Basic English | Grammar Course For Beginners | 38 Lessons

Hello everyone.

สวัสดีทุกคน.

I’m Robin and welcome to Beginner 2.

ฉันชื่อ Robin และยินดีต้อนรับสู่มือใหม่ 2

Now, Beginner 2 is a little more difficult than Beginner 1, but that’s ok because my

ตอนนี้มือใหม่ 2 จะยากกว่ามือใหม่ 1 นิดหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะ

videos are very useful.

วิดีโอของฉันมีประโยชน์มาก

Very helpful.

มีประโยชน์มาก

They are real English.

พวกเขาเป็นภาษาอังกฤษที่แท้จริง

So be sure to study them all.

ดังนั้นอย่าลืมศึกษาพวกเขาทั้งหมด

Now, I’m going to give you a few tips or advice on how to study my videos.

ตอนนี้ ฉันจะให้คำแนะนำหรือเคล็ดลับบางประการเกี่ยวกับวิธีการศึกษาวิดีโอของฉัน

The first thing I want to tell you to do…is to repeat.

สิ่งแรกที่ผมอยากบอกให้คุณทำ…คือการทำซ้ำ

Repeat after me.

พูดตามฉัน.

Everything I say, you should try to follow me and say it the same speed and same style

ทุกสิ่งที่ฉันพูดคุณควรพยายามตามฉันมาและพูดให้เร็วและสไตล์เดียว

as I do.

กับฉัน

So, for example, if I say “How are you?”, you should repeat, “How are you?”.

ตัวอย่างเช่น ถ้าฉันพูดว่า “How are you?” คุณควรพูดซ้ำว่า “How are you?”

If I say “What do you do?”, you should repeat “What do you do?”.

ถ้าฉันพูดว่า "คุณทำอะไร" คุณควรพูดซ้ำว่า "คุณทำอะไร"

Repeating is very important to improving your English.

การทำซ้ำเป็นสิ่งสำคัญมากในการพัฒนาภาษาอังกฤษของคุณ

Also, most videos have example sentences, or example dialogues.

นอกจากนี้ วิดีโอส่วนใหญ่ยังมีประโยคตัวอย่างหรือบทสนทนาตัวอย่างอีกด้วย

Ok…

โอเค…

These are also very important.

สิ่งเหล่านี้ก็สำคัญมากเช่นกัน

I’m going to teach you a lot of vocabulary and expressions and the example sentences

ฉันจะสอนคำศัพท์และสำนวนมากมายให้กับคุณ และประโยคตัวอย่าง

and example dialogues will help you understand how to use them in a sentence.

และบทสนทนาตัวอย่างจะช่วยให้คุณเข้าใจวิธีใช้ในประโยค

They’ll also help you with the grammar.

พวกเขาจะช่วยคุณในเรื่องไวยากรณ์ด้วย

Ok…

โอเค…

So be sure to focus and study, the example sentences, example dialogues.

ดังนั้นอย่าลืมตั้งใจและศึกษา ประโยคตัวอย่าง ตัวอย่างบทสนทนา

Some videos will have a test.

วิดีโอบางรายการจะมีการทดสอบ

A listening test.

การทดสอบการฟัง

Ok…

ตกลง…

Be very serious.

จริงจังมาก

These are important tests.

สิ่งเหล่านี้เป็นการทดสอบที่สำคัญ

Ok…

ตกลง…

So you should have paper and a pen and when the test starts, you should listen carefully

ดังนั้นคุณควรมีกระดาษและปากกา และเมื่อการทดสอบเริ่มต้น คุณควรตั้งใจฟัง

and write down the answer.

และจดคำตอบไว้

Now, if the test is going too fast, stop the video, ok… slow it down to your speed.

ตอนนี้ หากการทดสอบเร็วเกินไป ให้หยุดวิดีโอ โอเค... ลดความเร็วลงตามความเร็วของคุณ

But the test is very important to helping your listening.

แต่แบบทดสอบมีความสำคัญมากในการช่วยให้คุณฟังได้

Alright…

เอาล่ะ…

Now, in the videos, I cannot teach you everything.

ทีนี้ ในวิดีโอ ฉันไม่สามารถสอนคุณได้ทุกอย่าง

I did my best to teach you a lot of information, but it’s not everything.

ฉันพยายามอย่างเต็มที่เพื่อสอนข้อมูลมากมายแก่คุณ แต่ไม่ใช่ทั้งหมด

Ok…

ตกลง...

You’re still going to have a lot of questions…and you might be confused sometimes.

คุณยังคงมีคำถามมากมาย...และคุณอาจจะสับสนในบางครั้ง

Ok…

โอเค…

So you have to do a lot of self-study.

ดังนั้นคุณต้องศึกษาด้วยตนเองให้มาก

After you watch the video, don’t just rush to the next video.

หลังจากที่คุณดูวิดีโอแล้ว อย่าเพิ่งรีบไปที่วิดีโอถัดไป

You should do a little review.

ควรจะรีวิวสักหน่อย

Ok… and self-study.

โอเค...และศึกษาด้วยตนเอง

Self-study is very important.

การศึกษาด้วยตนเองเป็นสิ่งสำคัญมาก

I can’t do everything for you.

ฉันไม่สามารถทำทุกอย่างเพื่อคุณได้

You can’t learn English just by me.

คุณไม่สามารถเรียนภาษาอังกฤษโดยลำพังฉัน

You also have to self-study and practice it.

คุณต้องศึกษาและฝึกฝนด้วยตนเองด้วย

Alright, and the last thing I want to say is don’t give up.

เอาล่ะ และสิ่งสุดท้ายที่อยากบอกคืออย่ายอมแพ้

Ok…

โอเค…

Now, these videos can be a little difficult, but don’t give up.

ตอนนี้ วิดีโอเหล่านี้อาจจะยากสักหน่อย แต่อย่ายอมแพ้

If you don’t understand the video, watch it again…, but don’t give up.

หากคุณไม่เข้าใจวิดีโอนี้ ให้ดูอีกครั้ง… แต่อย่ายอมแพ้

Keep going.

ทำต่อไป.

The only way to improve is if you keep going.

วิธีเดียวที่จะปรับปรุงได้คือถ้าคุณทำต่อไป

Alright….

ใช้ได้….

And I know, I’m sure, after you watch my videos, re-watch them twice, your English

และฉันรู้ ฉันแน่ใจว่า หลังจากที่คุณดูวิดีโอของฉัน ดูซ้ำสองครั้ง ภาษาอังกฤษของคุณ

will get better.

จะดีขึ้น

This is real English, with real expressions.

นี่คือภาษาอังกฤษที่แท้จริงพร้อมสำนวนที่แท้จริง

Ok…

ตกลง…

That’s it and I hope you do well.

แค่นั้นแหละและฉันหวังว่าคุณจะทำได้ดี

Good luck.

ขอให้โชคดี.

Hello everyone.

สวัสดีทุกคน.

We are going to talk about basic greetings for when you meet someone you don’t know.

เราจะพูดถึงคำทักทายพื้นฐานเมื่อคุณพบคนที่คุณไม่รู้จัก

Ok…

โอเค…

Someone you don’t know is called a stranger.

คนที่คุณไม่รู้จักเรียกว่าคนแปลกหน้า

So, when you meet the stranger, what do you say?

แล้วเวลาเจอคนแปลกหน้าจะว่ายังไง?

Ok..so these are basic greetings.

โอเค..นี่คือคำทักทายพื้นฐาน

So, on the board here, I have the first basic greeting.

บนกระดานตรงนี้ ฉันมีคำทักทายพื้นฐานคำแรก

“Hi”.

"สวัสดี".

Ok…this is a very casual greeting when you meet someone for the first time.

โอเค…นี่เป็นคำทักทายที่เป็นกันเองมากเมื่อคุณพบใครสักคนเป็นครั้งแรก

“Hi”.

"สวัสดี".

Very simple.

ง่ายมาก.

The second one, “Hello”.

คนที่สอง “สวัสดี”

Oh, something wrong with the spelling here.

โอ้ มีบางอย่างผิดปกติกับการสะกดที่นี่

Be careful with the spelling of “hello”.

ระวังการสะกดคำว่า "สวัสดี"

Many of my students put the ‘W’.

นักเรียนของฉันหลายคนใส่ 'W'

There is never a ‘w’.

ไม่เคยมี 'w'

It is only “hello”.

มันก็แค่ "สวัสดี" เท่านั้น

Ok…

ตกลง…

Be careful with that.

ระวังด้วย

So, of course, these are the most common greetings: “hi”, “hello”.

แน่นอนว่านี่คือคำทักทายที่พบบ่อยที่สุด: "สวัสดี" "สวัสดี"

And here are three more greetings.

และนี่คือคำทักทายอีกสามข้อ

“Good morning”, “good afternoon”, and “good evening”.

“สวัสดีตอนเช้า” “สวัสดีตอนบ่าย” และ “สวัสดีตอนเย็น”

Alright, so these are the most basic greetings when you meet the stranger.

เอาล่ะ นี่เป็นคำทักทายพื้นฐานที่สุดเมื่อคุณพบกับคนแปลกหน้า

And when you say “hi”, they will probably say the same thing.

และเมื่อคุณพูดว่า “สวัสดี” พวกเขาก็จะพูดแบบเดียวกัน

“Hi”.

"สวัสดี".

If you say “hello”, they will say the same thing.

ถ้าคุณพูดว่า "สวัสดี" พวกเขาจะพูดแบบเดียวกัน

“Hello”.

"สวัสดี".

If you say “good morning”, they will say the same thing.

ถ้าคุณพูดว่า “สวัสดีตอนเช้า” พวกเขาจะพูดแบบเดียวกัน

“Good morning”.

"สวัสดีตอนเช้า".

“Good afternoon”.

"สวัสดีตอนบ่าย".

“Good evening”.

"สวัสดีตอนเย็น".

So, if they say “good evening” to you, you should answer, ”good evening”.

ดังนั้น หากพวกเขาพูดว่า “สวัสดีตอนเย็น” กับคุณ คุณควรตอบว่า “สวัสดีตอนเย็น”

If they say “good morning” to you, you should answer “good morning”.

หากพวกเขาพูดว่า “สวัสดีตอนเช้า” กับคุณ คุณควรตอบว่า “สวัสดีตอนเช้า”

Alright…that’s how we do our basic greetings with a stranger.

เอาล่ะ…นั่นคือวิธีการทักทายพื้นฐานกับคนแปลกหน้า

Alright, let’s move on to some more greetings.

เอาล่ะ เรามาต่อคำทักทายกันดีกว่า

Ok…so we’re going to look at two more greetings.

ตกลง…เราจะมาดูคำทักทายอีกสองคำกัน

The next one is “how are you?”.

ประโยคถัดมาคือ “คุณเป็นยังไงบ้าง”

And this one…”how are you doing?.

แล้วอันนี้…”เป็นยังไงบ้างคะ?.

Ok…both are very common.

ตกลง…ทั้งคู่เป็นเรื่องธรรมดามาก

You must know them.

คุณต้องรู้จักพวกเขา

“How are you?”.

"คุณเป็นอย่างไร?".

“How are you doing?”.

"เป็นอย่างไรบ้าง?".

“How are you?”.

"คุณเป็นอย่างไร?".

“How are you doing?”.

"เป็นอย่างไรบ้าง?".

So, someone asks you… these questions.

มีคนถามคุณ... คำถามเหล่านี้

And you would answer, starting with “I’m”.

และคุณจะตอบโดยเริ่มจาก "ฉัน"

Ok…

โอเค…

I am…I’m.

ฉัน…ฉัน.

I’m fine.

ฉันสบายดี.

Ok…

โอเค…

So, I’m fine is the best answer.

งั้น ฉันสบายดี คือคำตอบที่ดีที่สุด

It’s the most common answer.

เป็นคำตอบที่พบบ่อยที่สุด

So, you should always try to say, “I’m fine”.

ดังนั้น คุณควรพยายามพูดว่า “ฉันสบายดี” เสมอ

“How are you?”

"คุณเป็นอย่างไร?"

“I’m fine.”

"ฉันสบายดี."

There are other answers.

มีคำตอบอื่น ๆ

“How are you?”

"คุณเป็นอย่างไร?"

“I’m great.”

"ฉันสบายดี."

“I’m good.”

"ฉันสบายดี."

“I’m not bad.”

“ฉันไม่เลว”

“I’m so so.”

“ฉันก็เป็นอย่างนั้น”

Ok…but be careful with “so so”.

โอเค…แต่ระวังด้วยคำว่า “อย่างนั้น”

Many of my students say “so so” too much.

นักเรียนของฉันหลายคนพูดว่า “อย่างนั้น” มากเกินไป

ok…

โอเค…

So, the best answer is “I’m fine.”

ดังนั้น คำตอบที่ดีที่สุดคือ “ฉันสบายดี” และบางครั้งก็ใช้สิ่งเหล่านี้

and sometimes use these.

ok…

โอเค…

Maybe you’re not fine.

บางทีคุณอาจจะไม่สบาย

So you want to express something bad.

ดังนั้นคุณจึงต้องการแสดงออกถึงสิ่งที่ไม่ดี

So…

แล้ว

“How are you?”

คุณเป็นยังไงบ้าง?"

“I’m bad.”

"ฉันไม่ดี."

or…”How are you?”

หรือ…”คุณเป็นยังไงบ้าง?”

“I’m not good.”

“ฉันไม่ดี”

“How are you doing?”

"เป็นอย่างไรบ้าง?"

“I’m not good.”

“ฉันไม่ดี”

Alright…

เอาล่ะ…

So, someone asks the question, you answer and the polite thing to do is ask them the

มีคนถามคำถาม คุณตอบ และสิ่งที่สุภาพที่ต้องทำคือถาม

same question.

คำถามเดียวกันนั้น

So, “How are you?”

แล้วคุณเป็นยังไงบ้าง?"

“I’m fine.”

"ฉันสบายดี."

And then we should use one of these.

แล้วเราควรใช้อย่างใดอย่างหนึ่งเหล่านี้

Ok…”How are you?”

ตกลงคุณเป็นอย่างไร?"

“I’m fine…..and you?”

"ฉันสบายดี คุณล่ะ?"

ok..your asking them.

โอเค..คุณกำลังถามพวกเขา

“How are you?”

"คุณเป็นอย่างไร?"

“I’m fine….how about you?”

"ฉันสบายดีแล้วคุณล่ะ?"

Ok, these mean the same thing.

โอเค สิ่งเหล่านี้ก็หมายถึงสิ่งเดียวกัน

So, you can use this one or this one.

ดังนั้นคุณสามารถใช้อันนี้หรืออันนี้ก็ได้

Alright…let’s take a look at a few examples…example dialogues, so we can understand this better.

เอาล่ะ…มาดูตัวอย่างกัน…ตัวอย่างบทสนทนา เพื่อที่เราจะได้เข้าใจเรื่องนี้ได้ดีขึ้น

Alright, let’s look at example dialogue one.

เอาล่ะ มาดูตัวอย่างบทสนทนากัน

“Good morning.”

"สวัสดีตอนเช้า."

“Good morning.”

"สวัสดีตอนเช้า."

Let’s look at example dialogue two.

ลองดูตัวอย่างบทสนทนาที่สอง

“How are you?”

"คุณเป็นอย่างไร?"

“I’m good.

"ฉันสบายดี.

And you?”

และคุณ?"

“I’m fine.”

"ฉันสบายดี."

Let’s look at example dialogue three.

ลองดูตัวอย่างบทสนทนาที่สาม

“How are you doing?”

"เป็นอย่างไรบ้าง?"

“Not bad.

"ไม่เลว.

What about you?”

แล้วคุณล่ะ?"

“I’m pretty good.”

“ฉันค่อนข้างดี”

Let’s look at example dialogue four.

ลองดูตัวอย่างบทสนทนาที่สี่

“Good afternoon.

"สวัสดีตอนบ่าย.

How are you?”

คุณเป็นอย่างไร?"

“Very well thank you.

"สบายดีมากขอบคุณ.

And you?”

และคุณ?"

“I’m fine.”

"ฉันสบายดี."

Ok…I hope you have a good understanding of how to use basic greetings to someone you

โอเค…ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจวิธีใช้คำทักทายพื้นฐานกับคนที่คุณ

don’t know.

ไม่รู้จัก เป็นอย่างดี

It’s easy.

มันเป็นเรื่องง่าย.

Alright…

เอาล่ะ…

Before we go, I want to talk about this expression.

ก่อนไปฉันอยากจะพูดถึงสำนวนนี้ก่อน

“How are you?”

"คุณเป็นอย่างไร?"

“I’m fine thank you, and you?”

"ฉันสบายดีขอบคุณแล้วคุณหล่ะ?"

Of course, every Korean knows this expression.

แน่นอนว่าคนเกาหลีทุกคนรู้จักสำนวนนี้

This is what you were taught in school.

นี่คือสิ่งที่คุณถูกสอนในโรงเรียน

But, of course, this is too common and too nice; too polite.

แต่แน่นอนว่านี่เป็นเรื่องธรรมดาเกินไปและดีเกินไป สุภาพเกินไป

So, it’s a little bit funny.

ก็เลยตลกนิดหน่อย

Ok…

โอเค…

So, “How are you?”

แล้ว “คุณเป็นยังไงบ้าง”

“I’m fine thank you, and you?”

"ฉันสบายดีขอบคุณแล้วคุณหล่ะ?"

Try not to use this.

พยายามอย่าใช้สิ่งนี้

Ok…

โอเค…

Let’s make it easier.

มาทำให้มันง่ายขึ้นกันดีกว่า

uhhh, as I said, it’s too nice, so let’s cut the “thank you”.

เอ่อ อย่างที่ฉันบอกไป มันดีเกินไป งั้นเราตัดคำว่า "ขอบคุณ" ออกไปดีกว่า

Ok…

ตกลง…

So, this sounds better already.

ฟังดูดีขึ้นแล้ว

This is much better.

นี่จะดีกว่ามาก

“How are you?”

"คุณเป็นอย่างไร?"

“I’m fine, and you?”

"ฉันสบายดี คุณล่ะ?"

ok…

โอเค…

That’s better than “I’m fine thank you, and you?”

ดีกว่า “ฉันสบายดี ขอบคุณ แล้วคุณล่ะ?”

Alright…

เอาล่ะ…

So, that’s basic greetings.

นั่นคือคำทักทายพื้นฐาน

Uhhh, again I hope you understand and I’ll see you next video.

เอ่อ ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจอีกครั้ง แล้วพบกันใหม่วิดีโอหน้า

Hello everyone.

สวัสดีทุกคน.

In this video, we’re going to talk about basic greetings you would use with people

ในวิดีโอนี้ เราจะพูดถึงคำทักทายพื้นฐานที่คุณจะใช้กับคน

you know.

ที่คุณรู้จัก

With your friends.

กับเพื่อนของคุณ.

Ok…

โอเค…

Now, let’s take a look.

ทีนี้เรามาดูกันดีกว่า

I have three here.

ฉันมีสามที่นี่

Now, we would use these in very casual situations.

ตอนนี้ เราจะใช้สิ่งเหล่านี้ในสถานการณ์ที่ไม่เป็นทางการ

ok…

โอเค…

We don’t want to use these in business meetings or meeting some stranger who’s very important.

เราไม่ต้องการใช้สิ่งเหล่านี้ในการประชุมทางธุรกิจหรือพบปะกับคนแปลกหน้าที่สำคัญมาก

You want to use this with.. uhhh.. people we know.

คุณต้องการใช้สิ่งนี้กับ.. เอ่อ.. คนที่เรารู้จัก

Very friendly people.

ผู้คนที่เป็นมิตรมาก

Alright…so the first one is “What’s up?”

เอาล่ะ…คำถามแรกคือ “เป็นไงบ้าง?”

Ok..

โอเค..

So, “What’s up?”

“เป็นไงบ้าง?” คุณ…”เป็นไงบ้าง?”

you…”What’s up?”

Ok, don’t look up.

โอเค อย่าเงยหน้าขึ้นมอง

“What’s up?”

"ว่าไง?" คำทักทายทั่วไป

common greeting.

“What’s up?” and “What’s new?”

"ว่าไง?" และ “มีอะไรใหม่บ้าง”

Very similar.

คล้ายกันมาก.

So, if someone asks you “What’s up?”

ถ้ามีคนถามคุณว่า “เป็นไงบ้าง”

That’s their…

นั่นคือ... การถามคุณว่า “ตอนนี้คุณกำลังทำอะไรอยู่?”

kind of asking you “What are you doing now?”

Ok..so it could be “Hey, what’s up?”

โอเค..อาจจะเป็น “เฮ้ เป็นไงบ้าง?”

And you would answer, “Oh, I’m going out for dinner.”

แล้วคุณจะตอบว่า “โอ้ ฉันจะออกไปทานอาหารเย็น”

Ok..so “What’s up?

โอเค..แล้ว “เป็นไงบ้าง?

What are you doing?”

คุณกำลังทำอะไร?"

“Hey, what’s up?”

“เฮ้ เป็นไงบ้าง”

“Uhhh, I’m about to go to a party.”

“เอ่อ ฉันจะไปงานปาร์ตี้”

Ok…

ตกลง…

With “What’s new?”

ด้วย “มีอะไรใหม่”

“What’s new?”

“มีอะไรใหม่?”

uhhhh…. maybe they haven’t see you for like a week.

เอ่อ….

บางทีพวกเขาอาจจะไม่ได้เจอคุณมาประมาณหนึ่งสัปดาห์แล้ว

Ok, you haven’t met your friend for one week.

โอเค คุณไม่ได้เจอเพื่อนมาหนึ่งสัปดาห์แล้ว

You meet your friend and your friend says, “Hey, what’s new?”

คุณพบกับเพื่อนของคุณและเพื่อนของคุณพูดว่า "เฮ้ มีอะไรใหม่?"

Ok…

โอเค…

“What’s new?”

“มีอะไรใหม่บ้าง”

“What’s new in your life?”

“มีอะไรใหม่ในชีวิตของคุณ?”

ok…

โอเค…

“What happened in one week?”

“เกิดอะไรขึ้นในหนึ่งสัปดาห์?”

So, someone asks you, “What’s new?”

มีคนถามคุณว่า “มีอะไรใหม่บ้าง”

And you would answer, “Well, I made a new girlfriend.”

แล้วคุณจะตอบว่า “ฉันมีแฟนใหม่แล้ว”

Or…

หรือ…

“I went to a concert last Friday.”

“ฉันไปคอนเสิร์ตเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว”

ok…

โอเค…

“So, what’s new with you?”

“แล้วคุณมีอะไรใหม่บ้าง?”

“Uhhh, I took a trip to Busan over the weekend.”

“เอ่อ ฉันไปเที่ยวปูซานเมื่อสุดสัปดาห์”

Ok…so someone asks, “What’s new?”..kind of what happened in your life…since they

โอเค…มีคนถามว่า “มีอะไรใหม่บ้าง?”..ประเภทของสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตของคุณ…ตั้งแต่พวกเขา

last saw you.

พบคุณครั้งสุดท้าย

Alright…

เอาล่ะ…

And the last one, very friendly expression here, “How’s it going?”

และสุดท้าย สำนวนที่เป็นมิตรมาก “เป็นยังไงบ้าง?”

“How’s it going?”

"เป็นอย่างไรบ้าง?"

What is “it”?

มันคืออะไร"?

“How’s it going?”

"เป็นอย่างไรบ้าง?"

Well, “it” is your life.

“มัน” คือชีวิตของคุณ

“How’s your life going?”

“ชีวิตของคุณเป็นยังไงบ้าง?”

Or similar to “How are you?”

หรือคล้ายกับ “How are you?”

“So how’s your life going?”

“แล้วชีวิตคุณเป็นยังไงบ้าง?”

“Are you doing well?”

“คุณสบายดีไหม?”

Uhh, you would answer, you know, if someone asks, “How’s it going?”

เอ่อ คุณจะตอบไหม ถ้ามีคนถามว่า “เป็นยังไงบ้าง?”

You would answer, “It’s going great.”

คุณจะตอบว่า “มันไปได้ดี”

“It’s going well.”

“มันเป็นไปด้วยดี”

“It’s going fine.”

“มันเป็นไปด้วยดี”

Ok…

โอเค…

“How’s it going?”

“เป็นยังไงบ้าง?”

“It’s going wonderful.”

“มันเยี่ยมยอดมาก”

Alright…

เอาล่ะ…

So these are the first three.

นี่คือสามคนแรก

Let’s take a look at another three.

มาดูอีกสามกันดีกว่า

Alright…so here are three more expressions you can use when you’re meeting your friend.

เอาล่ะ…ต่อไปนี้เป็นสำนวนอีกสามสำนวนที่คุณสามารถใช้ได้เมื่อพบปะกับเพื่อน

Uhhh, the first one…very nice, very polite, very friendly.

เอ่อ คนแรก...ดีมาก สุภาพมาก เป็นกันเองมาก

You say, “Good to see you.”

คุณพูดว่า "ดีใจที่ได้พบคุณ"

Ok…”Good to see you.”

โอเค…”ดีใจที่ได้พบคุณ”

or “Good to see you, again.”

หรือ “ดีใจที่ได้พบคุณอีกครั้ง”

Ok…so you haven’t seen your friend.

ตกลง…แสดงว่าคุณยังไม่เห็นเพื่อนของคุณ

You see your friend.

คุณเห็นเพื่อนของคุณ

“Hi, good to see you.”

“สวัสดี ดีใจที่ได้พบคุณ”

Ok…that’s very friendly.

โอเค…เป็นกันเองมาก

Let’s look at the next one.

มาดูอันถัดไปกัน

You meet your friend and your friend asks you, “How are things?”

คุณพบกับเพื่อนของคุณและเพื่อนของคุณถามคุณว่า “เป็นยังไงบ้าง?”

“How are things?”

“เรื่องเป็นยังไงบ้าง?”

Ok…what are things?

โอเค…มีอะไรบ้าง?

“How are things?”

“เรื่องเป็นยังไงบ้าง?”

Now, “things”, those are things in your life.

ทีนี้ “สิ่งของ” สิ่งเหล่านี้คือสิ่งต่างๆ ในชีวิตของคุณ

So, what’s happening in your life?.

แล้วเกิดอะไรขึ้นในชีวิตคุณ?.

“How’s your life?”

"ชึวิตคุณเป็นอย่างไรบ้าง?"

Ok…”How are things?”

โอเค…” เป็นยังไงบ้าง?”

So, the “How are things?”, you would answer…

ดังนั้น “สิ่งต่างๆ เป็นอย่างไรบ้าง” คุณจะตอบว่า…

“Things are great.”

“สิ่งต่างๆ ยอดเยี่ยมมาก”

“Things are good.”

“สิ่งต่างๆ เป็นสิ่งที่ดี”

“Things are fine.”

“ทุกอย่างเรียบร้อยดี”

Ok…”How are things?”

โอเค…” เป็นยังไงบ้าง?”

“Things are wonderful.”

“สิ่งต่าง ๆ ยอดเยี่ยมมาก”

or…

หรือ…

“Things are bad.”

“เรื่องไม่ดี”

Ok, so you can express that with “things”…

โอเค คุณสามารถแสดงสิ่งนั้นด้วย “สิ่งของ”…

“How are things?”

“เป็นยังไงบ้าง?”

“Things are so so.”

“สิ่งต่าง ๆ เป็นเช่นนั้น”

And the last one here.

และอันสุดท้ายที่นี่

“How’s life?”

"ชีวิตเป็นยังไง?"

“Hey, how’s life?”

“เฮ้ ชีวิตเป็นยังไงบ้าง?”

“How’s life?”, again very friendly.

“ชีวิตเป็นยังไงบ้าง?” เป็นมิตรมากอีกครั้ง

Asking about your life is your life good, or is your life bad?

ถามชีวิตตัวเองว่าชีวิตดีหรือชีวิตแย่?

“How’s life?”

"ชีวิตเป็นยังไง?"

You could say, “Life is good.”

คุณสามารถพูดได้ว่า “ชีวิตเป็นสิ่งที่ดี”

“Life is great.”

“ชีวิตเป็นสิ่งที่ดีมาก”

or…”Life is terrible.”

หรือ…”ชีวิตแย่มาก”

Ok… not good.

โอเค… ไม่ดี

Ok.. depends on your feeling.

โอเค..ขึ้นอยู่กับความรู้สึกของคุณ

So, these are three more to use with your friend.

นี่เป็นอีกสามอย่างที่จะใช้กับเพื่อนของคุณ

Again, uhhh, not in a business situation, only with friendly people you know.

ขอย้ำอีกครั้งว่า ไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ทางธุรกิจ เฉพาะกับคนที่เป็นมิตรที่คุณรู้จักเท่านั้น

Alright, so let’s take a look at some examples to understand these better.

เอาล่ะ เรามาดูตัวอย่างเพื่อทำความเข้าใจสิ่งเหล่านี้กันดีกว่า

Alright, so the first example…

เอาล่ะ ตัวอย่างแรก…

“How’s it going?”

“เป็นยังไงบ้าง?”

“I’m good.

"ฉันสบายดี.

How are you?”

คุณเป็นอย่างไร?"

“I’m fine.”

"ฉันสบายดี."

The next example…

ตัวอย่างถัดไป...

“Hey, what’s up?”

“เฮ้ เป็นไงบ้าง?”

“Nothing much.

"ไม่มีอะไรมาก.

How’s it going?”

เป็นอย่างไรบ้าง?"

“Fine.”

"ดี."

And the next example.

และตัวอย่างต่อไป

“How are things with you?”

“เรื่องของคุณเป็นยังไงบ้าง”

“Things are great!

“ทุกอย่างเยี่ยมมาก!

And you?”

และคุณ?"

“I’m pretty good.”

“ฉันค่อนข้างดี”

The next example.

ตัวอย่างถัดไป

“How’s it going?”

"เป็นอย่างไรบ้าง?"

“I’m ok.

"ฉันสบายดี.

How about you?”

แล้วคุณล่ะ?"

“I’m pretty good these days.”

“ช่วงนี้ฉันค่อนข้างดี”

And the last example.

และตัวอย่างสุดท้าย

“How’s life?”

"ชีวิตเป็นยังไง?"

“Life’s pretty good.

“ชีวิตค่อนข้างดี

How about you?”

แล้วคุณล่ะ?"

“Me, too.

"ฉันด้วย.

Things are great.”

สิ่งต่างๆ เยี่ยมมาก”

“How are you?”

"คุณเป็นอย่างไร?"

Did you understand my example dialogues?

คุณเข้าใจบทสนทนาตัวอย่างของฉันหรือไม่?

I hope so.

ฉันหวังว่าอย่างนั้น.

These are good expressions to use…speaking in English to your friend.

สำนวนเหล่านี้เป็นสำนวนที่ดีที่จะใช้...การพูดภาษาอังกฤษกับเพื่อนของคุณ

Alright, you should know them and you should practice them.

เอาล่ะ คุณควรรู้จักพวกเขาและคุณควรฝึกฝนพวกเขา

Anyway, that’s it for this video.

ยังไงก็ตามก็แค่นั้นแหละสำหรับวิดีโอนี้

See you next time.

เจอกันคราวหน้า.

Hello everyone.

สวัสดีทุกคน.

In this video, we are going to talk about the basic ways to say, “good-bye.”

ในวิดีโอนี้ เราจะพูดถึงวิธีพื้นฐานในการกล่าว "ลาก่อน"

Alright…

เอาล่ะ…

Now, on the board are the three most common ways to say, “good-bye.”

ทีนี้ บนกระดานมีวิธีพูด "ลาก่อน" ที่พบบ่อยที่สุดสามวิธี

You probably already know them.

คุณคงรู้จักพวกเขาแล้ว

The first one, “good-bye.”

ประโยคแรก “ลาก่อน”

Usually, we write this with a hyphen.

โดยปกติแล้ว เราจะเขียนสิ่งนี้ด้วยยัติภังค์

Ok…

ตกลงลาก่อน

“Good-bye.”

."

Now, a lot of my students are scared to say, “good-bye.”

ตอนนี้ นักเรียนของฉันหลายคนกลัวที่จะพูดว่า "ลาก่อน"

Because they think, “good-bye”, is “good-bye forever.”

เพราะพวกเขาคิดว่า "ลาก่อน" คือ "ลาก่อนตลอดไป"

ok…

โอเค…

I’ll never meet you again.

ฉันจะไม่ได้พบคุณอีก

uhhh, or, I’m…I’ll meet you in a very very long time.

เอ่อ หรือฉัน... ฉันจะได้เจอคุณอีกนานแสนนาน

That’s not true.

ที่ไม่เป็นความจริง.

ok…

โอเค…

“Good-bye” is very common and you can meet your friend, at the end of the evening,

“ลาก่อน” เป็นเรื่องปกติมากและคุณสามารถพบเพื่อนของคุณได้ในตอนเย็นโดย

say, “good-bye.”

พูดว่า “ลาก่อน”

And that doesn’t mean “Good-bye forever.”

และนั่นไม่ได้หมายความว่า "ลาก่อนตลอดไป"

Ok…

โอเค…

So, don’t be scared to say “Good-bye.”

ดังนั้น อย่ากลัวที่จะพูดว่า “ลาก่อน”

The next one, of course we shorten it.

อันถัดไปแน่นอนว่าเราย่อมันให้สั้นลง

Make it short….to “Bye”.

ทำให้สั้น….เพื่อ “ลาก่อน”

Just “bye”.

แค่ "ลาก่อน"

Very simple.

ง่ายมาก.

Very easy.

ง่ายมาก.

Very common.

เป็นเรื่องธรรมดามาก

“Bye”.

"ลาก่อน".

Alright…

เอาล่ะ…

And, of course, in Korea, they like to say, “bye, bye”.

และแน่นอน ที่เกาหลีพวกเขาชอบพูดว่า “บาย บาย”

ok…

โอเค…

A lot of my students always say “bye, bye”.

นักเรียนของฉันหลายคนมักจะพูดว่า “ลาก่อน”

“Bye, bye”.

"ลาก่อน".

“Bye, bye”.

"ลาก่อน".

They say it too much.

พวกเขาพูดมากเกินไป

Alright…

เอาล่ะ…

You should say, “bye, bye”, sometimes, not every time.

คุณควรจะพูดว่า “บาย บาย” บ้างครั้งก็ไม่ใช่ทุกครั้ง

ok…

โอเค…

So, try to say “bye” and “good-bye”.

งั้นลองพูดว่า "ลาก่อน" และ "ลาก่อน"

Alright…

เอาล่ะ…

So, these three are the most common.

ดังนั้นทั้งสามสิ่งนี้จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่สุด

Let’s move on to ‘see you’.

'แล้วพบกันใหม่' ต่อไป

Ok…let’s look at the ‘see you’ expressions.

โอเค…เรามาดูสำนวน 'เจอกัน' กันดีกว่า

Now, “see you” is a very useful and excellent way to say “good-bye.”

ตอนนี้ “เจอกัน” เป็นวิธีที่มีประโยชน์มากและเป็นวิธีที่ดีเยี่ยมในการกล่าว “ลาก่อน”

Now, of course, you can just say very simple, “see you”.

แน่นอนว่าตอนนี้คุณพูดง่ายๆ ได้ว่า "เจอกัน" นะ

ok…

โอเค…

That means “bye”.

นั่นหมายถึง "ลาก่อน"

You could also say, “see you soon”.

คุณยังสามารถพูดว่า “เจอกันเร็วๆ นี้”

Ok…

โอเค…

“See you soon.”

“แล้วพบกันใหม่”

We’re going to meet soon.

เราจะได้พบกันเร็วๆ นี้

Maybe later today, or tomorrow.

อาจจะช้าวันนี้หรือพรุ่งนี้

Anyway the time is short; soon.

อย่างไรก็ตามเวลามีน้อย เร็วๆ นี้.

ok…

โอเค…

“See you soon”.

“แล้วพบกันใหม่”

“See you later”.

“แล้วพบกันใหม่”.

“See you later”.

“แล้วพบกันใหม่”.

Ok…

โอเค…

Now this one is special.

ตอนนี้อันนี้พิเศษ

“See you later”.

“แล้วพบกันใหม่”.

And many people are confused because, “see you later”.

และหลายๆคนก็งงเพราะว่า “เจอกันใหม่”

What is “later”?

“ทีหลัง” คืออะไร?

Now, later today?

ทีหลังวันนี้เลยเหรอ?

Tomorrow?

พรุ่งนี้?

When is later?

ภายหลังคือเมื่อไหร่?

“See you later”.

“แล้วพบกันใหม่”.

Alright…

เอาล่ะ…

Well, sometimes, people say, “see you later”.

บางครั้งผู้คนก็พูดว่า “เจอกันใหม่”

That means later today.

แปลว่าภายในวันนี้

Sometimes, they say, “see you later”.

บางครั้งพวกเขาก็พูดว่า "เจอกันใหม่"

That doesn’t mean later today.

ไม่ได้หมายถึงวันนี้ในภายหลัง

It means just “good-bye”.

มันหมายถึงเพียง "ลาก่อน"

Just “bye”.

แค่ "ลาก่อน"

ok…

ตกลง…

So this one can be confusing.

ดังนั้นอันนี้อาจทำให้สับสนได้

So, when someone says, “see you later”, probably you’re not going to meet later.

ดังนั้น เมื่อมีคนพูดว่า “เจอกันใหม่” คุณอาจจะไม่ได้เจอกันทีหลังก็ได้

ok…

โอเค…

It’s probably just “bye”.

มันคงเป็นแค่ "ลาก่อน"

Alright…the last one here, “see you….”.

เอาล่ะ…คนสุดท้ายที่นี่ “เจอกัน….”

You could put any time here.

คุณสามารถใส่เวลาใดก็ได้ที่นี่

“See you tonight”.

"เจอกันคืนนี้".

“See you tomorrow”.

"เจอกันพรุ่งนี้".

“See you on the weekend”.

“เจอกันวันหยุดสุดสัปดาห์”

“See you on Friday”.

"เจอกันวันศุกร์".

“See you next week”.

"เจอกันอาทิตย์หน้า".

ok…

โอเค…

Very useful to tell the person, “good-bye” and when you will see them next.

มีประโยชน์มากในการบอกบุคคลนั้นว่า “ลาก่อน” และเมื่อคุณจะเห็นพวกเขาครั้งต่อไป

Alright…

เอาล่ะ…

Let’s move on to a few more examples of how to say, “good-bye”.

มาดูตัวอย่างวิธีการพูด “ลาก่อน” กันดีกว่า

Ok, let’s look at three more here.

โอเค ลองดูอีกสามที่นี่

This one.

อันนี้.

“Cheers”.

“ไชโย”.

Ok, a lot of students are confused because “cheers” has two meanings.

โอเค นักเรียนหลายคนสับสนเพราะ “ไชโย” มีสองความหมาย

The first meaning, of course…when you’re drinking beer and you want to celebrate with

ความหมายแรก แน่นอน...เมื่อคุณดื่มเบียร์และต้องการฉลองกับ

your friends, you hit the glasses…

เพื่อน ๆ คุณจะชนแก้ว...คุณพูดว่า "ไชโย"

you say “cheers”.

ok…

โอเค…

But this meaning is different than that “cheers”.

แต่ความหมายนี้แตกต่างจากคำว่า "ไชโย"

This meaning is just, “bye”.

ความหมายนี้เป็นเพียง "ลาก่อน"

Ok…

โอเค…

so, “cheers”.

ดังนั้น “ไชโย”

That just means “bye”.

นั่นก็หมายความว่า "ลาก่อน"

Especially in e-mails.

โดยเฉพาะในอีเมล

People write their e-mails…at the bottom, “cheers”.

ผู้คนเขียนอีเมลของพวกเขา…ที่ด้านล่างสุดเขียนว่า “ไชโย”

Ok…

โอเค…

“Bye”.

“ลาก่อน”

The next one, “take care”.

ต่อไป "ดูแล"

“Take care” is a very sweet and friendly way to say “good-bye”.

“Take Care” เป็นวิธีกล่าว “ลาก่อน” ที่ไพเราะและเป็นมิตร

You just say, “take care”.

แค่คุณบอกว่า “ดูแลตัวเองด้วย”

ok…

โอเค...

A very nice way to say, “good-bye”.

เป็นวิธีที่ดีในการพูดว่า "ลาก่อน"

I like it.

ฉันชอบมัน.

“Take care”.

"ดูแล".

And the last one, “good night”.

และสุดท้าย "ราตรีสวัสดิ์"

Ok…

โอ

“Good night”.

เคราตรีสวัสดิ์".

You can only use that at night.

คุณสามารถใช้มันได้เฉพาะตอนกลางคืนเท่านั้น

Don’t use it in the day.

อย่าใช้มันในระหว่างวัน

Only at night.

เฉพาะตอนกลางคืนเท่านั้น

And usually, late night.

และโดยปกติแล้วจะเป็นช่วงดึก

ok…

โอเค…

So, maybe you’re at work, very late, 10 p.m., everyone is going home, “good night”.

บางทีคุณอาจอยู่ที่ทำงาน สายมาก 22.00 น. ทุกคนกลับบ้าน “ราตรีสวัสดิ์”

ok…

โอเค…

Again, it just means, “bye”.

อีกครั้ง มันแค่หมายถึง "ลาก่อน"

Alright…

เอาล่ะ…

So, these are a few more expressions.

ต่อไปนี้เป็นสำนวนเพิ่มเติมเล็กน้อย

Of course, there’s many many more expressions.

แน่นอนว่ายังมีสำนวนอีกมากมาย

This is just a few.

นี่เป็นเพียงบางส่วนเท่านั้น

Anyway, let’s take a look at a few example dialogues to help you understand how to use

อย่างไรก็ตาม เรามาดูตัวอย่างบทสนทนาบางส่วนเพื่อช่วยให้คุณเข้าใจวิธีใช้

these.

สิ่งเหล่านี้กัน

Alright, the first example dialogue.

เอาล่ะ บทสนทนาตัวอย่างแรก

“Good-bye.”

"ลาก่อน." “โอเค เจอกันครั้งหน้า”

“ok, see you next time.”

Example dialogue two.

ตัวอย่างบทสนทนาที่สอง

“Take care, Jack.”

“ดูแลตัวเองด้วยนะแจ็ค”

“ok, you too, Jill.

“โอเค คุณก็เหมือนกันจิล”

Bye.”

ลาก่อน."

Example dialogue three.

ตัวอย่างบทสนทนาที่สาม

“See you later.”

“แล้วพบกันใหม่”

“Cheers.”

“ไชโย”

And…example dialogue four.

และ...ตัวอย่างบทสนทนาที่สี่

“Have a good night.”

"ราตรีสวัสดิ์."

“ok, good night.”

"โอเคราตรีสวัสดิ์."

I hope you understand the examples.

ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจตัวอย่าง

Before we go, I want to talk about these words.

ก่อนจะไปฉันอยากจะพูดถึงคำเหล่านี้

Now, these words are not English.

ตอนนี้คำเหล่านี้ไม่ใช่ภาษาอังกฤษ

ok…

โอเค…

These are other languages.

นี่คือภาษาอื่น

But all these words mean the same thing, “good-bye”.

แต่คำเหล่านี้มีความหมายเหมือนกันว่า "ลาก่อน"

ok…

โอเค…

So, in English, sometimes we borrow words from other languages and we use them to say

ดังนั้น ในภาษาอังกฤษ บางครั้งเรายืมคำจากภาษาอื่นแล้วใช้คำว่า

“good-bye”.

"ลาก่อน"

Alright…

เอาล่ะ…

Now, I’m going to say these words, but I’m going to say them with English pronunciation.

ทีนี้ ฉันจะพูดคำเหล่านี้ แต่ฉันจะพูดด้วยการออกเสียงภาษาอังกฤษ

ok…

โอเค…

So it’s probably not the right pronunciation, but it’s how we say it in English.

มันอาจจะไม่ใช่การออกเสียงที่ถูกต้อง แต่เป็นวิธีที่เราพูดเป็นภาษาอังกฤษ

The first word is Italian.

คำแรกคือภาษาอิตาลี

And we’re going to pronounce that as “ciao”.

และเราจะออกเสียงสิ่งนั้นว่า “ciao”

ok…

ตกลง…

So, “ciao”.

ดังนั้น “ciao”

So, sometimes we say, “ciao”.

ดังนั้น บางครั้งเราพูดว่า “ciao”

And that just means, “bye”.

และนั่นก็หมายความว่า "ลาก่อน"

The next one, Japanese.

ต่อไปก็ญี่ปุ่น

So, with English pronunciation, we say “sainara”.

ดังนั้น ในการออกเสียงภาษาอังกฤษ เราจึงพูดว่า “ไซนารา”

Ok…

โอเค…

Again, “bye”.

“ลาก่อน” อีกครั้ง

This is Spanish.

นี่คือภาษาสเปน

“Adios”.

“อาดิโอ”.

“Adios”.

“อาดิโอ”.

“Adios”.

“อาดิโอ”.

Again, “bye”.

“ลาก่อน” อีกครั้ง

And the last one is French.

และสุดท้ายคือภาษาฝรั่งเศส

“Au revoir.”

"ลาก่อน."

“Au revoir.

"ลาก่อน.

Just means “bye”.

แค่หมายถึง "ลาก่อน"

ok…

โอเค...

So again, sometimes we say these in English to our friends.

ขอย้ำอีกครั้งว่าบางครั้งเราพูดสิ่งเหล่านี้เป็นภาษาอังกฤษกับเพื่อนของเรา

Alright, so that’s how we say “good-bye” in English.

เอาล่ะ นั่นคือวิธีที่เราพูดว่า "ลาก่อน" เป็นภาษาอังกฤษ

I hope you understand.

ฉันหวังว่าคุณเข้าใจ.

That’s it.

แค่นั้นแหละ.

There’s nothing left to say except, “good-bye”.

ไม่มีอะไรจะพูดนอกจากคำว่า "ลาก่อน"

Hello everyone.

สวัสดีทุกคน.

In this video, we’re going to talk about expressions you use when you haven’t

ในวิดีโอนี้ เราจะพูดถึงสำนวนที่คุณใช้เมื่อคุณไม่ได้

see someone for a long time.

เจอใครเป็นเวลานาน

ok…

โอเค...

So, imagine, you’re walking on the street and then you see your friend and

ลองนึกภาพว่าคุณกำลังเดินอยู่บนถนนแล้วเจอเพื่อนของคุณและ

you haven’t seen your friend for a long time.

ไม่ได้เจอเพื่อนของคุณมานานแล้ว

Maybe, you haven’t seen your friend for a month…or 6 months…or a year…or 5 years..

บางทีคุณอาจไม่ได้เจอเพื่อนของคุณมาหนึ่งเดือน…หรือ 6 เดือน…หรือหนึ่งปี…หรือ 5 ปี..

or you haven’t seen them for 10 years.

หรือคุณไม่ได้เห็นพวกเขามา 10 ปีแล้ว

Ok…

ตกลง…

You haven’t seen them for a long time.

คุณไม่ได้เห็นพวกเขามานานแล้ว

So what should you say?

แล้วคุณควรจะพูดอะไร?

Well, first, you should say “hi” or “hello”, but then…you should use one of these expressions.

ก่อนอื่นคุณควรพูดว่า “สวัสดี” หรือ “สวัสดี” แต่แล้ว…คุณควรใช้หนึ่งในสำนวนเหล่านี้

Ok…

โอเค…

So the first one, “It’s been a long time”.

งั้นอันแรก “มันนานมากแล้ว”

“It’s been a long time”.

"มันเป็นเวลานาน".

So you can say, “Hey, Susan, how are you doing?

คุณสามารถพูดว่า “เฮ้ ซูซาน เป็นยังไงบ้าง?

It’s been a long time”.

มันเป็นเวลานาน".

Ok…

โอเค…

So you want to express that you haven’t seen them for a long time.

คุณอยากจะแสดงออกว่าคุณไม่ได้เจอพวกเขามานานแล้ว

The next one.

อันถัดไป

“It’s been too long”.

"มันนานมากแล้วนะ".

“Hey, Jack, how’s it going?

“เฮ้ แจ็ค เป็นยังไงบ้าง?

It’s been too long”.

มันนานมากแล้วนะ".

Ok…

โอเค…

We haven’t seen each other for a long time.

เราไม่ได้เจอกันมานานแล้ว

“It’s been too long”.

"มันนานมากแล้วนะ".

If you see, I have the blue line.

หากคุณเห็นฉันมีเส้นสีน้ำเงิน

We change this to other time…time expressions.

เปลี่ยนนี่เป็นเวลา…การแสดงออกเวลาอื่น

You could say, “It’s been too long”.

คุณอาจจะพูดว่า “มันนานเกินไปแล้ว”

You could say, “It’s been one year”.

คุณสามารถพูดได้ว่า "หนึ่งปีแล้ว"

“It’s been one year”.

“หนึ่งปีแล้ว”

“It’s been ten years”.

“สิบปีแล้ว”

“It’s been ages”.

“มันผ่านมานานแล้ว”

“Hey, Stan, how are you doing?

“เฮ้ สแตน คุณเป็นยังไงบ้าง?

It’s been ages since we last saw each other.”

นานมากแล้วตั้งแต่เราเจอกันครั้งสุดท้าย”

So, ’ages’, a long time.

ดังนั้น 'อายุ' เป็นเวลานาน

Ok…

ตกลง…

And the last one here…

และอันสุดท้ายที่นี่…

Of course this is the most common one and the easiest one to use.

แน่นอนว่านี่เป็นอันที่ใช้บ่อยที่สุดและใช้งานง่ายที่สุด

“Long time, no see.”

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ."

So, “Hey, Jack.

ดังนั้น "เฮ้แจ็ค

How are you?

คุณเป็นอย่างไร?

Long time, no see”.

ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ".

Alright…

เอาล่ะ…

So, again, all of these mean, I haven’t seen you in a long time.

เอาล่ะ ขอย้ำอีกครั้ง ทั้งหมดนี้หมายความว่าฉันไม่ได้เจอคุณมานานแล้ว

Good to use…when you meet your friend you haven’t seen in a long time.

ใช้ดี…เมื่อเจอเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนาน

Alright…let’s move on to a few more expressions.

เอาล่ะ…เรามาดูสำนวนเพิ่มเติมกันดีกว่า

Ok…Here are two questions to use when you haven’t seen someone in a long time.

ตกลง…ต่อไปนี้เป็นคำถามสองข้อที่ควรใช้เมื่อคุณไม่ได้เจอใครเป็นเวลานาน

The first one…

อันแรก…

“How long has it been?”

“นานแค่ไหนแล้ว?”

Ok…

ตกลง...

So, you haven’t met your friend for a long time, so you say, “Hey, Dave.

คุณไม่ได้เจอเพื่อนของคุณมานานแล้ว คุณจึงพูดว่า “เฮ้ เดฟ

How are you doing?

เป็นอย่างไรบ้าง

Haven’t see you in a long time.”

ไม่ได้เจอคุณมานานแล้ว”

And he says, “How long has it been?”

และเขาพูดว่า “ผ่านมานานแค่ไหนแล้ว?”

Ok…

ตกลง…

So you have to think.

ดังนั้นคุณต้องคิด

How long have we not seen each other?

นานแค่ไหนแล้วที่เราไม่ได้เจอกัน?

So you can say, “It’s been ….two months”.

ดังนั้นคุณสามารถพูดได้ว่า “นี่มัน….สองเดือนแล้ว”

Ok…

โอเค…

So, we haven’t seen each other for two months.

คือว่าเราไม่ได้เจอกันมาสองเดือนแล้ว

So, “How long has it been since we last met?”

“นานแค่ไหนแล้วที่เราพบกันครั้งล่าสุด?”

Ok…

โอเค…

“It’s been…” and you have to think, “Uhmm, about 1 year.”

“ผ่านไปแล้ว…” และคุณต้องคิดว่า “อืม ประมาณ 1 ปี”

Ok…

โอเค…

The next question.

คำถามถัดไป

“What have you been up to?”

“คุณทำอะไรอยู่”

“What have you been up to?”

“คุณทำอะไรอยู่”

Now the “up to” is same as “What have you been doing?”

ตอนนี้ "ถึง" ก็เหมือนกับ "คุณทำอะไรอยู่"

Ok…

โอเค…

“Since we last met, what have you been doing?” ok…

“ตั้งแต่เราเจอกันครั้งล่าสุดคุณทำอะไรอยู่?” ตกลง…

So, maybe you didn’t meet your friend for 1 year.

บางทีคุณอาจไม่ได้พบเพื่อนของคุณเป็นเวลา 1 ปี

ok…

โอเค…

So, you want to ask, you know, “how long has it been?

เลยอยากถามบ้างว่า “นานแค่ไหนแล้ว?

It’s been 1 year.”

ครบ 1 ปีแล้ว”

“What have you been up to?”

“คุณทำอะไรอยู่”

“What have you been doing for 1 year?”

“1 ปีคุณทำอะไรอยู่”

Ok…

โอเค…

“Well, I’ve been traveling.”

“ฉันไปเที่ยวแล้ว”

“I’ve been working hard.”

“ฉันทำงานหนักมาก”

“I’ve been studying English.”

“ฉันเรียนภาษาอังกฤษมา”

Ok…

ตกลง…

So you want to tell what have you been doing for that time.

คุณอยากจะบอกว่าตอนนั้นคุณทำอะไรอยู่

Alright…

เอาล่ะ…

So these are two useful questions to use when you haven’t met your friend for a long time.

คำถามสองข้อต่อไปนี้เป็นคำถามที่มีประโยชน์สำหรับใช้เมื่อคุณไม่ได้พบเพื่อนเป็นเวลานาน

Let’s take a look at some example dialogues.

ลองมาดูตัวอย่างบทสนทนาบ้าง

Ok, example dialogue one.

โอเค ตัวอย่างบทสนทนาอันหนึ่ง

“Hi, Susan.

“สวัสดีซูซาน

It’s been a long time.”

มันเป็นเวลานาน."

“Hi, Dave.

“สวัสดีเดฟ

Yes, it’s been over 2 years.”

ใช่ มันผ่านมา 2 ปีแล้ว”

Example two.

ตัวอย่างที่สอง

“Hello, Mr. Smith.

“สวัสดีคุณสมิธ

How long has it been?”

มันนานแค่ไหนแล้ว?"

“About 6 months.”

“ประมาณ 6 เดือน”

“I’m happy to see you again.”

“ฉันดีใจที่ได้พบคุณอีกครั้ง”

“Yes, me too.”

"ใช่ฉันก็ด้วย."

Example dialogue three.

ตัวอย่างบทสนทนาที่สาม

“Jessica, long time no see.

“เจสสิก้า ไม่เจอกันนานเลย”

“Hi, Jeff.

“สวัสดีเจฟ

What have you been up to?”

คุณทำอะไรอยู่”

“Well, I got married and moved to France.”

“ฉันแต่งงานแล้วย้ายไปฝรั่งเศส”

“Wow, good for you.

“ว้าว ดีสำหรับคุณ

I’m so happy to see you again.”

ฉันดีใจมากที่ได้พบคุณอีกครั้ง”

Example four.

ตัวอย่างที่สี่

“Hey, Paul.

“เฮ้ พอล.

It’s been ages since we last met.”

นานมากแล้วตั้งแต่เราเจอกันครั้งล่าสุด”

“Yes, wow, maybe 10 years.”

“ใช่ ว้าว อาจจะ 10 ปี”

“It’s been too long.

"มันนานมากแล้วนะ.

I missed you.”

ฉันคิดถึงคุณ."

Ok, I hoped those dialogues helped you.

ตกลง ฉันหวังว่าบทสนทนาเหล่านั้นจะช่วยคุณได้

I know these expressions are a little bit difficult..

ฉันรู้ว่าสำนวนเหล่านี้ยากนิดหน่อย.. ใหญ่นิดหน่อย…ซับซ้อนนิดหน่อย

a little bit big…a little bit complicated, but these are excellent expressions to use

แต่สำนวนเหล่านี้เป็นสำนวนที่ดีเยี่ยมสำหรับใช้เมื่อคุณไม่ได้เจอใครเป็น

when you haven’t seen someone for a long time.

เวลานาน

Ok…when you haven’t seen your friend for a long time.

ตกลง…เมื่อคุณไม่ได้เจอเพื่อนของคุณเป็นเวลานาน

And, also, in the business situation…

และในสถานการณ์ทางธุรกิจ... คุณไม่ได้เจอใครเป็นเวลานานแล้ว

you haven’t seen someone for a long time.

Alright…you should use these.

เอาล่ะ…คุณควรใช้สิ่งเหล่านี้

Well, I hope you can learn them and know them.

ฉันหวังว่าคุณจะสามารถเรียนรู้และรู้จักพวกเขาได้

Maybe it takes a little more self-study.

บางทีอาจต้องใช้เวลาศึกษาด้วยตนเองอีกสักหน่อย

Anyway, you can do it.

ยังไงซะคุณก็ทำได้

And I’ll see you next time.

แล้วพบกันใหม่ครั้งหน้าครับ

Hello, everyone.

สวัสดีทุกคน.

In this video we’re going to talk about your first meeting with a stranger.

ในวิดีโอนี้ เราจะพูดถึงการพบกันครั้งแรกของคุณกับคนแปลกหน้า

Ok..

โอเค..

A stranger is someone you don’t know.

คนแปลกหน้าคือคนที่คุณไม่รู้จัก

So, here’s a picture of two people.

นี่คือรูปของคนสองคน

They are strangers.

พวกเขาเป็นคนแปลกหน้า

They don’t know each other.

พวกเขาไม่รู้จักกัน

Ok…

โอเค…

So this is their first meeting.

นี่เป็นการพบกันครั้งแรกของพวกเขา

And we have five things we should do in the first meeting.

และเรามีห้าสิ่งที่เราควรทำในการพบกันครั้งแรก

Do or say.

ทำหรือพูด.

Uhh…the first thing.

เอ่อ…สิ่งแรก

What’s the first thing we should say at the first meeting?

สิ่งแรกที่เราควรพูดในการพบกันครั้งแรกคืออะไร?

Ok..

โอเค..

You meet someone…what’s the first thing you say…?

คุณเจอใครสักคน…สิ่งแรกที่คุณพูดว่าคืออะไร…?

Well, it should, of course, be “hi”.

แน่นอนว่ามันควรจะเป็น "สวัสดี"

Or “hello”.

หรือ “สวัสดี”

“Hi” or “hello”.

“สวัสดี” หรือ “สวัสดี”

And what’s the second thing you should say?

และสิ่งที่สองที่คุณควรพูดคืออะไร?

“Nice to meet you”….no!

“ยินดีที่ได้รู้จัก”….ไม่!

Ok…

โอเค…

Don’t use “nice to meet you”, second.

อย่าใช้คำว่า “ยินดีที่ได้รู้จัก” อย่างที่สอง

Before “nice to meet you”, you should always ask about their name.

ก่อนจะ “ยินดีที่ได้รู้จัก” คุณควรถามถึงชื่อของพวกเขาก่อนเสมอ

Ok…

โอเค…

You should ask them their name, first.

คุณควรถามชื่อพวกเขาก่อน

So, “Hi.

ดังนั้น “สวัสดี.

My name is Robin.

ฉันชื่อโรบิน

What’s your name?”

คุณชื่ออะไร?"

Alright…

เอาล่ะ…

So, after the name, now you can say, “nice to meet you.”

หลังจากชื่อ ตอนนี้คุณสามารถพูดว่า “ยินดีที่ได้รู้จัก”

“Nice to meet you.”

"ยินดีที่ได้รู้จัก."

Alright…so, it’s very important to have, “nice to meet you”, after the name.

เอาล่ะ...ดังนั้นจึงเป็นเรื่องสำคัญมากที่จะต้องมีคำว่า "ยินดีที่ได้รู้จัก" ตามหลังชื่อ

Ok…

โอเค…

Meeting someone means you know them.

การพบปะใครสักคนหมายความว่าคุณรู้จักพวกเขา

Ok…

ตกลง…

You know their name.

คุณรู้จักชื่อของพวกเขาแล้ว

So, if you put “nice to meet you”, before the name, it’s very strange.

ดังนั้นถ้าใส่คำว่า "ยินดีที่ได้รู้จัก" นำหน้าชื่อก็แปลกมาก

And many Koreans do this.

และคนเกาหลีจำนวนมากก็ทำเช่นนี้

They say, “hi, nice to meet you.”

พวกเขาพูดว่า “สวัสดี ยินดีที่ได้รู้จัก”

‘We didn’t meet, yet.’

'เรายังไม่ได้พบกันเลย'

Ok…

ตกลง…

So you have to give the name.

ดังนั้นคุณต้องระบุชื่อ

“Hi, I’m Robin.

“สวัสดี ฉันโรบิน”

Nice to meet you.”

ยินดีที่ได้รู้จัก."

Alright…

เอาล่ะ…

What’s the next thing?

อะไรต่อไป?

So, this is the greeting.

ดังนั้นนี่คือคำทักทาย

Ok…

โอเค…

“Hi”, name, “nice to meet you.”

“สวัสดี” ชื่อ “ยินดีที่ได้รู้จัก”

And the next thing…

และต่อไป…

This is gonna be questions.

นี่จะเป็นคำถาม

So, you’re going to start asking questions to get to know them.

ดังนั้น คุณจะเริ่มถามคำถามเพื่อทำความรู้จักกับพวกเขา

For example, uhhh…

ตัวอย่างเช่น เอ่อ…

“Where do you live?”

“คุณอาศัยอยู่ที่ไหน”

“Where are you from?”

"คุณมาจากที่ไหน?"

“What do you do?”

"คุณทำงานอะไร?"

Ok…

ตกลง…

You have to start asking questions to know them better.

คุณต้องเริ่มถามคำถามเพื่อที่จะรู้จักพวกเขามากขึ้น

And then once you talk… a little while…

และเมื่อคุณพูดคุย... สักพัก...

The last step of course is “bye”.

ขั้นตอนสุดท้ายคือ "ลาก่อน"

“Good-bye.”

"ลาก่อน."

“See you later.”

“แล้วพบกันใหม่”

Alright…

เอาล่ะ…

So you should follow these steps when you meet someone, a stranger, for the first time.

ดังนั้น คุณควรทำตามขั้นตอนเหล่านี้เมื่อคุณพบใครบางคน คนแปลกหน้า เป็นครั้งแรก

“Hello”, ask them their name, “nice to meet you”, ask some questions, and then,

“สวัสดี” ถามชื่อ “ยินดีที่ได้รู้จัก” ถามคำถาม จากนั้นจึง

“bye”.

“บาย”

Ok…that’s the process of meeting a stranger for the first time.

โอเค…นั่นคือกระบวนการของการพบปะกับคนแปลกหน้าเป็นครั้งแรก

Alright, let’s take a look at an example dialogue.

เอาล่ะ เรามาดูตัวอย่างบทสนทนากันดีกว่า

Ok, let’s look at this dialogue.

โอเค มาดูบทสนทนานี้กันดีกว่า

Two people are talking for the first time.

คนสองคนกำลังคุยกันเป็นครั้งแรก

“Hi.”

"สวัสดี."

“Hello.”

"สวัสดี."

“My name’s Robin.

“ฉันชื่อโรบิน

What’s your name?”

คุณชื่ออะไร?"

“My name’s Jack.”

“ฉันชื่อแจ็ค”

“Oh, nice to meet you.”

“โอ้ ยินดีที่ได้รู้จัก”

“Nice to meet you, too.”

"ยินดีที่ได้พบคุณเช่นกัน."

“What do you do?”

"คุณทำงานอะไร?"

“I’m a student.

"ฉันเป็นนักเรียน.

And you?”

และคุณ?"

“I’m a teacher.”

"ฉันเป็นครู."

“Well, I have to go.

