The return of Mongolia's "wild" horses - Nigel Rothfels

Translator: sadegh vn Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

For thousands of years, native Takhi horses roamed the steppes of Central Asia.

هزاران سال بود که اسب‌های تاخی محلی در مناطق اِستِپ آسیای مرکزی پرسه می‌زدند.

But by the late 1960s, they’d become extinct in the wild—

اما در اواخر دهه ۱۹۶۰ منقرض شدند

the last herds struggling in meager habitats

و آخرین گله‌های بازمانده‌شان در زیستگاه‌های بی آب و علف

against hunters and competition from local livestock.

با شکارچیان مبارزه و با سایر چارپایان بر سر غذا رقابت می‌کردند.

Some small groups of Takhi survived in European zoos,

گروه‌های کوچکی از اسب‌های تاخی در باغ وحش‌های اروپایی زنده ماندند،

but their extinction still seemed inevitable.

اما انقراض‌شان همچنان اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسید.

To prevent this terrible fate,

برای جلوگیری از این اتفاق وحشتناک،

a coalition of scientists and zoos pulled together

ائتلافی از دانشمندان و باغ وحش‌ها گرد هم آمدند

to start an international Takhi breeding program.

تا برنامه بین‌المللی تولیدمثل اسب تاخی را استارت بزنند.

By the 1990s, these collaborators in Europe and the US

در دهه ۱۹۹۰، این همکاران در اروپا و آمریکا

began releasing new generations of Asia’s ancient wild horse

دست به کار شدند و نسل جدید آن اسب‌های وحشی فرتوت آسیایی را

back into their native habitat.

در زیستگاه بومی‌شان رها کردند.

This Takhi revival was a world-famous conservation victory,

این تجدیدحیات تاخی‌ها یک پیروزی شناخته شده در حوزه حفاظت از منابع طبیعی به شمار آمد،

but the full story is much more complicated than it first appears.

اما قضیه از آنچه که اول به نظر می‌رسید خیلی پیچیده‌تر بود.

And its twists and turns raise serious questions about the role of zoos

و پیج و خم‌های آن، سؤالاتی جدی در مورد نقش باغ وحش‌ها

and what conservation even means.

و حتی معنای حفاظت به وجود آورد.

To get the whole story, we need to start in the late 1800s

برای فهمیدن کل داستان باید از اواخر دهه ۱۸۰۰،

when Russian explorer Nikolay Przhevalsky was gifted

زمانی که نیکولای پرزوالسکی، جهانگرد روسی، بقایای یکی از این اسب‌های وحشی را

the remains of one of these wild horses.

پیدا کرد، شروع کنیم.

Though the Takhi had long been known to local Mongolians,

با اینکه تاخی‌ها تا مدت‌ها به عنوان موجودات محلی مغولستان شناخته می‌شدند،

European scientists were intrigued by the remains,

دانشمندان اروپایی علاقه‌مند به بقایای موجودات،

which looked more like those of a donkey or zebra than any known domestic horse.

آنها را بجای اسب‌های اهلی شناخته شده بیشتر شبیه به الاغ یا گورخر تصور می‌کردند.

They concluded the species was a sort of missing link

آنها نتیجه گرفتند که این گونه حلقه گمشده‌ای

between wild asses and modern horses.

میان الاغ‌های وحشی و اسب‌های مدرن امروزی است.

And as reports of the newly dubbed Przhevalsky’s horse

و با دست به دست شدن گزارش‌هایی در اروپا و آمریکا درباره اسب پرزوالسکی

circulated through Europe and America,

که به تازگی این نام را به خود گرفته بود،

zoo proprietors became eager to acquire the previously unknown species.

مالکان باغ وحش مشتاق به تصاحب گونه‌های ناشناخته قبلی شدند.

At this time, zoos were focused primarily on drawing visitors with exotic animals,

در این زمان، تمرکز باغ وحش‌ها در درجه اول جلب توجه افراد با حیوانات عجیب و غریب بود،

and their exhibitions were more concerned with entertainment than animal welfare.

و هدف از نمایش آنها به جای ایجاد رفاه برای حیوانات، بیشتر جنبه سرگرمی داشت.

But in the early 1900s, the near extinction of the American bison

اما در اوایل دهه ۱۹۰۰، چیزی نمانده به انقراض بوفالوی آمریکایی

and the total extinction of other species like the passenger pigeon

و انقراض کامل گونه‌های دیگر مثل کبوتر مسافر،

inspired zoos to rebrand as centers for conservation.

باغ وحش‌ها تحت تأثیر شرایط، تصمیم گرفتند نامشان به مراکز حفاظت از حیوانات تغییر کند

And as it became clear that Przhevalsky’s horse might be headed for a similar fate,

و از آنجایی که مشخص شد اسب پرزوالسکی هم ممکن است به سرنوشت مشابه دچار شود،

zoos began breeding programs to sustain the captive population.

باغ وحش‌ها برنامه زادوولد را به منظور ثابت نگه داشتن جمعیت در بند آغاز کردند.

However, the individuals behind these programs came to an interesting conclusion

اگرچه افراد پشت این برنامه‌ها به نتیجه جالبی در مورد

about how the horses should be bred.

