Debunking the myth of the Lost Cause: A lie embedded in American history - Karen L. Cox

Translator: laveen farman Reviewer: Daban Q. Jaff

Between 1860 and 1861, 11 southern states withdrew from the United States

and formed the Confederate States of America.

و پێکھاتوە لە نەتەوەی ئەمەریکای کۆنفیدراڵی.

They left, or seceded, in response to the growing movement

جێیان هێشت یان جیابونەوە لەوەلامدا بۆ گەشەسەندن

for the nationwide abolition of slavery.

بۆ ئاستی نەتەوایەتی کۆیلایەتیان نەهێشت

Mississippi said,

خاتوو ئیسیپی وتی،

“our position is thoroughly identified with the institution of slavery.”

شوێنمان دیارە لەگەڵ دەزگای کۆیلایەتی بە

South Carolina cited “hostility on the part of the non-slaveholding states

باشوری شاریکاڕۆلین“دوژمنکاری لە وڵاتە بێ کۆیلەکان

to the institution of slavery.”

بۆ دەزگای کۆیلایەتی

In March 1861, the Vice President of the Confederacy, Alexander Stevens,

جێگری سەرۆک لە ولاتە یەگرتوەکانی ئەلێکساندەر ستێڤن لە ٣/١٨٦٣

proclaimed that the cornerstone of the new Confederate government

بەردی بناغەیان بڵاوکردەوە لە حوکمەتێکی یەگرتوی نوێدا

was white supremacy, or as he put it,

باڵادەستی سپی پێست بوو، یان وەک ئەو دەیخست

“slavery” and “subordination” to white people

“کۆیلایەتی و ملکەچبون“بۆ خەڵکی سپی پێست

was the “natural and normal condition” of Black people in America

بوو”سروشت و کاتی ئاسایی′بۆ خەڵکی ڕەشپێستی ئەمەریکا

and the “immediate cause of the late rupture and present revolution.”

وە ڕاستەوخۆ هۆکاری دواکەوتنی شکان و ناساندنی شۆڕش

Three weeks after the now-infamous Cornerstone Speech,

سێ هەفتە دوای ئەوەی کە ئێستا ئابڕوبەر قسەی باردین

the American Civil War began.

لە شاری ئەمەریکا جەنگ دەستی پێکرد

The conflict lasted four years, had a death toll of about 750,000,

شەڕەکە ٤ ساڵی خایاند ژمارەی کوژراوان نزیکەی 750 هەزار کەس بووە

and ended with the Confederacy’s defeat.

لە کۆتایدا پەیمانەکان دەشکێنن

By 1866, barely a year after the war ended,

لە ١٨٦٦ساڵێک دوای کۆتایی جەنگەکەلە

southern sources began claiming the conflict wasn’t actually about slavery.

سەرچاوەی باشوور بانگەشەیانکرد ناکۆکی لەسەر کۆیلایەتینیە.

Meanwhile, Frederick Douglass,

لە هەمان کاتدا فرێدریک دۆگلاس

a prominent abolitionist and formerly enslaved person, cautioned,

یاخییەکی دیار وە پێشتر کۆیلەی ئاگادارکراوەتەوە

“the spirit of secession is stronger today than ever.”

ڕۆحی جیابوونەوە ئەمڕۆ لە هەموو کاتێک بەهێزترە.

From the words of Confederate leaders,

لە وتەکانی سەرکردەکانی کۆنفیدراسیۆن

the reason for the war could not have been clearer— it was slavery.

چۆنکە جەنگەکە نەیتوانی ڕوونتر بێ، کۆیلایەتی بوو.

So how did this revisionist history come about?

کەواتە ئەم مێژووە پێداچوونەوەخوازە چۆن بوو دەی؟

The answer lies in the Lost Cause— a cultural myth about the Confederacy.

وەڵامەکە لە هۆکاری ونبوودایە. ئەفسانەیەک دەربارەی کۆنفیدراڵی

The term was coined by Edward Pollard, a pro-Confederate journalist.

زاراوەکە لەلایەن ئێدوارد پۆلارد داهێنراوە. ڕۆژنامەنووسێکی کۆنفیدراڵی

In 1866, he published “The Lost Cause:

لەساڵی١٨٦٦،کتابی“هۆکاری ونبوون“بلاوکراوە

A New Southern History of the War of the Confederates.”

مێژوویەکی نوێی باشوور لە جەنگی کۆنفیدراڵەکان.

Pollard pointed out that the U.S. Constitution gave states

پۆلارد ئاماژه ی به وه دا که ئه مریکا دەستوری ویلایەتەکەیان

the right to govern themselves independently in all areas

مافی بەڕێوەبردنی خۆیان سەربەخۆ لە هەموو بوارەکاندا

except those explicitly designated to the national government.

جگه له و که سانه ی که به ئاشکرا ناویان دەرێن بۆ دەوڵەتی نەتەوەیی.

According to him, the Confederacy wasn’t defending slavery,

بەگوێرەی ئەوە، کۆنفیدراسیۆن بەرگری لە کۆیلایەتی ناکات

it was defending each state’s right to choose whether or not to allow slavery.

ئەو بەرگری لە ویلایەتەکان دەکرد بۆ ئەوەی بزانن کۆیلایەتی ماوە یان نا

This explanation effectively turned white southerners’ documented defense

ئەم ڕوونکردنەوەیە بە شێوەیەکی کاریگەر گۆڕا بەرگری سپیپێستەکانی باشوور

of slavery and white supremacy into a patriotic defense of the Constitution.

کۆیلایەتی و باڵادەستی سپی بۆ بەرگری نیشتمانی لە دەستوور.

