Ugly history: The 1937 Haitian Massacre - Edward Paulino

Translator: sadegh zabihi Reviewer: masoud paktinat

When historians talk about the atrocities of the 20th century,

وقتی تاریخ‌دانان درباره جنایات قرن بیستم حرف می‌زنند،

we often think of those that took place during and between the two World Wars.

معمولاً به یاد وقایعی می‌افتیم که در طول و در میان دو جنگ جهانی رخ داد.

Along with the Armenian genocide in modern-day Turkey,

در کنار نسل‌کشی ارامنه در ترکیه امروزی،

the Rape of Nanking in China,

تجاوز نانجینگ در چین،

and Kristallnacht in Germany,

و شب بلورین در آلمان،

another horrific ethnic cleansing campaign

پاکسازی نژادی هولناک دیگری

occurred on an island between the Atlantic Ocean and Caribbean Sea.

در جزیره‌ای میان اقیانوس اطلس و دریای کارائیب رخ داد.

The roots of this conflict go back to 1492,

ریشه‌های این مناقشه به سال ۱۴۹۲ برمی‌گردد،

when Christopher Columbus stumbled onto the Caribbean island

وقتی که کریستوف کلمب اتفاقی به جزیره‌ای در کارائیب برخورد کرد

that would come to be named Hispaniola, launching a wave of European colonization.

که هیسپانیولا نام گرفت، و موجی از اروپاییان به آنجا سرازیر شدند.

The island’s Taíno natives were decimated by violence and disease

خشونت و بیماری تلفات زیادی به بومیان تاینوی جزیره وارد کرد

and the Europeans imported large numbers of enslaved Africans

و اروپاییان تعداد زیادی برده آفریقایی به آنجا بردند

to toil in profitable sugar plantations.

تا در مزارع پرسود نی‌شکر از آنها کار بکشند.

By 1777, the island had become divided

تا سال ۱۷۷۷، جزیره به دو بخش غربی تحت فرمان فرانسه

between a French-controlled West and a Spanish-controlled East.

و شرقی تحت فرمان اسپانیا تبدیل شد.

A mass slave revolt won Haiti its independence from France in 1804

طی شورشی گسترده توسط بردگان، هائیتی در سال ۱۸۰۴ از فرانسه مستقل شد

and it became the world’s first black republic.

و به اولین جمهوری سیاه‌پوستان دنیا بدل شد.

But the new nation paid dearly,

اما ملت جدید بهایش را پرداخت

shut out of the world economy and saddled with debt by its former masters.

و از اقتصاد جهانی جدا شده و قرض‌های اربابان پیشین را متحمل شد.

Meanwhile, the Dominican Republic would declare independence

در همین حال، جمهوری دومینیکن هم

by first overthrowing Haitian rule of eastern Hispaniola

ابتدا با سرنگون کردن حکومت هائیتیایی هیسپانیولای شرقی

and later Spanish and American colonialism.

و بعد با براندازی استعمار اسپانیا و آمریکا ادعای استقلال کرد.

Despite the long and collaborative history shared by these two countries,

با وجود تاریخ طولانی و مبتنی بر همکاری مشترک این دو کشور،

many Dominican elites saw Haiti as a racial threat

بسیاری از نخبگان دومینیکن هائیتی را یک تهدید نژادی می‌دانستند

that imperiled political and commercial relations with white western nations.

که روابط سیاسی و تجاری با جوامع سفیدپوست غربی را به خطر می‌انداخت.

In the years following World War I,

در سالهای بعد از جنگ جهانی اول،

the United States occupied both parts of the island.

ایالات متحده هر دو بخش جزیره را اشغال کرد.

It did so to secure its power in the Western hemisphere

این کار برای تثبیت قدرت آمریکا در نیم‌کره غربی با

by destroying local opposition and installing US-friendly governments.

جایگزینی مخالفتهای محلی با دولتهای دوست با ایالات متحده صورت گرفت.

The brutal and racist nature of the US occupation,

طبیعت وحشی و نژادپرست اشغال ایالات متحده،

particularly along the remote Dominican-Haitian border,

مخصوصاً در مرزهای دور افتاده دومینیکن و هائیتی،

laid the foundation for bigger atrocities after its withdrawal.

بنای جنایات بزرگی را گذاشت که پس از رفتن آنها از آنجا رخ داد.

In 1930, liberal Dominican president Horacio Vásquez

در سال ۱۹۳۰، رئیس جمهور آزادی‌خواه دومینیکن هوراسیو واسکز

was overthrown by the chief of his army, Rafael Trujillo.

توسط فرمانده ارتش رافائل تروخیو برانداخته شد.

Despite being a quarter Haitian himself,

با وجود اینکه تروخیو هم یک چهارم اهل هائیتی بود،

Trujillo saw the presence of a bicultural Haitian and Dominican borderland

اما وجود مناطق مرزی دو فرهنگی هائیتی دومینیکن را

as both a threat to his power

تهدیدی برای قدرتش

and an escape route for political revolutionaries.

و راه فراری برای انقلابیون سیاسی می‌دانست.

In a chilling speech on October 2, 1937,

در یک سخنرانی وحشتناک در ۲ اکتبر ۱۹۳۷،

he left no doubt about his intentions for the region.

هیچ شکی درباره مقاصدش برای ناحیه باقی نگذاشت.

Claiming to be protecting Dominican farmers from theft and incursion,

با ادعای حفاظت از کشاورزان دومینیکن در برابر دزدی و غارت

Trujillo announced the killing of 300 Haitians along the border

تروخیو قتل ۳۰۰ هائیتیایی را در طول مرز اعلام کرد

and promised that this so-called "remedy" would continue.

