5 philosophers on anger - Delaney Thull

Translator: Kourosh Ghaniyoun Reviewer: Masoud Motamedifar

Anger is a complicated emotion.

خشم یک احساس پیچیده است.

It can feel reasonable and righteous or impulsive and uncontrollable.

می‌تواند منطقی و به‌جا باشد یا نسنجیده و افسارگسیخته.

But is it ever morally right to be angry? And if so, when?

اما آیا خشمگین‌بودن اصلاً از نظر اخلاقی به‌حق است؟ و اگر بله، کِی؟

One of the most foundational understandings of anger

یکی از بنیادی‌ترین فهم‌هایی که از خشم وجود دارد

comes from the Greek philosopher Aristotle

متعلق به ارسطو، فیلسوف یونانی، است

who proposed an idea called “the doctrine of the mean.”

که ایده‌ای تحت‌عنوان «دکترین اعتدال» را پیش کشید.

In this model, there’s a sweet spot for our actions and emotional reactions,

طبق این الگو، برای کنش‌ها و واکنش‌های عاطفی‌مان یک حد مطلوب وجود دارد،

and it's up to you to develop practical wisdom about when you should feel what

و پرورش یک خرد عملی برای آنکه بدانیم کی چه احساسی داشته باشیم و این حس چقدر شدید باشد

and how strongly to feel it.

به خودمان بستگی دارد.

For example, let’s say you’re going to sleep early

برای مثال، فرض کنید می‌خواهید زود بخوابید

because you have an important meeting tomorrow

چون فردا یک جلسه‌ی مهم دارید

and your neighbor just started blasting music.

اما صدای گوشخراش موسیقی همسایه نمی‌گذارد.

If you can’t sleep, you might botch your meeting,

اگر نتوانید بخوابید، ممکن است جلسه‌تان را خراب کنید،

so feeling angry is definitely understandable.

پس عصبانی‌شدنتان کاملاً قابل‌درک است.

But how much anger should you feel? And what actions, if any, should you take?

اما احساس خشمتان باید چقدر باشد؟ و اگر بخواهید اقدامی کنید، آن اقدام چیست؟

To answer these questions, Aristotle would need to know more details.

ارسطو برای پاسخ به این پرسش‌ها جزئیات بیشتری از شما خواهد خواست.

Have you previously talked to your neighbor about this issue?

آیا قبلاً درباره‌ی این موضوع با همسایه‌تان صحبت کرده‌اید؟

Is it a reasonable time to be playing music?

آیا اکنون زمان مناسبی برای پخش موسیقی است؟

Is your neighbor trying to antagonize you, or are they just enjoying their evening?

آیا همسایه‌تان در پیِ برانگیختنِ شماست، یا صرفاً دارد از شامگاهش لذت می‌برد؟

Relying on practical wisdom in Aristotle’s case-by-case approach

برای پشت‌سرگذاشتنِ کشمکش‌های بینافردی کاملاً منطقی است که

makes a lot of sense for navigating interpersonal conflicts.

به خرد عملیِ موجود در رویکرد موردبه‌موردِ ارسطو اتکا کنیم.

But what about when there’s no one to blame for your anger?

اما وقتی مقصری برای خشم شما وجود ندارد چه باید کرد؟

Imagine a tornado completely destroys your house

تصور کنید که یک گردباد خانه‌ی شما را کاملاً نابود کند

while your neighbor’s home is untouched.

بی‌آنکه به خانه‌ی همسایه‌تان آسیبی بزند.

No amount of anger can undo the disaster,

هر میزانی از خشم هم نمی‌تواند این فاجعه را جبران کند،

and there isn’t really a suitable target for your frustration.

و هیچ هدف درخوری هم وجود ندارد که کلافگی‌تان را سمتش نشانه بگیرید.

Yet for the ancient Stoics,

اما از نظر رواقیون باستان،

the tornado and the noisy neighbor are basically identical.

گردباد و همسایه‌ی پرسروصدا اساساً فرقی با هم ندارند.

The Stoics believed life is like an uncontrollable cart we’re all tied to,

رواقیون معتقد بودند زندگی مانند گردونه‌ای مهارناپذیر است که همگی به آن گره خورده‌ایم

and we can either learn to go with the flow

که یا باید بیاموزیم با گردش آن همراه شویم

or hurt ourselves fighting its momentum.

و یا در جدال با پویایی‌اش به خودمان آسیب بزنیم.

In their logic, we all live at the whims of fate,

طبق منطق آن‌ها، همگی تحت یوغِ سرنوشت زندگی می‌کنیم،

and our actions can never actually change things—

و کنش‌های ما هیچوقت نمی‌توانند چیزی را تغییر دهند -

whether it's a natural disaster or how others act towards us.

حالا چه یک فاجعه‌ی طبیعی باشد و چه رفتار دیگران در قبال ما.

So Stoics believe anger is always wrong,

پس به اعتقاد رواقیون، خشم همیشه اشتباه است،

since it causes pain and is ultimately futile.

چون باعث رنج می‌شود و سرآخر کاری عبث است.

