Let's talk about sex - John Bohannon and Black Label Movement

بیایید از سکس حرف بزنیم - جان بوهانون و گروه بِلک لِیبل موومنت

Transcriber: Andrea McDonough Reviewer: Bedirhan Cinar

Translator: Mana Ahmady Reviewer: Shahram Eatezadi

Let's talk about the facts of life.

بگذارید درباره‌ی حقایق زندگی حرف بزنیم.

You remember that conversation you had when you were a kid

آن گفتگویی را در دوران کودکی به یاد میارید

about sex

که درباره‌ی سکس

or drugs

یا مواد مخدر

with your parents or some trusted adult?

با پدر و مادرتان و یا یک بزرگ‌تر قابل اعتماد داشتید؟

Probably not

شاید نه

because it's a myth.

چون این یک افسانه‌ست.

You don't talk to kids about that stuff.

شما با بچه‌ها درباره‌ی این‌جور چیزها حرف نمی‌زنید.

It's just so embarrassing.

خیلی خجالت‌آورست.

And, hey, maybe that's OK.

و، هی، شاید درست هم همین باشد.

We've been outsourcing the facts of life for decades.

ما دهه‌هاست که حقایق زندگی را به بیرون از حیطه‌ی خودمان حواله دادیم.

We spend billions of dollars on it.

ما میلیاردها دلار برای این خرج می‌کنیم.

So, why talk to kids when you can just turn on the TV?

پس، چرا با بچه‌ها حرف بزنیم در حالی‌که می‌تونیم تلویزیون را روشن کنیم؟

I learned about drugs from an egg and a frying pan:

من درباره‌ی مواد از روی یک تخم‌مرغ و یک ماهیتابه چیز یاد گرفتم:

"This is drugs,

«این مواد مخدرست،

and this is your brain on drugs.

و این مغز شما تحت تاثیر موادست.

Pssssssss.

پسسسسسس.

Any questions?"

سوالی دارید؟»

Yeah, actually, I did.

آره، در واقع، داشتم.

But it's not about questions.

اما اینجا کاری به سوال‌ها ندارم.

It's about data.

به داده‌ها کار دارم.

In the 1980's when I was growing up,

در دهه‌ی ۱۹۸۰ وقتی من داشتم بزرگ می‌شدم،

those data were terrifying parents:

این داده‌ها پدر مادرها را وحشت‌زده کرده بود:

1% of high school seniors had try heroin,

٪۱ از سال آخری‌های دبیرستان هروئین را تجربه کرده بودند،

12% hallucinogens,

٪۱۲ مواد توهم‌زا را،

12% tranquilizers,

٪۱۲ آرام بخش ها،

17% cocaine,

٪۱۷ کوکایین،‍‍

26% stimulants,

٪۲۶ داروهای محرک،

and over 50% of us had tried marijuana.

و بیش از ۵۰٪ از ما حشیش را تجربه کرده بودیم.

It was an epidemic!

یک بیماری همه‌گیر بود!

At least, that's what they told us.

دست‌کم، این چیزی بود که آنها به ما گفتند.

And marijuana was the gateway drug, leading to all the harder stuff.

و حشیش یک دروازه بود، که شما را به کلی موضوع دشوارتر هدایت می‌کرد.

Of course, 92% of us were drinking alcohol,

البته، ۹۲٪ از ماها الکل می‌نوشیدیم،

and that was killing more of us than all drugs combined.

و آن، تعداد بیشتری از ما را در مقایسه با مجموع دیگر مخدرها به کشتن می‌داد.

But, nevermind, it's legal.

اما، مهم نیست، الکل قانونی‌ست.

So we declared war on drugs!

بنابراین ما به روی مواد مخدر اعلان جنگ کردیم!

Nancy Reagan was our general.

نانسی ریگان فرمانده ما بود. (اشاره به کمپین مبارزه با مواد مخدر توسط همسر رییس‌جمهور آمریکا رونالد ریگان)

All drugs will kill you, so just say, "No!"

همه‌ی مخدرها تو را می‌کشند، پس فقط بگو: «نه!»

Just say, "No!" to pot.

فقط بگو: «نه!» به علف.

Just say, "No!" to cocaine.

فقط بگو: «نه!» به کوکایین.

Just say, "No!" to everything.

فقط بگو: «نه!» به همه‌چیز.

So simple!

خیلی ساده‌ست!

If you want to save kids,

اگر می‌خواید بچه‌ها را نجات بدید،

you have to scare the hell out of them!

باید یک کاری کنید که از ترس قالب تهی کنند!

