Why do we see illusions? - Mark Changizi

Translator: Andrea McDonough Reviewer: Bedirhan Cinar

Translator: Hajar Almasi Reviewer: Saeid Saadat Talab

Why do we see illusions?

چرا خطاهایِ ادراکی می‌بینیم؟

I'm going to tell you about some of my research,

می‌خواهم در مورد برخی از پژوهش‌هایم برای‌تان بگویم‌،

where I provided evidence for a different kind of hypothesis

که مدرکی برای نوع متفاوتی از فرضیه را

than the one that might be in the book

در مقایسه با آنچه که ممکن است در کتاب

on your coffee stand.

روی میز پیشخوان‌تان باشد، ارائه دهم.

Alright, so let's look at one of the illusions here.

خب، بیایید اینجا به یکی از این توهمات نگاهی بیندازیم.

And this is a stand-in for many, many kinds of illusions

که برای بسیاری از انواع خطاهای‌ادراکی

that are explained by this hypothesis.

که توسط این فرضیه توضیح داده می‌شوند جواب می‌دهد.

I'm just going to walk through it for this particular one.

خب می‌خواهم برای این مورد خاص از این مورد استفاده کنم.

As usual in these things,

به طور معمول در این موارد،

these two lines are, in fact, parallel,

این دوخط در‌واقع موازی هستند،

but you perceive them to bow outwards at their centers.

اما انگار حس می‌کنید وسط خطوط به سمت بیرون از مرکزشان انحنا دارند.

At the center where those radial lines are,

در مرکز، که آن خطوط شعاعی قرار دارند،

it's wider in your visual field than the parts above and below.

در زمینه بصری شما گسترده‌تر از قسمت‌های بالا و پایین هستند.

And this is remarkable,

و این جالب‌ِ توجه است،

because it's a remarkably simple stimulus.

چرا که به‌طرز جالبی یک محرک بسیار ساده است.

It's just a bunch of straight lines.

این‌ها فقط، مُشتی خطوط راست هستند.

Why should one of the most complicated objects in the universe

چرا باید یکی از پیچیده‌ترین ابزارهای جهان

be unable to render this incredibly simple image?

نتواند این تصویرِ فوق‌العاده ساده را تشخیص دهد؟

When you want to answer questions like this,

وقتی می‌خواهید به پرسش‌هایی از این دست پاسخ دهید،

you need to ask,

باید بپرسید که

well, what might this mean to your brain?

خب، این برای مغزتان ممکن است چه معنایی بدهد؟

And what your brain is going to think this is,

و آن‌چه مغز‌تان به آن فکر می‌کند این است که

is not some lines on a page.

بعضی از خطوط روی یک صفحه نیست.

Your brain has evolved to handle the kinds of natural stimuli

مغز شما برای رسیدگی به انواع محرک‌های طبیعی که در زندگی واقعی

that it encounters in real life.

با آن مواجه می‌شود، تکامل‌یافته است.

So when does the brain encounter stimuli like this?

پس چه وقتی مغز با محرکی مثل این مواجه است؟

Well, it seems a bit odd, but in fact,

خُب، به نظر کمی عجیب می‌آید، اما در حقیقت

you've been encountering this stimulus all day long.

شما تمام روز را با این محرک مواجه هستید.

Whenever you move,

هر وقت که حرکت کنید،

whenever you move forward, in particular.

به خصوص هر بار که به سمت جلو حرکت کنید.

When you move forward, you get optic flow,

وقتی به سمت جلو حرکت می‌کنید، شما جریان نوری می‌گیرید که

flowing outwards in your visual field,

به سمت خارج ازمیدان دیدتان جریان می‌یابد

like when the Enterprise goes into warp.

مانند وقتی که چیزی یکپارچه تاب بر‌می‌دارد.

All of these objects flow outwards

تمام این اشیا به سمت بیرون جریان دارند

and they leave trails, or blur lines, on your retina.

و آن‌ها ردی و یا خطوط تاری را روی شبکیه شما جا می‌گذارند.

They're activating mini-neurons all in a row.

آن‌ها نورون‌های کوچکی را در یک ردیف فعال می‌کنند.

So, this is a version of what happens in real life

بنابراین، این نسخه‌ای است از آنچه در زندگی واقعی رخ می‌دهد

and this another version of what happens in real life all the time.

و این نسخه دیگری‌ست از آنچه در تمام طول زندگی واقعی اتفاق می‌افتد.

In fact, cartoonists know about this.

درواقع پویانمایان این را می‌دانند.