“เอาล่ะ ฉันต้องไปแล้ว

See you again.”

แล้วพบกันอีก."

“Yes, bye.”

“ใช่ ลาก่อน”

Ok, I hope you understand what to say when you meet someone for the first time.

โอเค ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจสิ่งที่จะพูดเมื่อคุณพบใครสักคนเป็นครั้งแรก

Alright…you should follow those five steps.

เอาล่ะ…คุณควรทำตามห้าขั้นตอนเหล่านั้น

Say “hello”, ask about the name, then “nice to meet you.”

กล่าว “สวัสดี” ถามเกี่ยวกับชื่อ จากนั้น “ยินดีที่ได้รู้จัก”

Remember, don’t say “nice to meet you” so fast like, like many of my students.

จำไว้ว่า อย่าพูดว่า “ยินดีที่ได้รู้จัก” อย่างรวดเร็วเหมือนนักเรียนของฉันหลายๆ คน

It sounds very strange.

มันฟังดูแปลกมาก

So after “nice to meet you”, then you can start asking some questions.

ดังนั้นหลังจาก “ยินดีที่ได้รู้จัก” คุณก็สามารถเริ่มถามคำถามได้

And, of course, the ending is always, “bye”.

และแน่นอนว่าตอนจบมักจะเป็น "ลาก่อน" เสมอ

Alright… that’s it for this video.

เอาล่ะ…เพียงเท่านี้สำหรับวิดีโอนี้

“Bye.”

"ลาก่อน."

Hello, in this video we are going to talk about four essential questions you should

สวัสดี ในวิดีโอนี้ เราจะพูดถึงคำถามสำคัญสี่ข้อที่คุณควร

know when you first meet someone.

รู้เมื่อพบใครสักคนครั้งแรก

Ok…

โอเค…

Now, I call them essential questions, cause essential means very important…you must

ตอนนี้ ฉันเรียกมันว่าคำถามสำคัญ เพราะเหตุจำเป็นหมายถึงสำคัญมาก…คุณต้อง

know.

รู้

Ok…

ตกลง…

Now, probably you already know most of them, but let’s just review them anyways.

ตอนนี้ คุณอาจรู้จักส่วนใหญ่แล้ว แต่มาทบทวนกันต่อไป

Let’s take a look at the first one.

มาดูอันแรกกันดีกว่า

You think it’s very easy, but maybe you’re using it wrong.

คุณคิดว่ามันง่ายมาก แต่บางทีคุณอาจใช้มันผิด

The first question, “What is your name?”.

คำถามแรก “คุณชื่ออะไร”

“What is your name?”

"คุณชื่ออะไร?"

Now, probably when you were young, your English teacher taught you,

ตอนนี้ น่าจะเป็นตอนคุณยังเด็ก ครูสอนภาษาอังกฤษของคุณสอนคุณว่า

“What is your name?”.

“คุณชื่ออะไร”

…And that’s fine, but you’re not a child anymore, you’re an adult.

…นั่นก็ไม่เป็นไร แต่คุณไม่ใช่เด็กอีกต่อไป คุณเป็นผู้ใหญ่แล้ว

Ok…

โอเค…

You’ve grown up.

คุณโตขึ้นแล้ว

So you shouldn’t say, “What is your name?”

ดังนั้นคุณไม่ควรพูดว่า “คุณชื่ออะไร”

anymore.

อีกต่อไป.

Ok…

โอเค…

This sounds childish.

มันฟังดูเด็กๆ

“What is your name?”

"คุณชื่ออะไร?"

Ok…

โอเค…

An adult….we are going to use a contraction.

ผู้ใหญ่….เราจะใช้การหดตัว

“What’s”, ok…”What is…”, we’re going to change it to “What’s”.

“อะไร” โอเค…”อะไรคือ…” เราจะเปลี่ยนเป็น “อะไร”

“What’s your name?”

"คุณชื่ออะไร?"

Alright…

เอาล่ะ…

This is more common.

นี่เป็นเรื่องปกติมากขึ้น

“What’s your name?”

"คุณชื่ออะไร?"

It’s faster.

มันเร็วขึ้น

“What’s your name?”

"คุณชื่ออะไร?"

“What’s your name?”

"คุณชื่ออะไร?"

Ok, I wrote my name here.

โอเค ฉันเขียนชื่อของฉันที่นี่

“My name is Robin.”

“ฉันชื่อโรบิน”

Again, this is a little bit childish.

นี่ยังเด็กไปหน่อยเลยด้วยซ้ำ

“What’s your name?”

"คุณชื่ออะไร?"

“My name is Robin.”

“ฉันชื่อโรบิน”

“My name is….”, again… you don’t want to use this style anymore.

“ฉันชื่อ….” อีกครั้ง… คุณไม่ต้องการใช้สไตล์นี้อีกต่อไป

Let’s make a contraction.

มาทำการหดตัวกันเถอะ

Make it faster.

ทำให้เร็วขึ้น

“What’s your name?”

"คุณชื่ออะไร?"

“My name’s Robin.”

“ฉันชื่อโรบิน”

“My name’s…….my name’s Robin.”

“ฉันชื่อ…….ฉันชื่อโรบิน”

“What’s your name?”

"คุณชื่ออะไร?"

“My name’s Robin.”

“ฉันชื่อโรบิน”

Alright…this is adult style.

เอาล่ะ…นี่คือสไตล์ผู้ใหญ่

Also, for “What’s your name?”, you could just say, “I’m Robin.”

นอกจากนี้ สำหรับ “คุณชื่ออะไร” คุณสามารถพูดว่า “ฉันชื่อโรบิน”

This is ok, too.

นี่ก็โอเคเหมือนกัน

So, “My name’s Robin.

“ฉันชื่อโรบิน”

I’m Robin.”…doesn’t matter.

ฉันโรบิน”…ไม่สำคัญ

Both are ok.

ทั้งสองก็โอเค

Let’s move on to the next question.

มาดูคำถามต่อไปกันดีกว่า

Ok, the next question.

โอเค คำถามต่อไป

Very common.

เป็นเรื่องธรรมดามาก

Very easy.

ง่ายมาก.

“Where are you from?”

"คุณมาจากที่ไหน?"

“Where are you from?”

"คุณมาจากที่ไหน?"

Ok…so say it very fast.

โอเค…พูดเร็วมาก

“Where are you from?”

"คุณมาจากที่ไหน?"

“Where are you from?”

"คุณมาจากที่ไหน?"

“Where are you from?”

"คุณมาจากที่ไหน?"

“I from Korea.”

“ฉันมาจากเกาหลี”

Oh, this is terrible.

โอ้ นี่มันแย่มาก

So many of my students say, “I from Korea.”

นักเรียนของฉันหลายคนพูดว่า “ฉันมาจากเกาหลี”

Don’t!

อย่า!

Don’t say “I from Korea.”

อย่าพูดว่า “ฉันมาจากเกาหลี”

Let’s put a line through that.

ลองใส่เส้นผ่านตรงนั้น

Bad grammar.

ไวยากรณ์ไม่ดี

“I from Korea.”…no the correct is, “I’m…..I’m from Korea.”

“ฉันมาจากเกาหลี”…ไม่ถูกต้องคือ “ฉัน…..ฉันมาจากเกาหลี”

I have to hear this ‘m’ sound.

ฉันต้องได้ยินเสียงนี้'m'

“I’m from Korea.”

“ฉันมาจากเกาหลี”

Alright…

เอาล่ะ…

“Where are you from?”

“คุณมาจากไหน?”

“Where are you from?”

"คุณมาจากที่ไหน?"

“I’m from Korea.”

“ฉันมาจากเกาหลี”

Well, I’m not from Korea.

คือฉันไม่ได้มาจากเกาหลี

“I’m from Canada.”

“ฉันมาจากแคนาดา”

Ok, so make sure you can say this question very fast.

ตกลง ดังนั้นอย่าลืมพูดคำถามนี้อย่างรวดเร็ว

“Where are you from?”

"คุณมาจากที่ไหน?"

And make sure you use, ‘I’m’

และอย่าลืมใช้คำว่า 'ฉัน'

“I’m from Korea.”

“ฉันมาจากเกาหลี”

Let’s go to the next question.

มาดูคำถามต่อไปกันดีกว่า

“Where do you live?”

"คุณอาศัยอยู่ที่ใด?"

That’s our next question.

นั่นคือคำถามต่อไปของเรา

“Where do you live?”

"คุณอาศัยอยู่ที่ใด?"

Don’t say, “Where are you live?”

อย่าพูดว่า “คุณอาศัยอยู่ที่ไหน”

Ok, that is wrong.

โอเค นั่นมันผิด

The question is, “Where…

คำถามคือ “… คุณ…

do… you… live?”

“Where do you live?”

อาศัยอยู่ที่ไหน?”

"คุณอาศัยอยู่ที่ใด?"

“Where do you live?”

"คุณอาศัยอยู่ที่ใด?"

“Where do you live?”

"คุณอาศัยอยู่ที่ใด?"

Ok, so, “Where do you live?”, ‘live’ is asking where’s your house…your home.

โอเค “คุณอาศัยอยู่ที่ไหน” คำว่า 'live' เป็นการถามว่าบ้านของคุณอยู่ที่ไหน...บ้านของคุณ

“Where do you live?”

"คุณอาศัยอยู่ที่ใด?"

So your answer should have your city or area.

ดังนั้นคำตอบของคุณควรระบุเมืองหรือพื้นที่ของคุณ

So, “Where do you live?”

แล้ว “คุณอาศัยอยู่ที่ไหน”

First answer here.

คำตอบแรกที่นี่

“I live Seoul.”

“ฉันอาศัยอยู่ที่โซล”

“I live Seoul.”

“ฉันอาศัยอยู่ที่โซล”

This is wrong!

นี่ผิด!

Ok, bad grammar.

โอเค ไวยากรณ์ไม่ดี

“Where do you live?”

"คุณอาศัยอยู่ที่ใด?"

“I live Seoul.”, No!

“ฉันอยู่โซล” ไม่!

“Where do you live?”

"คุณอาศัยอยู่ที่ใด?"

“I live in…in Seoul.”

“ฉันอาศัยอยู่…ในกรุงโซล”

You need the preposition ‘in’.

คุณต้องมีคำบุพบท 'ใน'

Always.

เสมอ.

You always need ‘in’ Seoul.

คุณต้องการ 'ใน' โซลเสมอ

“Where do you live?”

"คุณอาศัยอยู่ที่ใด?"

“I live in Seoul.”

“ฉันอาศัยอยู่ในโซล”

Ok…

โอเค…

Uhhh, the last one here…is a short way.

เอ่อ อันสุดท้ายนี่…เป็นทางสั้นๆ

“Where do you live?”

"คุณอาศัยอยู่ที่ใด?"

Ok, you don’t have to say, “I live…”.

โอเค คุณไม่จำเป็นต้องพูดว่า “ฉันมีชีวิตอยู่…”

You could just start with, “in”.

คุณสามารถเริ่มต้นด้วย "ใน"

The preposition ‘in’.

คำบุพบท 'ใน'

So, “Where do you live?”

แล้ว “คุณอาศัยอยู่ที่ไหน”

“In Seoul.”

“ในกรุงโซล”

Ok…

ตกลง…

So, again.

ดังนั้นอีกครั้ง

“Where do you live?”

"คุณอาศัยอยู่ที่ใด?"

“I live in Seoul.”

“ฉันอาศัยอยู่ในโซล”

“In Seoul.”

“ในกรุงโซล”

Never say this.

ไม่เคยพูดแบบนี้

Alright…

เอาล่ะ…

Let’s move on to the last question.

มาดูคำถามสุดท้ายกันดีกว่า

“What do you do?”

"คุณทำงานอะไร?"

“What do you do?”

"คุณทำงานอะไร?"

Ok, this is asking about ‘job’.

โอเค นี่คือการถามเกี่ยวกับ 'งาน'

“What do you do every day for work?”

“คุณทำงานอะไรทุกวัน”

Ok, “What do you do?”

โอเค “คุณทำอะไรอยู่”

Now English speakers don’t say, “What…do …you …do?”

ตอนนี้ผู้พูดภาษาอังกฤษจะไม่พูดว่า “What… do …you …do?”

We say it very fast, we say, “What do you do?”

เราพูดเร็วมาก เราพูดว่า "คุณทำอะไร"

“What do you do?”

"คุณทำงานอะไร?"

“What do you do?”

"คุณทำงานอะไร?"

Ok, very difficult to hear.

โอเค ฟังยากมาก

“Whatdayou…this is whatdayou.

“อะไรนะ…นี่คืออะไรนะ

Whatdayou do?”

คุณทำอะไร?”

“Whatdayou do?”

“คุณทำอะไร?”

Ok…

โอเค...

So, I ask to my students, “What do you do?”

ฉันถามนักเรียนว่า “คุณทำอะไรอยู่”

And a lot of my students say, “I’m student.”

และนักเรียนของฉันหลายคนพูดว่า “ฉันเป็นนักเรียน”

“I’m student.”

"ฉันเป็นนักเรียน."

This is wrong!

นี่ผิด!

Ok, this is bad grammar!

โอเค นี่เป็นไวยากรณ์ที่ไม่ดี!

Don’t use, “I’m student.”

อย่าใช้ “ฉันเป็นนักเรียน”

“I’m student.”

"ฉันเป็นนักเรียน."

“What do you do?”

"คุณทำงานอะไร?"

“I’m student.”

"ฉันเป็นนักเรียน."

Don’t use that.

อย่าใช้สิ่งนั้น

That’s terrible grammar.

นั่นเป็นไวยากรณ์ที่แย่มาก

You should use this…and take a look.

คุณควรใช้สิ่งนี้…และดู

“I’m ‘a'”.

“ฉันคือ 'เอ'”

Ok…

โอเค…

Don’t forget this…’a’

อย่าลืมนะ…'a'

“I’m a…”

“ฉันเป็น…”

It sounds like one word.

ฟังดูเหมือนคำเดียว

“I’m a…”

“ฉันเป็น…”

“I’m a…”

“ฉันเป็น…”

“What do you do?”

“คุณทำอะไรอยู่”

“I’m a student.”

"ฉันเป็นนักเรียน."

“I’m a student.”

"ฉันเป็นนักเรียน."

“I’m a student.”

"ฉันเป็นนักเรียน."

Ok…

โอเค…

“What do you do?”

“คุณทำอะไรอยู่”

“I’m a student.”

"ฉันเป็นนักเรียน."

The next one.

อันถัดไป

“an…”

“an…”

Remember, these words start with vowels.

จำไว้ว่าคำเหล่านี้ขึ้นต้นด้วยสระ

Vowels, a, e, i, o , u.

สระ, a, e, i, o , u.

And words that start with vowels, we should use ‘an’.

และคำที่ขึ้นต้นด้วยสระเราควรจะใช้ 'an'

Ok…

โอเค…

“So, what do you do?”

“แล้วคุณจะทำอย่างไร?”

“I’m an engineer.”

"ฉันเป็นวิศวกร."

“I’m an office worker.”

“ฉันเป็นพนักงานออฟฟิศ”

Ok…

โอเค…

Alright, so that’s the last question.

เอาล่ะ นั่นคือคำถามสุดท้าย

“What do you do?”

"คุณทำงานอะไร?"

So let’s review the questions.

ลองทบทวนคำถามกัน

The first question.

คำถามแรก.

“What’s your name?”

"คุณชื่ออะไร?"

“My name is Robin.”

“ฉันชื่อโรบิน”

Second question.

คำถามที่สอง

“Where are you from?”

"คุณมาจากที่ไหน?"

“I’m from Canada.”

“ฉันมาจากแคนาดา”

Third question.

คำถามที่สาม

“Where do you live?”

"คุณอาศัยอยู่ที่ใด?"

“I live in Anyang.”

“ฉันอาศัยอยู่ที่อันยาง”

And the last question.

และคำถามสุดท้าย

“What do you do?”

"คุณทำงานอะไร?"

“I’m a teacher.”

"ฉันเป็นครู."

Alright…

เอาล่ะ…

So, I hope you understand how to say the questions…also how to answer the questions.

ดังนั้น ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจวิธีการถามคำถาม…และวิธีตอบคำถามด้วย

These are very important questions.

นี่เป็นคำถามที่สำคัญมาก

You should know them.

คุณควรรู้จักพวกเขา

That’s it.

แค่นั้นแหละ.

See you next video.

เจอกันใหม่วิดีโอหน้าครับ

Hello again.

สวัสดีอีกครั้ง.

In this video, we’re going to look at some questions to ask someone to know about their

ในวิดีโอนี้ เราจะดูคำถามเพื่อถามผู้รู้เกี่ยวกับ

family.

ครอบครัว

Ok…

ของพวกเขา โอเค…

Now, remember, asking about family is a very personal thing.

จำไว้ว่า การถามเกี่ยวกับครอบครัวเป็นเรื่องส่วนตัวมาก

So, make sure you are very familiar or friendly with the person before you start asking about

ดังนั้นให้แน่ใจว่าคุณคุ้นเคยหรือเป็นมิตรกับบุคคลนั้นเป็นอย่างดีก่อนที่จะเริ่มถามเกี่ยวกับ

family.

ครอบครัว

Now, here are the first two questions and these are good questions to start with.

ต่อไปนี้เป็นคำถามสองข้อแรก และนี่เป็นคำถามที่ดีที่จะเริ่มต้นด้วย

They are both ‘Do you..?’

พวกเขาทั้งคู่ 'คุณ..?' คำถาม.

questions.

The first one.

อันแรก.

“Do you live alone?”

“คุณอยู่คนเดียวเหรอ?”

Ok, only one person in the house.

โอเค มีแค่คนเดียวในบ้าน

“Do you live alone?”

“คุณอยู่คนเดียวเหรอ?”

This is a really good question to ask someone.

นี่เป็นคำถามที่ดีจริงๆที่จะถามใครบางคน

“Do you live alone?”…because when they answer…if they answer, “yes”..ohh, then

“คุณอยู่คนเดียวหรือเปล่า?”…เพราะเวลาเขาตอบ…ถ้าเขาตอบว่า “ใช่”..ก็

you know they’re single.

แสดงว่ายังโสด

But, if they answer, “no”.

แต่ถ้าพวกเขาตอบว่า "ไม่"

They will probably tell you, “No, I live with my parents.”

พวกเขาอาจจะบอกคุณว่า “ไม่ ฉันอาศัยอยู่กับพ่อแม่”

or “No, I live with my husband” or “wife”.

หรือ “ไม่ ฉันอาศัยอยู่กับสามี” หรือ “ภรรยา”

Ok…

โอเค…

So you could learn a lot by asking this question…about who he lives with or what kind of family he

ดังนั้น คุณสามารถเรียนรู้ได้มากมายจากการถามคำถามนี้…ว่าเขาอาศัยอยู่กับใครหรือเขา

has.

มี ครอบครัวแบบไหน

The second question.

คำถามที่สอง

“Do you live with your parents?”

“คุณอาศัยอยู่กับพ่อแม่ของคุณหรือไม่”

Ok…

โอเค...

Similar style.

สไตล์คล้ายๆกัน

“Do you live with your parents?”, and the person will tell you, “yes” or “no”.

“คุณอาศัยอยู่กับพ่อแม่ของคุณหรือไม่” และบุคคลนั้นจะบอกคุณว่า “ใช่” หรือ “ไม่”

Now, both of these are ‘Do you..?’

ตอนนี้ทั้งสองอย่างคือ 'Do you..?' คำถาม.

questions.

And all ‘Do you..?’

และทั้งหมด 'คุณ..?' คำถาม…วิธีตอบที่ง่ายที่สุดคือ…

questions…the easiest way to answer is…

“Yes, I do.”

“ใช่ ฉันทำ”

“No, I don’t.”

“ไม่ ฉันไม่ทำ”

Ok…very easy answers.

ตกลง…คำตอบที่ง่ายมาก

“Do you live alone?”

“คุณอยู่คนเดียวเหรอ?”

“Yes, I do.”

"ใช่ฉันทำ."

“No, I don’t.”

“ไม่ ฉันไม่ทำ”

“Do you live with your parents?”

“คุณอาศัยอยู่กับพ่อแม่ของคุณหรือไม่”

“Yes, I do.”

"ใช่ฉันทำ."

“No, I don’t.”

“ไม่ ฉันไม่ทำ”

Alright…so these are good quick answers, but these are boring answers.

เอาล่ะ…นี่เป็นคำตอบที่รวดเร็วที่ดี แต่นี่เป็นคำตอบที่น่าเบื่อ

Ok..

ตกลง..

So, these answers are very easy, but probably if you say, “Yes, I do.”

ดังนั้น คำตอบเหล่านี้ง่ายมาก แต่บางทีถ้าคุณพูดว่า “ใช่ ฉันทำ” หรือ “ไม่ ฉันไม่ทำ”

or “No, I don’t.”, you should also give more information.

คุณควรให้ข้อมูลเพิ่มเติมด้วย

“Do you live alone?”

“คุณอยู่คนเดียวเหรอ?”

“No, I don’t.

“ไม่ ฉันไม่ทำ.

I live with my parents.”

ฉันอาศัยอยู่กับพ่อแม่."

“Do you live with your parents?”

“คุณอาศัยอยู่กับพ่อแม่ของคุณหรือไม่”

“Yes, I do.

"ใช่ฉันทำ.

We live in Chamsil.”

เราอาศัยอยู่ในชัมซิล”

Ok..so, these are good ways to answer quickly, but you should try to give more information.

ตกลง..นี่เป็นวิธีที่ดีในการตอบอย่างรวดเร็ว แต่คุณควรพยายามให้ข้อมูลเพิ่มเติม

Alright, let’s move on to the next questions.

เอาล่ะ มาดูคำถามต่อไปกันดีกว่า

Ok, so the next question is very common and very important.

โอเค คำถามถัดไปเป็นเรื่องธรรมดาและสำคัญมาก

This is the question you want to ask to know about their brothers and sisters.

นี่คือคำถามที่คุณอยากถามให้รู้เกี่ยวกับพี่น้องของพวกเขา

And here is the question.

และนี่คือคำถาม

“Do you have any brothers or sisters?”

"คุณมีพี่ชายหรือพี่สาวไหม?"

“Do you have any brothers or sisters?”

"คุณมีพี่ชายหรือพี่สาวไหม?"

Ok…

โอเค…

Again, it’s a “Do you…?”

อีกครั้ง มันเป็น “คุณ…?” คำถาม.

question.

ดังนั้นคำตอบง่ายๆ คือ “ใช่ ฉันทำ” “ไม่ ฉันทำไม่ได้”

So the simple answer is “Yes, I do.”, “No, I don’t.”

But that’s not enough information.

แต่นั่นไม่ใช่ข้อมูลเพียงพอ

Ok, so here is the best answer.

ตกลง นี่คือคำตอบที่ดีที่สุด

“Do you have any brothers or sisters?”

"คุณมีพี่ชายหรือพี่สาวไหม?"

So…”Yes, I have one brother”, “one sister”, “two bothers”, “two sisters”.

ดังนั้น…”ใช่ ฉันมีพี่ชายหนึ่งคน” “น้องสาวหนึ่งคน” “คนรบกวนสองคน” “พี่สาวสองคน”

Ok…because it’s two, remember we need that ‘s’.

โอเค…เพราะมันเป็นสอง จำไว้ว่าเราต้องการ 's'

“Two brothers.”

“สองพี่น้อง”

“Two sisters.”

“พี่สาวสองคน”

“Do you have any brothers or sisters?”

"คุณมีพี่ชายหรือพี่สาวไหม?"

“Yes, I have two sisters.”

“ใช่ ฉันมีน้องสาวสองคน”

Or, you could say, “I have one brother and two sisters”.

หรือคุณอาจพูดว่า “ฉันมีพี่ชายหนึ่งคนและน้องสาวสองคน”

Or “I have one brother and three sisters”.

หรือ “ฉันมีพี่ชายหนึ่งคนและน้องสาวสามคน”

Ok…but remember the single and the plural.

ตกลง…แต่จำซิงเกิลและพหูพจน์ไว้ด้วย

Alright…

เอาล่ะ…

So, this is the best way to answer.

นี่คือวิธีที่ดีที่สุดในการตอบ

“Yes, I have one brother”.

“ใช่ ฉันมีพี่ชายหนึ่งคน”

Some people…uhhh…”no”, ok… you are single.

บางคน…เอ่อ…”ไม่” โอเค…คุณโสด

You have no brothers or sisters.

คุณไม่มีพี่น้องหรือน้องสาว

“Do you have any brothers or sisters?”

"คุณมีพี่ชายหรือพี่สาวไหม?"

“No, I’m an only child.”

“ไม่ ฉันเป็นลูกคนเดียว”

“No, I’m an only child.”

“ไม่ ฉันเป็นลูกคนเดียว”

“I’m an only child.”

"ฉันเป็นลูกคนเดียว."

Ok…

โอเค…

So this is what you would say, in English, to say that you have no brothers or sisters.

ดังนั้นนี่คือสิ่งที่คุณจะพูดเป็นภาษาอังกฤษเพื่อบอกว่าคุณไม่มีพี่น้อง

Ok…

ตกลง…

Let’s move on to the next questions.

มาดูคำถามถัดไปกันดีกว่า

“Are you single?”

"คุณโสดไหม?"

“Are you married?”

"คุณแต่งงานหรือยัง?"

These our next two questions.

คำถามสองข้อต่อไปนี้ของเรา

Very important questions to ask someone.

คำถามที่สำคัญมากที่จะถามใครบางคน

Alright…

เอาล่ะ...

So, it’s very important to know if they’re single or married.

ดังนั้น การรู้ว่าพวกเขาโสดหรือแต่งงานแล้วจึงสำคัญมาก

So, again, “Are you single?”

ถามอีกครั้งว่า “คุณโสดหรือเปล่า?”

Is that person alone?…only one?

คนนั้นคนเดียวเหรอ…คนเดียวเหรอ?

“Are you married?”

"คุณแต่งงานหรือยัง?"

“Do you have a husband?”

“คุณมีสามีหรือยัง” หรือ “ภรรยา?”

or “wife?”.

Ok…

ตกลง…

Now, they are “Are you…?”

ตอนนี้พวกเขาคือ “คุณคือ…?” คำถามทั้งหมด “คุณคือ…?” คำถามเราต้อง

questions, so all “Are you…?”

questions, we have to answer, “Yes, I am.”, “No, I’m not.”

ตอบว่า “ใช่”, “ไม่ใช่”

Ok…

โอเค…

Some people say, “Yes, I’m.”

บางคนพูดว่า “ใช่”

This is wrong.

นี่เป็นสิ่งที่ผิด

You can’t use a contraction here.

คุณไม่สามารถใช้การหดตัวที่นี่

It has to be “I am.”

จะต้องเป็น "ฉัน"

Never say, “Yes, I’m”.

อย่าพูดว่า “ใช่ ฉัน”

That is wrong.

ว่าเป็นสิ่งที่ผิด.

It is only, “Yes, I am.”

มีเพียง “ใช่ ฉันเท่านั้น”

“Yes, I am.”

“ใช่แล้ว ฉันเป็น”

“No, I’m not.”

"ไม่ฉันไม่ใช่."

Ok, so let’s practice..

โอเค งั้นเรามาฝึก..เร็ว…พูดเร็วกันดีกว่า

fast…speaking fast.

“Are you single?”

"คุณโสดไหม?"

“Yes, I am.”

“ใช่แล้ว ฉันเป็น”

“Are you married?”

"คุณแต่งงานหรือยัง?"

“No, I’m not.”

"ไม่ฉันไม่ใช่."

“Are you single?”

"คุณโสดไหม?"

“No, I’m not.”

"ไม่ฉันไม่ใช่."

“Are you married?”

"คุณแต่งงานหรือยัง?"

“Yes, I am.”

“ใช่แล้ว ฉันเป็น”

Ok…

ตกลง…

So those are these two questions.

นั่นคือคำถามสองข้อนี้

Let’s move on to the last question.

เรามาดูคำถามสุดท้ายกันดีกว่า

Ok, we’re at the last question.

โอเค เรามาถึงคำถามสุดท้ายแล้ว

“Do you have any children?”

"คุณมีลูกไหม?"

“Do you have any children?”

"คุณมีลูกไหม?"

Now, probably, the first question is, “Are you married?”

บางทีคำถามแรกคือ “คุณแต่งงานแล้วหรือยัง?”

“Yes, I am.”

“ใช่แล้ว ฉันเป็น”

Then you would ask, “Do you have any children?”

แล้วคุณจะถามว่า “คุณมีลูกไหม”

“Do you have any children?”

"คุณมีลูกไหม?"

Now this is similar style to, “Do you have any brothers or sisters?”

ตอนนี้เป็นสไตล์คล้ายกับ “คุณมีพี่น้องไหม?”

“Do you have any brothers or sisters?”

"คุณมีพี่ชายหรือพี่สาวไหม?"

“Do you have any children?”

"คุณมีลูกไหม?"

Same style answer.

คำตอบสไตล์เดียวกัน

“Yes, I have one son.”

“ใช่ ฉันมีลูกชายหนึ่งคน”

“Yes, I have one daughter.”

“ใช่ ฉันมีลูกสาวหนึ่งคน”

“Yes, I have two sons.”

“ใช่ ฉันมีลูกชายสองคน”

“Yes, I have two daughters.”

“ใช่ ฉันมีลูกสาวสองคน”

So, remember, “one son”, “two sons”.

ดังนั้น จำไว้ว่า "ลูกชายหนึ่งคน" "ลูกชายสองคน"

Don’t forget the ‘s’.

อย่าลืม 's'

“Two sons.”

"ลูกชายสองคน."

“Two daughters.”

"ลูกสาวสองคน."

Of course, you could also say, “Yes, I have one daughter and one son.”

แน่นอน คุณยังสามารถพูดได้ว่า “ใช่ ฉันมีลูกสาวหนึ่งคนและลูกชายหนึ่งคน”

Or…”I have three daughters and two sons.”

หรือ…” ฉันมีลูกสาวสามคนและลูกชายสองคน”

Ok…you can say many things.

โอเค…คุณสามารถพูดได้หลายอย่าง

uhhh, some people have no children.

เอ่อ บางคนไม่มีลูก

So, “Do you have any children?”

“แล้วคุณมีลูกไหม?”

“No, I don’t have any, yet.”

“ไม่ ฉันยังไม่มีเลย”

Ok, “I don’t have any, yet.”

โอเค “ฉันยังไม่มีเลย”

“Do you have any children?”

"คุณมีลูกไหม?"

“No, I don’t have any, yet.”

“ไม่ ฉันยังไม่มีเลย”

Alright…

เอาล่ะ…

So this is the question you want to ask about children.

นี่คือคำถามที่คุณอยากถามเกี่ยวกับเด็กๆ

Alright, so we learned a lot of questions to ask people about their family.

เอาล่ะ เราได้เรียนรู้คำถามมากมายเพื่อถามผู้คนเกี่ยวกับครอบครัวของพวกเขา

Remember, these are kind of personal questions, so make sure it’s ok…make sure you’re

โปรดจำไว้ว่านี่เป็นคำถามส่วนตัว ดังนั้นตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่เป็นไร…ต้องแน่ใจว่าคุณเป็น

friendly first.

มิตรก่อน

Alright, so, you should practice these questions.

เอาล่ะ คุณควรฝึกคำถามเหล่านี้

These questions are common and very useful.

คำถามเหล่านี้เป็นเรื่องปกติและมีประโยชน์มาก

That’s it.

แค่นั้นแหละ.

See you next video.

เจอกันใหม่วิดีโอหน้าครับ

Hello everyone.

สวัสดีทุกคน.

In this video, we are going to talk about personal question.

ในวิดีโอนี้ เราจะพูดถึงคำถามส่วนตัว

Ok…

ตกลง…

Now, you have to be very careful asking someone personal questions.

ตอนนี้ คุณต้องระมัดระวังในการถามคำถามส่วนตัวกับใครบางคน

Ok, if you ask them too soon…ok…maybe you don’t know each other very well, yet,

โอเค ถ้าคุณถามเร็วเกินไป…โอเค…บางทีคุณอาจจะยังรู้จักกันไม่ดีนักแต่

and you ask the questions too soon, they might be a little bit upset or angry.

และคุณถามคำถามเร็วเกินไป พวกเขาอาจจะอารมณ์เสียหรือโกรธเล็กน้อย

You got to be careful asking these questions.

คุณต้องระมัดระวังในการถามคำถามเหล่านี้

Make sure you’re friendly.

ให้แน่ใจว่าคุณเป็นมิตร

Now, the first one I’m going to start with…

ตอนนี้ คนแรกที่ฉันจะเริ่มต้นด้วย…

“How old are you?”

“คุณอายุเท่าไหร่?”

Ok…

โอเค...

As we know in Korea…it’s very important to know about age.

อย่างที่เรารู้ในเกาหลี...การรู้เกี่ยวกับอายุเป็นสิ่งสำคัญมาก

So, when you meet someone for the first time, uhhh, you want to know their age…how old

ดังนั้นเมื่อคุณพบใครสักคนเป็นครั้งแรก เอ่อ คุณอยากจะรู้อายุของพวกเขา…

they are.

พวกเขา อายุเท่าไหร่

But, again, this is kind of a personal question, so it shouldn’t be one of the first questions.

แต่ขอย้ำอีกครั้งว่า นี่เป็นคำถามส่วนตัว ดังนั้นจึงไม่ควรเป็นหนึ่งในคำถามแรกๆ

Ok…

โอเค…

You should talk a little bit with the person and then when you feel the time is right,

คุณควรพูดคุยกับบุคคลนั้นสักหน่อย จากนั้นเมื่อคุณรู้สึกว่าถึงเวลาที่เหมาะสม

or it’s ok, then ask this question.

หรือไม่เป็นไร ให้ถามคำถามนี้

Ok…

ตกลง…

Don’t ask this question too soon.

อย่าถามคำถามนี้เร็วเกินไป

Anyway, let’s take a look at the question.

ยังไงก็ลองมาดูคำถามกัน

“How old are you?”

"คุณอายุเท่าไร?"

“How old are you?”

"คุณอายุเท่าไร?"

“How old are you?”

"คุณอายุเท่าไร?"

And…some of my students say, “my old is twenty-two.”

และ...นักเรียนของฉันบางคนพูดว่า “ฉันอายุยี่สิบสอง”

“My old is twenty-two.”

“คนแก่ของฉันอายุยี่สิบสอง”

Of course, this is bad grammar.

แน่นอนว่านี่เป็นไวยากรณ์ที่ไม่ดี

You cannot say, “my old is twenty-two.”

คุณไม่สามารถพูดได้ว่า “ฉันอายุยี่สิบสอง”

That’s wrong.

นั่นผิด.

“I’m twenty-two years old.”

“ฉันอายุยี่สิบสองปี”

Ok, this is a full sentence.

โอเค นี่คือประโยคเต็ม

“How old are you?”

"คุณอายุเท่าไร?"

“I’m twenty-two years old.”

“ฉันอายุยี่สิบสองปี”

Uhhh, probably your teacher taught you this way.

เอ่อ ครูของคุณคงสอนคุณแบบนี้

But, this is kind of childish.

แต่นี่มันยังเด็กอยู่นะ

“How old are you?”

"คุณอายุเท่าไร?"

“I’m twenty-two years old.”

“ฉันอายุยี่สิบสองปี”

Ok..

โอเค..

As an adult, uhhh, we’re probably going to say it a little bit quicker.

ในฐานะผู้ใหญ่ เอ่อ เราคงจะพูดเร็วกว่านี้อีกหน่อย

We’re going to say this:

เราจะพูดแบบนี้:

“How old are you?”

“คุณอายุเท่าไหร่?”

“I’m twenty-two.”

“ฉันอายุยี่สิบสอง”

Ok…

โอเค…

So, this is…the best way.

นี่คือ…วิธีที่ดีที่สุด

The easiest way… and the most common way.

วิธีที่ง่ายที่สุด…และวิธีที่พบบ่อยที่สุด

Ok…

ตกลง

“How old are you?”

คุณอายุเท่าไร?"

“I’m twenty-two.”

“ฉันอายุยี่สิบสอง”

Use this.

ใช้สิ่งนี้

This is ok, but this is better.

นี่ก็โอเค แต่จะดีกว่านี้

And certainly, never use this.

และแน่นอนว่าอย่าใช้สิ่งนี้

Alright, let’s move on to the next question.

เอาล่ะ มาดูคำถามต่อไปกันดีกว่า

ok, that’s our next question.

โอเค นั่นคือคำถามต่อไปของเรา

Very personal, private question.

ส่วนตัวมากคำถามส่วนตัว

Again, don’t say it too soon.

อย่าพูดเร็วเกินไปด้วยซ้ำ

“Do you have a boyfriend?”

“คุณมีแฟนหรือยัง”

“Do you have a girlfriend?”

"คุณมีแฟนไหม?"

Ok…

ตกลง…

Depends who you’re talking to.

ขึ้นอยู่กับว่าคุณกำลังคุยกับใคร

“Do you have a boyfriend?”

“คุณมีแฟนหรือยัง”

“Do you have a girlfriend?”

"คุณมีแฟนไหม?"

Ok, you want to know.

โอเค คุณอยากรู้

This is a “Do you…?”

นี่คือ “คุณ…?” คำถาม.

question.

“คุณ…?”

“Do you…?”

ดังนั้นคำตอบจึงง่ายมาก

So the answer’s very easy.

"ใช่ฉันทำ."

“Yes, I do.”

“ไม่ ฉันไม่ทำ”

“No, I don’t.”

“คุณมีแฟนหรือยัง”

“Do you have a boyfriend?”

“Yes, I do.”

"ใช่ฉันทำ."

“Do you have a girlfriend?”

"คุณมีแฟนไหม?"

“Yes, I do.”

"ใช่ฉันทำ."

“Do you have a boyfriend?”

“คุณมีแฟนหรือยัง”

“No, I don’t.”

“ไม่ ฉันไม่ทำ”

“Do you have a girlfriend?”

"คุณมีแฟนไหม?"

“No, I don’t.”

“ไม่ ฉันไม่ทำ”

Alright…

เอาล่ะ…

Be sure to use ‘a’.

อย่าลืมใช้ 'a'

Don’t say, “Do you have boyfriend?”

อย่าพูดว่า “คุณมีแฟนหรือยัง?”

Ok, this is very important.

โอเค นี่เป็นสิ่งสำคัญมาก

“Do you have a boyfriend?”

“คุณมีแฟนหรือยัง”

Alright…

เอาล่ะ…

“Do you have a girlfriend?”

“คุณมีแฟนหรือยัง?”

“Do you have boyfriend?”

"คุณมีแฟนหรือยัง?"

“Do you have a girlfriend?”

"คุณมีแฟนไหม?"

Alright, again…little bit personal question.

เอาล่ะอีกครั้ง…คำถามส่วนตัวเล็กน้อย

Don’t ask it too soon.

อย่าถามเร็วเกินไป

Let’s move on to the next question.

มาดูคำถามต่อไปกันดีกว่า

The next question is a fun question to ask someone.

คำถามต่อไปเป็นคำถามสนุกๆ ที่จะถามใครสักคน

“What’s your blood type?”

“คุณกรุ๊ปเลือดอะไร?”

“What’s your blood…?”, this is pronounced, “blood”.

“เลือดของคุณคืออะไร…?” ซึ่งออกเสียงว่า “เลือด”

That’s your 비…blood.

นั่นคือข…เลือดของคุณ

“What’s your blood type?”

“คุณกรุ๊ปเลือดอะไร?”

Ok…

โอเค…

Very easy to answer.

ตอบง่ายมาก

“What’s your blood type?”

“คุณกรุ๊ปเลือดอะไร?”

“It’s ‘A’.”

"มันคือ'."

“It’s ‘B’.”

“มันคือ 'บี'”

“It’s ‘AB’.”

“มันคือ 'เอบี'”

“It’s ‘O’.”

“มันคือ 'โอ'”

“What’s your blood type?”

“คุณกรุ๊ปเลือดอะไร?”

Alright…

เอาล่ะ…

What do you think my blood type is?

คุณคิดว่ากรุ๊ปเลือดของฉันคืออะไร?

Well, my blood type is…not ‘B’…not ‘A’…not ‘O’.

กรุ๊ปเลือดของฉันคือ...ไม่ใช่ 'B'...ไม่ใช่ 'A'...ไม่ใช่ 'O'

“It’s ‘AB’.”

“มันคือ 'เอบี'”

Yes, that’s my blood type.

ใช่แล้ว นั่นคือกรุ๊ปเลือดของฉัน

So, I understand ‘AB’ means genius or psycho…uhhh…hmmm…which one am I?

ฉันเข้าใจว่า 'AB' หมายถึงอัจฉริยะหรือโรคจิต…เอ่อ…อืม…ฉันเป็นใคร?

Well, anyway, it’s a fun question to ask someone, but make sure you know that person

อย่างไรก็ตาม การถามใครสักคนเป็นคำถามที่น่าสนุก แต่ต้องแน่ใจว่าคุณรู้จักบุคคลนั้น

well.

เป็นอย่างดี

Last move on to the last question.

ย้ายไปยังคำถามสุดท้าย

Here’s the last question I want to talk about in this video.

นี่คือคำถามสุดท้ายที่ฉันอยากจะพูดถึงในวิดีโอนี้

Well, first, look at this question.

ก่อนอื่น มาดูคำถามนี้กันก่อน

“What’s your hobby?”

"งานอดิเรกของคุณคืออะไร?"

Ok, that’s an ok question, “What’s your hobby?”

โอเค นั่นเป็นคำถามที่ใช้ได้ "งานอดิเรกของคุณคืออะไร" แต่ในความคิดของฉัน คำถามนี้

,but in my opinion, this question is stupid.

โง่

Ok, so, I’m going to say that’s a stupid question to ask.

โอเค ฉันจะบอกว่านั่นเป็นคำถามโง่ๆ ที่จะถาม

Don’t ask that question.

อย่าถามคำถามนั้น

“What’s your hobby?”

"งานอดิเรกของคุณคืออะไร?"

Instead, this is a better question.

นี่เป็นคำถามที่ดีกว่าแทน

Ok…and this is more common.

ตกลง…และนี่เป็นเรื่องธรรมดามากขึ้น

“What do you do in your free time?”

"เวลาว่างคุณทำอะไร?"

“What do you do in your free time?”

"เวลาว่างคุณทำอะไร?"

Ok, so that’s better than asking, “What’s your hobby?”

โอเค นั่นดีกว่าการถามว่า “งานอดิเรกของคุณคืออะไร”

That’s kind of old style.

นั่นเป็นรูปแบบเก่า

This is more common.

นี่เป็นเรื่องปกติมากขึ้น

Better.

ดีกว่า.

“What do you do…?

"คุณทำงานอะไร…?

What do you do…in your free time?”

เวลาว่างคุณทำอะไร?"

Alright…

เอาล่ะ…

Very easy to answer.

ตอบง่ายมาก

“I like to…”, and then you would put a verb.

“ฉันชอบ…” แล้วคุณก็ใส่กริยา

Ok…

โอเค…

“I like to play computer games.”

“ฉันชอบเล่นเกมคอมพิวเตอร์”

“I like to shop.”

“ฉันชอบชอปปิ้ง”

“I like to exercise.”

“ฉันชอบออกกำลังกาย”

“I like to go meet my friends.”

“ฉันชอบไปพบเพื่อนของฉัน”

“I like to chat on the internet.”

“ฉันชอบแชททางอินเทอร์เน็ต”

“I like to drink soju.”

“ฉันชอบดื่มโซจู”

ok…very easy to answer.

โอเค…ตอบง่ายมาก

“What do you do in your free time?”

"เวลาว่างคุณทำอะไร?"

“Hey, what do you do in your free time?”

“เฮ้ เวลาว่างคุณทำอะไร”

“I like to study English.”

“ฉันชอบเรียนภาษาอังกฤษ”

Alright…

เอาล่ะ…

So, we learned a few personal questions in this video.

เราได้เรียนรู้คำถามส่วนตัวสองสามข้อในวิดีโอนี้

They’re good questions to ask…to get to know someone and some of them are very fun.

เป็นคำถามที่ดีที่จะถาม...เพื่อทำความรู้จักกับใครสักคนและบางคำถามก็สนุกมาก

But, again, they’re personal questions, so, ahhh, be careful when asking the questions

แต่ขอย้ำอีกครั้งว่ามันเป็นคำถามส่วนตัว ดังนั้น อ่าห์ โปรดใช้ความระมัดระวังในการถามคำถาม

because the person maybe doesn’t want to answer these questions.

เพราะบุคคลนั้นอาจไม่ต้องการตอบคำถามเหล่านี้

Alright, so that’s it.

เอาล่ะ แค่นั้นแหละ.

See you next video.

เจอกันใหม่วิดีโอหน้าครับ

Hello, students.

สวัสดีนักเรียน

In this video, we’re going to talk about “Do you…?”

ในวิดีโอนี้ เราจะพูดถึง “คุณ…?” และ “คุณคือ…?” คำถาม.

and “Are you…?”

questions.

Now, “Do you…?”

ตอนนี้ “คุณ…?” และ “คุณคือ…?” คำถามมีประโยชน์มาก

and “Are you…?”

questions are very useful.

You should know them…because once you know how to ask questions with “Do you…?”

คุณควรรู้จักพวกเขา…เพราะเมื่อคุณรู้วิธีถามคำถามด้วยคำว่า “Do you…?”

and “Are you…?”, you can ask many many questions very quickly.

และ “คุณคือ…?” คุณสามารถถามคำถามมากมายได้อย่างรวดเร็ว

Let’s look at “Do you…?”

มาดูกันว่า “คุณ…?” คำถามก่อน

questions first.

และฉันมีสองสไตล์ที่นี่

And I have two styles here.

The first style, “Do you like…?”

แบบแรก “คุณชอบ…?”

Ok, very simple.

โอเค ง่ายมาก

“Do you like…?”

"คุณชอบ…?"

So you would put anything here.

ดังนั้นคุณจะใส่อะไรก็ได้ที่นี่

“Do you like Korea?”

“คุณชอบเกาหลีไหม”

“Do you like kimchi?”

“คุณชอบกิมจิไหม”

“Do you like soju?”

“คุณชอบโซจูไหม?”

“Do you like ice-cream?”

“คุณชอบไอศกรีมไหม”

“Do you like handsome guys?”

“คุณชอบผู้ชายหล่อไหม”

“Do you like sexy girls?”

“คุณชอบผู้หญิงเซ็กซี่ไหม?”

Ok, you can ask so many questions with “Do you like…?”

โอเค คุณสามารถถามคำถามได้มากมายโดยพูดว่า “Do you like…?”

The next style.

สไตล์ต่อไป.

“Do you like to…?”

"คุณชอบที่จะ…?"

Ok…

ตกลง…

No, they’re the same, but we’re adding ‘to’.

ไม่ มันเหมือนกัน แต่เรากำลังเติม 'to'

“Do you like to…?”

"คุณชอบที่จะ…?"

Ok, this is…means we’re going to have some sort of verb.

โอเค นี่คือ... หมายความว่าเรากำลังจะมีกริยาบางประเภท

Some sort of action word.

คำพูดการกระทำบางอย่าง

So for example, “Do you like to ski?”

ตัวอย่างเช่น “คุณชอบเล่นสกีไหม?”

“Do you like to exercise?”

“คุณชอบออกกำลังกายไหม?”

“Do you like to play computer games?”

“คุณชอบเล่นเกมคอมพิวเตอร์ไหม”

“Do you like to drink?”

“คุณชอบดื่มหรือเปล่า?”

Ok, they’re many things you could put here.

โอเค มีหลายอย่างที่คุณสามารถใส่ไว้ที่นี่

uhhh, action, something…they’re doing something.

เอ่อ การกระทำ บางอย่าง...พวกเขากำลังทำอะไรบางอย่าง

“Do you like to swim?”

"คุณชอบว่ายน้ำไหม?"

“Do you like to ride a bicycle?”

“คุณชอบขี่จักรยานไหม?”

Alright, that’s “Do you like…?”, “Do you like to…?”

เอาล่ะ นั่นคือ “คุณชอบ…?”, “คุณชอบที่จะ…?”

Very useful for asking question very quickly.

มีประโยชน์มากสำหรับการถามคำถามอย่างรวดเร็ว

Alright, now if someone asks you these questions.

เอาล่ะ ถ้ามีคนถามคำถามเหล่านี้กับคุณ

The “Do you…?”

“คุณ…?” คำถาม.

questions.

ด้วย “คุณ…?” คำถาม...คำตอบที่ง่ายมาก

With “Do you…?”

questions…very easy answer.

Ok, “Do you like pizza?”

โอเค “คุณชอบพิซซ่าไหม?”

Look down here.

มองลงไปที่นี่

You could say, “Yes, I do.”

คุณสามารถพูดว่า “ใช่ ฉันทำ” หรือ “ไม่ ฉันไม่ทำ”

or “No, I don’t.”

“Do you like pizza?”

"คุณชอบพิซซ่าไหม?"

“Yes, I do.”

"ใช่ฉันทำ."

“No, I don’t.”

“ไม่ ฉันไม่ทำ”

Alright…

เอาล่ะ…

Very easy to answer.

ตอบง่ายมาก

Ok, so very easy to ask, very easy to answer.

โอเค ถามง่ายมาก ตอบง่ายมาก

You should know how to ask “Do you…?”

คุณควรรู้วิธีถามว่า “คุณ…?” คำถาม.

questions.

Let’s move on to the “Are you…?”

มาต่อกันที่ “คุณคือ…?” คำถาม.

questions.

ตกลง นี่คือข้อความ “คุณคือ…?” คำถาม.

Ok, here are the “Are you…?”

questions.

“คุณคือ…?” คำถามนั้นใช้งานง่ายและมีประโยชน์มากเช่นกัน

The “Are you…?”

questions are very easy to use and very useful, also.

Ok, let’s take a look.

โอเค เรามาดูกันดีกว่า

So, “Are you hungry?”

“แล้วคุณหิวไหม?”

“Are you hungry?”

"คุณหิวไหม?"

“Are you tired?”

"คุณเหนื่อยไหม?"

Ok, these two are asking about the condition of the person.

โอเค สองคนนี้ถามถึงอาการของคนๆนั้น

“Are you hungry?”

"คุณหิวไหม?"

“Are you tired?”

"คุณเหนื่อยไหม?"

“Are you having fun?”

"คุณสนุกไหม?"

Ok, you want to know how they are feeling..

โอเค คุณอยากรู้ว่าพวกเขารู้สึกอย่างไร.. สภาพของพวกเขา

their condition.

Their body condition.

สภาพร่างกายของพวกเขา

The next two.

สองต่อไป.

“Are you happy?”

"คุณมีความสุขไหม?"

“Are you angry?”

“คุณโกรธเหรอ?”

Alright, you’re asking about their emotion…their feeling.

เอาล่ะ คุณกำลังถามเกี่ยวกับอารมณ์ของพวกเขา...ความรู้สึกของพวกเขา

“Are you happy?”

"คุณมีความสุขไหม?"

“Are you angry?”

“คุณโกรธเหรอ?”

“Are you scared?”

"คุณกลัวไหม?"

Alright, you want to know their emotional feeling.

เอาล่ะ คุณอยากรู้ความรู้สึกทางอารมณ์ของพวกเขา

So, the “Are you…?”

ดังนั้น “คุณคือ…?” เป็นคำถามที่ดีมากที่ได้รู้ว่าอาการของบุคคลนั้นเป็นอย่างไร..

question is very good to know how the person’s condition.. and how they are feeling.

และรู้สึกอย่างไร

Alright, if someone asks you…”Are you…?”

เอาล่ะ ถ้ามีคนถามคุณว่า…”คุณคือ…?” คำถาม.

question.

นี่คือวิธีที่คุณตอบ

This is how you answer.

So, “Are you hungry?”

“แล้วคุณหิวไหม?”

“Yes, I am.”

“ใช่แล้ว ฉันเป็น”

“Are you tired?”

"คุณเหนื่อยไหม?"

“No, I’m not.”

"ไม่ฉันไม่ใช่."

Ok, don’t confuse the “Do you…?”

ตกลง อย่าสับสนกับคำว่า “Do you…?” และ “คุณคือ…?” คำถาม.

and “Are you…?”

questions.

Ok, sometimes, uhhh, my students confuse them.

โอเค บางครั้ง เอ่อ นักเรียนของฉันทำให้พวกเขาสับสน

The “Do you…?”

“คุณ…?” คำถาม “ใช่ ฉันทำ” “ไม่ ฉันทำไม่ได้”

questions, “Yes, I do.”, “No, I don’t.”

The “Are you…?”

“คุณคือ…?” คำถาม “ใช่ ฉันเป็น” “ไม่ใช่ ฉันเป็น”

questions, “Yes, I am.”, “No, I’m not.”

Ok, you got to be very careful.

โอเค คุณต้องระวังให้มาก

Don’t confuse them.

อย่าสับสนพวกเขา

So, that’s the “Are you…?”

นั่นก็คือ “คุณคือ…?” คำถาม.

questions.

Uhhh, so the “Do you…?”

เอ่อ แล้ว “คุณ…?” และ “คุณคือ…?” คำถาม…มีประโยชน์มากที่จะรู้ทันที

and “Are you…?”

questions…very useful to know them right away because you can ask a lot of questions,

เพราะคุณสามารถถามคำถามได้มากมายเป็นภาษาอังกฤษกับเจ้าของภาษา…

in English, to a native speaker…so many questions…ok…

คำถามมากมาย…ตกลง…

So learn them and practice them.

ดังนั้นเรียนรู้และฝึกฝนมัน

That’s it for this video.

เพียงเท่านี้สำหรับวิดีโอนี้

Hello everyone.

สวัสดีทุกคน.

In this video, I’m going to talk about how to introduce your friends.

ในวิดีโอนี้ ฉันจะพูดถึงวิธีแนะนำเพื่อนของคุณ

So you have to introduce one friend to another friend.

ดังนั้นคุณต้องแนะนำเพื่อนคนหนึ่งให้รู้จักกับอีกคนหนึ่ง

And it’s very easy.

และมันง่ายมาก

Let’s take a look.

มาดูกันดีกว่า

Here is me, Robin.

นี่ฉันนะโรบิน

And I have two friends.

และฉันมีเพื่อนสองคน

Mike’s a good friend and Sally is also my friend.

ไมค์เป็นเพื่อนที่ดีและแซลลี่ก็เป็นเพื่อนของฉันด้วย

They are my friends.

พวกเขาคือเพื่อนของฉัน.

But, Mike and Sally…they don’t know each other.

แต่ไมค์และแซลลี่…พวกเขาไม่รู้จักกัน

Ok, they are strangers.

โอเค พวกเขาเป็นคนแปลกหน้า

So, I have to introduce them.

ฉันจึงต้องแนะนำพวกเขา

So, I would probably say, “Mike, let me introduce my friend.

ฉันคงจะพูดว่า “ไมค์ ให้ฉันแนะนำเพื่อนของฉันหน่อยสิ

Mike this is Sally.

ไมค์นี่คือแซลลี่

Sally this is Mike.”

แซลลี่นี่คือไมค์”

Ok…

ตกลง…

One more time.

อีกครั้งหนึ่ง

“Mike this is Sally.

“ไมค์นี่คือแซลลี่

Sally this is Mike.”

แซลลี่นี่คือไมค์”

Ok…

โอเค…

I introduced them.

ฉันแนะนำพวกเขาแล้ว

So, once I introduce them, probably they’re doing to start talking to each other.

เมื่อฉันแนะนำพวกเขาแล้ว บางทีพวกเขาอาจจะกำลังเริ่มพูดคุยกัน

They’ll probably say, “Nice to meet you.”, “Nice to meet you, too.”

พวกเขาอาจจะพูดว่า “ยินดีที่ได้รู้จัก” “ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน”

And maybe ask some questions.

และอาจจะถามคำถามบางอย่าง

Ok…

โอเค…

That’s it for introducing a friend.

นั่นคือการแนะนำเพื่อน

Let’s take a look at a dialogue, so we understand it better.

ลองมาดูบทสนทนาเพื่อให้เราเข้าใจดีขึ้น

Alright, the first dialogue.

เอาล่ะ บทสนทนาแรก

“Hello, June.

“สวัสดีมิถุนายน

Let me introduce my friend.

ให้ฉันแนะนำเพื่อนของฉัน

Steve, this is June.

สตีฟ นี่คือเดือนมิถุนายน

June, this is Steve.”

จูน นี่สตีฟ”

“Nice to meet you.”

"ยินดีที่ได้รู้จัก."

“Nice to meet you, too.”

"ยินดีที่ได้พบคุณเช่นกัน."

The second dialogue.

บทสนทนาที่สอง

“Hey, Jack.”

“เฮ้ แจ็ค”

“Hi, Robin.

“สวัสดีโรบิน

Who’s this?”

คนนี้เป็นใคร?"

“Oh, let me introduce my friend.

“เอ่อ ให้ฉันแนะนำเพื่อนของฉันหน่อยสิ”

Jack, this is Jessica.

แจ็ค นี่เจสสิก้า

Jessica, this is Jack.”

เจสสิก้า นี่แจ็ค”

“Nice to meet you.”

"ยินดีที่ได้รู้จัก."

“Nice to meet you, too.”

"ยินดีที่ได้พบคุณเช่นกัน."

I hope you understand the dialogue.

ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจบทสนทนา

Uhhh, it’s very easy to introduce your friend.

เอ่อ มันง่ายมากที่จะแนะนำเพื่อนของคุณ

And I hope one day, I can introduce you to my friends and you can introduce me to your

และฉันหวังว่าสักวันหนึ่ง ฉันจะแนะนำคุณให้กับเพื่อนของฉัน และคุณสามารถแนะนำฉันให้กับ

friends.

เพื่อนของคุณได้

Ok…

โอเค…

Anyway, that’s it for this video.

เอาล่ะ แค่นั้นแหละสำหรับวิดีโอนี้

See you next video.

เจอกันใหม่วิดีโอหน้าครับ

Hello everyone.

สวัสดีทุกคน.

My name is Robin and welcome to the first video in the numbers series.

ฉันชื่อโรบิน และยินดีต้อนรับสู่วิดีโอแรกในชุดตัวเลข

Alright…

เอาล่ะ…

Now, what we’re going to talk about English numbers, today.

วันนี้เราจะพูดถึงตัวเลขภาษาอังกฤษว่าอย่างไร

And if you already know about English numbers, that’s ok because this video is an excellent

และถ้าคุณรู้เกี่ยวกับตัวเลขภาษาอังกฤษอยู่แล้ว ก็ไม่เป็นไร เพราะวิดีโอนี้เป็น

review.

รีวิว

Ahhh, if you don’t know about English numbers, it’s time to learn.

ที่ยอดเยี่ยม อ่า ถ้าไม่รู้ตัวเลขภาษาอังกฤษก็ถึงเวลาเรียนรู้

Alright…

เอาล่ะ…

So, let’s take a look.

เอาล่ะ เรามาดูกันดีกว่า

The first one here.

อันแรกนี่..

“Zero.”

"ศูนย์."

And if you notice next to zero, it has another name, “oh.”

และถ้าคุณสังเกตเห็นถัดจากศูนย์ มันก็จะมีชื่ออื่นว่า "โอ้"

Now, a lot of native speakers say, “zero”, but more native speakers will just say, “oh”.

ตอนนี้ เจ้าของภาษาจำนวนมากพูดว่า "ศูนย์" แต่เจ้าของภาษาจำนวนมากขึ้นจะพูดว่า "โอ้"

Ok…

โอเค…

So this is very confusing to Korean students…because when I say, “zero”, X

เรื่องนี้ทำให้นักเรียนเกาหลีสับสนมาก…เพราะเมื่อฉันพูดว่า "ศูนย์" X

When I say it as “oh”, many of my students hear “오”, and they don’t think of

เมื่อฉันพูดว่า "โอ้" นักเรียนของฉันหลายคนได้ยินคำว่า "Oh" และพวกเขาก็ไม่ได้นึกถึง

this number…they think of this number…five.

ตัวเลขนี้...พวกเขา คิดถึงเลขนี้…ห้า

Because in Korean, “오” means five.

เพราะในภาษาเกาหลี “Oh” แปลว่า ห้า

Ok…

ตกลง…

So you got to be very careful.

ดังนั้นคุณต้องระวังให้มาก

In English, “oh” means zero.

ในภาษาอังกฤษ “oh” หมายถึงศูนย์

Ok…

โอเค…

Let’s move on to the next numbers.

มาดูตัวเลขถัดไปกันดีกว่า

They’re a little bit easier.

ง่ายกว่านิดหน่อย

Ahhh, listen to my pronunciation of each number.

อ่า ฟังการออกเสียงของฉันทีละตัวเลขสิ

ok, so the first one.

โอเค อันแรกเลย

“One.”

"หนึ่ง."

“Two.”

"สอง."

“Three.”

"สาม."

“Four.”

“สี่”

“Five.”

"ห้า."

“Six.”

"หก."

“Seven.”

“เซเว่น”

“Eight.”

"แปด."

“Nine.”

"เก้า."

and “Ten.”

และ “สิบ”

Ok, so one more time.

ตกลงอีกครั้งหนึ่ง

“One.”

"หนึ่ง."

“Two.”

"สอง."

“Three.”

"สาม."

“Four.”

“สี่”

“Five.”

"ห้า."

“Six.”

"หก."

“Seven.”

“เซเว่น”

“Eight.”

"แปด."

“Nine.”

"เก้า."

“Ten.”

"สิบ."

Alright, and don’t forget “zero”, and “oh”.

เอาล่ะ และอย่าลืม "ศูนย์" และ "โอ้"

Ok…

โอเค…

Let’s move on to the next set of numbers.

มาดูตัวเลขชุดถัดไปกันดีกว่า

Ok, let’s continue on with our numbers.

โอเค เรามาต่อด้วยตัวเลขของเรากันดีกว่า

I have the next set here.

ผมมีชุดต่อไปที่นี่

Eleven until twenty.

สิบเอ็ดถึงยี่สิบ

Alright…

เอาล่ะ…

So, “eleven”

ดังนั้น “สิบเอ็ด”

“Twelve.”

“สิบสอง”

“Thirteen.”

“สิบสาม”

“Fourteen.”

“สิบสี่”

“Fifteen.”

“สิบห้า”

“Sixteen.”

“สิบหก”

“Seventeen.”

"สิบเจ็ด."

“Eighteen.”

“สิบแปด”

“Nineteen.”

“สิบเก้า”

and “Twenty.”

และ “ยี่สิบ”

Now, as you can see, I put the red line here on these ones cause these are the ‘teens’.

อย่างที่คุณเห็น ฉันขีดเส้นสีแดงไว้ตรงนี้ เพราะคนเหล่านี้คือ 'วัยรุ่น'

ok…

โอเค…

“Thirteen.”

“สิบสาม”

“Fourteen.”

“สิบสี่”

“Fifteen.”

“สิบห้า”

“Sixteen.”

“สิบหก”

“Seventeen.”

"สิบเจ็ด."

“Eighteen.”

“สิบแปด”

“Nineteen.”

“สิบเก้า”

Alright…

เอาล่ะ…

So you got to be very careful with the teens because look at this.

ดังนั้นคุณต้องระวังพวกวัยรุ่นให้มากเพราะดูนี่สิ

“Twenty.”

"ยี่สิบ."

“Teen” and “..ty”, sound very similar.

“Teen” และ “..ty” ฟังดูคล้ายกันมาก

So, it can be confusing.

ดังนั้นจึงอาจทำให้เกิดความสับสนได้

So this has to be, “teen.”.. and “..ty.”

จึงต้องเป็น "teen".. และ "..ty"

So, “Nineteen” and “Twenty.”