And we spent ridiculous amounts of money doing that.

و ما مبالغ دیوانه واری را برای انجام آن خرج کردیم.

Soon that war on drugs spread to become a war on sex.

به زودی جنگ علیه مواد گسترش یافت تا تبدیل به جنگی شد علیه سکس.

We were pushing abstinence on kids to fight AIDS.

ما بچه‌ها را وادار به پارسایی می‌کنیم تا با ایدز مبارزه کنیم.

And when all the data finally came home,

و وقتی سرانجام داده‌ها را بررسی کردیم،

guess what:

حدس بزنید:

completely ineffective.

کاملا بی‌اثر.

We love big solutions to big problems, don't we?

ما دوست داریم برای مشکل‌های بزرگ راه‌حل‌های بزرگ پیدا کنیم، نه؟

What if the facts of life don't work that way?

اگر واقعیت‌های زندگی این‌جوری کار نکنند چی؟

What if the experience of having that conversation can't be mass-produced?

اگر تجربه‌ی داشتن آن گفتگو امکان تولید انبوه را نداشته باشد چی؟

What if it can't be scaled up?

اگر ممکن نباشد که در مقیاس بزرگ تقلید بشه چی؟

Well, that would be very frustrating for everyone in this industry, wouldn't it?

خب، این برای هرکسی که در این صنعت باشد خیلی مایوس‌کننده می‌شه، نه؟

And, many of them are really trying to help.

و، خیلی از آنها واقعا نیت خوبی دارند.

Who, then?

پس، چه کسی؟

Us.

ما.

We have to talk to kids.

ما باید با بچه‌ها حرف بزنیم

Openly and honestly.

آزادانه و صادقانه.

But are we ready to be honest?

اما آیا ما به راستی صادق هستیم؟

I don't think so.

گمان نکنم.

We mythologize childhood.

ما کودکی را اسطوره‌ای می‌:کنیم.

Mine was in Stone Mountain, Georgia,

کودکی من در اِستون مانتینز گذشت، در جورجیا.

a completely typical 1980's American suburb.

یک حومه‌ی شهر کاملا معمولی آمریکایی در دهه‌ی ۱۹۸۰.

For the parents, a wholesome paradise of bridge parties and tennis games.

برای پدر مادرها، یک بهشت سالم و بی‌خطر از مهمانی‌های بازی ورق و تنیس بود.

For us kids, we were all working on a secret research project,

برای ما بچه‌ها، همه‌ی ما داشتیم روی یک پروژه‌ی پژوهشی سری کار می‌کردیم

and our laboratory was in the woods after school,

و آزمایشگاه ما بعد از مدرسه در جنگل بود،

under the covers during sleep-overs,

و زیر پتوها وقتی خانه‌ی هم‌شاگردی‌هامان می‌خوابیدیم،

really, any opportunity we could take

واقعا، از هر فرصتی استفاده می‌کردیم

to peel off our clothes and investigate.

که لباس‌هامان را بکَنیم و کند و کاو کنیم.

What were these things,

این‌ها دیگر چه جور چیزی هستند،

bodies?

این بدن‌ها؟

What do they do?

چی کار می‌کنند؟

We had to figure them out

باید سر از کارشان در می‌آوریم

and that's childhood.

و این کودکی‌ست.

It's not just fun and games,

کودکی تنها بازی وتفریح نیست،

it's actually a Manhattan project of nakedness.

در اصل کودکی پروژه‌ی فوق سری بُمبِ برهنگی‌ست.

And then you walk into your first class in middle school,

و بعد پا می‌گذارید به نخستین کلاس در راهنمایی،

and the bomb goes off.

و بمب منفجر می‌شه.

You are not just a body any more.

شما دیگر تنها یک بدن نیستید.

Oh no, now you are grotesque.

وای نه، حالا شما یک موجود مضحک و متناقض [گروتسک] هستید.

That's when the suffering really starts.

و این زمانی‌ست که رنج کشیدن واقعا آغاز می‌شه.

So, yeah, talk to kids.

بنابراین، آره، با بچه‌ها حرف بزنید.

But if you are not honest about your own experiences first,

اما اگر پیش از همه درباره‌ی تجربه‌های خودتان با آنها صادق نباشید،

everything you say smells like bullshit.

هر چیزی که بگید بوی گند می‌گیرد.

Don't worry, you can practice

نگران نباشید، می‌تونید تمرین کنید

and you should start by talking to the one kid you definitely know:

و باید با حرف زدن با کودکی آغاز کنید که بی‌برو برگرد می‌شناسیدش:

you.

