Our fight for disability rights -- and why we're not done yet | Judith Heumann

Çeviri: Begum Tuglu Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

I was born in 1947, a long time ago,

1947 yılında, çok zaman önce, doğdum

and when I was 18 months old, I had polio.

ve 18 aylıkken çocuk felci oldum.

I was in an iron lung for three months

Üç ay boyunca yapay akciğerle yaşadım

and in and out of the hospital for three years.

ve üç sene boyunca hastaneye girip çıkarak yaşadım.

Now, we had lots of neighbors in our Brooklyn neighborhood,

Brooklyn mahallesinde birçok komşumuz vardı

and some of them were really very helpful for my parents.

ve bazıları ebeveynlerime çok yardımcı oldular.

Some of them were really afraid of contagion,

Bazıları bulaşıcı bir şey olmasından çok korkuyorlardı

and they wouldn't even walk in front of our house.

ve evimizin önünden yürüyemezlerdi bile.

They would literally walk across the street.

Gerçekten caddenin karşısına yürürlerdi.

I think this was a time when my family really began to realize

Bence ailem benim engelimin diğer insanlar için

what disability meant to some people:

ne demek olduğunu bu zaman öğrendi:

fear.

korku.

And it wasn't even a sure thing that I would live at home,

Evde yaşayacağım da kesin değildi.

although I didn't learn about this until I was 36 years old.

Ben bunu 36 yaşıma kadar öğrenmemiş olsam da...

I was having a discussion with my father one night,

Babamla bir akşam bir tartışma yaşadık

and he said, "You know, when you were two years old,

ve dedi ki, "Biliyor musun? Sen iki yaşındayken

one of the doctors suggested to your mom and I

doktorların bir tanesi senin bir enstitüde

that you live in an institution,

yaşamanı önerdi."

that they could just go ahead with their lives

Böylece onlar hayatlarına olduğu gibi devam edebilirdi

and raise their kids

çocuklarını büyütebilirdi

and kind of be done with having to deal with all the disability-related things.

ve engellilik ile ilgili onca şey ile ilgilenmek zorunda kalmazlardı.

I didn't believe my father, not because he was a liar,

Babama inanmadım, yalancı olduğundan değil

but I'd never heard this story,

ama bu hikâyeyi daha önce hiç duymamıştım.

and my mother in fact validated that.

Ve annem bu hikâyeyi doğruladı.

She never wanted to tell me.

Bana hiç söylemek istememişti.

But in reality, I don't know why I was really surprised by this story,

Ama aslında bu hikâyenin beni neden şaşırttığını bilmiyorum.

because when I was five years old,

Çünkü ben beş yaşındayken

and my mother, like mothers and fathers all across the United States,

ve annem, Amerika'daki diğer anne babalar gibi,

was taking me to school to enroll,

beni okula kaydetmeye götürdü.

she pushed my wheelchair to the school in walking distance to our house,

Yürüme mesafesinde olan okula kadar tekerlekli sandalyemi sürdü,

pulled the wheelchair up the steps into the school,

okulun merdivenlerinden sandalyemi yukarı çekti

and we were greeted by the principal.

ve okulun müdürü tarafından karşılandık.

Not really greeted.

Aslında tam karşılanmadık.

But the principal said, no, I couldn't come to that school

Daha doğrusu müdür o okula gidemeyeceğimi

because it wasn't accessible.

çünkü erişilebilir olmadığını söyledi.

But he told us not to worry,

Ama bize endişelenmememiz gerektiğini

because the Board of Education in fact would send a teacher to my house.

çünkü Eğitim Kurulu'nun evimize bir öğretmen yollayacağını söyledi.

And they did

Ve yolladılar da.

for a total of two and a half hours

Bir haftada toplam sadece

a week.

iki buçuk saat.

(Audience murmurs)

(Mırıldanmalar)

But for good behavior,

Ama iyilik olsun diye

they threw in an occupational therapist

bana çok temel bir beceri olan

who taught me that very essential skill

kanaviçeyi öğretecek bir

of cross-stitching.

ergoterapist yolladılar.

(Laughter)

(Gülüşme)

I don't cross-stitch today.

Bugün kanaviçe yapamıyorum.

(Laughter)

(Gülüşme)

I didn't actually get to go to school in a real building

Gerçek binalı bir okula gitme fırsatını

until I was nine years old,

dokuz yaşıma kadar bulamadım.

and then I was in classes only with disabled children

Daha sonra ise çoğunlukla engelli olmayan çocukların bulunduğu

in a school that had mainly nondisabled children.

bir okulda, sadece engelli çocukların olduğu sınıflardaydım.

