเลย

but everyone noticed the eyebrows.

แต่ทุกคนสังเกตเห็นคิ้ว

And that made middle school extra fun.

และมันก็ทำให้โรงเรียนมันธยมสนุกมากขึ้น

So, what was your low point?

แล้วอะไรหล่ะที่เป็นจุดตกต่ำของคุณ

And if you could build a time machine to travel back and talk to that kid,

และถ้าคุณสามารถสร้างเครื่องย้อนเวลา ที่จะเดินทางกลับไปคุยกับเด็กคนนั้นได้

what would you say to yourself?

คุณจะพูดอะไรกับตัวเอง

For me, it was easy.

สำหรับผม มันง่ายครับ

All I really needed was someone to reassure me

สิ่งที่ผมต้องการจริงๆ คือใครสักคนที่ให้ความมั่นใจผม

that somehow I was a normal part of the universe.

ว่าไม่ว่ายังไงก็ตามผมก็เป็นส่วนหนึ่ง ที่เป็นปกติของจักรวาล

But I didn't feel like I could talk to anyone.

ถึงผมจะไม่ได้รู้สึกว่า ผมจะพูดกับใครก็ได้

And yet weirdly, I fully expected a time traveler

แต่มันก็แปลก ที่ผมหวังจะได้พบกับผู้ย้อนเวลา

to materialize at any time

ให้มาปรากฏกายต่อหน้าผม ตอนไหนก็ได้

because I was a geek.

เพราะว่าผมเป็นบ้าเทคโนโลยี

I didn't know if it would be my unborn son

ผมไม่รู้ว่าเขาจะเป็นลูกของผมที่ยังไม่เกิด

or a T-101 cyborg.

หรือหุ่นสังหาร T-101

But either one would be awesome!

แต่ไม่ว่าอย่างไหนมันก็โคตรเจ๋ง

Hey, it's me, yourself from the future, in the year 2012.

เฮ้ย นี่ฉันเอง ตัวแกจากอนาคต ปี 2012

I have crucial information for you, but not about the future, about the past,

ฉันมีข้อมูลสำคัญสำหรับแก แต่ไม่ได้เกี่ยวกับอนาคตนะ เกี่ยวกับอดีต

a billion years in the past, when this planet was covered with nothing but cells

หลายล้านปีในอดึต ตอนที่โลกใบนี้ปกคลุมไปด้วยเซลล์

and all they did was fight, eat, and divide;

และวันๆ มันก็สู้ กิน แล้วก็แบ่งตัว

fight, eat, and divide.

สู้ กิน แบ่งตัว

Except for one.

ยกเว้นตัวนึง

And that's your ancestor.

และนั่นมันแหละที่เป็นต้นตระกูลของแก

This cell enslaved other ones,

เซลล์นี้จับยึดเซลล์อื่นๆ ไว้

but master and slave became one.

แต่นายและบ่าวก็กลายเป็นหนึ่ง

And then those cells invented sex,

และเซลล์เหล่านั้นก็สร้างเพศ

and then they invented the first bodies

และมันก็สร้างร่างกาย

with each cell doing a different job,

แต่ละเซลล์ทำงานต่างกันไป

some smelling,

บ้างก็ดม

some moving,

บ้างก็เคลื่อนไหว

some eating.

บ้างก็กิน

And the job of sex went to a special cell called the gamete.

และงานเกี่ยวกับเพศก็ถูกมอบหมาย ให้กับเซลล์พิเศษเรียกว่า เซลล์สืบพันธ์ุ

And those bodies became giant.

และร่างกายก็ขยายตัวใหญ่ขึ้น

The distance to the next body was vast so they had to swim.

ระยะทางถึงอีกร่างกายหนึ่งนั้นกว้างใหญ่ พวกมันจึงต้องว่ายไป

Most would be lost and die so they were mass-produced.

ส่วนใหญ่ก็หายสาบสูญและตาย พวกมันก็เลยถูกผลิตขึ้นมาเป็นจำนวนมาก

Soon the oceans were a non-stop riot of sex and death

ไม่นาน มหาสมุทรก็เปรียบดั่งจราจลทางเพศ และความตายแบบไม่ว่างเว้น

until 500 million years ago, when the first beast crawled onto land.