ดังนั้น "สิบเก้า" และ "ยี่สิบ"

Ok, there’s one more problem I want to talk about.

โอเค มีอีกปัญหาหนึ่งที่ฉันอยากจะพูดถึง

That is “twelve” and “twenty.”

นั่นคือ "สิบสอง" และ "ยี่สิบ"

A lot of my students confuse the numbers twelve and twenty.

นักเรียนของฉันหลายคนสับสนเลขสิบสองและยี่สิบ

Be very careful.

ระวังให้มาก.

This is “twelve.”

นี่คือ "สิบสอง"

“Twelve.”

“สิบสอง”

And this is “twenty.”

และนี่คือ "ยี่สิบ"

Don’t confuse those numbers, please.

โปรดอย่าสับสนตัวเลขเหล่านั้น

Alright, let’s go through the pronunciation one more time.

เอาล่ะ มาดูการออกเสียงกันอีกครั้งหนึ่ง

“Eleven”

“สิบเอ็ด”

“Twelve.”

“สิบสอง”

“Thirteen.”

“สิบสาม”

“Fourteen.”

“สิบสี่”

“Fifteen.”

“สิบห้า”

“Sixteen.”

“สิบหก”

“Seventeen.”

"สิบเจ็ด."

“Eighteen.”

“สิบแปด”

“Nineteen.”

“สิบเก้า”

and “Twenty.”

และ “ยี่สิบ”

Ok, let’s move on to some bigger numbers.

โอเค เรามาดูตัวเลขที่ใหญ่กว่ากันดีกว่า

Ok, let’s continue with the numbers from twenty to one hundred.

โอเค เรามาต่อด้วยตัวเลขตั้งแต่ยี่สิบถึงหนึ่งร้อยกันดีกว่า

We’ve already studied twenty.

เราศึกษามายี่สิบแล้ว

Well, what comes after twenty?

แล้วจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากยี่สิบ?

“Twenty-one.”

"ยี่สิบเอ็ด."

And we can see how I spell it, twenty, and we have to put this.

และเราเห็นว่าฉันสะกดอย่างไร ยี่สิบ และเราต้องใส่สิ่งนี้

This is a hyphen.

นี่คือยัติภังค์

One.

หนึ่ง.

“Twenty-one.”

"ยี่สิบเอ็ด."

And after “Twenty-one.”…

และหลังจาก “ยี่สิบเอ็ด”…

“Twenty-two.”

“ยี่สิบสอง”

Again, with the hyphen.

อีกครั้งด้วยยัติภังค์

And after “Twenty-two.”…

และหลังจาก “ยี่สิบสอง”…

“Twenty-three.”

“ยี่สิบสาม”

“Twenty-four.”

"ยี่สิบสี่."

“Twenty-five.”

"ยี่สิบห้า."

“Twenty-six.”

"ยี่สิบหก."

“Twenty-seven.”

"ยี่สิบเจ็ด."

“Twenty-eight.”

"ยี่สิบแปด."

“Twenty-nine.”

"ยี่สิบเก้า."

“Thirty.”

"สามสิบ."

And then it continues again…

แล้วมันก็ดำเนินต่อไปอีกครั้ง…

“Thirty-one.”

“สามสิบเอ็ด”

“Thirty-two.”

"สามสิบสอง."

“Thirty-three.”

"สามสิบสาม."

All the way to “forty.”

ไปจนถึง "สี่สิบ"

And then, “forty-one.”

แล้ว “สี่สิบเอ็ด”

“Forty-two.”

"สี่สิบสอง."

It continues this until “one hundred.”

ดำเนินต่อไปจนถึง "หนึ่งร้อย"

Ok…

โอเค…

So, let’s just focus on the tens right now.

งั้นเรามาดูหลักสิบกันดีกว่า

Now the first two, we already know.

ตอนนี้สองคนแรกเรารู้แล้ว

We know “ten” and “twenty”.

เรารู้จัก "สิบ" และ "ยี่สิบ"

Now, let’s take a look at these.

ทีนี้ลองมาดูสิ่งเหล่านี้กัน

So, of course…

แน่นอน…

“Thirty.”

“สามสิบ”

“Forty.”

“สี่สิบ”

“Fifty.”

“ห้าสิบ”

“Sixty.”

“หกสิบ”

“Seventy.”

“เจ็ดสิบ”

“Eighty.”

“แปดสิบ”

“Ninety.”

“เก้าสิบ”

“One hundred.”

"หนึ่งร้อย."

Ok, this is “One hundred”, but it could also be pronounced, “a hundred.”

โอเค นี่คือ "หนึ่งร้อย" แต่ก็ออกเสียงว่า "ร้อย" ได้เช่นกัน

Ok…

ตกลง…

Both are ok.

ทั้งคู่โอเค

Ahhh, I want to talk about “forty” again.

อ่า อยากจะพูดถึง "สี่สิบ" อีกครั้ง

Now the spelling of ‘forty’… a lot of my students see the ‘four’, so when they

ตอนนี้การสะกดคำว่า 'สี่สิบ'... นักเรียนของฉันหลายคนเห็นคำว่า 'สี่' ดังนั้นเมื่อพวกเขา

spell ‘forty’, the spell it f-o-u-r-t-y.

สะกดคำว่า 'สี่สิบ' ก็จะสะกดเป็นสี่สิบ

This is wrong.

นี่เป็นสิ่งที่ผิด

Ok, you have to spell it f-o-r-t-y.

โอเค คุณต้องสะกดมันว่าสี่สิบ

That’s ‘forty’.

นั่นก็คือ 'สี่สิบ'

Alright…

เอาล่ะ…

So, that’s the numbers from ‘twenty’ to ‘one hundred’.

นั่นคือตัวเลขตั้งแต่ 'ยี่สิบ' ถึง 'หนึ่งร้อย'

Let’s do some extra pronunciation practice right now.

มาฝึกการออกเสียงเพิ่มเติมกันตอนนี้เลย

Alright, I know you need extra practice with these numbers.

เอาล่ะ ฉันรู้ว่าคุณต้องฝึกฝนเพิ่มเติมกับตัวเลขเหล่านี้

Ok…

โอเค…

These numbers are difficult and confusing because they sound very similar.

ตัวเลขเหล่านี้ยากและสับสนเพราะฟังดูคล้ายกันมาก

And a lot of my students have problems pronouncing these numbers correctly.

และนักเรียนของฉันหลายคนมีปัญหาในการออกเสียงตัวเลขเหล่านี้ให้ถูกต้อง

…and it makes me confused, sometimes.

…และมันทำให้ฉันสับสนในบางครั้ง

Alright…

เอาล่ะ…

And I have one story.

และฉันมีเรื่องหนึ่ง

Ahhh, a few years ago, I made an appointment, or actually a date with a girl.

อ๋อ เมื่อไม่กี่ปีก่อน ฉันได้นัดหมายหรือออกเดทกับผู้หญิงคนหนึ่งจริงๆ

And we were supposed to meet at five-fifty.

และเราควรพบกันตอนห้าโมงห้าสิบ

That’s what she told me, “Let’s meet at five-fifty.”

นั่นคือสิ่งที่เธอบอกฉันว่า “เจอกันตอนห้าโมงห้าสิบ”

So, I went to the meeting place at five-fifty, but she wasn’t there.

ฉันจึงไปที่สถานที่นัดพบตอนห้าโมงห้าสิบ แต่เธอไม่อยู่ที่นั่น

Ok…

โอเค…

So I waited and waited, she never came.

ฉันก็เลยรอแล้วรอเธอก็ไม่มา

And then the next time I saw here, I said to her, “You know, why didn’t you show

และครั้งต่อไปที่ฉันเห็นที่นี่ ฉันพูดกับเธอว่า “คุณรู้ไหม ทำไมคุณไม่ปรากฏตัว

up?

?

I was waiting at five-fifty.”

ฉันรอตอนห้าโมงห้าสิบ”

And she said, “Yeah, I was waiting there, too, but you never came.”

แล้วเธอก็พูดว่า “ใช่ ฉันก็รออยู่ที่นั่นเหมือนกัน แต่คุณไม่เคยมาเลย”

And I was very confused.

และฉันก็สับสนมาก

Well, it turns out that she said, “Five-fifteen.”, but it sounded, to me, like, “five-fifty.”

ปรากฎว่าเธอพูดว่า "ห้า - สิบห้า" แต่สำหรับฉันมันฟังดูเหมือน "ห้า - ห้าสิบ"

Ok…

ตกลง…

So we were both confused of the time.

ดังนั้นเราจึงสับสนกับเวลาทั้งคู่

While she was there at five-fifteen, I was there at five-fifty and we never met.

ตอนที่เธออยู่ที่นั่นตอนห้าโมงห้าสิบห้า แต่ฉันอยู่ที่นั่นตอนห้าโมงห้าสิบและเราไม่เคยเจอกันเลย

Ok…

ตกลง...

So, it’s very important to get the numbers right…and don’t confuse them.

ดังนั้น สิ่งสำคัญมากคือต้องได้ตัวเลขให้ถูกต้อง...และอย่าสับสน

So, let’s review.

ดังนั้นเรามาทบทวนกัน

Of course, these are the ‘teens’.

แน่นอนว่าคนเหล่านี้คือ 'วัยรุ่น'

So, this is “Thirteen.”

ดังนั้นนี่คือ "สิบสาม"

And this is “Thirty.”

และนี่คือ "สามสิบ"

“Thirteen.”

“สิบสาม”

“Thirty.”

"สามสิบ."

“Fourteen.”

“สิบสี่”

“Forty.”

“สี่สิบ”

“Fifteen.”

“สิบห้า”

“Fifty.”

“ห้าสิบ”

“Sixteen.”

“สิบหก”

“Sixty.”

“หกสิบ”

“Seventeen.”

"สิบเจ็ด."

“Seventy.”

“เจ็ดสิบ”

“Eighteen.”

“สิบแปด”

“Eighty.”

“แปดสิบ”

“Nineteen.”

“สิบเก้า”

“Ninety.”

“เก้าสิบ”

Ok…

โอเค…

Make sure you get those right and pronounce them correctly, so you don’t have confusion,

ตรวจสอบให้แน่ใจว่าคุณพูดถูกและออกเสียงถูกต้อง จะได้ไม่สับสน

like me.

เหมือนฉัน

Alright, ahhh…before we go, we’re going to do….. a listening test with numbers.

เอาล่ะ…ก่อนไปเราจะทำ…..ข้อสอบการฟังกับตัวเลขกันก่อน

So you should get a pen and some paper…and listen carefully.

ดังนั้นคุณควรมีปากกาและกระดาษ…และตั้งใจฟัง

I’m going to say the number.

กำลังจะบอกเลขครับ.

You should write down the number.

คุณควรจดหมายเลขไว้

Good luck.

ขอให้โชคดี.

Alright, so for this test, you should have some paper or something just to write down…what

เอาล่ะ สำหรับการทดสอบนี้ คุณควรมีกระดาษหรืออะไรสักอย่างไว้จด...สิ่งที่

you hear.

คุณได้ยิน

So, I’m going to say a number and you should think of that number or write that number

ผมจะพูดตัวเลขแล้วคุณควรคิดเลขนั้นหรือจดเลขนั้น

down.

ลงไป.

Alright, let’s start.

เอาล่ะ มาเริ่มกันเลย

Number one.

ที่หนึ่ง.

The first number is “seven.”

ตัวเลขแรกคือ "เจ็ด"

“Seven.”

“เซเว่น”

Ok, that’s easy.

โอเค ง่ายมาก

You should have this.

คุณควรมีสิ่งนี้

Number two.

หมายเลขสอง

“Thirteen.”

“สิบสาม”

“Thirteen.”

“สิบสาม”

Ok, so it’s thirteen.

โอเค งั้นก็สิบสามแล้ว

Number three.

หมายเลขสาม.

“Seventy-five.”

"เจ็ดสิบห้า."

“Seventy-five.”

"เจ็ดสิบห้า."

Ok, so that’s a big number: seventy-five.

โอเค นั่นเป็นตัวเลขที่มาก เจ็ดสิบห้า

Number four.

เลขสี่.

“Twenty.”

"ยี่สิบ."

“Twenty.”

"ยี่สิบ."

Ok, you should write this: twenty.

โอเค คุณควรเขียนสิ่งนี้: ยี่สิบ

And number five.

และหมายเลขห้า

“Nineteen.”

“สิบเก้า”

“Nineteen.”

“สิบเก้า”

Ok, looks like this.

โอเค หน้าตาแบบนี้

And number six.

และหมายเลขหก

“Sixty-six.”

"หกสิบหก."

“Sixty-six.”

"หกสิบหก."

Ok, so this is sixty-six.

โอเค นี่คือหกสิบหก

Number seven.

หมายเลขเจ็ด

“Thirty-three.”

"สามสิบสาม."

“Thirty-three.”

"สามสิบสาม."

Ok, you should write: thirty-three.

โอเค คุณควรเขียนว่า: สามสิบสาม

Number eight.

หมายเลขแปด.

“Ninety.”

“เก้าสิบ”

“Ninety.”

“เก้าสิบ”

Ok, so this is ninety.

โอเค นี่คือเก้าสิบ

Number nine.

หมายเลขเก้า.

“Twelve.”

“สิบสอง”

“Twelve.”

“สิบสอง”

Ok, you should write: twelve.

โอเค คุณควรเขียนว่า: สิบสอง

And the last one.

และอันสุดท้าย

Listen carefully.

ตั้งใจฟัง.

“Twenty-One.”

"ยี่สิบเอ็ด."

“Twenty-One.”

"ยี่สิบเอ็ด."

Alright, so you should write: twenty-one.

เอาล่ะ คุณควรเขียนว่า: ยี่สิบเอ็ด

I hope you did well on the listening test.

ฉันหวังว่าคุณจะทำได้ดีในการทดสอบการฟัง

Ok…

โอเค…

So these are the basic numbers from one to one hundred.

นี่คือตัวเลขพื้นฐานตั้งแต่หนึ่งถึงหนึ่งร้อย

You have to know how to say these numbers…you should know how to write these numbers.

คุณต้องรู้วิธีพูดตัวเลขเหล่านี้...คุณควรรู้วิธีเขียนตัวเลขเหล่านี้

And I hope this video helps you, but, of course, this video is not enough.

และฉันหวังว่าวิดีโอนี้จะช่วยคุณได้ แต่แน่นอนว่าวิดีโอนี้ยังไม่เพียงพอ

You have to do self-study and practice these numbers a lot to make sure you know them well.

คุณต้องศึกษาด้วยตนเองและฝึกฝนตัวเลขเหล่านี้ให้มากเพื่อให้แน่ใจว่าคุณรู้จักตัวเลขเหล่านี้ดี

Alright…

เอาล่ะ…

Well anyway, that’s it for this video.

เอาล่ะ แค่นั้นแหละสำหรับวิดีโอนี้

See you next time.

เจอกันคราวหน้า.

Ok, hello everyone.

โอเค สวัสดีทุกคน

We already practiced the numbers one to one hundred.

เราฝึกนับหนึ่งถึงหนึ่งร้อยแล้ว

Alright…

เอาล่ะ…

Those are the basic numbers.

นี่คือตัวเลขพื้นฐาน

We’re getting into some more difficult numbers.

เรากำลังเข้าสู่ตัวเลขที่ยากขึ้น

Bigger numbers.

ตัวเลขที่ใหญ่กว่า

Ahhh, don’t be scared.

อ่า ไม่ต้องกลัวหรอก

I will try to explain it as simple as possible.

ฉันจะพยายามอธิบายให้ง่ายที่สุด

Please listen carefully and good luck.

โปรดตั้งใจฟังและขอให้โชคดี

Here we go.

ไปเลย.

So, I wrote the numbers here.

ผมจึงเขียนตัวเลขตรงนี้.

And…let’s start with the first three.

และ…เรามาเริ่มกันที่สามตัวแรกกันก่อน

We already know the first three.

เรารู้สามตัวแรกแล้ว

“One.”

"หนึ่ง."

“Ten.”

"สิบ."

“One hundred.”

"หนึ่งร้อย."

Ok…

ตกลง…

So, that’s the easy part.

นั่นคือส่วนที่ง่าย

Now, it’s going to get a little more confusing.

ตอนนี้มันก็จะสับสนหน่อยๆ

So I will try to make it simple.

ดังนั้นฉันจะพยายามทำให้มันง่าย

Let’s look at the next number here.

ลองดูตัวเลขถัดไปที่นี่

Ahhh, this is “one thousand.”

อ่า นี่คือ "หนึ่งพัน"

Ok…

ตกลง…

So we have three zeros.

เรามีศูนย์สามตัว

Three zeros.

ศูนย์สามตัว

That is “a thousand.”

นั่นคือ "หนึ่งพัน"

And…every three zeros, we usually use a comma.

และ...ทุก ๆ เลขศูนย์สามตัว เรามักจะใช้ลูกน้ำ

So one, comma, three numbers.

หนึ่งลูกน้ำสามตัวเลข

Three zeros.

ศูนย์สามตัว

“One thousand.”

"หนึ่งพัน."

So three zeros is a thousand.

ดังนั้นศูนย์สามตัวจึงเป็นหนึ่งพัน

Let’s move on to the next number.

เรามาดูหมายเลขถัดไปกันดีกว่า

We have the three zeros again.

เรามีศูนย์สามตัวอีกครั้ง

‘Thousand’, we know that’s “a thousand.”

'พัน' เรารู้ว่านั่นคือ "พัน"

What’s this number?

นี่เบอร์อะไรคะ?

“Ten.”

"สิบ."

“Ten thousand.”

"หมื่น."

“One thousand.”

"หนึ่งพัน."

“Ten thousand.”

"หมื่น."

Let’s move to the next…

มาดูขั้นตอนต่อไปกันดีกว่า…

Ok, we know this is ‘thousand’.

โอเค เรารู้ว่านี่คือ 'พัน'

“One hundred thousand.”

"หนึ่งแสน."

Ok…

โอเค…

So, “One thousand.”

ดังนั้น “หนึ่งพัน”

“Ten thousand.”

"หมื่น."

“One hundred thousand.”

"หนึ่งแสน."

Let’s move on to a really big number.

เรามาดูตัวเลขที่มากกันดีกว่า

Now, the three zeros here…I underlined with blue.

ตอนนี้ เลขศูนย์สามตัวตรงนี้…ฉันขีดเส้นใต้ด้วยสีน้ำเงิน

Cause that’s a ‘thousand’.

เพราะนั่นคือ 'พัน'

But if you look here, these are red.

แต่ถ้าคุณดูตรงนี้ พวกนี้จะเป็นสีแดง

Cause, they’re not a ‘thousand’ anymore.

เพราะพวกเขาไม่ใช่ 'พัน' อีกต่อไป

We have three zeros and three zeros.

เรามีศูนย์สามตัวและศูนย์สามตัว

This is now, “a million.”

ตอนนี้เป็น "ล้าน"

So if you see six zeros, that’s “a million.”

ดังนั้น หากคุณเห็นเลขศูนย์หกตัว นั่นก็คือ “ล้าน”

So, we have “one million.”

ดังนั้นเราจึงมี "หนึ่งล้าน"

Ok…

โอเค…

Let’s move down.

เลื่อนลงไปเลย

“Ten million.”

"สิบล้าน."

Alright…

เอาล่ะ…

So, don’t be confused.

ดังนั้นอย่าสับสน

Let’s go through this again.

เรามาผ่านเรื่องนี้กันอีกครั้ง

“One.”

"หนึ่ง."

“Ten.”

"สิบ."

“One hundred.”

"หนึ่งร้อย."

“One thousand.”

"หนึ่งพัน."

“Ten thousand.”

"หมื่น."

“One hundred thousand.”

"หนึ่งแสน."

“One million.”

"หนึ่งล้าน."

and “Ten million.”

และ “สิบล้าน”

Ok…

โอเค…

I know it’s difficult.

ฉันรู้ว่ามันยาก

It take a lot of practice.

ต้องใช้เวลาฝึกฝนมาก

So let’s go do some practice right now.

งั้นเรามาฝึกกันตอนนี้เลย

Ok, so I have seven numbers here for us to practice how to say them.

โอเค ฉันมีตัวเลข 7 ตัวไว้ให้เราได้ฝึกพูด

So, let’s take a look.

ลองมาดูกัน

The first one.

อันแรก.

Very easy.

ง่ายมาก.

We have two zeros here.

เรามีศูนย์สองตัวตรงนี้

This is simply, “Five hundred.”

ง่ายๆ ก็คือ “ห้าร้อย”

Ok…

โอเค…

Let’s move to number two.

เรามาต่อกันที่อันดับสองกันดีกว่า

Now, number two, we can see, we have the three zeros here.

ทีนี้ ข้อสอง เราเห็นแล้วว่า เรามีศูนย์สามตัวตรงนี้

And I told you, that means thousand.

และฉันบอกคุณแล้วว่านั่นหมายถึงพัน

So this is “seven thousand.”

นี่คือ "เจ็ดพัน"

Ok…

โอเค…

Number three.

ข้อสาม

Again, we have three zeros here.

อีกครั้ง เรามีศูนย์สามตัวตรงนี้

“Fifteen thousand.”

"หนึ่งหมื่นห้าพัน."

“Seven thousand.”

"เจ็ดพัน."

“Fifteen thousand.”

"หนึ่งหมื่นห้าพัน."

Let’s look at the next one.

มาดูอันถัดไปกัน

Three zeros.

ศูนย์สามตัว

We know this is ‘thousand’.

เรารู้ว่านี่คือ 'พัน'

This is “Twenty-five thousand.”

นี่คือ "สองหมื่นห้าพัน"

Alright…

เอาล่ะ…

Let’s go to a bigger number.

ไปที่ตัวเลขที่ใหญ่กว่ากันดีกว่า

Lots of zeros here.

ศูนย์มากมายที่นี่

Ok, so we know this is ‘a thousand’.

โอเค เรารู้แล้วว่านี่คือ 'พัน'

And we have more zeros here.

และเรามีศูนย์มากกว่านี้.

But it’s not three zeros.

แต่มันไม่ใช่ศูนย์สามตัว

So, this is just a thousand and this is two hundred.

นี่แค่พันและนี่คือสองร้อย

Ok…

โอเค…

“Two hundred thousand.”

“สองแสน”

Let’s go to a bigger number.

มาดูตัวเลขที่ใหญ่กว่ากันดีกว่า

Now we have…three zeros…three zeros.

ตอนนี้เรามี…ศูนย์สามตัว…ศูนย์สามตัว

So, this is no longer ‘thousand’.

นี่จึงไม่ใช่ 'พัน' อีกต่อไป

This is now, ‘million’.

ตอนนี้เป็น 'ล้าน'

“Seven million.”

“เจ็ดล้าน”

Ok…

ตกลง…

Let’s go to a bigger number.

ไปที่ตัวเลขที่ใหญ่กว่ากันดีกว่า

Three zeros.

ศูนย์สามตัว

Three zeros.

ศูนย์สามตัว

“Eighteen million.”

“สิบแปดล้าน”

Ok, so one more time.

ตกลงอีกครั้งหนึ่ง

“Five hundred.”

"ห้าร้อย."

“Seven thousand.”

"เจ็ดพัน."

“Fifteen thousand.”

"หนึ่งหมื่นห้าพัน."

“Twenty-five thousand.”

“สองหมื่นห้าพัน”

“Two hundred thousand.”

"สองแสน."

“Seven million.”

“เจ็ดล้าน”

“Eighteen million.”

“สิบแปดล้าน”

Do you understand?

คุณเข้าใจไหม?

I hope so.

ฉันหวังว่าอย่างนั้น.

Ahhh, let’s try a test right now.

เอ่อ เรามาลองทดสอบดูกันดีกว่า

Alright, so for the test, you should have maybe a pen and a paper.

เอาล่ะ สำหรับการทดสอบ คุณควรมีปากกากับกระดาษ

That will help you.

นั่นจะช่วยคุณได้

There’s ten questions.

มีคำถามสิบข้อ

Ok…

ตกลง…

So, I’m going to say a number.

ฉันจะพูดตัวเลข

You have to think of that number and write down that number.

คุณต้องคิดเลขนั้นแล้วจดเลขนั้นลงไป

So, number one.

ดังนั้นอันดับหนึ่ง

“Fifteen thousand.”

"หนึ่งหมื่นห้าพัน."

“Fifteen thousand.”

"หนึ่งหมื่นห้าพัน."

Ok, so you should have written fifteen thousand.

ตกลง ดังนั้นคุณควรเขียนหนึ่งหมื่นห้าพัน

Alright, number two.

เอาล่ะ หมายเลขสอง

“Eight hundred.”

"แปดร้อย."

“Eight hundred.”

"แปดร้อย."

Ok, so you should write eight hundred.

โอเค คุณควรเขียนแปดร้อย

Number three.

หมายเลขสาม.

“Seventy-five thousand.”

“เจ็ดหมื่นห้าพัน”

“Seventy-five thousand.”

“เจ็ดหมื่นห้าพัน”

Ok…

โอเค…

So it looks like this: seventy-five thousand.

หน้าตาเป็นแบบนี้: เจ็ดหมื่นห้าพัน

Number four.

เลขสี่.

“Six million.”

“หกล้าน”

“Six million.”

“หกล้าน”

Ok, so you should write it like this.

โอเค คุณควรเขียนแบบนี้

With six zeros.

โดยมีเลขศูนย์หกตัว

And number five.

และหมายเลขห้า

“Six hundred thousand.”

"หกแสน."

“Six hundred thousand.”

"หกแสน."

Ok, so six hundred thousand looks like this.

โอเค หกแสนก็หน้าตาแบบนี้

Number six.

หมายเลขหก

“Three thousand.”

"สามพัน."

“Three thousand.”

"สามพัน."

Ok, so this is three thousand.

โอเค นี่คือสามพัน

Number seven.

หมายเลขเจ็ด

“Nineteen thousand.”

“หนึ่งเก้าพัน”

“Nineteen thousand.”

“หนึ่งเก้าพัน”

Ok, so this is nineteen thousand.

โอเค นี่คือหนึ่งเก้าพัน

Number eight.

หมายเลขแปด.

“Sixty-six thousand.”

“หกหมื่นหกพัน”

“Sixty-six thousand.”

“หกหมื่นหกพัน”

Ok, it looks like this.

โอเค หน้าตาเป็นแบบนี้

Number nine.

หมายเลขเก้า.

“Five hundred thousand.”

“ห้าแสน”

“Five hundred thousand.”

“ห้าแสน”

Ok, it looks like this.

โอเค หน้าตาเป็นแบบนี้

And the last one.

และอันสุดท้าย

Number ten.

หมายเลขสิบ

“Twenty-five million.”

“ยี่สิบห้าล้าน”

“Twenty-five million.”

“ยี่สิบห้าล้าน”

Alright, that’s a big number.

เอาล่ะ นั่นเป็นตัวเลขที่มาก

It looks like this.

มีลักษณะเช่นนี้

Wwoooo, I know that was a difficult test.

ว้าว ฉันรู้ว่านั่นเป็นการทดสอบที่ยาก

I hope you did well.

ฉันหวังว่าคุณจะทำได้ดี

Uhh, I know big numbers are very difficult to say and understand.

เอ่อ ฉันรู้ว่าตัวเลขจำนวนมากเป็นเรื่องยากมากที่จะพูดและเข้าใจ

It take a lot of practice.

ต้องใช้เวลาฝึกฝนมาก

Now I hope this video helps you.

ตอนนี้ฉันหวังว่าวิดีโอนี้จะช่วยคุณได้

But again, you need a lot of self-study to truly master these numbers.

แต่ขอย้ำอีกครั้งว่าคุณต้องศึกษาด้วยตนเองอย่างมากเพื่อที่จะเชี่ยวชาญตัวเลขเหล่านี้อย่างแท้จริง

Alright…

เอาล่ะ…

See you next video.

เจอกันใหม่วิดีโอหน้า

This video is very very difficult.

วีดีโอนี้ยากมากครับ.

This is ‘advanced numbers’.

นี่คือ 'ตัวเลขขั้นสูง'

Ok…

โอเค…

It’s very difficult to understand.

มันยากมากที่จะเข้าใจ

It’s very difficult to express these numbers.

การแสดงตัวเลขเหล่านี้เป็นเรื่องยากมาก

We’re going to talk about very big numbers and how to say them.

เราจะพูดถึงตัวเลขจำนวนมากและวิธีพูด

Alright…

เอาล่ะ…

Uhhh, try not to be scared.

เอ่อ พยายามอย่ากลัวนะ

I will try to teach you as simple as possible.

ฉันจะพยายามสอนคุณให้ง่ายที่สุด

Again, this video is meant to help you.

ขอย้ำอีกครั้งว่าวิดีโอนี้มีไว้เพื่อช่วยคุณ

You have to do a lot of self-study to truly master these numbers.

คุณต้องศึกษาด้วยตนเองเป็นจำนวนมากเพื่อที่จะเชี่ยวชาญตัวเลขเหล่านี้อย่างแท้จริง

Ok, let’s start with the ‘hundreds’ here.

โอเค มาเริ่มกันที่ 'ร้อย' กันก่อน

Now we already know this number.

ตอนนี้เรารู้ตัวเลขนี้แล้ว

You should be able to say this number by now.

ตอนนี้คุณควรจะพูดหมายเลขนี้ได้

“One hundred.”

"หนึ่งร้อย."

But let’s look at the next…

แต่มาดูกันต่อไป…

Ok…

ตกลง…

Now this is “one hundred and one.”

ตอนนี้คือ "หนึ่งร้อยหนึ่ง"

Now listen to what I said.

ตอนนี้ฟังสิ่งที่ฉันพูด

“One hundred and one.”

“หนึ่งร้อยหนึ่ง”

Do you hear the ‘and’?

คุณได้ยินคำว่า 'และ' ไหม?

Ok…

โอเค…

Now, that’s actually British style.

เอาล่ะ นั่นคือสไตล์อังกฤษจริงๆ

When British people say numbers, they use an ‘and’.

เมื่อคนอังกฤษพูดตัวเลข พวกเขาใช้ 'และ'

So, “One hundred and one.”

ดังนั้น “หนึ่งร้อยหนึ่ง”

But American style is different.

แต่สไตล์อเมริกันนั้นแตกต่างออกไป

They don’t say “and”.

พวกเขาไม่ได้พูดว่า "และ"

Ok, so, “One hundred and one.”

โอเค "หนึ่งร้อยหนึ่ง"

American style is “One hundred one.”

สไตล์อเมริกันคือ "หนึ่งร้อยหนึ่ง"

No ‘and’.

ไม่ 'และ'

Ok…

โอเค…

So British style again: “One hundred and one.”

สไตล์อังกฤษอีกแล้ว: “หนึ่งร้อยหนึ่ง”

American style: “One hundred one.”

สไตล์อเมริกัน: “หนึ่งร้อยหนึ่ง”

Now, which style should you use?

ตอนนี้คุณควรใช้สไตล์ไหน?

Doesn’t matter.

ไม่สำคัญ.

Both are ok.

ทั้งสองก็โอเค

Everyone will understand you if you use British style or American style.

ทุกคนจะเข้าใจคุณถ้าคุณใช้สไตล์อังกฤษหรือสไตล์อเมริกัน

British style doesn’t sound strange.

สไตล์อังกฤษฟังดูไม่แปลก

American style doesn’t sound strange.

สไตล์อเมริกันฟังดูไม่แปลก

I come from Canada, so sometimes I use British style, sometimes I use American style.

ฉันมาจากแคนาดา บางครั้งฉันก็ใช้สไตล์อังกฤษ บางครั้งฉันก็ใช้สไตล์อเมริกัน

So, keep that in mind.

ดังนั้นจำไว้เสมอ

Probably when you’re listening to me, sometimes I use the ‘and’, sometimes I don’t.

บางทีเมื่อคุณกำลังฟังฉัน บางครั้งฉันก็ใช้ 'และ' บางครั้งฉันก็ไม่ทำ

Ok…

โอเค…

So, “One hundred and one” or “one hundred one.”

งั้น “หนึ่งร้อยหนึ่ง” หรือ “หนึ่งร้อยหนึ่ง”

Let’s look at the next number.

มาดูเลขต่อไปกัน

Ok…

โอเค…

“One hundred fifty” or “one hundred and fifty.”

“หนึ่งร้อยห้าสิบ” หรือ “หนึ่งร้อยห้าสิบ”

Ok…

ตกลง…

So, we know this is fifty…”one hundred fifty.”

เอาล่ะ เรารู้ว่านี่คือห้าสิบ…”หนึ่งร้อยห้าสิบ”

Let’s look at the next number.

มาดูเลขต่อไปกัน

That’s one.

อันนั้นอันหนึ่ง

That’s fifty-one.

นั่นห้าสิบเอ็ด

“One hundred fifty-one” or “one hundred and fifty-one.”

“หนึ่งร้อยห้าสิบเอ็ด” หรือ “หนึ่งร้อยห้าสิบเอ็ด”

Alright…

เอาล่ะ…

Let’s look at the next number.

มาดูตัวเลขถัดไปกันดีกว่า

We know this is two.

เรารู้ว่านี่คือสอง

We know this is ninety-two.

เรารู้ว่านี่คือเก้าสิบสอง

This is “seven hundred ninety-two” or “seven hundred and ninety-two.”

นี่คือ "เจ็ดร้อยเก้าสิบสอง" หรือ "เจ็ดร้อยเก้าสิบสอง"

Alright…

เอาล่ะ…

And the last number here.

และเลขสุดท้ายตรงนี้

Well, we know that’s nine.

เรารู้ว่าเก้าโมง

That’s ninety-nine.

นั่นคือเก้าสิบเก้า

That’s “nine hundred ninety-nine” or “nine hundred and ninety-nine.”

นั่นคือ "เก้าร้อยเก้าสิบเก้า" หรือ "เก้าร้อยเก้าสิบเก้า"

Alright…

เอาล่ะ…

So these are the ‘hundreds’.

นี่คือ 'ร้อย'

Let’s move to bigger numbers.

มาดูตัวเลขที่ใหญ่กว่ากันดีกว่า

The ‘thousands’.

'พัน'.

Are you read for some bigger number?

คุณอ่านตัวเลขที่ใหญ่กว่านี้บ้างไหม?

I’m sorry, but it’s going to start to get real difficult.

ฉันขอโทษ แต่มันจะเริ่มยากขึ้นจริงๆ

Ok…

โอเค…

So, let’s take a look here.

งั้นเรามาดูที่นี่กันดีกว่า

Listen carefully.

ตั้งใจฟัง.

Our next number…we know this is ‘a’ thousand’.

เลขถัดไปของเรา…เรารู้ว่านี่คือ 'หนึ่ง' พัน'

So this is “one thousand one.”

นี่ก็คือ "หนึ่งพันหนึ่ง"

Ok, “one thousand one.”

โอเค “หนึ่งพันหนึ่ง”

If you want to use British style, “one thousand and one.”

หากต้องการใช้สไตล์อังกฤษ “หนึ่งพันหนึ่ง”

Ok, again, doesn’t matter.

ตกลงอีกครั้งไม่สำคัญ

So, ”one thousand one.”

ดังนั้น "หนึ่งพันหนึ่ง"

Let’s move up.

ขยับขึ้นไปกันเถอะ

So we know this is ‘one hundred’.

เราจึงรู้ว่านี่คือ 'หนึ่งร้อย'

And we know this is “one thousand one hundred.”

และเรารู้ว่านี่คือ "หนึ่งพันหนึ่งร้อย"

“One thousand one hundred.”

"หนึ่งพันหนึ่งร้อย."

Ok…

โอเค…

Now, let’s move to the the third number here.

ทีนี้ เรามาดูเลขสามกันดีกว่า

A little more confusing.

สับสนมากขึ้นเล็กน้อย

We got lost of numbers.

ตัวเลขเราหาย..

Ok, don’t be so scared.

โอเค ไม่ต้องกลัวขนาดนั้น

We know that’s ‘four’.

เรารู้ว่านั่นคือ 'สี่'

We know that’s ‘twenty-four’.

เรารู้ว่านั่นคือ 'ยี่สิบสี่'

We know that’s ‘three hundred and twenty-four’.

เรารู้ว่านั่นคือ 'สามร้อยยี่สิบสี่'

And then we got the ‘thousands’.

แล้วเราก็ได้ 'หลักพัน'

So, “seven thousand three hundred twenty-four.”

ดังนั้น “เจ็ดพันสามร้อยยี่สิบสี่”

“Seven thousand three hundred twenty-four.”

“เจ็ดพันสามร้อยยี่สิบสี่”

Let’s move on to the next number.

เรามาดูหมายเลขถัดไปกันดีกว่า

‘Five’, ‘fifty-five’, ‘five hundred fifty-five’, “ten thousand five hundred

'ห้า', 'ห้าสิบห้า', 'ห้าร้อยห้าสิบห้า', "หนึ่งหมื่นห้าร้อยห้า

fifty-five.”

สิบห้า"

Ok…

ตกลง…

Let’s move on.

เดินหน้าต่อไป

‘Four’, ‘twenty-four’, ‘three hundred and twenty-four’, “seventeen thousand

'สี่', 'ยี่สิบสี่', 'สามร้อยยี่สิบสี่', "หนึ่งหมื่นเจ็ดพัน

three hundred and twenty-four.”

สามร้อยยี่สิบสี่"

Let’s move on.

เดินหน้าต่อไป

Bigger number here.

จำนวนมากขึ้นที่นี่

‘Six’, ‘sixty-six’, ‘six hundred and sixty-six’, “one hundred and fifty-two

'หก', 'หกสิบหก', 'หกร้อยหกสิบหก', “หนึ่งแสนห้าหมื่นสองพัน

thousand six hundred and sixty-six.”

หกร้อยหกสิบหก”

Ok, let’s review these numbers again.

โอเค เรามาทบทวนตัวเลขเหล่านี้กันอีกครั้ง

“One thousand one.”

“หนึ่งพันหนึ่ง”

“One thousand one hundred.”

"หนึ่งพันหนึ่งร้อย."

“Seven thousand three hundred twenty-four.”

“เจ็ดพันสามร้อยยี่สิบสี่”

“Ten thousand five hundred fifty-five.”

“หนึ่งหมื่นห้าร้อยห้าสิบห้า”

“Seventeen thousand three hundred and twenty-four.”

“หนึ่งเจ็ดพันสามร้อยยี่สิบสี่”

“One hundred and fifty-two thousand six hundred and sixty-six.”

“หนึ่งแสนห้าหมื่นสองพันหกร้อยหกสิบหก”

Ok…

ตกลง…

You ready for some more.

คุณพร้อมแล้วสำหรับบางอย่างเพิ่มเติม

Let’s go to some even bigger numbers.

มาดูตัวเลขที่ใหญ่กว่านี้กันดีกว่า

You’re still watching this video?

คุณยังดูวิดีโอนี้อยู่ใช่ไหม?

Ahhh, that’s too bad because I have something very scary to show you.

อ่า น่าเสียดายจังเลยเพราะฉันมีบางอย่างที่น่ากลัวมากจะแสดงให้คุณดู

Chuuuuuu….

จุ๊ๆๆๆ….

Alright, so here are some very very big numbers.

เอาล่ะ นี่คือตัวเลขที่เยอะมากๆ

And let’s try to say them.

และลองพูดดูสิ

Uhhh, the first one.

เอ่อ อันแรกครับ

Alright, we have three and three.

เอาล่ะ เรามีสามและสาม

So, we know this is ‘million’.

เรารู้ว่านี่คือ 'ล้าน'

So this is going to be “six million eight.”

นี่จะเป็น "หกล้านแปด"

Ok, very simple.

โอเค ง่ายมาก

That’s an eight.

นั่นคือแปด

“Six million eight.”

“หกล้านแปด”

Let’s move on to the next one.

เรามาต่อกันที่เรื่องถัดไปกันดีกว่า

Alright, so if we take….we also know this is ‘million’.

เอาล่ะ ถ้าเราเอา….เราก็รู้ว่านี่คือ 'ล้าน'

But if we just start here.

แต่ถ้าเราเริ่มต้นที่นี่

How much is that?

สิ่งนี้ราคาเท่าไหร่?

Well, that’s ‘five hundred thousand’.

นั่นคือ 'ห้าแสน'

So how much is that?

แล้วมันเท่าไหร่ล่ะ?

Well that’s “five million five hundred thousand”.

นั่นคือ "ห้าล้านห้าแสน"

Alright…

เอาล่ะ…

Let’s get to a… very big and confusing number.

มาถึง… ตัวเลขที่ใหญ่และสับสนกันดีกว่า

Even confusing to me.

ทำให้ฉันสับสนด้วยซ้ำ

But let’s try it together.

แต่มาลองไปพร้อมๆ กัน

Ahhh, again we have three and three.

อ่า เรามีสามและสามอีกครั้ง

We know this is ‘million’.

เรารู้ว่านี่คือ 'ล้าน'

We know this is ‘thirteen million’.

เรารู้ว่านี่คือ 'สิบสามล้าน'

Ahhh, but, we have to say all of these numbers.

อ่า แต่เราต้องพูดตัวเลขเหล่านี้ทั้งหมด

Ok, so let’s start slow.

โอเค งั้นมาเริ่มกันช้าๆ เลย

That’s ‘two’, ‘thirty-two’, ‘four hundred thirty-two’.

นั่นคือ 'สอง' 'สามสิบสอง' 'สี่ร้อยสามสิบสอง'

Well that’s a zero, but that’s…oh, we’re going into a ..oh…it’s getting very confusing

นั่นคือศูนย์ แต่นั่นคือ...โอ้ เรากำลังเข้าสู่ ..โอ้...มันเริ่มสับสนมาก

now.

แล้ว

This would be ‘twenty thousand four hundred thirty-two’.

นี่จะเป็น 'สองหมื่นสี่ร้อยสามสิบสอง'

‘Six hundred and twenty thousand four hundred and thirty-two’.

'หกแสนสองหมื่นสี่ร้อยสามสิบสอง'

“Thirteen million six hundred and twenty thousand four hundred and thirty-two.”

“สิบสามล้านหกแสนสองหมื่นสี่ร้อยสามสิบสอง”

“Thirteen million six hundred and twenty thousand four hundred and thirty-two.”

“สิบสามล้านหกแสนสองหมื่นสี่ร้อยสามสิบสอง”

Whew, big number.

ว้าว จำนวนมาก

Let’s move on.

เดินหน้าต่อไป

I’m scared myself.

ฉันกลัวตัวเอง

Alright, again, we have three and three.

เอาล่ะ เรามีสามและสามอีกครั้ง

I know this is ‘million’.

ฉันรู้ว่านี่คือ 'ล้าน'

I know this is a ‘twenty-four million’.

ฉันรู้ว่านี่คือ 'ยี่สิบสี่ล้าน'

What are all these numbers?

ตัวเลขทั้งหมดนี้คืออะไร?

‘Two’.

'สอง'.

‘Thirty-two’.

'สามสิบสอง'.

‘Four hundred and thirty-two’.

'สี่ร้อยสามสิบสอง'

‘Eight thousand four hundred and thirty-two’.

'แปดพันสี่ร้อยสามสิบสอง'

‘Forty-eight thousand four hundred and thirty-two’.

'สี่หมื่นแปดพันสี่ร้อยสามสิบสอง'

‘Five hundred and forty-eight thousand four hundred and thirty-two’.

'ห้าแสนสี่หมื่นแปดพันสี่ร้อยสามสิบสอง'

And our final number, “twenty-four million five hundred and forty-eight thousand four

และหมายเลขสุดท้ายของเรา “ยี่สิบสี่ล้านห้าแสนสี่หมื่นแปดพันสี่

hundred and thirty-two.”

ร้อยสามสิบสอง”

“Twenty-four million five hundred and forty-eight thousand four hundred and thirty-two.”

“ยี่สิบสี่ล้านห้าแสนสี่หมื่นแปดพันสี่ร้อยสามสิบสอง”

The last one here.

อันสุดท้ายนี่

A really really big number.

ตัวเลขเยอะมากจริงๆ

Ok…

โอเค…

So, again, ‘seven’.

อีกครั้ง 'เจ็ด'

‘Forty-seven’.

'สี่สิบเจ็ด'.

‘Nine hundred and forty-seven’.

'เก้าร้อยสี่สิบเจ็ด'

‘Two thousand nine hundred forty-seven’.

'สองพันเก้าร้อยสี่สิบเจ็ด'

‘Four hundred and thirty-two thousand nine hundred and forty-seven’.

'สี่แสนสามหมื่นสองพันเก้าร้อยสี่สิบเจ็ด'

And…

แล้ว…นี่คืออะไร?

what’s this?

Again, this is three, three.

อีกครั้ง นี่คือสาม สาม

This is a ‘million’.

นี่คือ 'ล้าน'

So this is, “One hundred and twenty-five million four hundred and thirty-two thousand

ดังนั้นนี่คือ “หนึ่งร้อยยี่สิบห้าล้านสี่แสนสามหมื่นสองพันเก้า

nine hundred and forty-seven.”

ร้อยสี่สิบเจ็ด”

“One hundred and twenty-five million four hundred and thirty-two thousand nine hundred

“หนึ่งร้อยยี่สิบห้าล้านสี่แสนสามหมื่นสองพันเก้าร้อยสี่

and forty-seven.”

สิบเจ็ด”

Ok, do you understand all these numbers?

โอเค คุณเข้าใจตัวเลขทั้งหมดนี้ไหม?

If you do, that’s great.

ถ้าคุณทำเช่นนั้นก็เยี่ยมมาก

Ahhh, but before we do a test, we’re going to do a little extra practice.

อ่า แต่ก่อนที่เราจะทำแบบทดสอบ เราจะทำการฝึกฝนเพิ่มเติมสักหน่อย

Ok, so let’s just review a little bit.

โอเค งั้นเรามาทบทวนกันสักหน่อย

I have five numbers here, just for a quick review….before the test.

ฉันมีตัวเลขห้าตัวที่นี่เพียงเพื่อการทบทวนอย่างรวดเร็ว….ก่อนการทดสอบ

Ok…

ตกลง…

So, the first one.

เอาล่ะอันแรก

How much is this?

นี่ราคาเท่าไหร่?

Well, ‘four’, ‘forty-four’, “four hundred forty-four.”

'สี่' 'สี่สิบสี่' "สี่ร้อยสี่สิบสี่"

And again, we can use the ‘and’.

และขอย้ำอีกครั้งว่าเราสามารถใช้ 'และ' ได้

“Four hundred ‘and’ forty-four.”

“สี่ร้อยและสี่สิบสี่”

That’s possible.

นั่นเป็นไปได้

Uhhh, the next number.

เอ่อ เลขต่อไปครับ

Ok, we know three zeros…or three numbers here.

โอเค เรารู้เลขศูนย์สามตัว…หรือตัวเลขสามตัวตรงนี้

This is ‘thousand’.

นี่คือ 'พัน'

So, “eight thousand nine hundred forty-two.”

ดังนั้น “แปดพันเก้าร้อยสี่สิบสอง”

The next number.

หมายเลขถัดไป

Ok.. lots of numbers…ahhh….

โอเค.. เลขเยอะ…อ่า….

We know it’s ‘thousand’.

เรารู้ว่าเป็น 'พัน'

“Fifty-five thousand five hundred forty-three.”

“ห้าหมื่นห้าพันห้าร้อยสี่สิบสาม”

Bigger number.

จำนวนที่มากขึ้น

Lots of sevens.

เซเว่นเยอะมาก

But don’t be scared of all these sevens.

แต่อย่ากลัวเซเว่นเหล่านี้ทั้งหมด

So, again it’s just ‘thousand’.

อีกครั้งก็แค่ 'พัน'

So, “two hundred and seventy-seven thousand seven hundred seventy-seven.”

ดังนั้น “สองแสนเจ็ดหมื่นเจ็ดพันเจ็ดร้อยเจ็ดสิบเจ็ด”

“Two hundred and seventy-seven thousand seven hundred seventy-seven.”

“สองแสนเจ็ดหมื่นเจ็ดพันเจ็ดร้อยเจ็ดสิบเจ็ด”

Alright, and let’s go to the ‘millions’.

เอาล่ะ ไปสู่ ​​'ล้าน' กันดีกว่า

Three, three.

สาม สาม

I know this is a ‘million’.

ฉันรู้ว่านี่คือ 'ล้าน'

Cause it has two commas.

เพราะมีเครื่องหมายจุลภาคสองตัว

So, “three million three hundred and twenty thousand three hundred and twenty-one.

ดังนั้น “สามล้านสามแสนสองหมื่นสามร้อยยี่สิบเอ็ด

Alright…

เอาล่ะ…

So, if you can understand how to say these five, you’re ready for the test.

ดังนั้น ถ้าคุณเข้าใจวิธีพูดห้าคำนี้ คุณก็พร้อมสำหรับการทดสอบแล้ว

So, we’re going to start the test.

เอาล่ะ เราจะมาเริ่มการทดสอบกันเลย

You should prepare some paper and a pen.

คุณควรเตรียมกระดาษและปากกามาด้วย

Ahhh, I’m going to say the numbers and you should write down the numbers.

อ่า ฉันจะพูดตัวเลข และคุณควรจดตัวเลขลงไป

Alright…

เอาล่ะ…

So let’s start the test.

มาเริ่มการทดสอบกันดีกว่า

Good luck.

ขอให้โชคดี.

Number one.

ที่หนึ่ง.

“Six hundred sixty-six.”

“หกร้อยหกสิบหก”

“Six hundred sixty-six.”

“หกร้อยหกสิบหก”

Alright, so you should write this.

เอาล่ะ คุณควรเขียนสิ่งนี้

“Six hundred sixty-six.”

“หกร้อยหกสิบหก”

Number two.

หมายเลขสอง

“Three thousand two hundred twelve.”

“สามพันสองร้อยสิบสอง”

“Three thousand two hundred twelve.”

“สามพันสองร้อยสิบสอง”

Ok, so you should write this.

โอเค คุณควรเขียนสิ่งนี้

The next number.

หมายเลขถัดไป

Number three.

หมายเลขสาม.

“Six thousand four hundred thirty-two.”

“หกพันสี่ร้อยสามสิบสอง”

“Six thousand four hundred thirty-two.”

“หกพันสี่ร้อยสามสิบสอง”

Alright, so you should write this.

เอาล่ะ คุณควรเขียนสิ่งนี้

Number four.

เลขสี่.

Getting bigger.

เริ่มใหญ่ขึ้น

“Twelve thousand eight hundred fourteen.”

“หนึ่งสองพันแปดร้อยสิบสี่”

“Twelve thousand eight hundred fourteen.”

“หนึ่งสองพันแปดร้อยสิบสี่”

Alright, so it looks like this.

เอาล่ะ หน้าตาเป็นแบบนี้

Number five.

หมายเลขห้า

“Twenty-two thousand four hundred thirty-two.”

“สองหมื่นสองพันสี่ร้อยสามสิบสอง”

“Twenty-two thousand four hundred thirty-two.”

“สองหมื่นสองพันสี่ร้อยสามสิบสอง”

Ok, looks like this.

โอเค หน้าตาแบบนี้

Number six.

หมายเลขหก

“Seventy-nine thousand five hundred twenty-one.”

“เจ็ดหมื่นเก้าพันห้าร้อยยี่สิบเอ็ด”

“Seventy-nine thousand five hundred twenty-one.”

“เจ็ดหมื่นเก้าพันห้าร้อยยี่สิบเอ็ด”

Alright, looks like this.

เอาล่ะ หน้าตาแบบนี้

Number seven.

หมายเลขเจ็ด

“Four hundred and thirty-two thousand nine hundred eighty-seven.”

“สี่แสนสามหมื่นสองพันเก้าร้อยแปดสิบเจ็ด”

“Four hundred thirty-two thousand nine hundred eighty-seven.”

“สี่แสนสามหมื่นสองพันเก้าร้อยแปดสิบเจ็ด”

Ok, looks like this.

โอเค หน้าตาแบบนี้

Number eight.

หมายเลขแปด.

“Two million three hundred and forty-three thousand nine hundred eighty-two.”

“สองล้านสามแสนสี่หมื่นสามพันเก้าร้อยแปดสิบสอง”

“Two million three hundred and forty-three thousand nine hundred eighty-two.”

“สองล้านสามแสนสี่หมื่นสามพันเก้าร้อยแปดสิบสอง”

Oh…very big number.

โอ้…จำนวนมหาศาลมาก

Ok, it looks like this.

โอเค หน้าตาเป็นแบบนี้

Number nine.

หมายเลขเก้า.

“Fifty-four million five hundred and forty-three thousand nine hundred eighty-seven.”

“ห้าสิบสี่ล้านห้าแสนสี่หมื่นสามพันเก้าร้อยแปดสิบเจ็ด”

“Fifty-four million five hundred and forty-three thousand nine hundred eighty-seven.”

“ห้าสิบสี่ล้านห้าแสนสี่หมื่นสามพันเก้าร้อยแปดสิบเจ็ด”

Ok, so that looks like this.

โอเค หน้าตาเป็นแบบนี้

Number ten.

หมายเลขสิบ

The last one.

สุดท้าย.

Ok, the last one’s very difficult.

โอเค อันสุดท้ายยากมาก

Sorry.

ขอโทษ.

Ok…

ตกลง…

Listen carefully.

ฟังให้ดี

“Eleven million one hundred eleven thousand one hundred eleven.”

“สิบเอ็ดล้านหนึ่งแสนเอ็ดพันหนึ่งร้อยสิบเอ็ด”

“Eleven million one hundred eleven thousand one hundred eleven.”

“สิบเอ็ดล้านหนึ่งแสนหนึ่งพันหนึ่งร้อยสิบเอ็ด”

Ok, so that looks like this.

โอเค หน้าตาเป็นแบบนี้

Uhhh, this is a very difficult video.

เอ่อ นี่เป็นวิดีโอที่ยากมาก

Uhhh.

เอ่อ..

Well, that’s English numbers.

นั่นคือตัวเลขภาษาอังกฤษ

Those are the advanced numbers.

นั่นคือตัวเลขขั้นสูง

Uhhh, I hope you did well on the test.

เอ่อ ฉันหวังว่าคุณจะทำข้อสอบได้ดี

I know it was a very difficult test and it takes a long long to master the numbers you

ฉันรู้ว่ามันเป็นการทดสอบที่ยากมาก และต้องใช้เวลานานกว่าจะเชี่ยวชาญตัวเลขที่คุณ

saw today.

เห็นในวันนี้

Alright…

เอาล่ะ…

Takes a lot of self-study.

ศึกษาด้วยตนเองให้มาก

A lot of practice.

การปฏิบัติมากมาย

But never give up…ahhh, you can do it.

แต่อย่ายอมแพ้…อ่าห์ คุณทำได้

I believe in you.

ฉันเชื่อในตัวคุณ.

Well, that’s it for this video.

นั่นสินะสำหรับวิดีโอนี้

See you next time.

เจอกันคราวหน้า.

Hello, everyone.

สวัสดีทุกคน.

This is an advanced numbers video.

นี่คือวิดีโอตัวเลขขั้นสูง

I’m going to teach how to express some advanced numbers.

ฉันจะสอนวิธีแสดงตัวเลขขั้นสูง

Let’s take a look.

มาดูกันดีกว่า

Alright, we know this is expressed, “nine hundred”.

เอาล่ะ เรารู้ว่านี่คือ "เก้าร้อย"

And let’s go to the next one.

และไปที่อันถัดไปกัน

Now, I taught you before this is expressed “one thousand”.

ตอนนี้ฉันสอนคุณก่อนที่จะแสดงคำว่า "หนึ่งพัน"

Ok…

โอเค…

Now, “one thousand” is the best way to express it.

ทีนี้ “หนึ่งพัน” เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการแสดงออก

But, it is possible to express it “ten hundred”.

แต่ก็สามารถแสดงออกมาได้ว่า "สิบร้อย"

Ok…

โอเค…

Next one.

อันต่อไป

“One thousand one hundred.”

"หนึ่งพันหนึ่งร้อย."

That’s the best way.

นั่นเป็นวิธีที่ดีที่สุด

But, some people will say “eleven hundred”.

แต่บางคนจะพูดว่า "สิบเอ็ดร้อย"

“Twelve hundred.”

"สองร้อย."

“Thirteen hundred.”

“สิบสามร้อย”

“Fourteen hundred.”

“สิบสี่ร้อย”

“Twenty hundred.”

“ยี่สิบร้อย”

“Twenty-one hundred.”

“ยี่สิบเอ็ดร้อย”

“Ninety-nine hundred.”

“เก้าสิบเก้าร้อย”

Ok, this is only “ten thousand one hundred.”

โอเค นี่แค่ "หมื่นหนึ่งร้อย"

Ok…

ตกลง…

This can be “ninety-nine hundred”, but when you’re getting into bigger…bigger

นี่อาจเป็น "เก้าสิบเก้าร้อย" แต่เมื่อคุณได้รับมากขึ้น...

numbers, you have to stop saying “hundred” and change to ‘thousands’.

ตัวเลขมากขึ้น คุณต้องหยุดพูดว่า "ร้อย" และเปลี่ยนเป็น "พัน"

Ok…

โอเค…

So you can say “hundred” between these numbers.

คุณสามารถพูดว่า "ร้อย" ระหว่างตัวเลขเหล่านี้ได้

Alright, so from “one hundred, two hundred, three hundred, four hundred, five hundred,”

เอาล่ะ จาก "หนึ่งร้อย สองร้อย สามร้อย สี่ร้อยห้าร้อย"

all the way up to “ten hundred, twenty hundred,” ahhh up…until “ninety-nine hundred ninety-nine”.

ไปจนถึง "สิบร้อยยี่สิบร้อย" อ๋อ...จนถึง "เก้าสิบเก้าร้อยเก้าสิบเก้า"

So you can see this number is already past that number.

คุณจะเห็นได้ว่าเลขนี้เลยเลขนั้นไปแล้ว

So the hundreds stop.

ร้อยจึงหยุด

Alright, this is a little bit confusing, I know.

เอาล่ะ มันค่อนข้างสับสนนิดหน่อย ฉันรู้

Let’s do a little bit of practice.

มาฝึกกันสักหน่อย

Ok, so I wrote a few more example to help you understand how to express these numbers

โอเค ฉันเลยเขียนตัวอย่างเพิ่มเติมเพื่อช่วยให้คุณเข้าใจวิธีแสดงตัวเลขเหล่านี้

using ‘hundred’.

โดยใช้ 'ร้อย'

Alright…

ใช้ได้…

So again, this is our range.

นี่คือช่วงของเรา

We can only say “hundred” with these numbers.

เราพูดได้แค่ "ร้อย" ด้วยตัวเลขเหล่านี้

So the first one.

ดังนั้นอันแรก

The best way is “one thousand seven hundred”, but you can express it “seventeen hundred”.

วิธีที่ดีที่สุดคือ "หนึ่งพันเจ็ดร้อย" แต่คุณสามารถแสดงได้ว่า "สิบเจ็ดร้อย"

Next one.

อันถัดไป

“One thousand seven hundred one.”

“หนึ่งพันเจ็ดร้อยหนึ่ง”

Or…

หรือ…

“Seventeen hundred one.”

“เจ็ดร้อยหนึ่ง”

“Seventy-five hundred.”

“เจ็ดสิบห้าร้อย”

“Seventy-five hundred twenty-one.”

“เจ็ดสิบห้าร้อยยี่สิบเอ็ด”

“Ninety-two hundred twelve.”

“เก้าสิบสองร้อยสิบสอง” และอันสุดท้าย

and the last one.

Ok, the last one is outside.

โอเค อันสุดท้ายอยู่ข้างนอก

Ok…

ตกลง…

It’s continuing.

มันดำเนินต่อไป

It’s too big.

มันใหญ่เกินไป.

We have to use ‘thousand’, so this has to be “eleven thousand one hundred.”

เราต้องใช้ 'พัน' จึงต้องเป็น "หนึ่งหมื่นหนึ่งร้อย"

Ok…

โอเค…

You can’t say, “a hundred and eleven hundred.”

คุณไม่สามารถพูดได้ว่า “หนึ่งร้อยสิบเอ็ดร้อย”

Ok, it has to be “eleven thousand one hundred.”

โอเค ต้องเป็น "หนึ่งหมื่นหนึ่งร้อย"

Alright, I hope this helps you understand a little better how to express in ‘hundreds’.

เอาล่ะ ฉันหวังว่านี่จะช่วยให้คุณเข้าใจวิธีแสดงออกเป็น 'ร้อย' ดีขึ้นเล็กน้อย

But, as your teacher, I prefer if you say “one thousand seven hundred”.

แต่ในฐานะครูของคุณ ฉันอยากให้คุณพูดว่า "หนึ่งพันเจ็ดร้อย" มากกว่า

To use it that way.

ที่จะใช้มันแบบนั้น

But I have to teach you the other way because somebody might say to you “seventeen hundred”,

แต่ฉันต้องสอนคุณอีกวิธีหนึ่งเพราะอาจมีคนพูดกับคุณว่า "เจ็ดร้อย"

so you should be able to understand.

คุณก็น่าจะเข้าใจได้

Alright…

เอาล่ะ…

So that’s it.

แค่นั้นแหละ.

See you next video.

เจอกันใหม่วิดีโอหน้าครับ

Hello, everyone.

สวัสดีทุกคน.

In this video, we are going to talk about ordinal numbers.

ในวิดีโอนี้ เราจะพูดถึงเลขลำดับ

Now, ordinal numbers are different than cardinal numbers.

ตอนนี้เลขลำดับแตกต่างจากเลขคาร์ดินัล

Of course cardinal numbers are numbers like one two three four five.

แน่นอนว่าจำนวนนับก็คือตัวเลขเช่น หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า

Ordinal numbers are different.

ตัวเลขลำดับจะแตกต่างกัน

Ordinal numbers are used for expressing things like rank.

เลขลำดับใช้สำหรับแสดงสิ่งต่างๆ เช่น อันดับ

First, second, third place… uhhh… in a contest.

ที่หนึ่ง สอง สาม…

เอ่อ… ในการแข่งขัน

Or they’re used to express anniversaries.

หรือใช้เพื่อแสดงวันครบรอบ

For example, “This is my third wedding anniversary.”

เช่น “นี่คือวันครบรอบแต่งงานครั้งที่สามของฉัน”

And it’s also used commonly in the calendar for dates.

และยังใช้กันทั่วไปในปฏิทินสำหรับวันที่อีกด้วย

For example, “June first,” ahhh, “June second.”

เช่น “มิถุนายนก่อน” อ๋อ “วินาทีมิถุนายน”

Ok…

โอเค…

So this where we use ordinal numbers.

ตรงนี้เราใช้เลขลำดับ

So, in this video, I’m going to teach you how to write ordinal numbers and also pronounce

ในวิดีโอนี้ ผมจะสอนวิธีเขียนเลขลำดับและออกเสียง

them correctly.

ให้ถูกต้อง

Ok…

ด้วย โอเค...

So, we’re going to look at the first ten.

เราจะมาดูสิบข้อแรกกัน

I have the first ten here.

ฉันมีสิบตัวแรกที่นี่

So let’s go through them very quickly.

มาดูกันอย่างรวดเร็ว

This is “first”…and if you notice the last two letters…I underline in blue.

นี่คือ “ตัวแรก”…และถ้าคุณสังเกตเห็นตัวอักษรสองตัวสุดท้าย…ฉันจะขีดเส้นใต้ด้วยสีน้ำเงิน

Ok…

โอเค…

The last two letters are very important.

ตัวอักษรสองตัวสุดท้ายมีความสำคัญมาก

So, if you see first, the last two letters are ‘s-t’.