They put these blur lines in their cartoons

این خطوط تاری را که در پویانمایی‌شان قرار می‌دهند

and it means to your brain: motion.

و این برای مغز شمامعنی می‌دهد: حرکت.

Now, it's not that in real life you see blur lines.

در زندگی واقعی جوری نیست که بتوانید خطوط تار را ببینید

The point is that it's the stimulus at the back of your eye

نکته این است که این محرک پشت چشم شما است

that has these optic blurs in them,

که این بینایی را درون‌شان محو می‌کند،

and that's what tells your brain that you're moving.

و این چیزی است که به مغزتان می‌گوید دارید حرکت‌می‌کنید.

When you move forward, your eyes fixate like cameras,

وقتی به جلو حرکت می‌کنید، چشم‌های شما مانند دوربین‌های

like snapshot cameras,

مثل دوربین عکس فوری،

it fixates, it fixates, little (Snapshot sound) camera shots,

متمرکزمی‌شود، متمرکزمی‌شود تصاویر کوچک دوربین (صدای لحظه‌ای)

and each time it fixates when you're moving forward,

و هر بار متمرکز می‌شود، وقتی که به جلو حرکت می‌کنید،

you get all this flowing outwards.

همه این‌ها به سمت خارج جاری می‌شوند.

So when you take a fixation,

پس وقتی تمرکز می‌کنید،

you end up with this weird optic blur stuff,

این چیزهای عجیب و تار تمام می‌شوند،

and it tells you the direction you're moving.

و این به شما می‌گوید که درحال حرکتید.

Alright, that's half the story.

خُب این‌ نیمی از داستان بود.

That's what this stimulus means.

معنیِ محرک همین است.

It means that your brain thinks,

این یعنی که مغز شما فکر می‌کند

when it's looking at the first image,

وقتی به تصویر اول نگاه می‌کند،

that you're actually on your way, moving towards the center.

که شما در واقع در مسیر خود هستید و به سمت مرکز حرکت می‌کنید.

It still doesn't explain

و همچنان توضیح نمی‌دهد

why you should perceive these straight lines as bowed outwards.

که چرا این خطوط مستقیم را، به شکل خم شده به بیرون، درک کنید.

To understand the rest of the story,

برای درک بقیه داستان،

you have to understand that our brains are slow.

باید درک کنید که مغز ما کُند است.

What you would like is that when light hits your eye,

چیزی که دوست دارید این است که وقتی نور به چشم‌تان می‌خورد،

then -- ping! -- immediately you have a perception

بعد - - بومب! - بلافاصله درک می‌کنید

of what the world is like.

که دنیا چه شکلی است.

But it doesn't work that way.

اما آن، این‌طوری کار نمی‌کند.

It takes about a tenth of a second for your perception to be created.

یک دهم ثانیه طول می‌کشد تا ادراک شما ایجاد شود.

And a tenth of a second doesn't sound very long,

و یک دهم ثانیه طولانی نیست،

but it's a long time in normal behaviors.

اما زمان زیادی در رفتارهای معمول آدم است.

If you're moving just at one meter per second, which is fairly slow,

اگر شما فقط یک متر در ثانیه حرکت کنید، که نسبتا کند است،

then in a tenth of second, you've moved 10 centimeters.

بعد در یک دهم ثانیه، ۱۰ سانتی متر حرکت کرده‌اید.

So if you didn't correct for this delay,

اگر شما این تاخیر را اصلاح نکردید،

then anything that you perceived to be within 10 centimeters of you,

هر چیزی را که تصورکردید در فاصله ۱۰ سانتی‌متری شما باشد،

by the time you perceived it,

وقتی که آن را درک کردید،

you would have bumped into it or just passed it.

می‌توانید به آن وارد شوید یا فقط از آن رد شوید.

And of course, this is going to be much worse --

و البته، قرار است خیلی بدتر هم بشود

(Laughter)

(خنده حاضرین)

it's going to be much worse in a situation like this.

و در وضعیتی شبیه این قرار است خیلی خیلی بدتر شود.

Your perception is behind.

ادراک‌تان پشت سر است.

What you want is that your perception should look like this.

چیزی که می‌خواهید این است که درک شما باید شبیه این باشد.

You want your perceptions at any time T

شما می‌خواهید درک‌تان از لحظه‌ی T

to be of the world at time T.

در همان لحظه‌ی T در جهان حضور داشته باشد.

