Debunking the myth of the Lost Cause: A lie embedded in American history - Karen L. Cox

Translator: Stephen Macky Reviewer: Aleksandar Mitevski

Between 1860 and 1861, 11 southern states withdrew from the United States

Помеѓу 1860 и 1861, 11 јужни држави заминаа од САД

and formed the Confederate States of America.

и ја формираа Конфедеративните Американски Држави.

They left, or seceded, in response to the growing movement

Тие заминаа, или се отцепија, како одговор кон растечкото движење

for the nationwide abolition of slavery.

за укинувањето на ропството на национално ниво.

Mississippi said,

Мисисипи рече,

“our position is thoroughly identified with the institution of slavery.”

“нашата позиција е темелно идентификувана со институцијата ропство.“

South Carolina cited “hostility on the part of the non-slaveholding states

Јужна Каролина го наведе “непријателството од страна на државите кои немаат робови

to the institution of slavery.”

кон институцијата ропство.“

In March 1861, the Vice President of the Confederacy, Alexander Stevens,

Во март 1861 година, потпретседателот на Конфедерацијата, Александар Стивенс,

proclaimed that the cornerstone of the new Confederate government

прогласи дека камен-темелникот на новата Конфедеративна влада

was white supremacy, or as he put it,

беше белата надмоќност, или како што наведе,

“slavery” and “subordination” to white people

“ропство” и “потчинетост” кон белите луѓе

was the “natural and normal condition” of Black people in America

беше “природна и нормална состојба“ на Црните луѓе во Америка

and the “immediate cause of the late rupture and present revolution.”

и “непосредната причина за доцниот прекин и сегашната револуција.“

Three weeks after the now-infamous Cornerstone Speech,

Три недели по сега озлогласениот Говор на Камен-Темелникот,

the American Civil War began.

американската граѓанска војна започна.

The conflict lasted four years, had a death toll of about 750,000,

Конфликтот траеше четири години, имаше бројка на загинати од околу 750,000,

and ended with the Confederacy’s defeat.

и заврши со пораз за Конфедерација.

By 1866, barely a year after the war ended,

До 1866 година, едвај една година по завршувањето на војната,

southern sources began claiming the conflict wasn’t actually about slavery.

јужните извори почнаа да тврдат дека конфликтот всушност не беше за ропството.

Meanwhile, Frederick Douglass,

Во меѓувреме, Фредерик Даглас,

a prominent abolitionist and formerly enslaved person, cautioned,

истакнат аболиционист и бившо поробено лице, предупреди,

“the spirit of secession is stronger today than ever.”

“духот на отцепување е посилен денес од кога било.”

From the words of Confederate leaders,

Од зборовите на лидерите на Конфедерацијата,

the reason for the war could not have been clearer— it was slavery.

причината за војната не можеше да биде појасна— таа беше ропството.

So how did this revisionist history come about?

Па, како настана оваа ревизионистичка историја?

The answer lies in the Lost Cause— a cultural myth about the Confederacy.

Одговорот лежи во Изгубената Кауза - културен мит за Конфедерацијата.

The term was coined by Edward Pollard, a pro-Confederate journalist.

Терминот беше измислен од Едвард Полард, про-конфедеративен новинар.

In 1866, he published “The Lost Cause:

Во 1866 година, тој ја објави “Изгубената Кауза:

A New Southern History of the War of the Confederates.”

Нова Јужна Историја на Војната на Конфедерациите.”

Pollard pointed out that the U.S. Constitution gave states

Полард посочи дека Уставот на САД им го даде на државите

the right to govern themselves independently in all areas

правото да се управуваат самите себе самостојно во сите области

except those explicitly designated to the national government.

освен оние кои се експлицитно назначени за националната влада.

According to him, the Confederacy wasn’t defending slavery,

Според него, Конфедерацијата не го бранеше ропството,

it was defending each state’s right to choose whether or not to allow slavery.

го бранеше правото на секоја држава да избере дали ќе дозволи ропство или не.

Ова објаснување ефективно ја претвори документираната одбрана на белите јужњаци

This explanation effectively turned white southerners’ documented defense

of slavery and white supremacy into a patriotic defense of the Constitution.

на ропството и белата надмоќност во патриотска одбрана на Уставот.

