English Listening & Reading Practice: British English Podcast - Eating With Your Hands

Hello and welcome to the English Like a Native Podcast.

سلام و به پادکست انگلیسی Like a Native خوش آمدید.

This is not your typical English language learning resource.

این منبع معمولی شما برای یادگیری زبان انگلیسی نیست. در

There are no textbooks here, no grammar rules, just the weird and

اینجا نه کتاب درسی وجود دارد، نه قواعد دستور زبان، فقط نسخه عجیب و

wonderful version of English that you will hear spoken in the UK.

شگفت انگیز انگلیسی است که در بریتانیا خواهید شنید.

So tune in for your daily dose of very ordinary English chatter

بنابراین دوز روزانه خود را از پچ پچ بسیار معمولی انگلیسی

from a very ordinary English girl.

از یک دختر بسیار معمولی انگلیسی تنظیم کنید.

I'm your host Anna and today we are talking about eating with your hands.

من میزبان شما آنا هستم و امروز در مورد غذا خوردن با دستان شما صحبت می کنیم.

Do you eat with your hands?

آیا با دست غذا می خورید؟

I bet you do.

من شرط می بندم انجامش میدی.

We all do.

همه ما انجام می دهیم.

But before I move any further, we're going to hear lots of very interesting

اما قبل از اینکه جلوتر بروم، کلمات و عبارات بسیار جالب زیادی خواهیم شنید

words and phrases, but the three that I want you to listen out for and to

، اما سه موردی که می‌خواهم به آن‌ها گوش کنید و

take away with you are yield, yield.

با خود همراه کنید، بازده، بازده هستند.

Now this has other quite common meanings but today you'll hear it to

اکنون این معانی کاملاً رایج دیگری دارد، اما امروز آن را به

mean to bend or break under pressure.

معنای خم شدن یا شکستن تحت فشار خواهید شنید.

It yields.

نتیجه می دهد.

The next word is relish, relish, to relish something.

کلمه بعدی ذوق، ذوق، ذوق خوردن از چیزی است.

This means to really like or enjoy something.

این به معنای دوست داشتن یا لذت بردن از چیزی است.

You relish it.

شما از آن لذت می برید.

And then the third word is homage, homage.

و بعد کلمه سوم ادای احترام است.

This is a noun.

این یک اسم است.

It is a deep respect or praise that's shown for a person or God.

این یک احترام یا ستایش عمیق است که برای یک شخص یا خدا نشان داده می شود.

So there you go, yield relish, homage.

بنابراین شما بروید، لذت، ادای احترام کنید.

So how do you feel about eating with your hands?

پس چه احساسی نسبت به غذا خوردن با دست دارید؟

We all eat with our hands at some point, some of us probably more than others.

همه ما در نقطه ای با دست غذا می خوریم، برخی از ما احتمالا بیشتر از دیگران.

There are many foods that we just grab at and pop into our mouths.

غذاهای زیادی وجود دارد که ما آنها را می خوریم و در دهانمان می ریزیم. می

You know, I'm British, I love to drink tea and I love to dunk a biscuit.

دانید، من بریتانیایی هستم، من عاشق نوشیدن چای هستم و دوست دارم یک بیسکویت بخورم.

I can't imagine using cutlery to deal with my biscuit.

نمی توانم تصور کنم از کارد و چنگال برای سرو بیسکویتم استفاده کنم.

I mean, how would that even work?

منظورم این است که چگونه می تواند کار کند؟

You'd have to, like, pin it between your fork and your spoon.

مثلاً باید آن را بین چنگال و قاشقتان سنجاق کنید.

It just wouldn't work, you'd have to use your hands.

این فقط کار نمی کند، شما باید از دستان خود استفاده کنید.

Dunk, dunk, dunk.

دانک، دانک، دانک.

I sound like a mouse.

صدایم شبیه موش است

And then there're lots of foods that just, it would just be so fussy

و پس از آن غذاهای زیادی وجود دارد که

if you weren't using your hands.

اگر از دستان خود استفاده نمی‌کردید، بسیار مزاحم بود. آیا

Can you imagine a sandwich, eating a sandwich with

می توانید یک ساندویچ را تصور کنید که ساندویچ را با

anything other than your hands?

