What you might not know about the Declaration of Independence - Kenneth C. Davis

เรื่องที่คุณอาจไม่เคยรู้เกี่ยวกับคำประกาศอิสรภาพ - เคนเนธ ซี เดวิส (Kenneth C. Davis)

Translator: Rawee Ma Reviewer: Vera Chicharito

"มนุษย์ทุกคนถูกสร้างมาเท่าเทียมกัน

"All men are created equal

and they are endowed with the rights to

และสิทธิที่ได้รับมอบไว้แต่กำเนิดได้แก่

life, liberty and the pursuit of happiness."

ชีวิต เสรีภาพ และการแสวงหาความสุข"

Not so fast, Mr. Jefferson!

ไม่ต้องรีบร้อน คุณเจฟเฟอร์สัน!

These words from the Declaration of Independence,

คำโปรยจากคำประกาศอิสรภาพนี้

and the facts behind them, are well known.

และความจริงเบื้องหลังคำประกาศ ดังกล่าวเป็นที่รู้จักกันดี

In June of 1776,

มิถุนายน ปี ค.ศ.1776

a little more than a year after the war against England began

หนึ่งปีให้หลังเพียงเล็กน้อยภายหลัง สงครามต่อต้านอังกฤษได้เริ่มต้นขึ้น

with the shots fired at Lexington and Concord,

ด้วยการปะทะกัน ที่เล็กซิงตันและคองคอร์ด

the Continental Congress was meeting in Philadelphia

สภาแห่งภาคพื้นทวีป ได้จัดประชุมที่ฟิลาเดลเฟีย

to discuss American independence.

เพื่อหารือเรื่องเอกราชของอเมริกัน

After long debates, a resolution of independence

หลังจากการถกเถียงกันอย่างยาวนาน มติเรื่องเอกราช

was approved on July 2, 1776.

ก็ได้รับการให้สัตยาบัน เมื่อวันที่ 2 กรกฏาคม ค.ศ. 1776

America was free!

อเมริกาเป็นอิสระแล้ว!

And men like John Adams thought we would celebrate that date forever.

และคนอย่าง จอห์น อดัมส์ ก็คิดว่า เราน่าจะเฉลิมฉลองวันที่นี้ไปตลอด

But it was two days later that the gentlemen in Congress

และในเวลาสองวันต่อมา บรรดาผู้แทนรัฐในสภาคองเกรส

voted to adopt the Declaration of Independence,

ได้ลงมติรับร่างคำประกาศอิสรภาพ

largely written by Thomas Jefferson,

ซึ่งส่วนใหญ่เขียนขึ้นโดย โธมัส เจฟเฟอร์สัน

offering all the reasons why the country should be free.

ได้เสนอเหตุผลทั้งหมดทั้งมวล ว่าเหตุใดชาติจึงต้องเป็นอิสระ

More than 235 years later,

กว่า 235 ปีต่อมา

we celebrate that day as America's birthday.

เราฉลองวันดังกล่าว เป็นวันชาติอเมริกา

But there are some pieces of the story you may not know.

แต่ก็มีเหตุการณ์บางส่วนในเรื่องนี้ ที่คุณอาจไม่เคยรู้

First of all, Thomas Jefferson gets the credit

ก่อนอื่น โธมัส เจอเฟอร์สัน ได้รับความไว้วางใจ

for writing the Declaration,

ให้ร่างคำประกาศ

but five men had been given the job

แต่ก็ยังมีอีกห้าคน ที่ได้รับมอบหมายหน้าที่

to come up with a document explaining why

ให้นำเอกสารหลักฐานที่ ชี้ถึงเหตุผลว่าทำไม

America should be independent:

อเมริกาจึงควรเป็นเอกราช นั่นก็คือ

Robert Livingston,

โรเบิร์ต ลิฟวิ่งสตัน

Roger Sherman,

โรเจอร์ เชอร์แมน

Benjamin Franklin and

เบนจามิน แฟรงคลิน และ

John Adams were all named first.

