The fight for the right to vote in the United States - Nicki Beaman Griffin

Translator: Varintorn Tacha Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

When the next general election rolls around,

เมื่อการเลือกตั้งทั่วไปครั้งหน้าใกล้เข้ามา

who will be eligible to show up at the polls

ใครจะมีสิทธิ์ไปที่หีบเลือกตั้ง

and vote for the President of the United States?

และลงคะแนนเสียงให้ ประธานาธิบดีแห่งสหรัฐอเมริกาล่ะ

It's really pretty simple.

มันง่ายนิดเดียว

If you are at least 18 years old,

หากคุณอายุอย่างน้อย 18 ปีบริบูรณ์

a citizen of the U.S.,

เป็นพลเมืองของสหรัฐฯ

and a resident of a state,

และเป็นผู้มีที่อยู่ในสักรัฐ

you can vote,

คุณก็มีสิทธิ์เลือกตั้ง

assuming, that is, you are not a felon.

โดยสมมติว่าคุณไม่เคยกระทำความผิดอาญาละนะ

Seems about right.

ก็ประมาณนี้แหละ

After all, the United States prides itself

ท้ายที่สุดแล้ว สหรัฐอเมริกาภาคภูมิใจ

on being a democracy,

ในการเป็นประชาธิปไตย

or a government in which the ultimate authority

หรือรัฐบาลที่ผู้มีอำนาจสูงสุด

lies with the citizens of the nation.

อยู่กับพลเมืองของประเทศ

But it was not always this way.

แต่มันก็ไม่ได้เป็นเช่นนี้มาตั้งแต่ต้น

In 1789, George Washington won

ค.ศ. 1789 จอร์จ วอชิงตัน ชนะ

the electoral college with 100% of the vote,

คณะผู้เลือกตั้งด้วยคะแนนเสียง 100%

แต่คะแนนเสียงของใครล่ะ

but whose vote was it?

Probably not yours.

น่าจะไม่ใช่ของคุณแน่ ๆ

Only 6% of the entire United States population

มีเพียง 6% ของประชากรสหรัฐอเมริกาทั้งหมดเท่านั้น

was allowed to vote at all.

ที่ได้รับอนุญาตให้ลงคะแนนเสียงได้

Voting was a right

that only white, male property owners

การลงคะแนนเสียงเป็นสิทธิที่สงวนไว้ให้แค่ คนขาวเพศชาย

were allowed to exercise.

และเป็นเจ้าของที่ดินเท่านั้น

By the 1820s and 1830s,

ในช่วงทศวรรษที่ 1820 และ 1830

the American population was booming

ประชากรอเมริกันกำลังเติบโต

from the east coast into the western frontier.

จากชายฝั่งตะวันออกไปจนถึงชายแดนด้านตะวันตก

Frontier farmers were resilient,

เกษตรกรชายแดนมีความมั่นคง พึ่งพาตนเองได้

self-reliant,

and mostly ineligible to vote

และส่วนใหญ่ไม่มีสิทธิ์ลงคะแนนเสียง

because they did not own land.

เพราะพวกเขาไม่มีที่ดินเป็นของตัวเอง

As these new areas of the nation became states,

เมื่อพื้นที่ใหม่ของประเทศกลายเป็นรัฐ

they typically left out

พวกเขามักจะยกเว้น

the property requirement for voting.

ข้อกำหนดด้านที่ดินในการลงคะแนนเสียง

Leaders such as Andrew Jackson,

ผู้นำอย่าง แอนดรูว์ แจ็กสัน

the United State's first common man President,

ประธานาธิบดีสามัญชน คนแรกของสหรัฐอเมริกา

promoted what he called universal suffrage.

ส่งเสริมสิ่งที่เขาเรียกว่า สิทธิออกเสียงเลือกตั้งทั่วไป

Of course, by universal suffrage,

แน่นอนว่า สิทธิออกเสียงเลือกตั้งทั่วไป

Jackson really meant universal white, male suffrage.

แจ็กสันหมายถึงสิทธิออกเสียงเลือกตั้งทั่วไป ของคนขาวเพศชาย

All he emphasized was getting rid

สิ่งที่เขาเน้นย้ำคือการยกเลิก

of the property requirement for voting,

ข้อกำหนดที่ดิน เพื่อมีสิทธิเลือกตั้ง

not expanding the vote beyond white men.