چیزی غیر از دست خود می خورید؟

Pizza, I mean sometimes I will use a knife and fork with pizza, often if it's

پیتزا، منظورم این است که گاهی اوقات از چاقو و چنگال با پیتزا استفاده می کنم، اغلب اگر

like really thin and sloppy and the, you know, the base isn't very sturdy and so

واقعاً نازک و شلخته است و، می دانید، پایه آن خیلی محکم نیست و بنابراین

you can't really pick up the slice of pizza without it all just sliding off,

نمی توانید واقعاً تکه پیتزا را بدون آن بردارید. همه چیز فقط از بین می رود،

all the cheese sliding off the pizza.

همه پنیرها از روی پیتزا می لغزند.

So in that case, I would use a knife and fork.

بنابراین در این صورت از چاقو و چنگال استفاده می کنم.

Really, pizzas are better when you eat them with your hands.

واقعا وقتی پیتزاها را با دست بخورید بهتر است.

And a sandwich, of course, with your hands.

و یک ساندویچ، البته، با دستان شما.

What else?

چه چیز دیگری؟

Fruit.

میوه.

I often pop my head into the fridge and, "Ooh, a blueberry."

من اغلب سرم را داخل یخچال می‌گذارم و می‌گویم: "اوه، یک بلوبری."

Just throw that into my mouth.

فقط آن را در دهان من بینداز

Or crisps, snacks, those kinds of things we always eat with our hands.

یا چیپس، تنقلات، چیزهایی که همیشه با دست می خوریم.

So we all do it.

بنابراین همه ما این کار را انجام می دهیم.

But strangely enough, if you pose that question to me, if you say,

اما به طرز عجیبی، اگر این سوال را از من بپرسید، اگر بگویید

"Anna, how do you feel about eating with your hands?"

"آنا، چه احساسی داری در مورد غذا خوردن با دست؟"

Strangely enough, despite eating with my hands regularly, and even more so

عجیب است که علیرغم اینکه مرتباً با دست غذا می خورم ، و حتی بیشتر از این

now that I have young children, when I think about eating with my hands,

که بچه های کوچکی دارم، وقتی به غذا خوردن با دست فکر می کنم،

my immediate reaction is disgust, but I don't find eating with my hands

واکنش فوری من انزجار است، اما خوردن با دست را

disgusting, but when you pose that question, my immediate thought is, "Ugh!"

منزجر کننده نمی دانم، اما وقتی شما این سوال را مطرح می کنید ، فکر فوری من این است: "اوه!"

And that's because my mind jumps to a very specific experience that I

و این به این دلیل است که ذهن من به یک تجربه بسیار خاص می پرد که

don't like, which is eating fajitas or burritos or anything that's in a wrap,

دوست ندارم، یعنی خوردن فاهیتا یا بوریتو یا هر چیزی که در بسته بندی است،

where the food is held inside a wrap and the food that's inside is juicy.

جایی که غذا در یک بسته بندی نگهداری می شود و غذایی که داخل آن است آبدار است.

And so the wrap starts to soften and fall apart, letting those juices slowly

و به این ترتیب لفاف شروع به نرم شدن می کند و از هم می پاشد، اجازه می دهد آن آب میوه ها به آرامی

seep out and cover my fingers, my hands, and my wrists, getting underneath my

بیرون بیایند و انگشتانم، دستانم و مچ دستم را بپوشانند، زیر ناخن هایم قرار بگیرند

fingernails, and then the wrap starts to break apart, and I have to quickly

، و سپس لفاف شروع به از هم پاشیدگی می کند، و من باید سریع

shove food into my mouth in an effort to save it from falling and splatting

غذا را کنار بزنم. در تلاش برای نجات آن از افتادن و پاشیدن

all the juice all over my outfit.

آب روی تمام لباسم.

It's just so messy.

خیلی کثیف است

I don't know why it bothers me so much, but it does.

نمیدونم چرا اینقدر اذیتم میکنه ولی اذیتم میکنه

I think that's the control freak in me.

فکر می‌کنم این همان کنترل عجیبی در من است.

I feel so out of control when I'm in that situation with a fajita

وقتی در آن موقعیت قرار می‌گیرم، با یک فاهیتا

that's just falling apart and there's juice running all down my

که تازه از هم می‌پاشد و آبمیوه‌ای روی

arms and food falling everywhere.

بازوهایم می‌ریزد و غذا از همه جا می‌ریزد، احساس می‌کنم خیلی خارج از کنترل هستم.