ดังนั้นถ้าคุณเห็นก่อน ตัวอักษรสองตัวสุดท้ายคือ 's-t'

So when we want to write an ordinal number, we have number one, we must use the last two

ดังนั้นเวลาเราต้องการเขียนเลขลำดับ เรามีเลข 1 เราต้องใช้ตัว

letters.

อักษร สองตัวสุดท้าย

The last two letters are ‘s-t’.

ตัวอักษรสองตัวสุดท้ายคือ 's-t'

So this is our ordinal number.

นี่คือเลขลำดับของเรา

We should write ‘s-t’.

เราควรเขียนว่า 's-t'

Ok…

โอเค…

So this, ”first” and now we write it like this.

เอาล่ะ ”ก่อนอื่น” และตอนนี้เราเขียนมันแบบนี้

“First.”

"อันดับแรก."

And the ‘s-t’ is usually up.

และ 's-t' มักจะขึ้น

Ok…

โอเค…

Let’s move on to “second”.

มาดู "วินาที" กันดีกว่า

‘Second’ we see that it is ‘n-d’.

'ที่สอง' เราเห็นว่ามันคือ 'n-d'

So the last two letters of ‘second’, ‘n-d’.

ดังนั้นตัวอักษรสองตัวสุดท้ายของ 'second', 'n-d'

‘Two’, we have to put ‘n-d’.

'สอง' เราต้องใส่ 'n-d'

Alright…

เอาล่ะ…

So now this is “second”.

ตอนนี้เป็น "ที่สอง"

“First.”

"อันดับแรก."

“Second.”

"ที่สอง."

“Third.”

"ที่สาม."

The last two letters, ‘r-d’.

ตัวอักษรสองตัวสุดท้าย 'r-d'

So, we have to go over here…’r-d’.

ดังนั้นเราต้องไปที่นี่…'r-d'

“Third.”

"ที่สาม."

“Fourth.”

“ที่สี่”

‘t-h’…..’t-h’.

'ที-เฮ'…..'ที-เอช'

“Fifth.”

“ที่ห้า”

‘Five’ and again, ‘t-h’.

'ห้า' และอีกครั้ง 't-h'

“Sixth.”

“ที่หก”

‘t-h’.

'ไทย'.

“Seventh.”

“เจ็ด”

‘t-h’.

'ไทย'.

“Eighth.”

“ที่แปด”

‘t-h’.

'ไทย'.

“Ninth.”

“เก้า”

‘t-h’.

'ไทย'.

“Tenth.”

“ที่สิบ”

‘t-h’.

'ไทย'.

Ok, so you can see most of them use the ‘t-h’.

โอเค คุณจะเห็นได้ว่าส่วนใหญ่ใช้ 't-h'

Just the “first, second, third”, ‘s-t’, ‘n-d’, ‘r-d’.

เพียงแค่ "ครั้งแรก สอง สาม" 's-t' 'n-d' 'r-d'

You have to be very careful.

คุณต้องระวังให้มาก

Alright…

เอาล่ะ…

Look at these numbers over here.

ดูตัวเลขพวกนี้ตรงนี้สิ

I wrote some numbers, circled in red.

ฉันเขียนตัวเลขวงกลมสีแดงไว้

‘Three’ and ‘t-h’.

'สาม' และ 't-h'

‘Three’ and ‘t-h’.

'สาม' และ 't-h'

“Threeth.”

“สาม”

“Threeth.”

“สาม”

Ok, this is a common mistake.

โอเค นี่เป็นข้อผิดพลาดทั่วไป

This is obviously wrong because ‘three’ only has ‘r-d’.

เห็นได้ชัดว่านี่ผิดเพราะ 'สาม' มีเพียง 'r-d' เท่านั้น

You have to use these two letters.

คุณต้องใช้ตัวอักษรสองตัวนี้

This is impossible.

มันเป็นไปไม่ได้.

Ok…

ตกลง…

So, “threeth”, impossible.

ดังนั้น "สาม" เป็นไปไม่ได้

Next one.

อันถัดไป

“Sic…sic…sicond.”

“ซิก…ซิก…ซิก”

Again, that is impossible cause “sixth”, “sixth” must have ‘t-h’.

อีกครั้ง นั่นเป็นไปไม่ได้ เพราะ "ที่หก" "ที่หก" ต้องมี 't-h'

So this is impossible.

ดังนั้นนี่จึงเป็นไปไม่ได้

And the last one.

และอันสุดท้าย

“Ninst.”

“นินท์”

“Ninst.”

“นินท์”

Well, “ninth.”

“เก้า” ครับ

“Ninth” must have ‘t-h’.

“ตัวที่เก้า” ต้องมี 't-h'

So, these are impossible.

ดังนั้นสิ่งเหล่านี้จึงเป็นไปไม่ได้

So you have to be very careful writing these numbers.

ดังนั้นคุณต้องระมัดระวังในการเขียนตัวเลขเหล่านี้

They must use the last two letters.

ต้องใช้ตัวอักษรสองตัวสุดท้าย

Ok…

โอเค…

Let’s worry about pronunciation right now.

มากังวลเกี่ยวกับการออกเสียงกันดีกว่า

Pronunciation can be a little bit difficult, also.

การออกเสียงอาจจะยากสักหน่อยเช่นกัน

So let’s go through the list.

มาดูรายชื่อกันดีกว่า

And you should watch me and listen carefully.

และคุณควรจะดูฉันและฟังอย่างตั้งใจ

So, “first.”

ดังนั้น "ก่อนอื่น"

“Second.”

"ที่สอง."

“Third.”

"ที่สาม."

“Fourth.”

“ที่สี่”

Ok, when I say “Fourth”, look at my tongue.

โอเค เมื่อฉันพูดว่า "สี่" ให้มองที่ลิ้นของฉัน

My tongue comes out.

ลิ้นของฉันออกมา

“Fourth.”

“ที่สี่”

“Fifth.”

“ที่ห้า”

“Sixth.”

“ที่หก”

“Seventh.”

“เจ็ด”

“Eighth.”

“ที่แปด”

“Ninth.”

“เก้า”

“Tenth.”

“ที่สิบ”

Ok…

ตกลง…

So, the ‘t-h’, your tongue should be coming out.

ดังนั้น 't-h' ลิ้นของคุณควรจะหลุดออกมา

Let’s do the ‘t-h’ again.

ลองทำ 't-h' อีกครั้ง

“Fourth.”

“ที่สี่”

“Fifth.”

“ที่ห้า”

“Sixth.”

“ที่หก”

“Seventh.”

“เจ็ด”

“Eighth.”

“ที่แปด”

“Ninth.”

“เก้า”

“Tenth.”

“ที่สิบ”

Ok…

ตกลง…

So these are the first ten.

นี่คือสิบคนแรก

You should know these.

คุณควรรู้สิ่งเหล่านี้

Let’s move on to some bigger numbers.

เรามาดูตัวเลขที่ใหญ่กว่ากันดีกว่า

Alright, let’s continue with our ordinal numbers.

เอาล่ะ มาต่อด้วยเลขลำดับของเรากันดีกว่า

The next, after ‘tenth’, is “eleventh”.

ถัดไปหลังจาก 'สิบ' คือ "สิบเอ็ด"

We see the ‘t-h’ and the ‘t-h’ goes there.

เราเห็น 't-h' และ 't-h' ไปตรงนั้น

“Eleventh”.

“ที่สิบเอ็ด”.

And the next one.”

และอันถัดไป”

“Twelfth.”

“ที่สิบสอง”

‘t-h’ And the next one.

't-h' และอันถัดไป

I did not write the next ones here, but I will say them, so listen carefully.

ฉันไม่ได้เขียนเรื่องถัดไปที่นี่ แต่ฉันจะพูดดังนั้นจงตั้งใจฟัง

So, “eleventh”.

ดังนั้น "สิบเอ็ด"

“Twelfth.”

“ที่สิบสอง”

“Thirteenth.”

“ที่สิบสาม”

“Fourteenth.”

“ที่สิบสี่”

“Fifteenth.”

“ที่สิบห้า”

“Sixteenth.”

“ที่สิบหก”

“Seventeenth.”

“ที่สิบเจ็ด”

“Eighteenth.”

“ที่สิบแปด”

“Nineteenth.”

“ที่สิบเก้า”

“Twentieth.”

“ยี่สิบ”

Alright, let’s look at ‘twentieth’.

เอาล่ะ มาดูที่ 'ยี่สิบ' กันดีกว่า

Ok…

โอเค…

So, it’s ‘twenty’.

งั้นก็ 'ยี่สิบ'

‘Twenty’ has a ‘y’, but you can they take out the ‘y’, they put in an ‘i-e-t-h’.

'Twenty' มี 'y' แต่คุณสามารถนำ 'y' ออกได้ โดยใส่ 'iet-h'

This is “twentieth”.

นี่คือ "ยี่สิบ"

And we would write it with a ‘t-h’.

และเราจะเขียนมันด้วย 't-h'

‘Twenty’ with a ‘t-h’.

'ยี่สิบ' ด้วย 't-h'

“Twentieth.”

“ยี่สิบ”

Alright, so with the pronunciation, “Twenty, Twentieth.”

เอาล่ะ ด้วยการออกเสียง “ยี่สิบ ยี่สิบ”

“Twentieth.”

“ยี่สิบ”

“Twentieth.”

“ยี่สิบ”

After ‘twentieth’, “Twenty-first.”

หลังจาก 'ยี่สิบ' "ยี่สิบเอ็ด"

Ok, “Twenty-first.”

โอเค “ยี่สิบเอ็ด”

And we would write ‘twenty-one’ with the ‘s-t’.

และเราจะเขียน 'ยี่สิบเอ็ด' ด้วย 's-t'.

This is “Twenty-first.”

นี่คือ "ยี่สิบเอ็ด"

And again, I did not write the next ones here, but listen carefully.

และขอย้ำอีกครั้งว่าฉันไม่ได้เขียนเรื่องถัดไปที่นี่ แต่ตั้งใจฟังให้ดี

So, “Twentieth.”

ดังนั้น "ยี่สิบ"

“Twenty-first.”

"21."

“Twenty-second.”

“ยี่สิบวินาที”

“Twenty-third.”

“ยี่สิบสาม”

“Twenty-fourth.”

"ยี่สิบสี่."

“Twenty-fifth.”

"ยี่สิบห้า."

“Twenty-sixth.”

“ยี่สิบหก”

“Twenty-seventh.”

"ลำดับที่ยี่สิบเจ็ด."

“Twenty-eighth.”

“ยี่สิบแปด”

“Twenty-ninth.”

“ยี่สิบเก้า”

“Thirtieth.”

“สามสิบ”

And again, like ‘twentieth’, ‘thirtieth’, no ‘y’ just ‘i-e-t-h’.

และอีกครั้ง เช่น 'ยี่สิบ', 'สามสิบ' ไม่ใช่ 'y' แค่ 'iet-h'

“Thirtieth.”

“สามสิบ”

“Thirtieth.”

“สามสิบ”

“Thirtieth.”

“สามสิบ”

Alright…

เอาล่ะ…

And I also want to talk about the pronunciation of “twelfth”.

และฉันก็อยากจะพูดเกี่ยวกับการออกเสียงของ “สิบสอง” ด้วย

‘Twelfth’ is very difficult to pronounce.

'สิบสอง' ออกเสียงยากมาก

If you look at it here, you see that ‘f’.

ถ้าคุณดูที่นี่ คุณจะเห็นว่า 'f'

And many students try to pronounce it with the ‘f’.

และนักเรียนหลายคนพยายามออกเสียงด้วยตัว 'f'

“Twelfth.”

“ที่สิบสอง”

Ok, that’s very difficult.

โอเค นั่นเป็นเรื่องยากมาก

But what is actually more common, even with native speakers, is we don’t pronounce the

แต่สิ่งที่พบเห็นได้ทั่วไปมากกว่า แม้แต่กับเจ้าของภาษาก็คือ เราไม่ออกเสียง

‘f’.

'f'

We just skip it.

เราแค่ข้ามมันไป

So, for example, if we cut that ‘f’.

ตัวอย่างเช่น ถ้าเราตัด 'f' นั่นออก

Imagine it is not there.

ลองนึกภาพมันไม่อยู่ที่นั่น

“Twelth.”

“สิบสอง”

Ok, that’s a little bit easier.

โอเค มันง่ายกว่านิดหน่อย

You can just say “Twelth”.

คุณสามารถพูดว่า "สิบสอง"

“Twelth.”

“สิบสอง”

Ok…

ตกลง…

So again, “Twelfth”.

อีกครั้ง “ที่สิบสอง”

“Twentieth.”

“ยี่สิบ”

Ok, be sure to pronounce those correctly.

โอเค อย่าลืมออกเสียงให้ถูกต้อง

Let’s move on to some bigger number.

เรามาดูตัวเลขที่ใหญ่กว่ากันดีกว่า

Ok, so I am sorry because I cannot write every ordinal number.

โอเค ฉันขอโทษเพราะฉันไม่สามารถเขียนเลขลำดับทุกตัวได้

Ok…

โอเค…

I cannot explain every number.

ฉันไม่สามารถอธิบายทุกตัวเลขได้

So, you’re going to have to practice guessing what is the ordinal number.

ดังนั้น คุณจะต้องฝึกเดาว่าเลขลำดับคืออะไร

And I put some numbers here and we’re going to guess whether they use ‘s-t’, ‘n-d’,

และผมใส่ตัวเลขลงไปตรงนี้ แล้วเราจะเดาว่าพวกมันใช้ 's-t', 'n-d',

‘r-d’ or ‘t-h’.

'r-d' หรือ 't-h'.

Ok…

ตกลง…

We only have four choices.

เรามีทางเลือกเพียงสี่ทางเท่านั้น

The first number is “fifty-six”.

ตัวเลขแรกคือ "ห้าสิบหก"

So if we want to change that to an ordinal number, we have to choose one of these.

ดังนั้นหากเราต้องการเปลี่ยนมันเป็นเลขลำดับ เราต้องเลือกอันใดอันหนึ่ง.

Ok…

โอเค…

So, “fifty-six”.

งั้น “ห้าสิบหก”

Well, we know ‘six’ is…’six’ is ‘t-h’.

เรารู้ว่า 'หก' คือ... 'หก' คือ 't-h'

“Sixth.”

“ที่หก”

And it’s going to be the same.

และก็จะเหมือนเดิม

“Fifty-sixth.”

“ห้าสิบหก”

So, I’m going to write a ‘t-h’ there.

ผมจะเขียน 't-h' ตรงนี้.

Let’s move on to the next number.

เรามาดูหมายเลขถัดไปกันดีกว่า

“Ninety-one.”

"เก้าสิบเอ็ด."

Well, what’s the ordinal number?

แล้วเลขลำดับคืออะไร?

“Ninety-oneth?”

“เก้าสิบเอ็ด?”

No.

ไม่

This is going to be like ‘twenty-first’ and ‘thirty-first’.

นี่จะเหมือนกับ 'ยี่สิบเอ็ด' และ 'สามสิบเอ็ด'

This is going to be “ninety-first”.

นี่จะเป็น "เก้าสิบเอ็ด"

Alright, the next one is “one hundred”.

เอาล่ะ อันถัดไปคือ "หนึ่งร้อย"

So, we have to choose one of these.

ดังนั้นเราต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง

“One hundredst?”

“หนึ่งร้อย?”

“One hundrednd?”

“หนึ่งร้อย?”

“One hundredrd?”

“หนึ่งร้อย?”

“One hundredth?”

“หนึ่งร้อย?”

Ok, it’s going to be the ‘t-h’.

โอเค มันจะเป็น 't-h'

“One hundredth.”

“หนึ่งร้อย”

“One hundredth.”

“หนึ่งร้อย”

Alright…

เอาล่ะ…

And the next number.

และหมายเลขถัดไป

“One oh one.

“หนึ่งโอ้หนึ่ง

One hundred one.”

หนึ่งร้อยหนึ่ง”

Well, this is like “ninety-first.”

ก็เหมือนกับ "เก้าสิบเอ็ด"

This is “first” again.

นี่เป็น "ครั้งแรก" อีกครั้ง

“First.”

"อันดับแรก."

So, it’s going to be “One hundred and first.

ดังนั้น มันจะเป็น “หนึ่งร้อยแรก.

One hundred first.”

หนึ่งร้อยก่อน”

Alright…

เอาล่ะ…

And the last one.

และอันสุดท้าย

“One thousand.”

"หนึ่งพัน."

We have to choose one.

เราต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง

Well, “One hundredth.

“หนึ่งร้อย..

One thousandth.”

หนึ่งพัน”

Ok, it’s going to be the same.

โอเค มันจะเหมือนเดิม

Alright…

เอาล่ะ…

So again, I’m sorry I can’t teach every number.

ขอย้ำอีกครั้งว่าฉันไม่สามารถสอนทุกหมายเลขได้

Your going to have to learn how to guess correctly.

คุณจะต้องเรียนรู้วิธีเดาให้ถูกต้อง

Ahhh, we’re going to do a quick test…right now.

อ่า เราจะทำการทดสอบสั้นๆ…ตอนนี้

So what I want you to do in the test is write down or think about what the correct ordinal

สิ่งที่ผมอยากให้คุณทำในการทดสอบคือจดลงไปหรือคิดว่าเลขลำดับที่ถูกต้อง

number is.

คืออะไร.

Again, just write in the ordinal number.

อีกครั้งเพียงเขียนเป็นเลขลำดับ

Number one.

ที่หนึ่ง.

“It is September twentieth.”

“มันเป็นวันที่ยี่สิบกันยายน”

“It is September twentieth.”

“มันเป็นวันที่ยี่สิบกันยายน”

Alright, so you should’ve written ‘twentieth’.

เอาล่ะ คุณควรจะเขียนว่า 'ยี่สิบ'

Number two.

หมายเลขสอง

“Seoul National university is ranked first.”

“มหาวิทยาลัยแห่งชาติโซลอยู่ในอันดับที่หนึ่ง”

“Seoul National university is ranked first.”

“มหาวิทยาลัยแห่งชาติโซลอยู่ในอันดับที่หนึ่ง”

Alright, so you should’ve written ‘first’.

เอาล่ะ คุณควรจะเขียน 'ก่อน'

Number three.

หมายเลขสาม.

“We live in the twenty-first century.”

“เราอาศัยอยู่ในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด”

“We live in the twenty-first century.”

“เราอาศัยอยู่ในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด”

Ok, so you should write ‘twenty-first’.

โอเค คุณควรเขียนว่า 'ยี่สิบเอ็ด'

Number four.

เลขสี่.

“I was born on March seventeenth.”

“ฉันเกิดวันที่ 17 มีนาคม”

“I was born on March seventeenth.”

“ฉันเกิดวันที่ 17 มีนาคม”

Ok, you should write ‘seventeenth’.

โอเค คุณควรเขียนว่า 'สิบเจ็ด'

And number five.

และหมายเลขห้า

“We are celebrating our twelfth wedding anniversary.”

“เรากำลังฉลองวันครบรอบแต่งงานปีที่สิบสองของเรา”

“We are celebrating our twelfth wedding anniversary.”

“เรากำลังฉลองวันครบรอบแต่งงานปีที่สิบสองของเรา”

Ok, so you should’ve written ‘twelfth’.

โอเค คุณควรจะเขียนว่า 'สิบสอง'

Ok, I hope you did well on that little test.

โอเค ฉันหวังว่าคุณจะทำได้ดีในการทดสอบเล็กๆ น้อยๆ นั้น

Ok…

โอเค…

Now, ordinal numbers are important.

ทีนี้ เลขลำดับมีความสำคัญ

Again, they’re used for ranking and they’re used for the calendar, and also anniversaries.

ขอย้ำอีกครั้งว่าใช้สำหรับการจัดอันดับและใช้สำหรับปฏิทินและวันครบรอบด้วย

Also, sometimes, you see book volumes use ordinal numbers.

นอกจากนี้ บางครั้งคุณจะเห็นว่าหนังสือหลายเล่มใช้เลขลำดับ

Ok, so you should know ordinal numbers.

โอเค คุณควรรู้เลขลำดับ

Now, it takes a lot of practice and self-study to truly truly master ordinal numbers.

ตอนนี้ ต้องใช้การฝึกฝนและการศึกษาด้วยตนเองอย่างมากเพื่อที่จะเชี่ยวชาญเลขลำดับอย่างแท้จริง

I hope this video helped you understand them a little bit better.

ฉันหวังว่าวิดีโอนี้จะช่วยให้คุณเข้าใจพวกเขาดีขึ้นอีกหน่อย

And, well, that’s it.

และก็แค่นั้นแหละ

See you next time.

เจอกันคราวหน้า.

Hello, everyone.

สวัสดีทุกคน.

In this video, we’re going to talk about fractions.

ในวิดีโอนี้ เราจะพูดถึงเศษส่วน.

Ok…

โอเค…

Now fractions are a little bit difficult to express in English.

ตอนนี้เศษส่วนเป็นภาษาอังกฤษที่แสดงออกได้ยากนิดหน่อย

So I hope this video will help you understand how to express them in English.

ฉันหวังว่าวิดีโอนี้จะช่วยให้คุณเข้าใจวิธีแสดงออกเป็นภาษาอังกฤษ

Ok…

โอเค…

So, I wrote a few fractions here.

ฉันเขียนเศษส่วนสองสามตัวตรงนี้

Of course, this is not all the possible fractions.

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่เศษส่วนที่เป็นไปได้ทั้งหมด

This is just a few to help you understand how to express fractions.

นี่เป็นเพียงตัวอย่างเล็กๆ น้อยๆ ที่จะช่วยให้คุณเข้าใจวิธีแสดงเศษส่วน

Ok…

โอเค…

So these are fractions.

พวกนี้ก็คือเศษส่วน

And it doesn’t matter.

และมันก็ไม่สำคัญ

The line is this way or this way.

เส้นอยู่ทางนี้หรือทางนี้

Alright, so I’m going to go through the first one here.

เอาล่ะ ฉันจะผ่านอันแรกที่นี่

And this is probably the most common fraction.

และนี่อาจเป็นเศษส่วนที่พบมากที่สุด.

Ok, so we express this as “one half” or “a half”.

ตกลง ดังนั้นเราจึงแสดงสิ่งนี้ว่า "ครึ่งหนึ่ง" หรือ "ครึ่งหนึ่ง"

Ok…

โอเค…

So as I said, it’s very common “half”.

อย่างที่ฉันบอกไป มันเป็นเรื่องปกติมาก "ครึ่งหนึ่ง"

The next one…is, uhhh, “one third”.

อันถัดไป…คือ เอ่อ “หนึ่งในสาม”

“One third.”

“หนึ่งในสาม”

Alright, do you remember the ordinal numbers we studied in the previous video?

เอาล่ะ คุณจำเลขลำดับที่เราศึกษาในวิดีโอที่แล้วได้ไหม

The ordinal numbers are “first, second, third”.

เลขลำดับคือ "หนึ่ง สอง สาม"

Well you have to use those here.

คุณต้องใช้สิ่งเหล่านี้ที่นี่

So this is “one-three.”?

นี่คือ "หนึ่งในสาม"?

No.

ไม่

This is “One-third.”

นี่คือ "หนึ่งในสาม"

So, “A half.”

ดังนั้น “ครึ่งหนึ่ง”

“One-third.”

“หนึ่งในสาม”

And the next one is also very common.

และอันถัดไปก็เป็นเรื่องธรรมดามากเช่นกัน

It’s a very common fraction.

มันเป็นเศษส่วนธรรมดามาก.

“One-fourth.”

“หนึ่งในสี่”

No.

ไม่

It has a special name.

มันมีชื่อพิเศษ

If you see this, this is “one-quarter” or “a quarter”.

หากคุณเห็นสิ่งนี้ นี่คือ "หนึ่งในสี่" หรือ "หนึ่งในสี่"

Ok…

โอเค…

So, “A half, one-third, a quarter.”

งั้น “ครึ่ง หนึ่งในสาม หนึ่งในสี่”

The next line.

บรรทัดถัดไป

Now, we have “one-third” and you see “two-third”?

ตอนนี้ เรามี "หนึ่งในสาม" แล้วคุณเห็น "สองในสาม" ไหม?

Well, ‘one’ is single.

ก็ 'หนึ่ง' ก็โสด

It’s only one.

มันเป็นเพียงหนึ่งเดียว

But two is plural.

แต่สองเป็นพหูพจน์

So, we don’t say “two-third”.

ดังนั้นเราจึงไม่พูดว่า "สองในสาม"

We have to say “two-thirds”.

เราต้องพูดว่า "สองในสาม"

Ok, we have to add an ‘s’ at the end.

โอเค เราต้องเพิ่ม 's' ต่อท้าย

So, “one-third….two-thirds.”

ดังนั้น “หนึ่งในสาม….สองในสาม”

Alright, and let’s go on to the next one.

เอาล่ะ เรามาต่อกันที่เรื่องถัดไปกันเลย

So, “two-fifths.”

ดังนั้น "สองในห้า"

“Two-fifths.”

“สองในห้า”

Alright…

เอาล่ะ…

The next line, I’m starting with three and, oh, we have the four.

บรรทัดถัดไป ฉันเริ่มด้วยสาม และโอ้ เรามีสี่แล้ว

So this is, uhhh, ‘one-quarter’.

นี่คือ เอ่อ 'หนึ่งในสี่'

This is “three-quarters”.

นี่คือ "สามในสี่"

Ok…

ตกลง…

This has an ‘s’.

นี่คือ 's'

This has no ‘s’ cause it’s singular.

สิ่งนี้ไม่มี 's' เพราะเป็นเอกพจน์

“One-quarter.”

“หนึ่งในสี่”

“Three- quarters.”

"สามส่วน."

Ok…

ตกลง…

What’s this?

นี่คืออะไร?

“Three-sevenths.”

“สามในเจ็ด”

Ok…

โอเค…

They’re very difficult to pronounce.

มันออกเสียงยากมาก

I know.

ฉันรู้.

Takes a lot of practice.

ต้องใช้เวลาฝึกฝนมาก

“Three-sevenths.”

“สามในเจ็ด”

Alright…

เอาล่ะ…

The last line.

บรรทัดสุดท้าย

What’s this?

นี่อะไรน่ะ?

“Five-sixths.”

“ห้าในหก”

Ok, this is very difficult to pronounce.

โอเค มันออกเสียงยากมาก

“Five-sixths.”

“ห้าในหก”

And the last one.

และอันสุดท้าย

Ok, sometimes fractions are expressed with a ‘whole’ number.

โอเค บางครั้งเศษส่วนก็แสดงเป็นจำนวนเต็ม

So we would say, “two and nine-tenths”.

ดังนั้นเราจะพูดว่า "สองและเก้าในสิบ"

Ok…

โอเค…

“Two and nine-tenths.”

“สองเก้าในสิบ”

So you would have to put an ‘and’ in there.

ดังนั้นคุณจะต้องใส่ 'และ' ลงไป

Alright…

เอาล่ะ…

So, uhhh, I hope this helps you understand how to express fractions.

เอ่อ ฉันหวังว่านี่จะช่วยให้คุณเข้าใจวิธีแสดงเศษส่วนได้

Uhhh, let’s do a little bit more practice with our listening.

เอ่อ เรามาฝึกการฟังของเรากันดีกว่า

Alright, so here’s a couple of example sentences.

เอาล่ะ นี่คือประโยคตัวอย่างสองสามประโยค

Ahhh, the first one.

เอ่อ อันแรกครับ

“Four-fifths or Canadians speak English.”

“สี่ในห้าหรือชาวแคนาดาพูดภาษาอังกฤษได้”

“Four-fifths or Canadians speak English.”

“สี่ในห้าหรือชาวแคนาดาพูดภาษาอังกฤษได้”

Alright, let’s look at number two.

เอาล่ะ มาดูอันดับสองกันดีกว่า

“One-third of Korean men smoke.”

“หนึ่งในสามของผู้ชายเกาหลีสูบบุหรี่”

“One-third of Korean men smoke.”

“หนึ่งในสามของผู้ชายเกาหลีสูบบุหรี่”

Alright, number three.

เอาล่ะ หมายเลขสาม

“I went to a quarter of my English classes.”

“ฉันไปเรียนภาษาอังกฤษไปหนึ่งในสี่”

“I went to a quarter of my English classes.”

“ฉันไปเรียนภาษาอังกฤษไปหนึ่งในสี่”

And the last example.

และตัวอย่างสุดท้าย

“My shoe size is ten and a half.”

“รองเท้าของฉันมีขนาดสิบครึ่ง”

“My shoe size is ten and a half.”

“รองเท้าของฉันมีขนาดสิบครึ่ง”

Alright, so that’s fractions.

เอาล่ะ นั่นคือเศษส่วน

I know, uhhh, it’s a little confusing and difficult, but I’m sure, with some self-study,

ฉันรู้ว่า เอ่อ มันสับสนและยากนิดหน่อย แต่ฉันแน่ใจว่าถ้าศึกษาด้วยตนเอง

and practice, you’ll know it very well.

และฝึกฝนบ้าง คุณจะรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี

Ok…

ตกลง…

See you next video.

เจอกันใหม่วิดีโอหน้า

Hello, everyone.

สวัสดีทุกคน.

In this video, we are going to talk about speed.

ในวิดีโอนี้ เราจะพูดถึงความเร็ว

Ok…

โอเค…

Now, there’ two ways to express speed.

ทีนี้ มีสองวิธีในการแสดงความเร็ว

There’s..uhhh..the Metric System.

มี..เอ่อ..ระบบเมตริก

Now, the Metric System, that’s what we use in Korea and that’s what I use in Canada.

ทีนี้ ระบบเมตริก นั่นคือสิ่งที่เราใช้ในประเทศเกาหลี และนั่นคือสิ่งที่ฉันใช้ในแคนาดา

But, there’s also the Imperial System.

แต่ก็มีระบบจักรวรรดิด้วย

The Imperial System you might see in the U.S.A. or even England.

ระบบจักรวรรดิที่คุณอาจพบเห็นในสหรัฐอเมริกาหรือแม้แต่อังกฤษ

Ok…

โอเค…

But first, let’s look at the Metric System.

แต่ก่อนอื่น เรามาดูระบบเมตริกกันก่อน

Alright, so I’m just going to focus on ‘k-m-h’.

เอาล่ะ ฉันจะเน้นไปที่ 'km-h'

And ‘k-m-h’, of course, is “kilometers per hour”.

และแน่นอน 'km-h' คือ "กิโลเมตรต่อชั่วโมง"

“kilometers per hour.”

“กิโลเมตรต่อชั่วโมง”

Notice I emphasize the ‘s’.

สังเกตว่าฉันเน้น 's'

Ok, you always have to express the ‘s’.

โอเค คุณต้องแสดง 's' เสมอ

“Kilometers.”

“กิโลเมตร”

“Kilometers.”

“กิโลเมตร”

“kilometers per hour.”

“กิโลเมตรต่อชั่วโมง”

Alright, so I just have two examples here cause it’s quite easy.

เอาล่ะ ฉันมีเพียงสองตัวอย่างตรงนี้ เพราะมันค่อนข้างง่าย

What is this speed?

ความเร็วนี้คืออะไร?

Well, “Six kilometers per hour.”

“หกกิโลเมตรต่อชั่วโมง”

Ok, there’s no ‘s’ here, but you…again, you always have to say the ‘s’.

โอเค ไม่มี 's' ที่นี่ แต่คุณ... อีกครั้ง คุณต้องพูดว่า 's' เสมอ

“Six kilometers per hour.”

“หกกิโลเมตรต่อชั่วโมง”

And the next speed.

และความเร็วต่อไป

“One hundred twenty-five kilometers per hour.”

“หนึ่งร้อยยี่สิบห้ากิโลเมตรต่อชั่วโมง”

Ok, let’s say it a little faster.

โอเค พูดให้เร็วขึ้นหน่อย

“Six kilometers per hour.”

“หกกิโลเมตรต่อชั่วโมง”

“One hundred twenty-five kilometers per hour.”

“หนึ่งร้อยยี่สิบห้ากิโลเมตรต่อชั่วโมง”

Ok, you hear the ‘s’?

โอเค คุณได้ยินคำว่า 's' ไหม?

“Six kilometers per hour.”

“หกกิโลเมตรต่อชั่วโมง”

Ok, it’s very difficult, but it’s there.

โอเค มันยากมาก แต่ก็มีอยู่นะ

“Six kilometers per hour.”

“หกกิโลเมตรต่อชั่วโมง”

“Six kilometers per hour.”

“หกกิโลเมตรต่อชั่วโมง”

“One hundred twenty-five kilometers per hour.”

“หนึ่งร้อยยี่สิบห้ากิโลเมตรต่อชั่วโมง”

Alright, so I’ve been using the pronunciation of “kilometers”, but some people might

เอาล่ะ ฉันเคยใช้การออกเสียง “กิโลเมตร” แต่บางคนอาจ

say “kilometers”.

พูดว่า “กิโลเมตร”

Ok, so both pronunciations are acceptable.

ตกลง ดังนั้นการออกเสียงทั้งสองจึงเป็นที่ยอมรับ

“Kilometers” and “kilometers”.

“กิโลเมตร” และ “กิโลเมตร”

But more common is “kilometers”.

แต่ที่พบบ่อยกว่านั้นคือ “กิโลเมตร”

Ok…

โอเค…

So, let’s look at a few example sentences.

มาดูประโยคตัวอย่างกัน

Alright, I have three examples here.

เอาล่ะ ฉันมีสามตัวอย่างที่นี่

The first one.

อันแรก.

“The speed limit is one hundred kilometers per hour.”

“จำกัดความเร็วไว้ที่หนึ่งร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง”

“The speed limit is one hundred kilometers per hour.”

“จำกัดความเร็วไว้ที่หนึ่งร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง”

The second example.

ตัวอย่างที่สอง

“The KTX travels three hundred kilometers per hour.”

“KTX เดินทางได้สามร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง”

“The KTX travels three hundred kilometers per hour.”

“KTX เดินทางได้สามร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง”

And the last example.

และตัวอย่างสุดท้าย

“The average walking speed is five kilometers per hour.”

“ความเร็วในการเดินเฉลี่ยอยู่ที่ห้ากิโลเมตรต่อชั่วโมง”

“The average walking speed is five kilometers per hour.”

“ความเร็วในการเดินเฉลี่ยอยู่ที่ห้ากิโลเมตรต่อชั่วโมง”

Ok, let’s talk about the Imperial System.

โอเค เรามาพูดถึงระบบจักรวรรดิกันดีกว่า

Again, the Imperial System is commonly used in America, or you might see it in England,

ขอย้ำอีกครั้งว่าระบบจักรวรรดิมักใช้ในอเมริกา หรือคุณอาจพบเห็นในอังกฤษ

too.

ด้วย

They’re going to use ‘m-p-h’.

พวกเขาจะใช้ 'mp-h'

Now ‘m-p-h’, of course, “miles per hour”.

แน่นอนว่าตอนนี้ 'mp-h' คือ “ไมล์ต่อชั่วโมง”

Again, we have to say “miles per hour”.

เราต้องพูดอีกครั้งว่า "ไมล์ต่อชั่วโมง"

“Miles per hour.”

"ไมล์ต่อชั่วโมง."

And “one mile per hour” is equal to, about “one point six kilometers per hour”.

และ “หนึ่งไมล์ต่อชั่วโมง” เท่ากับ “หนึ่งจุดหกกิโลเมตรต่อชั่วโมง”

Ok…

ตกลง…

So again, this is the Imperial System.

อีกครั้ง นี่คือระบบจักรวรรดิ

This is the Metric System.

นี่คือระบบเมตริก

Little bit different.

แตกต่างกันเล็กน้อย

Ok…

โอเค…

So let’s practice expressing these two.

เรามาฝึกแสดงสองตัวนี้กันดีกว่า

The first one.

อันแรก.

“Ten miles per hour.”

“สิบไมล์ต่อชั่วโมง”

I’ll say it a little faster.

ผมจะพูดให้เร็วขึ้นอีกหน่อย

“Ten miles per hour.”

“สิบไมล์ต่อชั่วโมง”

“Ten miles per hour.”

“สิบไมล์ต่อชั่วโมง”

Ok, again, there’s the ‘s’.

โอเค อีกครั้ง มี 's'

“Ten miles per hour.”

“สิบไมล์ต่อชั่วโมง”

And the next one.

และอันถัดไป

“Two hundred and one miles per hour.”

“สองร้อยหนึ่งไมล์ต่อชั่วโมง”

“Two hundred and one miles per hour.”

“สองร้อยหนึ่งไมล์ต่อชั่วโมง”

Be sure to have that ‘s’.

ต้องแน่ใจว่ามี 's'

Ok, that’s one of the most common mistakes…uhm…my students make.

โอเค นั่นเป็นหนึ่งในข้อผิดพลาดที่พบบ่อยที่สุด...เอ่อ...นักเรียนของฉันทำ

They say, “mile per hour.”

พวกเขาพูดว่า "ไมล์ต่อชั่วโมง"

“Ten mile per hour.”

“สิบไมล์ต่อชั่วโมง”

Ok, you have to have that ‘s’.

โอเค คุณต้องมีสิ่งนั้น

“Ten mile per hour.”

“สิบไมล์ต่อชั่วโมง”

“Two hundred and one miles per hour.”

“สองร้อยหนึ่งไมล์ต่อชั่วโมง”

Alright…

เอาล่ะ…

Let’s look at a few examples using ‘miles per hour’.

มาดูตัวอย่างโดยใช้ 'ไมล์ต่อชั่วโมง' กัน

The first one.

อันแรก.

“The car was going one hundred miles per hour.”

“รถวิ่งได้หนึ่งร้อยไมล์ต่อชั่วโมง”

“The car was going one hundred miles per hour.”

“รถวิ่งได้หนึ่งร้อยไมล์ต่อชั่วโมง”

Ok, the second example.

โอเค ตัวอย่างที่สอง

“The airplane travels six hundred miles per hour.”

“เครื่องบินเดินทางได้หกร้อยไมล์ต่อชั่วโมง”

“The airplane travels six hundred miles per hour.”

“เครื่องบินเดินทางได้หกร้อยไมล์ต่อชั่วโมง”

And the last example.

และตัวอย่างสุดท้าย

“The speed of sound is seven hundred and sixty-one miles per hour.”

“ความเร็วของเสียงคือเจ็ดร้อยหกสิบเอ็ดไมล์ต่อชั่วโมง”

“The speed of sound is seven hundred and sixty-one miles per hour.”

“ความเร็วของเสียงคือเจ็ดร้อยหกสิบเอ็ดไมล์ต่อชั่วโมง”

Alright, so we learned the Metric System using ‘kilometers per hour’.

เอาล่ะ เราได้เรียนรู้ระบบเมตริกโดยใช้ 'กิโลเมตรต่อชั่วโมง'

And we learned the Imperial System using ‘miles per hour’.

และเราเรียนรู้ระบบจักรวรรดิโดยใช้ 'ไมล์ต่อชั่วโมง'

So again…uhhh.. depends where you are in the world.

อีกครั้ง…เอ่อ..ขึ้นอยู่กับว่าคุณอยู่ที่ไหนในโลก

Ahh, some countries…actually most countries use the Metric System these days, but probably,

อ่า บางประเทศ...จริงๆ แล้วประเทศส่วนใหญ่ใช้ระบบเมตริกในปัจจุบัน แต่แน่นอนว่า

certainly if you’re in the U.S.A., they’re still using the Imperial System.

หากคุณอยู่ในสหรัฐอเมริกา พวกเขายังคงใช้ระบบจักรวรรดิอยู่

Alright…

เอาล่ะ…

So, that’s it.

แค่นั้นแหละ.

I hope you’ve learned how to express speed.

ฉันหวังว่าคุณจะได้เรียนรู้วิธีแสดงความเร็วแล้ว

And..uhh, see you next time.

และ..เอ่อ..เจอกันใหม่ครั้งหน้า..

Hello, everyone.

สวัสดีทุกคน.

In this video we are going to talk about ‘height’, Ok…and how to express it in English.

ในวิดีโอนี้ เราจะพูดถึง 'ความสูง' โอเค…และวิธีแสดงออกเป็นภาษาอังกฤษ

Now, there are two systems…uhhh…to express ‘height’.

ตอนนี้มีสองระบบ…เอ่อ…เพื่อแสดง 'ความสูง'

The first system is the Metric System.

ระบบแรกคือระบบเมตริก

The Metric System… used in Korea.

ระบบเมตริก...ที่ใช้ในเกาหลี

Also, Canada, where I’m from.

แคนาดาที่ฉันอยู่ด้วย

And the other system is the Imperial System.

และอีกระบบหนึ่งคือระบบจักรวรรดิ

The Imperial System used in…especially in America, but sometimes we also use it in Canada.

ระบบจักรวรรดิที่ใช้ใน...โดยเฉพาะในอเมริกา แต่บางครั้งเราก็ใช้ในแคนาดาด้วย

So, it’s good…you should know the Metric System, of course, but you should know a little

เป็นเรื่องดี…คุณควรจะรู้จักระบบเมตริกแน่นอน แต่คุณควรรู้

bit of the Imperial System, in case you need to use it.

ระบบจักรวรรดิอีกสักหน่อย ในกรณีที่คุณต้องการใช้มัน

Alright…

เอาล่ะ…

Now, first, we’re going to talk about the Metric System.

ก่อนอื่น เราจะพูดถึงระบบเมตริกกันก่อน

So, take a look.

ดังนั้นลองดู

And I have two questions here.

และฉันมีคำถามสองข้อที่นี่

So, let’s just look at the first one.

งั้นเรามาดูอันแรกกันดีกว่า

The first one is asking “How tall are you?”.

คำถามแรกถามว่า "คุณสูงเท่าไหร่"

“How tall are you?”

"คุณสูงเท่าไหร่?"

Ok…

โอเค…

So, I put my height.

งั้นฉันก็ใส่ส่วนสูงของฉันสิ

So, “I’m one hundred and eighty-three centimeters tall.”

ดังนั้น “ฉันสูงหนึ่งร้อยแปดสิบสามเซนติเมตร”

So, listen again.

ดังนั้นฟังอีกครั้ง

“I’m one hundred eighty-three centimeters tall.”

“ฉันสูงหนึ่งร้อยแปดสิบสามเซนติเมตร”

“I’m one hundred eighty-three centimeters… tall.”

“ฉันสูงหนึ่งร้อยแปดสิบสามเซนติเมตร…”

“Centimeters…tall” Ok, there’s no ‘s’ here, but when you’re

“เซนติเมตร…สูง” โอเค ไม่มี 's' ตรงนี้ แต่เมื่อคุณ

reading this, you’re reading…or you’re saying your height.

อ่านข้อความนี้ คุณกำลังอ่าน...หรือคุณกำลังพูดถึงส่วนสูงของคุณ

You have to use the plural, “centimeters”.

คุณต้องใช้พหูพจน์ "เซนติเมตร"

“Centimeters.”

“เซนติเมตร”

Ok…

โอเค…

“I’m one hundred eighty-three centimeters… tall.”

“ฉันสูงหนึ่งร้อยแปดสิบสามเซนติเมตร…”

Don’t say, don’t say, ”I’m one hundred eighty-three centimeter… tall.”

อย่าพูด อย่าพูดว่า ”ฉันสูงหนึ่งร้อยแปดสิบสามเซนติเมตร…”

“One hundred eighty-three centimeters…tall” Ok…got it?

“สูงหนึ่งร้อยแปดสิบสามเซนติเมตร…สูง” โอเค…เข้าใจไหม?

You understand?

คุณเข้าใจ?

Alright, let’s look at the next question.

เอาล่ะ มาดูคำถามต่อไปกันดีกว่า

Ok, both questions are asking the same thing, about height.

โอเค ทั้งสองคำถามถามสิ่งเดียวกัน เรื่องความสูง

“What’s your height?”

"คุณสูงเท่าไหร่?"

“What’s your height?”

"คุณสูงเท่าไหร่?"

Well, “My height is…”, again, “…one hundred eighty-three centimeters…centimeters”,

“ส่วนสูงของฉันคือ…” อีกครั้ง “…หนึ่งร้อยแปดสิบสามเซนติเมตร…เซนติเมตร”

remember the ‘s’.

จำ 's' ไว้ด้วย

“One hundred eighty-three centimeters.”

“หนึ่งร้อยแปดสิบสามเซนติเมตร”

So, that’s one way to express it, but I also have an example using ‘meters’.

นั่นเป็นวิธีหนึ่งที่จะแสดงออกมา แต่ฉันมีตัวอย่างการใช้ 'เมตร' ด้วย

So, “My height is one point eight three meters.”

ดังนั้น “ส่วนสูงของฉันคือหนึ่งจุดแปดสามเมตร”

So, if your using ‘centimeters’ or ‘meters’, both of them need the ‘s’.

ดังนั้น หากคุณใช้ 'เซนติเมตร' หรือ 'เมตร' ทั้งคู่จะต้องมี 's'

Ok…

ตกลง…

So, one more time.

ดังนั้นอีกครั้งหนึ่ง

I’ll say it really fast.

บอกเลยว่าเร็วมาก

“How tall are you?”

"คุณสูงเท่าไหร่?"

“How tall are you?”

"คุณสูงเท่าไหร่?"

“I’m one hundred and eighty-three centimeters tall.”

“ฉันสูงหนึ่งร้อยแปดสิบสามเซนติเมตร”

“I’m one hundred and eighty-three centimeters tall.”

“ฉันสูงหนึ่งร้อยแปดสิบสามเซนติเมตร”

“What’s your height?”

"คุณสูงเท่าไหร่?"

“What’s your height?”

"คุณสูงเท่าไหร่?"

“My height is one hundred and eighty-three centimeters.”

“ส่วนสูงของฉันคือหนึ่งร้อยแปดสิบสามเซนติเมตร”

“My height is one point eighty-three meters.”

“ส่วนสูงของฉันคือหนึ่งจุดแปดสิบสามเมตร”

Ok, so let’s look at a few more examples.

เอาล่ะ เรามาดูตัวอย่างเพิ่มเติมกัน

Alright, let’s start with the first example.

เอาล่ะ เรามาเริ่มด้วยตัวอย่างแรกกันก่อน

“He is one hundred and seventy-five centimeters tall.”

“เขาสูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตร”

“He is one hundred and seventy-five centimeters tall.”

“เขาสูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตร”

“The sixty-three floor building is two hundred and forty-nine meters high.”

“อาคารหกสิบสามชั้นสูงสองร้อยสี่สิบเก้าเมตร”

Ok, we use ‘tall’ for people, but for building we would probably use ‘high’

โอเค เราใช้ 'สูง' กับคน แต่สำหรับอาคารเราคงใช้ 'สูง'

So…

ดังนั้น…

“The sixty-three floor building is two hundred and forty-nine meters high.”

“อาคารสูง 63 ชั้นสูง 249 เมตร”

The last example.

ตัวอย่างสุดท้าย

“The height of Mount Everest is eight thousand eight hundred and forty-eight meters.”

“ความสูงของยอดเขาเอเวอเรสต์อยู่ที่แปดพันแปดร้อยสี่สิบแปดเมตร”

“The height of Mount Everest is eight thousand eight hundred and forty-eight meters.”

“ความสูงของยอดเขาเอเวอเรสต์อยู่ที่แปดพันแปดร้อยสี่สิบแปดเมตร”

Alright, let’s look at the Imperial System now.

เอาล่ะ เรามาดูระบบจักรวรรดิกันดีกว่า

The Imperial System is a little more confusing.

ระบบจักรวรรดิมีความสับสนมากขึ้นเล็กน้อย

Ahhh, so you should…ahhh.. listen carefully.

อ่าห์ ดังนั้นคุณควร…อ่าห์.. ฟังให้ดี

I have the same question.

ฉันมีคำถามเดียวกัน

“How tall are you?”

"คุณสูงเท่าไหร่?"

But the answer is expressed very differently.

แต่คำตอบนั้นแสดงออกมาแตกต่างออกไปมาก

So, “How tall are you?”

แล้ว “คุณสูงเท่าไหร่”

“I’m…” this is “…six feet tall”.

“ฉัน…” นี่คือ “…สูงหกฟุต”

“I’m six feet tall.”

“ฉันสูงหกฟุต”

Alright, so in the Metric System, “I’m one hundred eighty-three centimeters tall.”

เอาล่ะ ในระบบเมตริก “ฉันสูงหนึ่งร้อยแปดสิบสามเซนติเมตร”

Well in the Imperial System, I would express that, “I’m six feet tall.”

ในระบบจักรวรรดิ ฉันอยากจะแสดงว่า “ฉันสูงหกฟุต”

So let’s take a look at the Imperial System.

มาดูระบบจักรวรรดิกันดีกว่า

They use ‘inches’ and ‘feet’.

พวกเขาใช้ 'นิ้ว' และ 'ฟุต'

Ok…

โอเค…

So one inch…is equal to two point five four centimeters.

หนึ่งนิ้ว…เท่ากับสองจุดห้าสี่เซนติเมตร

And one foot…is equal to thirty point four eight centimeters.

และหนึ่งฟุต…เท่ากับสามสิบจุดสี่แปดเซนติเมตร

Alright, so, look at this.

เอาล่ะ ดูเรื่องนี้สิ

“One foot.”

"เท้าข้างหนึ่ง."

They say “one foot”.

พวกเขาพูดว่า "หนึ่งฟุต"

“Two foot?”

“สองฟุต?”

No.

ไม่

“One foot.”

“หนึ่งฟุต”

“Two feet.”

"สองเท้า."

“Three feet.”

“สามฟุต”

“I am six feet.”

“ฉันสูงหกฟุต”

Ok…

ตกลง…

So the singular is ‘foot’, for one, but the plural is ‘feet’.

ดังนั้นเอกพจน์คือ 'foot' สำหรับหนึ่ง แต่พหูพจน์คือ 'feet'

Alright…

เอาล่ะ…

So, they’re going to show their height like this.

ดังนั้น พวกเขาจะโชว์ส่วนสูงแบบนี้

And how do we read this?

และเราจะอ่านสิ่งนี้ได้อย่างไร?

Well, this is “five feet”.

นี่คือ "ห้าฟุต"

The first number is ‘feet’.

ตัวเลขตัวแรกคือ 'ฟุต'

“Five feet”.

“ห้าฟุต”.

They’re going to put this.

พวกเขาจะใส่สิ่งนี้

“Seven inches.”

“เจ็ดนิ้ว”

Ok, so this person is “five feet seven inches”.

โอเค คนนี้สูง "ห้าฟุตเจ็ดนิ้ว"

Now if you look at mine, I’m “six feet zero inches”.

ทีนี้ ถ้าคุณมองที่ฉัน ฉันสูง "หกฟุตศูนย์นิ้ว"

“Zero inches.”

“ศูนย์นิ้ว”

Ok, but this is the inch place, so “five feet seven inches”.

โอเค แต่นี่คือหน่วยนิ้ว ดังนั้น "ห้าฟุตเจ็ดนิ้ว"

And they write it like this.

และพวกเขาก็เขียนแบบนี้

Ok…

โอเค…

Let’s look at a few more examples of the imperial system.

เรามาดูตัวอย่างเพิ่มเติมของระบบจักรวรรดิกัน

Alright, so here’s the first example.

เอาล่ะ นี่คือตัวอย่างแรก

“The Empire State Building rises to one thousand two hundred and fifty feet.”

“ตึกเอ็มไพร์สเตตสูงถึงหนึ่งพันสองร้อยห้าสิบฟุต”

“The Empire State Building rises to one thousand two hundred and fifty feet.”

“ตึกเอ็มไพร์สเตตสูงถึงหนึ่งพันสองร้อยห้าสิบฟุต”

The next example.

ตัวอย่างถัดไป

“My mom is five foot two inches tall.”

“แม่ของฉันสูงห้าฟุตสองนิ้ว”

“My mom is five foot two inches tall.”

“แม่ของฉันสูงห้าฟุตสองนิ้ว”

The last example.

ตัวอย่างสุดท้าย

“The basketball player is seven feet two inches tall.”

“นักบาสเก็ตบอลสูง 7 ฟุต 2 นิ้ว”

“The basketball player is seven feet two inches tall.”

“นักบาสเก็ตบอลสูง 7 ฟุต 2 นิ้ว”

Alright, so, now we know how to express…uhh.. height in the Metric System and the Imperial

เอาล่ะ ตอนนี้เรารู้วิธีแสดง…เอ่อ..ความสูงในระบบเมตริกและ

System.

ระบบจักรวรรดิแล้ว

Ok…

โอเค...

Again, probably in Korea, we’re just going to use the Metric System.

ขอย้ำอีกครั้งว่าในเกาหลี เราจะใช้ระบบเมตริกเท่านั้น

But if you’re talking to an American, they might only understand the Imperial System.

แต่หากคุณกำลังคุยกับคนอเมริกัน พวกเขาอาจจะเข้าใจแค่ระบบจักรวรรดิเท่านั้น

Ok, so you should know how to express your height both ways.

โอเค คุณควรรู้วิธีแสดงส่วนสูงทั้งสองทาง

So, again, “I’m one hundred eighty-three centimeters tall.”

อีกครั้งหนึ่ง “ฉันสูงหนึ่งร้อยแปดสิบสามเซนติเมตร”

Or…

หรือ…

“My height is one hundred eighty-three centimeters.”

“ฉันสูงหนึ่งร้อยแปดสิบสามเซนติเมตร”

But I could also express that, “I’m…ahh… six feet tall.”

แต่ฉันก็สามารถแสดงออกได้เช่นกันว่า “ฉัน…อา…สูงหกฟุต”

Alright…

เอาล่ะ…

That’s height.

นั่นคือส่วนสูง

And see you next time.

แล้วพบกันใหม่ครั้งหน้า

Hello, everyone.

สวัสดีทุกคน.

In this video, we’re going to talk about a very sensitive topic; weight…or how much

ในวิดีโอนี้ เราจะพูดถึงหัวข้อที่ละเอียดอ่อนมาก น้ำหนัก…หรือ น้ำหนักของคุณ

you weigh.

เท่าไหร่

Alright…

เอาล่ะ…

Again, there’s two systems.

อีกครั้ง มีสองระบบ

There’s the Metric System using kilograms.

มีระบบเมตริกใช้หน่วยกิโลกรัม

And there’s the Imperial System that they will use in the U.S.A. using pounds.

และมีระบบจักรวรรดิที่พวกเขาจะใช้ในสหรัฐอเมริกาโดยใช้ปอนด์

But first, let’s look at the Metric System…using kilograms.

แต่ก่อนอื่น มาดูระบบเมตริก…โดยใช้กิโลกรัมกันก่อน

Ok…

ตกลง…

So, there’s two questions again.

มีคำถามสองข้ออีกครั้ง

The most common questions to ask someone about their weight.

คำถามที่พบบ่อยที่สุดที่จะถามใครสักคนเกี่ยวกับน้ำหนักของพวกเขา

So let’s look at the first question.

มาดูคำถามแรกกันดีกว่า

The first question, “How much do you weigh?”

คำถามแรก “คุณหนักเท่าไหร่?”

“How much do you weigh?”

"คุณหนักเท่าไร?"

Now, notice I don’t put “weight”.

ตอนนี้สังเกตว่าฉันไม่ได้ใส่ "น้ำหนัก"

Ok…

ตกลง…

‘Weigh’ is a verb and ‘weight’ is a noun.

'Weigh' เป็นคำกริยา และ 'weight' เป็นคำนาม

This questions, we have to use ‘weigh’.

คำถามนี้เราต้องใช้คำว่า 'ชั่งน้ำหนัก'

“How much do you weigh?”

"คุณหนักเท่าไร?"

And your answer.

และคำตอบของคุณ

“I weigh seventy-five kilograms.”

“ฉันหนักเจ็ดสิบห้ากิโลกรัม”

Ok, that’s my weight.

โอเค นั่นคือน้ำหนักของฉัน

“I weigh seventy-five kilograms.”

“ฉันหนักเจ็ดสิบห้ากิโลกรัม”

Now listen.

ตอนนี้ฟัง

I say “Seventy-five kilograms.”

ฉันพูดว่า "เจ็ดสิบห้ากิโลกรัม"

“Kilograms.”

“กิโลกรัม”

Don’t forget the ‘s’ at the end.

อย่าลืมมี 's' ต่อท้ายด้วย

“Kilograms.”

“กิโลกรัม”

“I weigh seventy-five kilograms.”

“ฉันหนักเจ็ดสิบห้ากิโลกรัม”

Let’s look at this answer.

มาดูคำตอบนี้กัน

“I weight seventy-five kilograms.”

“ฉันหนักเจ็ดสิบห้ากิโลกรัม”

Ok, you see this ‘x’?

โอเค คุณเห็น 'x' นี่ไหม?

That means it’s wrong.

นั่นหมายความว่ามันผิด

Ok, never say, “I weight…”

โอเค อย่าพูดว่า “ฉันมีน้ำหนัก…”

This is wrong.

นี่เป็นสิ่งที่ผิด

It’s “I weigh…”

มันคือ “ฉันหนัก…”

“I weigh…”

“ฉันหนัก…”

“I weight seventy-five kilograms.”

“ฉันหนักเจ็ดสิบห้ากิโลกรัม”

Ok, so this is wrong.

โอเค นี่ผิดแล้ว

Do not say this.

อย่าพูดแบบนี้

Let’s move on to the next question.

มาดูคำถามต่อไปกันดีกว่า

“What’s your weight?”

“น้ำหนักของคุณเท่าไหร่?”

Ok, now it’s using the noun form.

โอเค ตอนนี้มันใช้รูปนามแล้ว

“What’s your weight?”

“น้ำหนักของคุณเท่าไหร่?”

“My weight is seventy-five kilograms.”

“น้ำหนักของฉันคือเจ็ดสิบห้ากิโลกรัม”

Ok…

ตกลง…

Again, “My weigh…My weigh…is seventy-five kilograms.”

อีกครั้ง “น้ำหนักของฉัน…น้ำหนักของฉัน…คือเจ็ดสิบห้ากิโลกรัม”

‘X’ again.

'เอ็กซ์' อีกแล้ว

Don’t use that.

อย่าใช้สิ่งนั้น

“What’s your weight?”

“น้ำหนักของคุณเท่าไหร่?”

“My weight is seventy-five kilograms.”

“น้ำหนักของฉันคือเจ็ดสิบห้ากิโลกรัม”

Don’t use this.

อย่าใช้สิ่งนี้

Ok, it’s a little bit confusing.

โอเค มันสับสนนิดหน่อย

Especially the ‘weigh’ and the ‘weight’.

โดยเฉพาะเรื่อง 'น้ำหนัก' และ 'น้ำหนัก'

Takes a lot of practice.

ต้องใช้เวลาฝึกฝนมาก

Ok, I’m going to say these again, really fast.

โอเค ฉันจะพูดอีกครั้ง เร็วมาก

So, listen carefully.

ดังนั้นจงตั้งใจฟังให้ดี

“How much do you weigh?”

"คุณหนักเท่าไร?"

“I weigh seventy-five kilograms.”

“ฉันหนักเจ็ดสิบห้ากิโลกรัม”

“How much do you weigh?”

"คุณหนักเท่าไร?"

“I weigh seventy-five kilograms.”

“ฉันหนักเจ็ดสิบห้ากิโลกรัม”

“What’s your weight?”

“น้ำหนักของคุณเท่าไหร่?”

“My weight is seventy-five kilograms.”

“น้ำหนักของฉันคือเจ็ดสิบห้ากิโลกรัม”

“What’s your weight?”

“น้ำหนักของคุณเท่าไหร่?”

“My weight is seventy-five kilograms.”

“น้ำหนักของฉันคือเจ็ดสิบห้ากิโลกรัม”

Ok, let’s look at a few example sentences.

เอาล่ะ เรามาดูประโยคตัวอย่างกัน

Alright, the first example sentence…

เอาล่ะ ประโยคตัวอย่างแรก…

“I gained fifteen kilograms over the summer.”

“ฉันมีน้ำหนักเพิ่มขึ้น 15 กิโลกรัมในช่วงฤดูร้อน”

“I gained fifteen kilograms over the summer.”

“ฉันมีน้ำหนักเพิ่มขึ้น 15 กิโลกรัมในช่วงฤดูร้อน”

The next one.

อันถัดไป

“I’m fat.

"ฉันอ้วน.

I weigh one hundred kilograms.”

ฉันหนักหนึ่งร้อยกิโลกรัม”

“I’m fat.

"ฉันอ้วน.

I weigh one hundred kilograms.”

ฉันหนักหนึ่งร้อยกิโลกรัม”

And the last one.

และอันสุดท้าย

“I need to lose forty kilograms.”

“ฉันต้องลดน้ำหนักสี่สิบกิโลกรัม”

“I need to lose forty kilograms.”

“ฉันต้องลดน้ำหนักสี่สิบกิโลกรัม”

Ok, let’s talk about the Imperial System, now.

โอเค มาพูดถึงระบบจักรวรรดิกันดีกว่า

So, remember, the Metric System uses kilograms and grams.

ดังนั้น จำไว้ว่าระบบเมตริกใช้หน่วยกิโลกรัมและกรัม

The Imperial System…it’s going to use ounces and pounds.

ระบบจักรวรรดิ...จะใช้หน่วยออนซ์และปอนด์

Ok…

โอเค…

So, let’s take a look.

งั้นเรามาดูกันดีกว่า

Here’s my question, again.

นี่คือคำถามของฉันอีกครั้ง

“How much do you weigh?”

"คุณหนักเท่าไร?"

And before, I…

และก่อนหน้านี้ ฉัน…

I said, “I weigh seventy-five kilograms.”

ฉันพูดว่า “ฉันหนักเจ็ดสิบห้ากิโลกรัม”

Well, in the Imperial System, “I weight one hundred and sixty-five pound.”

ในระบบจักรวรรดิ “ฉันหนักหนึ่งร้อยหกสิบห้าปอนด์”

This means ‘pounds’.

แปลว่า 'ปอนด์'

Ok, so let’s take a look at the two systems.

เอาล่ะ เรามาดูทั้งสองระบบกันดีกว่า

So, again, we use.. in the Metric, ‘grams’, they’re going to use ‘ounce’.

อีกครั้ง เราใช้.. ในหน่วยเมตริก 'กรัม' พวกเขาจะใช้ 'ออนซ์'

So one ounce is about…about twenty-eight grams.

หนึ่งออนซ์คือประมาณ...ประมาณยี่สิบแปดกรัม

Ok…

โอเค…

And one pound is about point four five kilograms.

และหนึ่งปอนด์ก็ประมาณสี่ห้ากิโลกรัม

Ok…

โอเค…

So, these are not exact numbers, it’s just ‘around’.

นี่ไม่ใช่ตัวเลขที่แน่นอน มันเป็นแค่ 'รอบๆ'

Ok…

โอเค…

Now, how to write one pound…

ทีนี้ วิธีการเขียนหนึ่งปอนด์…

This is “one pound”.

นี่คือ “หนึ่งปอนด์”

Ok…

ตกลง…

This is not a ‘one’.

นี่ไม่ใช่ 'หนึ่ง'

This is actually an ‘l’. ‘l-b’

จริงๆ แล้วนี่คือ 'l'

'l-b' 'l-b'

‘l-b’ One ‘l-b’.

หนึ่ง 'l-b'

That means “one pound”.

แปลว่า “หนึ่งปอนด์”

Now ‘pound’ starts with ‘p’.

ตอนนี้ 'ปอนด์' ขึ้นต้นด้วย 'p'

So, why do they write ‘l-b’?

แล้วทำไมพวกเขาถึงเขียน 'l-b'?

Well ‘l-b’ is actually from old latin.