ไม่ใช่ขยายสิทธิ์การลงคะแนนเสียง ไปไกลกว่าคนผิวขาวเพศชาย

By the 1850s, about 55% of the adult population

ในช่วงทศวรรษที่ 1850 ประมาณ 55% ของประชากรผู้ใหญ่

was eligible to vote in the U.S.,

มีสิทธิ์ลงคะแนนเสียงในสหรัฐอเมริกา

much better than 6%,

ซึ่งดีกว่า 6% มาก

but far from everybody.

แต่ก็ยังห่างไกลจากคำว่า ทุกคน

Then, in 1861,

จากนั้นในปี ค.ศ. 1861

the American Civil War began

สงครามกลางเมืองอเมริกาได้เริ่มขึ้น

largely over the issue of slavery

จากประเด็นเรื่องทาสและสิทธิของรัฐ

and states' rights in the United States.

ในสหรัฐอเมริกาเป็นส่วนใหญ่

When it was all over,

เมื่อสงครามจบลง

the U.S. ratified the 15th Amendment,

สหรัฐฯ ให้สัตยาบันต่อคำแปรญัตติครั้งที่ 15

which promised that a person's right to vote

ซึ่งสัญญาว่าจะไม่สามารถปฏิเสธสิทธิ ในการลงคะแนนเสียงของบุคคล

could not be denied

based on race,

จากเชื้อชาติ สีผิว

color,

or previous condition as a slave.

หรือสภาพความเป็นทาสในอดีตได้

This meant that black men,

ซึ่งหมายความว่า คนดำเพศชาย

newly affirmed as citizens of the U.S.,

ซึ่งได้รับการยืนยันว่า เป็นพลเมืองของสหรัฐอเมริกา

จะได้รับสิทธิ์ลงคะแนนเสียงได้

would now be allowed to vote.

Of course, laws are far from reality.

แน่นอนว่า กฎหมายมาตรานี้ ยังห่างไกลจากความเป็นจริง

Despite the promise of the 15th Amendment,

แม้จะมีคำสัญญาในคำแปรญัตติครั้งที่ 15

intimidation kept African-Americans

แต่การข่มขู่ทำให้ชาวแอฟริกันอเมริกัน

from exercising their voting rights.

ไม่สามารถใช้สิทธิลงคะแนนเสียงของตนได้

States passed laws that limited

รัฐต่าง ๆ ผ่านกฎหมายที่จำกัด

the rights of African-Americans to vote,

สิทธิของชาวแอฟริกันอเมริกัน

including things like literacy tests,

รวมถึงสิ่งต่าง ๆ เช่น การสอบการอ่านเขียน

which were rigged

ซึ่งถูกควบคุมไม่ให้

so that not even literate African-Americans

แม้แต่ผู้ที่มีการศึกษา

were allowed to pass,

มีสิทธิ์เลือกตั้ง

and poll taxes.

และรัชชูปการ

So, despite the 15th Amendment,

ดังนั้นแม้จะมีคำแปรญัตติครั้งที่ 15

by 1892, only about 6% of black men

ภายในปี ค.ศ. 1892 มีเพียงชายผิวดำประมาณ 6%

in Mississippi were registered to vote.

ในมิสซิสซิปปีเท่านั้นที่ได้ ลงทะเบียนเลือกตั้ง

By 1960, it was only 1%.

ภายในปี ค.ศ. 1960 เหลือเพียง 1% เท่านั้น

And, of course, women were still totally out

และแน่นอนว่า ผู้หญิงยังคงไม่อยู่ใน

of the national voting picture.

การเลือกตั้งแม้แต่น้อย

It wasn't until 1920

จนกระทั่งถึงปี ค.ศ. 1920

that the women's suffrage movement

ขบวนการเรียกร้องสิทธิเลือกตั้งของสตรี ได้รับชัยชนะหลังการต่อสู้ยาวนาน 30 ปี

won their 30-year battle,

and the 19th Amendment finally gave women the vote,

และคำแปรญัตติครั้งที่ 19 ได้ให้สิทธิ์ แก่สตรีในที่สุด

well, white women.

ก็ แค่คนขาวเพศหญิงละนะ

The restrictions on African-Americans,

ข้อจำกัดสิทธอของชาวแอฟริกันอเมริกัน

including African-American women,

รวมถึงผู้หญิงแอฟริกันอเมริกัน ยังคงอยู่

remained.

