What is hysteria, and why were so many women diagnosed with it? - Mark S. Micale

Translator: Saba Rajabi Reviewer: shirin etebar

Do you ever feel tired? Overwhelmed?

تا به حال پیش آمده که احساس خستگی و کلافگی کنید؟

Nervous? Depressed?

عصبی بودن یا افسردگی چطور؟

Do you have headaches, dizziness, cramps, difficulty breathing?

احساس سردرد، سرگیجه، دل‌درد یا تنگی نفس داشته‌اید؟

From 300 BCE to the early 1900s,

از سال ۳۰۰ قبل از میلاد تا اوایل دهه نود

if you answered yes to these questions and you had a uterus,

اگر به این سوالات جواب مثبت می‌دادید و یک رحم در بدن خود داشتید،

a European or American doctor would likely diagnose you with hysteria.

احتمالا یک پزشک اروپایی یا آمریکایی می‌گفت که شما به «هیستری» مبتلا هستید.

No, not mass hysteria.

اما نه هیستری جمعی.

Ladylike hysteria.

هیستری زنانه.

The catch-all term “hysteria” was used by physicians, who were mostly men,

اصطلاح «هیستری» توسط پزشکانی که عمدتاً مرد بودند، برای توصیف هرآنچه

to describe just about any unexplainable medical condition

که دلیل پزشکی برای وقوع آن یافت نمی‌شد به کار می‌رفت

suffered by female patients.

و به بیماران زن اطلاق می‌شد.

By some interpretations,

طبق برخی تفاسیر،

being a woman was itself long considered a pathology

زن بودن به خودی خود مدت‌ها نوعی بیماری تلقی می‌شد

from which all kinds of problems arose.

که مشکلات گوناگونی را به وجود می‌آورد.

Throughout its long history, hysteria was used as a cultural signifier

زمان زیادی، هیستری به عنوان یک نشانگر فرهنگی به کار می‌رفت

for what men with authority found contemptible and incomprehensible

تا مردان قدرتمند رفتار حقیرانه و غیرقابل درک زنانی را

in the behavior of women who lacked, or tried to exercise, power.

که اساسا قدرتی نداشتند یا می‌خواستند آن را کسب کنند، توضیح دهند.

The term hysteria is derived from the Greek word for uterus,

اصطلاح هیستری از واژه‌ی یونانی به معنی رحم گرفته شده

and was first used in the 4th century BCE.

و اولین بار در قرن چهارم پیش از میلاد به کار رفت.

Drawing on earlier Egyptian beliefs, and not a great deal of medical rigor,

یونانی‌ها که باورهای خود را از مصریان وام گرفته بودند و با توجه به

the Greeks viewed hysteria as a malady of the womb,

نبود پیشرفت در پزشکی آن زمان؛ آنها تصور می‌کردند مرضی در رحم

arguing that the uterus could dislodge and move throughout the body,

هیستری را به وجود می‌آورد و در واقع رحم از جای خود بیرون آمده، در بدن حرکت می‌کرده

causing a variety of ailments.

و انواع امراض و ناراحتی‌ها را پدید می‌آورده است.

They believed the uterus wandered because it longed to bear children,

آنها گمان می‌کردند دلیل حرکت رحم در بدن به خاطر اشتیاق آن برای بچه‌دار شدن است

and for that reason,

و همین موجب می‌شد

unmarried women were the most likely to get a hysteria diagnosis.

تا زنان مجرد بیشتر از دیگر زنان به ابتلا به هیستری متهم شوند.

The usual prescription was immediate marriage, impregnation,

و سریع‌ترین راه درمان آن ازدواج فوری و باردار شدن

or the use of uterine fumigations

یا ضدعفونی رحم بود.

to entice the rebellious organ back into place.

با این کار این عضو سرکش بدن را سرجای خود می‌نشاندند.

By the 2nd century CE,

در قرن دوم پس از میلاد

Roman physicians rejected the wandering womb theory.

پزشکان رومی نظریه‌ی رحم متحرک را رد کردند.

But they still viewed the uterus as the source of hysteria,

اما هنوز رحم را منشا هیستری می‌دانستند.

believing, without much evidence, that it produced a secretion similar to semen,

آنها بدون داشتن مدرک خاصی معتقد بودند که رحم چیزی مانند مایع منی ترشح می‌کند

which— if not released— corrupted the blood and irritated the nerves.

که اگر آزاد نشود، تمام شریان‌های بدن را آلوده کرده و اعصاب را بهم می‌ریزد.

As a result, midwives would often treat hysteria by manually inducing orgasms

در نتیجه، قابله‌ها اصولا هیستری را با تحریک دستی ارگاسم

in female patients.

در بیماران زن درمان می‌کردند.

By the late Middle Ages, Christianity had spread throughout Europe,

در اواخر قرون وسطی مسیحیت سراسر اروپا را در برگرفته،

and its influence had likewise infiltrated Western medical practice.

و بر علم پزشکی غرب نیز نفوذ کرده بود.

Physicians started to posit that hysteria was a malady not of the womb,

پزشکان ادعا کردند که هیستری نه مرضی ناشی از رحم

but of the soul, and reflected Satanic influence.

بلکه برخاسته از مرضی در روح انسان است که نشان از نفوذ شیاطین دارد.