จริงๆ แล้ว 'l-b' มาจากภาษาละตินเก่า

It comes from a latin term; libra pondo.

มาจากคำภาษาละติน ราศีตุลย์ พอนโด

But, don’t worry about the latin term.

แต่อย่ากังวลกับคำภาษาละติน

That’s very old, but still, these days, we use ‘l-b’.

เก่ามาก แต่ทุกวันนี้เรายังใช้ 'l-b'

That just means ‘pound’.

นั่นหมายถึง 'ปอนด์' เท่านั้น

So, “one pound.”

ดังนั้น "หนึ่งปอนด์"

Ok, this is single, ‘one’.

โอเค นี่คือโสด 'หนึ่ง'

Now we got two.

ตอนนี้เราได้สองแล้ว

“Pounds.”

“ปอนด์”

We usually write the ‘s’. ‘l-b-s’.

เรามักจะเขียน 's'

'ปอนด์-s'

“One pound.”

“หนึ่งปอนด์”

“Two pounds.”

“สองปอนด์”

For the ‘ounces’.

สำหรับ 'ออนซ์'

‘One’ ‘oh’ ‘zee’.

'หนึ่ง' 'โอ้' 'ซี'

Ok, ‘one’ ‘oh’ ‘zee’.

โอเค 'หนึ่ง' 'โอ้' 'ซี'

“One ounce.”

“หนึ่งออนซ์”

“One ounce.”

“หนึ่งออนซ์”

“Two ounce.”

“สองออนซ์”

It’s always ‘oh’ ‘zee’ Sometimes you’re going to see ‘one’

มันเป็น 'oh' 'zee' เสมอ บางครั้งคุณจะเห็น 'one'

‘f-l-o-z’.

'flo-z'

Now, the ‘f-l’ means ‘fluid’.

ตอนนี้ 'f-l' หมายถึง 'ของเหลว'

Fluid is like a liquid.

ของไหลก็เหมือนของเหลว

Like water.

เหมือนน้ำ

“Fluid…ounce” And you’re always going to see this on stuff

“ของเหลว…ออนซ์” และคุณมักจะเห็นสิ่งนี้บน

like perfume or cologne.

น้ำหอมหรือโคโลญจน์

Ahhh…if you check your perfume or cologne at home, I’m sure you’re going to see

อ่า…ถ้าคุณเช็คน้ำหอมหรือโคโลญจน์ที่บ้าน ผมมั่นใจว่าคุณจะได้เห็น

this.

สิ่งนี้

Ahhh…you’re not going to see the ‘one’.

อ่า…คุณจะไม่เห็น 'หนึ่ง'

It’s going to be a bigger number, but you’re going to see the ‘f-l-o-z’.

มันจะเป็นตัวเลขที่มากกว่า แต่คุณจะเห็น 'flo-z'

Alright, so that’s the Imperial System.

เอาล่ะ นั่นคือระบบจักรวรรดิ

It’s an older system.

มันเป็นระบบที่เก่ากว่า

It’s a little more complicated and confusing.

มันซับซ้อนและสับสนเล็กน้อย

Alright…

เอาล่ะ…

But my weight in the Imperial System is “a hundred and sixty-five pound.”

แต่น้ำหนักของฉันในระบบจักรวรรดิคือ “หนึ่งร้อยหกสิบห้าปอนด์”

Let’s take a look at a few more examples of how to express weight in the Imperial System.

เรามาดูตัวอย่างเพิ่มเติมอีกสองสามตัวอย่างเกี่ยวกับวิธีแสดงน้ำหนักในระบบจักรวรรดิ

Alright, the first example…

เอาล่ะ ตัวอย่างแรก…

“A baby weighs nine pounds at birth.”

“ทารกมีน้ำหนักแรกเกิด 9 ปอนด์”

“A baby weighs nine pounds at birth.”

“ทารกมีน้ำหนักแรกเกิดเก้าปอนด์”

The next example.

ตัวอย่างถัดไป

“The fattest cat in the world weighs forty pounds.”

“แมวที่อ้วนที่สุดในโลกหนักสี่สิบปอนด์”

“The fattest cat in the world weighs forty pounds.”

“แมวที่อ้วนที่สุดในโลกหนักสี่สิบปอนด์”

The last example.

ตัวอย่างสุดท้าย

“His weight is a hundred pounds.”

“น้ำหนักของเขาคือหนึ่งร้อยปอนด์”

“His weight is a hundred pounds.”

“น้ำหนักของเขาคือหนึ่งร้อยปอนด์”

“How much do you weigh?”

"คุณหนักเท่าไร?"

Ok, that’s a very serious and private question.

โอเค นั่นเป็นคำถามที่จริงจังและเป็นส่วนตัวมาก

Ok, so, if you don’t want to answer that question, maybe you should say, “no comment”.

ตกลง ดังนั้น หากคุณไม่ต้องการตอบคำถามนั้น คุณก็ควรจะพูดว่า "ไม่มีความคิดเห็น"

Anyway, we learned how to express weight in the Metric System.

อย่างไรก็ตาม เราได้เรียนรู้วิธีแสดงน้ำหนักในระบบเมตริกแล้ว

“I weigh seventy-five kilograms.”

“ฉันหนักเจ็ดสิบห้ากิโลกรัม”

And the Imperial System.

และระบบจักรวรรดิ

“I weigh a hundred and sixty-five pounds.”

“ฉันหนักหนึ่งร้อยหกสิบห้าปอนด์”

Ahhh, of course, the Metric System is easier than the Imperial System.

อ่า แน่นอนว่าระบบเมตริกนั้นง่ายกว่าระบบจักรวรรดิ

To know and study.

เพื่อทราบและศึกษา

But, you should be familiar with both systems.

แต่คุณควรคุ้นเคยกับทั้งสองระบบ

Alright, so that’s it and I’ll see you next video.

เอาล่ะแค่นี้ก่อน แล้วพบกันใหม่วิดีโอหน้า

Whew….ahhh, it’s sure hot in this studio.

ว๊า….อ่าห์ ในสตูดิโอนี้ร้อนแน่นอน

And it sounds like a good time to talk about temperature.

และดูเหมือนเป็นเวลาที่ดีที่จะพูดคุยเกี่ยวกับอุณหภูมิ

So, that’s what we’re going to do in this video.

นั่นคือสิ่งที่เราจะทำในวิดีโอนี้

We’re going to talk about how to express ‘temperature’ in English.

เราจะพูดถึงวิธีแสดง 'อุณหภูมิ' เป็นภาษาอังกฤษ

Now, you should know there’s two systems.

ตอนนี้คุณควรรู้ว่ามีสองระบบ

There’s the American system.

มีระบบอเมริกัน

They use ‘Fahrenheit’.

พวกเขาใช้คำว่า "ฟาเรนไฮต์"

And, of course, there’s the system we use in Korea and I use in Canada; ‘Celsius’.

และแน่นอนว่ามีระบบที่เราใช้ในประเทศเกาหลีและฉันก็ใช้ในแคนาดา 'เซลเซียส'.

Ok, we’re going to talk about the Fahrenheit System, later, but first, let’s focus on

โอเค เราจะพูดถึงระบบฟาเรนไฮต์ในภายหลัง แต่ก่อนอื่น มาเน้นที่

‘Celsius’.

'เซลเซียส' กันก่อน

So, look at the board.

ก็เลยดูที่กระดาน

And…I’m going to start with this question.

และ…ฉันจะเริ่มต้นด้วยคำถามนี้

“What’s the temperature?”

“อุณหภูมิเท่าไหร่?”

“What’s the temperature outside?”

“ข้างนอกอุณหภูมิเท่าไหร่?”

You should begin your answer with “It’s”.

คุณควรเริ่มคำตอบด้วย "It's"

Ok, “What’s the temperature?”

โอเค “อุณหภูมิเท่าไหร่”

“It’s…”, and I have many ways to express the temperature.

“มันคือ…” และฉันมีหลายวิธีในการแสดงอุณหภูมิ

Let’s start up here.

มาเริ่มต้นกันที่นี่

So, “What’s the temperature?”

“อุณหภูมิเท่าไหร่?”

“It’s…”, this symbol means ‘plus’.

“มันคือ…” สัญลักษณ์นี้หมายถึง 'บวก'

Ok…

โอเค…

“Plus.”

“บวก”

This means it is above zero degrees.

ซึ่งหมายความว่าอยู่เหนือศูนย์องศา

Ok, it’s warm.

โอเค มันอบอุ่น

“It’s plus twenty degrees…”

“บวกยี่สิบองศา…”

Ok, this symbol always means ‘degrees’.

โอเค สัญลักษณ์นี้หมายถึง 'องศา' เสมอ

“…Celsius.”

"…เซลเซียส."

“Celsius.”

"เซลเซียส."

“Celsius.”

"เซลเซียส."

Ok…

โอเค…

It’s very difficult to say.

มันพูดยากมาก

“Celsius.”

"เซลเซียส."

‘Celsius’ is spelled with a capital ‘c’.

'Celsius' สะกดด้วยตัวพิมพ์ใหญ่ 'c'

Big ‘c’.

บิ๊ก'ซี'

Be careful here.

ระวังที่นี่

Many people write a ‘c’.

หลายคนเขียนตัว 'c'

This is an ‘s’.

นี่คือ 'ส'

Ok…

โอเค…

So, “What’s the temperature?”

แล้ว “อุณหภูมิเท่าไหร่?”

“It’s plus twenty degrees celsius.”

“อุณหภูมิบวกยี่สิบองศาเซลเซียส”

Ok, that’s a good way to express the temperature.

โอเค นั่นเป็นวิธีที่ดีในการแสดงอุณหภูมิ

Now, the ‘plus’…some people say ‘plus’, but you don’t have to say ‘plus’.

ตอนนี้ 'บวก'...บางคนพูดว่า 'บวก' แต่คุณไม่จำเป็นต้องพูดว่า 'บวก'

Ok, you can just say, “What’s the temperature?”

โอเค แค่พูดว่า "อุณหภูมิเท่าไหร่"

“It’s twenty degrees Celsius.”

“อุณหภูมิยี่สิบองศาเซลเซียส”

It means the same thing.

มันหมายถึงสิ่งเดียวกัน

Let’s move down here.

ย้ายลงมาที่นี่กันเถอะ

The next one.

อันถัดไป

“What’s the temperature?”

“อุณหภูมิเท่าไหร่?”

“It’s twenty degrees centigrade.”

“อุณหภูมิยี่สิบองศาเซนติเกรด”

“Centigrade?”

"เซนติเกรด?"

What is that?

นั่นคืออะไร?

Well, ‘Celsius’ and ‘Centigrade’…these are the same temperatures.

'เซลเซียส' และ 'เซนติเกรด'...อุณหภูมิเท่ากัน

Ok, just ‘Centigrade’ is the old English style.

โอเค แค่ 'เซนติเกรด' ก็เป็นสไตล์อังกฤษแบบเก่า

Ok…

โอเค…

So, actually, I don’t want you to say “Centigrade”.

จริงๆ แล้ว ฉันไม่อยากให้คุณพูดว่า “เซนติเกรด”

I want you to only use “Celsius”.

ฉันอยากให้คุณใช้แค่ “เซลเซียส” เท่านั้น

But I’m teaching you might hear ‘Centigrade’.

แต่ฉันกำลังสอนคุณอาจได้ยินคำว่า 'เซนติเกรด'

Some older people might say “Centigrade”.

ผู้สูงอายุบางคนอาจพูดว่า “เซนติเกรด”

Ok, so you hear “Centigrade”, but you speak only “Celsius”.

โอเค คุณจะได้ยินคำว่า "เซนติเกรด" แต่คุณพูดได้เพียง "เซลเซียส" เท่านั้น

Alright…

เอาล่ะ…

Let’s move to the next one.

เรามาต่อกันที่เรื่องถัดไปกันดีกว่า

Ahhh, “What’s the temperature?”

อ่า “อุณหภูมิเท่าไหร่?”

“It’s twenty degrees ‘c’.”

“อุณหภูมิ 20 องศาเซลเซียส”

“It’s twenty degrees ‘c’.”

“อุณหภูมิ 20 องศาเซลเซียส”

Ok, some people are going to shorten ‘Celsius’ to just ‘c’.

โอเค บางคนจะย่อ 'เซลเซียส' ให้เหลือเพียง 'c'

“It’s twenty degrees ‘c’.”

“อุณหภูมิ 20 องศาเซลเซียส”

And, actually, more common…we can shorten that more and cut that.

และที่จริงแล้ว เป็นเรื่องธรรมดามากกว่า…เราสามารถย่อให้สั้นลงและตัดมันออกได้

And this is the most common way to express the temperature.

และนี่คือวิธีที่ใช้กันทั่วไปในการแสดงอุณหภูมิ

“What’s the temperature?”

“อุณหภูมิเท่าไหร่?”

“It’s twenty degrees.”

“อุณหภูมิยี่สิบองศา”

Ok…

โอเค…

So when people say, “It’s twenty degrees.”

ดังนั้นเวลามีคนพูดว่า “อุณหภูมิ 20 องศา”

I know it’s ‘celsius’.

ฉันรู้ว่ามันคือ 'เซลเซียส'

And I know it’s ‘plus’.

และฉันรู้ว่ามันคือ 'บวก'

Ok…

โอเค…

This one…ahhh…

อันนี้…เอ่อ…

“What’s the temperature?”

“อุณหภูมิเท่าไหร่?”

“It’s twenty above.”

“ยี่สิบกว่าแล้ว”

“Twenty above.”

“ยี่สิบกว่าๆ”

Ok, so ‘zero degrees’….and twenty above.

โอเค งั้น 'ศูนย์องศา'….และมากกว่า 20 องศา

“Twenty degrees above zero.”

“ยี่สิบองศาเหนือศูนย์”

So, “What’s the temperature?”

“อุณหภูมิเท่าไหร่?”

“It’s twenty above.”

“ยี่สิบกว่าแล้ว”

This.

นี้.

This.

นี้.

This.

นี้.

This.

นี้.

They’re all the same temperature.

พวกมันทั้งหมดมีอุณหภูมิเท่ากัน

Ok…

โอเค…

“Zero degrees.”

“ศูนย์องศา”

Freezing.

หนาวจัด.

We’re getting cold.

เราเริ่มหนาวแล้ว

Let’s go down here.

ลงไปที่นี่กันเถอะ

“What’s the temperature?”

“อุณหภูมิเท่าไหร่?”

“It’s twenty below.”

“ต่ำกว่ายี่สิบนาที”

Ok, so this is ‘above’ zero.

ตกลง นี่คือ 'เหนือ' ศูนย์

And this is below ‘zero degrees’.

และนี่คือต่ำกว่า 'ศูนย์องศา'

So, ‘zero’, going down…cold.

ดังนั้น 'ศูนย์' กำลังลงไป...เย็น

“It’s twenty below.”

“ต่ำกว่ายี่สิบนาที”

Very cold.

หนาวมาก.

Let’s move to the last one.

เรามาต่อกันที่อันสุดท้ายกันดีกว่า

“What’s the temperature?”

“อุณหภูมิเท่าไหร่?”

“It’s…”, this symbol is ‘minus’.

“มันคือ…” สัญลักษณ์นี้คือ 'ลบ'

This is ‘plus’.

นี่คือ 'บวก'

This is ‘minus’.

นี่คือ 'ลบ'

‘Minus’ is very scary cause it’s freezing.

'เครื่องหมายลบ' น่ากลัวมากเพราะมันหนาวจัด

It’s cold.

มันเย็น.

“It’s minus twenty degrees celsius.”

“อุณหภูมิลบยี่สิบองศาเซลเซียส”

If you told me that “It’s minus twenty degrees Celsius outside,” I do not want

ถ้าคุณบอกฉันว่า “ข้างนอกอุณหภูมิลบ 20 องศาเซลเซียส” ฉันก็ไม่อยาก

to go outside.

ออกไปข้างนอก

That’s very cold.

มันหนาวมาก

So, “What’s the temperature?”

“อุณหภูมิเท่าไหร่?”

“It’s twenty degrees.”

“อุณหภูมิยี่สิบองศา”

“What’s the temperature?”

“อุณหภูมิเท่าไหร่?”

“It’s minus twenty degrees.”

“อุณหภูมิลบยี่สิบองศา”

Ok, those are the best ways to express it.

โอเค นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการแสดงออก

Alright, so I hope you understand how to express ‘Celsius’.

เอาล่ะ ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจวิธีแสดง 'เซลเซียส'

Ahhh, let’s look at a few more examples.

อ่า มาดูตัวอย่างเพิ่มเติมกัน

Alright, the first example…

เอาล่ะ ตัวอย่างแรก…

“The temperature outside is fifteen degrees Celsius.”

“อุณหภูมิภายนอกคือ 15 องศาเซลเซียส”

“The temperature outside is fifteen degrees Celsius.”

“อุณหภูมิภายนอกอยู่ที่ 15 องศาเซลเซียส”

The next example.

ตัวอย่างถัดไป

“Water freezes at zero degrees ‘c’.”

“น้ำจะแข็งตัวที่อุณหภูมิ 0 องศา 'c'”

“Water freezes at zero degrees ‘c’.”

“น้ำจะแข็งตัวที่อุณหภูมิ 0 องศา 'c'”

And the last example.

และตัวอย่างสุดท้าย

“It’s cold outside.

"ข้างนอกมันหนาว.

It’s about three degrees below zero.”

อุณหภูมิต่ำกว่าศูนย์ประมาณสามองศา”

“It’s cold outside.

"ข้างนอกมันหนาว.

It’s about three degrees below zero.”

อุณหภูมิต่ำกว่าศูนย์ประมาณสามองศา”

Now, we’re going to talk about what they use in America.

ตอนนี้ เราจะพูดถึงสิ่งที่พวกเขาใช้ในอเมริกา

In the U.S.A.

ในสหรัฐอเมริกา

They don’t use ‘Celsius’.

พวกเขาไม่ใช้ 'เซลเซียส'

They use Fahrenheit.”

พวกเขาใช้ฟาเรนไฮต์”

Ok…

ตกลง…

So, same question.

ดังนั้นคำถามเดียวกัน

“What’s the temperature?”

“อุณหภูมิเท่าไหร่?”

“What’s the temperature outside?”

“ข้างนอกอุณหภูมิเท่าไหร่?”

“It’s sixty-eight degrees…,” that’s the same, “f”.

“อุณหภูมิหกสิบแปดองศา…” นั่นก็เหมือนกัน “f”

Instead of ‘c’, they’re going to use an ‘f’.

แทนที่จะใช้ 'c' พวกเขาจะใช้ 'f'

And that’s “Sixty-eight degrees…”, this is the spelling, oh it’s very difficult

และนั่นคือ “หกสิบแปดองศา…” นี่คือการสะกด โอ้

to spell, even for me.

สะกดยากมาก แม้แต่สำหรับฉันด้วยซ้ำ

“Fahrenheit”.

“ฟาเรนไฮต์”.

Ok, we pronounce that “Fahrenheit”.

โอเค เราออกเสียงว่า "ฟาเรนไฮต์"

So, “Twenty-degrees Celsius,” is the same as “Sixty-eight degrees Fahrenheit”.

ดังนั้น "ยี่สิบองศาเซลเซียส" จึงเท่ากับ "หกสิบแปดองศาฟาเรนไฮต์"

Ok…

โอเค…

And you should also know…freezing…the freezing temperature.

และคุณควรรู้ด้วยว่า…จุดเยือกแข็ง…อุณหภูมิจุดเยือกแข็ง

“Zero degrees Celsius,” is the same as “Thirty-two degrees Fahrenheit”.

“ศูนย์องศาเซลเซียส” เท่ากับ “สามสิบสององศาฟาเรนไฮต์”

Alright, so if you go to the U.S.A., and you’re watching TV, all the weather, everything,

เอาล่ะ ถ้าคุณไปสหรัฐอเมริกา และกำลังดูทีวี ทุกสภาพอากาศ ทุกสิ่งทุกอย่าง

they’re always using Fahrenheit.

จะใช้ฟาเรนไฮต์เสมอ

And it can be very confusing.

และอาจทำให้สับสนได้มาก

So, I would say, try to remember this.

ผมจะบอกว่าพยายามจำสิ่งนี้ไว้

So, you can kind of guess how hot it is.

ดังนั้นคุณสามารถเดาได้ว่ามันร้อนแค่ไหน

Alright, let’s look at a few examples of Fahrenheit.

เอาล่ะ เรามาดูตัวอย่างบางส่วนของฟาเรนไฮต์กันดีกว่า

The first example…

ตัวอย่างแรก…

“A human’s body temperature is usually ninety-eight point six degrees Fahrenheit.”

“อุณหภูมิร่างกายของมนุษย์ปกติอยู่ที่เก้าสิบแปดจุดหกองศาฟาเรนไฮต์”

“A human’s body temperature is usually ninety-eight point six degrees Fahrenheit.”

“อุณหภูมิร่างกายของมนุษย์โดยปกติจะอยู่ที่ 98.6 องศาฟาเรนไฮต์”

The second example…

ตัวอย่างที่สอง…

“Room temperature is about seventy degrees Fahrenheit.”

“อุณหภูมิห้องประมาณเจ็ดสิบองศาฟาเรนไฮต์”

“Room temperature is about seventy degrees Fahrenheit.”

“อุณหภูมิห้องประมาณเจ็ดสิบองศาฟาเรนไฮต์”

And the last example…

และตัวอย่างสุดท้าย…

“Water freezes at thirty-two degrees.”

“น้ำกลายเป็นน้ำแข็งที่อุณหภูมิ 32 องศา”

“Water freezes at thirty-two degrees.”

“น้ำจะแข็งตัวที่อุณหภูมิ 32 องศา”

Alright, so there you go.

เอาล่ะคุณไปได้แล้ว

There’s the Celsius System and the Fahrenheit System.

มีระบบเซลเซียสและระบบฟาเรนไฮต์

Ahhh, they’re very very different and they can be very confusing.

อ่า พวกมันแตกต่างกันมากและอาจสร้างความสับสนได้มาก

Alright, so, if you’re going to the U.S.A., you should try to…ahh…learn the Fahrenheit

เอาล่ะ หากคุณกำลังจะไปสหรัฐอเมริกา คุณควรพยายาม...เอ่อ...เรียนรู้

System.

ระบบ ฟาเรนไฮต์

Anyway, I hope you understood what I was trying to teach you today..ahhh..

ยังไงก็ตาม ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจสิ่งที่ฉันพยายามจะสอนคุณในวันนี้..อ่าห์..

That’s it.

ก็แค่นั้นแหละ

See you next time.

เจอกันคราวหน้า.

Hello, everyone.

สวัสดีทุกคน.

In this video, I’m going to talk about roman numerals.

ในวิดีโอนี้ ผมจะพูดถึงเลขโรมัน

So, roman numerals are letters that mean numbers.

ดังนั้น เลขโรมันจึงเป็นตัวอักษรที่หมายถึงตัวเลข

Roman numerals are not so common, but you can see them every day.

เลขโรมันนั้นไม่ธรรมดานัก แต่คุณสามารถเห็นได้ทุกวัน

Ok, so especially, on a clock or a watch.

โอเค โดยเฉพาะอย่างยิ่งบนนาฬิกาหรือนาฬิกา

They often use roman numerals.

พวกเขามักจะใช้เลขโรมัน

Ahhh.. in.. on book volumes and chapters of books, they use roman numerals…

อ๋อ.. ค่ะ.. ในเล่มและตอนของหนังสือเค้าใช้เลขโรมัน... อ๋อ..

ahhh.. a lot of the time.

บ่อยมาก

The Olympics usually express the year in roman numerals.

การแข่งขันกีฬาโอลิมปิกมักจะแสดงปีเป็นเลขโรมัน

Ok, so you will see roman numerals, so you should know, at least the first ten.

โอเค คุณจะเห็นเลขโรมัน ดังนั้นคุณควรรู้อย่างน้อยก็เลขสิบตัวแรก

Ok…

โอเค…

Now, let’s take a look here.

ทีนี้มาดูที่นี่กันดีกว่า

I wrote the first ten.

ฉันเขียนสิบข้อแรก

And you can see the first one, ‘I’.

และคุณจะเห็นอันแรก 'ฉัน'

Now, ‘I’ is written like this and this means ‘one’.

ตอนนี้ 'ฉัน' เขียนแบบนี้และแปลว่า 'หนึ่ง'

And the second one is ‘I-I’; ‘two’.

และอันที่สองคือ 'ฉัน-ฉัน'; 'สอง'.

The third one.

อันที่สาม.

‘I-I-I’; ‘three’.

'สาม'; 'สาม'.

So, one two and three.. so those are the very…the easiest ones.

ดังนั้น หนึ่ง สอง และ สาม.. สิ่งเหล่านั้นคือ... สิ่งที่ง่ายที่สุด

Ok, after that, it gets a little more difficult.

โอเค หลังจากนั้น มันจะยากขึ้นอีกหน่อย

So, one two three.

งั้น หนึ่ง สอง สาม

And the next one is ‘four’.

และอันถัดไปคือ 'สี่'

And it looks like this ‘I-V’.

และดูเหมือนว่า 'I-V' นี้

Now what is ‘V’?

แล้ว 'วี' คืออะไร?

Well, quickly, let’s go to ‘five’.

เอาล่ะ รีบไปที่ 'ห้า' กันเถอะ

And you can see ‘V’ is ‘five’.

และคุณจะเห็นว่า 'V' คือ 'ห้า'

Alright, ‘V’ is ‘five’.

เอาล่ะ 'วี' คือ 'ห้า'

So, let’s go back.

งั้นเรากลับกันเถอะ

‘V’ We know this is ‘five’.

'V' เรารู้ว่านี่คือ 'ห้า'

And ‘I’.

และฉัน'.

So ‘I’ is ‘one’.

ดังนั้น 'ฉัน' ก็คือ 'หนึ่ง'

So ‘I’ is one before ‘five’.

ดังนั้น 'ฉัน' จึงเป็นหนึ่งก่อน 'ห้า'

And that’s ‘four’.

และนั่นคือ 'สี่'

Ok…

โอเค…

So one…one number before five is four.

ดังนั้นหนึ่ง…ตัวเลขหนึ่งก่อนห้าคือสี่

And then ‘five’.

แล้วก็ 'ห้า'

Let’s go to the next side.

เรามาต่อกันที่ด้านถัดไปกันเลย

Six seven eight nine ten.

หกเจ็ดแปดเก้าสิบ

Now, if you notice…I…I wrote them a little bit different.

ทีนี้ ถ้าคุณสังเกตเห็นว่า…ฉัน…ฉันเขียนมันแตกต่างออกไปเล็กน้อย

Let’s go down here first.

ลงตรงนี้ก่อนครับ

Now you can write the roman numeral two styles.

ตอนนี้คุณสามารถเขียนเลขโรมันได้สองรูปแบบ

One style is with a line at the top and the bottom.

สไตล์หนึ่งคือมีเส้นที่ด้านบนและด้านล่าง

And another style, there’s no line.

และอีกสไตล์ไม่มีเส้น

Ok, this and this mean the same thing.

โอเค นี่กับนี่หมายถึงสิ่งเดียวกัน

So this is ‘one’ and this is ‘one’.

ดังนั้นนี่คือ 'หนึ่ง' และนี่คือ 'หนึ่ง'

You can see that again with ‘five’.

คุณจะเห็นสิ่งนั้นอีกครั้งด้วยคำว่า 'ห้า'

So you can write it with the lines at the top and the ‘V’.

คุณจึงสามารถเขียนโดยมีบรรทัดด้านบนและตัว 'V' ได้

Or…no lines, just ‘V’.

หรือ...ไม่มีเส้น มีแต่ 'V'

Again, they mean the same thing.

อีกครั้งพวกเขาหมายถึงสิ่งเดียวกัน

So this side, I wrote the lines.

ด้านนี้, ผมเขียนเส้น.

This side, I didn’t write the lines.

ด้านนี้ผมไม่ได้เขียนบรรทัด

Doesn’t matter.

ไม่สำคัญ.

Alright…

เอาล่ะ…

So let’s continue.

มาทำต่อกันดีกว่า

This was ‘four’.

นี่คือ 'สี่'

This was ‘five’.

นี่คือ 'ห้า'

“Six.”

"หก."

Now ‘six’, ‘V’ and ‘I’.

ตอนนี้ 'หก', 'V' และ 'ฉัน'

So ‘V’ we know is ‘five’.

ดังนั้น 'V' เรารู้ว่าคือ 'ห้า'

‘I’ we know is ‘one’.

'ฉัน' เรารู้ว่าเป็น 'หนึ่ง'

So, ‘five’ and ‘one’ is ‘six’.

ดังนั้น 'ห้า' และ 'หนึ่ง' คือ 'หก'

So, you notice, ‘I-V’.

ดังนั้น คุณจะสังเกตเห็นว่า 'I-V'

‘One’ before ‘five’.

'หนึ่ง' ก่อน 'ห้า'

‘Four’.

'สี่'.

‘V-I’.

'วี-ฉัน'

‘Six’.

'หก'.

‘V-I-I’.

'VI-ฉัน'

‘Seven’.

'เซเว่น'.

‘V-I-I-I’.

'VII-ฉัน'

‘Eight’.

'แปด'.

So, five six seven eight.

เอาล่ะ ห้า หก เจ็ด แปด

Alright, then it gets complicated again.

เอาล่ะ มันจะซับซ้อนอีกครั้ง

‘I-X’ is ‘nine’.

'I-X' คือ 'เก้า'

Ok, so ‘X’, ‘X’ is ‘ten’.

ตกลง ดังนั้น 'X', 'X' ก็คือ 'สิบ'

Ok…

โอเค…

So like ‘four’.

เหมือนกับ 'สี่'

‘One’ before ‘five’ is ‘four’.

'หนึ่ง' ก่อน 'ห้า' คือ 'สี่'

One number before ‘ten’ is ‘nine’.

หนึ่งหมายเลขก่อน 'สิบ' คือ 'เก้า'

‘I-X’ that means ‘nine’.

'I-X' แปลว่า 'เก้า'

And, of course, ‘ten’ is ‘X’.

และแน่นอนว่า 'สิบ' คือ 'X'

Alright…let’s move on to some bigger roman numerals.

เอาล่ะ…เรามาดูเลขโรมันที่ใหญ่กว่านี้กันดีกว่า

Now, I told you.. ahh..

ตอนนี้ฉันบอกคุณแล้ว..

‘X’ is ‘ten’.

อ่า..

'X' คือ 'สิบ'

Now, ‘X’ and ‘I’.

ตอนนี้ 'X' และ 'ฉัน'

So ‘ten’ and ‘one’.

ดังนั้น 'สิบ' และ 'หนึ่ง'

That’s ‘eleven’.

นั่นก็คือ 'สิบเอ็ด'

‘X-I-I’.

'XI-I'

That’s ‘twelve’.

นั่นก็คือ 'สิบสอง'

Alright…

เอาล่ะ…

So up until ‘twelve’ are the most common roman numerals cause those are the ones on

จนถึง 'สิบสอง' ก็คือเลขโรมันที่ใช้บ่อยที่สุด เพราะนั่นคือเลขบน

the clock.

นาฬิกา

‘One’ to ‘twelve’.

'หนึ่ง' ถึง 'สิบสอง'

So you should really know ‘One’ to ‘twelve’.

ดังนั้นคุณควรรู้จัก 'หนึ่ง' ถึง 'สิบสอง' จริงๆ

Ok…

ตกลง…

Now, the next ones are not so common.

ทีนี้อันต่อไปไม่ธรรมดานัก

Ok…

โอเค…

You rarely rarely see them.

คุณไม่ค่อยได้เห็นพวกเขาเลย

But let’s continue anyways.

แต่ขอดำเนินการต่อต่อไป

So after ‘twelve’, we’re going to jump to ‘twenty’.

หลังจาก '12' เราจะข้ามไปที่ '20'.

And ‘twenty’ is ‘X-X’.

และ 'ยี่สิบ' คือ 'X-X'

So, ten ten.

ดังนั้นสิบสิบ

Ten ten means twenty.

สิบสิบหมายถึงยี่สิบ

‘X-X-V’.

'XX-V'

We know ‘V’ is ‘five’.

เรารู้ว่า 'V' คือ 'ห้า'

‘X-X-V’.

'XX-V'

‘Twenty-five’.

'ยี่สิบห้า'.

Ok, let’s jump more.

โอเค เรามากระโดดกันต่อดีกว่า

‘X-X’ is ‘twenty’.

'X-X' คือ 'ยี่สิบ'

‘X-X-X’.

'XX-X'

‘Thirty’.

'สามสิบ'.

And then the next one.

แล้วอันถัดไป

‘X-L’ ‘X-L’ is ‘forty’.

'X-L' 'X-L' คือ 'สี่สิบ'

Well, what is ‘L’?

แล้ว 'ล' คืออะไร?

‘L’ is ‘fifty’.

'L' คือ 'ห้าสิบ'

So, ‘X’ is ‘ten’.

ดังนั้น 'X' คือ 'สิบ'

Again, ten before fifty.

อีกครั้งสิบก่อนห้าสิบ

So, ten before fifty is ‘forty’.

ดังนั้น สิบก่อนห้าสิบคือ 'สี่สิบ'

So this means ‘forty’.

นี่จึงหมายถึง 'สี่สิบ'

Ten before fifty.

สิบก่อนห้าสิบ

‘L’ is ‘fifty’.

'L' คือ 'ห้าสิบ'

‘L-I’.

'ล-ฉัน'

‘Fifty-one’.

'ห้าสิบเอ็ด'.

‘Fifty-one’.

'ห้าสิบเอ็ด'.

‘X-C’ is ‘ninety’.

'X-C' คือ 'เก้าสิบ'

Well, what is ‘C’? ‘C’ is ‘one hundred’.

แล้ว 'ซี' คืออะไรล่ะ?

'C' คือ 'หนึ่งร้อย'

So, ‘X’ is ten before one hundred.

ดังนั้น 'X' จึงเป็นสิบก่อนหนึ่งร้อย

So, ten before one hundred is ‘ninety’.

ดังนั้น สิบก่อนหนึ่งร้อยคือ 'เก้าสิบ'

And of course, ‘C’, ‘one hundred’.

และแน่นอน 'C', 'หนึ่งร้อย'

Ok, so again, these ones are not so common.

โอเค อีกครั้ง พวกนี้ไม่ธรรมดาเลย

So, you don’t have to worry about this so much.

ดังนั้นคุณไม่ต้องกังวลเรื่องนี้มากนัก

But anyway, let’s continue to some bigger roman numerals

แต่เอาล่ะ เรามาดูเลขโรมันที่ใหญ่กว่านี้กัน

Ok, so here are some bigger roman numerals.

ดีกว่า ต่อไปนี้เป็นเลขโรมันที่ใหญ่กว่านี้

Now, we know ‘C’ is ‘one hundred’.

ตอนนี้เรารู้ว่า 'C' คือ 'หนึ่งร้อย'

Let’s go to this one.

ไปอันนี้กัน

‘C-D’. ‘C-D’ is ‘four hundred’.

'ซีดี'.

'C-D' คือ 'สี่ร้อย'

Well, what is ‘D’?

แล้ว 'D' คืออะไร?

‘D’ is ‘five hundred’.

'D' คือ 'ห้าร้อย'

So, ‘C-D’ means one hundred before five hundred.

ดังนั้น 'C-D' จึงหมายถึงหนึ่งร้อยก่อนห้าร้อย

So, that is ‘four hundred’.

นั่นคือ 'สี่ร้อย'

‘Five hundred’ ‘M’.

'ห้าร้อย' 'ม'

‘M’ is the last letter we use in roman numerals.

'M' เป็นตัวอักษรตัวสุดท้ายที่เราใช้ในเลขโรมัน

‘M’ is ‘one thousand’. ok…

'M' คือ 'หนึ่งพัน'

โอเค…

‘M-D’.

'ม-D'

Well, ‘D’ is ‘five hundred’.

'D' คือ 'ห้าร้อย'

‘M’ is ‘one thousand’, so ‘one thousand five hundred”.

'M' คือ 'หนึ่งพัน' ดังนั้น 'หนึ่งพันห้าร้อย”

‘M-D’.

'เอ็ม-ดี'.

And the last one here.

และอันสุดท้ายที่นี่

A really big number.

จำนวนมากจริงๆ

‘M-D-C-C-C’.

'เอ็มดีซีซี-ซี'.

Ok, so one thousand five hundred…and one hundred, two hundred, three hundred…the

โอเค หนึ่งพันห้าร้อย…และหนึ่งร้อย สองร้อย สามร้อย…รวม

total here is eighteen hundred.

เป็นหนึ่งแปดร้อย

Ok…

โอเค…

So that…that’s roman numerals.

งั้น…นั่นคือเลขโรมัน

Let’s do a little more practice.

มาฝึกกันอีกสักหน่อย

Ok, let’s do a little practice together.

โอเค มาฝึกซ้อมด้วยกันหน่อย

I know it’s difficult.

ฉันรู้ว่ามันยาก

So let’s take a look at these letters.

ลองมาดูตัวอักษรเหล่านี้กัน

‘L-X-V’.

'LX-V'

What is that?

นั่นคืออะไร?

‘L-X-V’.

'LX-V'

Well, we know ‘L’ is ‘fifty’.

เรารู้ว่า 'L' คือ 'ห้าสิบ'

Oh, but it’s followed by ‘X’.

โอ้ แต่ตามด้วย 'X'

So, ‘fifty’ and ‘X’ is ‘ten’, so fifty plus ten is ‘sixty’.

ดังนั้น 'ห้าสิบ' และ 'X' คือ 'สิบ' ดังนั้น ห้าสิบบวกสิบคือ 'หกสิบ'

And ‘V’.

และ'วี'

What is ‘V’?

'วี' คืออะไร?

‘V’ is ‘five’.

'วี' คือ 'ห้า'

So, fifty plus ten is sixty plus ‘V’ is five.

ดังนั้น ห้าสิบบวกสิบคือหกสิบบวก 'V' คือห้า

So, this….’sixty-five’.

ดังนั้น นี่….'หกสิบห้า'

Alright, the next one.

เอาล่ะอันถัดไป

‘X-X-I-X’.

'XXI-X'

Hmmm…

อืม…

Well, we know ‘X’ is ‘ten’.

เรารู้ว่า 'X' คือ 'สิบ'

And ‘X-X’, ‘ten’, ‘ten’.

และ 'X-X', 'สิบ', 'สิบ'

‘Twenty’.

'ยี่สิบ'.

And ‘one’.

และหนึ่ง'.

“Twenty-one’.

"ยี่สิบเอ็ด'.

‘X’.

'เอ็กซ์'

Ohhh…this is confusing.

โอ้…นี่มันน่าสับสน

Ahhh…first we have to look at these.

อ่า…ก่อนอื่นเราต้องดูสิ่งเหล่านี้ก่อน

Ok, what is this number?

โอเค เบอร์นี้คืออะไร?

‘I-X’?

'ไอ-เอ็กซ์'?

Well, ‘I-X’ is…uhhh…’nine’.

'I-X' คือ…เอ่อ…'เก้า'

One before ‘X’ is ‘nine’.

หนึ่งก่อน 'X' คือ 'เก้า'

So, ‘X-X’ is ‘twenty’ and ‘nine’.

ดังนั้น 'X-X' คือ 'ยี่สิบ' และ 'เก้า'

So, ‘twenty-nine’. ‘C-V’.

งั้น 'ยี่สิบเก้า'

'ประวัติย่อ'.

Well, ‘C’…

'C'…

What’s ‘C’?

'C' คืออะไร?

That’s a hundred.

นั่นก็ร้อยแล้ว

And what’s ‘V’?

แล้ว 'วี' คืออะไร?

That’s five.

นั่นคือห้า

So, a hundred plus five.

แล้วร้อยบวกห้า.

‘C-V’.

'ประวัติย่อ'.

‘A hundred and five’.

'หนึ่งร้อยห้า'

Next one.

อันถัดไป

‘C-C-D’.

'ซีซี-ดี'

‘C-C-D’.

'ซีซี-ดี'

Well, ‘C’ is ‘a hundred’.

'C' คือ 'ร้อย'

And, ‘C-C’ that’s ‘two hundred’.

และ 'C-C' นั่นคือ 'สองร้อย'

And what was ‘D’?

แล้ว 'D' คืออะไร?

‘D’ was ‘five hundred’.

'D' คือ 'ห้าร้อย'

So, ‘C-C-D’.

ดังนั้น 'ซีซี-ดี'

That’s ‘two hundred’ before ‘five hundred’.

นั่นคือ 'สองร้อย' ก่อน 'ห้าร้อย'

‘Two hundred’ before ‘five hundred’.

'สองร้อย' ก่อน 'ห้าร้อย'

That must be ‘three hundred’.

นั่นคงจะเป็น 'สามร้อย'

Ahhh…ok, but ‘C-C-D’, I tricked you.

อ่า…โอเค แต่ 'CC-D' ฉันหลอกคุณ

‘C-C-D’ is impossible.

'CC-D' เป็นไปไม่ได้

‘Three hundred’ can only be ‘C-C-C’.

'สามร้อย' ต้องเป็น 'CC-C' เท่านั้น

Alright…

เอาล่ะ…

‘C-C-D’ that is impossible.

'CC-D' ที่เป็นไปไม่ได้

That is wrong.

ว่าเป็นสิ่งที่ผิด.

You can only write ‘three hundred’ as ‘C-C-D’…or ‘C-C-C’.

คุณสามารถเขียนได้เพียง 'สามร้อย' เป็น 'CC-D'...หรือ 'CC-C'

You cannot write it ‘C-C-D’.

คุณไม่สามารถเขียนเป็น 'CC-D' ได้

Alright, the last one.

เอาล่ะอันสุดท้าย

‘M-M-X-I-I’.

'MMXI-ฉัน'

‘M’.

'เอ็ม'

‘One thousand’.

'หนึ่งพัน'.

‘M’.

'เอ็ม'

‘One thousand’.

'หนึ่งพัน'.

Two ‘M’s, ‘two thousand’.

'M' สองอัน 'สองพัน'

‘X’.

'เอ็กซ์'

‘Ten’.

'สิบ'.

‘I-I’ ‘Twelve’.

'ฉัน-ฉัน' 'สิบสอง'

So, this going to be ‘two thousand’.

นี่จะเท่ากับ 'สองพัน'

We know that.

เรารู้ว่า.

‘X-I-I’, that’s ‘twelve’.

'XI-I' นั่นคือ 'สิบสอง'

Oops.

อ๊ะ.

Put them together.

ใส่พวกเขาเข้าด้วยกัน

That is a year.

นั่นคือปี

‘Two thousand twelve’.

'สองพันสิบสอง'.

It is written ‘M-M-X-I-I’.

มันเขียนว่า 'MMXI-I'

Alright, so that’s roman numerals.

เอาล่ะ นั่นคือเลขโรมัน

Again, you only need to know, probably ‘one’ to ‘twelve’.

ขอย้ำอีกครั้ง คุณเพียงแค่ต้องรู้ อาจเป็น 'หนึ่ง' ถึง 'สิบสอง'

Those are the most common.

สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องธรรมดาที่สุด

Ahhh… probably, you’ll never have to worry about these roman numerals in your life.

อ่า... บางทีคุณอาจไม่ต้องกังวลกับเลขโรมันเหล่านี้ในชีวิตเลย

Ok, but this is just for fun, so you know.

โอเค แต่นี่เป็นเพียงเพื่อความสนุกสนานเท่านั้น ดังนั้นคุณก็รู้

Alright, that’s it.

เอาล่ะ แค่นั้นแหละ.

See you next time.

เจอกันคราวหน้า.

Hello, everyone.

สวัสดีทุกคน.

In this video, we are going to talk about how to express your phone number.

ในวิดีโอนี้ เราจะพูดถึงวิธีแสดงหมายเลขโทรศัพท์ของคุณ

Alright…

เอาล่ะ…

So, here’s the question.

นี่คือคำถาม

“What’s your phone number?”

"เบอร์โทรศัพท์คุณคือเบอร์อะไร?"

“What’s your phone number?”

"เบอร์โทรศัพท์คุณคือเบอร์อะไร?"

Very important question.

คำถามที่สำคัญมาก

And the first number I wrote here is very big.

และเลขตัวแรกที่ผมเขียนตรงนี้ ใหญ่มาก.

Ok…

โอเค…

It has many parts.

มันมีหลายส่วน

So, let’s look at the first part.

มาดูส่วนแรกกันดีกว่า

The first part here is called your ‘country code’.

ส่วนแรกที่นี่เรียกว่า 'รหัสประเทศ' ของคุณ

Ok…

โอเค...

So, the country code of Korea is ‘eighty-two’.

รหัสประเทศของเกาหลีคือ 'แปดสิบสอง'

So if someone is calling from another country, they have to put your country code ‘eighty-two’.

ดังนั้นหากมีใครโทรจากประเทศอื่น พวกเขาจะต้องใส่รหัสประเทศของคุณ 'แปดสิบสอง'

Ahhh… in Canada and the U.S.A., the country code is ‘one’.

อ่า… ในแคนาดาและสหรัฐอเมริกา รหัสประเทศคือ 'หนึ่ง'

The next is the ‘area code’.

ถัดไปคือ 'รหัสพื้นที่'

Now, in Korea I don’t think there’s an area code ‘fifty-seven’.

ตอนนี้ในเกาหลี ฉันไม่คิดว่าจะมีรหัสพื้นที่ 'ห้าสิบเจ็ด'

But, there….Seoul has an area code of ‘zero two’.

แต่นั่นล่ะ….โซลมีรหัสพื้นที่ 'ศูนย์สอง'

And I think Busan… the area code of Busan is ‘five one’.

และฉันคิดว่าปูซาน… รหัสพื้นที่ของปูซานคือ 'ห้าหนึ่ง'

So if your calling to a specific city, you should put the area code.

ดังนั้นหากคุณโทรไปยังเมืองใดเมืองหนึ่ง คุณควรใส่รหัสพื้นที่

Alright…

เอาล่ะ…

And then, the number.

และแล้วก็หมายเลข

So to express numbers, you just say the number.

ถ้าจะแสดงตัวเลข คุณก็แค่พูดตัวเลข

So this is, “eight-two, five-seven, two-five-three, six-one-two-one”.

ดังนั้นนี่คือ "แปด-สอง ห้า-เจ็ด สอง-ห้า-สาม หก-หนึ่ง-สอง-หนึ่ง"

Ok, very express a number.

โอเค แสดงตัวเลขออกมาเลย

Let’s look at a mobile phone number.

มาดูเบอร์มือถือกัน

This is “zero-one-seven”.

นี่คือ "ศูนย์หนึ่งเจ็ด"

I don’t want you to call real phone numbers.

ฉันไม่อยากให้คุณโทรไปเบอร์จริง

So this is just example phone numbers.

นี่เป็นเพียงหมายเลขโทรศัพท์ตัวอย่าง

So we would express, “zero-one-seven”.

ดังนั้นเราจะเขียนว่า "ศูนย์-หนึ่ง-เจ็ด"

“Zero-one-seven.”

“ศูนย์-หนึ่ง-เจ็ด”

Now if you remember, “zero”, we can also express as “oh”.

ตอนนี้ถ้าคุณจำได้ว่า "ศูนย์" เราก็สามารถแสดงเป็น "โอ้" ได้เช่นกัน

So, “zero-one-seven.”

ดังนั้น "ศูนย์หนึ่งเจ็ด"

Or…

หรือ…

“Oh-one-seven.”

“โอ้วันเซเว่น”

Both are ok.

ทั้งสองก็โอเค

And again, you have to be very careful with “oh” because “oh” sounds like five

และขอย้ำอีกครั้งว่าคุณต้องระวังอย่างมากกับคำว่า "โอ้" เพราะ "โอ้" ฟังดูเหมือนห้า

in Korean.

ในภาษาเกาหลี

Alright, so, if someone says “oh”, don’t write down ‘five’; write down ‘zero’.

เอาล่ะ ถ้ามีคนพูดว่า "โอ้" อย่าเขียนคำว่า 'ห้า'; เขียนลงไปว่า 'ศูนย์'

Ok, so, “Zero-one-seven, three-four-four-two, four-six-six-six.”

โอเค งั้น “ศูนย์-หนึ่ง-เจ็ด, สาม-สี่-สี่-สอง, สี่-หก-หก-หก”

Ok, that’s the phone number.

โอเค นั่นคือหมายเลขโทรศัพท์

“Zero-one-seven, three-four-four-two, four-six-six-six.”

“ศูนย์-หนึ่ง-เจ็ด สาม-สี่-สี่-สอง สี่-หก-หก-หก”

Ok, now there’s and easier way that a native speaker would express this number.

โอเค ตอนนี้มีวิธีที่ง่ายกว่าที่เจ้าของภาษาจะแสดงตัวเลขนี้

If you look here.

ถ้าคุณดูที่นี่.

There are two ‘fours’.

มีสอง 'สี่'

Ok…

โอเค…

So a native speaker…ahh… well they might say, “three-four-four-two”.

ดังนั้นเจ้าของภาษา…อา… พวกเขาอาจจะพูดว่า “สาม-สี่-สี่-สอง”

That’s fine.

ไม่เป็นไร.

But another way…

แต่อีกวิธีหนึ่ง…

“Three…” and we would say, “double four”.

“สาม…” แล้วเราจะพูดว่า “สี่คู่”

Cause there’s two ‘fours’.

เพราะมีสอง 'สี่'

That’s double.

นั่นเป็นสองเท่า

So “three- double four-two.”

ดังนั้น "สาม- สองเท่า สี่-สอง"

Ok, so that’s another way to express that number.

โอเค นั่นคือวิธีแสดงเลขนั้นอีกวิธีหนึ่ง

And if you look over here.

และถ้าคุณดูตรงนี้

Ahh…”four-six-six-six.”

อา...” สี่ หก หก หก

That’s fine to express the number that way.

ไม่เป็นไรที่จะแสดงตัวเลขแบบนั้น

But if you see three ‘sixes’, that’s triple, so you could say, “four- triple

แต่ถ้าคุณเห็น 'หก' สามอัน นั่นคือสามเท่า ดังนั้นคุณจึงสามารถพูดว่า "สี่- สามหก

six”.

" ได้

Ok, so, “What’s your phone number?”

โอเค “หมายเลขโทรศัพท์ของคุณคืออะไร”

“Zero-one-seven, three- double four, two-four- triple six”.

“ศูนย์-หนึ่ง-เจ็ด, สาม-สี่สองเท่า, สอง-สี่-สามหก”

“Zero-one-seven, three- double four, two-four- triple six”.

“ศูนย์-หนึ่ง-เจ็ด, สาม-สี่สองเท่า, สอง-สี่-สามหก”

Ok, that’s another way to express that number.

โอเค นั่นคือวิธีแสดงเลขนั้นอีกวิธีหนึ่ง

Let’s move on to the last one.

เรามาต่อกันที่อันสุดท้ายกันดีกว่า

The last one is a nightmare…because it has ‘five’ and ‘oh’.

สุดท้ายคือฝันร้าย...เพราะมี 'ห้า' และ 'โอ้'

Many ‘fives’ and ‘oh’ to get confused.

'ห้า' และ 'โอ้' มากมายที่ทำให้สับสน

Don’t get confused.

อย่าสับสน.

So, this number…

ดังนั้นตัวเลขนี้…

“Oh-one-seven, five-oh-five-oh, oh-five-five-oh.”

“โอ้ หนึ่งเจ็ด ห้าโอ้ห้าโอ้ โอ้ห้าห้าห้าโอ้”

Ok…

โอเค…

“Oh-one-seven, five-oh-five-oh, oh-five-five-oh.”

“โอ้ หนึ่งเจ็ด ห้าโอ้ห้าโอ้ โอ้ห้าห้าห้าโอ้”

Alright, so if you don’t want to be confused, you could say, “zero-one-seven, five-zero-five-zero,

เอาล่ะ ถ้าคุณไม่อยากสับสน คุณสามารถพูดว่า "ศูนย์-หนึ่ง-เจ็ด ห้า-ศูนย์-ห้า-ศูนย์ ศูนย์

zero-five-five-zero.”

-ห้า-ห้า-ศูนย์"

So, again, you can say, “oh”, or “zero”.

ดังนั้น คุณสามารถพูดอีกครั้งว่า "โอ้" หรือ "ศูนย์"

Alright, so that’s how to express a phone number.

เอาล่ะ นั่นคือวิธีแสดงหมายเลขโทรศัพท์

Let’s do a little test.

มาทำแบบทดสอบกันหน่อย

A little listening test right now.

ทดสอบการฟังเล็กน้อยตอนนี้

I want you to listen to some phone numbers.

ฉันอยากให้คุณฟังหมายเลขโทรศัพท์บ้าง

Ok, so there are four numbers here I’m going to ask you.

โอเค มีตัวเลขสี่ตัวตรงนี้ ฉันจะถามคุณ

The first one.

อันแรก.

Listen carefully.

ตั้งใจฟัง.

“Zero-one-seven, five-six-three-four, seven-four-five-four.”

“ศูนย์-หนึ่ง-เจ็ด ห้า-หก-สาม-สี่ เจ็ด-สี่-ห้า-สี่”

“Zero-one-seven, five-six-three-four, seven-four-five-four.”

“ศูนย์-หนึ่ง-เจ็ด ห้า-หก-สาม-สี่ เจ็ด-สี่-ห้า-สี่”

Ok, should look like this.

โอเค ควรจะเป็นแบบนี้

Number two.

หมายเลขสอง

“Zero-one seven, one-six-five-seven, four-five-six-five.”

“ศูนย์หนึ่งเจ็ด หนึ่งหกห้าเจ็ด สี่ห้าหกห้า”

“Zero-one seven, one-six-five-seven, four-five-six-five.”

“ศูนย์หนึ่งเจ็ด หนึ่งหกห้าเจ็ด สี่ห้าหกห้า”

Ok, it should look like this.

โอเค มันควรจะเป็นแบบนี้

Number three.

หมายเลขสาม.

“Zero-one seven, five-oh-oh-five, oh-oh-five-oh.”

“ศูนย์หนึ่งเจ็ด ห้าโอ้ห้าโอ้ห้าโอ้”

“Zero-one seven, five-oh-oh-five, oh-oh-five-oh.”

“ศูนย์หนึ่งเจ็ด ห้าโอ้ห้าโอ้ห้าโอ้”

Ok, should look like this.

โอเค ควรจะเป็นแบบนี้

And the last number.

และหมายเลขสุดท้าย

“Zero-one seven, double two- double three, triple five- one.”

“ศูนย์-หนึ่งเจ็ด สองเท่าสอง-สามสองเท่า สามห้า-หนึ่ง”

“Zero-one seven, double two- double three, triple five- one.”

“ศูนย์-หนึ่งเจ็ด สองเท่าสอง-สามสองเท่า สามห้า-หนึ่ง”

Ok, that one was difficult.

โอเค อันนั้นมันยาก

It should look like this.

มันควรจะเป็นแบบนี้

Ok, so that’s how you express phone numbers.

โอเค นั่นคือวิธีแสดงหมายเลขโทรศัพท์

ok, again, if you want to know someone’s phone number, yyou just ask the question,

ตกลง อีกครั้ง หากคุณต้องการทราบหมายเลขโทรศัพท์ของใครบางคน คุณก็แค่ถามคำถามว่า

“What’s your phone number?”.

“หมายเลขโทรศัพท์ของคุณคืออะไร”

And if someone asks you for your phone number, you just answer, “It’s…”.

และถ้ามีคนขอหมายเลขโทรศัพท์ของคุณ คุณก็แค่ตอบว่า “มันคือ…”

And then you say the numbers.

แล้วคุณก็พูดตัวเลข

Alright…

เอาล่ะ…

So, that’s it for phone numbers.

แค่นั้นแหละสำหรับหมายเลขโทรศัพท์

Ahh…before I go, I would like to tell you my phone number, so you can call me anytime

อ่า...ก่อนที่ฉันจะไป ฉันอยากจะบอกหมายเลขโทรศัพท์ของฉันให้คุณฟัง เพื่อที่คุณจะได้โทรหาฉันได้ตลอดเวลาทั้ง

of the day, or night to ask me English questions.

กลางวันและกลางคืนเพื่อถามคำถามภาษาอังกฤษกับฉัน

So, “my phone number is zero-one-zero, four-seven”.

ดังนั้น “หมายเลขโทรศัพท์ของฉันคือศูนย์-หนึ่ง-ศูนย์ สี่-เจ็ด”

Hello, everyone.

สวัสดีทุกคน.

In this video, I’m going to talk about numbers.

ในวิดีโอนี้ ผมจะพูดถึงตัวเลข

Ahh…more specifically, things like apartment numbers, bus numbers and flight numbers.

อ่า...โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สิ่งต่างๆ เช่น หมายเลขอพาร์ตเมนต์ หมายเลขรถบัส และหมายเลขเที่ยวบิน

Ok, we express these numbers differently in English.

โอเค เราแสดงตัวเลขเหล่านี้แตกต่างออกไปในภาษาอังกฤษ

Let’s take a look.

มาดูกันดีกว่า

So, the first is apartment.

อย่างแรกคืออพาร์ตเมนต์

Your apartment number.

หมายเลขอพาร์ตเมนต์ของคุณ

So this could be your apartment number or house number or villa number.

นี่อาจเป็นเลขที่อพาร์ทเมนต์หรือเลขที่บ้านหรือเลขที่วิลล่าของคุณ

Bus number.

หมายเลขรถโดยสาร.

Taxi number.

หมายเลขแท็กซี่.

Subway number.

หมายเลขรถไฟใต้ดิน.

Flight number.

เที่ยวบินหมายเลข.

Ok, so, these kinds of things, we express the numbers differently.

โอเค เรื่องแบบนี้ เราแสดงตัวเลขต่างกัน

Let’s take a look.

มาดูกันดีกว่า

The first one.

อันแรก.

Ok, we…it’s just two numbers.

โอเค เรา... มันเป็นแค่ตัวเลขสองตัว

We always want to look at the last two numbers.

เรามักจะต้องการดูตัวเลขสองตัวสุดท้าย

So we would say, “apartment number twelve.”

ดังนั้นเราจะพูดว่า "อพาร์ตเมนต์หมายเลข 12"

That one is easy.

อันนั้นเป็นเรื่องง่าย

“Apartment number twelve.”

“อพาร์ทเมนต์หมายเลข 12”

Let’s move on to the next one.

เรามาต่อกันที่เรื่องถัดไปกันดีกว่า

Alright, so we want to look at the last two numbers.

เอาล่ะ เราต้องการดูตัวเลขสองตัวสุดท้าย

The last two numbers is “twenty-one”.

ตัวเลขสองตัวสุดท้ายคือ "ยี่สิบเอ็ด"

Ok…

ตกลง…

So, we would express this as “one twenty-one.”

ดังนั้น เราจะแสดงสิ่งนี้ว่า "หนึ่งยี่สิบเอ็ด"

Alright, so this could be “apartment number one twenty-one.”

เอาล่ะ นี่อาจเป็น "อพาร์ทเมนท์หมายเลขหนึ่งยี่สิบเอ็ด"

It could be “bus number one twenty-one.”

อาจเป็น "รถบัสหมายเลขหนึ่งยี่สิบเอ็ด"

It could be “flight number one twenty-one.”

อาจเป็น "เที่ยวบินหมายเลขหนึ่งยี่สิบเอ็ด"

Now, it’s also possible to say, “one-two-one.”

ตอนนี้ก็เป็นไปได้ที่จะพูดว่า “หนึ่ง-สอง-หนึ่ง”

Ok, “bus number one-two-one.”

โอเค “รถเมล์หมายเลขหนึ่ง-สอง-หนึ่ง”

That’s ok.

ไม่เป็นไร.

But you should learn just to say, “one twenty-one.”

แต่คุณควรเรียนรู้ที่จะพูดว่า "หนึ่งยี่สิบเอ็ด"

Ok, that’s very fast and more common.

โอเค นั่นเป็นวิธีที่รวดเร็วและแพร่หลายมากขึ้น

The next one.

อันถัดไป

Ok, let’s look at the last two numbers.

เอาล่ะ เรามาดูตัวเลขสองตัวสุดท้ายกันดีกว่า

“Twelve.”

“สิบสอง”

“Twelve.”

“สิบสอง”

So, we would express “apartment number twelve-twelve.”

ดังนั้น เราจะเขียนว่า "อพาร์ตเมนต์หมายเลข 12-12"

“Bus number twelve-twelve.”

“รถบัสหมายเลขสิบสอง-สิบสอง”

You could also say, “Number one-two-one-two”, but “twelve-twelve” is more common.

คุณยังสามารถพูดว่า “หมายเลขหนึ่ง-สอง-หนึ่ง-สอง” แต่ “สิบสอง-สิบสอง” เป็นเรื่องปกติมากกว่า

The next number.

หมายเลขถัดไป

Ok, the last two are ‘zero-zero’.

โอเค สองอันสุดท้ายคือ 'ศูนย์-ศูนย์'

Ok, so we can’t say, “zero”.

โอเค เราไม่สามารถพูดว่า "ศูนย์" ได้

We’re going to just say it all….we’re going to say this as…ahh…for example “Bus

เราจะพูดทั้งหมด….เราจะพูดแบบนี้…เอ่อ…เช่น “รถเมล์

number twelve hundred.”

หมายเลขสิบสองร้อย”

Ok, “Bus number twelve hundred.”

โอเค “รถเมล์หมายเลขสิบสองร้อย”

The next one.

อันถัดไป

The last two numbers ‘fifty-six”.

ตัวเลขสองตัวสุดท้าย 'ห้าสิบหก'

So, let’s say, “Flight number four fifty-six.”

สมมติว่า "เที่ยวบินหมายเลขสี่ห้าสิบหก"

“Flight number four fifty-six.”

“เที่ยวบินที่สี่ห้าสิบหก”

Again, you could also say, “Flight number four-five-six.”

คุณยังสามารถพูดอีกครั้งว่า “เที่ยวบินหมายเลข 4-5-6”

That’s ok.

ไม่เป็นไร.

The next one.

อันถัดไป

The last two ‘sixty-seven”.

สองอันสุดท้าย 'หกสิบเจ็ด'

So, let’s say, “Bus number forty-five sixty-seven.”

สมมุติว่า “รถเมล์หมายเลขสี่สิบห้าหกสิบเจ็ด”

“Bus number forty-five sixty-seven.”

“รถเมล์สายสี่สิบห้าหกสิบเจ็ด”

Or…

หรือ...

You could also say, “four-five-six-seven.”

คุณยังสามารถพูดว่า “สี่-ห้า-หก-เจ็ด”

The next.

ต่อไป.

The last two numbers are ‘zero-seven’.

ตัวเลขสองตัวสุดท้ายคือ 'ศูนย์-เจ็ด'

So, we could also say instead of ‘zero, more commonly, we’re going to say, “oh”.

ดังนั้น เราอาจพูดว่า แทนที่จะใช้ '0 โดยทั่วไปเราจะพูดว่า "โอ้"

“Oh-seven.”

“เอ่อ เจ็ด”

So if I said, “Apartment number forty-oh-seven.”

ดังนั้นถ้าฉันพูดว่า "อพาร์ทเมนต์หมายเลขสี่สิบเจ็ด"

“Forty-oh-seven.”

“สี่สิบเจ็ด”

Ok, and the last number.

โอเค และหมายเลขสุดท้าย

Ahhh…let’s say, “Bus number…”, ‘fifty-two’.

อ่า…สมมุติว่า “หมายเลขรถบัส…” 'ห้าสิบสอง'

“Bus number sixteen fifty-two.”

“รถโดยสารหมายเลขสิบหกห้าสิบสอง”

Ok…

โอเค…

Takes a lot of practice to learn how to…ahhh…express these numbers.