نحوه پرورش اسب‌ها رسیدند.

Like their colleagues, they believed the species represented a missing link

آن‌ها همانند همکارانشان معتقد بودند که این گونه، حلقه گمشده میان

between modern domestic horses and their more primitive ancestors.

اسب‌های اهلی امروزی و اجداد قدیمی‌ترشان هستند.

They also knew that some of the horses in their collections weren’t purebred Takhi,

آن‌ها همچنین می‌دانستند که برخی از اسب‌های مجموعه‌شان از نژاد اصیل تاخی نیستند،

and many didn’t even resemble the species’ standard description.

و خیلی از آنها حتی ویژگی‌های استاندارد آن گونه‌ها را هم ندارند.

So breeders felt it was up to them to determine what a wild Takhi

پس پرورش‌دهندگان به این نتیجه رسیدند که اینکه مثلاً یک اسب تاخی وحشی

should look like,

چه شکلی باید باشد، به آن‌ها بستگی دارد

and breed them accordingly.

و بر همین اساس پرورش‌شان می‌دهند.

Basing their work on just a few specimens and broad beliefs

با استناد بر تلاش‌هایشان بر روی چند تا از نمونه‌ها و باورهای گسترده

about what a primitive horse might look like,

در مورد اینکه یک اسب باستانی چه شکلی می‌توانست باشد،

they created a rigorous model for the ideal Takhi.

آنها یک مدل دقیق از اسب تاخی ایده‌آل طراحی کردند.

And over the 20th century,

و در طول قرن بیستم،

breeders in western zoos and private collections

پرورش‌دهندگان در باغ وحش‌های غرب و مجموعه‌های شخصی

created a population of thousands of horses

جمعیتی از هزاران اسب را به وجود آوردند

all carefully bred to share the same physical characteristics.

که همگی به دقت دارای ویژگی‌های جسمانی مشابهی بودند.

Of course, in their native habitat,

البته که در زیستگاه محلی‌شان،

wild Takhi had regularly interbred with domesticated horses for millennia,

تاخی‌های وحشی هزاران سال به طور منظم با اسب‌های اهلی جفت‌گیری می‌کردند

producing a population with much more diverse appearances.

و جمعیتی با ظاهرهای بسیار گوناگون‌تری را به وجود می‌آوردند.

So when it was time to introduce the Takhi to their ancestral home,

بنابراین وقتی زمان دیدار اسب‌های تاخی با خانه اجدادی‌شان رسید،

they were quite different from the horses

آنها کاملاً با اسب‌هایی که یک قرن قبل از آنها

who’d been taken from those steppes a century earlier.

به مناطق استپ برده شده بودند، متفاوت بودند.

Complicating things even further,

پیچیدگی از این هم فراتر می‌رود.

while these new Takhi herds were no longer in zoos,

این گله تاخی‌های جدید که دیگر در باغ وحش نبودند،

to this day, almost all remain closely monitored

تا به امروز تقریباً تمام گونه‌های باقی‌مانده آنها به منظور محافظت از خودشان

and controlled for their own protection.

مورد نظارت و کنترل دقیق قرار دارند.

So in a strange way, it’s hard to say if these animals are actually in the wild

بنابراین به طرز عجیبی، به سختی می‌توانیم بگوییم این حیوانات در حیات وحش حضور دارند

or even if they’re truly Takhi.

و یا حتی واقعاً تاخی هستند.

The story of the Takhi horse is not unique.

داستان اسب‌های تاخی آنچنان هم منحصربه‌فرد نیست.

دراکثر قدم‌های موفق ما در حفاظت از منابع طبیعی،

In many of our conservation victories,

it’s difficult to say exactly what was saved,

سخت است بگوییم که چه گونه‌ای واقعاً نجات پیدا کرده

and the role that zoos play in conservation can be very complicated.

و نقشی که باغ وحش‌ها در راه حفاظت ایفا می‌کنند می‌تواند خیلی پیچیده باشد.

It's clear that zoos have been and can continue to be significant forces

این کاملاً مشخص است که باغ وحش‌ها می‌توانند نقش بسیار مؤثری را

for animal preservation,

برای حفاظت از حیوانات انجام دهند،

especially efforts to save charismatic animals from extinction.

مخصوصاً تلاش برای نجات دادن حیوانات مردم‌پسند از انقراض.

But today, the most direct cause of animal extinctions

اما امروزه، دلیل اصلی انقراض حیوانات

are humanity’s impacts on animal habitats and Earth’s climate.

تأثیر انسان بر زیست‌بوم جانوران و آب‌وهوای کره زمین است.

So if zoos truly want to help protect the diversity of animal life on this planet,

پس اگر باغ وحش‌ها واقعاً می‌خواهند به تنوع حیات حیوانات برروی این سیاره کمک کنند،

perhaps they should redirect their efforts

شاید باید انرژی‌شان را صرف

to preserving the natural habitats these animals so desperately need.

محافظت از زیست‌بوم‌های طبیعی این حیوانات که به شدت نیازمند آنها هستند، کنند.