But the only way your brain can do that, is that it has to,

اما تنها راهی که مغز شما می‌تواند این کار را انجام دهد این است که

instead of generating a perception of the way the world was

به جای ایجاد درکی از جهانی که نور آن

when light hit your retina,

به شبکیه‌تان برخورد کرده،

it has to do something fancier.

باید چیزی خیال‌بافانه‌ترانجام دهد.

It can't passively respond and create a best guess,

با واکنش منفعلانه نمی‌تواند بهترین تخمین را ایجاد کند،

it has to create a best guess about the next moment.

بهترین تخمین را باید در مورد لحظه بعد ایجاد کند.

What will the world look like in a tenth of a second?

دنیا در یک دهم ثانیه (بعد) چه شکلی خواهد بود؟

Build a perception of that,

درکی از این موضوع بسازید،

because by the time your perception of the near future occurs in your brain,

زیرا تا زمانی که درک شما از آینده نزدیک در مغز شما رخ می‌دهد،

the near future will have arrived

آینده نزدیک فرا خواهد رسید

and you'll have a perception of the present,

و شما درک حال حاضر را خواهید داشت،

which is what you want.

که آن چیزی است که می‌خواهید.

In my research,

در پژوهشم،

I provided a lot of evidence -- and there's other research areas

شواهد بسیاری را ارائه کرده‌ام -- و حوزه‌های تحقیقاتی دیگری هم وجود دارند

that have provided evidence --

که شواهدی ارائه کرده‌اند --

that the brain is filled with mechanisms

که مغز با مکانیسم‌هایی پر شده‌است

که سعی می‌کند که کندی‌اش را جبران کند.

that try to compensate for its slowness.

And I've shown that huge swaths of illusions are explained by this,

و نشان داده‌ام که بخش‌های عظیمی از توهمات به این شکل توضیح داده می‌شوند

this just being one example.

این فقط یک مثال است.

But let me finish by saying,

اجازه دهید صحبتم را این‌گونه خاتمه دهم،

how exactly does this explain this particular example?

این مثال خاص با این نگاه دقیقا چطور توضیح داده می‌شود؟

So, the question, really, we have to ask

بنابراین، سوالی که واقعا باید بپرسیم

is: how do those two vertical lines in that first stimulus,

این است: آن دو خطِ عمودی در اولین محرک،

how do they change in the next moment

در لحظه بعد چطور تغییر می‌کنند

were I moving towards the center,

وقتی به سمت مرکز حرکت می‌کنم،

that all those optical lines are suggesting that I'm moving.

تمام آن خطوط نوری نشان می‌دهند که من درحال حرکتم.

What happens to them?

چه اتفاقی برای‌شان می‌افتد؟

Well, let's imagine.

خُب، بگذارید تصور کنیم.

Imagine you've got a doorway.

تصور کنید که یک دروازه دارید.

You've got a doorway.

شما در آستانه در هستید.

Imagine it's a cathedral doorway, to make it more concrete --

تصور کنید که یک دروازه کلیساست، برای اینکه واقعی‌تر جلوه کند --

it'll be helpful in a second.

در یک ثانیه مفید خواهد بود.

When you're very far away from it,

وقتی از آن خیلی دور هستید،

the sides are perfectly parallel.

دو طرف کاملا موازی هستند.

But now imagine what happens when you get closer.

اما حالا تصور کنید وقتی نزدیک‌ترشوید چه می‌شود.

It all flows outwards in your visual field,

همه این‌ها به سمت بیرونِ زمینه بصری شما متمایل می‌شود،

flowing outwards.

و به سمت بیرون مایل می‌شود.

But when you're really close --

اما وقتی واقعا نزدیک هستید --

imagine the sides of the doorway are here and here,

تصور کنید که دو طرف دروازه این‌جا و این‌جا است،

but if you look up at this cathedral doorway and do your fingers like this,

اما اگر به این دروازه کلیسا نگاه کنید و انگشتان‌تان را این‌طوری کنید،

the sides of the doorway are going up,

دو طرف دروازه بالا می‌روند،

like railroad tracks in the sky.

مثل خطوط راه‌آهن در آسمان.

What started off as two parallel lines,

چیزی که به عنوان دو خط موازی شروع شد،

in fact, bows outwards at eye level,

در حقیقت، در سطح چشم کمانه‌ای به سوی خارج می‌زند،

and doesn't go outwards nearly as much above.

و همان‌قدر که به سوی بالا می‌رود به سوی خارج نمی‌رود.

So in the next moment,

پس در لحظه بعد،

you have a shape that's more like this next picture.

شکلی دارید که بیشتر شبیه این عکس بعدی است.

