Meet Julia Delmedico

جولیا دِلمدیکو را ملاقات کنید

Transcriber: Andrea McDonough Reviewer: Jessica Ruby

Translator: Ali Hosseini Reviewer: soheila Jafari

I'm Julia, and I'm 17.

من جولیا هستم. ۱۷ سال دارم.

My parents are from Argentina,

پدر و مادرم اهل آرژانتین هستند،

and I've grown up in Manhattan my whole life

و من تمام عمرم را در منهتن سپری کرده

and go to school in the Bronx.

و در برونکس مدرسه می‌روم.

I think a lot of high schools

فکر می کنم دبیرستان‌هایی زیادی

are trying to get their students

دوست دارند دانش آموزان را

into the best colleges.

به بهترین کالج‌ها بفرستند.

And because the way students are being measured

و چون روش قضاوت روی دانش آموزان

is through numbers that are so harsh,

از طریق نمرات است که بسیار سختگیرانه می‌باشد،

I think public schools are killing creativity.

فکر می‌کنم مدارس دولتی خلاقیت را از بین می‌برند.

They're quantifying students.

آنها دانش آموزان را کمیت‌بندی می‌کنند.

Students are only given an incentive

به دانش آموزان تنها انگیزه یادگیری

to learn for a good grade,

برای نمرات خوب داده می‌شود،

but nothing more.

و چیزی بیش از این نیست.

I probably just skim the surface

کافی است که من سطحی کار کنم

just to pass exams a lot of the time.

تا بتوانم امتحانات را قبول شوم.

'Cause what you hear mostly in the hallways

چیزیکه اغلب در راهروها می‌شنوید این است که

are what projects are due,

چه پروژه‌های دارید،

what grades you got,

چه نمراتی گرفتید،

how you're going to fit it all in your day.

و چگونه می‌خواهید روزتان را با آن سر کنید.

And, in class, half the students have their head down sleeping

و در کلاس، نصف دانش آموزان در حال چرت زدن هستند

because they've been up all night

چرا که تمام شب را بیدار بودند

trying to study for their exams.

تا برای امتحان درس بخوانند.

The only support we really get

تنها پشتیبانی برای ما

is from our guidance counselors

از طرف مشاورین راهنماست

about which college to apply to,

درباره اینکه چه کالجی برویم،

what classes to take.

چه کلاس‌هایی بگیریم.

"You need an AP science if you want to go to nahdahdah."

«اگر می‌خواهید به فلان جا بروید نیازمند مدرک علوم AP هستید.»

But that's not me.

اما من این نیستم.

I'm very, very much engaged in art history

من خیلی خیلی مجذوب تاریخ هنر

and 'mic/mac', which is micro/macroeconomics.

و اقتصاد خرد - اقتصاد کلان هستم.

Both the teachers are extremely intelligent,

هردوی معلمان این دروس بسیار باهوش بودند،

and they like to talk about what they know about the subject.

و آنها دوست دارند، هرچه درباره موضوع می‌دانند صحبت کنند.

My 'mic/mac' teacher, he sits at his desk,

معلم «اقتصاد خرد و کلان» من، روی میز می‌نشیند،

and he gives not only all his opinions,

و نه تنها تمامی نظرات خود را مطرح می‌کند،

but all the videos he's watched,

بلکه درباره تمامی ویدیوها،

all the articles he's read,

تمامی مقالات،

everything that's going on right now

هرچه درباره موضوع می‌گذرد

that's somehow related,

و به نوعی مرتبط است،

and pulls everything out of the air

صحبت کرده و از همه جا مطلب می آورد

and brings it all in to the topic that we're talking about,

و در موضوع مورد بحث ارائه می‌دهد،

which will not be tested on

که از آنها امتحان نمی‌گیرد

but makes the topic something real.

اما موضوع را بسیار ملموس می‌کند.

I never imagined myself to enjoy economics.

من هیچوقت فکر نمی‌کردم از اقتصاد لذت ببرم.

The best way I learn is in an actual, hands-on experience,

بهترین راه برای یادگیری حقیقی و تجربی،

something that can bring me out of the classroom.

چیزی است که مرا از کلاس بیرون آورد.

I think the best kind of education

فکر می‌کنم بهترین نوع تحصیل

is one that teaches you how to speak

چیزی است که یاد می‌دهد تا خودتان

and think for yourself.

چگونه فکر و صحبت کنید.

That's much more valuable

این بسیار باارزش‌تر از

than just passing your exams.

تنها قبولی در امتحانات است.