Debunking the myth of the Lost Cause: A lie embedded in American history - Karen L. Cox

Translator: Megan Izzzzzz Reviewer: shirin etebar

Between 1860 and 1861, 11 southern states withdrew from the United States

بین ۱۸۶۰ و ۱۸۶۱، ۱۱ ایالت جنوبی از ایالات متحده جدا شدند

and formed the Confederate States of America.

و ایالات کنفدراسیون آمریکا را شکل دادند.

They left, or seceded, in response to the growing movement

آن‌ها در جواب جنبش ملیِ رو به رشد لغو برده‌داری

for the nationwide abolition of slavery.

از ایالات متحده‌ی آمریکا جدا شدند.

Mississippi said,

ایالت میسیسیپی گفت:

“our position is thoroughly identified with the institution of slavery.”

«موضع ما با قانون برده‌داری مطابقت دارد.»

South Carolina cited “hostility on the part of the non-slaveholding states

کارولینا‌ی جنوبی به خصومت ایالات مخالف برده‌داری

to the institution of slavery.”

با نهاد برده‌داری اشاره کرد.

In March 1861, the Vice President of the Confederacy, Alexander Stevens,

در مارس ۱۸۶۱، معاون رئیس کنفدراسوین،

الکساندر استیونز، گفت که سنگ‌بنای دولت جدید

proclaimed that the cornerstone of the new Confederate government

was white supremacy, or as he put it,

برتری سفیدپوستان یا به قول خودش،

“slavery” and “subordination” to white people

«بردگی» و «اطاعت» از سفیدپوستان

was the “natural and normal condition” of Black people in America

عملی طبیعی و عادی برای سیاه‌پوستان آمریکا،

and the “immediate cause of the late rupture and present revolution.”

و «دلیل گسستگی‌های اخیر و انقلاب کنونی‌ست»

Three weeks after the now-infamous Cornerstone Speech,

سه هفته بعد از سخنرانی بدنام بنیان‌‌گذاری

the American Civil War began.

جنگ داخلی آمریکا آغاز شد.

The conflict lasted four years, had a death toll of about 750,000,

کشمکش‌ها چهار سال طول کشید و با ۷۵۰,۰۰۰ کشته

and ended with the Confederacy’s defeat.

و با شکست کنفدراسیون به اتمام رسید.

By 1866, barely a year after the war ended,

تا سال ۱۸۶۶، حدود یک سال پس از اتمام جنگ،

southern sources began claiming the conflict wasn’t actually about slavery.

منابع جنوبی ادعا کردند که جنگ در اصل، به دلیل برده‌داری نبوده.

Meanwhile, Frederick Douglass,

در عین حال، فردریک داگلاس،

a prominent abolitionist and formerly enslaved person, cautioned,

مخالف بردگی و یک برده‌ سابق هشدار داد:

“the spirit of secession is stronger today than ever.”

«الان روحیه‌ی جدایی، قوی‌تر از هر وقتی‌ست»

From the words of Confederate leaders,

از سخنان رهبران کنفدراسیون،

the reason for the war could not have been clearer— it was slavery.

دلیل جنگ نمی‌توانست واضح‌‌تر باشد،

برده‌داری بود.

So how did this revisionist history come about?

پس چگونه این تاریخ تجدیدنظرطلب شکل گرفت؟

The answer lies in the Lost Cause— a cultural myth about the Confederacy.

جوابش در جنبش از دست رفته پیدا می‌شود - یک افسانه‌ی فرهنگی درباره‌ی کنفدراسیون.

The term was coined by Edward Pollard, a pro-Confederate journalist.

این اصطلاح را ادوارد پولارد، خبرنگار حامی کنفدراسیون ابداع کرد.

In 1866, he published “The Lost Cause:

او در سال ۱۸۶۶ «جنبش از دست‌رفته،

A New Southern History of the War of the Confederates.”

تاریخ جدید جنوب از جنگ کنفدراسیون‌» را منتشر کرد.

Pollard pointed out that the U.S. Constitution gave states

پولارد به حق حکومت مستقل ایالات تمام مناطق

the right to govern themselves independently in all areas

که در قانون اساسی وجود دارد،

except those explicitly designated to the national government.

بجز آن‌هایی که به صراحت توسط دولت ملی انتخاب شده‌اند، اشاره کرد.

According to him, the Confederacy wasn’t defending slavery,

به گفته‌ او کنفدراسیون حامی برده‌داری نبود،

it was defending each state’s right to choose whether or not to allow slavery.

حامی حق ایالات برای انتخاب پذیرش برده‌داری بود.

This explanation effectively turned white southerners’ documented defense

این توجیه، دفاع مستند سفیدپوستان جنوب را

of slavery and white supremacy into a patriotic defense of the Constitution.

از برده‌داری و برتری سفیدپوستان به یک دفاع میهن‌پرستانه از قانون اساسی تبدیل کرد.

The Civil War had devastated the country,

جنگ داخلی، کشور را ویران کرده بود،

leaving those who had supported the Confederacy

و طرفداران کنفدراسیون را وادار به

grasping to justify their actions.

دست به کار شدن برای توجیه کارهایشان کرد.

