What you might not know about the Declaration of Independence - Kenneth C. Davis

چیزهایی که ممکن است درباره اعلامیه استقلال ندونی - کنس سی دیویس

Translator: Kim Key Reviewer: soheila Jafari

"All men are created equal

" همه آدمها یکسان خلق شده اند

and they are endowed with the rights to

و به آنها حق زندگی، آزادی،

life, liberty and the pursuit of happiness."

و در پی شادی، داده شده است. "

Not so fast, Mr. Jefferson!

عجله نکن، آقای جفرسون!

These words from the Declaration of Independence,

حرفهای بیانیه استقلال،

and the facts behind them, are well known.

و حقایق پشت اون، معروف هستند.

In June of 1776,

در ژوئیه ۱۷۷۶،

a little more than a year after the war against England began

کمی بیش از یکسال پس از اینکه جنگ علیه انگلیس با شلیک هایی

with the shots fired at Lexington and Concord,

در لینکستون و کنکورد شروع شد،

the Continental Congress was meeting in Philadelphia

کنگره قاره ای در فیلادلفیا برای صحبت درباره

to discuss American independence.

استقلال آمریکا جلسه ای داشتند.

After long debates, a resolution of independence

بعد از یک مناظره طولانی، تصویبی از استقلال

was approved on July 2, 1776.

در دوم ژوين ۱۷۷۹ تایید شد.

America was free!

آمریکا آزاد بود.

And men like John Adams thought we would celebrate that date forever.

و آدمهایی مانند جان آدامز فکر می کردند که ما باید این تاریخ رو برای همیشه جشن بگیریم.

But it was two days later that the gentlemen in Congress

اما دو روز بعد بود که آقایون در کنگره

voted to adopt the Declaration of Independence,

به قبول بیانیه استقلال، که تا حد زیادی

largely written by Thomas Jefferson,

توسط توماس جفرسون نوشته شده بود، رای داند.

offering all the reasons why the country should be free.

همه دلایلی که چرا این کشور باید آزاد باشه رو پیشنهاد داه بود.

More than 235 years later,

بیشتر از ۲۳۵ سال بعد،

we celebrate that day as America's birthday.

ما اون روز رو بعنوان روز تولد آمریکا جشن می گیریم.

But there are some pieces of the story you may not know.

اما بخشی از داستان وجود داره که شاید شما ندونید.

First of all, Thomas Jefferson gets the credit

اول از همه، توماس جفرسون برای نوشتن بیانیه

for writing the Declaration,

اعتبار بدست می آورد،

but five men had been given the job

اما پنج مرد باید این کارو انجام میدادند

to come up with a document explaining why

تا یک سندی که توضیح بده چرا

America should be independent:

آمریکا باید مستقل باشه رو مطرح کنند.

Robert Livingston,

رابرت لیوینگستون،

Roger Sherman,

راجر شرمن،

Benjamin Franklin and

بنجامین فرانکلین و

John Adams were all named first.

جان آدامز اسمهای اول بودند.

And it was Adams who suggested that the young,

و آدامز کسی که این پیشنهاد رو داد جوان،

and little known, Thomas Jefferson join them

و ناشناخته بود. نوماس جفرسون به آنها پیوست

because they needed a man from the influential Virginia Delegation,

برای اینکه به یک نفر با نفوذ در هیئت نمایندگی ویرجینیا نیاز داشتند،

and Adams thought Jefferson was a much better writer than he was.

و آدامز فکر می کرد جفرسون نویسنده بهتری از اونه.

Second, though Jefferson never used footnotes,

دوم اینکه، اگرچه جفرسون هیچ وقت از پانویس استفاده نمی کرد،

or credited his sources,

یا به منابع نسبت دادن،

some of his memorable words and phrases were borrowed

برخی از حرفهای و عبارات جالبش از نویسندگان دیگر

from other writers and slightly tweaked.

با کمی بهینه سازی قرض گرفته شده.

Then, Franklin and Adams offered a few suggestions.

بنابراین، فرانکلین و آدامز چند پیشنهاد دادند.

But the most important change came after the Declaration

اما مهمترین تغییر بعد از برگرداندن بیانیه به

was turned over to the full Congress.

مجلس کامل آمد.

For two days, a very unhappy Thomas Jefferson

برای دو روز، توماس جفرسون

sat and fumed while his words were picked over.

غمگین و عصبانی درحالیکه حرفهاش بازدید می شد.

In the end, the Congress made a few, minor word changes,

در آخر، مجلس تغییرات کم و کوچکی در حرفها ایجاد کرد،

and one big deletion.

و یه حذف بزرگ.

In the long list of charges that Jefferson made

در لیست طولانی مطالباتی که جفرسون علیه پادشاهی انگلیس

against the King of England,

ایجاد کرده بود،

the author of the Declaration had included the idea

نویسنده بیانیه این ایده رو داشت

that George the Third was responsible for the slave trade,

که جرج سوم مسئول تجارت برده بود،

and was preventing America from ending slavery.

واز پایان برده داری آمریکا جلوگیری میکرد .

That was not only untrue,

نه تنها نادرست بود،

but Congress wanted no mention of slavery

اما کنگره میخواست هیچ اشاره ای به برده داری

in the nation's founding document.

در سند بنیانگذاری کشور نشه.

The reference was cut out

این موضوع در نسخه اولیه قبل از اینکه تایید بشه

before the Declaration was approved and sent to the printer.

و برای چاپ ارسال بشه حدف شد.

But it leaves open the hard question:

اما یک سوال سخت رو باز گذاشته :

How could the men,

چطور آدمهایی که

who were about to sign a document,

مسئول امضاء یک سند بودند،

celebrating liberty and equality,

تساوی و آزادی رو جشن گرفتن

accept a system in which some people owned others?

این سیستم که بعضی مردم میتونن صاحب بعضی دیگه باشند رو می پذیرن؟

It is a question that

این یک سوال هست که

would eventually bring the nation to civil war

می تونه ناگهان ملت رو به جنگ تمدن ببره

and one we can still ask today.

چیزی که ما امروز هنوز می تونیم بپرسیم.