The projective geometry -- that is, the way the things project,

هندسه تصویری -- روشی که چیزها را تصویر می‌کند،

in fact, change in this way in the next moment.

در واقع، در لحظه بعدی این‌طوری تغییر می‌کند.

So when you have a stimulus like this, well, your brain has no problem,

پس زمانی که محرکی مثل این دارید، خُب، مغز شما هیچ مشکلی ندارد،

there's just two vertical lines

فقط دو خط عمودی وجود دارد

and no cues that there'll be a change in the next moment,

و نشانه دیگری وجود ندارد که در لحظه بعد تغییری ایجاد شود،

so just render it as it is.

پس آن‌طورکه هست نشان‌اش می‌دهد.

But if you add cues --

اما اگر نشانه‌ها را اضافه کنید --

and this is just one of many kinds of cues

و این تنها یکی از انواع نشانه‌هایی است

that can lead to these kinds of illusions,

که می‌تواند به این نوع از توهمات منجر شود،

this very strong optic blur cue --

این نقطه‌ضعف نوری بسیار قوی است --

then you're going to perceive instead

در عوض به جای آن خواهید دید

exactly how it will appear in the next moment.

که در لحظه بعد چگونه ظاهر خواهد شد.

All of our perceptions are always trying to be about the present,

تمام ادراکات ما همیشه درتلاش برای این هستند که همیشه در لحظه حال باشند،

but you have to perceive the future to, in fact, perceive the present.

اما شما باید آینده را ادراک کنید تا در حقیقت حال را درک کنید.

And these illusions are failed perceptions of the future,

و این توهمات، ادراکات شکست‌خورده آینده هستند،

because they're just static images on the page,

زیرا آن‌ها فقط تصاویری ثابت در صفحه هستند،

they're not changing like in real life.

آن‌ها مانند زندگی واقعی در حال تغییر نیستند.

And let me just end by showing one illusion here.

و بگذارید با نشان دادن یک توهم اینجا تمام کنم.

If I can, I'll quickly show two.

اگر بتوانم، سریع دو‌تا نشان می‌دهم.

This one's fun.

این یکی جالب است.

If you just fixate at the middle there,

اگر فقط به وسط آن متمرکز شوید،

and make stabbing motions with your head,

و حرکات ضربه‌ای با سر انجام بدهید،

looming towards it like this.

کناره‌هایش به این شکل ظاهر می‌شود.

Everybody do that.

همه آن را انجام دهید.

Make short, stabbing motions.

حرکات کوتاه و ضربه‌ای.

Because I've added blur to these optic flow lines,

چون این خطوط جریان نور را تار کرده‌ام،

your brain says, "They're probably already moving,

مغز شما می‌گوید: «آن‌ها احتمالا در حال حرکت هستند،

that's why they're blurry."

به همین دلیل تار هستند.»

When you do it, they should be bursting out in your visual field

وقتی این کار را می‌کنید ، آن‌ها باید در زمینه بصری خود

faster than they should.

سریع‌تراز آن‌چه باید متلاشی شوند.

They shouldn't be moving that much.

نباید آن‌قدر زیاد حرکت کنند.

And a final one I'll just leave in the background is this.

و آخری که در پس‌زمینه می‌گذارم این است.

Here are the cues of motion,

این‌ها نشانه‌هایی از حرکتند،

انواعی از نشانه‌هایی که وقتی چیزها درحرکتند روی شبکیه چشم خود می‌گیرید.

the kinds of cues that you get on your retina when things are moving.

You don't have to do anything -- just look at it.

لازم نیست کاری کنید-- فقط نگاه کنید.

Raise your hand if things are moving when they shouldn't be.

اگر چیزها وقتی که نباید، حرکت کردند دست‌تان را بلند کنید.

It's weird, right?

عجیب است نه؟

But what you have now are the cues that, from your brain's point of view,

اما چیزی که شما اکنون دارید نشانه‌های این‌ست که از نقطه‌نظر مغز شما،

you have the stimulus on your eyes, like, "Oh, these things are moving."

شما محرک را در چشمان خود دارید، مانند «اوه، این چیزها حرکت می‌کنند.»

ادراکی ارائه می‌دهید که در لحظه بعد چه کار خواهند کرد --

Render a perception of what they'll do in the next moment --

they should be moving and they should have shifted.

آن‌ها باید حرکت کنند و باید جابجا شوند.

خیلی خُب، بسیار سپاس‌گزارم.

Alright, thank you very much.

(تشویق)

(Applause)