And you're shoving it in your mouth.

و شما آن را در دهان خود هل می دهید.

Ah!

آه!

But if I put that aside for a minute, then, eating with

اما اگر آن را برای یک دقیقه کنار بگذارم، غذا خوردن با

your hands is perfectly fine.

دست کاملاً خوب است.

So tell me, have you ever stopped to think about the simple act

پس به من بگو، آیا تا به حال به فکر غذا

of eating with your hands?

خوردن با دستان خود افتاده اید؟

Because it is often seen as a childhood habit or something that's

زیرا اغلب به عنوان یک عادت دوران کودکی یا چیزی که

reserved for informal settings.

مختص محیط های غیررسمی است دیده می شود.

But I'm here to tell you that actually, there's a lot more to it than that.

اما من اینجا هستم تا به شما بگویم که در واقع، چیزهای بسیار بیشتر از این وجود دارد.

Eating with our hands is like embarking on a sensory adventure.

غذا خوردن با دست مانند شروع یک ماجراجویی حسی است.

A journey that connects us deeply with the food we enjoy.

سفری که ما را عمیقاً با غذایی که از آن لذت می بریم پیوند می دهد.

It's a practice that goes beyond mere convenience, it's a celebration

این عملی است که فراتر از راحتی صرف است، این یک جشن

of authenticity in a world filled with elaborate dining rituals.

اصالت در دنیایی است که مملو از آیین های غذاخوری استادانه است.

So let's dive right into this sensory symphony, shall we?

پس بیایید درست در این سمفونی حسی شیرجه بزنیم، درست است؟

When you eat with your hands, it's not just about the taste.

وقتی با دست غذا می خورید، فقط مزه آن مهم نیست.

It's about engaging all your senses.

این در مورد درگیر کردن تمام حواس شما است.

The touch, the smell, and of course, the taste.

لمس، بو و البته طعم.

Imagine sinking your fingers into a ripe, juicy peach.

تصور کنید که انگشتان خود را در یک هلوی رسیده و آبدار فرو می برید.

The soft flesh yields to your touch, releasing a sweet aroma that

گوشت نرم با لمس شما تسلیم می شود و عطر شیرینی را آزاد می کند که

tantalises your senses before you take the first delectable bite.

حواس شما را قبل از خوردن اولین لقمه لذیذ وسوسه می کند.

This tactile exploration begins before the food even reaches your mouth, setting

این کاوش لمسی قبل از اینکه غذا حتی به دهان شما برسد آغاز می شود و

the stage for a deeper connection.

زمینه را برای ارتباط عمیق تری فراهم می کند.

It's a journey of sensations that cutlery simply can't replicate.

این سفری از احساسات است که کارد و چنگال به سادگی نمی تواند آن را تکرار کند.

Now let's talk about the chemistry of touch.

حالا بیایید در مورد شیمی لمس صحبت کنیم. آیا

Did you know that our hands have a unique scent?

می دانستید دستان ما رایحه منحصر به فردی دارند؟

And when we handle our food, we transfer these molecules onto it.

و هنگامی که غذای خود را کنترل می کنیم، این مولکول ها را به آن منتقل می کنیم.

Are you smelling your hands now?

الان دستاتو بو می کنی؟

Mine smell..., well, quite clean, and I can detect a hint of pomegranate, which

بوی مال من...، خوب، کاملا تمیز، و من می توانم یک رد انار را تشخیص دهم که

is probably from my hand soap, actually.

احتمالاً از صابون دست من است.

Mmm.

ممم

Now this little interaction between hands and food influences

اکنون این تعامل اندک بین دست و غذا بر

the food's aroma and flavour.

عطر و طعم غذا تأثیر می گذارد.

Take kneading dough when you're making bread, for example.

به عنوان مثال هنگام تهیه نان از خمیر ورز دادن استفاده کنید.

As you work that dough with your hands, the warmth and the natural

در حالی که خمیر را با دستان خود کار می کنید ، گرما و

oils from your skin infuse it with a distinct homely fragrance, evoking

روغن های طبیعی پوست شما رایحه ای متمایز خانگی به آن القا می کند و

memories of home-cooked meals.

خاطرات غذاهای خانگی را تداعی می کند.

But guess what?