The Civil War had devastated the country,

Граѓанската војна ја опустоши државата,

leaving those who had supported the Confederacy

оставајќи ги оние кои ја поддржаа Конфедерација.

grasping to justify their actions.

да фаќаат да ги оправдаат своите постапки.

Many pro-Confederate writers, political leaders, and others

Многу про-конфедеративни писатели, политички лидери и други

were quick to adopt and spread the narrative of the Lost Cause.

беа брзи да го усвојаат и шираат наративот за Изгубената Кауза.

One organization, the United Daughters of the Confederacy,

Една организација, Обединетите Ќерки на Конфедерацијата

played a key role in transmitting the ideas of the Lost Cause

одигра клучна улога во пренесување на идеите на Изгубената Кауза

to future generations.

до идните генерации.

Founded in Nashville, Tennessee, in 1894,

Основана во Нешвил, Тенеси, во 1894 г.,

the UDC united thousands of middle and upper class white southern women.

ОЌК обедини илјадници бели јужни жени од средна и висока класа.

The UDC raised thousands of dollars to build monuments to Confederate soldiers.

ОЌК собра илјадници долари за да изгради споменици за војниците на Конфедерацијата.

These were often unveiled with large public ceremonies,

Овие често беа откривани со големи јавни церемонии,

and given prominent placements, especially on courthouse lawns.

и дадени истакнати места, особено на тревниците на судовите.

The Daughters also placed Confederate portraits in public schools.

Ќерките исто така поставија Конфедерални портрети во јавните училишта.

They monitored textbooks to minimize the horrors of slavery,

Ги следеа учебниците за да ги намалаат ужасите на ропството,

and its significance in the Civil War,

и неговото значење во Граѓанската војна,

passing revisionist history and racist ideology down through generations.

ширејќи ревизионистичката историја и расистичката идеологија низ генерации.

By 1918, the UDC claimed over 100,000 members.

До 1918 година, ОЌК стекна над 100,000 членови.

As their numbers grew, they increased their influence outside the South.

Кога растеа нивните бројки, го зголемија нивното влијание надвор од Југот.

Presidents William Howard Taft and Woodrow Wilson

Претседателите Вилијам Хауард Тафт и Вудро Вилсон

двајцата се сретнаа со членовите на ОЌК и им овозможија да ја меморијализираат

both met with UDC members and enabled them to memorialize

the Confederacy in Arlington National Cemetery.

Конфедерацијата на националните гробишта Арлингтон.

The UDC still exists and defends Confederate symbols

ОЌК сѐ уште постои и брани Конфедерални симболи

as part of a noble heritage of sacrifice by their ancestors.

како дел од благородното наследство на жртвување од нивните предци.

Покрај богатството на примарни извори

Despite the wealth of primary sources

showing that slavery was the root cause of the Civil War,

кои покажаа дека ропството беше главната причина за Граѓанската војна,

the myth about states’ rights persists today.

митот за државнички права продолжува денес.

In the aftermath of the war,

По војната,

Frederick Douglass and his abolitionist contemporaries

Фредерик Даглас и неговите аболиционистички современици

feared this erasure of slavery from the history of the Civil War

стравуваа дека оваа бришење на ропството од историјата на Граѓанската војна

could contribute to the government’s failure

би може да придонесе за неуспехот на владата

to protect the rights of Black Americans—

да ги заштити правата на Црните Американци—

a fear that has repeatedly been proven valid.

страв кој постојано е докажан валиден.

In an 1871 address at Arlington Cemetery, Douglass said:

Во едно обраќање од 1871 година на гробиштата Арлингтон, Даглас рече:

“We are sometimes asked in the name of patriotism

“Понекогаш нè прашуваат во име на патриотизам

to forget the merits of this fearful struggle,

да ги заборавиме заслугите на оваа страшна борба,

and to remember with equal admiration those who struck at the nation’s life,

и да ги паметиме со подеднаков восхит оние кои удрија по животот на нацијата,

and those who struck to save it—

и тие што удрија за да го спасат—

those who fought for slavery and those who fought for liberty and justice. [...]

оние кои се бореа за ропство и оние кои се бореа за слобода и правда. [...]

if this war is to be forgotten, I ask in the name of all things sacred,

ако оваа војна треба да се заборави, Прашувам во името на сите нешта свети,

what shall men remember?”

што треба да паметат мажите?”