ฝึกฝนเยอะๆ เพื่อเรียนรู้วิธี…เอ่อ…แสดงตัวเลขเหล่านี้

Let’s take a little…a little quick test right now and see how you can do.

มาลองดูสักหน่อย…ทดสอบสั้นๆ กันสักหน่อยแล้วดูว่าคุณจะทำอย่างไร

Alright, there’s only four questions here.

เอาล่ะ มีคำถามเพียงสี่ข้อที่นี่

Number one.

ที่หนึ่ง.

“I live in apartment six thirty-two.”

“ฉันอาศัยอยู่ที่อพาร์ทเมนต์ หกสิบสอง”

“I live in apartment six thirty-two.”

“ฉันอาศัยอยู่ที่อพาร์ทเมนต์ หกสิบสอง”

Number two.

หมายเลขสอง

“We need to take bus number thirty-three.”

“เราต้องขึ้นรถบัสหมายเลขสามสิบสาม”

“We need to take bus number thirty-three.”

“เราต้องขึ้นรถบัสหมายเลขสามสิบสาม”

Number three.

หมายเลขสาม.

“My flight number is seventeen-oh-nine.”

“หมายเลขเที่ยวบินของฉันคือสิบเจ็ดเก้าโมงเช้า”

“My flight number is seventeen-oh-nine.”

“หมายเลขเที่ยวบินของฉันคือสิบเจ็ดเก้าโมงเช้า”

And number four.

และหมายเลขสี่

The last one.

สุดท้าย.

“Let’s meet at the subway station number four sixty-five.”

“เจอกันที่สถานีรถไฟใต้ดินหมายเลขสี่หกสิบห้า”

“Let’s meet at the subway station number four sixty-five.”

“เจอกันที่สถานีรถไฟใต้ดินหมายเลขสี่หกสิบห้า”

Ok, how I hope you did well on the small little test.

โอเค ฉันหวังว่าคุณจะทำได้ดีในการทดสอบเล็กๆ น้อยๆ

Ahhh…again, it takes a lot of practice to be familiar saying these kind of numbers.

อ่า…ขอย้ำอีกครั้งว่าต้องฝึกฝนมากจึงจะคุ้นเคยกับการพูดตัวเลขประเภทนี้

Alright…

เอาล่ะ…

There’s so many different ways to say these numbers.

มีหลายวิธีในการพูดตัวเลขเหล่านี้

So, I hope you learned something in this video.

ฉันหวังว่าคุณจะได้เรียนรู้บางอย่างจากวิดีโอนี้

Anyway, I will see you next video.

ยังไงซะ เจอกันใหม่คลิปหน้าครับ

Hello, everyone.

สวัสดีทุกคน.

In this video, I’m going to talk about how to express ratios in English.

ในวิดีโอนี้ ผมจะพูดถึงวิธีแสดงอัตราส่วนเป็นภาษาอังกฤษ

It’s quite easy.

มันค่อนข้างง่าย

Let’s take a look.

มาดูกันดีกว่า

I have two examples here.

ฉันมีสองตัวอย่างที่นี่

The first example is about my party.

ตัวอย่างแรกเกี่ยวกับงานปาร์ตี้ของฉัน

I had a party.

ฉันมีงานปาร์ตี้

Ahhh…these are my guests.

อ่า…นี่คือแขกของฉัน

One hundred guests.

แขกหนึ่งร้อยคน

Seventy five of my guests were men.

แขกของฉันเจ็ดสิบห้าคนเป็นผู้ชาย

Twenty-five of my guests were women.

แขกของฉันยี่สิบห้าคนเป็นผู้หญิง

So what’s the ratio?

แล้วอัตราส่วนเป็นเท่าไร?

Well, here it is.

นี่มัน..

So, how would I express the ratio?

แล้วผมจะเขียนอัตราส่วนได้อย่างไร?

Well…ahhh…the simple way is just to say, “three to one”.

เอ่อ…เอ่อ…วิธีง่ายๆ คือพูดว่า “สามต่อหนึ่ง”

“Three to one.”

“สามต่อหนึ่ง”

The colon here, we always say, “to”.

เครื่องหมายจุดคู่ตรงนี้เรามักจะพูดว่า “to”

“Three to one.”

“สามต่อหนึ่ง”

But let’s make a complete and full sentence.

แต่มาสร้างประโยคที่สมบูรณ์และครบถ้วนกันดีกว่า

So I would say, “The ratio of men to women

ดังนั้นฉันจะพูดว่า “อัตราส่วนของผู้ชายต่อผู้หญิง

at my party was three to one.”

ในงานปาร์ตี้ของฉันคือสามต่อหนึ่ง”

Alright, let’s move on to the next example talking about buttons.

เอาล่ะ มาดูตัวอย่างถัดไปที่พูดถึงปุ่มกัน

I got three red buttons.

ฉันมีปุ่มสีแดงสามปุ่ม

Two blue buttons.

ปุ่มสีน้ำเงินสองปุ่ม

Six black buttons.

ปุ่มสีดำหกปุ่ม

Ok, what’s the ratio of buttons?

โอเค อัตราส่วนของปุ่มเป็นเท่าไหร่?

Ok, we’re going to use three numbers.

โอเค เราจะใช้ตัวเลขสามตัว

And simply, you would say, “three to two to six.”

และพูดง่ายๆ ก็คือ คุณจะพูดว่า “สามถึงสองถึงหก”

That’s the ratio of buttons.

นั่นคืออัตราส่วนของปุ่ม

“Three to two to six.”

“สามถึงสองถึงหก”

Ok, easy.

โอเค ง่ายๆ

Let’s take a look at a few more examples.

เรามาดูตัวอย่างเพิ่มเติมกัน

Alright, let’s look at the first ratio example.

เอาล่ะ เรามาดูตัวอย่างอัตราส่วนแรกกัน

“The ratio of boys to girls in China is a hundred and ten to one hundred.”

“อัตราส่วนของเด็กผู้ชายต่อเด็กผู้หญิงในประเทศจีนคือหนึ่งร้อยสิบต่อหนึ่งร้อย”

“The ratio of boys to girls in China is a hundred and ten to one hundred.”

“อัตราส่วนของเด็กผู้ชายต่อเด็กผู้หญิงในประเทศจีนคือหนึ่งร้อยสิบต่อหนึ่งร้อย”

The next example.

ตัวอย่างถัดไป

“There are two apples and three oranges.

“มีแอปเปิ้ลสองลูกและส้มสามลูก

The ratio is two to three.”

อัตราส่วนคือสองต่อสาม”

“There are two apples and three oranges.

“มีแอปเปิ้ลสองลูกและส้มสามลูก

The ratio is two to three.”

อัตราส่วนคือสองต่อสาม”

And the last example.

และตัวอย่างสุดท้าย

“The ratio of children, teenagers and adults is seven to three to one.”

“อัตราส่วนของเด็ก วัยรุ่น และผู้ใหญ่อยู่ที่ 7 ต่อ 3 ต่อ 1 คน”

“The ratio of children, teenagers and adults is seven to three to one.”

“อัตราส่วนของเด็ก วัยรุ่น และผู้ใหญ่อยู่ที่ 7 ต่อ 3 ต่อ 1 คน”

Ok, so I hope you have a better understanding of how to express ratios in English.

โอเค ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจวิธีแสดงอัตราส่วนเป็นภาษาอังกฤษได้ดีขึ้น

Uhhh… before we end this video, I just want to talk about expressing scores.

เอ่อ…ก่อนที่เราจะจบวิดีโอนี้ ผมแค่อยากจะพูดถึงการแสดงคะแนนก่อน

Ok…in a game.

โอเค…ในเกม

So here is a soccer game between Korea and Japan.

นี่คือเกมฟุตบอลระหว่างเกาหลีและญี่ปุ่น

And Korea wins.

และเกาหลีก็ชนะ

They have two goals and Japan only has one goal.

พวกเขามีสองเป้าหมายและญี่ปุ่นมีเพียงเป้าหมายเดียวเท่านั้น

So, “What’s the score?”

“แล้วคะแนนล่ะ?”

You would just say the same.

คุณก็จะพูดเหมือนเดิม

“Two to one.”

“สองต่อหนึ่ง”

“Two to one.”

“สองต่อหนึ่ง”

Alright…

เอาล่ะ…

That’s easy.

ง่ายมาก

So that’s how you would express a score.

นั่นคือวิธีที่คุณจะแสดงคะแนน

Alright, so that’s it for our ratios and see you next video.

เอาล่ะ แค่นั้นแหละสำหรับอัตราส่วนของเรา แล้วเจอกันในวิดีโอหน้า

Hello, again.

สวัสดีอีกครั้ง.

In this video, we’re going to learn how to express decimal numbers in English.

ในวิดีโอนี้ เราจะเรียนรู้วิธีแสดงเลขทศนิยมในภาษาอังกฤษ

And..

และ..

I’ll tell you it’s quite easy.

บอกเลยว่ามันง่ายมาก

let’s look.

มาดูกัน

Now here is the decimal point.

ทีนี้นี่คือจุดทศนิยม

Don’t call it “period”.

อย่าเรียกว่า “ช่วง”

Don’t call it “dot”.

อย่าเรียกมันว่า "จุด"

It’s a “point”.

มันคือ "จุด"

It’s called the ‘decimal point’.

เรียกว่า 'จุดทศนิยม'

So we would express this number as “one point one”.

ดังนั้นเราจึงแสดงตัวเลขนี้เป็น "หนึ่งจุดหนึ่ง"

Easy.

ง่าย.

The next number.

หมายเลขถัดไป

Ok, we could actually express this number two ways.

โอเค เราสามารถเขียนเลขนี้ได้สองวิธี

“One point twelve.”

“หนึ่งจุดสิบสอง”

“One point twelve.”

“หนึ่งจุดสิบสอง”

Or…

หรือ...

“One point one two.”

“หนึ่งจุดหนึ่งสอง”

Ok…

โอเค…

The next number.

ตัวเลขถัดไป

“Four hundred point one.”

“สี่ร้อยจุดหนึ่ง”

Easy.

ง่าย.

The next number.

หมายเลขถัดไป

Starts with a ‘zero’.

เริ่มต้นด้วย 'ศูนย์'

Again, there’s two ways to express this.

อีกครั้ง มีสองวิธีในการแสดงสิ่งนี้

You could say, “Zero point zero two.”

คุณสามารถพูดว่า "ศูนย์จุดศูนย์สอง"

Or another common way….because it starts with a zero, we just start with the point.

หรือวิธีทั่วไปอีกวิธีหนึ่ง….เพราะมันเริ่มต้นด้วยศูนย์ เราจึงต้องเริ่มจากจุดเท่านั้น

So some people say, “Point zero two.”

บางคนก็พูดว่า "จุดศูนย์สอง"

Ok…

ตกลง…

Now remember, “zero” can also be called “oh”.

ตอนนี้จำไว้ว่า "ศูนย์" สามารถเรียกว่า "โอ้" ได้

So you could say, “Point oh two.”

ดังนั้นคุณสามารถพูดว่า “จุดโอ้สอง”

The next number here.

ตัวเลขถัดไปที่นี่

Ok, we have more numbers.

โอเค เรามีตัวเลขมากกว่านี้

So, “Six point zero three three.”

ดังนั้น “หกจุดศูนย์สามสาม”

Or, “Six point oh three three.”

หรือ “หกจุดโอ้สามสาม”

Ok…

โอเค…

Ok, let’s move down to the last two numbers here.

โอเค ลองเลื่อนลงไปที่ตัวเลขสองตัวสุดท้ายตรงนี้

We have “ten point one” and “ten point nine”.

เรามี "สิบจุดหนึ่ง" และ "สิบจุดเก้า"

Now, “ten point one” is very close to ‘ten’.

ตอนนี้ "สิบจุดหนึ่ง" ใกล้เคียงกับ "สิบ" มาก

Ok…

โอเค…

So, if we change “ten point one”…just change it to only ‘ten’, that’s called

ดังนั้น ถ้าเราเปลี่ยน “สิบจุดหนึ่ง”…ก็แค่เปลี่ยนเป็น 'สิบ' เท่านั้น นั่นเรียกว่า

’round down’.

'ปัดเศษลง'

Ok…

โอเค…

“Round down.”

“ปัดเศษลง”

So, the closer….’ten point one’ is very close to ‘ten’, so we take away the ‘point

ดังนั้น ยิ่งใกล้….'สิบจุดหนึ่ง' ก็จะใกล้กับ 'สิบ' มาก เราก็เลยนำ 'จุด

one’ and just have ‘ten’.

หนึ่ง' ออกไป และมีเพียง 'สิบ' เท่านั้น

“Round down.”

“ปัดเศษลง”

“Ten point nine” is close…very close to ‘eleven’, so we change ‘ten point

“สิบจุดเก้า” ใกล้…ใกล้กับ 'สิบเอ็ด' มาก ดังนั้นเราจึงเปลี่ยน 'สิบจุด

nine’ to ‘eleven’.

เก้า' เป็น 'สิบเอ็ด'

That situation is called “round up”.

สถานการณ์นั้นเรียกว่า "ปัดเศษ"

Ok, so changing “ten point nine” to ‘eleven’; round up.

โอเค เปลี่ยนจาก "สิบจุดเก้า" เป็น "สิบเอ็ด" ปัดเศษขึ้น

‘Ten point one’ to ‘ten’; round down.

'สิบจุดหนึ่ง' ถึง 'สิบ'; ปัดเศษลง

Alright…

เอาล่ะ…

So, I hope you understand how to use the decimal point.

ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจวิธีใช้จุดทศนิยม

And I hope you understand ’round up’ and ’round down’.

และฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจคำว่า 'ปัดขึ้น' และ 'ปัดลง'

Let’s take a look at a few examples.

ลองมาดูตัวอย่างบางส่วน

Alright, the first example.

เอาล่ะ ตัวอย่างแรก

“There are two point two grams of fat in this food.”

“อาหารนี้มีไขมันสองถึงสองกรัม”

“There are two point two grams of fat in this food.”

“อาหารนี้มีไขมันสองถึงสองกรัม”

The next example.

ตัวอย่างถัดไป

“I got ninety-nine point nine out of one hundred points on the test.”

“ฉันได้เก้าสิบเก้าจุดเก้าจากหนึ่งร้อยคะแนนในการทดสอบ”

“I got ninety-nine point nine out of one hundred points on the test.”

“ฉันได้เก้าสิบเก้าจุดเก้าจากหนึ่งร้อยคะแนนในการทดสอบ”

And the last example.

และตัวอย่างสุดท้าย

“My brother is one hundred and fifty point five centimeters tall.

“พี่ชายของฉันสูงหนึ่งร้อยห้าสิบห้าเซนติเมตร

“My brother is one hundred and fifty point five centimeters tall.

“พี่ชายของฉันสูงหนึ่งร้อยห้าสิบห้าเซนติเมตร

Alright, I hope you have a better understanding of how to use a decimal point.

เอาล่ะ ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจวิธีใช้จุดทศนิยมดีขึ้น

Before we go, I’m going to talk about the other ‘points’ that we might see in English.

ก่อนไปผมจะพูดถึง 'ประเด็น' อื่นๆ ที่เราอาจเห็นเป็นภาษาอังกฤษก่อน

Now up here, …ahh…we have a point here, but we don’t say “point”.

ตอนนี้บนนี้ …เอ่อ…เรามีประเด็นอยู่ตรงนี้ แต่เราไม่ได้พูดว่า “จุด”

Ok…

โอเค…

Here, it’s going to be “dot”.

ที่นี่มันจะเป็น "จุด"

Ok, we use ‘dot’ for the internet.

โอเค เราใช้ 'dot' สำหรับอินเทอร์เน็ต

Ok…

ตกลง…

So, if your using e-mail it’s “dot com”.

ดังนั้น หากคุณใช้อีเมล มันคือ "ดอทคอม"

Or…”W-w-w dot gogoteacher dot com.”

หรือ…”Www dot gogoteacher dot com”

Ok, so on the internet, we always say “dot”.

โอเค ดังนั้นบนอินเทอร์เน็ต เราจะพูดว่า "จุด" เสมอ

So, “robin at gogoteacher dot com.”

ดังนั้น “โรบินที่ gogoteacher ดอทคอม”

Now here is a sentence and we have another point.

นี่คือประโยคหนึ่ง และเรามีอีกประเด็นหนึ่ง

Ok…

โอเค…

In the sentence, this is called a “period”.

ในประโยคนี้เรียกว่า “มหัพภาค”

Ok…

ตกลง…

This is a ‘dot’.

นี่คือ 'จุด'

This is a ‘period’.

นี่คือ 'ช่วงเวลา'

Ok, so we call that a “period”.

โอเค เราจึงเรียกสิ่งนั้นว่า "ช่วงเวลา"

And looking at money…

และการดูเงิน...

Ok, we’re going to study money in another video.

โอเค เราจะศึกษาเรื่องเงินในวิดีโออื่นกัน

But quickly, if we were reading this money, we wouldn’t say “dot” and we wouldn’t

แต่อย่างรวดเร็ว ถ้าเราอ่านเงินจำนวนนี้ เราจะไม่พูดว่า "จุด" และเราจะไม่

say “point”.

พูดว่า "จุด"

Actually, in money, we say, “One dollar ‘and’ twenty-one cents.”

จริงๆ แล้ว ในรูปของเงิน เราพูดว่า "หนึ่งดอลลาร์และ" ยี่สิบเอ็ดเซ็นต์"

So, in money, don’t say, “One point twenty-one dollars.”

ดังนั้นในเรื่องเงิน อย่าพูดว่า "หนึ่งจุดยี่สิบเอ็ดดอลลาร์"

Very strange.

ที่แปลกมาก.

This is “One dollar ‘and’ twenty-one cents.”

นี่คือ “หนึ่งดอลลาร์ 'และ' ยี่สิบเอ็ดเซ็นต์”

Alright and also, you know, in Korean you say jeom, but in English, this point is called

เอาล่ะ คุณรู้ไหมว่าในภาษาเกาหลีคุณพูดว่า jeom แต่ในภาษาอังกฤษ จุดนี้เรียกว่า

a “mole”.

"ตุ่น"

Ok…

ตกลง…

So you have, ‘dot’, ‘period’, ‘and’, ‘mole’.

คุณมี 'จุด', 'จุด', 'และ', 'โมล'

They all have different names.

พวกเขาทั้งหมดมีชื่อที่แตกต่างกัน

Ahh…be careful.

อ่า…ระวังด้วย

Don’t say the wrong name.

อย่าพูดชื่อผิดนะ..

Alright, I hope this video helps you.

เอาล่ะ ฉันหวังว่าวิดีโอนี้จะช่วยคุณได้

See you next time.

เจอกันคราวหน้า.

Ok, in this video, we are going to talk about how to express percentages in English.

โอเค ในวิดีโอนี้ เราจะพูดถึงวิธีแสดงเปอร์เซ็นต์ในภาษาอังกฤษ

And I’m going to tell you, it is very very easy.

และฉันจะบอกคุณว่ามันง่ายมาก

So, this is going to be a short video.

นี่จะเป็นวิดีโอสั้น ๆ

Let’s take a look.

มาดูกันดีกว่า

Ok, so here are some example numbers.

เอาล่ะ นี่คือตัวอย่างตัวเลขบางส่วน

And this is called the ‘percent’ sign.

และนี่เรียกว่าเครื่องหมาย 'เปอร์เซ็นต์'

Ok, so that’s called the ‘percent’ sign.

โอเค นั่นเรียกว่าเครื่องหมาย 'เปอร์เซ็นต์'

And we read the first number as “one percent”.

และเราอ่านตัวเลขแรกว่า "หนึ่งเปอร์เซ็นต์"

Ok, very easy.

โอเค ง่ายมาก

“One percent.”

“หนึ่งเปอร์เซ็นต์”

The next number.

หมายเลขถัดไป

“One hundred percent.”

“หนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์”

“One hundred percent.”

“หนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์”

Let’s put a decimal point there.

ลองใส่จุดทศนิยมตรงนั้น.

So, this is “one point one percent”.

ดังนั้นนี่คือ "หนึ่งจุดหนึ่งเปอร์เซ็นต์"

“One point one percent.”

“หนึ่งจุดหนึ่งเปอร์เซ็นต์”

The next number.

หมายเลขถัดไป

“One hundred and one percent.”

“หนึ่งร้อยหนึ่งเปอร์เซ็นต์”

Ok…

โอเค…

And the last example.

และตัวอย่างสุดท้าย

“Sixty percent of twelve is equal to seven point four four.”

“หกสิบเปอร์เซ็นต์ของสิบสองเท่ากับเจ็ดจุดสี่สี่”

“Sixty percent of twelve is equal…

“หกสิบเปอร์เซ็นต์ของสิบสองมีค่าเท่ากับ… เจ็ดจุดสี่สี่”

seven point four four.”

Alright, so that’s how you express ‘percent’.

เอาล่ะ นั่นคือวิธีที่คุณแสดง 'เปอร์เซ็นต์'

Let’s look at a few example sentences.

ลองดูประโยคตัวอย่างบางส่วน

Alright, the first example…

เอาล่ะ ตัวอย่างแรก…

“I got sixty-five percent on my test.”

“ฉันได้คะแนนสอบหกสิบห้าเปอร์เซ็นต์”

“I got sixty-five percent on my test.”

“ฉันได้คะแนนสอบหกสิบห้าเปอร์เซ็นต์”

The next example.

ตัวอย่างถัดไป

“I lost two percent of my body fat.”

“ฉันสูญเสียไขมันในร่างกายไปสองเปอร์เซ็นต์”

“I lost two percent of my body fat.”

“ฉันสูญเสียไขมันในร่างกายไปสองเปอร์เซ็นต์”

And the last example.

และตัวอย่างสุดท้าย

“I agree one hundred percent.”

“ฉันเห็นด้วยร้อยเปอร์เซ็นต์”

“I agree one hundred percent.”

“ฉันเห็นด้วยร้อยเปอร์เซ็นต์”

Ok, so you saw some example of how to use ‘percent’.

โอเค คุณได้เห็นตัวอย่างวิธีใช้ 'เปอร์เซ็นต์' แล้ว

I’m sure you’re already a master on how to use ‘percent’.

ฉันแน่ใจว่าคุณเชี่ยวชาญเรื่องการใช้ 'เปอร์เซ็นต์' อยู่แล้ว

It’s very easy.

มันง่ายมาก.

Ahh…until next video, ….see you.

อ่า…จนกว่าจะถึงวิดีโอหน้า ….เจอกัน

Hello, everyone.

สวัสดีทุกคน.

In this video, we are going to talk about expressing American money.

ในวิดีโอนี้ เราจะพูดถึงการแสดงเงินของอเมริกา

Ok…

ตกลง…

So if you travel to America, or other countries, uhh…you need to know how to express American

ดังนั้นหากคุณเดินทางไปอเมริกาหรือประเทศอื่น ๆ เอ่อ…คุณจำเป็นต้องรู้วิธีแสดง

money or dollars or cents.

เงินอเมริกัน ดอลลาร์ หรือเซนต์

Ok…

โอเค…

Now, let’s take a look at the kinds of money they have.

ทีนี้มาดูประเภทเงินที่พวกเขามีกันดีกว่า

They have, of course, coins and bills.

แน่นอนว่าพวกเขามีเหรียญและธนบัตร

Ahh…first, let’s talk about the coins.

อ่า…ก่อนอื่น มาพูดถึงเหรียญกันดีกว่า

Now, they have four coins.

ตอนนี้พวกเขามีสี่เหรียญ

Alright…

เอาล่ะ…

And this is how much the coins are worth.

และนี่คือมูลค่าของเหรียญ

So, let’s talk about how to express this in English, first.

เรามาพูดถึงวิธีการแสดงสิ่งนี้เป็นภาษาอังกฤษกันก่อน

So, how much is this?

แล้วนี่เท่าไหร่คะ?

And how much is this?

แล้วอันนี้เท่าไหร่คะ?

Well, this and this…they’re the same amount.

นี่กับนี่...มันเป็นจำนวนเท่ากัน

Ok, this is ‘one cent’…and this is also ‘one cent’.

โอเค นี่คือ 'หนึ่งเซ็นต์'...และนี่ก็ 'หนึ่งเซ็นต์' ด้วย

Ok…

โอเค…

That’s the smallest amount of American money.

นั่นคือเงินอเมริกันจำนวนน้อยที่สุด

‘One cent’.

'หนึ่งเซ็นต์'

Alright, so their ‘coin’, they have a ‘one cent’ coin.

เอาล่ะ 'เหรียญ' ของพวกเขา พวกเขามีเหรียญ 'หนึ่งเซ็นต์'

And the one cent coin is called a ‘penny’.

และเหรียญหนึ่งเซ็นต์เรียกว่า 'เพนนี'

Ok…

โอเค…

The one cent coin.. a ‘penny’.

เหรียญหนึ่งเซ็นต์.. 'เพนนี'

Let’s move on.

เดินหน้าต่อไป

This is ‘five cents’.

นี่คือ 'ห้าเซ็นต์'

Again, this and this…same amount of money.

อีกครั้งนี้และนี่…จำนวนเงินเท่ากัน

‘Five cents’.

'ห้าเซ็นต์'

‘Five cents’.

'ห้าเซ็นต์'

‘Five cents’.

'ห้าเซ็นต์'

They have a five cent coin.

พวกเขามีเหรียญห้าเซ็นต์

The five cent coin is called a ‘nickel’.

เหรียญห้าเซ็นต์เรียกว่า 'นิกเกิล'

A nickel.

นิกเกิล

Ok…

โอเค…

The next coin.

เหรียญต่อไป

This is ‘ten cents’.

นี่คือ 'สิบเซ็นต์'

Again, ‘ten cents’.

อีกครั้ง 'สิบเซ็นต์'

‘Ten cents’.

'สิบเซ็นต์'.

We can write it both ways.

เราสามารถเขียนมันได้ทั้งสองวิธี

They have a ten cent coin.

พวกเขามีเหรียญสิบเซ็นต์

It’s called a ‘dime’.

มันเรียกว่า 'เล็กน้อย'

A dime.

ค่าเล็กน้อย

Alright…

เอาล่ะ…

And the last coin is ‘twenty-five cents’.

และเหรียญสุดท้ายคือ 'ยี่สิบห้าเซ็นต์'

‘Twenty-five cents’.

'ยี่สิบห้าเซ็นต์'

‘Twenty-five cents’.

'ยี่สิบห้าเซ็นต์'

And they call the twenty-five cent coin a ‘quarter’.

และพวกเขาเรียกเหรียญยี่สิบห้าเซ็นต์ว่า 'ควอเตอร์'

A quarter.

หนึ่งในสี่.

Alright…

เอาล่ะ…

Now, to get to one dollar, you need one hundred cents.

ทีนี้ เพื่อจะได้หนึ่งดอลลาร์ คุณต้องมีหนึ่งร้อยเซ็นต์

Ok, one hundred cents makes one dollar.

โอเค หนึ่งร้อยเซ็นต์ได้หนึ่งดอลลาร์

So if you have four quarters, you have one dollar.

ดังนั้นถ้าคุณมีสี่ในสี่ คุณมีหนึ่งดอลลาร์

If you have ten dimes, that’s the same as a dollar.

หากคุณมีสิบสลึง ก็เท่ากับหนึ่งดอลลาร์

If you have twenty nickels, that’s the same as a dollar.

หากคุณมียี่สิบนิเกิล นั่นก็เท่ากับหนึ่งดอลลาร์

And how many…how many one cent pennies do you need?

และคุณต้องการเงินหนึ่งเซ็นต์กี่เพนนี?

How many pennies?

กี่เพนนี?

Well, you need one hundred pennies to make a dollar.

คุณต้องมีหนึ่งร้อยเพนนีเพื่อสร้างรายได้หนึ่งดอลลาร์

Ok…

ตกลง…

Let’s move on to the bills.

มาดูเรื่องบิลกันดีกว่า

Ok, so they use six main bills.

โอเค พวกเขาใช้บิลหลักหกใบ

Ok…

โอเค…

The one dollar bill.

บิลหนึ่งดอลลาร์

The five dollar bill.

ธนบัตรห้าดอลลาร์

The ten dollar bill.

ธนบัตรสิบดอลลาร์

The twenty dollar bill.

แบงค์ยี่สิบดอลลาร์

The fifty dollar bill.

ธนบัตรห้าสิบดอลลาร์ และแบงค์หนึ่งร้อยดอลลาร์

and the one hundred dollar bill.

Again, the bills, that’s the paper money.

อีกครั้ง ตั๋วเงิน นั่นคือเงินกระดาษ

They have six main ones.

พวกเขามีหกคนหลัก

Alright, so that is the coins, that is the bills.

เอาล่ะ นั่นคือเหรียญ นั่นคือธนบัตร

Let’s do some practice on how to express the money.

มาฝึกวิธีแสดงเงินกันดีกว่า

Ok, so to express American money let’s look at these numbers, first.

โอเค ถ้าจะแสดงเงินอเมริกัน มาดูตัวเลขเหล่านี้กันก่อน

Ok, we’ll start off easy.

โอเค เราจะเริ่มต้นง่ายๆ

Now, of course, this is “one dollar”.

แน่นอนว่านี่คือ "หนึ่งดอลลาร์"

“One dollar”.

“หนึ่งดอลลาร์”.

And we should use “dollar”.

และเราควรใช้ “ดอลลาร์”

“One dollar”.

“หนึ่งดอลลาร์”.

But let’s move on to ‘ten’.

แต่มาต่อที่ 'สิบ' กันดีกว่า

“Ten dollars”.

"สิบดอลลาร์".

“Ten dollars”.

"สิบดอลลาร์".

You can hear this ‘s’ now.

คุณสามารถได้ยินสิ่งนี้ 's' ได้แล้ว

Ok, you have to be very careful with the plural ‘s’.

โอเค คุณต้องระวังพหูพจน์ 's' ให้มาก

It’s very important.

มันเป็นสิ่งสำคัญมาก.

So, we have “one dollar.”

ดังนั้นเราจึงมี "หนึ่งดอลลาร์"

But, “two dollars.”

แต่ “สองเหรียญ”

“Three dollars.”

“สามดอลลาร์”

“Ten dollars.”

"สิบดอลลาร์."

Ok, make sure you have the ‘s’.

ตกลง ตรวจสอบให้แน่ใจว่าคุณมี 's'

It’s so important.

มันสำคัญมาก

Alright…

เอาล่ะ…

Never say “ten dollar.”

อย่าพูดว่า “สิบดอลลาร์”

Ok, that sounds very strange and stupid.

โอเค นั่นฟังดูแปลกและโง่มาก

Ok, it’s “ten dollars.”

โอเค มันคือ "สิบเหรียญ"

“Ten dollars.”

"สิบดอลลาร์."

make sure you have that ‘s’.

ตรวจสอบให้แน่ใจว่าคุณมี 's' นั้น

So, “Ten dollars.”

ดังนั้น “สิบดอลลาร์”

“One hundred dollars.”

“หนึ่งร้อยดอลลาร์”

“One thousand dollars.”

“หนึ่งพันดอลลาร์”

“Ten thousand dollars.”

“หนึ่งหมื่นดอลลาร์”

“One hundred thousand dollars.”

“หนึ่งแสนดอลลาร์”

“One million dollars.”

“หนึ่งล้านดอลลาร์”

So one more time.

ดังนั้นอีกครั้งหนึ่ง

“One dollar.”

“หนึ่งดอลลาร์”

“Ten dollars.”

"สิบดอลลาร์."

“One hundred dollars.”

“หนึ่งร้อยดอลลาร์”

“One thousand dollars.”

“หนึ่งพันดอลลาร์”

“Ten thousand dollars.”

“หนึ่งหมื่นดอลลาร์”

“One hundred thousand dollars.”

“หนึ่งแสนดอลลาร์”

“One million dollars.”

“หนึ่งล้านดอลลาร์”

Ok…

ตกลง…

Let’s move on to some more difficult use of American money.

มาดูการใช้เงินอเมริกันที่ยากขึ้นกันดีกว่า

Alright, so these examples are a little more difficult.

เอาล่ะ ตัวอย่างเหล่านี้ยากขึ้นอีกหน่อย

But it helps us understand how to express American money.

แต่มันช่วยให้เราเข้าใจวิธีแสดงเงินอเมริกัน

Alright, let’s look at the first number.

เอาล่ะ มาดูตัวเลขแรกกันดีกว่า

Of course, this is “six dollars”.

แน่นอนว่านี่คือ "หกดอลลาร์"

“Six dollars.”

“หกดอลลาร์”

And the second one is the same.

และอันที่สองก็เหมือนกัน

Ok…

ตกลง…

Don’t be confused by this.

อย่าสับสนกับสิ่งนี้

This is six dol…actually this means “six dollars…” and there’s no cents.

นี่คือหกดอล…จริงๆ แล้วนี่หมายถึง “หกดอลลาร์…” และไม่มีเซ็นต์

So, you could write ‘six dollars’ like this or you could write ‘six dollars’

คุณเขียน '6 ดอลลาร์' แบบนี้ หรือเขียน '6 ดอลลาร์'

like this.

แบบนี้ก็ได้.

It means the same.

มันหมายถึงเดียวกัน

Alright…

เอาล่ะ…

Let’s move on.

เรามาต่อกันดีกว่า

Now we have ‘cents’.

ตอนนี้เรามี 'เซนต์'

Now, it gets difficult.

ตอนนี้มันเริ่มยากแล้ว

Listen carefully.

ตั้งใจฟัง.

So, I’m going to read this number as “six dollars and thirty-one cents”.

ฉันจะอ่านตัวเลขนี้ว่า “หกดอลลาร์สามสิบเอ็ดเซ็นต์”

Ok…

โอเค…

Don’t say “point”.

อย่าพูดว่า "ประเด็น"

Don’t say “dot”.

อย่าพูดว่า "จุด"

We’re going to use “and”.

เราจะใช้ “และ”

“Six dollars and thirty-one cents.”

“หกดอลลาร์สามสิบเอ็ดเซ็นต์”

Alright…

เอาล่ะ…

Now, there’s another way to express this money.

ทีนี้ มีวิธีอื่นในการแสดงเงินนี้

A quicker way.

วิธีที่เร็วกว่า

So, as I said, “six dollars and thirty-one cents”.

อย่างที่ผมบอกไปแล้วว่า “หกดอลลาร์สามสิบเอ็ดเซ็นต์”

But the quicker way..uhh..an American might say, just…”six thirty-one”.

แต่วิธีที่เร็วกว่านั้น..เอ่อ..คนอเมริกันอาจจะพูดว่า แค่…”หกสิบเอ็ด”

“How much is it?”

"ราคาเท่าไหร่?"

“Six thirty-one.”

“หกโมงสามสิบเอ็ด”

Ok…

ตกลง…

So you got to be careful.

ดังนั้นคุณต้องระวัง

There’s actually two ways.

จริงๆ แล้วมีสองวิธี

“Six dollars and thirty-one cents.”

“หกดอลลาร์สามสิบเอ็ดเซ็นต์”

Or the quick way: “Six thirty-one.”

หรือวิธีด่วน: “หกสิบเอ็ด”

Alright, let’s look at the next one.

เอาล่ะ มาดูตอนต่อไปกันดีกว่า

“How much is it?”

"ราคาเท่าไหร่?"

“Nine dollars and ninety-nine cents.”

“เก้าดอลลาร์และเก้าสิบเก้าเซ็นต์”

And, of course, the quick way: “Nine ninety-nine.”

และแน่นอน วิธีที่รวดเร็ว: “เก้าเก้าสิบเก้า”

“Nine ninety-nine.”

“เก้าเก้าสิบเก้า”

Alright, let’s move on.

เอาล่ะ เรามาต่อกันดีกว่า

“Twenty-two dollars and fifty cents.”

“ยี่สิบสองดอลลาร์ห้าสิบเซ็นต์”

“Twenty-two dollars and fifty cents.”

“ยี่สิบสองดอลลาร์ห้าสิบเซ็นต์”

And the quick way: “Twenty-two fifty.”

และวิธีที่รวดเร็ว: “ยี่สิบสองห้าสิบ”

“Twenty-two fifty.”

“ยี่สิบสองห้าสิบ”

Alright…bigger number here.

เอาล่ะ…จำนวนที่มากขึ้นที่นี่

“One hundred and seventeen dollars and thirty-two cents.”

“หนึ่งร้อยสิบเจ็ดดอลลาร์และสามสิบสองเซ็นต์”

“One hundred and seventeen dollars and thirty-two cents.”

“หนึ่งร้อยสิบเจ็ดดอลลาร์และสามสิบสองเซ็นต์”

Or the quick way: “One seventeen thirty-two.”

หรือวิธีที่รวดเร็ว: “หนึ่งเจ็ดสิบสอง”

Alright, and the last amount…very big number.

เอาล่ะ และจำนวนสุดท้าย…จำนวนมหาศาลมาก

There’s no quick way for this number.

ไม่มีวิธีที่รวดเร็วสำหรับหมายเลขนี้

Alright, it’s a lot of money.

เอาล่ะ มันเป็นเงินเยอะมาก

“One million two hundred and thirty thousand six hundred and eighty seven dollars and sixteen

“หนึ่งล้านสองแสนสามหมื่นหกร้อยแปดสิบเจ็ดดอลลาร์และสิบหก

cents.”

เซ็นต์”

“One million two hundred and thirty thousand six hundred and eighty seven dollars and sixteen

“หนึ่งล้านสองแสนสามหมื่นหกร้อยแปดสิบเจ็ดดอลลาร์และสิบหก

cents.”

เซ็นต์”

Ok…

โอเค…

That’s how we express American money.

นั่นคือวิธีที่เราแสดงเงินอเมริกัน

Let’s see how you will do on the test.

มาดูกันว่าคุณจะทำยังไงในการทดสอบ

Ok, so we’re going to d…we’re going to try a quick test.

โอเค งั้นเราจะ...เราจะลองทำแบบทดสอบสั้นๆ กัน

Take out a pen and paper.

หยิบปากกาและกระดาษออกมา

And I’m going to say American money and you should write down what you hear.

และฉันจะพูดว่าเงินอเมริกัน และคุณควรเขียนสิ่งที่คุณได้ยิน

Alright, question number one.

เอาล่ะ คำถามข้อที่หนึ่ง

“Seven dollars.”

“เจ็ดเหรียญ”

“Seven dollars.”

“เจ็ดเหรียญ”

Ok, should look like this.

โอเค ควรจะเป็นแบบนี้

Question two.

คำถามที่สอง

“One hundred and twenty dollars.”

“หนึ่งร้อยยี่สิบดอลลาร์”

“One hundred and twenty dollars.”

“หนึ่งร้อยยี่สิบดอลลาร์”

Ok, looks like this.

โอเค หน้าตาแบบนี้

Question three.

คำถามที่สาม

“Seventy-five thousand dollars.”

“เจ็ดหมื่นห้าพันดอลลาร์”

“Seventy-five thousand dollars.”

“เจ็ดหมื่นห้าพันดอลลาร์”

Ok, like this.

โอเค แบบนี้

Question four.

คำถามที่สี่.

“One hundred and thirty-four thousand three hundred dollars.”

“หนึ่งแสนสามหมื่นสี่พันสามร้อยดอลลาร์”

“One hundred and thirty-four thousand three hundred dollars.”

“หนึ่งแสนสามหมื่นสี่พันสามร้อยดอลลาร์”

Should look like this.

ควรมีลักษณะเช่นนี้

Question five.

คำถามที่ห้า

“One million nine hundred thousand dollars.”

“หนึ่งล้านเก้าแสนดอลลาร์”

“One million nine hundred thousand dollars.”

“หนึ่งล้านเก้าแสนดอลลาร์”

Question six.

คำถามที่หก.

“Thirty-four cents.”

“สามสิบสี่เซ็นต์”

“Thirty-four cents.”

“สามสิบสี่เซ็นต์”

Ok, looks like this.

โอเค หน้าตาแบบนี้

Question seven.

คำถามที่เจ็ด.

“Twenty-three dollars sixty-seven cents.”

“ยี่สิบสามดอลลาร์หกสิบเจ็ดเซ็นต์”

“Twenty-three dollars sixty-seven cents.”

“ยี่สิบสามดอลลาร์หกสิบเจ็ดเซ็นต์”

Ok, looks like this.

โอเค หน้าตาแบบนี้

Question eight.

คำถามที่แปด.

“Five hundred and forty-seven dollars fifty cents.”

“ห้าร้อยสี่สิบเจ็ดดอลลาร์ห้าสิบเซ็นต์”

“Five hundred and forty-seven dollars fifty cents.”

“ห้าร้อยสี่สิบเจ็ดดอลลาร์ห้าสิบเซ็นต์”

Ok, like this.

โอเค แบบนี้

Question nine.

คำถามที่เก้า.

“Twelve thousand eight hundred dollars and thirty-four cents.”

“หนึ่งสองพันแปดร้อยดอลลาร์สามสิบสี่เซ็นต์”

“Twelve thousand eight hundred dollars and thirty-four cents.”

“หนึ่งสองพันแปดร้อยดอลลาร์สามสิบสี่เซ็นต์”

Ok, looks like this.

โอเค หน้าตาแบบนี้

Question ten.

คำถามที่สิบ.

“One million one hundred eleven thousand one hundred eleven dollars and eleven cents.”

“หนึ่งล้านหนึ่งแสนหนึ่งหมื่นหนึ่งร้อยสิบเอ็ดดอลลาร์และสิบเอ็ดเซ็นต์”

“One million one hundred eleven thousand one hundred eleven dollars and eleven cents.”

“หนึ่งล้านหนึ่งแสนหนึ่งหมื่นหนึ่งร้อยสิบเอ็ดดอลลาร์และสิบเอ็ดเซ็นต์”

Wow, big number.

ว้าว เบอร์ใหญ่เลย

Very difficult.

ยากมาก.

How did you do on the test?

คุณทำแบบทดสอบได้อย่างไร?

I hope you did well.

ฉันหวังว่าคุณจะทำได้ดี

I know it’s difficult to listen to American money, but you must know it.

ฉันรู้ว่ามันยากที่จะฟังเงินอเมริกัน แต่คุณต้องรู้

Ok…

ตกลง…

It’s very important to hear the right amount of money.

การได้ยินจำนวนเงินที่เหมาะสมเป็นสิ่งสำคัญมาก

Alright…

เอาล่ะ…

We have this question, again.

เรามีคำถามนี้อีกแล้ว

Ok, we did this with the Korean money and how to express it in Korean money.

โอเค เราทำสิ่งนี้ด้วยเงินเกาหลี และวิธีแสดงเป็นเงินเกาหลี

We’re going to do it again, but we’re going to express in American money.

เราจะทำมันอีกครั้ง แต่เราจะแสดงเป็นเงินอเมริกัน

Ok…

โอเค…

So, “How much is it?”

แล้ว “เท่าไหร่ล่ะ?”

And, “It’s about…”

และ “ก็ประมาณว่า…”

What’s the American money price?

เงินของอเมริการาคาเท่าไหร่?

Same items.

รายการเดียวกัน

Let’s look at the pen.

มาดูปากกากัน

“How much is a pen?”

“ปากการาคาเท่าไหร่”

“Well, a pen is about a dollar.”

“ปากกาหนึ่งด้ามมีราคาประมาณหนึ่งดอลลาร์”

Ok…

โอเค…

So, “It’s about a dollar.”

ดังนั้น “มันประมาณหนึ่งดอลลาร์”

And the second one, soju, again, I’m going into Family Mart…I buy the bottle of soju.

และอันที่สอง โซจู อีกครั้ง ฉันจะไปที่แฟมิลี่มาร์ท…ฉันซื้อโซจูหนึ่งขวด

“How much is it?”

"ราคาเท่าไหร่?"

“Well, it’s about one dollar and twenty-five cents.”

“ก็ประมาณหนึ่งดอลลาร์ยี่สิบห้าเซ็นต์”

“It’s about one dollar and twenty-five cents.”

“ประมาณหนึ่งดอลลาร์ยี่สิบห้าเซ็นต์”

Or…

หรือ…

“It’s about one twenty-five.”

“ประมาณตีหนึ่งยี่สิบห้า”

Ok, the Galaxy Note.

โอเค Galaxy Note

Ya, very expensive mobile phone.

ใช่แล้ว มือถือราคาแพงมาก

“How much is it?”

"ราคาเท่าไหร่?"

“Well, it’s about eight hundred to nine hundred dollars.”

“ก็ประมาณแปดร้อยถึงเก้าร้อยดอลลาร์”

Ok, “It’s about eight hundred or nine hundred dollars.”

โอเค “ประมาณแปดร้อยหรือเก้าร้อยดอลลาร์”

The KIA Morning.

เกีย ยามเช้า

The car.

รถยนต์.

“How much is it?”

"ราคาเท่าไหร่?"

“Well, it’s about fourteen thousand dollars.”

“ก็ประมาณหนึ่งหมื่นสี่พันดอลลาร์”

“It’s about fourteen thousand dollars.”

“ประมาณหนึ่งหมื่นสี่พันดอลลาร์”

And the Kangnam apartment…

และอพาร์ทเมนท์คังนัม…

“How much is it?”

“เท่าไหร่?”

Ok, very expensive.

โอเค แพงมาก

The Kangnam apartment..

อพาร์ทเมนท์คังนัม.. อาจจะประมาณ “ล้านดอลลาร์” ก็ได้

maybe that’s around “a million dollars”.

Ok, very expensive.

โอเค แพงมาก

A lot of money.

เงินเยอะมาก.

“It’s about a million dollars.”

“มันประมาณหนึ่งล้านดอลลาร์”

Alright…

เอาล่ะ…

I hope you have a good understanding of American Money and how to express it in English.

ฉันหวังว่าคุณจะมีความเข้าใจเกี่ยวกับ American Money และวิธีแสดงเป็นภาษาอังกฤษเป็นอย่างดี

Uhh…be careful not to make a mistake with American money.

เอ่อ…ระวังอย่าทำผิดพลาดกับเงินอเมริกัน

You don’t want to make anyone angry.

คุณคงไม่อยากทำให้ใครโกรธ

Alright…

เอาล่ะ…

That’s it for this video.

แค่นั้นแหละสำหรับวิดีโอนี้

See you next time.

เจอกันคราวหน้า.

Hello, everyone.

สวัสดีทุกคน.

In this video, we’re going to talk about basic calendar expression.

ในวิดีโอนี้ เราจะพูดถึงนิพจน์ปฏิทินพื้นฐาน

Ok, so it’s a very easy video.

โอเค มันเป็นวิดีโอที่ง่ายมาก

You probably already know a lot of these expressions.

คุณคงรู้จักสำนวนเหล่านี้มาบ้างแล้ว

Of course, this is a calendar.

แน่นอนว่านี่คือปฏิทิน

Ok, and we need to know the expressions about the calendar.

โอเค และเราจำเป็นต้องรู้สำนวนเกี่ยวกับปฏิทิน

So, one the board I have the main ones here.

ดังนั้นหนึ่งในกระดานฉันมีกระดานหลักอยู่ที่นี่

So the first one, of course, is ‘one day’.

แน่นอนว่าสิ่งแรกคือ 'วันหนึ่ง'

And we…instead of ‘one day’, we could just say “a; a day”.

และเรา...แทนที่จะพูดว่า 'สักวันหนึ่ง' เราก็แค่พูดว่า "a; วันหนึ่ง".

So on your calendar that is just one day; a day.

ดังนั้นในปฏิทินของคุณนั่นเป็นเพียงวันเดียว วันหนึ่ง.

Next, we have seven days…makes a week.

ต่อไปเรามีเจ็ดวัน…ทำให้หนึ่งสัปดาห์

Ok, so ‘one week’.

โอเค งั้น 'หนึ่งสัปดาห์'

And, of course, “a month”.

และแน่นอนว่า “หนึ่งเดือน”

Ok…

โอเค…

So ‘a month’ a little bit difficult to pronounce.

คำว่า 'a month' ออกเสียงยากนิดหน่อย

“A month.”

"หนึ่งเดือน."

“A month.”

"หนึ่งเดือน."

Your tongue has to come out a little bit.

ลิ้นของคุณต้องออกมานิดหน่อย

“A month.”

"หนึ่งเดือน."

“A month.”

"หนึ่งเดือน."

So, ‘a day’, ‘a week’, ‘a month’.

ดังนั้น 'วัน' 'สัปดาห์' 'เดือน'

And, of course, the full calendar…twelve months…that is ‘a year’.

และแน่นอนว่าปฏิทินเต็ม…สิบสองเดือน…นั่นคือ 'หนึ่งปี'

Ok…

โอเค…

So, ‘a day’, ‘a week’, ‘a month’ and ‘a year’.

ดังนั้น 'วัน' 'สัปดาห์' 'เดือน' และ 'หนึ่งปี'

Those are the easy ones.

นั่นคือสิ่งที่ง่าย

Let’s get on to bigger…bigger time.

มาต่อกันที่ใหญ่กว่า…เวลาที่ใหญ่กว่ากัน

The next one here is ‘a decade’.

ต่อไปคือ 'ทศวรรษ'

Ok, what is ‘a decade’?

โอเค 'ทศวรรษ' คืออะไร?

Well, ‘a decade’ is ten years.

'ทศวรรษ' คือสิบปี

Ok…

โอเค…

Ten years is a decade, so you might buy a car every decade.

สิบปีก็คือหนึ่งทศวรรษ ดังนั้นคุณอาจจะซื้อรถยนต์ทุกๆ ทศวรรษ

Ok, every ten years.

โอเค ทุกสิบปี

After ‘a decade’, we have ‘a century’.

หลังจาก 'ทศวรรษ' เราก็มี 'ศตวรรษ'

‘A century’ is one hundred years.

'หนึ่งศตวรรษ' คือหนึ่งร้อยปี

Ok…

โอเค…

And, of course, we live in the twenty-first century.

และแน่นอน เราอยู่ในศตวรรษที่ 21

And ‘a century’, we have ‘a millennium’. uhhh…very difficult to spell.

และ 'ศตวรรษ' เรามี 'สหัสวรรษ'

เอ่อ…สะกดยากมาก

“A millennium.”

“หนึ่งพันปี”

‘A millennium’ is one thousand years.

'สหัสวรรษ' คือหนึ่งพันปี

Ok…very long time.

โอเค… นานมาก

One thousand years, we would call ‘a millennium’.

หนึ่งพันปีเราจะเรียกว่า 'สหัสวรรษ'

Ok, after ‘a millennium’ we have something called ‘an eon’.

โอเค หลังจาก 'สหัสวรรษ' เราก็มีสิ่งที่เรียกว่า 'มหายุค'

Ok, so notice we’re starting with ‘e’, so we have to use ‘an’.

โอเค สังเกตว่าเราเริ่มต้นด้วย 'e' ดังนั้นเราจึงต้องใช้ 'an'

‘An eon’.

'อันอีออน'.

How long is ‘an eon’?

'กัป' นานแค่ไหน?

Well, there is no exact time of ‘an eon’.

ไม่มีเวลาที่แน่นอนของ 'กัป'

‘An eon’ just means a very very long time.

'อัน' แปลว่า ยาวนานมาก

Ok…

โอเค…

So.. example…the dinosaurs…they lived on the planet eons ago.

งั้น.. ตัวอย่าง…ไดโนเสาร์…พวกมันอาศัยอยู่บนโลกนี้เมื่อนานมาแล้ว

Ok, so it just means a very very long time.

โอเค มันหมายถึงเวลาที่ยาวนานมาก

So this is not exact.

ดังนั้นนี่จึงไม่แม่นยำ

Ok…

โอเค…

So, probably, of course, the first are the easiest and they’re the most important.

แน่นอนว่า อย่างแรกน่าจะง่ายที่สุดและสำคัญที่สุด

The ‘decade’, ‘century’, ‘millennium’ and ‘eon’, ok, you’re not going to hear

'ทศวรรษ' 'ศตวรรษ' 'สหัสวรรษ' และ 'มหายุค' โอเค คุณจะไม่ได้ยิน

those too much.

สิ่งเหล่านั้นมากเกินไป

Ok, just I’m teaching them so you know.

โอเค ฉันแค่กำลังสอนพวกเขาอยู่ คุณก็รู้

But you should know the first four.

แต่คุณควรรู้สี่ข้อแรก

Ok…

ตกลง…

So, let’s take a look at a few examples.

งั้นเรามาดูตัวอย่างกัน

Ok, here are a few examples.

เอาล่ะ นี่เป็นตัวอย่างบางส่วน

The first one.

อันแรก.

“There are twenty-four hours in a day.”

“หนึ่งวันมียี่สิบสี่ชั่วโมง”

“There are twenty-four hours in a day.”

“หนึ่งวันมียี่สิบสี่ชั่วโมง”

Next example…

ตัวอย่างถัดไป...

“There are seven days in a week.”

“ในหนึ่งสัปดาห์มีเจ็ดวัน”

“There are seven days in a week.”

"หนึ่งสัปดาห์มีเจ็ดวัน."

The next example…

ตัวอย่างถัดไป...

“There are about four weeks in a month.”

“ในหนึ่งเดือนมีประมาณสี่สัปดาห์”

“There are about four weeks in a month.”

“มีประมาณสี่สัปดาห์ในหนึ่งเดือน”

Ok, the next one.

โอเค อันถัดไป

“There are three hundred and sixty-five days in a year.”

“หนึ่งปีมีสามร้อยหกสิบห้าวัน”

“There are three hundred and sixty-five days in a year.”

“หนึ่งปีมีสามร้อยหกสิบห้าวัน”

Alright, the next one.

เอาล่ะอันถัดไป

“There are ten years in a decade.”

“อีกสิบปีในหนึ่งทศวรรษ”

“There are ten years in a decade.”

“อีกสิบปีในหนึ่งทศวรรษ”

And the next one.

และอันถัดไป

“There are one hundred years in a century.”

“หนึ่งศตวรรษมีหนึ่งร้อยปี”

“There are one hundred years in a century.”

“หนึ่งศตวรรษมีหนึ่งร้อยปี”

And the last one.

และอันสุดท้าย

“There are one thousand years in a millennium.”

“มีหนึ่งพันปีในหนึ่งสหัสวรรษ”

“There are one thousand years in a millennium.”

“มีหนึ่งพันปีในหนึ่งสหัสวรรษ”

Ok, so I hope you have a better understanding from the examples.

ตกลง ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจดีขึ้นจากตัวอย่างต่างๆ

So, ‘a day’, ‘a week’, ‘a month’, ‘a year’.

ดังนั้น 'วัน' 'สัปดาห์' 'เดือน' 'หนึ่งปี'

Those four are the most important for the calendar.

สี่สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับปฏิทิน

And then the last…the last group here.

และสุดท้าย...กลุ่มสุดท้ายที่นี่

Not so common.

ไม่ธรรมดาเลย

‘A decade’, ‘a century’, you should know.

'ทศวรรษ' 'ศตวรรษ' คุณก็ควรรู้

‘Millennium’ and of course ‘an eon’…’an eon’ a very long time.

'สหัสวรรษ' และแน่นอนว่า 'กัป'...'กัป' เป็นเวลานานมาก

Could be millions of years.

อาจเป็นล้านปีก็ได้

Alright, so I hope you understand.

เอาล่ะ ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจ

That’s it for this video.

เพียงเท่านี้สำหรับวิดีโอนี้

Hello, everyone.

สวัสดีทุกคน.

In this video, we are going to talk about ‘The Days of the Week’.

ในวิดีโอนี้ เราจะพูดถึง 'วันในสัปดาห์'

Ok, now the days of the week.. you must know…you must remember them.

ตกลง ตอนนี้วันในสัปดาห์.. คุณต้องรู้…คุณต้องจำไว้

We’re going to talk about the pronunciation, the spelling and the short form.

เราจะมาพูดถึงการออกเสียง การสะกดคำ และรูปแบบย่อ

Ok…

โอเค…

So, let’s get started.

เอาล่ะ มาเริ่มกันเลย

Here they are.

นี่พวกเขา.

Of course, there’s only seven days of the week to remember.

แน่นอนว่ามีเพียงเจ็ดวันในสัปดาห์ที่ต้องจดจำ

The first one here…

อันแรกนี่…

“Monday.”

“วันจันทร์”

Ok, so listen carefully…how I pronounce it.

โอเค ฟังให้ดี…ฉันจะออกเสียงอย่างไร

“Monday.”

"วันจันทร์."

“Monday.”

"วันจันทร์."

The next one.

อันถัดไป

“Tuesday.”

"วันอังคาร."

“Tuesday.”

"วันอังคาร."

The next one.

อันถัดไป

Ok, this one’s a little difficult.

โอเค อันนี้ยากนิดหน่อย

“Wednesday.”

"วันพุธ."

“Wednesday.”

"วันพุธ."

Ok, what’s the problem?

โอเค มีปัญหาอะไรล่ะ?

Now ‘Wednesday’ has a ‘d’.

ตอนนี้ 'วันพุธ' มี 'd'

But when we say ‘Wednesday’, uhhh…we don’t say the ‘d’ sound.

แต่เมื่อเราพูดว่า 'วันพุธ' เอ่อ...เราไม่ออกเสียง 'ด'

We don’t say “Wed-nes-day”.

เราไม่พูดว่า "วันพุธ"

Ok…

โอเค…

It’s “Wednesday.”

นี่คือ “วันพุธ”

So this is “Wednesday.”

ดังนั้นนี่คือ "วันพุธ"

“Wednesday.”

"วันพุธ."

Ok…

โอเค…

The next one.

อันถัดไป

“Thursday.”

"วันพฤหัสบดี."

“Thursday.”

"วันพฤหัสบดี."

Ok, it has a ‘t-h’. “th…th..th.”

โอเค มันมี 't-h'

“ด…ธ..ธ”

Your tongue has to come out.

ลิ้นของคุณต้องออกมา

“Thursday.”

"วันพฤหัสบดี."

“Thursday.”

"วันพฤหัสบดี."

“Thursday.”

"วันพฤหัสบดี."

Alright…

เอาล่ะ…

Next one.

อันถัดไป

“Friday.”

"วันศุกร์."

“Friday.”

"วันศุกร์."

We have an ‘f’.

เรามี 'f'

“F…F.” Your teeth should touch your lip.

“ฟ…ฟ” ฟันของคุณควรสัมผัสริมฝีปากของคุณ

“Friday.”

"วันศุกร์."

“Friday.”

"วันศุกร์."

Ok…

โอเค…

“Saturday.”

“วันเสาร์”

“Saturday.”

"วันเสาร์."

And the last one.

และอันสุดท้าย

“Sunday.”

"วันอาทิตย์."

“Sunday.”

"วันอาทิตย์."

Ok, let’s do them again…very quick.

โอเค มาทำกันใหม่…เร็วมาก

“Monday.”

"วันจันทร์."

“Tuesday.”

"วันอังคาร."

“Wednesday.”

"วันพุธ."

“Thursday.”

"วันพฤหัสบดี."

“Friday.”

"วันศุกร์."

“Saturday.”

"วันเสาร์."

“Sunday.”

"วันอาทิตย์."

Ok…

ตกลง…

But I hope you can do them really fast.

แต่ฉันหวังว่าคุณจะทำมันได้เร็วมาก

Ok, so like “Monday.

โอเค เช่น “วันจันทร์”

Tuesday.

วันอังคาร.

Wednesday.

วันพุธ.

Thursday.

วันพฤหัสบดี.

Friday.

วันศุกร์.

Saturday.

วันเสาร์.

Sunday.”

วันอาทิตย์."

Ok…

โอเค…

You should practice until you can do it that way.

คุณควรฝึกฝนจนกว่าคุณจะทำแบบนั้นได้

Alright, let’s look at the spelling now.

เอาล่ะ มาดูการสะกดคำกันดีกว่า

Now the spelling…ok…now they’re very difficult to remember how to spell.

ตอนนี้การสะกดคำ…โอเค…ตอนนี้การสะกดคำเป็นเรื่องยากมาก

But please, know the correct way of how to spell.

แต่โปรดรู้วิธีสะกดที่ถูกต้อง

So, the first one ‘Monday’.

อันแรก 'วันจันทร์'

Now, the first letter is always big.

ตอนนี้ตัวอักษรตัวแรกมีขนาดใหญ่เสมอ

It’s always a ‘capital’ letter.

จะเป็นตัวอักษร 'ตัวพิมพ์ใหญ่' เสมอ

The big letter.

จดหมายฉบับใหญ่

You must always put the capital.

คุณต้องใส่ทุนเสมอ

So, ‘Monday’.

ดังนั้น 'วันจันทร์'

‘Tuesday’, capital ‘T’.

'วันอังคาร' ตัวพิมพ์ใหญ่ 'T'

Capital ‘W’.

ทุน 'W'

Capital ‘T’.

ทุน 'ที'

Capital ‘F’…

ตัวพิมพ์ใหญ่ 'F'…

And these two have the capital ‘S’.

และสองตัวนี้มีตัวพิมพ์ใหญ่ 'S'

The big ‘S’.

ตัว'เอส'ตัวใหญ่.

Ok…

ตกลง…

You always have to make that capital.

คุณต้องสร้างทุนนั้นเสมอ

And the spelling…yeah, as I said, little bit difficult to remember.

และการสะกดคำ…ใช่อย่างที่ฉันพูดไปแล้ว จำยากนิดหน่อย

Ok, you’d have to do some self-study and remember how to spell.

โอเค คุณต้องศึกษาด้วยตนเองและจำไว้ว่าต้องสะกดอย่างไร

The short form.

แบบสั้น.

‘Monday’.

'วันจันทร์'.

These are the official short form of the days of the week.

นี่เป็นรูปแบบย่ออย่างเป็นทางการของวันในสัปดาห์

Again, you need the capital letters.

คุณต้องใช้ตัวพิมพ์ใหญ่อีกครั้ง

And the ‘period’ at the end.

และ 'ช่วง' ในตอนท้าย

Ok…

โอเค…

So, ‘m-o-n’ period.

งั้นช่วง 'โม-n'

“Tuesday.”

"วันอังคาร."

“Wednesday.”

"วันพุธ."

“Thurs.”

“พฤหัสบดี”

Ok…

โอเค…

This is not very short, ok.. but you need that.

นี่ไม่สั้นมาก โอเค.. แต่คุณต้องการมัน

That’s considered the official short form.

นั่นถือเป็นรูปแบบย่ออย่างเป็นทางการ

“Friday.”

"วันศุกร์."

“Saturday.”

"วันเสาร์."

“Sun.”

"ดวงอาทิตย์."

Alright, so that’s the pronunciation, spelling and short form, but before we move on I want

เอาล่ะ นั่นคือการออกเสียง การสะกดคำ และรูปแบบสั้นๆ แต่ก่อนที่เราจะไปต่อ ฉันอยาก

to talk about one more thing.

จะพูดถึงอีกเรื่องหนึ่งก่อน

These days of the week…

วันเหล่านี้ของสัปดาห์…

‘Monday’ to ‘Friday’.

'วันจันทร์' ถึง 'วันศุกร์'

Those are called the ‘weekdays’.

สิ่งเหล่านั้นเรียกว่า 'วันธรรมดา'

Ok…

โอเค…

“Monday.”

“วันจันทร์”

“Tuesday.”

"วันอังคาร."

“Wednesday.”

"วันพุธ."

“Thursday.”

"วันพฤหัสบดี."

“Friday.”

"วันศุกร์."

‘Weekdays’.

'วันธรรมดา'.

Ok, those are the working days.

โอเค นั่นคือวันทำการ

The ‘Weekdays’.

'วันธรรมดา'

And, of course, ‘Saturday’ and ‘Sunday’…

และแน่นอนว่า 'วันเสาร์' และ 'วันอาทิตย์'...