اما حدس بزنید چی؟

Eating with your hands is not just a Western thing, I'm sure

غذا خوردن با دست فقط یک چیز غربی نیست، مطمئنم

you are all aware of that.

همه شما از آن آگاه هستید.

It's a global phenomenon, celebrated and cherished in many cultures.

این یک پدیده جهانی است که در بسیاری از فرهنگ ها گرامی داشته و گرامی داشته می شود.

In India, for example, it's not just about convenience, it's a cultural

برای مثال، در هند، این فقط به خاطر راحتی نیست، بلکه یک سنت فرهنگی است که

tradition deeply rooted in history.

عمیقاً در تاریخ ریشه دارد.

The Indian thali, a meal that showcases an array of flavours and textures, is

تالی هندی، غذایی که مجموعه‌ای از طعم‌ها و بافت‌ها را به نمایش می‌گذارد،

meant to be savoured with your fingers.

باید با انگشتانتان مزه دار شود.

Each bite is like an exploration of taste and tradition, connecting you to a rich

هر لقمه مانند کاوش در طعم و سنت است که شما را به

culinary heritage that spans centuries.

میراث غنی آشپزی که قرن ها را در بر می گیرد، متصل می کند.

It's a celebration of culture, identity, and the customs that

این جشن فرهنگ، هویت و آداب و رسومی است که

have shaped the subcontinent.

شبه قاره را شکل داده است.

And let's not forget Africa and Asia.

و آفریقا و آسیا را فراموش نکنیم.

These regions also have a deep reverence for eating with hands.

این مناطق همچنین احترام عمیقی برای غذا خوردن با دست دارند.

In Ethiopia, they use injera, a spongy sourdough flatbread to scoop up

در اتیوپی، از injera، یک نان مسطح خمیر ترش اسفنجی برای تهیه

stews and salads, creating a tactile and communal dining experience.

خورش ها و سالادها استفاده می کنند و یک تجربه ناهار خوری مشترک و لمسی ایجاد می کنند.

Similarly, in various Asian countries, from Thailand to Indonesia, eating

به همین ترتیب، در کشورهای مختلف آسیایی، از تایلند گرفته تا اندونزی، غذا خوردن

with your hands is considered the norm for certain dishes.

با دست برای برخی از غذاهای خاص یک هنجار در نظر گرفته می شود.

It fosters a sense of togetherness and shared enjoyment, reminding us

این حس با هم بودن و لذت مشترک را تقویت می کند و به ما یادآوری می کند

that food isn't just nourishment.

که غذا فقط یک تغذیه نیست.

It's a window into the soul of a culture.

این دریچه ای به روح یک فرهنگ است.

Eating with your hands is also about breaking free from convention.

غذا خوردن با دست نیز به معنای رهایی از قرارداد است.

In the Western world, the idea of eating with your hands has come a long way.

در دنیای غرب، ایده غذا خوردن با دستان شما بسیار پیشرفت کرده است.

Historical records show that using forks was once a novelty in Europe.

سوابق تاریخی نشان می دهد که استفاده از چنگال زمانی در اروپا تازگی داشت.

The table manners were strictly enforced to distinguish social classes.

آداب سفره به شدت برای تمایز طبقات اجتماعی اعمال می شد.

But as time passed, these rules relaxed, and certain foods like

اما با گذشت زمان، این قوانین آرام شد و غذاهای خاصی مانند

pizza gradually became acceptable to be enjoyed with our hands.

پیتزا به تدریج قابل قبول شدند که با دستانمان میل می کردند.

It reflects how our culinary habits and perspectives have evolved, liberating

این نشان می دهد که چگونه عادات و دیدگاه های آشپزی ما تکامل یافته است و

us, thankfully, from formality and enhancing our dining experiences.

خوشبختانه ما را از رسمیت رهایی می بخشد و تجربیات غذاخوری ما را افزایش می دهد.

I just wonder how long it's going to take for licking the lid of a

فقط تعجب می کنم که لیسیدن درب

yoghurt pot or licking your plate to become more widely acceptable.

قابلمه ماست یا لیسیدن بشقاب شما چقدر طول می کشد تا به طور گسترده قابل قبول تر شود.

Hopefully soon, so I don't have to keep hiding shamefully as I lick my lid clean.

امیدوارم به زودی، بنابراین مجبور نباشم به طرز شرم آور پنهان شوم، همانطور که دربم را تمیز می لیسم. آیا

Does anyone else do that, or is that just me?