And in my classes,

Ve sınıflarımda

there were students up to the age of 21.

21 yaşına kadar öğrenciler vardı.

And then, after 21,

Ve 21'den sonra

they went to something called sheltered workshops

korumalı işyerleri denilen bir yere gittiler.

with menial work

Lüzumsüz işler yapmak için

and earning either nothing or below minimum wage.

ve parasız çalışarak ya da asgari ücret altında para kazanarak.

So I understood discrimination.

Ayrımcılığı anladım.

My parents understood discrimination.

Ebeveynlerim ayrımcılığı anladılar.

My parents came from Germany.

Ebeveynlerim Almanya'dan geldiler.

They were German Jews who left in the 1930s,

1930'larda Holokost yüzünden Almanya'yı terk eden

escaping the Holocaust.

Yahudiler arasındaydılar.

My parents lost family and they lost parents.

Ebeveynlerim ailelerini ve ebeveynlerini kaybettiler.

Both my parents lost their parents in the Holocaust.

İkisi de ebeveynlerini Holokost'ta kaybettiler.

And so they realized

Bu yüzden

that they could not be silent

benim hayatımda giden yanlış şeyler için

as things were going wrong for me in my life.

sessiz kalmayacaklarını fark ettiler.

Not me personally,

Sadece benimkinde değil

but what was going on around me.

genel olarak etrafımda giden.

They learned that because I used a wheelchair,

Bunu öğrendiler çünkü ben tekerlekli sandalye kullanıyordum

none of the high schools in New York City, in the entire city,

ve New York City'deki hiçbir lise tekerlekli sandalye kullanımına

were wheelchair accessible,

açık değildi.

so what was supposed to happen

Böylece olması gereken

is I was supposed to go back onto home instruction

diğer öğrencilerin de yaptığı gibi ev eğitimine

along with many other students.

geri dönmekti.

So my parents banded together with other parents.

Ebeveynlerim diğer ebeveynlerle toplandılar.

They went to the Board of Education

Eğitim Kurulu'na gittiler

and they demanded that the Board of Ed make some of the high schools accessible.

ve bazı okulları erişilebilir yapmaları konusunda talepte bulundular.

And they did.

Ve oldu.

And so I and many others

Ben ve diğerleri

were finally able to go to high school, a regular high school,

sonunda normal bir liseye gidebiliyorduk

and take regular classes.

ve normal dersler görebiliyorduk.

So what happened next?

Sonra ne oldu?

I was learning more and more about what discrimination was,

Ayrımcılığın ne olduğunu gün geçtikçe daha fazla öğreniyordum

and equally important, I was learning that I needed to become my own advocate.

ve aynı derecede önemli olan, kendi avukatım olmam gerektiğini öğreniyordum.

I was entering college, Long Island University,

Üniversiteye başlıyordum, Long Island Üniversitesi'ne

and I had always wanted to be a teacher,

ve hep öğretmen olmak istemiştim.

and so I minored in education and I took all the appropriate courses,

Bu yüzden eğitim alanında yan dal yaparak tüm gerekli dersleri aldım.

and then when it was time for me to go for my license,

Lisansımı alma zamanım geldiğinde

I had to take a written exam,

yazılı sınava girmem gerekiyordu

an oral exam

ve sözlü sınava

and a medical exam.

ve medikal sınava.

At that time, all three of those exams

O zamanlar, bu sınavların hepsi

were given in completely inaccessible buildings,

tamamen erişilebilir olmayan binalardaydı

so I had friends who carried me up and down the steps

bu yüzden arkadaşlarım beni bu sınavlar için merdivenlerden

for these exams,

aşağı ve yukarı taşıdılar,

not in a motorized wheelchair.

akülü tekerlekli sandalyede değil.

(Laughter)

(Gülüşme)

In a manual wheelchair.

Normal tekerlekli sandalyede.

But I passed my oral exam.

Sözlü sınavımı geçtim.

I passed my written exam.

Yazılı sınavımı geçtim.

My medical exam was something completely different.

Ama medikal sınavı çok başka bir şeydi.

One of the first questions the doctor asked me

Doktorun bana sorduğu sorulardan ilki

was, could I please show her how I went to the bathroom.

ona nasıl tuvalete gittiğimi göstermekti.