و قول داد که این به اصطلاح "اصلاحات" ادامه خواهد داشت.

Over the next few weeks, the Dominican military,

در طول چند هفته بعد، ارتش دومینیکن،

acting on Trujillo’s orders,

تحت فرمان تروخیو،

murdered thousands of Haitian men and women,

هزاران زن و مرد هائیتیایی

and even their Dominican-born children.

و حتی بچه‌های آنها که در دومینیکن به دنیا آمده بودند را هم به قتل رساند.

The military targeted black Haitians,

هدف ارتش سیاهان هائیتی بود،

even though many Dominicans themselves were also dark-skinned.

حتی با وجود اینکه خود دومینیکنی‌ها هم تیره‌پوست بودند.

Some accounts say that to distinguish the residents

در بعضی گزارش‌ها آمده

of one country from the other,

که برای تشخیص شهروندان دو کشور،

the killers forced their victims to say the Spanish word for parsley.

قاتلان قربانیان خود را مجبور می‌کردند به اسپانیایی بگویند جعفری.

Dominicans pronounce it perejil, with a trilled Spanish "r."

دومینیکنی‌ها آن را پرخیل با "ر" غلیظ اسپانیایی تلفظ می‌کردند.

The primary Haitian language, however, is Kreyol, which doesn’t use a trilled r.

اما زبان اولیه هائیتی کرئول است که "ر" غلیظ ندارد.

So if people struggled to say perejil,

پس اگر کسی برای گفتن پرخیل تقلا می‌کرد،

they were judged to be Haitian and immediately killed.

هائیتیایی تشخیص داده و بلافاصله کشته می‌شد.

Yet recent scholarship suggests that tests like this

اما تحقیقات اخیر مطرح می‌کنند که آزمون‌هایی مانند این

weren’t the sole factor used to determine who would be murdered,

تنها فاکتور تشخیص کسانی که باید کشته شوند نبوده است،

especially because many of the border residents were bilingual.

مخصوصاً به این دلیل که بسیاری از مرز نشینان دو زبانه بودند.

The Dominican government censored any news of the massacre,

دولت دومینیکن هر خبری از کشتار را سانسور می‌کرد،

while bodies were thrown in ravines,

در حالی که اجساد در دره‌ها انداخته می‌شدند،

dumped in rivers,

در رودها تلنبار می‌شدند،

or burned to dispose of the evidence.

یا سوزانده می‌شدند تا هیچ شاهدی باقی نماند.

This is why no one knows exactly how many people were murdered,

به همین دلیل است که هیچ کس اطلاع دقیقی از آمار کشته‌شدگان ندارد

though contemporary estimates range from about 4,000 to 15,000.

اما تخمین‌های هم زمان بین ۴٫۰۰۰ تا ۱۵٫۰۰۰ نفر هستند.

Yet the extent of the carnage was clear to many observers.

اما وسعت قتل عام برای بسیاری از شاهدان روشن بود.

As the US Ambassador to the Dominican Republic at the time noted,

همان طور که سفیر آمریکا در دومینیکن می‌نویسد،

“The entire northwest of the frontier on the Dajabón side

"تمام بخش شمال غرب مرز در سمت داخابون

is absolutely devoid of Haitians.

کاملاً از هائیتیایی‌ها پاک شده است.

Those not slain either fled across the frontier or are still hiding in the bush.”

کسانی که کشته نشده‌ یا از مرز گریخته‌اند یا هنوز در میان شاخ و برگ‌ها پنهانند."

The government tried to disclaim responsibility

دولت تلاش کرد از زیر مسئولیت کشتار شانه خالی کند

and blame the killings on vigilante civilians,

و آن را به گردن پارتیزان‌های غیر نظامی بیندازد،

but Trujillo was condemned internationally.

اما تروخیو در سطح بین‌المللی محکوم شد.

Eventually, the Dominican government

در نهایت، دولت دومینیکن

was forced to pay only $525,000 in reparations to Haiti,

مجبور شد تنها ۵۲۵٫۰۰۰ دلار به هائیتی غرامت بپردازد،

but due to corrupt bureaucracy,

اما به دلیل فساد اداری،

barely any of these funds reached survivors or their families.

ذره‌ای هم از این پول به دست بازماندگان یا خانواده‌های قربانیان نرسید.

Neither Trujillo nor anyone in his government

نه تروخیو و نه هیچ یک از دولتمردان او

was ever punished for this crime against humanity.

هرگز به خاطر این جنایت علیه بشریت مجازات نشدند.

The legacy of the massacre remains a source of tension

میراث کشتار به عنوان منبع تنش

between the two countries.

میان دو کشور باقی ماند.

Activists on both sides of the border have tried to heal the wounds of the past.

فعالان در دو سوی مرز تلاش کرده‌اند تا زخم‌های گذشته را التیام دهند.

But the Dominican state has done little, if anything,

اما ایالت دومینیکن ذره‌ای تلاش نکرده است،

to officially commemorate the massacre or its victims.

تا رسماً در زنده نگه داشتن خاطره کشتار و یاد قربانیان آن سهیم شود.

Meanwhile, the memory of the Haitian massacre remains a chilling reminder

در این میان، یاد کشتار هائیتی به عنوان یادآور وحشتناکی باقی خواهند ماند

of how power-hungry leaders can manipulate people

که چطور رهبران تشنه قدرت می‌توانند مردم را بفریبند

into turning against their lifelong neighbors.

تا از همسایگان همیشگی خود برگردند.