That’s the ‘weekend’.

นั่นคือ 'สุดสัปดาห์'

Ok…

โอเค…

So, ‘Weekdays’.

งั้น 'วันธรรมดา'

‘Weekend’.

'สุดสัปดาห์'.

Remember that, also.

จำไว้เช่นกัน

Ok, let’s move on to a few examples.

เอาล่ะ เรามาดูตัวอย่างกันดีกว่า

Ok, we’re going to talk about three important questions…talking about the day.

โอเค เราจะพูดถึงคำถามสำคัญสามข้อ...พูดถึงวันนั้น

And the questions are talking about ‘today’, ‘tomorrow’ and ‘yesterday’.

และคำถามกำลังพูดถึง 'วันนี้' 'พรุ่งนี้' และ 'เมื่อวาน'

Let’s take a look at the questions.

มาดูคำถามกัน

Ok…

โอเค…

Now, the first one is very important.

ทีนี้ สิ่งแรกสำคัญมาก

“What day is today?”

"วันนี้เป็นวันอะไร?"

“What day is today?”

"วันนี้เป็นวันอะไร?"

Now some people, they will say “Which day is today?”

บัดนี้บางคนก็จะถามว่า “วันนี้วันอะไร?”

Ahh..ok, that’s a little strange.

อ่า..โอเค มันแปลกนิดหน่อย

More common is using “What”.

ที่พบบ่อยคือการใช้ “อะไร”

“What day is today?”

"วันนี้เป็นวันอะไร?"

So, your answer “It’s…”.

ดังนั้นคำตอบของคุณคือ “มัน…”

Ok, your answer should always begin with “It’s…”.

โอเค คำตอบของคุณควรขึ้นต้นด้วย “It's…” เสมอ

“What day is today?”

"วันนี้เป็นวันอะไร?"

“It’s Monday.”

"มันคือวันจันทร์."

Ok…

โอเค…

Now, some people don’t use “It’s”.

ทีนี้ บางคนไม่ใช้ “It's”

“What day is today?”

"วันนี้เป็นวันอะไร?"

“Monday.”

"วันจันทร์."

Ok…

โอเค…

That’s ok.

ไม่เป็นไร

But, better is using the ‘it’s’.

แต่ควรใช้คำว่า 'มัน' จะดีกว่า

“It’s Monday.”

"มันคือวันจันทร์."

Ok, that’s grammatically correct.

โอเค นั่นถูกต้องตามหลักไวยากรณ์

That’s a full sentence.

นั่นเป็นประโยคเต็ม

“It’s Monday.”

"มันคือวันจันทร์."

Alright…

เอาล่ะ…

Let’s look at the next one.

มาดูตอนต่อไปกันดีกว่า

“What day is tomorrow?”

“พรุ่งนี้เป็นวันอะไร”

Ok, so ‘tomorrow’….in the future.

โอเค งั้น 'พรุ่งนี้'….ในอนาคต

“What day is tomorrow?”

“พรุ่งนี้เป็นวันอะไร”

Again, “It’s Tuesday.”

อีกครั้ง “วันอังคาร”

Ok, “What day is tomorrow?”

โอเค “พรุ่งนี้เป็นวันอะไร”

“It’s Tuesday.”

“มันเป็นวันอังคาร”

Now, it is also possible.. because it’s ‘future’, we can say, “What day will

ตอนนี้ก็เป็นไปได้เช่นกัน.. เพราะมันคือ 'อนาคต' เราพูดได้เลยว่า “

be tomorrow?”.

พรุ่งนี้จะเป็นวันอะไร?”

“It will be Tuesday.”

“มันจะเป็นวันอังคาร”

Ok…

โอเค…

“What day will be tomorrow?”

“พรุ่งนี้จะเป็นวันอะไร?”

“It will be Tuesday.”

“มันจะเป็นวันอังคาร”

But actually…that’s ok, but this is more common.

แต่จริงๆ แล้ว…ก็ไม่เป็นไร แต่นี่เป็นเรื่องธรรมดามากกว่า

“What day is tomorrow?”

“พรุ่งนี้เป็นวันอะไร”

It’s easier.

มันง่ายกว่า

“What day is tomorrow?”

“พรุ่งนี้เป็นวันอะไร”

“It’s Tuesday.”

“มันเป็นวันอังคาร”

Alright…

เอาล่ะ…

The last one here.

อันสุดท้ายที่นี่

“What day was yesterday?”

“เมื่อวานเป็นวันอะไร”

Ok, ‘yesterday’…in the past.

โอเค 'เมื่อวาน'...ในอดีต

“What day was yesterday?”

“เมื่อวานเป็นวันอะไร”

Ok, we’re using…we’re changing the ‘be’ verb.. ”is”, “is”, to “was”.

โอเค เรากำลังใช้...เรากำลังเปลี่ยนคำกริยา 'be' .. ”is”, “is” เป็น “was”

Past tense.

อดีตกาล.

“What day was yesterday?”

“เมื่อวานเป็นวันอะไร”

“It was Sunday.”

“มันเป็นวันอาทิตย์”

“It was Sunday.”

“มันเป็นวันอาทิตย์”

“What day was yesterday?”

“เมื่อวานเป็นวันอะไร”

“It was Sunday.”

“มันเป็นวันอาทิตย์”

Ok, so again, let’s review.

เอาล่ะ เรามาทบทวนกันอีกครั้ง

“What day is today?”

"วันนี้เป็นวันอะไร?"

“It’s Monday.”

"มันคือวันจันทร์."

“What day is tomorrow?”

“พรุ่งนี้เป็นวันอะไร”

“It’s Tuesday.”

“มันเป็นวันอังคาร”

“What day was yesterday?”

“เมื่อวานเป็นวันอะไร”

“It was Sunday.”

“มันเป็นวันอาทิตย์”

Ok…

ตกลง…

This is the best way to ask and answer these questions.

นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการถามและตอบคำถามเหล่านี้

Alright…

เอาล่ะ…

Let’s move on.

เรามาต่อกันดีกว่า

Ok, we’re going to look at three more questions talking about how to express days of the week.

โอเค เราจะดูคำถามอีกสามข้อที่พูดถึงวิธีแสดงวันในสัปดาห์

Now, these questions are not talking about ‘what day is today?’

คำถามเหล่านี้ไม่ได้พูดถึง 'วันนี้เป็นวันอะไร' หรือ 'พรุ่งนี้'

or ‘tomorrow’ or ‘yesterday’.

หรือ 'เมื่อวาน'

These questions are asking about…uhh…some event.

คำถามพวกนี้ถามเกี่ยวกับ...เอ่อ...เหตุการณ์บางอย่าง

Ok, something is going to happen on a day.

โอเค บางอย่างกำลังจะเกิดขึ้นในวันหนึ่ง

Ok…

โอเค…

And when something is going to happen, on a day, before we say the day, we should always

และเมื่อมีอะไรเกิดขึ้น ในหนึ่งวัน ก่อนที่เราจะพูดวันนั้น เราควร

use the preposition ‘on’.

ใช้คำบุพบท 'on'

Ok, we need that preposition ‘on’.

เสมอ โอเค เราต้องการคำบุพบทนั้น 'on'

So the first question.

ดังนั้นคำถามแรก

“When is our date?”

“เดทของเราคือเมื่อไหร่”

“When is our meeting?”

“เราจะประชุมกันเมื่อไหร่”

Ok, I have to meet you.

โอเค ฉันต้องเจอคุณ

“When is our date?”

“เดทของเราคือเมื่อไหร่”

Ok, and you should answer with ‘on’.

ตกลง และคุณควรตอบด้วย 'เปิด'

“On Friday.”

"ในวันศุกร์."

Ok…

โอเค…

“We’re going to meet on Friday.”

“เราจะเจอกันวันศุกร์”

You need that preposition.

คุณต้องการคำบุพบทนั้น

This is our event…our meeting.

นี่คืองานของเรา...การประชุมของเรา

When?

เมื่อไร?

“On Friday.”

"ในวันศุกร์."

Next question.

คำถามต่อไป.

“Which days do we have English class?”

“มีเรียนภาษาอังกฤษวันไหน”

Ok, “Which days do we have English class?”

โอเค “เรามีเรียนภาษาอังกฤษวันไหน”

Now, this is asking “days”.

ตอนนี้ขอ "วัน"

“Which ‘days’ do we have English class?”

“เรามีเรียนภาษาอังกฤษวันไหน”

Well, “On Mondays.”

“ในวันจันทร์”

Ok, “On Mondays.”

โอเค “ทุกวันจันทร์”

So, the event is English class.

งานจึงเป็นคลาสภาษาอังกฤษ

When?

เมื่อไร?

“On Mondays.”

"ในวันจันทร์."

And the last question.

และคำถามสุดท้าย

“When is my homework due?”

“การบ้านของฉันจะครบกำหนดเมื่อไหร่”

“When is my homework due?”

“การบ้านของฉันจะครบกำหนดเมื่อไหร่”

“When do I need to give my homework?”

“ฉันต้องทำการบ้านเมื่อไร”

That’s the event.

นั่นคือเหตุการณ์

“On Wednesday.”

"ในวันพุธ."

Ok, “On Wednesday.”

โอเค “วันพุธ”

Ok, so when asking questions about ‘what day is today’, ‘tomorrow’ and ‘yesterday’,

โอเค ดังนั้นเวลาถามคำถามเกี่ยวกับ 'วันนี้เป็นวันอะไร' 'พรุ่งนี้' และ 'เมื่อวาน' ให้

you use “it’s”.

ใช้คำว่า "it's"

But when you’re asking about some event..

แต่เมื่อคุณถามถึงเหตุการณ์บางอย่าง.. โอเค.. บางสิ่งบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้นในวันหนึ่ง...คุณ

ok.. something is going to happen on a day…you have to use the preposition ‘on’.

ต้องใช้คำบุพบท 'on'

Alright…

เอาล่ะ…

Let’s move on.

เรามาต่อกันดีกว่า

Ok, we’re at the end of the video, but before we go, I want to talk about some common spelling

โอเค เรามาถึงตอนท้ายของวิดีโอแล้ว แต่ก่อนที่จะไป ฉันอยากจะพูดถึง

mistakes that my students do.

ข้อผิดพลาดในการสะกดคำทั่วไปที่นักเรียนของฉันทำ

Let’s take a look.

มาดูกันดีกว่า

Ok, so here are some days of the week, but the spelling is wrong.

โอเค นี่คือบางวันของสัปดาห์ แต่สะกดผิด

And the first one is ‘Thuesday’.

และอันแรกคือ 'วันพฤหัสบดี'

Ok, a lot of my students write ‘Thuesday’.

โอเค นักเรียนของฉันหลายคนเขียนว่า 'วันพฤหัสบดี'

I don’t know what day ‘Thuesday’ is…uhhh…

ฉันไม่รู้ว่า 'วันพฤหัสบดี' เป็นวันอะไร…เอ่อ…

I think they’re confused between ‘Tuesday’ and ‘Thursday’.

ฉันคิดว่าพวกเขาสับสนระหว่าง 'วันอังคาร' และ 'วันพฤหัสบดี'

And somehow they’re mixing ‘Tuesday’ and ‘Thursday’ for ‘Thuesday’.

และบางทีพวกเขากำลังผสม 'วันอังคาร' และ 'วันพฤหัสบดี' กับ 'วันพฤหัสบดี'

Ok, don’t write ‘Thuesday’.

โอเค อย่าเขียนว่า "วันพฤหัสบดี"

There is never a ‘Thuesday’.

ไม่เคยมี 'วันพฤหัสบดี'

Be careful.

ระวัง.

Next one.

อันถัดไป

“Wednesday.”

"วันพุธ."

Ok, so ‘Wednesday’ has a ‘d’, in the spelling there’s a ‘d’.

ตกลง ดังนั้น 'วันพุธ' จึงมี 'd' ในการสะกดก็มี 'd'

But, of course, we don’t say “Wed-nes-day”.

แต่แน่นอนว่าเราไม่พูดว่า "วันพุธ"

We say “Wednesday.”

เราพูดว่า "วันพุธ"

So lots of students spell it as they hear it.

นักเรียนจำนวนมากสะกดคำนี้เมื่อได้ยิน

Ok, you got to be careful.

โอเค คุณต้องระวัง

There is a ‘d’.

มี 'ด'

So this ‘Wednesday’, sorry this is wrong.

ดังนั้น 'วันพุธ' นี้ ขออภัยที่ผิด

No!

เลขที่!

Don’t do this.

อย่าทำเช่นนี้

The next one.

อันถัดไป

“Saturday.”

"วันเสาร์."

Looks good.

ดูดี.

‘Saturday’, but be careful because this is a ‘u’, not an ‘e’.

'วันเสาร์' แต่ต้องระวังเพราะนี่คือ 'u' ไม่ใช่ 'e'

“Saturday.”

"วันเสาร์."

So, don’t spell it with the ‘e’.

ดังนั้นอย่าสะกดด้วย 'e'

The last two.

สองอันสุดท้าย

“Monday” and “Sunday.”

“วันจันทร์” และ “วันอาทิตย์”

‘Monday’.

'วันจันทร์'.

What’s wrong?

เกิดอะไรขึ้น?

Well, the spelling is ok, but there’s too much space here.

การสะกดคำก็โอเค แต่ที่นี่มีพื้นที่มากเกินไป

Ok…

โอเค…

A lot of students separate the ‘day’.

นักเรียนจำนวนมากแยก 'วัน'

‘Tues…day’.

'วันอังคาร'.

‘Wednes…day’.

'วันพุธ'.

They put too much space.

พวกเขาใส่พื้นที่มากเกินไป

Ok, it’s one word.

โอเค พูดได้คำเดียว

It should be very close.

มันควรจะอยู่ใกล้มาก

Be careful.

ระวัง.

Not too much space.

พื้นที่ไม่มากเกินไป

And the last one, ‘Sunday’.

และสุดท้ายคือ 'วันอาทิตย์'

What’s wrong?

เกิดอะไรขึ้น?

Well, as I old you, it always starts with a capital letter.

เมื่อฉันแก่ตัวลง มันมักจะขึ้นต้นด้วยตัวพิมพ์ใหญ่เสมอ

So, if you write it with a small ‘s’, that’s wrong.

ดังนั้น ถ้าคุณเขียนด้วยตัว 's' ตัวเล็ก นั่นก็ผิด

Ok…

โอเค…

Alright, so…

เอาล่ะ ดังนั้น…

Don’t make these spelling mistakes.

อย่าสะกดผิดนะ

Ahh..those are the days of the week.

อ่า..นั่นคือวันของสัปดาห์

You have to remember all seven.

คุณต้องจำทั้งเจ็ด

The pronunciation and the spelling.

การออกเสียงและการสะกดคำ

Takes some self-study, but I know you can do it.

ต้องใช้เวลาศึกษาด้วยตนเอง แต่ฉันรู้ว่าคุณสามารถทำได้

Alright…

เอาล่ะ…

That’s it for this video.

แค่นั้นแหละสำหรับวิดีโอนี้

See you next time.

เจอกันคราวหน้า.

Hello, everyone.

สวัสดีทุกคน.

In this video, we are going to talk about Months of the Year.

ในวิดีโอนี้ เราจะพูดถึงเดือนของปี

Ok, I know the months of the year are very difficult to pronounce and spell.

โอเค ฉันรู้ว่าเดือนต่างๆ ของปีนั้นออกเสียงและสะกดยากมาก

There’s twelve of them.

มีสิบสองคน.

So, also, very difficult to remember.

ดังนั้นจำยากมากเช่นกัน

Ok…

โอเค…

In this video, we are going to focus on pronunciation, spelling and the short form of the month.

ในวิดีโอนี้ เราจะเน้นเรื่องการออกเสียง การสะกดคำ และรูปแบบย่อของเดือน

So, let’s take a look at the first one.

เอาล่ะ เรามาดูอันแรกกันดีกว่า

“January.”

"มกราคม."

“January.”

"มกราคม."

Ok, be sure to pronounce that correctly.

โอเค อย่าลืมออกเสียงให้ถูกต้อง

“January.”

"มกราคม."

“January.”

"มกราคม."

And for the spelling, remember we need a capital ‘J’.

และสำหรับการสะกดคำ จำไว้ว่าเราต้องการตัวพิมพ์ใหญ่ 'J'

A big ‘J’.

เจ' ตัวใหญ่.

We always need this for each month.

เราต้องการสิ่งนี้ในแต่ละเดือนเสมอ

The capital letter.

อักษรตัวใหญ่

Ok, so “January.”

โอเค “มกราคม”

And the short form…’Jan.’.

และแบบสั้น…'ม.ค.'

With a period.

โดยมีประจำเดือน

This is called a period.

นี่เรียกว่าช่วงเวลา

So, ‘Jan.’.

งั้น 'ม.ค.'

Capital letter.

ตัวพิมพ์ใหญ่.

Period.

ระยะเวลา.

The next month is probably the most difficult month for my students to pronounce and spell.

เดือนหน้าน่าจะเป็นเดือนที่นักเรียนของฉันออกเสียงและสะกดยากที่สุด

Ok, they’re always confused with this.

โอเค พวกเขามักจะสับสนกับเรื่องนี้เสมอ

Ok, now let’s focus on the ‘F’.

โอเค ตอนนี้เรามาดูที่ 'F' กันดีกว่า

This is an ‘F’ sound.

นี่คือเสียง 'F'

“fff.”

“ffff”

Your teeth should touch your lip.

ฟันของคุณควรสัมผัสริมฝีปากของคุณ

“fff.”

“ffff”

And this is a ‘b’ sound.

และนี่คือเสียง 'บี'

“bbb.”

“บีบีบี”

Ok…

ตกลง…

So we should think of this as “Fe…”, “Fe…”, “bru…”, “bru…”, “ary…”.

ดังนั้นเราควรคิดว่าสิ่งนี้เป็น “Fe…”, “Fe…”, “bru…”, “bru…”, “ary…”

“Fe..bru..ary.”

"กุมภาพันธ์."

“Fe..bru..ary.”

"กุมภาพันธ์."

“February.”

"กุมภาพันธ์."

“February.”

"กุมภาพันธ์."

“February.”

"กุมภาพันธ์."

Ok, it’s very difficult.

โอเค มันยากมาก

“February.”

"กุมภาพันธ์."

“February.”

"กุมภาพันธ์."

So, it takes a lot of practice…

ดังนั้นจึงต้องใช้เวลาฝึกฝนมาก...

Also, the spelling…

และการสะกดคำด้วย...

Ok, my students are often confused with the spelling and the ‘R’s’.

โอเค นักเรียนของฉันมักจะสับสนกับการสะกดและ 'R'

“February.”

"กุมภาพันธ์."

And the short form…

และแบบสั้น…

‘F-e-b’ period.

ช่วง ก.พ.

The next four…little bit easier.

สี่ต่อไป…ง่ายขึ้นนิดหน่อย

Ok…

โอเค…

“March.”

“มีนาคม”

“March.”

"มีนาคม."

“April.”

"เมษายน."

“April.”

"เมษายน."

“May.”

"อาจ."

“May.”

"อาจ."

And “June.”

และ “เดือนมิถุนายน”

“June.”

"มิถุนายน."

Ok…

โอเค…

And the short form.

และแบบสั้น

Capital, remember the capital.

ทุนจำเมืองหลวง

‘M-a-r’ period.

ช่วง'มะ-ร'

‘A-p-r’ period.

ช่วง 'เอพ-อาร์'

‘May’ is special.

'เมย์' มีความพิเศษ

There is no short form.

ไม่มีแบบสั้น

‘May’ is just always ‘May’.

'เมย์' ก็คือ 'เมย์' เสมอ

So you should never have a ‘period’ here.

ดังนั้นคุณไม่ควรมี 'ช่วงเวลา' ที่นี่

Never have the same.

ไม่เคยมีเหมือนกัน

“May.”

"อาจ."

Only ‘May’.

'เมย์' เท่านั้น

“June.”

"มิถุนายน."

‘J-u-n’ period.

ช่วง'จุน'.

Ok, so the first six…one more time.

โอเค หกคนแรก…อีกครั้งหนึ่ง

“January.”

"มกราคม."

“February.”

"กุมภาพันธ์."

“March.”

"มีนาคม."

“April.”

"เมษายน."

“May.”

"อาจ."

“June.”

"มิถุนายน."

Ok, let’s take a look at the last six months starting with “July”.

เอาล่ะ เรามาดูช่วง 6 เดือนที่ผ่านมาโดยเริ่มจาก "กรกฎาคม" กันดีกว่า

Ok…

โอเค…

So, don’t be confused with ‘June’.

ดังนั้น อย่าสับสนกับ 'มิถุนายน'

“July.”

"กรกฎาคม."

Again, capital letters here.

อีกครั้งอักษรตัวใหญ่ที่นี่

‘J-u-l’ period.

ช่วง'จู-ล'

The next one.

อันถัดไป

“August.”

"สิงหาคม."

“August.”

"สิงหาคม."

This is “aww”.

นี่คือ "อุ๊ย"

‘A-u’ is “aww”.

'อาอู' ก็คือ "อุ๊ย"

“August.”

"สิงหาคม."

Ok and the short form.

โอเค และแบบสั้นๆ

‘A-u-g’ period.

ช่วง 'ส.ค.'

“September.”

"กันยายน."

“September.”

"กันยายน."

“September.”

"กันยายน."

‘S-e-p’ period.

ช่วง 'เซ-ป'

“October.”

"ตุลาคม."

“October.”

"ตุลาคม."

“October.”

"ตุลาคม."

‘O-c-t’ period.

ช่วง 'ต.ค.'

“November.”

"พฤศจิกายน."

“November.”

"พฤศจิกายน."

“November.”

"พฤศจิกายน."

Ok, this is a ‘v’.

โอเค นี่คือ 'วี'

“Vvv.”

“วีวีวี”

“November.”

"พฤศจิกายน."

“November.”

"พฤศจิกายน."

And the last month.

และเดือนที่ผ่านมา

“December.”

"ธันวาคม."

“December.”

"ธันวาคม."

Ok, so let’s go through the last six again.

โอเค เรามาผ่านรอบ 6 ทีมสุดท้ายกันอีกครั้ง

“July.”

"กรกฎาคม."

“July.”

"กรกฎาคม."

“August.”

"สิงหาคม."

“August.”

"สิงหาคม."

“September.”

"กันยายน."

“September.”

"กันยายน."

“October.”

"ตุลาคม."

“October.”

"ตุลาคม."

“November.”

"พฤศจิกายน."

“November.”

"พฤศจิกายน."

“December.”

"ธันวาคม."

“December.”

"ธันวาคม."

Whew…that’s all the twelve months.

ว้าว…นั่นคือทั้งหมดสิบสองเดือน

Ok…

โอเค…

So, let’s move on.

เอาล่ะ เรามาต่อกันดีกว่า

Ok, we’re going to look at three important questions, should know when asking about ‘month’.

โอเค เราจะมาดูคำถามสำคัญสามข้อที่ควรรู้เมื่อถามเกี่ยวกับ 'เดือน'

Here’s the first question.

นี่เป็นคำถามแรก

“What month is it?”

"มันคือเดือนอะไร?"

Ok…

โอเค…

Now, remember with the pronunciation of ‘month’.

ทีนี้ จำไว้ด้วยการออกเสียงของ 'เดือน'

“Month.”

"เดือน."

You tongue should come out.

ลิ้นของคุณควรออกมา

“Month.”

"เดือน."

“What month is it?”

"มันคือเดือนอะไร?"

“What month is it?”

"มันคือเดือนอะไร?"

Ok…

ตกลง…

Your answer will begin with ‘It’s…’; ‘It is’…’It’s’.

คำตอบของคุณจะขึ้นต้นด้วย 'It's…'; 'มันคือ'…'มันคือ'

“It’s January.”

“มันคือเดือนมกราคม”

“What month is it?”

"มันคือเดือนอะไร?"

“It’s January.”

“มันคือเดือนมกราคม”

Alright…

เอาล่ะ…

Some people may say, “Which month is it?”

บางคนอาจจะถามว่า “เดือนไหน?”

Ok…

ตกลง…

“Which” is ok…”What” is ok, but more common is the ‘What’.

“ซึ่ง” ก็โอเค…”อะไร” ก็โอเค แต่ที่พบบ่อยกว่าคือ 'อะไร'

“What month is it?”

"มันคือเดือนอะไร?"

“It’s January.”

“มันคือเดือนมกราคม”

Alright…

เอาล่ะ…

Next question.

คำถามถัดไป

“What’s next month?”

“เดือนหน้าเป็นไงบ้าง”

Ok…

โอเค…

“What’s next month?”

“เดือนหน้าคืออะไร”

Ok, so, this is asking about the future…’next month’.

โอเค นี่คือการถามถึงอนาคต...'เดือนหน้า'

“What’s next month?”

“เดือนหน้าเป็นไงบ้าง”

Now, some people will answer…

ตอนนี้คงมีคนตอบว่า...

“It ‘will be’…

“จะ”… กุมภาพันธ์”

February.”

โอเค ไม่เป็นไร

Ok, that’s ok.

แต่ที่พบบ่อยกว่านั้นก็แค่ “เป็นเดือนกุมภาพันธ์”

But more common is just simply “It’s February.”

ตกลง…

Ok…

นี่อาจเป็นสิ่งที่คนส่วนใหญ่จะพูด

This is probably what most people will say.

“นี่มันเดือนกุมภาพันธ์”

“It’s February.”

“เดือนหน้าเป็นไงบ้าง”

“What’s next month?”

“นี่มันเดือนกุมภาพันธ์”

“It’s February.”

คำถามสุดท้าย

The last question.

“เดือนที่แล้วเป็นไงบ้าง” ..ในอดีตที่ผ่านมา.

“What was last month?”

โอเค เรากำลังใช้ 'was'...ในอดีต

..in the past.

“เดือนที่แล้วเป็นไงบ้าง”

Ok, we’re using ‘was’…in the past.

“มันคือ…เดือนธันวาคม”

“What was last month?”

“มันคือเดือนธันวาคม”

“It was…December.”

โอเค…

“It was December.”

“เดือนไหน?”

Ok…

“มันคือเดือนมกราคม”

“What month is it?”

“เดือนหน้าเป็นไงบ้าง”

“It’s January.”

“นี่มันเดือนกุมภาพันธ์”

“What’s next month?”

“เดือนที่แล้วเป็นไงบ้าง”

“It’s February.”

“มันคือเดือนธันวาคม”

“What was last month?”

โอเค…

“It was December.”

นั่นคือวิธีที่คุณถามและตอบเกี่ยวกับเดือนต่างๆ

Ok…

โอเค…

So, that’s how you ask and answer about the months.

มาดูตอนต่อไปกันดีกว่า

Ok…

ต่อไปนี้เป็นคำถามเพิ่มเติมสามข้อเกี่ยวกับวิธีใช้ 'เดือน' ในประโยค

Let’s go to the next part.

โอเค…

Here are three more questions on how to use ‘months’ in a sentence.

มาดูกันดีกว่า

Ok…

คำถามเหล่านี้กำลังพูดถึงกิจกรรมหรือเหตุการณ์บางอย่างที่จะเกิดขึ้นในอีกเดือนหนึ่ง

Let’s take a look.

โอเค…

These questions are talking about some activity or event that will happen in a month.

ดังนั้น เวลาเรากำลังพูดถึงกิจกรรมหรือเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในอีก 1 เดือน เราจำเป็นต้อง

Ok…

ใช้คำบุพบท 'in'

So when we’re talking about an activity or event that will happen in a month, we need

โอเค เมื่อเรากำลังพูดถึง 'Days of the Week' เราต้องใช้คำบุพบท

to use the preposition ‘in’.

'on'

Ok, when we’re talking about ‘Days of the Week’, we had to use the preposition

แต่สำหรับ 'เดือน' เราใช้คำบุพบท 'in'

‘on’.

จำไว้.

But for ‘months’, we use the preposition ‘in’.

เอาล่ะ ต่อไปนี้เป็นคำถามบางส่วน

Remember that.

“คุณเกิดเดือนไหน”

Ok, so here’s some questions.

โอเค เรามาถึงตอนท้ายของวิดีโอแล้ว แต่ก่อนที่ฉันจะไป ฉันอยากจะพูดถึงข้อผิดพลาดอีกครั้ง

“Which month were you born?”

อ่า…โปรดใช้ความระมัดระวังในการสะกดคำของคุณ

Ok, we’re at the end of the video, but before I go, I want to talk about some mistakes again.

ลองมาดูสามสิ่งนี้กัน

Ahhh…please be careful with your spelling.

สามสิ่งนี้เป็นเรื่องธรรมดามาก

Let’s take a look at these three.

อย่างที่คุณเห็น "ไม่"

These three are very common.

อย่าสะกดคำเหล่านี้เช่นนี้

As you can see, “No”.

ทีนี้อันแรก…

Don’t spell these words like this.

เราเดาได้เลยว่าเดือนนี้คือ "กุมภาพันธ์" แต่นักเรียนสับสนกับ 'V'

Now the first one…

และ 'b'

We can guess this month is “February”, but the students are confused with the ‘V’

พวกเขากำลังเขียนว่า "Fevruary"

and the ‘b’.

นอกจากนี้พวกเขายังขาด 'u'

They’re writing “Fevruary”.

โอเค การสะกดคำว่า 'กุมภาพันธ์' มีข้อผิดพลาดมากมาย

Also, they’re missing a ‘u’.

ระวัง.

Ok, so there’s lots of mistakes with spelling ‘February’.

อย่าทำเช่นนี้

Be careful.

ครั้งต่อไปคือ "เดือนเมษายน"

Don’t do this.

"เมษายน."

The next one is “April”.

แต่พวกเขากำลังเขียนตัว 'v'

“April.”

ฉันไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงเขียน 'v' แต่พวกเขาเขียน 'v'

But they’re writing a ‘v’.

มันควรจะเป็น 'พี'

I don’t know why they’re writing a ‘v’, but they’re writing a ‘v’.

ดังนั้น อย่า... อย่าเขียนว่า “Avril”

It should be a ‘p’.

So don’t…don’t write “Avril”.

“April.”

"เมษายน."

And the last one.

และอันสุดท้าย

I can understand the mistake.

ฉันเข้าใจความผิดพลาดได้

“December.”

"ธันวาคม."

“December.”

"ธันวาคม."

Ok, I understand because this is actually a ‘c’.

โอเค ฉันเข้าใจแล้ว เพราะจริงๆ แล้วนี่คือ 'c'

“sss”…it makes an ‘s’ sound.

“sss”…มันส่งเสียง 's'

“December.”

"ธันวาคม."

But, you got to be careful.

แต่คุณต้องระวัง

You need the ‘c’.

คุณต้องมี 'ค'

“December.”

"ธันวาคม."

Alright…

เอาล่ะ…

So, anyway, with the ‘s’…don’t write like that.

ดังนั้น อย่างไรก็ตาม ด้วย 's'...อย่าเขียนแบบนั้น

Ok, so you got to be very careful with the spelling of the months.

โอเค คุณต้องระมัดระวังเรื่องการสะกดเดือนให้มาก

Alright…

เอาล่ะ…

So that’s the ‘Months of the Year’.

นั่นคือ 'เดือนแห่งปี'

I hope you understand.

ฉันหวังว่าคุณเข้าใจ.

Ahhh..there’s twelve of them.

เอ่อ..มีสิบสองอัน..

I know it takes a lot of practice to pronounce and to spell.

ฉันรู้ว่าต้องใช้การฝึกฝนอย่างมากในการออกเสียงและสะกดคำ

But you need to do a lot of self-study to master them.

แต่คุณต้องศึกษาด้วยตนเองให้มากเพื่อที่จะเชี่ยวชาญ

Ok…

โอเค…

I want you to be perfect with them.

ฉันอยากให้คุณสมบูรณ์แบบกับพวกเขา

Ok, that’s it for this video.

โอเค แค่นั้นแหละสำหรับวิดีโอนี้

See you next time.

เจอกันคราวหน้า.

Hello, everyone.

สวัสดีทุกคน.

In this video, we are going to talk about how to express the year in English.

ในวิดีโอนี้ เราจะพูดถึงวิธีแสดงปีเป็นภาษาอังกฤษ

Ok, it’s a little bit difficult, but I know after this video, you will understand…and

โอเค มันยากนิดหน่อย แต่ฉันรู้ว่าหลังจากวิดีโอนี้ คุณจะเข้าใจ...และ

you’ll be able to do it very well.

คุณจะทำได้ดีมาก

Let’s take a look.

มาดูกันดีกว่า

So, on the board, I wrote some years.

ดังนั้นบนกระดานฉันเขียนมาหลายปีแล้ว

Ok…

ตกลง…

So, you just have to listen and follow me.

ดังนั้นคุณเพียงแค่ต้องฟังและติดตามฉัน

The first year up here, is the year I was born.

ปีแรกบนนี้คือปีที่ฉันเกิด

Yes, I’m quite old.

ใช่ ฉันค่อนข้างแก่แล้ว

So how would we express this year in English?

แล้วปีนี้เราจะแสดงออกเป็นภาษาอังกฤษว่าอย่างไร?

We’re going to look at the first part.

เราจะมาดูส่วนแรกกัน

“Nineteen.” …and the last part, “Seventy-five.”

“สิบเก้า” …และส่วนสุดท้าย “เจ็ดสิบห้า”

So, we’re going yo divide that into “Nineteen seventy-five”.

เราจะแบ่งมันออกเป็น "สิบเก้าเจ็ดสิบห้า"

“Nineteen seventy-five.”

“สิบเก้าเจ็ดสิบห้า”

Never, never, never, never, never say “one thousand nine hundred and seventy-five”.

ไม่เคย ไม่เคย ไม่เคย ไม่เคยพูดว่า "หนึ่งพันเก้าร้อยเจ็ดสิบห้า"

No.

ไม่

The way to express this year: “Nineteen seventy-five.”

วิธีแสดงออกในปีนี้: “สิบเก้าเจ็ดสิบห้า”

Let’s look at the next one.

มาดูอันถัดไปกัน

This is “Nineteen seventy-five.”

นี่คือ “สิบเก้าเจ็ดสิบห้า”

This is “Nineteen ninety-nine.”

นี่คือ "สิบเก้าเก้าสิบเก้า"

Ok…

โอเค…

“Nineteen seventy-five.”

“สิบเก้าเจ็ดสิบห้า”

“Nineteen ninety-nine.”

“สิบเก้าเก้าสิบเก้า”

The next one…Ok….

อันต่อไป…โอเค….

This is a little different because…ahh…there’s three zeros.

สิ่งนี้แตกต่างออกไปเล็กน้อยเพราะ…เอ่อ…มีศูนย์สามตัว

So, for this year, we only say, “two thousand”.

ดังนั้นในปีนี้เราจึงพูดเพียง "สองพัน" เท่านั้น

Ok, there’s one way to say it.

โอเค มีวิธีหนึ่งที่จะพูด

“Two thousand.”

"สองพัน."

The next one.

อันถัดไป

Ok…

โอเค…

Now, the next one…there’s actually two ways to express it in English.

ทีนี้ วิธีต่อไป…มีสองวิธีในการแสดงออกเป็นภาษาอังกฤษ

One way is, “two thousand one”.

วิธีหนึ่งคือ "สองพันหนึ่ง"

Another way is, “twenty-oh-one”.

อีกวิธีหนึ่งคือ "ยี่สิบเอ็ด"

Ok…

โอเค…

“Two thousand one.”

“สองพันหนึ่ง”

Or…

หรือ...

“Twenty-oh-one.”

“ยี่สิบเอ็ด”

Ok, remember, ‘zeros’ we can call “oh”.

โอเค จำไว้ว่า 'ศูนย์' เราเรียกว่า "โอ้" ได้

“Twenty-oh-one.”

“ยี่สิบเอ็ด”

The next one.

อันถัดไป

“Two thousand twelve.”

"สองพันสิบสอง."

Or…

หรือ…

“Twenty twelve.”

“ยี่สิบสิบสอง”

Again, there’s two ways.

อีกครั้งมีสองวิธี

“Two thousand twelve.”

"สองพันสิบสอง."

“Twenty twelve.”

“ยี่สิบสิบสอง”

Next one…similar.

อันถัดไป…คล้ายกัน

“Two thousand thirteen.”

“สองพันสิบสาม”

“Twenty thirteen.”

“ยี่สิบสาม”

And the last one…in the future…

และอันสุดท้าย…ในอนาคต…

“Twenty twenty.”

“ยี่สิบยี่สิบ”

Or…

หรือ…

“Two thousand twenty.”

“สองพันยี่สิบ”

Ok…so from here…going all the ‘two thousands’, there’s two ways to express it.

โอเค…จากนี้ไป…ไปให้ครบ 'สองพัน' มีสองวิธีในการแสดงออก

So, sometimes that’s confusing.

ดังนั้นบางครั้งมันก็น่าสับสน

So, let’s go through the list again.

มาดูรายการกันอีกครั้ง

“Nineteen seventy-five.”

“สิบเก้าเจ็ดสิบห้า”

“Nineteen ninety-nine.”

“สิบเก้าเก้าสิบเก้า”

“Two thousand.”

"สองพัน."

“Two thousand one.”

“สองพันหนึ่ง”

Or…

หรือ...

“Twenty-oh-one.”

“ยี่สิบเอ็ด”

“Two thousand twelve.”

"สองพันสิบสอง."

Or…

หรือ…

“Twenty twelve.”

“ยี่สิบสิบสอง”

“Two thousand thirteen.”

“สองพันสิบสาม”

“Twenty thirteen.”

“ยี่สิบสาม”

“Two thousand twenty.”

“สองพันยี่สิบ”

Or…

หรือ…

“Twenty twenty.”

“ยี่สิบยี่สิบ”

Alright…

เอาล่ะ…

So that’s how we express years in English.

นั่นคือวิธีที่เราแสดงจำนวนปีเป็นภาษาอังกฤษ

Let’s do some more practice.

มาฝึกกันอีกหน่อย

Ok, so let’s take a look at a few questions, so we can understand how to use ‘year’

เอาล่ะ มาดูคำถามสองสามข้อกันดีกว่า เพื่อที่เราจะได้เข้าใจวิธีใช้ 'ปี'

in a sentence.

ในประโยค

Questions one here: “What year is it now?”

คำถามข้อหนึ่งที่นี่: “ตอนนี้ปีอะไร?”

“What year is it now?”

“ตอนนี้ปีอะไรแล้ว?”

Because it’s now, we want to start our sentence with “It’s”.

เพราะถึงตอนนี้แล้ว เราจึงอยากขึ้นต้นประโยคด้วย “It's”

“What year is it now?”

“ตอนนี้ปีอะไรแล้ว?”

“It’s two thousand twelve.”

“สองพันสิบสอง”

Or…

หรือ...

“Twenty-twelve.”

“ยี่สิบสิบสอง”

Ok, “What year is it now?”

โอเค “ตอนนี้ปีอะไรแล้ว?”

“It’s Twenty-twelve.”

“ยี่สิบเอ็ดโมง”

Again, you should use “it’s”, but of course it’s ok just to say the year.

ขอย้ำอีกครั้งว่าคุณควรใช้ “it's” แต่แน่นอนว่า แค่บอกปีก็ไม่เป็นไร

But I prefer a full sentence.

แต่ฉันชอบประโยคเต็มมากกว่า

“It’s two thousand twelve.”

“สองพันสิบสอง”

Let’s look at the next question.

มาดูคำถามต่อไปกัน

“What year were you born?”

"คุณเกิดปีอะไร?"

“What year were you born?”

"คุณเกิดปีอะไร?"

Again, you came out of your mother…as a baby…

คุณออกมาจากแม่อีกครั้ง…ตอนยังเป็นทารก…

“What year were you born?”

“คุณเกิดปีอะไร?”

Ok, with the ‘years’, you want to use the preposition ‘in’.

โอเค สำหรับ 'ปี' คุณต้องการใช้คำบุพบท 'in'

Ok…

โอเค…

Now, with ‘days’, we use the preposition ‘on’.

ทีนี้ สำหรับ 'days' เราใช้คำบุพบท 'on'

With ‘months’, we use the preposition ‘in’.

สำหรับ 'เดือน' เราใช้คำบุพบท 'ใน'

And with ‘years’, we must use the preposition ‘in’.

และสำหรับ 'ปี' เราต้องใช้คำบุพบท 'in'

So, “What year were you born?”

แล้ว “คุณเกิดปีอะไร”

“In nineteen seventy-five.”

“ในสิบเก้าเจ็ดสิบห้า”

Ok, that’s the year I was born.

โอเค นั่นคือปีที่ฉันเกิด

“In nineteen seventy-five.”

“ในสิบเก้าเจ็ดสิบห้า”

The last question.

คำถามสุดท้าย

Very important to Korea.

สำคัญมากสำหรับเกาหลี

“When is the Pyeongchang Olympics?”

“โอลิมปิกพย็องชังจัดขึ้นเมื่อไหร่?”

Ok, coming soon.

โอเค มาเร็วๆ นี้

“When is the Pyeongchang Olympics?”

“โอลิมปิกพย็องชังจัดขึ้นเมื่อไหร่?”

“In”, ok, again, ‘in’ is our preposition.

“In” โอเค อีกครั้ง 'in' เป็นคำบุพบทของเรา

“In two thousand eighteen.”

“ในสองพันสิบแปด”

Or…

หรือ...

“In twenty eighteen.”

“ในอีกยี่สิบแปดปี”

Alright…

เอาล่ะ…

So those are a few examples of how to use it in a sentence.

นี่เป็นตัวอย่างเล็กๆ น้อยๆ ของวิธีการใช้ในประโยค

Ahh..I hope you understand these examples.

อ่า..ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจตัวอย่างเหล่านี้

Using years…ahhh..is very…very easy.

การใช้หลายปี…เอ่อ..มันง่ายมาก…มาก

Ok, they’re easy to express.

โอเค พวกมันแสดงออกได้ง่าย

Just remember to use the preposition ‘in’.

อย่าลืมใช้คำบุพบท 'in'

Ok…

โอเค…

That’s it for ‘years’ and I will see you next video.

แค่ 'ปี' เท่านั้น แล้วเจอกันในวิดีโอหน้า

Hello, everyone.

สวัสดีทุกคน.

In this video, we’re going to talk about how to express the date in English.

ในวิดีโอนี้ เราจะพูดถึงวิธีแสดงวันที่เป็นภาษาอังกฤษ

That can be very difficult because you have to know your months.

นั่นอาจเป็นเรื่องยากมากเพราะคุณต้องรู้เดือนของคุณ

You have to know your ordinal numbers.

คุณต้องรู้เลขลำดับของคุณ

You have to know how to express your years.

คุณต้องรู้วิธีแสดงปีของคุณ

So, this is a very advanced video, but it’s a good video to learn.

นี่เป็นวิดีโอขั้นสูงมาก แต่เป็นวิดีโอที่ดีในการเรียนรู้

Ahh…so, I’m going to start with this question.

อ่า…ฉันจะเริ่มด้วยคำถามนี้

“What’s the date, today?”

"วันนี้วันที่เท่าไหร่?"

Now, don’t confuse this question with, “What’s the day, today?”, because the day is only

ตอนนี้ อย่าสับสนคำถามนี้กับ “วันนี้วันอะไร” เพราะวันนั้น

asking about “Monday, Tuesday, Wednesday…so on.”

ถามแค่ว่า “วันจันทร์ วันอังคาร วันพุธ…และอื่นๆ”

This question is, “What’s the date..?”

คำถามนี้คือ “วันที่เท่าไหร่..?”

Ok…

โอเค…

So, we…it’s very different than ‘day’.

งั้นเรา…มันแตกต่างจาก 'วัน' มาก

So, there’s two styles here of how to express the date.

การแสดงวันที่มีสองรูปแบบที่นี่

One style is British style.

สไตล์หนึ่งคือสไตล์อังกฤษ

And one style is American style or Canadian style.

และสไตล์หนึ่งคือสไตล์อเมริกันหรือสไตล์แคนาดา

We use this.

เราใช้สิ่งนี้

Ok, so “What’s the date, today?”

โอเค แล้ว “วันนี้วันที่เท่าไหร่”

And it’s the same date.

และเป็นวันเดียวกัน

They put the ‘fourteenth’, ‘March’, ‘two thousand thirteen’.

พวกเขาใส่ 'สิบสี่', 'มีนาคม', 'สองพันสิบสาม'

Ok, so how..

โอเค แล้วพวกเขาจะแสดงออกยังไงล่ะ?

how would they express that?

“What’s the date, today?”

"วันนี้วันที่เท่าไหร่?"

“It’s the fourteenth of March two thousand thirteen.”

“วันที่สิบสี่ มีนาคม สองพันสิบสาม”

Or “Twenty-thirteen.”

หรือ “ยี่สิบสาม”

Ok…

โอเค…

Short form.

แบบสั้น

‘Fourteen’, ‘three’, ‘thirteen’.

'สิบสี่' 'สาม' 'สิบสาม'

Now they use a…’day’, ‘month’, ‘year’.

ตอนนี้พวกเขาใช้…'วัน','เดือน','ปี'

Ok, but I know in Korea, you use the opposite ‘year’, ‘month’, ‘day’.

โอเค แต่ฉันรู้ที่เกาหลี คุณใช้คำตรงกันข้ามกับ 'ปี' 'เดือน' และ 'วัน'

But the British style is opposite.

แต่สไตล์อังกฤษกลับตรงกันข้าม

Alright, now here is the American style and the style I want to show you because I’m

เอาล่ะ นี่คือสไตล์อเมริกันและสไตล์ที่ฉันอยากแสดงให้คุณดูเพราะฉันเป็น

Canadian.

คนแคนาดา

I use this, also.

ฉันใช้สิ่งนี้ด้วย

“What’s the date, today?”

"วันนี้วันที่เท่าไหร่?"

“March fourteenth…fourteenth, twenty thirteen.”

“สิบสี่มีนาคม…สิบสี่ ยี่สิบสาม”

“March fourteenth, twenty thirteen.”

“สิบสี่ มีนาคม สิบสาม มีนาคม”

‘Three’, ‘fourteen’, ‘thirteen’.

'สาม' 'สิบสี่' 'สิบสาม'

That’s how you would express it short style.

นั่นคือวิธีที่คุณจะแสดงออกถึงสไตล์สั้น ๆ

Ok…

ตกลง…

Now both ways are ok…doesn’t matter.

ตอนนี้ทั้งสองวิธีก็โอเค…ไม่สำคัญ

But this is how you would express a ‘date’.

แต่นี่คือวิธีที่คุณจะแสดง 'วันที่'

Put your ‘month’.

ใส่ 'เดือน' ของคุณ

Capital letter.

ตัวพิมพ์ใหญ่.

Put your ordinal number.

ใส่หมายเลขลำดับของคุณ

This is “fourteenth”.

นี่คือ "สิบสี่"

A ‘comma’…and the year.

'ลูกน้ำ'...และปี

Ok, and you would read it as “March fourteenth, twenty thirteen.”

โอเค คุณจะอ่านว่า “14 มีนาคม 2013”

Alright, so that’s how you express the ‘date’.

เอาล่ะ นั่นคือวิธีที่คุณแสดง 'วันที่'

Let’s do some more practice.

มาฝึกกันอีกหน่อย

Ok, here are some examples to help us understand how to express the ‘dates’.

ต่อไปนี้เป็นตัวอย่างบางส่วนที่ช่วยให้เราเข้าใจวิธีแสดง 'วันที่'

First, let’s look at this question.

ก่อนอื่นเรามาดูคำถามนี้กันก่อน

“When is payday?”

“วันเงินเดือนออกเมื่อไหร่”

Now, “payday” is a very important day.

ตอนนี้ “วันจ่ายเงินเดือน” ถือเป็นวันสำคัญมาก

That’s when you get your money from your job.

นั่นคือเมื่อคุณได้รับเงินจากงานของคุณ

“When is payday?”

“วันเงินเดือนออกเมื่อไหร่”

So, I’m going to begin my answer with “It’s”.

ดังนั้น ฉันจะเริ่มคำตอบด้วย "มัน"

“It is…

“คือ…

It’s” “When is payday?”

มัน” “วันจ่ายเงินเดือนเมื่อไหร่?”

Ok, and you can see when I’m expressing the ‘date’, I’m always going to use

โอเค และคุณจะเห็นได้ว่าเวลาที่ฉันแสดง 'วันที่' ฉันจะใช้

the preposition ‘on’.

คำบุพบท 'on' เสมอ

The preposition ‘on’.

คำบุพบท 'บน'

Ok…

โอเค…

So, “When is payday?”

แล้ว “วันจ่ายเงินเดือนเมื่อไหร่?”

“It’s on Monday.”

“เป็นวันจันทร์ครับ”

That’s very simple.

นั่นง่ายมาก

“It’s on the sixteenth.”

“วันที่สิบหกครับ”

Ok, “It’s on the sixteenth of this month.”

โอเค “วันที่ 16 เดือนนี้”

Now, if your just going to focus on the date here, ‘Sixteenth’, we always need a ‘the’.

ทีนี้ ถ้าคุณจะเน้นไปที่วันที่ที่นี่ 'วันที่สิบหก' เราก็จะต้องมี 'the' เสมอ

“The sixteenth.”

“ที่สิบหก”

Alright, the next one, we’re going to combine these.

เอาล่ะ ต่อไปเราจะรวมสิ่งเหล่านี้เข้าด้วยกัน

We’re going to put these two together.

เราจะรวมสองสิ่งนี้เข้าด้วยกัน

“When is payday?”

“วันเงินเดือนออกเมื่อไหร่”

“It’s on Monday the sixteenth.”

“วันจันทร์ที่สิบหก”

Ok, so we have “On Monday”.

โอเค งั้นเรามี "วันจันทร์"

That’s ok.

ไม่เป็นไร.

“On the sixteenth.”

“วันที่สิบหก”

That’s ok.

ไม่เป็นไร.

“On Monday the sixteenth.”

“ในวันจันทร์ที่สิบหก”

That’s ok, too.

ก็ไม่เป็นไรเช่นกัน

Ok, all of them are ok, but this one…ahh…there’s no confusion.

โอเค ทั้งหมดก็โอเค แต่อันนี้…เอ่อ…ไม่มีความสับสน

This is very detailed.

นี่เป็นรายละเอียดมาก

Alright, let’s look at the last two.

เอาล่ะ มาดูสองอันสุดท้ายกันดีกว่า

Now, “When is payday?”

ตอนนี้ “วันจ่ายเงินเดือนเมื่อไหร่”

“It’s on June sixteenth.”

“วันที่ 16 มิถุนายน”

Ok, you want to focus on the month sometimes.

โอเค คุณอยากจะเน้นไปที่เดือนเป็นบางครั้ง

“It’s on June sixteenth.”

“วันที่ 16 มิถุนายน”

And let’s put all of these together.

และนำทั้งหมดนี้มารวมกัน

“When is payday?”

“วันเงินเดือนออกเมื่อไหร่”

“It’s on Monday June sixteenth.”

“วันจันทร์ที่ 16 มิถุนายน”

Ok, if you want to be very detailed and make sure there’s no confusion, your going to

โอเค หากคุณต้องการให้รายละเอียดมากและให้แน่ใจว่าไม่มีความสับสน คุณจะต้อง

say the ‘day’, the ‘month’ and the ‘date’ here.

พูดว่า 'วัน' 'เดือน' และ 'วันที่' ที่นี่

Ok, “When is payday?”

โอเค “วันจ่ายเงินเดือนเมื่อไหร่”

“It’s on Monday June sixteenth.”

“วันจันทร์ที่ 16 มิถุนายน”

Ok…

โอเค…

So there are many ways to express the same thing.

มีหลายวิธีในการแสดงออกถึงสิ่งเดียวกัน

Ok, it depends on the situation.

โอเค มันขึ้นอยู่กับสถานการณ์

But you have to be familiar with all these ways…cause…which one is the best way?

แต่คุณต้องคุ้นเคยกับวิธีเหล่านี้ทั้งหมด…เพราะว่า…วิธีไหนดีที่สุด?

Well, there is no best way here.

ไม่มีวิธีที่ดีที่สุดที่นี่

Ahh…it depends on the person.

อ่า…มันขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคล

Everyone’s going to say it a little bit different.

ทุกคนจะบอกว่ามันแตกต่างกันเล็กน้อย

Alright, let’s move on to some questions.

เอาล่ะ มาดูคำถามกันดีกว่า

The first question here.

คำถามแรกที่นี่

“When were you born?”

"คุณเกิดเมื่อไหร่?"

Ok, “When were you born?”

โอเค “คุณเกิดเมื่อไหร่”

Again, you came out of your mother as a baby.

อีกครั้งคุณออกมาจากแม่ของคุณตั้งแต่ยังเด็ก

“When were you born?”

"คุณเกิดเมื่อไหร่?"

This is a very detailed answer.

นี่เป็นคำตอบที่ละเอียดมาก

Ok, so this is when I was born.

โอเค นี่คือตอนที่ฉันเกิด

“On March twentieth, nineteen seventy-five.”

“ในวันที่ 20 มีนาคม 1975”

Ok, so I’m going to put the capital on ‘March’, ‘twentieth’, comma, ‘nineteen seventy-five’.

โอเค ฉันจะใส่ทุนในวันที่ 'มีนาคม', 'ยี่สิบ', ลูกน้ำ, 'สิบเก้าเจ็ดสิบห้า'

That’s how I would write and say that ‘date’.

ฉันจะเขียนและพูดว่า 'เดท' แบบนั้น

Let’s move on to the next question.

มาดูคำถามต่อไปกันดีกว่า

“When is your birthday?”

“วันเกิดของคุณคือเมื่อไหร่”

Ok, they’re very similar questions.

โอเค มันเป็นคำถามที่คล้ายกันมาก

“When were you born?”

"คุณเกิดเมื่อไหร่?"

“When is your birthday?”

“วันเกิดของคุณคือเมื่อไหร่”

Ok, so, “When is your birthday?”…doesn’t really care about the year.

โอเค แล้ว “วันเกิดของคุณคือเมื่อไหร่?”…ไม่ได้สนใจปีจริงๆ

It’s more about the ‘month’ and the ‘date’.

มันเกี่ยวกับ 'เดือน' และ 'วันที่' มากกว่า

Ok, so, “When is your birthday?”

โอเค “วันเกิดของคุณคือเมื่อไหร่?”

“On March twentieth.”

“ในวันที่ 20 มีนาคม”

“On March twentieth.”

“ในวันที่ 20 มีนาคม”

That’s the date of my birthday.

นั่นคือวันเกิดของฉัน

Next one.

อันถัดไป

“When is Valentine’s Day?”

“วันวาเลนไทน์คือเมื่อไหร่”

A very good and happy day.

เป็นวันที่ดีและมีความสุขมาก

“When is Valentine’s Day?”

“วันวาเลนไทน์คือเมื่อไหร่”

“On February fourteenth.”

“วันที่สิบสี่กุมภาพันธ์”

“On February fourteenth.”

“วันที่สิบสี่กุมภาพันธ์”

The last question.

คำถามสุดท้าย

“When will you go to Spain?”

“คุณจะไปสเปนเมื่อไหร่”

“When will you go to Spain?”

“คุณจะไปสเปนเมื่อไหร่”

Your asking your friend.

คุณถามเพื่อนของคุณ

“When will you go to Spain?”

“คุณจะไปสเปนเมื่อไหร่”

And maybe she answers very quickly…”Oh, on the nineteenth”.

และบางทีเธออาจจะตอบเร็วมาก…”โอ้ วันที่สิบเก้า”

“On the nineteenth.”

“วันที่สิบเก้า”

Alright…

เอาล่ะ…

So, I hope you have a better understanding of how to express the ‘date’ in English.

ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจวิธีแสดง 'วันที่' เป็นภาษาอังกฤษได้ดีขึ้น

Takes a lot of self-study and practice, but I know you can…you can understand if you

ต้องใช้เวลาศึกษาด้วยตนเองและฝึกฝนเป็นจำนวนมาก แต่ฉันรู้ว่าคุณทำได้...คุณจะเข้าใจได้หากคุณ

really really try.

พยายามจริงๆ

That’s it for this video.

เพียงเท่านี้สำหรับวิดีโอนี้

See you next time.

เจอกันคราวหน้า.

Hi, everyone.

สวัสดีทุกคน.

In this video, we’re going to talk about the seasons.

ในวิดีโอนี้ เราจะพูดถึงฤดูกาล

Ok, it’s very easy.

โอเค มันง่ายมาก

Because there’s only four seasons.

เพราะมีเพียงสี่ฤดูกาลเท่านั้น

Alright, and you probably already know them.

เอาล่ะ และคุณคงรู้จักพวกเขาแล้ว

Here they are.

นี่พวกเขา.

And the first one is “spring’.

และอันแรกคือ "ฤดูใบไม้ผลิ"

“Spring.’

"ฤดูใบไม้ผลิ.'

And ‘spring’ is when the flowers come out.

และ 'ฤดูใบไม้ผลิ' คือการที่ดอกไม้ผลิบาน

Ok…

โอเค…

The next season.

ฤดูกาลหน้า

“Summer.”

"ฤดูร้อน."

“Summer.”

"ฤดูร้อน."

Summer is hot.

ฤดูร้อนอากาศร้อน

Summer is a good time to go to the beach.

ฤดูร้อนเป็นเวลาที่ดีที่จะไปชายหาด

Summer is my favorite season.

ฤดูร้อนเป็นฤดูที่ฉันชอบ

I like hot weather.

ฉันชอบอากาศร้อน

Alright, the next season.

เอาล่ะ ฤดูกาลหน้า

“Autumn.”

"ฤดูใบไม้ร่วง."

“Autumn.”

"ฤดูใบไม้ร่วง."

Ok, this has an ‘au’.

โอเค นี่คือ 'au'

“Autumn.”

"ฤดูใบไม้ร่วง."

“Autumn.”

"ฤดูใบไม้ร่วง."

So, instead of “autumn”, an easier way is just to say, “fall”.

ดังนั้น แทนที่จะเป็น "ฤดูใบไม้ร่วง" วิธีง่ายกว่าคือพูดว่า "ตก"

You can say, “autumn”, or “fall”.

คุณสามารถพูดว่า "ฤดูใบไม้ร่วง" หรือ "ฤดูใบไม้ร่วง"

Both are ok.

ทั้งสองก็โอเค

They mean the same thing.

พวกเขาหมายถึงสิ่งเดียวกัน

So, of course, in ‘autumn’, the leaves on the trees fall.

แน่นอนว่าใน 'ฤดูใบไม้ร่วง' ใบไม้บนต้นไม้จะร่วงหล่น

And the last season.

และฤดูกาลที่แล้ว

“Winter.”

"ฤดูหนาว."

Ok…”Winter.”

โอเค…” ฤดูหนาว”

‘Winter’, of course, is very cold… and you build snowmen in winter.

แน่นอนว่า 'ฤดูหนาว' หนาวมาก... และคุณก็ปั้นตุ๊กตาหิมะในฤดูหนาว

Uhh…I don’t like winter very much.

เอ่อ…ฉันไม่ชอบฤดูหนาวเท่าไหร่นัก

Ok, so those are the four seasons.

โอเค นั่นคือสี่ฤดูกาล

Let’s do some extra practice.

มาฝึกเพิ่มเติมกัน

Ok, for our practice, I have three quick questions.

โอเค สำหรับการฝึกปฏิบัติของเรา ฉันมีคำถามสั้นๆ สามข้อ

Let’s look at the first question.

มาดูคำถามแรกกัน

“What season is now?”

“ตอนนี้เป็นฤดูกาลอะไร”

“What season is right now?”

“ตอนนี้เป็นฤดูกาลอะไร”

Ok…

โอเค…

Because it’s ‘now’, we have to begin with “It’s”.

เพราะเป็น 'ตอนนี้' เราจึงต้องเริ่มต้นด้วย "It's"

Ok…

โอเค…

“It is…”

“มันคือ…”

“It’s summer.”

“นี่มันฤดูร้อน”

Ok, I made this video now.

โอเค ฉันสร้างวิดีโอนี้แล้ว

For me, it’s summer.

สำหรับฉันมันคือฤดูร้อน

When you’re watching this video, maybe it’s another season.

เมื่อคุณดูวิดีโอนี้ อาจเป็นอีกซีซันหนึ่ง

Alright, “What season is now?”

เอาล่ะ “ตอนนี้เป็นฤดูกาลอะไร”

“It’s summer.”

"มันคือหน้าร้อน."

Remember, right now, we always use “It’s”.

จำไว้ว่าตอนนี้เราใช้คำว่า "It's" เสมอ

Ok, the next questions.

โอเค คำถามต่อไป

“When is Halloween?”

“วันฮาโลวีนคือเมื่อไหร่”

Ok, so what season is Halloween?

โอเค แล้ววันฮาโลวีนคือฤดูอะไรล่ะ?

Well, we have to use the preposition ‘in’.

เราต้องใช้คำบุพบท 'ใน'

Ok…

โอเค…

“When is Halloween?”

“วันฮาโลวีนคือเมื่อไหร่?”

“In….”

"ใน…."

“In autumn.”

"ในฤดูใบไม้ร่วง."

Ok, “In autumn.”

โอเค “ในฤดูใบไม้ร่วง”

Or…

หรือ...

“In fall.”

“ฤดูใบไม้ร่วง”

Ok…

โอเค...

So remember, with the seasons, we need the preposition ‘in’.

จำไว้ว่า ตามฤดูกาล เราจำเป็นต้องมีคำบุพบท 'in'

“When is Halloween?”

“วันฮาโลวีนคือเมื่อไหร่”

“In autumn.”

"ในฤดูใบไม้ร่วง."

“In fall.”

“ในฤดูใบไม้ร่วง”

And the last question.

และคำถามสุดท้าย

“When is Christmas?”

“เมื่อไหร่จะถึงคริสต์มาส”

Ok, what season?

โอเค ฤดูกาลอะไร?

Of course, “In winter.”

แน่นอนว่า “ในฤดูหนาว”

“When is Christmas?”

“เมื่อไหร่จะถึงคริสต์มาส”

“It’s in winter.”

“มันอยู่ในฤดูหนาว”

Ok…

ตกลง…

So that’s the seasons.

นั่นคือฤดูกาล

Remember, when we’re talking about ‘now’, we need “it’s”…if we’re talking

จำไว้ว่า เมื่อเรากำลังพูดถึง 'ตอนนี้' เราต้องการ "มัน"...หากเรากำลังพูด

about the season now.

ถึงฤดูกาลตอนนี้

And other seasons, we need the preposition ‘in’.

และฤดูกาลอื่นๆ เราต้องการคำบุพบท 'in'

Ok…

ตกลง…

That’s seasons.

นั่นคือฤดูกาล

I hope you understand.

ฉันหวังว่าคุณเข้าใจ.

See you next time.

เจอกันคราวหน้า.

Hello, everyone.

สวัสดีทุกคน.

Welcome to this ‘Time Expressions’ video.

ยินดีต้อนรับสู่วิดีโอ 'การแสดงออกทางเวลา' นี้

In this video, we are going to talk about how to express the time of day.

ในวิดีโอนี้ เราจะพูดถึงวิธีแสดงเวลาของวัน

Ok, it’s very simple.

โอเค มันง่ายมาก

And you would talk about the ‘time of day’ to express your routine; what you do in the

และคุณจะพูดถึง 'เวลาของวัน' เพื่อแสดงกิจวัตรของคุณ สิ่งที่คุณทำใน

different times of day.

ช่วงเวลาต่างๆ ของวัน

Let’s take a look at the board.

มาดูที่บอร์ดกันบ้าง

I have a question.

ฉันมีคำถาม.

“When do you…?”

"คุณทำเมื่อไร…?"