I was 22 years old

22 yaşındaydım.

and you know when you go for any kind of an interview,

Herhangi bir mülakata gireceğiniz zaman

you think about all the kinds of questions that people could ask you?

size sorulacak onca çeşit soruyu düşünürsünüz ya...

(Laughter)

(Gülüşme)

That was not one of them.

Bu hiçbiri değildi.

And I was freaked out in the first place

Ve en başta korkmuştum

because I had heard

çünkü New York'ta

that there were actually no disabled people using wheelchairs

öğretmen olan ve tekerlekli sandalye kullanan kimse olmadığını

who were teachers in New York,

öğrenmiştim.

so each step along the way I was expecting something bad.

Bu yüzden her adımda kötü bir şeyle karşılaşmayı bekliyordum.

So I said to her,

Bu yüzden, öğretmenlerin öğrencilere

is it a requirement that teachers show their students

nasıl tuvalete gideceklerini göstermesinin gerekli

how to go to the bathroom?

olup olmadığını sordum.

If it is, I can do that.

Eğer öyleyse yapabilirdim.

So no surprise,

Sürpriz olmadı

I was failed

medikal sınavı

because I didn't pass the medical.

geçemediğim için kaldım.

The official reason that I was denied my job

Reddedilmemin resmi nedeni

was paralysis of poliomyelitis sequelae of -- I'm sorry.

sekeli poliomyelit felci -- özür dilerim.

Paralysis of both lower limbs, sequelae of poliomyelitis.

Bacaklarımın ikisinin de felç olması, poliomyelit sekeli.

Honestly, I didn't know what the word "sequelae" meant,

Doğrusu "sekeli" kelimesinin anlamını bilmiyordum

so I went to the dictionary, and it meant "because of."

o yüzden sözlüğe baktım ve "nedeniyle" demekti.

So I'd been denied my license because I couldn't walk.

Lisansımı alamadım çünkü yürüyemiyordum.

So what was I going to do?

Ne yapacaktım?

This is a really important time in my life,

Bu hayatımda çok önemli bir zamandı

because it would be the first time

çünkü sisteme, kendime,

that I really would be challenging the system, me,

karşı çıkacağım ilk zaman olacaktı.

and although I was working with a lot of other friends who had disabilities

Beni bu konuda ilerlemem için teşvik eden

who were encouraging me to move forward with this,

engelli birçok başka arkadaşlarımla çalışıyor olsam da

it was nonetheless quite frightening.

bu gerçekten korkutucuydu.

But I was really very lucky.

Ama çok şanslıydım.

I had a friend who was a disabled student at Long Island University

Long Island Üniversitesi'nde engelli bir arkadaşım vardı

and was also a stringer at the "New York Times,"

ve aynı zamanda "New York Times" gazetesinde muhabirdi.

and he was able to get a reporter

Arkadaşım, ne olduğuyla

to write a really good piece about what had happened

ve neden yanlış olduğunu düşündüğüyle ilgili

and why he thought what had happened was wrong.

yazı yazabilecek bir muhabire ulaştı.

The next day there was an editorial in the "New York Times"

Bir sonraki gün "New York Times" gazetesinde

with the title of "Heumann v. The Board of Education"

"Human v. The Board of Education" adında bir makale yayınlandı.

and the "New York Times" came out in support

"New York Times" beni öğretmenlik lisansım için

of my getting my teaching license.

desteklemeye başladı.

(Applause)

(Alkış)

And then the same day,

Ve aynı gün içinde,

I got a call from an attorney who was writing a book about civil rights.

medeni haklarla ilgili kitap yazan bir avukattan bir telefon aldım.

And he was calling me to interview me,

Benimle röportaj yapmak için arıyordu.

and I was interviewing him.

Ben de onunla röportaj yapıyordum,

He didn't know that.

o bunu bilmiyordu.

And at the end of our discussion, I said,

Konuşmamızın sonunda dedim ki,

"Would you be willing to represent me? I want to sue the Board of Education."

"Eğitim Kurulu'na dava açarsam beni temsil eder misin?"

And he said yes.

Ve evet dedi.

Now, sometimes I say that the stars were aligned around this court case,

Şimdi bazen bu mahkemede hiç olmayacak bir şeyin olduğunu söylüyorum

because we had an amazing judge:

çünkü inanılmaz bir yargıcımız vardı:

the first African American female federal judge --

ilk Afroamerikan kadın federal hakim --

(Laughter)

(Gülüşme)

Constance Baker Motley.

Constance Baker Motley.