خودتان.

What kind of kid were you?

شما چه‌جور بچه‌ای بودید؟

What troubled you?

چی آزارتان می‌داد؟

For me, it was age 13.

برای من، سن ۱۳ سالگی بود.

That was the worst year.

بدترین سال، آن سال بود.

I was obsessively curious about sex

من وسواس‌گونه درباره‌ی سکس کنجکاو بودم

and also deeply ashamed by it.

و عمیقا هم ازش شرمنده بودم.

It wasn't my only problem, of course, not by a long shot,

البته، به هیچ وجه، این تنها مشکل من نبود،

but it was the beginning of a downward spiral.

اما آغاز این چنبره‌ی رو به تباهی بود.

And my bad luck was to hit bottom

و از شانس بد من ضربه‌ی کاری وقتی بود

while watching "The Wall" by Pink Floyd,

که داشتم «دیوار» پینک‌فلوید را تماشا می‌کردم،

which is a bad idea for a miserable 13-year old high on weed.

که تماشاش ایده‌ی بدی برای یک بچه‌ی سیزده‌ساله‌ی فلک‌زده که خمار علف باشه، بود.

So, that night, for whatever reason,

بنابراین آن شب، به هر دلیلی،

it seemed like good idea to shave off my eyebrows,

ایده‌ی خوبی به نظر می‌آمد که ابروهام را بتراشم،

and then try to kill myself by swallowing all the pills in the bathroom,

و با بلعیدن همه‌ی قرص‌های دستشویی تلاش کنم خودم را بکشم،

which was not at all fatal,

که البته قرص‌ها به هیچ‌وجه کشنده نبودند،

but everyone noticed the eyebrows.

اما همه متوجه ابروها شدند.

And that made middle school extra fun.

و این راهنمایی را حتی مفرح‌تر کرد.

So, what was your low point?

خب، زمان فروپاشی شما کی بود؟

And if you could build a time machine to travel back and talk to that kid,

و اگر می‌تونستید یک ماشین زمان بسازید و برگردید و با آن کودک صحبت کنید،

what would you say to yourself?

به خودتان چی می‌گفتید؟

For me, it was easy.

برای من، آسان بود.

All I really needed was someone to reassure me

همه‌ی آنچه که نیاز داشتم بشنوم این بود که یکی مطمئنم کند

that somehow I was a normal part of the universe.

که یک‌جورایی من یک عضو معمولی از کیهان هستم.

But I didn't feel like I could talk to anyone.

اما من حال حرف زدن با هیچکس را نداشتم.

And yet weirdly, I fully expected a time traveler

و خیلی عجیب بود، من کاملا انتظار یک مسافر زمان را می‌کشیدم

to materialize at any time

که یک زمانی ناگهان ظاهر بشه

because I was a geek.

آخه من از این خوره‌ها بودم.

I didn't know if it would be my unborn son

من نمی‌دانستم که این مسافر، پسر هنوز به دنیا نیامده‌ی من‌ست

or a T-101 cyborg.

یا یک آدم مکانیکی (سایبورگ) تی-۱۰۱.

But either one would be awesome!

اما هرکدام هم که بود عالی می شد.

Hey, it's me, yourself from the future, in the year 2012.

هی، این منم، خود تو از آینده، در سال ۲۰۱۲.‍‍

I have crucial information for you, but not about the future, about the past,

برات اطلاعات سرنوشت‌سازی به همراه آوردم، اما نه از آینده، درباره‌ی گذشته،

a billion years in the past, when this planet was covered with nothing but cells

یک میلیارد سال پیش، هنگامی که این سیاره از سلول پوشیده شده‌ بود

and all they did was fight, eat, and divide;

و همه‌ی کار آنها این بود که بجنگند، بخورند، و تقسیم بشن؛

fight, eat, and divide.

جنگیدن، خوردن، تقسیم شدن.

Except for one.

به جز یکی از آنها.

And that's your ancestor.

و آن جد تو بود.

This cell enslaved other ones,

این سلول دیگران را به بردگی کشید،

but master and slave became one.

اما ارباب و برده یکی شدند.

And then those cells invented sex,

و بعد این سلول‌ها سکس را ابداع کردند،

and then they invented the first bodies

و بعد آنها نخستین بدن‌ها را پدید آوردند

with each cell doing a different job,

که هر سلول در آنها یک کار می‌کرد،

some smelling,

بعضی بو می‌کشیدند،

some moving,

بعضی حرکت می‌کردند،

some eating.

برخی می‌خوردند.