And let’s make a question.

และเรามาตั้งคำถามกัน

“When do you wake up?”

"คุณตื่นเมื่อไหร่?"

Ok…

โอเค…

“When do you wake up?”

“คุณจะตื่นเมื่อไหร่”

And you want to express the ‘time of day’.

และคุณต้องการแสดง 'เวลาของวัน'

Very easy.

ง่ายมาก.

“In the morning.”

"ตอนเช้า."

“When do you wake up?”

"คุณตื่นเมื่อไหร่?"

“In the morning.”

"ตอนเช้า."

Make sure you have ‘the’.

ตรวจสอบให้แน่ใจว่าคุณมี 'ที่'

Don’t say “in morning”.

อย่าพูดว่า "ในตอนเช้า"

“In the morning.”

"ตอนเช้า."

“When do you wake up?”

"คุณตื่นเมื่อไหร่?"

“In the morning.”

"ตอนเช้า."

“When do you take a shower?”

“คุณจะอาบน้ำเมื่อไหร่”

“In the morning.”

"ตอนเช้า."

“When do you go to work?”

“คุณจะไปทำงานเมื่อไหร่”

“In the morning.”

"ตอนเช้า."

Ok…

โอเค…

Ahh…let’s look at the next one.

อ่า…มาดูอันถัดไปกันดีกว่า

“In the afternoon.”

"ในช่วงบ่าย."

“When do you take a nap?”

“คุณจะงีบหลับเมื่อไหร่”

Ok, you take a quick sleep.

โอเค คุณรีบนอนเถอะ

“When do you take a nap?”

“คุณจะงีบหลับเมื่อไหร่”

“In the afternoon.”

"ในช่วงบ่าย."

Ok, I like to take a nap, “In the afternoon.”

โอเค ฉันชอบงีบหลับ “ตอนบ่าย”

“When do you go home?”

“คุณจะกลับบ้านเมื่อไหร่”

After work, “When do you go home?”

หลังเลิกงาน “คุณจะกลับบ้านเมื่อไหร่”

“In the evening.”

"ในตอนเย็น."

“When do you eat dinner?”

“คุณกินข้าวเย็นเมื่อไหร่”

“In the evening.”

"ในตอนเย็น."

“When do you watch TV?”

"เมื่อใดที่คุณดูทีวี?"

“In the evening.”

"ในตอนเย็น."

Ok…

โอเค…

So, these are very easy ways to express the different types…the different times of day.

ดังนั้น นี่เป็นวิธีที่ง่ายมากในการแสดงประเภทต่างๆ...ช่วงเวลาต่างๆ ของวัน

Make sure you have “in the”.

ตรวจสอบให้แน่ใจว่าคุณมี "ใน"

Alright, let’s look at the next ones.

เอาล่ะ มาดูตอนต่อไปกันดีกว่า

Ahh…

อ่า…

They’re using ‘at’.

พวกเขากำลังใช้ 'ที่'

Ok…

โอเค…

So this first one is using ‘”at night”.

อันแรกนี่ใช้ '”at night” นะ

“In the evening.”

"ในตอนเย็น."

“At night.”

"ตอนกลางคืน."

Very similar.

คล้ายกันมาก.

But, “In the evening” is usually talking about early evening.

แต่ “ในตอนเย็น” มักจะหมายถึงตอนเย็น

Ok…

โอเค…

Around 6p.m. to 10p.m.

ประมาณ 18.00 น. ถึง 22.00 น.

Ok, that’s the evening time.

โอเค นั่นคือเวลาเย็น

Relaxing time.

เวลาผ่อนคลาย.

“At night” is probably after 10p.m.

“ตอนกลางคืน” น่าจะหลัง 22.00 น.

You know…you’re going into 1a.m., 2a.m., 3a.m.

คุณรู้ไหม…คุณกำลังจะเข้าสู่ตี 1, 02:00, 03:00

Very late time.

เวลาช้ามาก.

Ok, that’s usually when we say, “At night”.

โอเค ปกติจะเป็นตอนที่เราพูดว่า "ตอนกลางคืน"

Alright…

เอาล่ะ…

So…

ดังนั้น…

“When do you….?”

“เมื่อไหร่คุณ….?”

Well, if I said, “When do you go home from work?”

ถ้าฉันพูดว่า "คุณเลิกงานกลับบ้านเมื่อไหร่"

And you said, “In the evening.”

และคุณพูดว่า "ในเวลาเย็น"

Ok, I know it’s early.

โอเค ฉันรู้ว่ามันเช้าแล้ว

But if you said…if I asked “When do you go home from work?” and you said “At night”,

แต่ถ้าคุณบอกว่า...ถ้าฉันถามว่า “เลิกงานแล้วจะกลับบ้านเมื่อไหร่?” และคุณพูดว่า "ตอนกลางคืน"

I would think “Oh, very late”.

ฉันคิดว่า "โอ้สายมาก"

Maybe after 10p.m.

อาจจะหลัง 22.00 น.

Alright…

เอาล่ะ…

You have to be very careful walking on the street ‘at night’.

คุณต้องระมัดระวังอย่างมากในการเดินบนถนน 'ตอนกลางคืน'

Alright, the next two are very exact times.

เอาล่ะ สองรายการถัดไปเป็นเวลาที่แน่นอนมาก

Ok, “At noon”, “At midnight”.

โอเค “ตอนเที่ยง” “ตอนเที่ยงคืน”

‘Noon’ is only 12:00p.m.

'เที่ยง' เวลา 12.00 น. เท่านั้น

That is ‘noon’.

นั่นคือ 'เที่ยง'

So, “When do you have lunch?”

“เมื่อไหร่จะกินข้าวเที่ยง”

You can say, “At noon”.

คุณสามารถพูดว่า "ตอนเที่ยง"

Alright…

เอาล่ะ…

‘Midnight’ is only 12a.m.

'เที่ยงคืน' เพิ่งจะ 24.00 น. เท่านั้น

Ok, very late.

โอเค มาช้ามาก

“When do you go to bed?”

“คุณจะไปนอนเมื่อไหร่?”

“At midnight.”

"ในเวลาเที่ยงคืน."

Ok…

โอเค…

Very very late.

ช้ามาก

Only…only 12p.m.

เพียง…เวลา 12.00 น. เท่านั้น

Only 12a.m.

เพียง 12.00 น.

They’re very exact times.

เป็นเวลาที่แน่นอนมาก

Alright, so these are different ways to express the ‘times of day’.

เอาล่ะ นี่เป็นวิธีต่างๆ ในการแสดง 'เวลาของวัน'

Let’s take a look at a few examples.

ลองมาดูตัวอย่างบางส่วน

Ok, let’s look at these examples.

เอาล่ะ มาดูตัวอย่างเหล่านี้กัน

The first one.

อันแรก.

“I exercise in the morning.”

“ฉันออกกำลังกายในตอนเช้า”

“I exercise in the morning.”

“ฉันออกกำลังกายในตอนเช้า”

The next one.

อันถัดไป

“My lunchtime is at noon.”

“มื้อเที่ยงของฉันคือเที่ยง”

“My lunchtime is at noon.”

“มื้อเที่ยงของฉันคือเที่ยง”

The next one.

อันถัดไป

“I like to go swimming in the afternoon.”

“ฉันชอบไปว่ายน้ำตอนบ่าย”

“I like to go swimming in the afternoon.”

“ฉันชอบไปว่ายน้ำตอนบ่าย”

And the next one.

และอันถัดไป

“I eat dinner in the evening.”

“ฉันกินข้าวเย็นตอนเย็น”

“I eat dinner in the evening.”

“ฉันกินข้าวเย็นตอนเย็น”

And the next one.

และอันถัดไป

“I eat ramyeon at midnight.”

“ฉันกินรามยอนตอนเที่ยงคืน”

“I eat ramyeon at midnight.”

“ฉันกินรามยอนตอนเที่ยงคืน”

And the last example.

และตัวอย่างสุดท้าย

“Be careful walking alone at night.”

“ระวังเดินคนเดียวตอนกลางคืน”

“Be careful walking alone at night.”

“ระวังเดินคนเดียวตอนกลางคืน”

Ok, I hope you understand how to express the different ‘times of day’ in English.

โอเค ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจวิธีแสดง 'เวลา' ที่แตกต่างกันของวันเป็นภาษาอังกฤษ

Uhm…I’m going to ask you a question now.

อืม…ฉันจะถามคำถามคุณตอนนี้

“When do you study English?”

“คุณจะเรียนภาษาอังกฤษเมื่อไหร่”

Ok…

โอเค…

“What time of day do you study English?”

“คุณเรียนภาษาอังกฤษช่วงไหนของวัน?”

“When do you study English?”

“คุณจะเรียนภาษาอังกฤษเมื่อไหร่”

Ahh…I..I suggest the best time to study English is in the morning.

อ่า…ฉัน..ฉันแนะนำว่าเวลาที่ดีที่สุดในการเรียนภาษาอังกฤษคือช่วงเช้า

Ok…ahh…

โอเค…เอ่อ…

In the afternoon is not so good.

ช่วงบ่ายไม่ค่อยดีนัก

A lot of my students are always very tired in the afternoon.

นักเรียนของฉันหลายคนจะเหนื่อยมากในช่วงบ่ายเสมอ

In the evening is ok.

ตอนเย็นก็โอเค

But, never never at night.

แต่ไม่เคยไม่เคยตอนกลางคืน

That’s too late.

นั่นสายเกินไปแล้ว

Alright…

เอาล่ะ…

So, I hope you understand these time expression.

ดังนั้น ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจสำนวนเวลาเหล่านี้

See you next video.

เจอกันใหม่วิดีโอหน้าครับ

Hello, everyone.

สวัสดีทุกคน.

Welcome to this ‘time expressions’ video.

ยินดีต้อนรับสู่วิดีโอ 'การแสดงออกทางเวลา' นี้

In this video, we’re going to talk about how to use ‘ago’, ‘late’, ‘next’

ในวิดีโอนี้ เราจะพูดถึงวิธีใช้ 'ago', 'late', 'next'

and ‘last’.

และ 'last'

Ok, these are very useful expressions to use when talking about time.

โอเค นี่เป็นสำนวนที่มีประโยชน์มากสำหรับใช้เมื่อพูดถึงเวลา

But, first.

แต่แรก.

Let’s review our vocabulary.

มาทบทวนคำศัพท์ของเรากัน

And this is the vocabulary we need to know for this video.

และนี่คือคำศัพท์ที่เราจำเป็นต้องรู้สำหรับวิดีโอนี้

Ahhh…’second’.

เอ่อ…'วินาที'

And I have “one second.”

และฉันมี "หนึ่งวินาที"

Ok, “One second.

โอเค “หนึ่งวินาที

We could also…instead of “one second”, we could say, “a second”.

เรายังทำได้... แทนที่จะใช้ "หนึ่งวินาที" เรากลับพูดว่า "วินาที" ก็ได้

So, ‘one’ and ‘a’, mean the same.

ดังนั้น 'หนึ่ง' และ 'a' จึงมีความหมายเหมือนกัน

Just one second.

แค่วินาทีเดียว

Ok…

โอเค…

“One minute.”

“หนึ่งนาที”

“A minute.”

"นาที."

Ok…how many seconds in one minute?

โอเค…หนึ่งนาทีมีกี่วินาที?

Well, sixty seconds in one minute.

หกสิบวินาทีในหนึ่งนาที

And the next is ‘hour’.

และต่อไปคือ 'ชั่วโมง'

Now ‘hour’ is special because we’re going to use ‘an’.

ตอนนี้ 'ชั่วโมง' เป็นพิเศษเพราะเราจะใช้ 'an'

Ok…

โอเค…

Because ‘hour’ starts with a vowel sound.

เพราะ 'ชั่วโมง' ขึ้นต้นด้วยเสียงสระ

Ok…

โอเค…

“An hour.”

“หนึ่งชั่วโมง”

Ok, we always use ‘an’ with ‘hour’.

โอเค เราจะใช้ 'an' กับ 'hour' เสมอ

And of course, there’s sixty minutes in one hour.

และแน่นอนว่าในหนึ่งชั่วโมงมีหกสิบนาที

“An hour.”

"หนึ่งชั่วโมง."

Next is “a day”.

ต่อไปคือ “หนึ่งวัน”

“A day.”

"วันหนึ่ง."

“One day.”

"วันหนึ่ง."

Of course…how many hours in a day?

แน่นอน…หนึ่งวันกี่ชั่วโมง?

Twenty-four hours.

ยี่สิบสี่ชั่วโมง.

“A week.”

"สัปดาห์."

How many days in a week?

หนึ่งสัปดาห์มีกี่วัน?

Seven days in a week.

เจ็ดวันในหนึ่งสัปดาห์

“One week.”

"หนึ่งอาทิตย์."

“One month.”

"หนึ่งเดือน."

“A month.”

"หนึ่งเดือน."

Ok…

โอเค…

And the last one.

และอันสุดท้าย

“One year.”

"หนึ่งปี."

“A year.”

"ต่อปี."

Ok, so that’s the vocabulary.

โอเค นั่นคือคำศัพท์

I hope you understand.

ฉันหวังว่าคุณเข้าใจ.

Uhh…before we move on, I’m going to change this.

เอ่อ…ก่อนที่เราจะไปต่อ ฉันจะเปลี่ยนเรื่องนี้ก่อน

Ok, this is one.

โอเค นี่คืออันหนึ่ง

But now, let’s put…let’s put two.

แต่ตอนนี้ขอใส่…ขอใส่สองอัน

Now everything changes.

ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป

“Two second?”

“สองวินาที?”

No, we have to plural it.

ไม่ เราต้องพหูพจน์มัน

“Two seconds.”

“สองวินาที”

“Two minute?”

“สองนาที?”

“Two minutes.”

"สองนาที."

“Two hour?”

“สองชั่วโมง?”

No.

ไม่

“Two hours.”

“สองชั่วโมง”

“Two day?”

"สองวัน?"

“Two days.”

"สองวัน."

“Two week?”

"สองสัปดาห์?"

“Two weeks.”

"สองสัปดาห์."

“Two months.”

"สองเดือน."

“Two years.”

"สองปี."

“Seconds.

“วินาที.

Minutes.

นาที.

Hours.

ชั่วโมง.

Days.

วัน.

Weeks.

สัปดาห์.

Months.

เดือน.

Years.”

ปี."

So, if you’re using ‘two’, ‘three’, ‘four’.. every number, except one.

ดังนั้น หากคุณใช้ 'สอง' 'สาม' 'สี่'.. ทุกตัวเลข ยกเว้นหนึ่ง

Ok…

ตกลง…

Make sure you use the plural.

ตรวจสอบให้แน่ใจว่าคุณใช้พหูพจน์

Alright, let’s move on.

เอาล่ะ เรามาต่อกันดีกว่า

Ok, now we know the vocabulary let’s get into the first two expressions.

เอาล่ะ ตอนนี้เรารู้คำศัพท์แล้ว มาดูสองสำนวนแรกกันดีกว่า

‘Ago’ and ‘later’.

'ที่ผ่านมา' และ 'ภายหลัง'

Very easy to use.

ใช้งานง่ายมาก

‘Ago’ is talking about the past; before.

'ที่ผ่านมา' กำลังพูดถึงอดีต; ก่อน.

And ‘later’ is talking about the future; after.

และ 'ทีหลัง' กำลังพูดถึงอนาคต หลังจาก.

Ok…

ตกลง…

So, I have a question here.

ฉันมีคำถามที่นี่

“When did you call me?”

“คุณโทรหาฉันเมื่อไหร่”

Ok, “When ‘did’ you call me?”

โอเค “คุณโทรหาฉันเมื่อไหร่”

Ok, this is talking about the past.

โอเค นี่กำลังพูดถึงอดีตนะ

So, someone asks, “When did you call me?”

มีคนถามว่า “คุณโทรหาฉันเมื่อไหร่”

Ok… wo…you just put the vocabulary here.

โอเค… ว้าว…คุณแค่ใส่คำศัพท์ที่นี่

“One second ago.”

“หนึ่งวินาทีที่แล้ว”

Ok, that’s very soon.

โอเค เร็วๆ นี้

That’s too soon.

นั่นเร็วเกินไป

“When did you call me?”

“คุณโทรหาฉันเมื่อไหร่”

“One second ago.”

“หนึ่งวินาทีที่แล้ว”

That’s too soon.

นั่นเร็วเกินไป

“One minute ago.”

“หนึ่งนาทีที่แล้ว”

That’s possible.

นั่นเป็นไปได้

“One hour ago.”

“หนึ่งชั่วโมงที่แล้ว”

“One day ago.”

“หนึ่งวันก่อน”

“One week ago.”

“หนึ่งสัปดาห์ก่อน”

“One month ago.”

"หนึ่งเดือนที่แล้ว."

“One year ago.”

“หนึ่งปีที่แล้ว”

You can use any of these here.

คุณสามารถใช้สิ่งเหล่านี้ได้ที่นี่

Ok…

ตกลง…

So, remember, if you said “five”.

จำไว้นะ ถ้าคุณพูดว่า "ห้า"

For example, ‘five’.

ตัวอย่างเช่น 'ห้า'

“When did you call me?”

“คุณโทรหาฉันเมื่อไหร่”

“Five…minutes ago.”

“ห้า…นาทีที่แล้ว”

“Five minutes ago.”

“ห้านาทีที่แล้ว”

Ok, remember we have this ‘s’ because it’s now ‘five’.

โอเค จำไว้ว่าเรามี 's' เพราะตอนนี้เป็น '5'

“Five minutes ago.”

“ห้านาทีที่แล้ว”

Alright, so, we’re going to use ‘ago’ because it’s a past question.

เอาล่ะ เราจะใช้ 'ago' เพราะมันเป็นคำถามที่ผ่านมา

“When did you call me?”

“คุณโทรหาฉันเมื่อไหร่”

“Five minutes ago.”

“ห้านาทีที่แล้ว”

“When did you come home?”

“คุณกลับบ้านเมื่อไหร่”

“One hour ago.”

“หนึ่งชั่วโมงที่แล้ว”

Alright…

เอาล่ะ…

Let’s change the qu…question.

มาเปลี่ยนคำถาม…กัน

Let’s change it here.

เรามาเปลี่ยนกันที่นี่

To the future.

สู่อนาคต

“When will you call me?”

“คุณจะโทรหาฉันเมื่อไหร่”

Ok, in the future.

โอเค ในอนาคต

“When will you call me?”

“คุณจะโทรหาฉันเมื่อไหร่”

Let’s talk…let’s use the future expression.

มาคุยกัน…ลองใช้สำนวนในอนาคตกันดีกว่า

Ahh…

อา…

“One second later.”

“หนึ่งวินาทีต่อมา”

Well, that’s too soon.

มันเร็วเกินไป

‘Second’ is a very short time.

'ที่สอง' เป็นเวลาที่สั้นมาก

Ok, “When will you call me?”

โอเค “คุณจะโทรหาฉันเมื่อไหร่”

“One minute later.”

“หนึ่งนาทีต่อมา”

“One hour later.”

"หนึ่งชั่วโมงต่อมา."

“One day later.”

“หนึ่งวันต่อมา”

“One week later.”

“หนึ่งสัปดาห์ต่อมา”

“One month later.”

"หนึ่งเดือนต่อมา."

“One year later.”

"หนึ่งปีต่อมา."

Very long time, ok…

นานมากแล้ว โอเค...

And, also remember…

และจำไว้ด้วยว่า...

If we’re going to use a plural, ‘five’, ‘six’, ‘seven’, ‘eight’, we need

ถ้าเราจะใช้พหูพจน์ 'five', 'six', 'seven', 'eight' เราจำเป็นต้องมี

the ‘s’.

's'

“When will you call me?”

“คุณจะโทรหาฉันเมื่อไหร่”

“Five hours later.”

“ห้าชั่วโมงต่อมา”

Alright…

เอาล่ะ…

So, ‘ago’ and ‘later’ very useful expressions to use for talking about the past

สำนวน 'ago' และ 'later' มีประโยชน์มากในการพูดถึงอดีต

and the future.

และอนาคต

Let’s move on to the next two expressions.

เรามาดูสองสำนวนถัดไปกันดีกว่า

Ok, so, we’re going to look at these two.

โอเค งั้นเราจะดูสองตัวนี้กัน

‘Last’ and ‘next’.

'สุดท้าย' และ 'ถัดไป'

Also, very useful time expressions.

นอกจากนี้ยังมีสำนวนเวลาที่มีประโยชน์มากอีกด้วย

Now, I changed the question a little bit.

ตอนนี้ฉันเปลี่ยนคำถามเล็กน้อย

Ok, so, past tense, “When did you get married?”

โอเค อดีตกาล “คุณแต่งงานเมื่อไหร่?”

And for the future.

และเพื่ออนาคต

“When will you get married?”

“เมื่อไหร่จะแต่งงาน?”

Let’s take a look.

มาดูกันดีกว่า

“When did you get married?”

"คุณแต่งงานเมื่อไร?"

“Last second?”

“วินาทีสุดท้าย?”

No.

ไม่ได้

We can’t use ‘second’ with this expression.

เราไม่สามารถใช้ 'second' กับสำนวนนี้ได้

“Next second?”

“วินาทีต่อไป?”

No.

ไม่

“Last minute?”

“นาทีสุดท้าย?”

No.

ไม่ได้

We can’t use ‘minute’ and actually, we can’t use ‘hour’ and we can’t use

เราไม่สามารถใช้ 'นาที' และจริงๆ แล้ว เราไม่สามารถใช้ 'ชั่วโมง' และเราไม่สามารถใช้

‘day’.

'วัน' ได้

We can only use these expression.

เราสามารถใช้นิพจน์เหล่านี้เท่านั้น

Ok…

โอเค…

So, for these ones, you want to use ‘ago’ and ‘later’ only.

ดังนั้น สำหรับสิ่งเหล่านี้ คุณต้องการใช้ 'ago' และ 'later' เท่านั้น

Now these ones, you can use ‘ago’ and ‘later’ and ‘last’ and ‘next’.

ตอนนี้คุณสามารถใช้ 'ago' และ 'later' และ 'last' และ 'next' ได้

Ok…

ตกลง...

So, again, you can’t use these with ‘last’ and ‘next’.

ขอย้ำอีกครั้งว่าคุณไม่สามารถใช้กับ 'last' และ 'next' ได้

So, let’s take a look.

ลองมาดูกัน

“When did you get married?”

"คุณแต่งงานเมื่อไร?"

“Last week.”

"อาทิตย์ที่แล้ว."

“Last month.”

"เดือนที่แล้ว."

“Last year.”

"ปีที่แล้ว."

Very easy.

ง่ายมาก.

“When will you get married?”

“เมื่อไหร่จะแต่งงาน?”

“Next week.”

"สัปดาห์หน้า."

“Next month.”

"เดือนหน้า."

“Next year.”

"ปีหน้า."

Ok…

ตกลง…

That’s how you use ‘last’ and ‘next’.

นั่นคือวิธีที่คุณใช้ 'last' และ 'next'

Very easy.

ง่ายมาก.

Let’s take a look at some examples.

ลองมาดูตัวอย่างบางส่วน

Alright, let’s look at some example sentences.

เอาล่ะ เรามาดูประโยคตัวอย่างกัน

Listen carefully.

ตั้งใจฟัง.

“Two weeks ago, I met a girl.”

“เมื่อสองสัปดาห์ก่อน ฉันได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่ง”

“Two weeks ago, I met a girl.”

“เมื่อสองสัปดาห์ก่อน ฉันได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่ง”

“Last week, we went on a date.”

“เมื่อสัปดาห์ที่แล้วเราไปเดทกัน”

“Last week, we went on a date.”

“เมื่อสัปดาห์ที่แล้วเราไปเดทกัน”

“Ten minutes ago, I asked her to marry me.”

“สิบนาทีที่แล้ว ฉันขอเธอแต่งงานกับฉัน”

“Ten minutes ago, I asked her to marry me.”

“สิบนาทีที่แล้ว ฉันขอเธอแต่งงานกับฉัน”

“Two hours later, we will go home.”

“อีกสองชั่วโมงเราจะกลับบ้าน”

“Two hours later, we will go home.”

“อีกสองชั่วโมงเราจะกลับบ้าน”

“Next week, we will meet her parents.”

“สัปดาห์หน้าเราจะพบกับพ่อแม่ของเธอ”

“Next week, we will meet her parents.”

“สัปดาห์หน้าเราจะพบกับพ่อแม่ของเธอ”

“Two months later, we will get married.”

“อีกสองเดือนเราจะแต่งงานกัน”

“Two months later, we will get married.”

“อีกสองเดือนเราจะแต่งงานกัน”

Ok, I hope you have a good understanding of how to use the time expressions

โอเค ฉันหวังว่าคุณจะมีความเข้าใจที่ดีเกี่ยวกับวิธีการใช้สำนวนเวลา

‘ago’ and ‘later’ and ‘last’ and ‘next’.

'ที่ผ่านมา' และ 'ภายหลัง' และ 'สุดท้าย' และ 'ถัดไป'

They’re very useful to quickly express time.

มีประโยชน์มากในการบอกเวลาอย่างรวดเร็ว

Alright…

เอาล่ะ…

So, you should study those.

ดังนั้นคุณควรศึกษาสิ่งเหล่านั้น

Self-study.

การศึกษาด้วยตนเอง.

I know you can learn them.

ฉันรู้ว่าคุณสามารถเรียนรู้พวกเขาได้

I know you can use them.

ฉันรู้ว่าคุณสามารถใช้มันได้

So, uhh…

เอ่อ…

I hope this video helped you.

ฉันหวังว่าวิดีโอนี้จะช่วยคุณได้

See you next time.

เจอกันคราวหน้า.

Hello, everyone.

สวัสดีทุกคน.

Welcome to this ‘time expressions’ video.

ยินดีต้อนรับสู่วิดีโอ 'การแสดงออกทางเวลา' นี้

In this video, we’re going to talk about ‘time expressions’ for the ‘past’,

ในวิดีโอนี้ เราจะพูดถึง 'การแสดงออกทางเวลา' สำหรับ 'อดีต'

‘present’ and ‘future’.

'ปัจจุบัน' และ 'อนาคต'

Now in the previous video, the before video, we already studied ‘ago’, ‘later’..uhh…’last’

ในวิดีโอที่แล้ว วิดีโอก่อนหน้า เราได้ศึกษา 'ที่ผ่านมา' 'ทีหลัง'..เอ่อ…'สุดท้าย'

and ‘next’.

และ 'ถัดไป' แล้ว

Those ones are common.

สิ่งเหล่านั้นเป็นเรื่องธรรมดา

And here are a few more.

และนี่คืออีกบางส่วน

Ok…

โอเค…

Now, there’s a lot of time expressions and I can’t teach them all, but I try to choose

ตอนนี้ มีสำนวนเกี่ยวกับเวลาเยอะมาก และฉันไม่สามารถสอนได้ทั้งหมด แต่ฉันพยายามเลือกสำนวน

the most common.

ที่ใช้บ่อยที่สุด

Alright, so let’s take a look.

เอาล่ะ เรามาดูกันดีกว่า

The first is the ‘past’.

สิ่งแรกคือ 'อดีต'

Things that happened before.

สิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้.

And the first one, very common, “Last night”.

และอันแรกที่พบบ่อยมากคือ “เมื่อคืน”

Very easy to use.

ใช้งานง่ายมาก

“Last night, I ate pizza.”

“เมื่อคืนฉันกินพิซซ่า”

“Last night, I drank a beer.”

“เมื่อคืนฉันดื่มเบียร์”

“Last night, I went to bed early.”

“เมื่อคืนฉันเข้านอนเร็ว”

Alright, so very easy to use to talk about yesterday night.

เอาล่ะ ใช้งานง่ายมากในการพูดถึงเมื่อคืนวาน

Now, the next three:

ต่อไปนี้เป็นสาม:

“In the past”, “A long time ago,” and “Long ago.”

“ในอดีต” “เมื่อนานมาแล้ว” และ “นานมาแล้ว”

Ok, these are things that happened before, but a very long time has passed.

โอเค สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ แต่เวลาผ่านไปนานมากแล้ว

So, for example.

ตัวอย่างเช่น

“In the past, Korea had a war.”

“เมื่อก่อนเกาหลีเคยมีสงคราม”

Ok…

ตกลง…

So, that was long ago.

นั่นก็ผ่านมานานแล้ว

“A long time ago was the Chosun Dynasty.”

“เมื่อนานมาแล้วคือราชวงศ์โชซุน”

Ok, “Long ago was the Chosun Dynasty.”

โอเค “เมื่อนานมาแล้วคือราชวงศ์โชซุน”

All of these are good expressions to talk about something long ago.

ทั้งหมดนี้เป็นสำนวนที่ดีในการพูดถึงบางสิ่งเมื่อนานมาแล้ว

Ok, let’s move on to the ‘present’.

โอเค เรามาต่อที่ 'ปัจจุบัน' กันดีกว่า

“Now.

"ตอนนี้.

Right now.”

ตอนนี้."

“Right now, I’m teaching in this video.”

“ตอนนี้ฉันกำลังสอนในวิดีโอนี้”

Also, we could use this one.

นอกจากนี้เรายังสามารถใช้อันนี้ได้

“As we speak.”

“ในขณะที่เราพูด”

“As we speak” means the same as “Now”.

“ในขณะที่เราพูด” มีความหมายเหมือนกับ “ตอนนี้”

“As we speak, I am teaching this video.”

“ในขณะที่เราพูด ฉันกำลังสอนวีดิทัศน์นี้”

“Nowadays,” “These days,” “Recently.”

“ทุกวันนี้” “ทุกวันนี้” “เมื่อเร็ว ๆ นี้”

All of these mean the same thing.

ทั้งหมดนี้หมายถึงสิ่งเดียวกัน

So something has happen around this time.

จึงมีบางอย่างเกิดขึ้นในช่วงเวลานี้

Now, be careful with “Nowadays”.

ตอนนี้ให้ระวังกับ "ปัจจุบัน"

“Nowadays” is one word.

“ปัจจุบัน” เป็นคำเดียว

A lot of my students say “Now days”.

นักเรียนของฉันหลายคนพูดว่า “สมัยนี้”

“Now days” is wrong.

“วันนี้” ผิด

Don’t say “Now days”.

อย่าพูดว่า "วันนี้"

You have to say, “Nowa…”

คุณต้องพูดว่า “Nowa…” มี 'a' อยู่ตรงนั้น “Nowadays”

, there’s an ‘a’ there, “Nowadays”.

“Nowadays.”

"ทุกวันนี้."

“These days.”

"วันนี้."

“Recently.”

"ล่าสุด."

So, “Nowadays, the weather is very hot.”

ดังนั้น “ทุกวันนี้อากาศร้อนมาก”

Or…

หรือ…

“These days, the economy is bad.”

“ช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ดี”

Alright…

เอาล่ะ…

So all of theme…very similar.

ธีมทั้งหมด…คล้ายกันมาก

Alright, let’s go to the ‘future’.

เอาล่ะ ไปสู่ ​​'อนาคต' กันเถอะ

“Soon.”

"เร็วๆ นี้."

A lot of my students like to say, “coming soon”.

นักเรียนของฉันชอบพูดว่า "เร็วๆ นี้"

“Coming soon.”

"เร็วๆ นี้."

Now, we usually use “coming soon” for movies that are coming soon.

ตอนนี้เรามักจะใช้คำว่า “coming soon” กับภาพยนตร์ที่จะเข้าฉายเร็วๆ นี้

But, just when we’re talking with our friends…ahh…we don’t usually say, “coming soon”.

แต่เวลาที่เราคุยกับเพื่อนๆ…อ่า…ปกติแล้วเราจะไม่พูดว่า “เร็วๆ นี้”

We say, “soon”.

เราพูดว่า "เร็ว ๆ นี้"

“My friend is coming soon.”

“เพื่อนของฉันกำลังจะมาเร็วๆ นี้”

That’s ok.

ไม่เป็นไร.

But, “I’m getting married, soon.”

แต่ “ฉันจะแต่งงานเร็วๆ นี้”

Or…”I’m going to eat dinner, soon.”

หรือ…” ฉันจะไปกินข้าวเย็นเร็ว ๆ นี้”

Ok…

โอเค…

I’m going to use it like that.

ฉันจะใช้มันแบบนั้น

Don’t use “coming soon” too much.

อย่าใช้คำว่า “เร็วๆ นี้” มากเกินไป

“Tonight.”

"คืนนี้."

“Tonight…I’m going to have a good dinner.”

“คืนนี้…ฉันจะไปทานอาหารเย็นดีๆ”

“Tonight, I’m going to go to bed early.”

“คืนนี้ฉันจะเข้านอนเร็ว”

“Tomorrow night.”

"คืนพรุ่งนี้."

Ok, “Tomorrow night, I have to meet my friends.”

โอเค “คืนพรุ่งนี้ฉันต้องไปพบเพื่อน”

“Tomorrow night, I’m going to exercise.”

“คืนพรุ่งนี้ฉันจะไปออกกำลังกาย”

Alright…

เอาล่ะ…

And the last two.

และสองอันสุดท้าย

“In the future,” “Far in the future.”

“ในอนาคต” “อนาคตอันไกลโพ้น”

Alright…

เอาล่ะ…

So, we’re talking about a long time.

เรากำลังพูดถึงเรื่องที่ยาวนาน

So, “In the future.”…I don’t know when, “In the future, I will get married.”

ดังนั้น “ในอนาคต”…ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ “ในอนาคต ฉันจะแต่งงาน”

“Far in the future.”

“ในอนาคตอันไกล”

“Far in the future, maybe twenty years, later, I will retire.”

“ในอนาคตอีกสักยี่สิบปีข้างหน้า ฉันจะเกษียณ”

I will quit my job.

ฉันจะลาออกจากงาน

Alright…

เอาล่ะ…

So, I’m sorry I had to go a little bit quick through these expressions.

ฉันขอโทษที่ต้องเร่งผ่านสำนวนเหล่านี้สักหน่อย

These are good ‘time expressions’ to express the ‘past’, ‘present’, and ‘future’.

สิ่งเหล่านี้เป็น 'สำนวนเวลา' ที่ดีที่จะแสดง 'อดีต' 'ปัจจุบัน' และ 'อนาคต'

Let’s take a look at a few examples right now.

ลองมาดูตัวอย่างบางส่วนในขณะนี้

Ok, I wrote three sentences here to help you understand how to use the ‘time expressions’

โอเค ฉันเขียนสามประโยคที่นี่เพื่อช่วยให้คุณเข้าใจวิธีใช้ 'สำนวนเวลา'

‘past’, ‘present’, and ‘future’.

'อดีต' 'ปัจจุบัน' และ 'อนาคต'

Let’s take a look at the first one.

มาดูอันแรกกันดีกว่า

“In the past, …”

“ในอดีต …”

Ok…

โอเค…

We should try and always use our ‘time expression’ at the beginning of the sentence.

เราควรพยายามและใช้ 'สำนวนเวลา' ของเราที่จุดเริ่มต้นของประโยคเสมอ

So, “In the past.”

ดังนั้น “ในอดีต”

That’s my ‘time expression’

นั่นคือ 'การแสดงออกทางเวลา' ของฉัน

After our ‘time expression’, we should use a ‘comma’.

หลังจาก 'การแสดงออกทางเวลา' เราควรใช้ 'ลูกน้ำ'

“In the past,” comma.

“ ในอดีต” ลูกน้ำ

So, “In the past, Korea was poor.”

ดังนั้น “เมื่อก่อนเกาหลียากจน”

“In the past, Korea was poor.”

“เมื่อก่อนเกาหลียากจน”

Alright…

เอาล่ะ…

The economy was not good.

เศรษฐกิจไม่ดี

Let’s look at the next sentence.

เรามาดูประโยคถัดไปกัน

“Nowadays,…” comma.

“ทุกวันนี้…” ลูกน้ำ

So, “Nowadays…

ดังนั้น “ทุกวันนี้… ช่วงนี้… ช่วงนี้เกาหลีกำลังพัฒนา”

these days… recently, Korea is developing.”

Ok, “Nowadays, Korea is developing.”

โอเค “ทุกวันนี้เกาหลีกำลังพัฒนา”

Again, I have a ‘comma’.

อีกครั้งฉันมี 'ลูกน้ำ'

And let’s go to the future.

และไปสู่อนาคตกันเถอะ

“In the future, Korea will be rich.”

“ในอนาคตเกาหลีจะรวย”

“In the future, Korea will be in….will be rich.”

“ในอนาคตเกาหลีจะเข้า….จะรวย”

“In the future?”

"ในอนาคต?"

“Far in the future?”

“ในอนาคตอันไกลโพ้น?”

“Soon, maybe soon…”

“เร็วๆ นี้ อาจจะเร็วๆ นี้…”

“Soon, Korea will be rich.”

“อีกไม่นาน เกาหลีจะรวย”

Ok…

ตกลง...

So, again, use the ‘time expressions’ in the beginning…

อีกครั้ง ใช้ 'สำนวนเวลา' ในการเริ่มต้น... ตามด้วยลูกน้ำตรงนั้น

followed by a comma there.

Ok…

ตกลง…

So, let’s look at some more examples.

งั้นเรามาดูตัวอย่างเพิ่มเติมกัน

Example one.

ตัวอย่างที่หนึ่ง

“Last night, I had a job interview.”

“เมื่อคืนฉันมีสัมภาษณ์งาน”

“Today, I got a phone call.

“วันนี้ฉันได้รับโทรศัพท์

I was hired.”

ฉันถูกจ้างมา”

“Tonight, I will celebrate at a good restaurant.”

“คืนนี้ฉันจะฉลองที่ร้านอาหารดีๆ”

Ok, example number two.

โอเค ตัวอย่างหมายเลขสอง

“In the past, children were very polite.”

“เมื่อก่อนเด็กมีความสุภาพมาก”

“Nowadays, children are rude.”

“สมัยนี้เด็กหยาบคาย”

“In the future, I hope children are polite again.”

“ในอนาคต ฉันหวังว่าเด็กๆ จะสุภาพอีกครั้ง”

Alright, next example.

เอาล่ะ ตัวอย่างต่อไป

“Recently, I have been sick.

“ช่วงนี้ฉันป่วย

“As we speak, my stomach hurts.”

“ขณะที่เราพูด ฉันปวดท้อง”

“Soon, I may need to go to the hospital.”

“อีกไม่นานฉันอาจจะต้องไปโรงพยาบาล”

Alright, the last example.

เอาล่ะ ตัวอย่างสุดท้าย

“A long time ago, I got married.”

“ฉันแต่งงานมานานแล้ว”

“These days, I have two teenage boys.”

“ช่วงนี้ฉันมีลูกชายวัยรุ่นสองคน”

“Far in the future, I will have grandchildren.”

“ในอนาคตฉันจะมีหลาน”

Ok, so those were some good examples of how to use the ‘time expressions’ of ‘past’,

โอเค นั่นเป็นตัวอย่างที่ดีของการใช้ 'สำนวนเวลา' ของ 'อดีต'

‘present’ and ‘future’.

'ปัจจุบัน' และ 'อนาคต'

Now, as I taught you, you try and use the ‘time expressions’ at the beginning of

อย่างที่ฉันสอนคุณ คุณลองใช้ 'สำนวนเวลา' ที่จุดเริ่มต้นของ

the sentence.

ประโยค

But, in some cases, it is ok to use them at the end.

แต่ในบางกรณี ก็สามารถนำไปใช้ในตอนท้ายได้

Alright, that’s…that’s not a bad thing.

เอาล่ะ นั่นไม่ใช่สิ่งที่เลวร้าย

Anyway, I hope you understand.

ยังไงก็ตามฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจ

I know there’s a lot to learn in this video.

ฉันรู้ว่ามีอะไรให้เรียนรู้มากมายในวิดีโอนี้

I hope to see you again, soon.

ฉันหวังว่าจะได้พบคุณอีกเร็ว ๆ นี้.

+++++ Hello, everyone.

+++++สวัสดีทุกท่าน.

Welcome to this ‘time expressions’ video.

ยินดีต้อนรับสู่วิดีโอ 'การแสดงออกทางเวลา' นี้

In this video, we are going to talk about ‘indefinite adverbs of frequency’.

ในวิดีโอนี้ เราจะพูดถึง 'คำวิเศษณ์แสดงความถี่ไม่แน่นอน'

Ok, what are ‘indefinite adverbs of frequency’?

โอเค 'คำวิเศษณ์แสดงความถี่ไม่แน่นอน' คืออะไร?

Well, ‘indefinite’ means the time is not exact.

'indefinite' แปลว่าเวลาไม่แน่นอน

Not detailed.

ไม่ละเอียด.

And ‘adverbs of frequncy’, are words that describe ‘how often’ we do something.

และ 'คำวิเศษณ์แสดงความถี่' เป็นคำที่อธิบายว่า 'บ่อยแค่ไหน' ที่เราทำอะไรบางอย่าง

Ok…

โอเค…

So, to help you understand, let’s look at the list of adverbs of frequency.

ดังนั้น เพื่อช่วยให้คุณเข้าใจ เรามาดูรายการคำวิเศษณ์แสดงความถี่กันดีกว่า

These are the most common.

สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องธรรมดาที่สุด

Alright, so ‘how often you do something’.

เอาล่ะ 'คุณทำอะไรสักอย่างบ่อยแค่ไหน'

Let’s go through the list.

มาดูรายชื่อกันดีกว่า

Of course, the top one is “always”.

แน่นอนว่าอันดับสูงสุดคือ "เสมอ"

That means you ‘aways’ do something.

นั่นหมายความว่าคุณ 'ออกไป' ทำบางสิ่งบางอย่าง

“Almost always.”

"เกือบตลอดเวลา."

Very close.

ใกล้มาก.

“Frequently.”

"บ่อย."

Ok, you do it a lot.

โอเค คุณทำมันเยอะมาก

“Usually.”

"โดยปกติ."

“Often.”

"บ่อยครั้ง."

“Sometimes.”

"บางครั้ง."

Ok, ‘sometimes’ is the middle.

โอเค 'บางครั้ง' อยู่ตรงกลาง

So, sometimes you do something.

ดังนั้นบางครั้งคุณก็ทำอะไรบางอย่าง

Sometimes, you don’t.

บางครั้งคุณไม่ทำ

“Occasionally.”

"เป็นครั้งคราว."

“Occasionally.”

"เป็นครั้งคราว."

“Seldom.”

"ไม่ค่อย."

“Rarely.”

"นานๆ ครั้ง."

Ok, you don’t do something very much.

โอเค คุณไม่ได้ทำอะไรมากนัก

“Almost never.”

"แทบจะไม่เคย."

And the last one, “Never”.

และสุดท้ายคือ “ไม่เคย”

You ‘never’ do something.

คุณ 'ไม่เคย' ทำอะไรเลย

Ok, so let’s look at our question.

เอาล่ะ มาดูคำถามของเรากันดีกว่า

This is the important question we want to answer.

นี่เป็นคำถามสำคัญที่เราต้องการตอบ

“How often…how often do you…?”

“บ่อยแค่ไหน…คุณบ่อยแค่ไหน…?”

So, “How often do you…” do something.

ดังนั้น “คุณ…”

ทำอะไร

So, let’s make an example question.

สักอย่างบ่อยแค่ไหน เรามาตั้งคำถามตัวอย่างกัน

“How often do you drink water?”

“คุณดื่มน้ำบ่อยแค่ไหน?”

Ok, “How often do you drink water?”

โอเค “คุณดื่มน้ำบ่อยแค่ไหน”

So, someone asks you that question.

มีคนถามคำถามนั้นกับคุณ

“How often do you drink water?”

“คุณดื่มน้ำบ่อยแค่ไหน?”

Ok, so first, you should think about which one of these describes how often you drink

เอาล่ะ ก่อนอื่น คุณควรคิดว่าข้อใดต่อไปนี้อธิบายความถี่ที่คุณดื่ม

water.

น้ำ

So, there’s actually three ways to answer this question.

จริงๆ แล้วมีสามวิธีในการตอบคำถามนี้

Now, I’m going to choose ‘always’.

ตอนนี้ฉันจะเลือก 'เสมอ'

So, the first way to answer, “How often do you drink water?”, I would say, “Always”.

ดังนั้น วิธีแรกที่จะตอบว่า “คุณดื่มน้ำบ่อยแค่ไหน” ฉันจะตอบว่า “เสมอ”

Ok, very simple.

โอเค ง่ายมาก

You just say the ‘adverb of frequency’.

คุณเพียงแค่พูดว่า 'คำวิเศษณ์ของความถี่'

“How often do you drink water?”

“คุณดื่มน้ำบ่อยแค่ไหน?”

“Always.”

"เสมอ."

Ok, that’s the easiest way.

โอเค นั่นเป็นวิธีที่ง่ายที่สุด

The second way.

วิธีที่สอง.

“How often do you drink water?”

“คุณดื่มน้ำบ่อยแค่ไหน?”

Ok, you would use a complete sentence.

โอเค คุณจะใช้ประโยคที่สมบูรณ์

A full sentence.

ประโยคเต็ม.

“I always drink water.”

“ฉันดื่มน้ำเป็นประจำ”

“How often do you drink water?”

“คุณดื่มน้ำบ่อยแค่ไหน?”

“I always drink water.”

“ฉันดื่มน้ำเป็นประจำ”

Alright…

เอาล่ะ…

And the last way, which is probably the most common way, is this one here.

และวิธีสุดท้ายซึ่งน่าจะเป็นวิธีที่พบบ่อยที่สุดก็คืออันนี้

“How often do you drink water?”

“คุณดื่มน้ำบ่อยแค่ไหน?”

“I always do.”

"ฉันทำอยู่เสมอ."

Ok…

โอเค…

“I always do.”

“ฉันก็ทำแบบนั้นเสมอ”

This is a good sentence to use.

นี่เป็นประโยคที่ดีที่จะใช้

Alright, let’s change the question.

เอาล่ะ เรามาเปลี่ยนคำถามกันดีกว่า

“How often do you drink soju?”

“คุณดื่มโซจูบ่อยแค่ไหน?”

Ok, “How often do you drink soju?”

โอเค “คุณดื่มโซจูบ่อยแค่ไหน?”

uhh…

เอ่อ…พวกคุณบางคน 'เสมอ' นะ

some of you are ‘always’.

Some of you are ‘never’.

พวกคุณบางคน 'ไม่เคย'

I’m going to choose ‘sometimes’.

ฉันจะเลือก 'บางครั้ง'

So, I’m going to say, “I sometimes do.”

ดังนั้น ฉันจะพูดว่า “บางครั้งฉันก็ทำ”

“How often do you drink soju?”

“คุณดื่มโซจูบ่อยแค่ไหน?”

“I sometimes do.”

“ฉันก็ทำเป็นบางครั้ง”

Alright…

เอาล่ะ…

Now, the ‘adverbs of frequency’ are usually in the middle of the sentence.

ทีนี้ 'คำวิเศษณ์แสดงความถี่' มักจะอยู่ตรงกลางประโยค

Ok…

ตกลง…

But, you see these ones here with the star…

แต่คุณเห็นคนเหล่านี้ที่นี่พร้อมกับดาว…

These ones are in the middle, but also, we could use them at the beginning of a sentence.

พวกนี้อยู่ตรงกลาง แต่เราสามารถใช้มันตอนต้นประโยคได้ด้วย

So, “How often do you drink soju?”

“คุณดื่มโซจูบ่อยแค่ไหน?”

“Sometimes, I do.”

“บางครั้งฉันก็ทำ”

“I sometimes do.”

“ฉันก็ทำเป็นบางครั้ง”

Both ways are ok.

ทั้งสองวิธีก็โอเค

Alright…

เอาล่ะ…

So these are the ‘adverbs of frequency’.

เหล่านี้คือ 'คำวิเศษณ์แสดงความถี่'

I know it takes a lot of practice to remember them and use them properly.

ฉันรู้ว่าต้องใช้การฝึกฝนอย่างมากในการจดจำและใช้อย่างถูกต้อง

So, we’re going to look at a few more examples right now to help you understand them.

ตอนนี้เราจะดูตัวอย่างเพิ่มเติมบางส่วนเพื่อช่วยให้คุณเข้าใจ

Ok, let’s look at some example sentences.

เอาล่ะ เรามาดูประโยคตัวอย่างกัน

The first one.

อันแรก.

“Occasionally, I play tennis.”

“บางครั้งฉันก็เล่นเทนนิส”

“Occasionally, I play tennis.”

“บางครั้งฉันก็เล่นเทนนิส”

“I frequently swim at the beach.”

“ฉันว่ายน้ำที่ชายหาดบ่อยๆ”

“I frequently swim at the beach.”

“ฉันว่ายน้ำที่ชายหาดบ่อยๆ”

“Sometimes, I go fishing.”

“บางครั้งฉันก็ไปตกปลา”

“Sometimes, I go fishing.”

“บางครั้งฉันก็ไปตกปลา”

“I always have a headache.”

“ฉันปวดหัวอยู่เสมอ”

“I always have a headache.”

“ฉันปวดหัวอยู่เสมอ”

“My wife usually comes home late.”

“ภรรยาของฉันมักจะกลับบ้านสาย”

“My wife usually comes home late.”

“ภรรยาของฉันมักจะกลับบ้านสาย”

“She almost never studies.”

“เธอแทบจะไม่ได้เรียนเลย”

“She almost never studies.”

“เธอแทบจะไม่ได้เรียนเลย”

“We hardly ever hold hands.”

“เราไม่ค่อยได้จับมือกัน”

“We hardly ever hold hands.”

“เราไม่ค่อยได้จับมือกัน”

“They often fight.”

“พวกเขาทะเลาะกันบ่อย”

“They often fight.”

“พวกเขาทะเลาะกันบ่อย”

Alright, so those were some good examples of how to use ‘indefinite adverbs of frequency’.

เอาล่ะ นี่เป็นตัวอย่างที่ดีของการใช้ 'คำวิเศษณ์แสดงความถี่ไม่แน่นอน'

Now, they’re very useful to know, so you should study them.

ตอนนี้มันมีประโยชน์มากที่จะรู้ ดังนั้นคุณควรศึกษามัน

Now, I couldn’t talk about everything in this video, so you need some extra self-study.

ตอนนี้ ฉันไม่สามารถพูดถึงทุกสิ่งในวิดีโอนี้ได้ ดังนั้นคุณต้องศึกษาด้วยตนเองเพิ่มเติม

Learn them.

เรียนรู้พวกเขา

Use them.

ใช้มัน.

They’re very useful to express how often you do something.

มีประโยชน์มากในการแสดงว่าคุณทำอะไรบางอย่างบ่อยแค่ไหน

Alright, so that’s it for this video.

เอาล่ะ แค่นั้นแหละสำหรับวิดีโอนี้

See you next video.

เจอกันใหม่วิดีโอหน้าครับ

Hello, everyone.

สวัสดีทุกคน.

Welcome to this ‘time expression’ video.

ยินดีต้อนรับสู่วิดีโอ 'การแสดงออกทางเวลา' นี้

In this video we are going to learn how to use ‘definite adverbs of frequency’.

ในวิดีโอนี้ เราจะเรียนรู้วิธีใช้ 'คำวิเศษณ์ระบุความถี่'

What does that mean?

นั่นหมายความว่าอย่างไร?

Well, ‘definite’ means an exact time.

'แน่นอน' หมายถึงเวลาที่แน่นอน

An exact amount.

จำนวนเงินที่แน่นอน

And the ‘adverbs of frequency’…ok, those are words to describe how often we do something.

และ 'คำวิเศษณ์แสดงความถี่'...โอเค นั่นเป็นคำที่อธิบายว่าเราทำอะไรบางอย่างบ่อยแค่ไหน

Alright, so let’s take a look.

เอาล่ะ เรามาดูกันดีกว่า

This is the question we want to answer.

นี่คือคำถามที่เราอยากจะตอบ

So someone asks, “How often do you…?, do something.

จึงมีคนถามว่า “คุณ…ทำอะไรบ่อยแค่ไหน?

So, let’s do an example.

ลองทำตัวอย่างกัน

I will ask, “How often do you take a shower?”

ฉันจะถามว่า “คุณอาบน้ำบ่อยแค่ไหน?”

“How often do you take a shower?”

“คุณอาบน้ำบ่อยแค่ไหน?”

Ok, so we have to answer.

โอเค งั้นเราต้องตอบ

Now, let’s start with ‘once’.

เรามาเริ่มกันที่ 'ครั้งเดียว' กันก่อน

‘Once’ means ‘one time’.

'ครั้งเดียว' หมายถึง 'ครั้งเดียว'

But, we don’t say ‘one time’, we use the word ‘once’.

แต่เราไม่ได้พูดว่า 'ครั้งเดียว' เราใช้คำว่า 'ครั้งเดียว'

So, “How often do you take a shower?”

“คุณอาบน้ำบ่อยแค่ไหน?”

“Once…” and then I would choose one of these.

“ครั้งหนึ่ง…” จากนั้นฉันก็จะเลือกหนึ่งในนั้น

Ok…

โอเค…

“Once a minute.”

“หนึ่งนาที”

Ok, that’s a lot of showers.

โอเค อาบน้ำบ่อยมาก

“Once an hour.”

“ชั่วโมงละครั้ง”

That’s still a lot of showers.

ฝนยังตกเยอะอยู่เลย

“Once a day.”

"วันละครั้ง."

That sounds right.

นั่นฟังดูถูกต้อง

“How often do you take a shower?”

“คุณอาบน้ำบ่อยแค่ไหน?”

“Once a day.”

"วันละครั้ง."

Alright…

เอาล่ะ…

Now some of you, maybe you take a shower ‘two times’, but we don’t say ‘two times’,

ทีนี้พวกคุณบางคน บางทีคุณอาจจะอาบน้ำ 'สองครั้ง' แต่เราไม่ได้พูดว่า 'สองครั้ง' แต่

we say ‘twice’.

เราพูดว่า 'สองครั้ง'

Ok, so we use ‘once’, ‘twice’.

โอเค เราใช้คำว่า 'ครั้งเดียว', 'สองครั้ง'

“How often do you take a shower?”

“คุณอาบน้ำบ่อยแค่ไหน?”

“Twice a day.”

“วันละสองครั้ง”

Ok…

โอเค...

And if you’re a very dirty person, maybe “twice a week”, “twice a month”, or

และถ้าคุณเป็นคนสกปรกมาก อาจจะ “สัปดาห์ละสองครั้ง” “เดือนละสองครั้ง” หรือ

“once a year”.

“ปีละครั้ง”

That’s a very dirty person.

นั่นเป็นคนที่สกปรกมาก

Ok, so we have ‘once’, ‘twice’, uhhh…I’ll change the question.

โอเค เรามี 'ครั้งเดียว' 'สองครั้ง' เอ่อ...ฉันจะเปลี่ยนคำถาม

“How often do you brush your teeth?”

"คุณแปรงฟันบ่อยแค่ไหน?"

“How often do you brush your teeth?”

"คุณแปรงฟันบ่อยแค่ไหน?"

Well, I brush my teeth…let’s see…

ฉันแปรงฟันแล้ว…มาดูกัน…

“Once…. a day?”

“ครั้งหนึ่ง…. วันหนึ่ง?"

No.

ไม่

No.

ไม่

“Twice…”

“สองครั้ง…”

No, I’ll say, “Three times…”

ไม่ ฉันจะพูดว่า “สามครั้ง…”

Ok…

โอเค…

So we say, ‘once’, ‘twice’, ‘three times’.

งั้นเราพูดว่า 'ครั้งเดียว' 'สองครั้ง' 'สามครั้ง'

“I brush my teeth three times a day.”

“ฉันแปรงฟันวันละสามครั้ง”

“Three times a day.”

“วันละสามครั้ง”

Uhh…”How often do you eat food?”

เอ่อ…” คุณกินอาหารบ่อยแค่ไหน?”

Hmmm, “I eat food…three times…four times…many times.”

อืม “ฉันกินอาหาร…สามครั้ง…สี่ครั้ง…หลายครั้ง”

Ok, I eat a lot of food.

โอเค ฉันกินอาหารเยอะมาก

I eat breakfast, lunch, dinner and some snacks, so, “many times a day.”

ฉันกินอาหารเช้า กลางวัน เย็น และของว่าง ดังนั้น "หลายครั้งต่อวัน"

Alright…

เอาล่ะ…

Ok, so that’s…we’re using ‘a day’ a lot.

โอเค นั่นคือ…เราใช้ 'หนึ่งวัน' บ่อยมาก

Let’s use one of these.

ลองใช้อันใดอันหนึ่งต่อไปนี้

“How often do you go to school?”

"คุณไปโรงเรียนบ่อยแค่ไหน?"

Ok, so if I ask the questions, “How often do you go to school?”, well…”three times…”,

โอเค ถ้าฉันถามคำถาม “คุณไปโรงเรียนบ่อยแค่ไหน” ก็…”สามครั้ง…”

uhhh… if you go to school maybe ‘five times’ a week.

เอ่อ… ถ้าคุณไปโรงเรียนอาจจะ 'ห้าครั้ง' ต่อสัปดาห์

Monday, Tuesday, Wednesday, Thursday, Friday.

วันจันทร์วันอังคารวันพุธวันพฤหัสบดีวันศุกร์.

So, you would say, “Five times a week.”

ดังนั้นคุณจะพูดว่า “ห้าครั้งต่อสัปดาห์”

Ok…

โอเค…

“How often do you take a trip?”

“คุณไปเที่ยวบ่อยแค่ไหน?”

Ok…

โอเค…

“How often do you take a trip?”

“คุณไปเที่ยวบ่อยแค่ไหน?”

Well, maybe you would say, “Once a year.”

บางทีคุณอาจจะพูดว่า “ปีละครั้ง”

“Once a year.”

"ปีละครั้ง."

Maybe, “Twice a year.”

อาจจะ “ปีละสองครั้ง”

Ok…

โอเค…

Ahh…maybe “never”.

อ่า…อาจจะ “ไม่เคย”

Ok, don’t forget ‘never’ is also a choice.

ตกลง อย่าลืมว่า 'ไม่เคย' ก็เป็นทางเลือกเช่นกัน

Alright, so this is how we use the ‘definite adverbs of frequency’.

เอาล่ะ นี่คือวิธีที่เราใช้ 'คำวิเศษณ์เฉพาะของความถี่'

Let’s move on to some more.

เรามาต่อกันที่เรื่องอื่นๆ กันดีกว่า

Ok, we’re going to look at the expression ‘every’.

โอเค เราจะดูที่นิพจน์ 'ทุก'

‘Every’ is very common.

'ทุกๆ' เป็นเรื่องธรรมดามาก

Very easy to use.

ใช้งานง่ายมาก

Cause you can say, “Every morning.

เพราะคุณสามารถพูดได้ว่า “ทุกเช้า

Every afternoon.

ทุกๆบ่าย.

Every evening.

ทุกเย็น.

Every minute.

ทุกๆนาที.

Every hour.

ทุกชั่วโมง.

Every day.

ทุกวัน.

Every week.

ทุกสัปดาห์.

Every month.

ทุกๆเดือน.

Every year.”

ทุกปี."

So, let’s make a new question.

งั้นเรามาตั้งคำถามใหม่กัน

“How often do you exercise?”

"บ่อยแค่ไหนที่คุณออกกำลังกาย?"

“How often do you exercise?”

"บ่อยแค่ไหนที่คุณออกกำลังกาย?"

Well, some of you maybe “every morning” or “every evening’.

พวกคุณบางคนอาจจะ “ทุกเช้า” หรือ “ทุกเย็น”

“Every day.”

"ทุกวัน."

Alright…

เอาล่ะ…

Ahhh, “How often do you check your phone for new messages?”

อ๋อ “คุณตรวจสอบโทรศัพท์เพื่อหาข้อความใหม่บ่อยแค่ไหน?”

Ok, so, “How often do you check your phone for new messages?”

โอเค “คุณตรวจสอบโทรศัพท์เพื่อหาข้อความใหม่บ่อยแค่ไหน”

Some of you might say, “Every minute”.

บางท่านอาจพูดว่า “ทุกนาที”

“Every minute I check my phone.”

“ฉันเช็คโทรศัพท์ทุกนาที”

Or “every hour.”

หรือ “ทุก ๆ ชั่วโมง”

“How often do you visit your grandparents?”

“คุณไปเยี่ยมปู่ย่าตายายบ่อยแค่ไหน”

Ok…

โอเค...

Maybe your grandparents live very far, “How often do you visit your grandparents?”

บางทีปู่ย่าตายายของคุณอาจจะอยู่ไกลมาก “คุณไปเยี่ยมปู่ย่าตายายบ่อยแค่ไหน?”

Well, “every year”.

ก็ “ทุกปี”

Ok…

โอเค…

So, that’s similar to “once a year”.

ก็เหมือนกับ “ปีละครั้ง”

“Every year.”

"ทุกปี."

Alright, so that’s ‘every’.

เอาล่ะ นั่นคือ 'ทุก'

Very easy to use.

ใช้งานง่ายมาก

Very common.

เป็นเรื่องธรรมดามาก

So, let’s look at some more examples right now.

ลองดูตัวอย่างเพิ่มเติมในตอนนี้

The first example.

ตัวอย่างแรก

“I visit my parents once a month.”

“ฉันไปเยี่ยมพ่อแม่เดือนละครั้ง”

“I visit my parents once a month.”

“ฉันไปเยี่ยมพ่อแม่เดือนละครั้ง”

The next example.

ตัวอย่างถัดไป

“Five times a week, I go jogging.”

“ฉันจะไปวิ่งออกกำลังกายสัปดาห์ละห้าครั้ง”

“Five times a week, I go jogging.”

“ฉันจะไปวิ่งออกกำลังกายสัปดาห์ละห้าครั้ง”

The next example.

ตัวอย่างถัดไป

“Every minute, I check my mirror.”

“ฉันเช็คกระจกทุกนาที”

“Every minute, I check my mirror.”

“ฉันเช็คกระจกทุกนาที”

“Every evening, I watch TV.”

“ทุกเย็นฉันจะดูทีวี”

“Every evening, I watch TV.”

“ทุกเย็นฉันจะดูทีวี”

And the last example.

และตัวอย่างสุดท้าย

“I like to meet my friends, once a week.”

“ฉันชอบพบปะเพื่อนฝูงสัปดาห์ละครั้ง”

“I like to meet my friends, once a week.”

“ฉันชอบพบปะเพื่อนฝูงสัปดาห์ละครั้ง”

Ok, we just saw some great examples of how to use ‘definite adverbs of frequency’.

โอเค เราเพิ่งเห็นตัวอย่างดีๆ ของวิธีใช้ 'คำวิเศษณ์ระบุความถี่'

They’re very good to know.

พวกเขาดีมากที่ได้รู้

Especially when someone is asking you a “How often…” question.

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีคนถามคำถามคุณว่า “บ่อยแค่ไหน…”

Alright, you have to answer with an adverb of frequency.

เอาล่ะ คุณต้องตอบด้วยคำวิเศษณ์แสดงความถี่

So, you need to do a little more self-study.

ดังนั้นคุณต้องศึกษาด้วยตนเองอีกสักหน่อย

I couldn’t talk about everything in this video, so please do a little more self-study

ฉันไม่สามารถพูดถึงทุกสิ่งในวิดีโอนี้ได้ ดังนั้นโปรดศึกษาด้วยตนเองอีกสักหน่อย

and learn them very well.

และเรียนรู้สิ่งเหล่านี้ให้ดี

I know you can master them.

ฉันรู้ว่าคุณสามารถเชี่ยวชาญพวกเขาได้

That’s it for this video.

เพียงเท่านี้สำหรับวิดีโอนี้

See you next time.

เจอกันคราวหน้า.