Many pro-Confederate writers, political leaders, and others

بسیاری از نویسندگان حامی کنفدراسیون، رهبران سیاسی و دیگران

were quick to adopt and spread the narrative of the Lost Cause.

سریع خود را با وضعیت وفق داده، و شروع به گسترش روایت جنبش از دست رفته کرند.

One organization, the United Daughters of the Confederacy,

یک سازمان، بنام دختران متحده‌ی کنفدراسیون،

played a key role in transmitting the ideas of the Lost Cause

نقشی کلیدی در انتقال ایده جنبش از دست رفته

to future generations.

به نسل‌های آینده داشتند.

Founded in Nashville, Tennessee, in 1894,

تاسیس شده در نشویل تنسی در سال ۱۸۹۴،

the UDC united thousands of middle and upper class white southern women.

دختران متحد کنفدراسیون، هزاران زن جنوبی طبقه‌ی اجتماعی متوسط و بالا را متحد کرد.

The UDC raised thousands of dollars to build monuments to Confederate soldiers.

این سازمان(UDC)، هزاران دلار برای ساخت یادبوهایی از سربازان کنفدراسیون جمع کرد.

These were often unveiled with large public ceremonies,

این آثار در مراسم‌های عمومی رونمایی می‌شدند

and given prominent placements, especially on courthouse lawns.

و به آن‌ها مکان‌هایی برجسته، مخصوصا در حیاط دادگاه‌ها داده می‌شد.

The Daughters also placed Confederate portraits in public schools.

این سازمان حتی در مدارس عمومی نیز پرتره‌هایی از کنفدراسیون قرار داد.

They monitored textbooks to minimize the horrors of slavery,

آن‌ها کتاب‌های درسی را برای کم کردن وحشت برده‌داری

and its significance in the Civil War,

و اهمیت آن در جنگ داخلی، کنترل می‌کردند

passing revisionist history and racist ideology down through generations.

و تاریخ تجدیدپذیر طلبانه‌ و ایده‌‌ی نژادپرستی را به نسل‌های دیگر انتقال دادند.

By 1918, the UDC claimed over 100,000 members.

تا سال ۱۹۱۸، دختران متحده‌ي کنفدراسیون، ادعا داشتند که بیش از ۱۰۰,۰۰۰ عضو دارند.

As their numbers grew, they increased their influence outside the South.

همانطور که تعدادشان بیشتر می‌شد، نفوذ آن‌ها در خارج از جنوب هم بیشتر می‌شد.

Presidents William Howard Taft and Woodrow Wilson

رئیسان جمهور ویلیام هووارد تفت و ویلسون

both met with UDC members and enabled them to memorialize

با اعضای این سازمان دیدار کرده و به آن‌ها

the Confederacy in Arlington National Cemetery.

اجازه تجلیل از کنفدراسیون را در قبرستان ملی ارلینگتون دادند.

The UDC still exists and defends Confederate symbols

این سازمان هنوز هم سرپاست و از نمادهای کنفدراسیون

as part of a noble heritage of sacrifice by their ancestors.

بعنوان بخشی از یک میراث باشکوه قربانی شدن اجدادشان یاد می‌کند.

Despite the wealth of primary sources

با وجود اینکه ثروت منابع اصلی،

showing that slavery was the root cause of the Civil War,

نشان می‌داد که برده‌داری علت اصلی جنگ داخلی بوده،

the myth about states’ rights persists today.

این افسانه در مورد حقوق دولت‌ها هنوز هم وجود دارد.

In the aftermath of the war,

در دوران پس از جنگ،

Frederick Douglass and his abolitionist contemporaries

فردریک داگلاس و لغوکنندگان هم‌دوره‌ی خود،

feared this erasure of slavery from the history of the Civil War

می‌ترسیدند که حذف برده‌داری از تاریخ جنگ داخلی

could contribute to the government’s failure

بتواند نقشی در شکست دولت

to protect the rights of Black Americans—

در حفظ حقوق سیاه‌پوستان آمریکا داشته باشد-

a fear that has repeatedly been proven valid.

ترسی که بارها منطقی بودنش ثابت شده‌است.

In an 1871 address at Arlington Cemetery, Douglass said:

در یک سخنرانی در قبرستان آرلینگتون در سال ۱۸۷۱، داگلاس گفت:

“We are sometimes asked in the name of patriotism

«بعضی اوقات از ما به نام میهن‌پرستی درخواست می‌شود

to forget the merits of this fearful struggle,

که شایستگی‌های این مبارزه‌‌ ترسناک را فراموش کنیم

and to remember with equal admiration those who struck at the nation’s life,

و از کسانی که به زندگی ملت ضربه زده، با تحسینی برابر با

and those who struck to save it—

با آنانی که برای نجاتش تلاش کردند یاد کنیم

those who fought for slavery and those who fought for liberty and justice. [...]

آنانی که برای برده‌داری جنگیدند و آنانی که برای آزادی و عدالت جنگیدند.

if this war is to be forgotten, I ask in the name of all things sacred,

اگر جنگ فراموش شود، در نام مقدسات می‌پرسم

what shall men remember?”

انسان باید چه چیزی را به خاطر بسپرد؟»