Doctors continued to dismiss women’s symptoms and pain,

پزشکان به رد کردن علائم بیماری و درد زنان ادامه دادند

now misogynistically shifting the blame to their supposed inherent weak wills

و حالا با آوردن دلایل زن ستیزانه تقصیرات را گردن ذات سست اراده زنانه

and susceptibility to sin.

و تمایل آنان به آلوده شدن به گناه، می‌انداختند.

This situation worsened through the 16th and 17th centuries,

این شرایط طی قرن ۱۶ و ۱۷ بدتر شده

as women, especially those who didn’t conform to social expectations,

و زنان، به خصوص آن ها که انتظارات جامعه را برآورده نکرده بودند

risked being accused of witchcraft, which often carried heavy consequences.

خطر اتهام به جادوگری را به جان می‌خریدند که اغلب عواقب وحشتناکی را به دنبال داشت.

In late Victorian Europe and North America,

در اواخر دوره‌ی ویکتوریایی اروپا و در آمریکای شمالی

some medical doctors started arguing that hysteria’s true origin

بعضی پزشکان بحث جدیدی را مطرح کردند که ادعا می‌کرد هیستری در واقع

lay not in the body or soul, but rather, in the mind.

در ذهن انسان ریشه دارد نه بدن یا روح او.

Middle class women, facing intense demands of social respectability

زنان طبقه اجتماعی متوسط که با تقاضای شدید احترام اجتماعی مواجه بودند

and strict codes of sexual conduct,

و رفتارهای خاص جنسی از پیش تعیین شده به آنان دیکته می‌شد،

were often referred to “nerve doctors”

اغلب نزد «پزشکان اعصاب و روان» فرستاده می‌شدند.

who’d use isolating and unfounded rest cures

که با منزوی کردن و تجویز بی‌اساس داروهای آرامبخش

to treat any emotional and psychological distress.

هرگونه هیجان یا فشار روانی را در آنها درمان کنند.

When writing her semi-autobiographical short story, “The Yellow Wallpaper,”

«شارلوت پرکینز گیلمن»، در داستان کوتاه «کاغذدیواری زردرنگ»

Charlotte Perkins Gilman drew from the distressing treatment she underwent

شرح حال خود را به تصویر می‌کشد که به خاطر «تمایلات هیستری» خود

for her so-called hysterical tendencies.

تحت روش درمانی پریشان کننده‌ای قرار گرفته بود.

The narrator, suffering from what would now likely be diagnosed

راوی که از آنچه که امروزه آن را «افسردگی پس از زایمان»

as postpartum depression,

می‌خوانیم رنج می‌برد،

describes being confined alone in an attic

بیان می‌کند که در یک اتاق زیرشیروانی مبحوس شده

and being denied any intellectual activity,

و از هرگونه فعالیت فکری از جمله خواندن یا نوشتن

including reading or writing.

منع شده بود.

Around this same time, Sigmund Freud was rising to fame.

در همین دوران، پدر علم روان‌شناسی «زیگموند فروید»، داشت به شهرت می‌رسید.

He believed hysteria, like other nervous conditions,

او معتقد بود که هیستری همانند دیگر عارضه‌های عصبی

was caused by repressed emotional trauma.

از تروماهای حسی انباشته شده نشات می‌گرفت.

His treatment required drawing these memories out of the unconscious

روش درمانی او این بود که با بیرون کشیدن این خاطرات از ناخودآگاه

so they could be acknowledged and addressed.

باید آنها را شناخت و تحلیل کرد.

Freud also dismissed the idea that hysteria was unique to women.

او همچنین این ادعا که هیستری مختص به زنان است را رد کرد.

Belief in “male hysteria” became prominent during and after the First World War,

او باور داشت که «هیستری مردانه» نیز در طول جنگ جهانی اول و پس از آن رایج شد

but was framed as the more masculine-sounding “shell shock.”

اما با اطلاق واژه‌ای «مردانه»‌تر به آن «موج‌گرفتگی» می‌گفتند.

Over the 20th century,

در قرن بیستم

the term hysteria was slowly replaced by specific, less gendered diagnoses,

واژه ی هیستری به آرامی جای خود را به واژگانی داد که کمتر جنسیت‌زده بودند.

including anxiety, depression, PTSD, and epilepsy.

اصطلاحاتی مانند اضطراب، افسردگی، اختلال استرس پس از آسیب و صرع.

And hysteria was officially removed

و اصطلاح هیستری در سال ۱۹۸۰ به طور رسمی از

from the “Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders” in 1980.

لیست «تشخیص و آمار اختلالات روانی» حذف شد.

Today, most scholars argue that the blanket disease hysteria

امروزه بیشتر دانشمندان اتفاق نظر دارند که اصطلاح کلی هیستری

was always a figment of doctors’ imaginations.

وجود خارجی نداشته و محصول تخیلات پزشکان پیشین است.

As outright medical sexism declined, so did its diagnosis.

همزمان با افول جنسیت‌زدگی در علم پزشکی، این تشخیص هم از میان رفت.

Nevertheless, its legacy reflects Western medicine’s

با این حال، میراث چنین اصطلاحاتی

long, storied, and ongoing history

حکایت از تاریخچه‌ی دیرپا و مدوام

of misattributing and trivializing women’s pain.

نحس و بی‌اهمیت جلوه‌دادن درد و رنج زنان دارد.