کس دیگری این کار را می کند یا فقط من هستم؟

Maybe I should keep that to myself.

شاید باید آن را برای خودم نگه دارم.

Now, eating with your hands, it's a celebration of individuality.

حالا، غذا خوردن با دست، جشن فردیت است.

It challenges societal norms and celebrates your personal preferences.

هنجارهای اجتماعی را به چالش می کشد و ترجیحات شخصی شما را گرامی می دارد.

It's a statement that your connection with food is deeply personal,

این بیانیه ای است که ارتباط شما با غذا عمیقاً شخصی است و

not dictated by conventions.

توسط قراردادها دیکته نشده است.

It's a return to authenticity, rejecting the artificial boundaries that have

این بازگشت به اصالت است و مرزهای مصنوعی را که

been imposed upon culinary experiences.

بر تجربیات آشپزی تحمیل شده است رد می کند.

Eating with your hands invites you to explore your true culinary desires

غذا خوردن با دست شما را دعوت می کند تا خواسته های واقعی آشپزی خود را کشف کنید

and relish the sensory pleasure that comes from being yourself.

و از لذت حسی ناشی از خودتان بودن لذت ببرید.

It makes me think of my children, when they were weaning, when they

این باعث می‌شود به بچه‌هایم فکر کنم، وقتی بچه‌هایم را از شیر می‌گرفتند، می‌دانی وقتی

were, you know, between six months and one year old, and I would put their

بین شش ماه تا یک سال بودند، و

food in front of them always with a fork or a spoon, but guess what?

همیشه با چنگال یا قاشق غذایشان را جلویشان می‌گذاشتم، اما حدس بزنید؟

That would be thrown straight away.

که بلافاصله پرتاب می شود.

And they would just get their hands in it and they would squeeze it in their fingers

و فقط دست هایشان را در آن می بردند و آن را در انگشتانشان می فشردند

and they rub it all over their faces.

و به تمام صورتشان می مالیدند.

You know, they really enjoyed the whole experience of food.

می دانید، آنها واقعا از تمام تجربه غذا لذت بردند.

It wasn't just about 'put it in the mouth and taste it'.

این فقط در مورد "آن را در دهان و مزه آن" نبود.

It was 'feel it, test it, rub it on your face, stick it in your

این بود "احساسش کن، تستش کن، روی صورتت بمالش، توی

hair, throw it at the wall'.

موهایت بچسبون، به دیوار پرت کن".

And we have to get back to that, not to that messy stage, I don't think I

و ما باید به آن مرحله برگردیم، نه به آن مرحله کثیف، فکر نمی‌کنم

could bear that, but we definitely have to get back to connecting to our food.

بتوانم آن را تحمل کنم، اما قطعاً باید به اتصال به غذایمان برگردیم.

There's a magic in touch.

یک جادو در تماس وجود دارد.

Food tastes better when you consume it with your hands.

وقتی غذا را با دست مصرف کنید طعم بهتری پیدا می کند.

And I know that sounds mystical, but it is firmly rooted in science.

و می دانم که به نظر عرفانی می آید، اما ریشه محکمی در علم دارد.

The tactile sensation of interacting with food before it touches your taste buds,

حس لامسه تعامل با غذا قبل از اینکه جوانه های چشایی شما را لمس کند،

creates a palpable sense of anticipation.

حس قابل لمسی از انتظار را ایجاد می کند.

Imagine peeling a ripe mango with your hands.

تصور کنید یک انبه رسیده را با دستان خود پوست بگیرید.

As you run your fingers over its smooth, fragrant skin, you can feel

همانطور که انگشتان خود را روی پوست صاف و معطر آن قرار می دهید، می توانید

the fruit's firmness and ripeness.

سفتی و رسیده بودن میوه را احساس کنید.

The anticipation builds with each touch, culminating in that first juicy bite.

انتظار با هر لمس بیشتر می شود و در اولین لقمه آبدار به اوج می رسد.

It's a sensory journey that begins with touch and ends with the

این یک سفر حسی است که با لمس شروع می شود و با

explosion of flavour in your mouth.

انفجار طعم در دهان شما به پایان می رسد.

My mouth is actually watering talking about this.

دهنم در مورد این حرف زدن واقعا آب می زند.