จอห์น อดัมส์ ทั้งหมดได้รับ การเสนอชื่อเป็นคนแรก ๆ

And it was Adams who suggested that the young,

และอดัมส์ ยังเป็นผู้ที่แนะนำให้ชายหนุ่ม

and little known, Thomas Jefferson join them

ที่น้อยคนจะรู้จักนาม โธมัส เจฟเฟอร์สัน ให้มาเข้าร่วมด้วย

because they needed a man from the influential Virginia Delegation,

เพราะพวกเขาต้องการใครสักคนจาก คณะผู้แทนรัฐเวอร์จิเนียอันทรงอิทธิพล

and Adams thought Jefferson was a much better writer than he was.

และอดัมส์เองก็มองว่า เจฟเฟอร์สัน นั้นเป็นนักเขียนได้ดีกว่าเขา

Second, though Jefferson never used footnotes,

ประการที่สอง เจฟเฟอร์สันไม่เคยใช้เชิงอรรถ

or credited his sources,

หรืออ้างอิงถึงแหล่งที่มาของเขา

some of his memorable words and phrases were borrowed

ถ้อยคำและวลีอันน่าจดจำบางส่วน ถูกหยิบยืมมา

from other writers and slightly tweaked.

จากนักเขียนคนอื่น ๆ แล้วนำไปปรับเพียงน้อยนิด

Then, Franklin and Adams offered a few suggestions.

จากนั้น แฟรงคลินและอดัมส์ ก็ได้ยื่นข้อเสนอแนะอีกสองสามข้อ

But the most important change came after the Declaration

แต่การเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญที่สุด ก็เข้ามาหลังจากที่คำประกาศ

was turned over to the full Congress.

ได้ถูกเสนอต่อที่ประชุมสภาคองเกรส

For two days, a very unhappy Thomas Jefferson

ตลอดสองวันที่นายโธมัส เจฟเฟอร์สัน ผู้อมทุกข์

sat and fumed while his words were picked over.

นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด ขณะที่ ถ้อยคำของเขาถูกทยอยตัดออกไป

In the end, the Congress made a few, minor word changes,

สภาคองเกรสได้สร้างคำรอง ๆ ใหม่ ขึ้นมาแทนไม่กี่คำในท้ายที่สุด

and one big deletion.

กับอีกหนึ่งการตัดทิ้งขนานใหญ่

In the long list of charges that Jefferson made

ในข้อกล่าวหายาวเหยียด ที่เจฟเฟอร์สันได้เขียนขึ้น

against the King of England,

ต่อต้านกษัตริย์แห่งอังกฤษนั้น

the author of the Declaration had included the idea

ผู้ร่างคำประกาศได้รวบเอาความคิด

that George the Third was responsible for the slave trade,

ที่ว่าพระเจ้าจอร์จที่สาม คือผู้บงการการค้าทาส

and was preventing America from ending slavery.

และขัดขวางอเมริกามิให้ หลุดพ้นไปจากระบบทาส

That was not only untrue,

คำกล่าวนี้ไม่เพียงแค่เป็นเท็จ

but Congress wanted no mention of slavery

แต่สภาคองเกรสไม่ต้องการ เอ่ยถึงระบบทาส

in the nation's founding document.

ในเอกสารแห่งการก่อร่างสร้างชาตินี้

The reference was cut out

การอ้างอิงจึงได้ถูกตัดออกไป

before the Declaration was approved and sent to the printer.

ก่อนที่คำประกาศจะได้รับ การให้สัตยาบันแล้วส่งไปโรงพิมพ์

But it leaves open the hard question:

แต่ยังเป็นการเปิดคำถาม ที่ยากแก่การตอบไว้ว่า

How could the men,

คนเราที่กำลังจะลงนามในเอกสาร

who were about to sign a document,

จะเชยชมเสรีภาพและ ความเสมอภาคได้อย่างไร

celebrating liberty and equality,

ตราบใดที่ยังยอมรับระบบ

accept a system in which some people owned others?

ที่คนบางกลุ่ม ยังเป็นเจ้าชีวิตของคนอื่น

It is a question that

นี่คือคำถามที่

would eventually bring the nation to civil war

ได้นำชาติไปสู่สงครามกลางเมือง ในท้ายที่สุด

and one we can still ask today.

และยังคงเป็นคำถาม ที่เราถามถึงในทุกวันนี้