Debunking the myth of the Lost Cause: A lie embedded in American history - Karen L. Cox

Çeviri: Nihal Aksakal Gözden geçirme: Cihan Ekmekçi

Between 1860 and 1861, 11 southern states withdrew from the United States

1860 ve 1861 yıllarında, 11 güney eyaleti Amerika Birleşik Devletleri’nden çekildi

and formed the Confederate States of America.

ve Amerika Konfedere Devletleri’ni kurdu.

They left, or seceded, in response to the growing movement

Ülke çapında köleliğin kaldırılması için büyüyen harekete

for the nationwide abolition of slavery.

yanıt olarak ayrıldılar ya da üyelikten çıktılar.

Mississippi said,

Mississippi,

“our position is thoroughly identified with the institution of slavery.”

“Pozisyonumuz tamamen kölelik kurumuyla özdeşleşmiştir” dedi.

South Carolina cited “hostility on the part of the non-slaveholding states

Güney Carolina, “köle sahipliği olmayan devletlerin

to the institution of slavery.”

kölelik kurumuna düşmanlığını” gösterdi.

In March 1861, the Vice President of the Confederacy, Alexander Stevens,

Mart 1861′de, Konfederasyonun Başkan Yardımcısı Alexander Stevens,

yeni Konfederasyon hükumetinin temel taşının beyazların üstünlüğü olduğunu

proclaimed that the cornerstone of the new Confederate government

was white supremacy, or as he put it,

ya da kendi ifadesiyle,

“slavery” and “subordination” to white people

beyaz insanlara, Amerika’daki Siyahlara göre “kölelik” ve “bağımlılığın”

was the “natural and normal condition” of Black people in America

“doğal ve normal durum”

and the “immediate cause of the late rupture and present revolution.”

ve “geç ayrılışın ve mevcut devrimin acil nedeni” olduğunu ilan etti.

Three weeks after the now-infamous Cornerstone Speech,

Artık kötü anılan Cornerstone Konuşmasından

the American Civil War began.

üç hafta sonra Amerikan İç Savaşı başladı.

The conflict lasted four years, had a death toll of about 750,000,

Çatışma dört yıl sürdü, yaklaşık 750.000 kişi öldü

and ended with the Confederacy’s defeat.

ve Konfederasyon’un yenilgisiyle sona erdi.

By 1866, barely a year after the war ended,

1866′da, savaşın sona ermesinden bir yıl sonra,

southern sources began claiming the conflict wasn’t actually about slavery.

güney kaynakları çatışmanın kölelikle ilgili olmadığını iddia etmeye başladı.

Meanwhile, Frederick Douglass,

Bu arada, önde gelen kölelik karşıtı

a prominent abolitionist and formerly enslaved person, cautioned,

ve eskiden köleleştirilmiş bir kişi olan Frederick Douglass,

“the spirit of secession is stronger today than ever.”

“Bugün ayrılık ruhu her zamankinden daha güçlü” diye uyardı.

From the words of Confederate leaders,

Konfederasyon liderlerinin sözlerinden anlaşıldığı üzere,

the reason for the war could not have been clearer— it was slavery.

savaşın nedeni daha açık olamazdı - kölelik.

So how did this revisionist history come about?

Peki bu revizyonist tarih nasıl ortaya çıktı?

The answer lies in the Lost Cause— a cultural myth about the Confederacy.

Cevap, Konfederasyon hakkında kültürel bir efsane olan Kayıp Dava’da yatar.

The term was coined by Edward Pollard, a pro-Confederate journalist.

Terim, Konfederasyon yanlısı bir gazeteci Edward Pollard tarafından icat edildi.

In 1866, he published “The Lost Cause:

1866′da “Kayıp Dava:

A New Southern History of the War of the Confederates.”

Konfederasyon Savaşının Yeni Güney Tarihi”ni yayınladı.

Pollard pointed out that the U.S. Constitution gave states

Pollard, ABD Anayasasının eyaletlere

the right to govern themselves independently in all areas

açıkça ulusal hükümete atananlar dışında tüm alanlarda

except those explicitly designated to the national government.

kendilerini bağımsız olarak yönetme hakkı verdiğine dikkat çekti.

According to him, the Confederacy wasn’t defending slavery,

Ona göre Konfederasyon köleliği savunmuyordu,

it was defending each state’s right to choose whether or not to allow slavery.

her eyaletin köleliğe izin verip vermemeyi seçme hakkını savunuyordu.

This explanation effectively turned white southerners’ documented defense

Bu açıklama, beyaz güneylilerin belgelenmiş kölelik

of slavery and white supremacy into a patriotic defense of the Constitution.

ve beyaz üstünlüğü savunmasını Anayasa’nın vatansever bir savunmasına dönüştürdü.