The Civil War had devastated the country,

شەڕی ناوخۆ وڵاتەکەی وێران کرد

leaving those who had supported the Confederacy

وازلەو کەسانە دەهێنێت کەپشتگیری لە کۆنفیدراسیۆنکردبۆ پاساودانبەکارەکانیان

grasping to justify their actions.

Many pro-Confederate writers, political leaders, and others

زۆرێک لە نووسەرە کۆنفیدراڵەکان سەرکردە سیاسییەکان و ئەوانی تر

were quick to adopt and spread the narrative of the Lost Cause.

خێرا بوون بۆ لەخۆگرتن و بڵاوبوونەوە چیرۆکی ونبوونی هۆکارەکەی

One organization, the United Daughters of the Confederacy,

یەک ڕێکخراو کچانی کۆنفیدراسیۆن

played a key role in transmitting the ideas of the Lost Cause

ڕۆڵی سەرەکی گێڕاوە لە گواستنەوەی هۆکارەکانی ونبوون

to future generations.

بۆ نەوەکانی داهاتوو

Founded in Nashville, Tennessee, in 1894,

دامەزراوە لە ناشڤیل تێنێسی لە ساڵی ۱۸۹۴

the UDC united thousands of middle and upper class white southern women.

هەزاران ژنی سپیپێستی باشوری ناوەراست

The UDC raised thousands of dollars to build monuments to Confederate soldiers.

هه زار دۆلار به رز ده کرێنه وه بۆ بۆ سەربازەکانی کۆنفیدراڵی دروست بکەن

These were often unveiled with large public ceremonies,

ئەمانە زۆرجار ئاشکرا دەکران لەگەڵ مەراسیمی گشتی گەورە

and given prominent placements, especially on courthouse lawns.

شوێنی دیاریان پێدەدرێت بە تایبەتی لە سەر گۆڕەپانی دادگا.

The Daughters also placed Confederate portraits in public schools.

هەروەها کچەکانیش دانراون لەوێنەی کۆنفیدراڵی لە قوتابخانە گشتییەکان

They monitored textbooks to minimize the horrors of slavery,

ئەوان چاودێری کتێبەکانیان دەکرد بۆ نەمانی ترس کۆیلایەتی

and its significance in the Civil War,

و گرنگیەکانی لە شەڕی ناوخۆدا

passing revisionist history and racist ideology down through generations.

تێپەڕاندنی مێژووی پێداچوونەوەو ڕەگەزپەرستی ئایدۆلۆژیا لە ڕێگەی نەوەکانەوە

By 1918, the UDC claimed over 100,000 members.

لە ساڵی ۱۹۱۸، UDC ڕایگەیاند زیاتر لە 100 هەزار ئەندام

As their numbers grew, they increased their influence outside the South.

لەگەڵ زیادبوونی ژمارەیان، زیادیانکرد له ده ره وه ی باشووردا ده سه ڵاتیان

Presidents William Howard Taft and Woodrow Wilson

سەرۆەکەکان William Howard Taft and Woodrow Wilson

both met with UDC members and enabled them to memorialize

هەردوکیان کۆبونەوە لەگەڵ ئەندامانی USCولەبیریان کرد کۆنفیدڕالی لە گۆرستان

the Confederacy in Arlington National Cemetery.

The UDC still exists and defends Confederate symbols

هێشتا usc هەیە و بەرگری دەکات لە هێماکانی کۆنفیدراڵی

as part of a noble heritage of sacrifice by their ancestors.

وەک بەشێک لە سامانی قوربانیەکان بۆ باوو باپیرانیان

Despite the wealth of primary sources

showing that slavery was the root cause of the Civil War,

نیشاندانیدا کە کۆیلایەتی هۆکاری سەرەکی بووە بۆ شەڕی ناوخۆ

the myth about states’ rights persists today.

زانایەک دەربارەی مافەکانی مرۆڤ بەردەوام دەبێت ئەمڕۆ

In the aftermath of the war,

دوای جەنگەکە

Frederick Douglass and his abolitionist contemporaries

فرێدریک دۆگلاس وە هاوچەرخە هەڵوەشاندنەوەکانی

feared this erasure of slavery from the history of the Civil War

ترس لەم سڕینەوە کۆیلایەتییە لە مێژووی شەڕی ناوخۆ

could contribute to the government’s failure

دەتوانێت بەشداری بکات بۆ شکستی حکومەت

to protect the rights of Black Americans—

بۆ پاراستنی مافی ڕەشپێستەکانی ئەمریکا

a fear that has repeatedly been proven valid.

ترسێک کە دووبارە دەبێتەوە سەلمێنراوە کە دروستە.

In an 1871 address at Arlington Cemetery, Douglass said:

لە ناونیشانێکی ۱۸۷۱ لە گۆڕستانی ئارلینگتۆن دۆگلاس وتی:

“We are sometimes asked in the name of patriotism

هەندێک جار داوامان لێدەکرێت بە ناوی نیشتمانپەروەری

to forget the merits of this fearful struggle,

بۆ لەبیرکردنی تواناکان لەم شەڕە ترسناکە

and to remember with equal admiration those who struck at the nation’s life,

وە بۆ بیرهێنانەوە بە یەکسانی سەرسامی ئەوانەی لە ژیانی نەتەوەکەیان دەکەن،

and those who struck to save it—

ئه وانه ی ڕزگاریان کرد

those who fought for slavery and those who fought for liberty and justice. [...]

ئه وانه ی شه ڕیان لەپێناو کۆیلایەتی کردوه خەباتیان بۆ ئازادی

if this war is to be forgotten, I ask in the name of all things sacred,

ئەگەر ئەم جەنگە لەبیر بکرێت بە ناوی هەموو شتە پیرۆزەکان داوا دەکەم

what shall men remember?”

چی دەبێت پیاوەکە بێتەوەیادی؟