The 8th century Indian Buddhist philosopher Śāntideva

شانتی‌دوا، فیلسوف هندی و بودیست قرن ۸م،

also questioned our free will and the value of anger,

نیز قدرت اختیار انسان و ارزش خشم را زیر سؤال برد،

arguing that because people often lack rational control over their emotions,

با این استدلال که چون افراد اغلب فاقد کنترل منطقی بر احساساتشان هستند،

we should endeavor not to let their anger and cruelty spread to us.

باید بکوشیم تا اجازه ندهیم که خشم و سنگدلی‌شان به ما نیز سرایت کند.

But even if it’s hard for us to control our anger,

اما حتی اگر کنترل خشم برایمان دشوار نیز باشد،

there might be something we can learn from it.

شاید بتوانیم از آن چیزی بیاموزیم.

Philosopher PF Strawson’s theory of reactive attitudes

طبق تئوری «نگرش‌های واکنشیِ» پیتر فردریک استراوسنِ فیلسوف

suggests that experiencing anger is a natural part of human psychology

تجربه‌ی خشم بخشی طبیعی از خصوصیات روانی انسان است

that helps us communicate blame and hold each other accountable.

که به ما کمک می‌کند یکدیگر را سرزنش کنیم و مسئول بدانیم.

In this model, anger can be an important part

در این الگو، خشم می‌تواند بخش مهمی از

of letting us know when something immoral is happening,

آگاه‌شدن ما به یک رخداد غیراخلاقی باشد.

so removing it would impair our social lives and moral communities.

پس کنارگذاشتن خشم به زندگی اجتماعی و اجتماعات اخلاقیِ ما خدشه وارد می‌کند.

But finding the right response to those psychological alarm bells can be tricky.

اما شاید یافتن پاسخ درست به آن زنگِ‌خطرهای روانی دشوار باشد.

For instance, if you were supervising cruel, disrespectful young children,

مثلاً، اگر شما مسئول رسیدگی به بچه‌های بی‌رحم و گستاخ باشید،

it might be natural to feel anger,

شاید طبیعی باشد که احساس خشم کنید،

but it would be wrong to treat their moral mistakes

اما درست نیست که با اشتباهات اخلاقی آن‌ها مانند

like those of fully formed adults.

خطاهای بزرگسالان بالغ برخورد کنید.

So when should you act on anger?

پس کیِ باید از سر خشم دست به کنش بزنید؟

And can it ever help change things for the better?

و آیا هیچگاه می‌تواند به نتیجه‌ی بهتری منجر شود؟

Let's imagine your community is experiencing serious health issues

تصور کنید اجتماع شما دچار مشکلات سلامتی جدی شده است

because a nearby factory is illegally polluting the water supply.

چون یک کارخانه‌ی نزدیک منبع آب را به صورت غیرقانونی آلوده می‌کند.

A long tradition in political philosophy argues that the righteous anger

بر اساس یک سنت دیرپا در فلسفه‌ی سیاسی، خشمِ به‌حق

often invoked by witnessing this kind of injustice

که اغلب با مشاهده‌ی این نوع از بی‌عدالتی برانگیخته می‌شود

can be invaluable for fueling change and motivating community action.

می‌تواند برای دامن‌زدن به تغییر و برانگیختن کنش اجتماعی بسیار ارزشمند باشد.

In unjust situations like this,

در موقعیت‌های ناعادلانه‌ای چون این مثال،

it could be a moral mistake to suppress your anger,

سرکوب خشم می‌تواند یک اشتباه اخلاقی باشد،

instead of channeling it into positive action.

آن هم به‌جای اینکه خشم را به یک کنش مثبت تبدیل کنید.

But other philosophers argue that anger has an inherent negative element

اما سایر فلاسفه استدلال می‌کنند که خشم دارای یک عنصر ذاتی منفی است

that limits its transformative power.

که قدرت تحول‌آفرینش را محدود می‌کند.

Philosopher Martha Nussbaum pointed out that famous civil rights activists

مارتا نوسبومِ فیلسوف خاطرنشان کرد که فعالان حقوق مدنیِ مشهور

such as Gandhi, Nelson Mandela, and Martin Luther King Jr

مانند گاندی، نلسون ماندلا، و مارتین لوتر کینگ جونیور

warned that giving yourself over to even the most righteous anger

هشدار دادند که تسلیم‌شدن در برابر به‌حق‌ترین خشم هم

can lead one to become bitter, vengeful, or hateful of others.

می‌تواند به گوشت‌تلخ، انتقام‌جو و بیزارشدن فرد از دیگران منجر شود.

They cautioned that we should carefully calibrate our emotional responses

آن‌ها گوشزد کردند که باید واکنش‌های عاطفی‌مان را به‌دقت واسنجی کنیم

to ensure that we see others not as enemies

تا مطمئن شویم که دیگران را نه به چشم دشمن

but as community members with whom we must learn to coexist,

بلکه اعضای اجتماعی می‌بینیم که باید همزیستی با آن‌ها را بیاموزیم،

regardless of our ever-changing emotions.

آن هم فارغ از عواطف دائم‌التغییرمان.