The Civil War had devastated the country,

İç Savaş ülkeyi harap etmiş,

leaving those who had supported the Confederacy

Konfederasyon’u destekleyenleri

grasping to justify their actions.

eylemlerine gerekçe göstermeye zorlamıştı.

Many pro-Confederate writers, political leaders, and others

Birçok Konfederasyon yanlısı yazar, siyasi lider ve diğerleri,

were quick to adopt and spread the narrative of the Lost Cause.

Kayıp Dava’nın anlatısını benimsemek ve yaymak için hızlı davrandılar.

One organization, the United Daughters of the Confederacy,

Bir organizasyon, Konfederasyonun Birleşik Kızları,

played a key role in transmitting the ideas of the Lost Cause

Kayıp Dava’nın fikirlerini gelecek nesillere aktarmada

to future generations.

kilit bir rol oynadı.

Founded in Nashville, Tennessee, in 1894,

1894′te Nashville, Tennessee’de kurulan UDC,

the UDC united thousands of middle and upper class white southern women.

binlerce orta ve üst sınıftan beyaz güneyli kadını bir araya getirdi.

The UDC raised thousands of dollars to build monuments to Confederate soldiers.

UDC, Konfederasyon askerleri için anıtlar inşa etmek için binlerce dolar topladı.

These were often unveiled with large public ceremonies,

Bunlar genellikle büyük, halka açık törenlerle gösterildi

and given prominent placements, especially on courthouse lawns.

ve özellikle adliye bahçelerinde belirgin yerleşimlerde yer alıyorlardı.

The Daughters also placed Confederate portraits in public schools.

Kızlar, ayrıca devlet okullarına Konfederasyon portreleri yerleştirdi.

They monitored textbooks to minimize the horrors of slavery,

Revizyonist tarihi ve ırkçı ideolojiyi nesiller boyunca aktararak

and its significance in the Civil War,

köleliğin dehşetini ve İç Savaş’taki önemini

passing revisionist history and racist ideology down through generations.

en aza indirmek için ders kitaplarını denetlediler.

By 1918, the UDC claimed over 100,000 members.

1918 yılına gelindiğinde, UDC 100.000′den fazla üyeye sahipti.

As their numbers grew, they increased their influence outside the South.

Sayıları arttıkça Güney dışında nüfuzları da arttı.

Presidents William Howard Taft and Woodrow Wilson

Başkanlar William Howard Taft ve Woodrow Wilson,

both met with UDC members and enabled them to memorialize

UDC üyeleriyle bir araya geld ve Arlington Ulusal Mezarlığı’ndaki

the Confederacy in Arlington National Cemetery.

Konfederasyon’u anmaları için imkan sağladı.

The UDC still exists and defends Confederate symbols

UDC hala var ve Konfederasyon sembollerini,

as part of a noble heritage of sacrifice by their ancestors.

atalarının soylu fedakarlık mirasının bir parçası olarak savunuyor.

Despite the wealth of primary sources

Köleliğin İç Savaş’ın temel nedeni

showing that slavery was the root cause of the Civil War,

olduğunu gösteren birçok birincil kaynağa rağmen,

the myth about states’ rights persists today.

eyaletlerin haklarıyla ilgili efsane bugün de devam eder.

In the aftermath of the war,

Savaşın sonrasında,

Frederick Douglass and his abolitionist contemporaries

Frederick Douglass ve kölelik karşıtı akranları,

feared this erasure of slavery from the history of the Civil War

köleliğin İç Savaş tarihinden bu şekilde silinmesinin,

hükûmetin Siyah Amerikalıların haklarını korumadaki başarısızlığına

could contribute to the government’s failure

to protect the rights of Black Americans—

katkıda bulunabileceğinden korkuyorlardı

a fear that has repeatedly been proven valid.

ve bu, defalarca geçerliliği kanıtlanmış bir korku.

In an 1871 address at Arlington Cemetery, Douglass said:

Douglass, 1871′de Arlington Mezarlığı’nda yaptığı konuşmasında şunları söyledi:

“We are sometimes asked in the name of patriotism

“Bazen vatanseverlik adına bizden

to forget the merits of this fearful struggle,

bu korkunç mücadelenin erdemlerini unutmamız isteniyor,

and to remember with equal admiration those who struck at the nation’s life,

ve milletin hayatına vuranları eşit hayranlıkla hatırlamamız,

and those who struck to save it—

ve onu kurtarmak için çabalayanları,

those who fought for slavery and those who fought for liberty and justice. [...]

kölelik için savaşanlar ve özgürlük ve adalet için savaşanları. [...]

if this war is to be forgotten, I ask in the name of all things sacred,

Eğer bu savaş unutulacaksa, kutsal olan her şey adına soruyorum,

what shall men remember?”

insanlar neyi hatırlasın?”