Now beyond the immediate sensory pleasure, eating with your hands

اکنون فراتر از لذت حسی فوری، غذا خوردن با دست

fosters a deeper mind-body connection.

باعث ایجاد ارتباط عمیق‌تر ذهن و بدن می‌شود.

Your hands become an extension of your thoughts and desires allowing

دست‌های شما به امتداد افکار و خواسته‌های شما تبدیل می‌شوند و به

you to engage with your food in a way that's both intimate and deliberate.

شما این امکان را می‌دهند که با غذای خود به روشی صمیمی و عمدی درگیر شوید.

Tearing into freshly baked bread, feeling the crust yield beneath your

پاره کردن نان تازه پخته شده، حس کردن پوسته پوسته در زیر

fingers, and savouring the warmth of the soft interior is an experience

انگشتانتان، و چشیدن گرمای فضای داخلی نرم تجربه ای است

that transcends the ordinary.

که فراتر از معمول است.

It's a tactile meditation, a moment of mindfulness where you are fully present

این یک مراقبه لمسی است، لحظه ای از ذهن آگاهی که در آن شما به طور کامل

in the act of nourishing yourself.

در عمل تغذیه خود حضور دارید.

I don't know about you, but bread, freshly baked bread, the smell,

شما را نمی دانم، اما نان، نان تازه پخته شده، بو،

the feeling of that warm bread, the butter melting into the warm bread.

حس آن نان گرم، آب شدن کره به نان گرم.

Oh, it's just the best.

اوه، این فقط بهترین است.

I am so hungry right now!

من الان خیلی گرسنه ام!

Okay, so apart from all this, we mustn't overlook the practical

خوب، پس جدای از همه اینها، ما نباید

side of eating with your hands.

جنبه عملی غذا خوردن با دست را نادیده بگیریم.

Your hands are very versatile tools that communicate silently with your food.

دستان شما ابزارهای بسیار متنوعی هستند که بی صدا با غذای شما ارتباط برقرار می کنند.

I hate working with gloves.

من از کار با دستکش متنفرم

I can't clean, I can't cook, I can't do anything with gloves on.

من نمی توانم تمیز کنم، نمی توانم آشپزی کنم، با دستکش نمی توانم کاری انجام دهم.

I need to feel, I need to connect.

من باید احساس کنم، باید وصل شوم.

Your hands, they help you to evaluate textures and make informed

دست‌های شما به شما کمک می‌کنند تا بافت‌ها را ارزیابی کنید و

choices about what you're consuming.

در مورد آنچه مصرف می‌کنید انتخاب‌های آگاهانه داشته باشید.

When you use your hands to explore the textures of a dish, you engage in a

هنگامی که از دستان خود برای کشف بافت یک غذا استفاده می کنید، در یک

sensorial journey that heightens your awareness of the culinary experience.

سفر حسی شرکت می کنید که آگاهی شما را از تجربه آشپزی افزایش می دهد.

It's adaptive to various eating environments like those bustling

این غذا با محیط‌های مختلف غذا خوردن سازگار است، مانند

Asian markets where street food vendors serve up delicious dishes,

بازارهای شلوغ آسیایی که در آن فروشندگان غذاهای خیابانی غذاهای لذیذی سرو می‌کنند که

perfect for eating on the go.

برای غذا خوردن در حال حرکت عالی است.

And skilled chefs often employ their hands to meticulously arrange delicate

و سرآشپزهای ماهر اغلب از دستان خود برای چیدمان دقیق مواد ظریف استفاده می کنند و

ingredients, creating visually stunning compositions that engage not

ترکیبات بصری خیره کننده ای ایجاد می کنند که نه

only the palate, but also the eyes.

تنها کام، بلکه چشم ها را نیز درگیر می کند.

Now, if you, like me, have some hang-ups about getting messy hands, perhaps we

حالا، اگر شما نیز مانند من، در مورد دست‌های نامرتب مشکل دارید، شاید

should all really work on embracing the novelty of eating with our hands.

همه ما واقعاً باید روی پذیرش تازگی غذا خوردن با دستانمان کار کنیم.

It encourages exploration, stepping outside of our comfort zones.

اکتشاف را تشویق می کند و از مناطق راحتی ما خارج می شود.