(Applause)

(Alkış)

And she knew discrimination when she saw it.

Ve ayrımcılığı gördüğü anda anlıyordu.

(Laughter)

(Gülüşme)

So she strongly encouraged the Board of Ed

Eğitim Kurulu'nu bana bir tane daha medikal sınav

to give me another medical exam,

vermesi konusunda teşvik etti.

which they did.

Ve onlar da verdiler.

And then I got my license,

Ve daha sonra lisansımı aldım.

and while it took a number of months

Bir okul müdürünün bana iş vermesi

for me to actually get a principal to offer me a job,

birkaç ayımı almış olsa da,

I finally did get a job and I started teaching that fall

en sonunda bir iş buldum ve o sonbaharda çalışmaya başladım:

in the same school that I had gone to,

benim gittiğim aynı okulda,

second grade.

ikinci sınıflar için.

So --

Böylece ---

(Applause)

(Alkış)

That's a whole other TED Talk.

Bu bambaşka bir TED konuşması.

(Laughter)

(Gülüşme)

But I was learning as my friends were,

Ama arkadaşlarım gibi

and people I didn't know around the country,

ve ülkenin her tarafında tanımadığım insanlar gibi

that we had to be our own advocates,

kendi avukatım olmam gerektiğini öğreniyordum

that we needed to fight back people's view

ve insanların görüşlerine karşı savaşmamız gerektiğini.

that if you had a disability, you needed to be cured,

Eğer engelliyseniz iyileşmeniz gerekiyordu

that equality was not part of the equation.

ve bu eşitlik denklemin bir parçası değildi.

And we were learning from the Civil Rights Movement

Ve Yurttaşlık Hakları Hareketi'nden,

and from the Women's Rights Movement.

Kadın Hakları Hareketi'nden öğreniyorduk.

We were learning from them about their activism

Onların aktivizmlerinden

and their ability to come together,

bir araya gelme yeteneğini öğreniyorduk.

not only to discuss problems

Sadece problemleri tartışmak için değil

but to discuss solutions.

çözümleri de tartışmak için.

And what was born is what we call today the Disability Rights Movement.

Ve bundan Engelli Hakları Hareketi doğdu.

So I'd like to tell you a couple of riddles.

Bu yüzden size birkaç bilmece söylemek istiyorum.

How many people do you think it takes

Sizce Madison Caddesi'ndeki

to stop traffic on Madison Avenue

iş çıkış saatindeki trafiği

during rush hour in New York City?

durdurmak için kaç kişi gerekir?

Do you have a guess? How many?

Bir tahmininiz var mı? Kaç kişi?

(Audience members shout out answers)

(Seyirciler cevaplar söylüyor)

Fifty.

Elli.

One would be too little.

Bir çok küçük olurdu.

Fifty people.

Elli insan.

And there were no accessible paddy wagons,

Ve erişilebilir emniyet arabaları yoktu,

so they had to just kind of deal with us.

bu yüzden bizimle uğraşmak zorundalardı.

(Laughter)

(Gülüşme)

(Applause)

(Alkış)

But let me tell you another riddle.

Ama size başka bir bilmece sorayım.

How many people does it take to stop a bus in New York City

New York City'de, tekerlekli sandalyede olduğunuz için sizi almayı reddeden

when they refuse to let you on because you're in a wheelchair?

bir otobüsü durdurmak için kaç insan gerekir?

One. That is the right answer.

Bir. Bu doğru cevap.

So what you have to do though

Bunun için yapmanız gereken

is take your wheelchair --

tekerlekli sandalyenizi alıp --

(Laughter)

(Gülüşme)

Sidle in the right place right in front of the steps

basamakların hemen önündeki doğru yere yanaşmak

and give it a little push underneath,

ve aşağıdan biraz ittirmek

and then their bus can't move.

ve böylece otobüsleri hareket edemez.

(Laughter)

(Gülüşme)

Any of you who want to learn how to do that,

Bunu yapmayı öğrenmek isteyen birileri olursa,

talk to me after this.

sonra benimle konuşsun.

(Laughter)

(Gülüşme)

In 1972, President Nixon vetoed the Rehabilitation Act.

1972'de başkan Nixon rehabilitasyon kanununu veto etti.

We protested. He signed it.

Biz protesto ettik. O imzaladı.

Then the regulations that needed to be promulgated to implement that law

Daha sonra bu kanunu yürürlüğe sokmak için gereken yasalar

had not in fact been signed.

aslında imzalanmadı.

We demonstrated. They were signed.