After World War II,

หลังสงครามโลกครั้งที่สอง

many Americans began to question

ชาวอเมริกันจำนวนมากเริ่มตั้งคำถาม

the state of U.S. democracy.

ถึงสถานะของระบอบประชาธิปไตยของสหรัฐฯ

How could a nation that fought

ชาติที่ต่อสู้เพื่อเสรีภาพ

for freedom and human rights abroad

และสิทธิมนุษยชนในต่างประเทศจะไปได้อย่างไร

come home and deny suffrage based on race?

เมื่อในประเทศยังคงปฏิเสธ การลงคะแนนเสียงจากเชื้อชาติ

The modern civil rights movement

ขบวนการสิทธิพลเมืองยุคใหม่

began in the 1940s with those questions in mind.

เริ่มต้นขึ้นในทศวรรษที่ 1940 พร้อม คำถามเหล่านั้นอยู่ในใจ

After years of sacrifice,

หลังจากการเสียสละ การนองเลือด และความเจ็บปวดมาหลายปี

bloodshed,

and pain,

the United States passed

ในที่สุด สหรัฐอเมริกาก็ได้ผ่านกฎหมายสิทธิ ในการออกเสียงลงคะแนนปี 1965

the Voting Rights Act of 1965,

finally eliminating restrictions

และได้ยกเลิกข้อจำกัดต่าง ๆ เช่น

such as literacy tests

การทดสอบการอ่านออกเขียนได้ และการคุ้มครองสิทธิในการเลือกตั้ง

and protecting the voting rights

promised under the 15th Amendment to the Constitution.

ตามสัญญาภายใต้ คำแปรญัตติรัฐธรรมนูญฉบับที่ 15

Now, any citizen over the age of 21 could vote.

ตอนนี้พลเมืองคนใดก็ตามที่อายุเกิน 21 ปี สามารถลงคะแนนเสียงได้

All seemed well

ทุกอย่างดูราบรื่นดี

until the United States went to war.

จนกระทั่งสหรัฐฯ เข้าสู่สงคราม

When the Vietnam War called up all men

เมื่อสงครามเวียดนามเกณฑ์ผู้ชายทุกคน

age 18 and over for the draft,

ที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไปเข้ากองทัพ

many wondered whether it was fair

หลายคนสงสัยว่าจะยุติธรรมหรือไม่

to send men who couldn't vote to war.

ที่จะส่งผู้ชายที่ยังเลือกตั้งไม่ได้ ให้เข้าร่วมสงคราม

In 1971, the 26th Amendment to the Constitution

ในปี ค.ศ. 1971 การแก้ไขรัฐธรรมนูญครั้งที่ 26

made all citizens 18 and older

ทำให้พลเมืองทุกคนที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป

eligible to vote,

มีสิทธิ์ลงคะแนนเสียง

the last major expansion of voting rights

ซึ่งเป็นการขยายสิทธิในการลงคะแนนเสียง ครั้งใหญ่ครั้งสุดท้ายในสหรัฐอเมริกา

in the United States.

Today, the pool of eligible voters in the U.S.

ปัจจุบัน กลุ่มผู้มีสิทธิ์ลงคะแนนเสียง ในสหรัฐอเมริกา

is far broader and more inclusive

มีวงกว้างและครอบคลุมมากขึ้นกว่าที่เคย

than ever before in U.S. history.

ในประวัติศาสตร์ของสหรัฐอเมริกา

But, of course, it's not perfect.

แต่แน่นอนว่า มันไม่สมบูรณ์แบบ

There are still active efforts

ยังคงมีความพยายาม

to suppress some groups from voting,

ที่จะยกเลิกบางกลุ่มจากการลงคะแนนเสียง

and only about 60% of those who can vote do.

และมีเพียงประมาณ 60% ของผู้ที่สามารถ ลงคะแนนเสียงได้เท่านั้นที่ทำได้

Now that you know all the hard work

ตอนนี้คุณรู้ความยากลำบากทั้งหมด

that went into securing the right to vote,

ในการรักษาสิทธิในการลงคะแนนเสียงแล้ว

what do you think?

คุณคิดอย่างไรบ้างล่ะ

Do enough citizens have the right to vote now?

ประชาชนมีสิทธิลงคะแนนเสียงเพียงพอหรือไม่

And among those who can vote,

และในบรรดาคนที่ลงคะแนนได้

why don't more of them do it?

ทำไมไม่มากกว่านี้ล่ะ