It reminds us that food is an adventure, a journey of discovery, where we engage

این به ما یادآوری می کند که غذا یک ماجراجویی است، یک سفر اکتشافی، جایی که ما

with all our senses, unburdened by preconceived notions of propriety.

با تمام حواس خود درگیر می شویم، بدون اینکه باری از تصورات از پیش تعیین شده در مورد درستی داشته باشیم.

And speaking of culinary boundaries, fusion cuisine benefits greatly from

و صحبت از مرزهای آشپزی، غذاهای تلفیقی از

the practice of eating with your hands.

تمرین غذا خوردن با دستان شما سود زیادی می برد.

Now, combining elements from different traditions can lead to

در حال حاضر، ترکیب عناصر از سنت های مختلف می تواند به

astonishingly delicious results.

نتایج شگفت آور خوشمزه منجر شود.

Dishes like, sushi burritos and Mexican-inspired Indian tacos.

غذاهایی مانند بوریتو سوشی و تاکو هندی با الهام از مکزیک.

They embrace the fluidity of culinary innovation while encouraging

آنها از سیالیت نوآوری در آشپزی استقبال می کنند و در عین حال

diners to embrace the tactile joy of eating with their hands.

افراد ناهارخوری را تشویق می کنند تا لذت لمسی غذا خوردن را با دستان خود در آغوش بگیرند.

Oh, I must go and eat.

اوه من باید برم بخورم

In conclusion, and then I'm going to run to the kitchen!

در خاتمه، و سپس من می روم به آشپزخانه!

In conclusion, eating with your hands isn't a primitive or uncivilised practice.

در نتیجه، خوردن با دست یک عمل بدوی یا غیر متمدنانه نیست.

It's a celebration of our humanity, a homage to our diverse cultural

این جشن انسانیت ما، ادای احترام به میراث فرهنگی متنوع ما

heritage and a testament to the sensory richness of the culinary world.

و گواهی بر غنای حسی دنیای آشپزی است.

So next time you pick up a burger or a sandwich, take a moment to

بنابراین دفعه بعد که یک همبرگر یا ساندویچ را برداشتید، لحظه ای را صرف کنید تا

truly savour the diverse textures and flavours with your fingertips.

بافت ها و طعم های متنوع را با نوک انگشتان خود بچشید.

Embrace the sensory delight.

لذت حسی را در آغوش بگیرید.

Celebrate the connection between touch and taste and relish the freedom

ارتباط بین لمس و طعم را جشن بگیرید و از آزادی

of breaking free from convention.

رهایی از قرارداد لذت ببرید.

It's a small yet transformative pleasure that genuinely enhances the entirety

این یک لذت کوچک و در عین حال متحول کننده است که واقعاً کل

of the meal and it's a testament to the enduring power of our hands in

غذا را تقویت می کند و گواهی بر قدرت ماندگار دستان ما در

the world of culinary exploration.

دنیای کاوش های آشپزی است.

As we continue to evolve in our culinary practices, we ought to keep

همانطور که در شیوه های آشپزی خود به تکامل خود ادامه می دهیم، باید

in mind the simple joy and profound connection that can be found in the art

شادی ساده و ارتباط عمیقی را که می توان در هنر

of eating with our hands, a timeless tradition that celebrates our humanity

غذا خوردن با دستانمان یافت، یک سنت جاودانه که انسانیت ما را جشن می گیرد

and nourishes both body and soul.

و هم جسم و هم روح را تغذیه می کند، در نظر داشته باشیم.

It is a reminder that in our quest for culinary innovation, if you are quite

این یادآوری است که در تلاش ما برای نوآوری در آشپزی، اگر در

innovative in the kitchen, that we should never lose sight of the traditions

آشپزخانه کاملاً مبتکر هستید، هرگز نباید از سنت هایی غافل شویم

that have shaped our relationship with food and continue to enrich our lives

که رابطه ما با غذا را شکل داده اند و به غنای زندگی خود

in ways both practical and profound.

از راه های عملی و عمیق ادامه دهیم.

So with that said, what are you going to have as your next meal?

بنابراین، با این گفته، چه چیزی قرار است به عنوان وعده غذایی بعدی خود بخورید؟

It's been lovely sharing these thoughts with you.

به اشتراک گذاشتن این افکار با شما بسیار زیبا بود.

Until next time, take very good care and goodbye.

تا دفعه بعد خیلی خوب مواظب باش و خداحافظ.