Biz gösteri yaptık. İmzalandı.

And when the Americans With Disabilities Act, the ADA,

Ve Engelli Amerikalılar Kanunu (ADA),

our Emancipation Proclamation Act,

bizim Özgürlük Duyurma Kanunumuz,

looked as though it might not in fact be passed in the House or Senate,

Meclisten veya Senatodan geçmeyecek gibi gözüktüğünde

disabled people from all across the United States came together

Amerika'nın her yanındaki engelli insanlar toplandı

and they crawled up the Capitol steps.

ve Capitol basamaklarını sürünerek çıktılar.

That was an amazing day,

O inanılmaz bir gündü

and the House and Senate passed the ADA.

ve Meclisle Senato ADA kanununu geçirdi.

And then President Bush signed the ADA.

Sonra başkan Bush ADA kanununu imzaladı.

It's a great picture.

Çok güzel bir resim.

President Bush signed the ADA on the lawn of the White House.

Başkan Bush ADA kanununu Beyaz Saray'ın çimenlerinde imzaladı.

It was an amazing day,

İnanılmaz bir gündü

and there are about 2,000 people there.

ve orada 2,000 kişi vardı.

It was July 26, 1990.

26 Temmuz 1990 günüydü.

And one of the most famous statements he had in his speech

Ve konuşmasındaki en ünlü kısım şuydu:

was, "Let the shameful walls of exclusion finally come tumbling down."

"Utanç verici dışlayan duvarların nihayet yıkılmasına izin verin."

For any of you in the room

Odadaki 50 yaş ya da üstü olanlar,

who are 50 or older, or maybe or even 40 or older,

hatta 40 yaş ya da üstü olanlar,

you remember a time when there were no ramps on the streets,

sokaklarda rampalar olmayan zamanları hatırlarsınız,

when buses were not accessible,

otobüslerin erişilebilir olmadığı,

when trains were not accessible,

trenlerin erişilebilir olmadığı,

where there were no wheelchair-accessible bathrooms in shopping malls,

alışveriş merkezlerinde erişilebilir tuvalet olmadığı,

where you certainly did not have a sign language interpreter,

işaret dili tercümanının kesinlikle olmadığı,

or captioning, or braille or other kinds of supports.

ya da altyazının veya kabartma yazının ya da diğer desteklerin.

These things have changed,

Bunlar değişti

and they have inspired the world.

ve dünyaya ilham verdi.

And disabled people around the world want laws like we have,

Ve dünyanın her ucundaki engelli insanlar bizdeki gibi kanunlar istiyorlar

and they want those laws enforced.

ve bunların uygulanmalarını istiyorlar.

And so what we've seen is something called

Bizim burada gördüğümüz

the Convention on the Rights of Persons with Disabilities.

Engelli Hakları Sözleşmesi.

It is a treaty that was adopted in 2006.

2006'da kabul edilen bir antlaşmaydı.

It's celebrating is 10-year anniversary.

10. yıl dönümünü kutluyor.

More than 165 countries have joined this treaty.

165'ten fazla ülke bu antlaşmaya katıldı.

It is the first international human rights treaty

Bu anlaşma sadece engelli insanlara odaklanan ilk uluslararası

fully focused on disabled people.

insan hakları antlaşmasıdır.

But I am sad to say that our US Senate

Ama üzgünüm ki ABD Senatomuz

has failed to recommend to our president that we ratify the treaty.

başkanımıza onaylaması için tavsiye vermekte başarısız oldu.

We signed it in 2009,

Biz 2009'da imzaladık

but it doesn't come into force until ratification,

ama onay olmadığı için uygulamaya giremedi

and the president -- no president can ratify a treaty

ve başkan, hiçbir başkan, Senatonun izni olmadan

without the consent of the Senate.

bir antlaşmayı onaylayamaz.

So we feel really strongly

ABD Senatosu'nun işini gerçekten

that our US Senate needs to do its job,

yapması gerektiğini hissediyoruz ve

that our Senate needs to enable us as Americans

Senato'nun bize Amerikalılar olarak olanak sağlaması gerektiğini hissediyoruz:

not only to be able to assist disabled people and governments around the world

sadece dünyanın etrafındaki hukûmetleri ve engelli insanları yaptığımız

to learn about the good work that we've been doing,

iyi şeyler hakkında bilgilendirmek için değil,

but it's equally important

aynı zamanda

that disabled people have the same opportunities

engelli insanların ülkemizdeki diğer insanlar gibi

to travel, study and work abroad

seyahat etmek, yurt dışında okumak ve çalışmak için

as anyone else in our country.

aynı fırsatlara sahip olsun diye.