And the job of sex went to a special cell called the gamete.

و وظیفه‌ی سکس به عهده‌ی سلول ویژه‌ای گذاشته شد به نام یاخته‌ی جنسی (زامه - گامِت).

And those bodies became giant.

و آن بدن‌ها غول‌پیکر شدند.

The distance to the next body was vast so they had to swim.

فاصله تا بدن بعدی بسیار زیاد بود بنابراین ناچار شدند شنا کنند.

Most would be lost and die so they were mass-produced.

بیشترشان ممکن بود کم بشن و بمیرن بنابراین در شمارگان بسیار تولید شدند.

Soon the oceans were a non-stop riot of sex and death

خیلی زود اقیانوس‌ها معرکه‌ای شد از سکس و مرگ

until 500 million years ago, when the first beast crawled onto land.

تا ۵۰۰ میلیون سال پیش، هنگامی‌که نخستین هیولا به درون خشکی خزید.

Land is hard

خشکی سخت بود

because bodies are heavy.

جون بدن‌ها سنگین بودند.

And the sun kills gametes.

و آفتاب زامه‌ها را می‌کشت.

To keep them safe,

برای امن نگاه‌داشتن آنها،

so deep inside of a body,

در جایی پنهان در درون بدن،

the mother builds a tiny ocean.

مادر یک اقیانوس کوچک ساخت.

Outside are events of unimaginable violence.

بیرون از آنجا رویدادها به طور غیرقابل تصوری خشونت‌بار بودند.

Whole new forms of life are being created

شکل‌های تازه‌ای از زندگی در حال پدیداری بود

only to be wiped away.

که قرار بود به زودی محو بشه.

Millions of years are flashing by.

میلیون‌ها سال به سرعت گذشت.

But in here, it's always the same.

اما در اینجا، همیشه همه چیز یکسان بود.

Peace.

آرامش.

Just peace.

فقط آرامش.

Maybe we will never know why,

شاید هرگز نفهمیم چرا،

but of all the possible bodies that have appeared on this planet,

اما از میان همه‌ی بدن‌های ممکنی که در این سیاره پدید‌ آمدند،

it was this one,

این یکی بود،

bilaterally symmetric,

دارای تقارن دوسویه،

warm-blooded,

خونگرم،

bigger than a mouse,

بزرگ‌تر از یک موش،

smaller than a horse,

کوچک‌تر از یک اسب،

2 legs, 10 toes,

دوپا، ده انگشت،

no tail,

بدون دم،

big brain,

مغز بزرگ،

language,

زبان،

technology,

فن‌آوری،

and civilization

rising and falling for thousands of years.

و تمدن

افتان و خیزان برای هزاران سال پیش آمد.

And here you are,

و این تویی،

a 13-year old human

یک انسان ۱۳ ساله

perplexed and embarrassed about sex.

سردرگم و شرم‌زده درباره‌ی سکس.

That's what I came here to tell you:

این چیزی‌ست که من به اینجا آمدم که به تو بگم:

we don't know why sex evolved nor why it persists.

ما نمی‌دانیم که سکس چرا تکامل یافت یا چرا باقی ماند.

Why don't we just clone ourselves like all life did a billion years ago?

چرا ما به تقسیم سلولی ادامه ندادیم همان‌طور که میلیون‌ها سال این کار را کردیم؟

It's so much more efficient.

خیلی کارآمدتر بود.

We would all have babies, no mates.

همه‌مان بچه می‌داشتیم، اما زوجی نه.

It could be that children who are genetically different from each other are protected from disease.

می‌تونه اینطور باشه که کودکانی که از نظر ژنتیکی با هم فرق دارند در برابر بیماری‌ها مقاوم‌تر هستند.

And that is still our best guess.

و این هنوز بهترین حدس ماست.

So be comforted to know that even in the distant future,

بنابراین خیالت راحت باشه که حتی در آینده‌ی دور،

in the year 2012,

در سال ۲۰۱۲،

we still don't know what sex is for.

ما هنوز نمی‌دانیم که سکس برای چی هست.

It is perplexing.

این گیچ کننده‌ست.

You shouldn't be embarrassed by it.

تو نباید به خاطر آن شرمنده باشی.

Sex is a beautiful puzzle.

سکس معمای زیبایی‌ست.

And without it, you simply would not be here.

و بدون آن، خیلی ساده تو اینجا نبودی.

By the way,

به هرحال،

be nice to your little sister.

با خواهر کوچکت مهربان باش.

She's your best friend. You'll see.

او بهترین دوستت است. خواهی دید.