จนกระทั้ง 500 ล้านปีที่แล้ว เมื่อสัตว์ตัวแรกคลานขึ้นบก

Land is hard

แผ่นดินนี่ช่างทารุน

because bodies are heavy.

เพราะว่าร่างกายมันชั่งหนักหน่วง

And the sun kills gametes.

แสงแสงแดดก็ฆ่าเซลล์สืบพันธ์ุ

To keep them safe,

เพื่อที่จะให้มันปลอดภัย

so deep inside of a body,

ลึกลงไปในร่างกาย

the mother builds a tiny ocean.

แม่ได้สร้างมหาสมุทรขนาดเล็กๆ

Outside are events of unimaginable violence.

ภายนอกเกิดเหตุการณ์รุนแรงเกินแก่จินตนาการ

Whole new forms of life are being created

รูปแบบใหม่ของชีวิตกำลังถูกสร้างสรรค์

only to be wiped away.

เพียงเพื่อที่จะถูกลบล้างออกไป

Millions of years are flashing by.

หลายล้านปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว

But in here, it's always the same.

แต่ในนี้ มันเหมือนเดิมเสมอ

Peace.

สงบสุข

Just peace.

เพียงแค่สงบสุข

Maybe we will never know why,

บางที เราคงจะไม่รู้ว่าทำไม

but of all the possible bodies that have appeared on this planet,

แต่ว่ารูปแบบร่างกายทั้งหมดที่น่าจะเป็นไปได้ที่ปรากฎบนโลก

it was this one,

มันก็อันนี้แหละ

bilaterally symmetric,

สมมาตรสองส่วน

warm-blooded,

เลือดอุ่น

bigger than a mouse,

ใหญ่กว่าหนู

smaller than a horse,

เล็กกว่าม้า

2 legs, 10 toes,

สองขา สิบนิ้ว

no tail,

ไม่มีหาง

big brain,

สมองใหญ่

language,

ภาษา

technology,

เทคโนโลยี

and civilization

rising and falling for thousands of years.

และความศิวิไลซ์

เจริญและถดถอยเป็นเช่นนี้มาหลายพันปี

And here you are,

และก็มาเป็นแก

a 13-year old human

มนุษย์ อายุ 13 ปี

perplexed and embarrassed about sex.

ผู้ซึ่งงุนงงและอับอายเกี่ยวกับเรื่องเพศ

That's what I came here to tell you:

นี่แหละที่ฉันกลับมาบอกแก

we don't know why sex evolved nor why it persists.

เราไม่รู้ว่าทำไมเพศจึงวิวัฒนาการขึ้นมา ไม่รู้ว่าทำไมมันคงอยู่

Why don't we just clone ourselves like all life did a billion years ago?

ทำไมเราไม่โคลนตัวเองเหมือนกับที่ชีวิตอื่นๆ ทำเมื่อหลายพันล้านปีก่อน

It's so much more efficient.

มันได้ผลกว่าตั้งเยอะ

We would all have babies, no mates.

พวกเราทุกคนจะมีทารก ไม่ต้องมีคู่

It could be that children who are genetically different from each other are protected from disease.

อาจเป็นเพราะว่าเด็กที่มีความแตกต่างทางพันธุกรรม จากคนอื่นจะสามารถต้านทานโรคได้

And that is still our best guess.

และนั่นก็ยังเป็นการเดาที่ดีที่สุดของเรา

So be comforted to know that even in the distant future,

ฉะนั้นสบายใจเถอะว่า แม้ว่าในอนาคตอันไกลโพ้น

in the year 2012,

ในปี 2012

we still don't know what sex is for.

เราก็ยังไมรู้ว่าเพศมีไว้ทำไม

It is perplexing.

มันน่างุ่นงง

You shouldn't be embarrassed by it.

แกไม่ต้องอายเพราะมัน

Sex is a beautiful puzzle.

เรื่องเพศเป็นปริศนาที่สวยงาม

And without it, you simply would not be here.

และถ้าไม่มีมัน แกก็ไม่ได้มาอยู่ตรงนี้หรอก

By the way,

อ้อ แล้วอีกอย่าง

be nice to your little sister.

ทำตัวดีๆ กับน้องสาวนะ

She's your best friend. You'll see.

เธอเป็นเพื่อนที่ดี แล้วแกจะเข้าใจ