And as long as many countries don't have the same laws as we do

Çoğu ülke bizimle aynı kanunlara sahip olmadıkça

and don't enforce them if they have them,

ve sahip olanlar bunları uygulamadıkça

opportunities for disabled people are more limited.

engelli insanlar için fırsatlar limitli.

When I travel abroad,

Ben yurt dışına seyahat ettiğimde,

I am always meeting with disabled women,

her zaman engelli kadınlarla tanışıyorum

and those women tell me stories

ve bu kadınlar bana

about how they experience violence and rape

şiddet ve tecavüze uğradıklarını anlatıyorlar

and how in many cases these forms of violence

ve bu şiddet formlarının

occur from family members and people that they know,

aile üyelerinden ya da tanıdıkları hatta onlar için çalışan insanlardan

who in fact may be working for them.

geldiğini söylüyorlar.

And frequently these cases are not adjudicated.

Genellikle bu davalara hüküm verilmiyor.

I meet disabled people

İş teklifi alan

who have been offered jobs by businesses

engelli insanlarla tanışıyorum.

because they live in a country where there's a quota system,

Bu teklifler o ülkede bir kontenjan sistemi olduğu için yapılıyor.

and in order to avoid a fine,

Ceza parasından kaçınmak için

they will hire you

sizi işe alıyorlar

and then tell you,

ve sonra diyorlar ki

"You don't need to come to work

"İşe gelmene gerek yok

because we really don't need you in the facility."

çünkü burada sana aslında ihtiyacımız yok."

I have visited institutions

İdrar kokusunun çok güçlü olduğu

where the stench of urine is so strong

enstitüleri ziyaret ettim.

that before you open the door of your vehicle,

Koku o kadar güçlü ki aracının kapısını açmadan

you're kind of pushed back,

geriye çekiliyorsun.

and then gone into those institutions

Ve insanların gerekli desteklerle

where people should be living in the community with appropriate supports

bir topluluk içinde yaşaması gereken enstitülülere girdim.

and seen people almost naked,

Ve neredeyse çıplak olan insanlar gördüm,

people who are chemically drugged

kimyasal uyuşturucu almış insanlar,

and people who are living lives of despair.

umutsuz bir hayat yaşayan insanlar.

These are some of the things that the US needs to be doing more to correct.

Bunlar ABD'nin doğru yapması gereken şeylerden birkaçı.

We know discrimination when we see it,

Ayrımcılığı gördüğümüzde anlıyoruz

and we need to be fighting it together.

ve bunun için birlikte savaşmalıyız.

So what is it that we can be doing together?

Birlikte yapabileceğimiz şey ne peki?

I encourage you all to recognize

Sizi şunun farkına varmaya teşvik ediyorum:

that disability is a family you can join at any point in your life.

engellilik hayatınızın her aşamasında katılabileceğiniz bir aile.

I'd like to see by a show of hands how many of you have ever broken a bone?

Hiçbir kemiğinizi kırdınız mı? Lütfen el kaldırın.

And then, when you leave today, I'd like you to maybe write a couple of sentences

Bugün buradan ayrılınca sizden o süreçte hayatın sizin için nasıl

about what that period of time has been like for you,

olduğuna dair birkaç cümle yazmanızı istiyorum.

because frequently I hear from people,

Çünkü insanlardan çoğu zaman şunu duyuyorum:

"You know, I couldn't do this, I couldn't do that.

"Bunu yapamazdım, onu yapamazdım.

People talked to me differently. They acted differently towards me."

İnsanlar benimle farklı konuşurlardı. Bana karşı farklı davranırlardı."

And that's what I see and other disabled people see

Bu benim ve diğer engelli insanların açıkça

in flashing letters.

gördüğümüz şeyler.

But we -- you in this room,

Ama biz -- bu odadaki siz,

people listening and watching this TED Talk --

bu TED konuşmasını dinleyen ve izleyen insanlar --

together we can make a difference.

biz birlikte bir fark yaratabiliriz.

Together we can speak up for justice.

Birlikte adalet için sesimizi yükseltebiliriz.

Together we can help change the world.

Birlikte dünyayı değiştirmek için yardım edebiliriz.

Thank you. I have to go catch my bus.

Teşekkürler. Gidip otobüsümü yakalamam lazım.

(Applause)

(Alkış)